Orzekanie o niezdolności do pracy.

Dziennik Ustaw

Dz.U.2004.273.2711

Akt obowiązujący
Wersja od: 29 grudnia 2011 r.

ROZPORZĄDZENIE
MINISTRA POLITYKI SPOŁECZNEJ1)
z dnia 14 grudnia 2004 r.
w sprawie orzekania o niezdolności do pracy

Na podstawie art. 14 ust. 6 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn. zm.2)) zarządza się, co następuje:
Rozporządzenie określa:
1)
szczegółowe zasady i tryb orzekania o niezdolności do pracy przez lekarzy orzeczników Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, zwanych dalej "lekarzami orzecznikami", i komisje lekarskie Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, zwane dalej "komisjami lekarskimi";
2)
szczegółowe zasady organizacji orzekania o niezdolności do pracy, w tym w szczególności:
a)
miejsce działania lekarzy orzeczników,
b)
sposób tworzenia i znoszenia komisji lekarskich,
c)
sposób określania siedziby komisji lekarskich i ich właściwości terytorialnej,
d)
skład komisji lekarskich;
3)
szczególne kwalifikacje zawodowe wymagane od lekarzy orzeczników i lekarzy wchodzących w skład komisji lekarskich;
4)
szczegółowe zasady sprawowania nadzoru nad wykonywaniem orzekania o niezdolności do pracy.
1.
Lekarz orzecznik wydaje orzeczenie o niezdolności do pracy, zwane dalej "orzeczeniem", na wniosek:
1)
właściwej komórki organizacyjnej oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, zwanego dalej "Zakładem" - w sprawach świadczeń wypłacanych przez Zakład;
2)
podmiotów innych niż określone w pkt 1 - w sprawach należących do ich właściwości.
2.
Wniosek o wydanie orzeczenia zawiera:
1) 1
 imię i nazwisko, datę urodzenia, numer PESEL, a w razie nienadania numeru PESEL - serię i numer dowodu osobistego lub paszportu, a także miejsce zamieszkania osoby, w stosunku do której ma być wydane orzeczenie;
2)
określenie celu wydania orzeczenia i wskazanie okoliczności, które lekarz orzecznik jest obowiązany ustalić.
3.
Do wniosku dołącza się dokumentację obejmującą:
1)
zaświadczenie o stanie zdrowia wydane przez lekarza, pod którego opieką lekarską znajduje się osoba, w stosunku do której ma być wydane orzeczenie, wystawione nie wcześniej niż na miesiąc przed datą złożenia wniosku;
2)
wywiad zawodowy dotyczący charakteru i rodzaju pracy;
3)
dokumentację medyczną i rentową oraz inne dokumenty mające znaczenie dla wydania orzeczenia, a w szczególności dokumenty, o których mowa w § 5, kartę badania profilaktycznego, dokumentację rehabilitacji leczniczej lub zawodowej.
1.
Oddział Zakładu w wyznaczonym terminie kieruje osobę, w stosunku do której ma być wydane orzeczenie, na badania przeprowadzane przez lekarza orzecznika, lekarza konsultanta, psychologa, na badania dodatkowe lub na obserwację szpitalną.
2.
W razie niestawienia się osoby wezwanej na badanie lub obserwację bez uzasadnionych przyczyn, skierowania na badanie w nowo wyznaczonym terminie dokonuje się za zwrotnym poświadczeniem odbioru, informując o skutkach niestawiennictwa.
3.
Jeżeli stan zdrowia stwierdzony w zaświadczeniu lekarskim uniemożliwia osobiste zgłoszenie się na badanie, może ono być przeprowadzone w miejscu pobytu osoby, w stosunku do której ma być wydane orzeczenie, za jej zgodą.
4.
Niezgłoszenie się na badania lub obserwację w nowo wyznaczonym terminie, o którym mowa w ust. 2, bez uzasadnionej przyczyny lub niewyrażenie zgody, o której mowa w ust. 3, powoduje odstąpienie od dalszego postępowania w sprawie.
1.
Lekarz orzecznik wydaje orzeczenie na podstawie dokumentacji dołączonej do wniosku oraz po przeprowadzeniu bezpośredniego badania stanu zdrowia osoby, w stosunku do której ma być wydane orzeczenie.
2.
Lekarz orzecznik może wydać orzeczenie również bez bezpośredniego badania stanu zdrowia osoby, w stosunku do której ma być ono wydane, jeżeli dokumentacja dołączona do wniosku jest wystarczająca do wydania orzeczenia.
3.
Lekarz orzecznik może, przed wydaniem orzeczenia, uzupełnić dokumentację dołączoną do wniosku, w szczególności o opinie lekarza konsultanta lub psychologa albo o wyniki badań dodatkowych lub obserwacji szpitalnej.
4.
Lekarz konsultant i psycholog wydają opinie na podstawie bezpośredniego badania stanu zdrowia osoby, w stosunku do której ma być wydane orzeczenie, oraz analizy dokumentacji medycznej i zawodowej.
Lekarz orzecznik przy orzekaniu jest związany:
1)
decyzją organu Państwowej Inspekcji Sanitarnej w zakresie stwierdzenia choroby zawodowej;
2)
ustaleniami starosty o braku możliwości przekwalifikowania zawodowego;
3)
orzeczeniem jednostek uprawnionych do oceny zdolności fizycznych i psychicznych pracowników zatrudnionych na stanowiskach bezpośrednio związanych z prowadzeniem ruchu kolejowego.
1.
Lekarz orzecznik ustala przewidywany okres niezdolności do pracy, biorąc pod uwagę charakter i stopień naruszenia sprawności organizmu oraz rokowania odzyskania zdolności do pracy.
2.
Przepis ust. 1 nie ogranicza uprawnień osoby niezdolnej do pracy do zgłoszenia wniosku o przeprowadzenie badania w celu zmiany stopnia niezdolności do pracy.
3.
Celowość przekwalifikowania zawodowego orzeka się, jeżeli osoba ubiegająca się o świadczenie trwale utraciła zdolność do pracy w dotychczasowym zawodzie i może odzyskać zdolność do pracy po przekwalifikowaniu.
4.
W razie orzeczenia o celowości przekwalifikowania zawodowego ze względu na niezdolność do pracy w dotychczasowym zawodzie przepisy ust. 1 i 2 nie mają zastosowania.
1.
Lekarz orzecznik może orzec o okolicznościach uzasadniających przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego, jeżeli osoba ubiegająca się o rentę z tytułu niezdolności do pracy spełnia warunki wymagane do uzyskania świadczenia rehabilitacyjnego, określone w przepisach o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa.
2.
Jeżeli osoba ubiegająca się o świadczenie rehabilitacyjne nie spełnia warunków wymaganych do uzyskania tego świadczenia, określonych w przepisach, o których mowa w ust. 1, lekarz orzecznik orzeka o niezdolności do pracy tej osoby lub o celowości jej przekwalifikowania zawodowego.
Lekarz orzecznik działa w oddziale Zakładu.
1.
Prezes Zakładu tworzy i znosi komisje lekarskie oraz określa ich siedziby i właściwość terytorialną.
2.
Prezes Zakładu, tworząc i znosząc komisje lekarskie oraz określając ich siedziby i właściwość terytorialną, powinien uwzględnić następujące kryteria:
1)
siedziba komisji lekarskich powinna znajdować się w co najmniej jednym oddziale Zakładu w województwie;
2)
w jednej siedzibie powinna być utworzona taka liczba komisji lekarskich, która zapewni sprawne rozpatrywanie wnoszonych sprzeciwów i zarzutów wadliwości.
1.
Komisja lekarska orzeka w składzie trzyosobowym.
2.
Komisja lekarska orzeka większością głosów.
3.
Do komisji lekarskich stosuje się odpowiednio przepisy § 2-7.
4.
Kierownik terenowej jednostki organizacyjnej Zakładu, w której mają siedzibę komisje lekarskie, wyznacza przewodniczącego tych komisji.
5.
Przewodniczący komisji lekarskich, poza spełnieniem wymogów, o których mowa w § 11 ust. 1, powinien posiadać co najmniej pięcioletnie doświadczenie w zakresie orzecznictwa lekarskiego.
6.
Przewodniczący komisji lekarskich:
1)
organizuje prace komisji lekarskich;
2)
analizuje odwołania wniesione od decyzji organu rentowego wydanej na podstawie orzeczenia komisji lekarskiej, w celu stwierdzenia, czy w odwołaniu tym nie wskazano nowych okoliczności dotyczących niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji;
3)
przedstawia stanowisko z zakresu orzecznictwa o niezdolności do pracy w sprawach, w których toczy się sądowe postępowanie odwoławcze.
1.
Lekarzem orzecznikiem i członkiem komisji lekarskiej może być lekarz, który łącznie spełnia następujące warunki:
1)
jest specjalistą, w szczególności w zakresie następujących dziedzin medycyny: chorób wewnętrznych, chirurgii, neurologii, psychiatrii, medycyny pracy, medycyny społecznej;
2)
odbył przeszkolenie w zakresie ustalonym przez Prezesa Zakładu.
2.
Członek komisji lekarskiej nie może być równocześnie lekarzem orzecznikiem.
1.
Nadzór nad wykonywaniem orzekania o niezdolności do pracy przez lekarzy orzeczników i komisje lekarskie, w zakresie określonym w ust. 2, Prezes Zakładu wykonuje za pośrednictwem naczelnego lekarza Zakładu.
2.
Nadzór, o którym mowa w ust. 1, obejmuje w szczególności:
1)
kontrolę orzeczeń lekarzy orzeczników i komisji lekarskich pod względem merytorycznym i formalnym;
2)
zlecanie uzupełnienia dokumentacji lekarskiej lub zawodowej, w szczególności przez skierowanie osoby, której orzeczenie dotyczy, na badanie przez lekarzy konsultantów, psychologa, na badanie dodatkowe lub na obserwację szpitalną;
3)
zlecanie lekarzowi orzecznikowi lub komisji lekarskiej rozpatrzenia sprawy niezależnie od właściwości miejscowej;
4)
opiniowanie kandydatur na stanowisko głównego lekarza orzecznika oraz przewodniczącego komisji lekarskich;
5)
prowadzenie szkolenia głównych lekarzy orzeczników i członków komisji lekarskich w zakresie orzecznictwa o niezdolności do pracy;
6)
sprawdzanie i stwierdzanie kwalifikacji głównych lekarzy orzeczników i członków komisji lekarskich w zakresie orzecznictwa o niezdolności do pracy.
1.
Bezpośredni nadzór nad wykonywaniem orzekania o niezdolności do pracy przez lekarzy orzeczników w oddziale Zakładu, w zakresie określonym w ust. 2, Prezes Zakładu wykonuje za pośrednictwem głównego lekarza orzecznika.
2.
Bezpośredni nadzór, o którym mowa w ust. 1, obejmuje w szczególności:
1)
kontrolę w zakresie prawidłowości gromadzenia dokumentacji niezbędnej do wydania orzeczenia przez lekarza orzecznika;
2)
kontrolę orzeczeń lekarzy orzeczników pod względem merytorycznym i formalnym;
3)
przedstawianie naczelnemu lekarzowi Zakładu wniosków dotyczących orzeczeń lekarzy orzeczników, co do których istnieje uzasadnione podejrzenie braku ich zgodności ze stanem faktycznym lub zasadami orzecznictwa o niezdolności do pracy;
4)
analizę odwołań wniesionych od decyzji organu rentowego wydanej na podstawie orzeczenia lekarza orzecznika, w celu stwierdzenia, czy w odwołaniu tym nie wskazano nowych okoliczności dotyczących niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji;
5)
prowadzenie szkoleń lekarzy orzeczników w zakresie orzecznictwa o niezdolności do pracy;
6)
sprawdzanie i stwierdzanie kwalifikacji lekarzy orzeczników w zakresie orzecznictwa o niezdolności do pracy.
3.
Główny lekarz orzecznik, poza spełnieniem wymogów określonych w § 11 ust. 1, powinien posiadać co najmniej pięcioletnie doświadczenie w zakresie orzecznictwa lekarskiego.
Jeżeli niezdolność do pracy została orzeczona na czas określony, organ rentowy nie później niż na trzy miesiące przed ustaniem prawa do renty okresowej z tego tytułu zawiadamia osobę uprawnioną o terminie wstrzymania wypłaty oraz o warunkach przywrócenia prawa do tego świadczenia.
Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2005 r.3)
______

1) Minister Polityki Społecznej kieruje działem administracji rządowej - zabezpieczenie społeczne, na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 11 czerwca 2004 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Polityki Społecznej (Dz. U. Nr 134, poz. 1432).

2) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2004 r. Nr 64, poz. 593, Nr 99, poz. 1001, Nr 120, poz. 1252, Nr 121, poz. 1264, Nr 144, poz. 1530, Nr 191, poz. 1954, Nr 210, poz. 2135 i Nr 236, poz. 2355.

3) Z dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia traci moc rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 8 sierpnia 1997 r. w sprawie orzekania o niezdolności do pracy do celów rentowych (Dz. U. Nr 99, poz. 612), zachowane w mocy na podstawie art. 194 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

1 § 2 ust. 2 pkt 1 zmieniony przez § 1 rozporządzenia z dnia 16 grudnia 2011 r. (Dz.U.11.286.1683) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 29 grudnia 2011 r.