Określenie osób odpowiedzialnych za gospodarkę paliwowo-energetyczną w jednostkach gospodarki uspołecznionej, zasad i trybu postępowania przy wymierzaniu i ściąganiu kar pieniężnych za naruszenie przez te osoby, jednostki oraz przez pracowników tych jednostek przepisów o gospodarce paliwowo-energetycznej.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1963.3.18

Akt utracił moc

Wersja od: 28 lipca 1976 r.

ROZPORZĄDZENIE

RADY MINISTRÓW

z dnia 17 stycznia 1963 r.

w sprawie określenia osób odpowiedzialnych za gospodarkę paliwowo-energetyczną w jednostkach gospodarki uspołecznionej, zasad i trybu postępowania przy wymierzaniu i ściąganiu kar pieniężnych za naruszenie przez te osoby, jednostki oraz przez pracowników tych jednostek przepisów o gospodarce paliwowo-energetycznej.

Na podstawie art. 18 ust. 3 i art. 19 ust. 4 ustawy z dnia 30 maja 1962 r. o gospodarce paliwowo-energetycznej (Dz. U. Nr 32, poz. 150) zarządza się, co następuje:

1.

Przepisy ogólne.

§ 1. Powołane w rozporządzeniu artykuły bez bliższego określenia oznaczają artykuły ustawy z dnia 30 maja 1962 r. o gospodarce paliwowo-energetycznej (Dz. U. Nr 32, poz. 150).

§ 2. Jednostkami gospodarki uspołecznionej w rozumieniu rozporządzenia są:

1) urzędy, zakłady, instytucje i przedsiębiorstwa państwowe,

2) spółdzielnie i związki spółdzielni,

3) spółki, w których Państwo, instytucje lub przedsiębiorstwa państwowe posiadają co najmniej 50% kapitału zakładowego,

4) organizacje polityczne, zawodowe oraz organizacje społeczne korzystające z dotacji państwowych.

2.

Osoby odpowiedzialne za gospodarkę paliwowo-energetyczną w jednostkach gospodarki uspołecznionej.

§ 3. Osobami odpowiedzialnymi za gospodarkę paliwowo-energetyczną w jednostkach gospodarki uspołecznionej są:

1) w przedsiębiorstwach:

a) kierownik przedsiębiorstwa oraz w przedsiębiorstwach wielozakładowych kierownik zakładu,

b) kierownicy komórek organizacyjnych, do których zakresu działania należą sprawy gospodarki paliwowo-energetycznej, a w szczególności naczelny (główny) inżynier, główny energetyk, główny mechanik,

2) w pozostałych jednostkach - kierownik komórki organizacyjnej, do której zakresu działania należą sprawy gospodarki paliwowo-energetycznej tej jednostki, a w braku takiej komórki - kierownik komórki administracyjno-gospodarczej.

3.

Zasady i tryb postępowania przy wymierzaniu kar pieniężnych osobom odpowiedzialnym oraz pracownikom jednostek gospodarki uspołecznionej za naruszenie przepisów o gospodarce paliwowo-energetycznej.

§  4.

1. W razie stwierdzenia wykroczeń określonych w art. 18 ust. 1 sporządza się protokół, zwany dalej "protokołem karnym".

2. Protokół karny powinien zawierać:

1) oznaczenie organu sporządzającego protokół, datę i miejsce sporządzania protokołu,

2) dane osobowe, określające tożsamość obwinionego (imię i nazwisko, imię ojca, datę i miejsce urodzenia) oraz miejsce zamieszkania,

3) miejsce zatrudnienia obwinionego, z podaniem jego stanowiska służbowego i wykonywanej funkcji,

4) dokładne określenie zarzuconego obwinionemu czynu z podaniem czasu, miejsca i innych istotnych okoliczności,

5) wskazanie naruszonego przez obwinionego przepisu prawnego lub nakazu bądź zakazu wydanego na podstawie takiego przepisu,

6) wskazanie środków dowodowych,

7) pouczenie obwinionego o prawie złożenia wyjaśnień i przedstawienia środków dowodowych,

8) złożone do protokołu wyjaśnienia obwinionego i środki dowodowe,

9) wyszczególnienie załączników do protokołu,

10) wzmiankę o zapoznaniu obwinionego z treścią protokołu,

11) podpis sporządzającego protokół ze wskazaniem jego stanowiska służbowego oraz podpis obwinionego. W razie odmowy podpisania protokołu przez obwinionego lub w przypadku gdy obwiniony był nieobecny przy sporządzaniu protokołu należy o tym zamieścić wzmiankę w protokole z podaniem przyczyn.

3. Obwinionemu doręcza się - za potwierdzeniem odbioru - jeden egzemplarz protokołu.

§  5.

1. Obwinionemu przysługuje prawo - w terminie 7 dni od daty otrzymania protokołu (§ 4 ust. 3) - złożenia pisemnych wyjaśnień organowi, który sporządził protokół, ze wskazaniem środków dowodowych.

2. W razie złożenia przez obwinionego wyjaśnień, a także gdy okoliczności sprawy tego wymagają, organ, który sporządził protokół, przeprowadza postępowanie dowodowe w celu ustalenia stanu faktycznego sprawy.

3. Jeżeli obwiniony nie był obecny przy sporządzaniu protokołu równocześnie z doręczeniem protokołu należy go wezwać do złożenia wyjaśnień w terminie nie krótszym niż 7 dni.

4. W każdym stadium postępowania przysługuje obwinionemu prawo przeglądania akt sprawy oraz sporządzania z nich notatek i odpisów.

§  6.

1. Protokół karny i wyniki postępowania dowodowego stanowią podstawę do wydania orzeczenia w przedmiocie kary pieniężnej.

2. Orzeczenie powinno zawierać:

1) oznaczenie sprawy,

2) datę i miejsce wydania orzeczenia,

3) oznaczenie organu, który wydał orzeczenie,

4) oznaczenie ukaranego(ych) z podaniem imienia, nazwiska, stanowiska służbowego (zawodu), miejsca zamieszkania oraz nazwy i siedziby zakładu pracy,

5) dokładne określenie czynu zarzucanego obwinionemu z podaniem czasu i miejsca jego popełnienia,

6) wskazanie naruszonego przepisu prawnego lub nakazu bądź zakazu wydanego na podstawie takiego przepisu,

7) rozstrzygnięcie, z powołaniem podstawy prawnej,

8) wymiar kary pieniężnej,

9) uzasadnienie orzeczenia,

10) podpis odręczny z podaniem imienia, nazwiska i stanowiska służbowego orzekającego.

3. Orzeczenie doręcza się osobie, przeciwko której toczyło się postępowanie.

§ 7. Przy wymierzaniu kar pieniężnych należy wszechstronnie rozważyć okoliczności i warunki, w jakich czyn został popełniony, oraz dotychczasową działalność obwinionego w zakresie racjonalnej gospodarki paliwowo-energetycznej, a przede wszystkim ocenić społeczną i gospodarczą szkodliwość czynu obwinionego i spowodowanych strat dla gospodarki narodowej.

§ 8. 1 W razie przekazania przez Ministra Gospodarki Materiałowej, w trybie art. 18 ust. 2 i art. 19 ust. 2 ustawy z dnia 30 maja 1962 r. o gospodarce paliwowo-energetycznej i § 7 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 lipca 1976 r. w sprawie określenia zadań wynikających z ustawy o gospodarce paliwowo-energetycznej, które przechodzą do zakresu działania Ministrów Energetyki i Energii Atomowej, Górnictwa oraz Gospodarki Materiałowej (Dz. U. Nr 27, poz. 155), uprawnień do nakładania kar pieniężnych innym organom, od orzeczeń tych organów przysługuje odwołanie do Ministra Gospodarki Materiałowej.

§  9.

1. Kary pieniężne wymierzone na podstawie art. 18 ust. 1 podlegają ściągnięciu w trybie przepisów o egzekucji administracyjnej świadczeń pieniężnych.

2. Orzeczenie o karze pieniężnej zaopatrzone w klauzulę wykonalności stanowi tytuł wykonawczy.

4.

Zasady i tryb wymierzania kar pieniężnych jednostkom gospodarki uspołecznionej za naruszenie przepisów o gospodarce paliwowo-energetycznej oraz ściągania tych kar.

§ 10. W razie stwierdzenia naruszenia przepisów o gospodarce paliwowo-energetycznej określonych w art. 19 ust. 1 stosuje się odpowiednio przepisy rozdziału 3 ze zmianami wynikającymi z §§ 11-14.

§  11.

1. Protokół karny powinien zawierać dane określone w § 4 ust. 2 pkt 1 i pkt 4-10 oraz nazwę i siedzibę jednostki, imiona i nazwiska osób upoważnionych do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków tej jednostki oraz nazwę i siedzibę jednostki nadrzędnej.

2. Protokół karny podpisuje osoba sporządzająca protokół ze wskazaniem jej stanowiska służbowego oraz kierownik jednostki.

§  12.

1. Orzeczenie w przedmiocie kary pieniężnej w stosunku do jednostki gospodarki uspołecznionej powinno zawierać dane określone w § 6 ust. 2, z tym że oznaczenie ukaranego powinno zawierać nazwę i siedzibę jednostki oraz nazwę i siedzibę jej jednostki nadrzędnej.

2. Odpis orzeczenia o karze pieniężnej doręcza się jednostce nadrzędnej.

§ 13. Przy wymierzaniu kar pieniężnych jednostkom gospodarki uspołecznionej - niezależnie od okoliczności określonych w § 7 - należy rozważyć i ocenić rodzaj, charakter i stopień naruszenia przepisów o gospodarce paliwowo-energetycznej, uzasadniające odpowiedzialność tej jednostki za poniesione przez gospodarkę narodową straty.

§ 14. Kary pieniężne wymierzone jednostce gospodarki uspołecznionej podlegają ściągnięciu na dochód budżetu Państwa z rachunku bankowego ukaranej jednostki na podstawie żądań zapłaty.

5.

Przepisy wspólne i końcowe.

§ 15. Przy wymierzaniu kar pieniężnych w sprawach nie uregulowanych rozporządzeniem stosuje się przepisy kodeksu postępowania administracyjnego.

§ 15a. 2 Z wnioskami w sprawie wszczęcia postępowania o wymierzenie kar pieniężnych, o których mowa w art. 18 ust. 1 i art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 30 maja 1962 r. o gospodarce paliwowo-energetycznej (Dz. U. z 1962 r. Nr 32, poz. 150, z 1971 r. Nr 12, poz. 117 oraz z 1976 r. Nr 12, poz. 71), mogą występować organy podległe Ministrom Energetyki i Energii Atomowej oraz Górnictwa, upoważnione do dysponowania mocą urządzeń energetycznych przyłączonych do wspólnej sieci elektrycznej i gazowej.

§ 16. Tracą moc:

1) rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 23 maja 1953 r. w sprawie określenia pracowniczych stanowisk kierowniczych i osób odpowiedzialnych za użytkowanie energii elektrycznej i cieplnej oraz w sprawie trybu postępowania przy wymierzaniu i ściąganiu kar (Dz. U. Nr 30, poz. 114);

2) rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 26 października 1954 r. w sprawie karania przez Państwową Inspekcję Gazowniczą za naruszenie przepisów o racjonalnym i oszczędnym użytkowaniu gazu (Dz. U. Nr 50, poz. 256).

§ 17. Wykonanie rozporządzenia porucza się Prezesowi Rady Ministrów i wszystkim ministrom.

§ 18. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.

¹ § 8 zmieniony przez § 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 9 lipca 1976 r. (Dz.U.76.27.156) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 28 lipca 1976 r.

² § 15a dodany przez § 1 pkt 2 rozporządzenia z dnia 9 lipca 1976 r. (Dz.U.76.27.156) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 28 lipca 1976 r.