Art. 4. - Podatek od wynagrodzeń.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1949.7.41

Akt utracił moc

Wersja od: 1 stycznia 1964 r.

Art.  4.

1. Podatkowi podlegają wszelkiego rodzaju wynagrodzenia otrzymywane:

1) przez pracowników, zatrudnionych na podstawie stosunku służbowego lub umowy o pracę,

2) przez osoby, które zobowiązały się do wykonania dzieła (umowa o dzieło) lub do dokonania określonej czynności dla dającego zlecenie (umowa zlecenia), jeżeli chodzi o usługi, wykonywane osobiście (ust. 3 pkt 2),

3) przez osoby, wykonujące czynności, związane z pełnieniem obowiązków społecznych lub obywatelskich bez względu na sposób powołania tych osób, nie włączając odszkodowania za utracony zarobek,

4) przez osoby, którym władza w oparciu o przepisy prawa zleciła wykonanie określonych czynności; wątpliwości co do zaliczenia pewnych rodzajów czynności do tej kategorii rozstrzyga Minister Skarbu,

5) przez osoby - niezależnie od sposobu ich powoływania - należące do składu zarządów, rad, komitetów nadzorczych, komisyj rewizyjnych i członków organów stanowiących osób prawnych.

2. Ponadto podatkowi podlegają w przypadkach i na warunkach, określonych przez Ministra Skarbu w drodze rozporządzenia, wszelkiego rodzaju wynagrodzenia, otrzymywane przez osoby, wykonujące twórczość lub działalność naukową, oświatową, artystyczną, literacką i publicystyczną. Jeżeli wynagrodzenie wypłacane jest w łącznej sumie więcej niż jednej osobie, wynagrodzenie opodatkowuje się osobno dla każdej osoby w stosunku do jej udziału; w braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że udziały są równe. Wątpliwości co do zaliczenia pewnych rodzajów twórczości lub działalności do wymienionych kategorii rozstrzyga Minister Skarbu.

3. Upoważnia się Ministra Skarbu:

1) do uznawania w drodze rozporządzeń wynagrodzeń, otrzymywanych przez inne grupy osób, aniżeli określone w ust. 1 i 2, za podlegające podatkowi od wynagrodzeń,

2) do określania w drodze rozporządzeń, w jakich przypadkach zawarta umowa o dzieło lub umowa zlecenie będzie odpowiadać przepisom ust. 1 pkt 2.

4. Wynagrodzeniem są świadczenia pieniężne i w naturze, otrzymywane przez podatnika zarówno w czasie trwania jak i po ustaniu stosunku, uzasadniającego opodatkowanie otrzymywanych z tego tytułu wynagrodzeń.

5. Wartość pieniężną świadczeń w naturze szacuje się na podstawie cen wolnego rynku w sprzedaży spożywcom. W przypadku udzielania tych świadczeń w formie odpłatnej doliczeniu do wynagrodzenia podlega różnica między ceną wolnego rynku a ceną zapłaconą przez podatnika.

6. Minister Skarbu w porozumieniu z Ministrami: Pracy i Opieki Społecznej oraz Przemysłu i Handlu - po zasięgnięciu opinii Komisji Centralnej Związków Zawodowych - może na każdy rok kalendarzowy ustalać odmienne od zasady, określonej w ust. 5, dla wszystkich lub niektórych, grup podatników wartość pieniężną świadczeń w naturze, otrzymywanych w postaci wyżywienia, mieszkania służbowego, światła, opału, węgla i użytkowania roli oraz - w porozumieniu z Ministrem Rolnictwa i Reform Rolnych - wartość pieniężną ordynarii i innych świadczeń, wydawanych w granicach norm układu zbiorowego pracy pracownikom, zatrudnionym w gospodarstwach rolnych w rozumieniu przepisów o podatku gruntowym.

7. Wysokość cen wolnego rynku ustala Minister Skarbu co najmniej raz na pół roku w miesiącu czerwcu i grudniu na następne półrocze, posiłkując się przeciętnymi cenami wolnego rynku w sprzedaży spożywcom. Ceny te mogą być ustalane bądź jednolicie dla całego okręgu izby skarbowej, bądź też odmiennie dla poszczególnych jego części.

8. Upoważnia się Ministra Skarbu do wprowadzenia ryczałtów wartości pieniężnych świadczeń w naturze przy zastosowaniu przepisów ust. 5 i 6. Ryczałty te mogą być ustalane jednolicie dla całego Państwa lub okręgów izb skarbowych bądź ich części, a także dla pracowników poszczególnych grup płatników lub oddzielnych zakładów pracy. Uprawnienie to może Minister Skarbu przelać na dyrektorów izb skarbowych.