§ 11. - Orzekanie o czasowej niezdolności do pracy.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1964.7.44

Akt utracił moc

Wersja od: 3 grudnia 1966 r.

§  11.

1. Lekarz (lekarz dentysta, starszy felczer, felczer) kieruje pracownika:

1) do kierownika przychodni (ośrodka zdrowia), jeżeli:

a) zachodzi potrzeba orzeczenia niezdolności do pracy w okresie bezpośrednio poprzedzającym dzień badania (§ 6 ust. 2 i 3),

b) zachodzi potrzeba przedłużenia okresu niezdolności do pracy orzeczonego w myśl § 8,

c) zachodzi wątpliwość co do uznania pracownika za niezdolnego do pracy albo

d) pracownik nie godzi się z uznaniem go za zdolnego do pracy,

2) do komisji lekarskiej w przychodni, jeżeli zachodzi potrzeba przedłużenia okresu niezdolności do pracy po upływie okresu przewidzianego w § 10 ust. 1 pkt 1 lub 2.

2. Kierownik przychodni (ośrodka zdrowia) kieruje pracownika do komisji lekarskiej, jeżeli ma wątpliwości co do uznania go za niezdolnego do pracy.

3. Lekarz (lekarz dentysta, starszy felczer lub felczer) i lekarz-kierownik przychodni (ośrodka zdrowia) powinien w skierowaniu wypowiedzieć się, czy pracownik ze względu na stan swego zdrowia może stawić się na badanie.