Podwyższenie dodatków drożyźnianych do świadczeń, zapewnionych ustawą o ubezpieczeniu pensyjnem funkcjonarjuszy w służbie prywatnej i niektórych funkcjonarjuszy w służbie publicznej, obowiązującą na ziemiach w b. państwach austrjackiego i węgierskiego, a wchodzących obecnie w skład Rzeczypospolitej Polskiej.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1923.73.573

Akt utracił moc

Wersja od: 1 lipca 1923 r.

ROZPORZĄDZENIE

MINISTRA PRACY I OPIEKI SPOŁECZNEJ

z dnia 12 lipca 1923 r.

w przedmiocie podwyższenia dodatków drożyźnianych do świadczenia, zapewnionych ustawą o ubezpieczeniu pensyjnem funkcjonariuszy w służbie prywatnej i niektórych funkcjonarjuszy w służbie publicznej, obowiązującą na ziemiach w b. państwach austriackiego, i węgierskiego, a wchodzących obecnie w skład Rzeczypospolitej Polskiej.

Na podstawie art. 53 ustawy z dnia 10 czerwca 1921 r. (Dz. U. R. P. № 59, poz. 370) w przedmiocie zmiany przepisów ustawy z dnia 16 grudnia 1906 r. o ubezpieczeniu pensyjnem funkcjonarjuszy w służbie prywatnej i niektórych funkcjonurjuszy w służbie publiczne; (Austr. Dz. U. P. z 1907 r. № 1) w brzmieniu, ustalonem rozporządzeniem cesarskiem z dnia 25 czerwca 1914 r. o ubezpieczeniu pensyjnem (Austr. Dz. U. P. № 133) zarządza się co następuje:

§ 1. Osoby, pobierające świadczenia z tytułu ubezpieczenia pensyjnego w zakładzie pensyjnym dla funkcjonarjuszy lub w instytucji zastępczej, otrzymują aż do odwołania, dodatki drożyźniane do świadczeń w wysokości, oznaczonej poniżej.

§ 2. Podstawę wymiaru dodatku drożyźnianego stanowi ekspektatywa przysługująca na podstawie ustawy o ubezpieczeniu pensyjnem funkcjonariuszy w służbie prywatnej i niektórych funkcjonarjuszy w służbie publicznej za każdy z wymienionych niżej okresów, pomnożona przez mnożnik, ustalony w niniejszem rozporządzeniu dla poszczególnych okresów.

§ 3. Jako mnożnik ustala się dla okresu:

a)	od	1	stycznia	1909	do	31 lipca 1921 cyfrą	11999
b)	"	1	sierpnia	1921	"	31 października 1922	399
c)	"	1	listopada	1922	"	30 czerwca 1923	19
d)	"	1	lipca	1923			3

§ 4. Świadczenia z tytułu ubezpieczenia pensyjnego łącznie z dodatkami, ustanowionemi niniejszem rozporządzeniem nie mogą wynosić mniej od kwot poniżej wyszczególnionych, a to:

			miesięcznie
1)	renta starcza i renta inwalidy, przyznana z tytułu osiągnięcia 65 lat życia	Mkp.	300.000
2)	renta inwalidy nie podpadająca pod punkt poprzedni	Mkp.	200.000
3)	renta wdowia	Mkp.	150.000
4)	dodatek dla sieroty niezupełnej	Mkp.	100.000
5)	dodatek dla sieroty zupełnej	Mkp.	200.000
6)	jednorazowa odprawa:
	a) dla wdowy	Mkp.	1.000.000
	b) dla jednego z rodziców	Mkp.	500.000

Ubezpieczeni zastępczo mają prawo do dodatków drożyźnianych przynajmniej w takiej wysokości, jakaby im w analogicznym wypadku należała się od Zakładu Pensyjnego dla funkcjonarjuszy.

§ 5. Dodatki drożyźniane do świadczeń ustawowych płatne są miesięcznie zgóry ze świadczeniem.

§ 6. Ma pokrycie dodatków drożyźnianych pobiera Zakład Pensyjny 20%-wy dodatek do premji stałych (§ 33 ustawy pensyjnej w brzmieniu nadanem mu w art. 22 ustawy z dn. 10 czerwca 1921 r.) zaś instytucje zastępcze same oznaczą wysokość dodatków do premji stałych.

§ 7. Środki potrzebne na wypłatą dodatków drożyźnianych czerpie Zakład Pensyjny oraz instytucje zastępcze zaliczkowo z własnych funduszów.

Zaliczki te należy zwracać w najkrótszym czasie z funduszu, wymienionego w poprzednim paragrafie, wraz. z odsetkami w wysokości każdoczesnej matematycznej stopy procentowej.

§ 8. Zakład Pensyjny i instytucje zastępcze mają przedkładać Ministerstwu Pracy i Opieki Społecznej szczegółowe sprawozdanie ze staną funduszu, oznaczonego w § 6 niniejszego rozporządzenia, w ciągu miesiąca po upływie każdego kwartału roku kalendarzowego.

§ 9. Rozporządzenie niniejsze wchodzi w życie z dniem ogłoszenia z mocą obowiązującą od dnia 1 lipca 1923 r. i z tym dniem tracą moc obowiązującą przepisy rozporządzeń Ministra Pracy i Opieki Społecznej, wydane w tymże przedmiocie.