Art. 8. - Podatki terenowe.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1951.14.110

Akt utracił moc

Wersja od: 1 stycznia 1951 r.

Art.  8.

1. Podstawę opodatkowania stanowi:

1) dla budynków wynajętych lub wydzierżawionych - czynsz, należny za rok podatkowy z tytułu najmu lub dzierżawy, nie wyłączając wpłat na Fundusz Gospodarki Mieszkaniowej,

2) dla budynków nie wynajętych i nie wydzierżawionych - wartość czynszowa, ustalona za rok podatkowy,

3) dla budynków, dla których nie można ustalić podstawy opodatkowania w sposób, określony w pkt 1) i 2), a w szczególności dla budynków z natury swej przeznaczonych na cele użytkowe:

a) jeżeli budynki te wraz z należącymi do nich zabudowaniami ubocznymi stanowią własność Państwa lub innych podmiotów gospodarki uspołecznionej i pozostają we władaniu takich podmiotów - pełna wartość, będąca podstawą amortyzacji, chociażby budynek był całkowicie zamortyzowany,

b) w pozostałych przypadkach - bieżąca ich wartość, ustalona na dzień 1 stycznia roku podatkowego,

1) dla gruntów należących do budynków (art. 5 pkt 1) oraz dla gruntów nie zabudowanych, nie wchodzących w skład gospodarstwa rolnego (art. 5 pkt 3):

a) co do gruntów, pozostających we władaniu podmiotów gospodarki uspołecznionej z wyjątkiem gruntów, określonych w art. 6 ust. 1 pkt 2) - wartość bilansowa tych gruntów z dnia 1 stycznia roku podatkowego,

b) co do pozostałych gruntów - bieżąca ich wartość, ustalona na dzień 1 stycznia roku podatkowego.

2. Przepisy ust. 1 stosuje się odpowiednio do części budynku oraz do należących do nich zabudowań ubocznych.

3. Jeżeli najemca (dzierżawca) tytułem zwrotu kosztów odbudowy, remontu itp. uiścił wynajmującemu z góry określoną kwotę lub dokonał remontu własnym kosztem, za czynsz uważa się także część z góry uiszczonej kwoty lub wartości dokonanego remontu, jaka przypada stosunkowo na każdy rok tego okresu, w którym najemca (dzierżawca) w zamian za wyłożoną z góry kwotę zwolniony jest w całości lub w części od opłacania bieżącego czynszu.

4. W miejscowościach uzdrowiskowych i letniskowych za podstawę opodatkowania przyjmuje się:

1) czynsz należny w roku podatkowym za okres, na jaki budynek został wynajęty,

2) jeżeli budynek nie został wynajęty - czynsz, jaki zostałby uzyskany za czas, na jaki budynek mógł być wynajęty.

5. Za podstawę opodatkowania dla budynków lub ich części, zajętych na hotele, pensjonaty, pokoje umeblowane itp., prowadzone przez właściciela budynku, przyjmuje się wartość czynszową w wysokości czynszu, jaki zostałby uzyskany w razie wynajęcia części lub całości budynku w roku podatkowym.

6. Przy ustalaniu wartości budynków fabrycznych (ust. 1 pkt 3) nie dolicza się wartości maszyn i urządzeń technicznych, stanowiących przynależność tych budynków.

7. Zasady i sposób ustalania wartości czynszowej (ust. 1 pkt 2) oraz wartości bieżącej (ust. 1 pkt 3) lit. b) i pkt 4) lit. b) określi rozporządzenie Ministra Finansów w sposób jednolity dla wszystkich podatników lub odmiennie dla poszczególnych ich grup na całym obszarze Państwa bądź jego określonej części, bądź też w poszczególnych miastach i gminach.