Podstawa wymiaru renty z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej, świadczeń dla pracowników, którzy ulegli wypadkom w szczególnych okolicznościach, oraz świadczeń dla osób nie będących pracownikami.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1975.33.179

Akt utracił moc
Wersja od: 1 stycznia 1990 r.

ROZPORZĄDZENIE
RADY MINISTRÓW
z dnia 3 października 1975 r.
w sprawie podstawy wymiaru renty z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej, świadczeń dla pracowników, którzy ulegli wypadkom w szczególnych okolicznościach, oraz świadczeń dla osób nie będących pracownikami.

Na podstawie art. 20 ust. 2 i art. 42 ustawy z dnia 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. Nr 20, poz. 105) oraz art. 231 Kodeksu pracy (Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141) po porozumieniu z Centralną Radą Związków Zawodowych zarządza się, co następuje:
- 4. ... 1 (skreślone).
1.
Osobom, które uległy wypadkowi w okolicznościach określonych w ust. 2, przysługuje:
1)
renta inwalidzka - w razie zaliczenia do jednej z grup inwalidów,
2)
jednorazowe odszkodowanie - w razie zaliczenia do I lub II grupy inwalidów.
2.
Do wypadków uzasadniających przyznanie świadczeń określonych w ust. 1 zalicza się wypadki:
1)
przy ratowaniu innych obywateli od grożącego ich życiu niebezpieczeństwa,
2)
przy chronieniu własności społecznej przed grożącą jej szkodą,
3)
przy udzielaniu przedstawicielowi organu państwowego pomocy przy spełnianiu czynności urzędowych,
4)
przy ściganiu lub ujęciu osób podejrzanych o popełnienie przestępstwa lub przy chronieniu innych obywateli przed napaścią,
5)
przy wykonywaniu funkcji radnego lub członka komisji rady narodowej albo przy wykonywaniu przez sołtysa czynności związanych z tym stanowiskiem,
6)
przy wykonywaniu funkcji ławnika ludowego w sądzie, członka kolegium do spraw wykroczeń lub członka organu rozpatrującego spory ze stosunku pracy albo z ubezpieczenia społecznego,
7)
przy wykonywaniu świadczeń osobistych na cele społeczne lub uczestniczeniu w akcjach społecznych, jeżeli przepisy szczególne przewidują świadczenia w razie wypadku w takich okolicznościach,
8)
w czasie zajęć szkolnych, zajęć w szkole wyższej lub zajęć na studiach doktoranckich albo w czasie odbywania praktyki przewidzianej organizacją studiów lub nauki,
9)
przy pracy w Ochotniczych Hufcach Pracy na podstawie innej niż umowa o pracę,
10)
przy pracy wykonywanej w ramach terapii zajęciowej w zakładzie społecznym służby zdrowia.
11) 2
przy wykonywaniu bezpośredniej ochrony przed powodzią
3.
Świadczenia określone w ust. 1 przysługują również osobie, która uległa wypadkowi w związku z pracą w warunkach pozbawienia lub ograniczenia wolności.
4.
Przepis ust. 1 ma zastosowanie również u osób, które zapadły na chorobę zawodową w związku z wykonywaniem zajęć lub pracy, o których mowa w ust. 2 pkt 8 i 9 oraz w ust. 3.
Członkom rodziny osób, które zmarły wskutek wypadków określonych w § 5 ust. 2 i 3 lub wskutek chorób zawodowych określonych w § 5 ust. 4, przysługuje renta rodzinna oraz jednorazowe odszkodowanie.
1.
Osobom skierowanym w ramach współpracy międzynarodowej do pracy za granicą w obcym zakładzie pracy przysługuje renta inwalidzka, jeżeli zostały zaliczone do jednej z grup inwalidów w związku z wypadkiem przy tej pracy lub w związku z chorobą zawodową.
2.
Członkom rodziny osoby zmarłej wskutek wypadku przy pracy lub wskutek choroby zawodowej w związku z wykonywaniem za granicą pracy, o której mowa w ust. 1, przysługuje renta rodzinna.
3.
Podstawę wymiaru rent, o których mowa w ust. 1 i 2, ustala się na zasadach przewidzianych w przepisach o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin dla osób, które były zatrudnione za granicą. Przepisy § 2 i 3 niniejszego rozporządzenia stosuje się odpowiednio.
4.
Renta, o której mowa w ust. 1 i 2, nie przysługuje jednak, gdy z tytułu tego wypadku lub choroby osoba zainteresowana otrzymuje świadczenia o charakterze rentowym z instytucji zagranicznej.
1.
Osobom uprawnionym w myśl § 5-7 do renty inwalidzkiej lub rodzinnej przysługują:
1)
dodatki rodzinne i dodatek z tytułu zaliczenia do I grupy inwalidów,
2)
nieodpłatne świadczenia lecznicze i położnicze, zaopatrzenie w przedmioty ortopedyczne i środki pomocnicze oraz prawo do przysposobienia zawodowego i do pobytu w domu rencistów - na zasadach określonych przepisami o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin,
3)
świadczenia określone w art. 22 ustawy, jeżeli uprawniona do renty jest osoba objęta przepisami o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników kolejowych i ich rodzin.
2.
Osobom nie zaliczonym do żadnej z grup inwalidów przysługuje prawo do świadczeń, o których mowa w ust. 1 pkt 2, w zakresie niezbędnym do leczenia następstw wypadku lub choroby zawodowej.
1.
Świadczenia, o których mowa w § 5-7 oraz w § 8 ust. 1 pkt 1, przysługują na warunkach i w wysokości określonych w ustawie.
2.
Jeżeli wypadkowi, o którym mowa w § 5, uległa osoba nie będąca pracownikiem, za podstawę wymiaru renty przyjmuje się kwotę odpowiadającą półtorakrotnemu najniższemu wynagrodzeniu w gospodarce uspołecznionej obowiązującemu w dniu, w którym zdarzył się wypadek lub w którym nastąpiło stwierdzenie inwalidztwa spowodowanego chorobą zawodową.
Świadczenia, o których mowa w § 5-8, przysługują od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, a osobom objętym przepisami o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników kolejowych i ich rodzin - od właściwych dla spraw rent jednostek organizacyjnych kolei.
W uzasadnionych przypadkach Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych może przyznać uprawnienie do świadczeń osobie, która uległa wypadkowi w związku z wykonywaniem czynności na rzecz uspołecznionego zakładu pracy na podstawie innej niż umowa o pracę albo w związku z wykonywaniem zadań zleconych przez organizacje polityczne lub społeczne, oraz członkom rodziny pozostałym po takiej osobie.
Przepisy art. 48 i 49 ustawy stosuje się odpowiednio w sprawach o świadczenia z tytułu wypadków i chorób zawodowych, o których mowa w § 5-8.
W rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 5 grudnia 1974 r. w sprawie ustalania okoliczności i przyczyn wypadków przy pracy (Dz. U. Nr 47, poz. 287) wprowadza się następujące zmiany:
1)
w § 16 dodaje się ust. 4-8 w brzmieniu:

"4. Po zatwierdzeniu protokołu powypadkowego może być wszczęte ponowne postępowanie dotyczące ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku, jeżeli Zakład Ubezpieczeń Społecznych zawiadomi kierownika jednostki nadrzędnej nad zakładem pracy, że według jego oceny ustalenia tego protokołu są oczywiście bezpodstawne.

5. Zawiadomienie o bezpodstawności ustaleń protokołu powypadkowego może nastąpić nie później niż przed wydaniem przez komisję lekarską do spraw inwalidztwa i zatrudnienia orzeczenia w sprawie uszczerbku na zdrowiu lub inwalidztwa, jego związku z wypadkiem lub związku śmierci z wypadkiem.

6. Wszczęcie ponownego postępowania następuje w ciągu 3 dni od dnia nadejścia zawiadomienia Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

7. Przy ponownym ustaleniu okoliczności i przyczyn wypadku stosuje się odpowiednio zasady i terminy przewidziane rozporządzeniem.

8. Przepisów ust. 4-7 nie stosuje się, jeżeli okoliczności i przyczyny wypadku zostały ustalone przez komisję rozjemczą albo przez sąd pracy i ubezpieczeń społecznych albo jeżeli ustalenia te są przedmiotem postępowania przed tymi organami.",

2)
w § 19 dodaje się ust. 3 i 4 w brzmieniu:

"3. Po zatwierdzeniu protokołu powypadkowego może być wszczęte ponowne postępowanie dotyczące ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku, jeżeli Zakład Ubezpieczeń Społecznych zawiadomi prezesa właściwej organizacji samorządowej, że według jego oceny ustalenia tego protokołu są oczywiście bezpodstawne.

4. Przepisy § 16 ust. 5-8 stosuje się odpowiednio".

Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 1976 r.
1 § 1 - 4 skreślone przez § 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 października 1990 r. zmieniającego niektóre przepisy w sprawie ustalania podstawy wymiaru emerytur i rent (Dz.U.90.71.418) z dniem 1 stycznia 1990 r.
2 § 5 ust. 2 pkt 11 dodany przez § 1 rozporządzenia z dnia 11 marca 1977 r. (Dz.U.77.10.40) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 31 marca 1977 r.