Rozdział 2 - Organizacja i tryb zakładania i utrzymywania podstawowych osnów geodezyjnych, grawimetrycznych i magnetycznych oraz szczegółowych osnów geodezyjnych - Osnowy geodezyjne, grawimetryczne i magnetyczne.

Dziennik Ustaw

Dz.U.2012.352

Akt utracił moc

Wersja od: 30 marca 2012 r.

Rozdział  2

Organizacja i tryb zakładania i utrzymywania podstawowych osnów geodezyjnych, grawimetrycznych i magnetycznych oraz szczegółowych osnów geodezyjnych

§  3.

1. Osnowy geodezyjną, grawimetryczną i magnetyczną dzieli się według kryterium dokładności i sposobu ich zakładania na osnowę podstawową fundamentalną, osnowę podstawową bazową i osnowę szczegółową.

2. Niezależnie od podziału, o którym mowa w ust. 1, wprowadza się podział osnów geodezyjnej, grawimetrycznej i magnetycznej na klasy, oznaczane cyframi arabskimi, w których: osnowa podstawowa fundamentalna jest osnową 1. klasy, osnowa podstawowa bazowa jest osnową 2. klasy, a osnowa szczegółowa jest osnową 3. klasy.

3. Podstawowym kryterium zaliczenia punktu osnowy do odpowiedniej klasy jest dokładność wyznaczenia wielkości właściwych dla danego rodzaju osnowy, określona przez wartość błędu średniego wyznaczonej wielkości.

§  4.

1. Podstawowe fundamentalne osnowy geodezyjną, grawimetryczną i magnetyczną stanowią punkty wyznaczone w sieciach o najwyższej dokładności, które przenoszą na obszar kraju:

1) w przypadku osnowy geodezyjnej - geodezyjny układ odniesienia i układ wysokości, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 3 ust. 5 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne, zwanej dalej "ustawą";

2) w przypadku osnowy grawimetrycznej - europejski grawimetryczny układ odniesienia, określony przez jednolitą europejską sieć grawimetryczną, którego fizyczną realizacją na obszarze kraju są punkty absolutne, na których pomiary przyspieszenia siły ciężkości Ziemi zostały wykonane grawimetrami absolutnymi, które uczestniczyły co najmniej w dwóch międzynarodowych kampaniach porównawczych;

3) w przypadku osnowy magnetycznej - europejski magnetyczny układ odniesienia, określony przez sieć obserwatoriów magnetycznych w Europie, którego fizyczną realizacją na obszarze kraju są magnetyczne punkty wiekowe, na których pomiary wartości elementów pola magnetycznego Ziemi zostały odniesione do wartości określonych w obserwatorium magnetycznym.

2. Podstawowe bazowe osnowy geodezyjną, grawimetryczną i magnetyczną stanowią punkty wyznaczone w sieciach o najwyższej dokładności, rozmieszczone równomiernie na obszarze całego kraju, realizujące na tym obszarze układy odniesienia, o których mowa w ust. 1.

3. Szczegółową osnowę geodezyjną stanowią punkty wyznaczone w sieciach będących rozwinięciem podstawowej osnowy geodezyjnej. Stopień zagęszczenia punktów jest zróżnicowany w zależności od stopnia zurbanizowania terenu, większy na terenach zabudowanych lub przeznaczonych pod inwestycje, a mniejszy na terenach rolnych i leśnych, przy czym przeznaczenie terenu określa się na podstawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku jego braku na podstawie kierunków zmian w przeznaczeniu terenów, określonych w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

§  5.

1. Zakładanie osnów geodezyjnych, grawimetrycznych i magnetycznych polega na założeniu nowych znaków geodezyjnych i wykonaniu pomiarów.

2. Okresowe modernizacje osnów, o których mowa w § 3 ust. 1, polegające w szczególności na: przeglądzie punktów, odtworzeniu lub założeniu nowych znaków geodezyjnych i urządzeń zabezpieczających te znaki oraz wykonaniu pomiarów, przeprowadza się w celu doprowadzenia ich do stanu odpowiadającego standardowi technicznemu, o którym mowa w § 13, przy czym:

1) modernizację podstawowej osnowy geodezyjnej przeprowadza się nie rzadziej niż co 20 lat, a osnowy zakładanej metodami satelitarnymi nie rzadziej niż co 10 lat;

2) modernizację podstawowej osnowy grawimetrycznej i podstawowej osnowy magnetycznej przeprowadza się nie rzadziej niż co 20 lat, a pomiary elementów pola magnetycznego Ziemi na magnetycznych punktach wiekowych wykonuje się nie rzadziej niż co 5 lat;

3) modernizację szczegółowej osnowy geodezyjnej przeprowadza się w miarę potrzeb wynikających z rozwoju gospodarczego kraju, a miejscowo także w trakcie wykonywania innych prac geodezyjnych i kartograficznych;

4) podczas modernizacji osnowy szczegółowej przeglądowi podlegają wszystkie punkty osnowy podstawowej położone na obszarze modernizowanej osnowy.

§  6.

1. Punkty osnowy stabilizuje się w terenie znakami geodezyjnymi w sposób i w miejscach zapewniających ich wieloletnie przetrwanie.

2. Punkt osnowy może mieć trwale stabilizowane punkty ekscentryczne, które zalicza się do tej samej klasy osnowy.

3. Dla każdego punktu osnowy wykonuje się opis topograficzny umożliwiający:

1) odnalezienie i zidentyfikowanie punktu;

2) odtworzenie miejsca położenia punktu.

§  7.

1. Metody i technologie pomiaru stosowane przy zakładaniu osnów, o których mowa w § 3 ust. 1, mają być tak dobrane, aby wykonawcy tych prac oraz organy Służby Geodezyjnej i Kartograficznej miały możliwość dokonywania kontroli na poszczególnych etapach tych prac, która polegałaby w szczególności na:

1) co najmniej dwukrotnym, niezależnym wykonywaniu pomiarów i obliczeń;

2) wykonywaniu obserwacji nadliczbowych;

3) porównywaniu wyników pomiaru i obliczeń w celu wykrycia i eliminacji błędów grubych, przy czym za błąd gruby należy uważać błąd, którego wartość przekracza co najmniej trzykrotnie oszacowaną wielkość błędu pomiaru lub obliczeń, a także oczywistą omyłkę, w szczególności: w jednostkach albo zakresie pomiaru.

2. Instrumenty i przymiary używane przy zakładaniu i modernizacji osnów, o których mowa w § 3 ust. 1, powinny mieć przeprowadzone podstawowe i okresowe badania techniczne i wyznaczone poprawki komparacyjne.

3. Badania podstawowe i okresowe instrumentów i przymiarów wykonuje się w laboratoriach upoważnionych do wydawania certyfikatów zgodności, na zasadach określonych w ustawie z dnia 11 maja 2001 r. - Prawo o miarach (Dz. U. z 2004 r. Nr 243, poz. 2441, z późn. zm.²⁾).

4. Przed rozpoczęciem pomiarów i po ich zakończeniu, a także w przypadku zaistnienia podejrzeń co do zmiany wartości parametrów technicznych instrumentów i przymiarów, wykonuje się dodatkowe pomiary sprawdzające.

5. Pomiarów sprawdzających, o których mowa w ust. 4, dokonuje wykonawca prac.

6. Dokumenty potwierdzające wykonanie badań technicznych i pomiarów sprawdzających, o których mowa w ust. 2-4, dołącza się do geodezyjnej dokumentacji technicznej.

§  8.

1. Przed rozpoczęciem pomiarów sprawdza się stan znaku geodezyjnego, a w przypadku zaistnienia podejrzeń co do zmiany położenia znaku wykonuje się dodatkowe pomiary sprawdzające, natomiast w odniesieniu do:

1) punktu osnowy grawimetrycznej - przed rozpoczęciem pomiaru dokonuje się sprawdzenia gradientu pionowego siły ciężkości Ziemi;

2) punktu osnowy magnetycznej - przed rozpoczęciem pomiaru dokonuje się sprawdzenia gradientu poziomego pola magnetycznego Ziemi.

2. Pomiary osnów wykonuje się w odniesieniu do centra znaku geodezyjnego, przy czym centrem jest odpowiednio:

1) dla punktów osnowy stabilizowanych wielopoziomowo - fizycznie zaznaczony centr znaku podziemnego albo zasadniczego elementu znaku;

2) dla punktów osnowy stabilizowanych jednopoziomowo - fizycznie zaznaczony środek znaku;

3) dla punktów osnowy wysokościowej - najwyższy punkt zasadniczego elementu znaku.

§ 9. Obserwacje wyrównuje się w sposób ścisły, metodą najmniejszych kwadratów, przy założeniu bezbłędności punktów nawiązania, jeżeli wyrównanie wykonuje się z wymogiem punktów nawiązania.

§  10.

1. Dopuszcza się stosowanie nowych metod pomiaru, typów instrumentów pomiarowych i konstrukcji geometrycznych sieci punktów, wynikających z postępu technicznego i technologicznego, pod warunkiem uzyskania dokładności wyznaczeń wynikowych określonych rozporządzeniem.

2. Dopuszcza się stosowanie modeli matematycznych, zalecanych do stosowania przez Międzynarodową Asocjację Geodezji (IAG), opisujących geometryczne lub fizyczne parametry Ziemi i jej orientację w przestrzeni, do określenia redukcji pomiarów geodezyjnych, grawimetrycznych i magnetycznych, pod warunkiem uzyskania dokładności wyznaczeń wynikowych określonych rozporządzeniem.

3. Redukcje pomiarów i obliczenia prowadzi się z precyzją o jeden rząd większą od dokładności wyników końcowych.

§ 11. Kierowanie pracami geodezyjnymi i kartograficznymi związanymi z zakładaniem lub modernizacją podstawowych osnów geodezyjnych, grawimetrycznych i magnetycznych, a także szczegółowych osnów geodezyjnych, powierza się osobom posiadającym uprawnienia zawodowe, o których mowa w art. 43 pkt 3 ustawy.

§  12.

1. Geodezyjną dokumentację techniczną z zakładania i modernizacji osnów geodezyjnych, grawimetrycznych i magnetycznych przekazuje się do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego.

2. Dokumentację, o której mowa w ust. 1, przekazuje się za pomocą środków komunikacji elektronicznej albo na informatycznych nośnikach danych, a jeżeli były wykonywane dokumenty w formie analogowej, przekazuje się oryginały tych dokumentów niezależnie od formy cyfrowej.

3. Operat techniczny zawierający dokumentację, o której mowa w ust. 1, podpisuje wykonawca, a poszczególne dokumenty podpisuje osoba kierująca pracami.

§ 13. Standard techniczny zakładania i utrzymywania podstawowych osnów geodezyjnych, grawimetrycznych i magnetycznych oraz szczegółowych osnów geodezyjnych określa załącznik nr 1 do rozporządzenia.