Orzecznictwo w sprawach opłat stemplowych w b. dzielnicy rosyjskiej.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1923.90.709

Akt jednorazowy

Wersja od: 30 kwietnia 1925 r.

ROZPORZĄDZENIE

MINISTRÓW SKARBU I SPRAWIEDLIWOŚCI

z dnia 23 sierpnia 1923 r.

w przedmiocie orzecznictwa w sprawach opłat stemplowych w b. dzielnicy rosyjskiej.

Na podstawie art. 6 i 7 ustawy z dn. 7 kwietnia 1922 r. w przedmiocie podwyższenia i zrównania stawek przy niektórych opłatach stemplowych (należytościach) (Dz. U. R. P. № 38, poz. 315), art. 13 ustawy z dn. 31 lipca 1919 r. o tymczasowej organizacji władz i urzędów skarbowych (Dz. P. P. P. № 65, poz. 391), § 2 rozp. Rady Ministrów z dn. 21 marca 1921 r. w przedmiocie rozciągnięcia mocy obowiązującej ustawy z dn. 31 lipca 1919 r. o tymczasowej organizacji władz i urzędów skarbowych na ziemie' przyłączone do Rzeczypospolitej na podstawie umowy o preliminaryjnym pokoju i rozejmie, podpisanej w Rydze dn. 12 października 1920 r. (Dz. U. R. P. № 33, poz. 205) wreszcie § 1 ustępu I p. 1 oraz § 3 rozp. Rady Ministrów z dn. 19 czerwca 1922 r. w przedmiocie tymczasowego ustroju władz skarbowych na Ziemi Wileńskiej i rozciągnięcia na tę ziemie, niektórych ustaw i rozporządzeń (Dz. U. R. P. № 51, poz. 458) zarządza się co następuje:

§ 1. 1 Dla unormowania orzecznictwa, toku instancji oraz terminów rekursowych w sprawach dotyczących opłat stemplowych i aljenacyjnych, kar stemplowych, kar za zwłoką oraz kosztów egzekucyjnych, dotyczących zaległości w opłatach stemplowych i aljenacyjnych, których wymiar według obowiązujących przepisów należy do władz skarbowych, rozciąga się na obszar całej b. dzielnicy rosyjskiej moc obowiązującą postanowień § 1 ustęp pierwszy i § 2 austr. ustawy z dnia 20 lutego 1907 r. (Dz. U. P. № 52) oraz § 1 ustęp pierwszy i trzeci i § 2 ustęp pierwszy, drugi i czwarty austr. ustawy z dnia 19 marca 1876 r. (Dz. U. P. № 28).

§ 2. (§ 1 ustęp pierwszy austr. ustawy z dn. 20 lutego 1907 r. Dz. U. P. № 52).

Przeciw decyzjom władz i urzędów skarbowych, tyczącym się wymiaru opłat stemplowych i aljenacyjnych, dalej przeciw opierającemu się na ustawowych przepisach o tych opłatach żądaniu kar, kar za zwłokę i kosztów egzekucyjnych, jak również przeciw jakimkolwiek innym rozstrzygnieniom lub zarządzeniom władz skarbowych, zmierzającym do wykonania przepisów dotyczących tych opłat, mogą strony, którym doręczone odnośną decyzję, lub ich dziedzice, wnieść rekurs, jeśli sądzą, że je skrzywdzono wydaną decyzją, rozstrzygnięciem lub zarządzeniem.

§ 3. (§ 1 ustęp pierwszy i trzeci i § 2 ustąp drugi i czwarty austr. ustawy z dn. 19 marca 1876 r. Dz. G. P. № 28).

Rekurs (art. 1).należy wnieść w ciągu dni trzydziestu, a jeśli skierowany jest przeciw karze porządkowej, w przeciągu dni ośmiu do tego organu, który wydał decyzję, zarządzenie lub rozstrzygnięcie.

Termin rozpoczyna się z dniem następującym po doręczeniu;, przy jego obliczeniu nie należy liczyć dni biegu pocztowego, jeżeli odnośne pismo podano na pocztę za urzędowem potwierdzeniem przyjęcia.

W przypadkach, zasługujących na uwzględnienie, może władza, do której należy wnieść rekurs, przedłużyć ten termin.

Jeżeli strona składa u władzy prośbą o przedłużenia terminu do wniesienia rekursu, albo w ciągu terminu, ustanowionego niniejszem rozporządzeniem, składa prośbę o podanie powodów rozstrzygnięcia, wydanego przez tę władzę, to termin przerywa się aż do dnia doręczenia odnośnego załatwiania, poczem zaczyna biec dalej.

Niewniesienie rekursu w terminie przepisanym w niniejszem rozporządzeniu, może szkodzić tylko tej stronie, której doręczono odnośne wezwanie, zarządzenie lub orzeczenie, albo jej spadkobiercom.

§ 4. (§ 2 ustęp pierwszy austr. ustawy z dnia 19 marca 1876 r. Dz. U. P. № 28).

W pismach, wymienionych w § 1 należy dokładnie oznaczyć władzę, do których, tudzież termin w ciągu którego ma być wniesiony rekurs; w przeciwnym razie termin zaczyna biec dopiero po doręczeniu dodatkowego pisma, zawierającego te daty.

§ 5. 2 (§ 2 austr. ustawy z dnia 20 lutego 1907 r. Dz. U. P. № 52).

Wniesienie rekursu nie wstrzymuje wykonania decyzji, jednakowoż przymusowe ściągnięcie kary stemplowej nie może nastąpić przed uprawomocnieniem się decyzji o nałożeniu kary.

O ile rekurs wniesiono przeciw wezwaniu o dostarczenie danych, potrzebnych do wymiaru, strona rekursująca może prosić te, władzę skarbową, przeciw której orzeczeniu lub zarządzeniu wniosła rekurs o odroczenie wykonania tego wezwania. Władza ta rozstrzyga taką prośbę wedle swobodnego uznania, z wyłączeniem toku instancji. Na odroczenie należy zasadniczo zezwolić, jeśli przez to nie grozi Skarbowi Państwa -niepowetowana strata, w szczególności wtedy, gdy przez wcześniejsze wykonanie wynik rekursu zostałby zgóry unicestwiony.

§ 6. (art. 13 ustawy z dnia 31 lipca 1919 r. Dz. P. P. P. № 65, poz. 391).

Rekurs wniesiony przeciw decyzji Urzędu Skarbowego Podatków i Opłat Skarbowych rozstrzyga izba skarbowa jako druga i - w toku postępowania administracyjnego - ostatnia instancja.

Dla rekursów, wniesionych przeciw decyzjom izby skarbowej, administracyjny tok instancji kończy się w Ministerstwie Skarbu.

§ 7. Uchyla się art. 197 ros. ustawy o opłatach (T. V Zb. Pr.) oraz wszystkie przepisy sprzeczne z postanowieniami niniejszego rozporządzenia, o ile one nie są zawarte w polskich ustawach państwowych lub w rozporządzeniach ministerjalnych, wydanych na podstawie art. 6 i 7 ustawy z dnia 7 kwietnia 1922 r. w przedmiocie podwyższenia i zrównania stawek przy niektórych opłatach stemplowych (należytościach) (Dz. U. R. P. № 33, poz. 315).

§ 8. Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie w 14 dni po ogłoszeniu.

¹ § 1 zmieniony przez § 1 rozporządzenia z dnia 12 marca 1925 r. (Dz.U.25.40.276) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 30 kwietnia 1925 r.

² § 5 zmieniony przez § 2 rozporządzenia z dnia 12 marca 1925 r. (Dz.U.25.40.276) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 30 kwietnia 1925 r.