Opłaty od ogierów, nieposiadających świadectw uznania.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1929.24.247

Akt utracił moc

Wersja od: 1 lipca 1934 r.

USTAWA

z dnia 23 marca 1929 r.

o opłatach od ogierów, nieposiadających świadectw uznania.

.................................................

Notka Redakcji Systemu Informacji Prawnej LEX

Zmiany niniejszej ustawy, wprowadzone przez rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. w sprawie unormowania właściwości władz i trybu postępowania w zakresie administracji rolnictwa i reform rolnych (Dz.U.32.67.622), nie zostały naniesione na tekst, gdyż data wejścia w życie tych zmian jest taka sama jak data utraty mocy przez niniejszą ustawę.

.................................................

Na mocy art. 44 Konstytucji ogłaszam ustawę następującej treści:

Art.  1.

Ustanawia się opłatę na rzecz Państwa od ogierów, nieposiadających świadectw uznania, przewidzianych w przepisach obowiązujących o nadzorze państwowym nad ogierami.

Opłata pobierana będzie od roku kalendarzowego 1931 włącznie.

Art.  2. ¹

Wysokość opłaty od jednego ogiera wynosi 50 złotych za każdy rok kalendarzowy.

Do uiszczenia opłaty obowiązany jest posiadacz ogiera.

Opłata winna być uiszczona najpóźniej do dnia 1 kwietnia każdego roku do zarządu właściwej gminy (art. 5).

W r. 1931 opłata winna być uiszczoną do dnia 1 września.

Art.  3.

Zarządy właściwych gmin (art. 5) prowadzić będą spisy ogierów, podlegających opłacie, oraz pobierać te opłaty. Za czynności te właściwe gminy otrzymywać będą 25% pobranych opłat.

Art.  4. ²

Od opłaty wolne są:

a) ogiery, stanowiące własność Państwa;

b) ogiery, które nie ukończyły trzech lat, licząc od dnia 1 stycznia roku urodzenia konia;

c) ogiery, które przed dniem 1 stycznia 1931 r. ukończyły 15 lat;

d) ogiery, które wskutek wad organicznych (np. przepukliny mosznowej, wnętrostwa i t. p.) nie mogą być poddane kastracji z uwagi na niebezpieczeństwo utraty życia;

e) ogiery, używane do celów naukowych i leczniczych w zakładach i instytucjach naukowych, oraz

f) ogiery, znajdujące się w kopalniach.

Okoliczności, wymienione w punktach c) i d), muszą być stwierdzone na podstawie świadectwa, wydanego przez powiatowego lekarza weterynaryjnego.

Od opłaty wolne są również ogiery, biorące udział w wyścigach, konkursach i innych próbach koni, z wyjątkiem wystaw i pokazów, pod warunkiem, że ich posiadacze mają poświadczenie, stwierdzające uczestnictwo ogierów w tych próbach.

Poświadczenia te wydawać będzie powiatowa władza administracji ogólnej, właściwa dla miejsca odbywania prób koni, na podstawie zaświadczeń, wydawanych przez instytucje urządzające te próby.

Art.  5. ³

Posiadacze ogierów, podlegających opłacie, winni ogiery te zgłaszać każdego roku, najpóźniej do dnia 1 lutego w zarządzie gminy właściwej dla miejsca, w którem ogier stale się znajduje.

W r. 1931 zgłoszenie to winno nastąpić do dnia 1 lipca.

Art.  6.

Winni naruszenia postanowień art. 5 ustawy niniejszej ulegną karze do 100 złotych lub karze zastępczej aresztu do 3 dni.

Orzecznictwo w sprawach wykroczeń, określonych w artykule niniejszym, należy do władz administracyjnych.

Art.  7.

Wykonanie ustawy niniejszej porucza się Ministrowi Rolnictwa.

Art.  8.

Ustawa wchodzi w życie z dniem ogłoszenia i obowiązuje na całym obszarze Państwa.

¹ Art. 2 zmieniony przez art. 1 pkt 1 ustawy z dnia 21 marca 1931 r. (Dz.U.31.39.339) zmieniającej nin. ustawę z dniem 27 kwietnia 1931 r.

² Art. 4:

- zmieniony przez art. 1 pkt 2 ustawy z dnia 21 marca 1931 r. (Dz.U.31.39.339) zmieniającej nin. ustawę z dniem 27 kwietnia 1931 r.

- zmieniony przez art. 7 rozp. z mocą ustawy Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. (Dz.U.32.67.622) zmieniającego nin. ustawę z dniem 20 sierpnia 1932 r.

³ Art. 5 zmieniony przez art. 1 pkt 3 ustawy z dnia 21 marca 1931 r. (Dz.U.31.39.339) zmieniającej nin. ustawę z dniem 27 kwietnia 1931 r.