Określenie kwalifikacji, wymaganych od samorządowej służby drogowej.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1922.64.579

Akt utracił moc

Wersja od: 11 sierpnia 1922 r.

ROZPORZĄDZENIE

MINISTRA ROBÓT PUBLICZNYCH

z dnia 12 lipca 1922 r.

określające kwalifikacje, wymagane od sarno-rządowej służby drogowej.

Na zasadzie art. 17 ustawy z dnia 10 grudnia 1920 r. o budowie i utrzymaniu dróg publicznych w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. R. P. z 1921 r. Na 6 poz. 32) zarządza się co następuje:

A.

Personel techniczny (inżynierowie i technicy).

§ 1. Kierownicy zarządów drogowych wojewódzkich, okręgowych, powiatowych lub miejskich, kierownicy robót przy utrzymaniu oraz przy budowie dróg lub mostów, winni posiadać wyższe wykształcenie techniczne. Za wyższe wykształcenie techniczne uważane jest ukończenie zakładów naukowych technicznych wyższych, wymienionych w art. 12 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 sierpnia 1920 r. o dodatkach za wysługę lat, względnie trzechlecia za studja wyższe i dodatku drożyźnianego do płacy zasadniczej funkcjonarjuszów państwowych (Dz. U. R. P. № 77 poz. 521).

§ 2. Personel techniczny pomocniczy, jak zastępcy kierowników zarządów drogowych okręgowych lub powiatowych, kierowników robót przy utrzymaniu oraz przy budowie dróg i mostów, personel techniczny biurowy i wykonawczy winien posiadać możliwie wyższe, a przynajmniej średnie wykształcenie techniczne.

Jako średnie wykształcenie techniczne uważane jest ukończenie średniej szkoły technicznej polskiej lub równorzędnej zagranicznej.

O równorzędności zagranicznych średnich szkół technicznych decyduje w każdym poszczególnym wypadku Minister Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego w porozumieniu z Ministrem Robót Publicznych.

Jako średnie wykształcenie techniczne uważa się również ukończenie kursów konduktorów drogowych przy b. Wydziale Krajowym we Lwowie, uzyskanie w Rosji przed 1 października 1917 r. tytułu technika komunikacji w Ministerstwie Komunikacji lub technika budowlanego z prawem prowadzenia robót budowlanych w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych, wreszcie ukończenie takich kursów zawodowych, które Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego w porozumieniu z Ministerstwem Robót Publicznych uzna za równorzędne z ukończeniem średniej szkoły technicznej.

§ 3. W razie braku odpowiednich kandydatów z wyższem wykształceniem technicznem, stanowiska kierowników zarządów drogowych okręgowych, powiatowych lub miejskich lub samodzielnych kierowników przy budowie dróg lub prostszej konstrukcji mostów mogą zajmować osoby ze średniem wykształceniem technicznem, o ile z zakresu techniki i administracji drogowej posiadają praktykę najmniej dziesięcioletnią.

§ 4. Personel techniczny drogowy, wymieniony w §§ 1, 2 i 3, winien złożyć w ciągu roku od daty powołania egzamin przed właściwemi ze względu na miejsce zamieszkania komisjami, które powoływane będą przez wojewodę.

Komisje egzaminacyjne składać się mają z dwóch urzędników Wojewódzkiej Okręgowej Dyrekcji robót publicznych o wyższem wykształceniu technicznem oraz z jednego urzędnika województwa z wykształceniem prawniczem.

W tych województwach, w których nie istnieją Okręgowe Dyrekcje robót publicznych, do komisji egzaminacyjnej powołuje wojewoda dwóch inżynierów drogowych ze służby drogowej państwowej, bądź z samorządowej, będących na poważniejszych stanowiskach w służbie drogowej w obrębie danego województwa i dobrze obznajmionych z ustawami i przepisami, stanowiącemi program egzaminu. Przewodniczy komisji stanowiskiem najwyższy członek komisji, w razie równości stanowisk - członek komisji, wyznaczony przez wojewodę.

§ 5. Egzaminy personelu technicznego drogowego, bez względu na ilość zgłaszających się kandydatów, którzy mają składać w województwie (Okręgowej Dyrekcji robót publicznych) stosowne podania o dopuszczeniu do egzaminu, winny odbywać się w styczniu, kwietniu, lipcu i październiku.

O terminie wyznaczonym przez województwo (Okręgową Dyrekcję robót publicznych) winno być zawczasu zawiadomione Ministerstwo Robót Publicznych.

§ 6. Na program egzaminu składają się:

1) znajomość kompetencji władz administracyjnych państwowych i samorządowych, zwłaszcza działających w pierwszej i drugiej instancji;

2) znajomość ustaw, rozporządzeń i okólników władz państwowych i samorządowych, tyczących się budowy i utrzymania dróg publicznych, jakoteż obejmujących przepisy porządkowe na tych drogach.

§ 7. Egzamin odbywa się ustnie. O wyniku rozstrzyga większość głosów.

O ile komisja egzaminacyjna uzna, że wiadomości egzaminowanego są niedostateczne, ma oznaczyć termin, w którym egzaminowany może być dopuszczony do ponownego egzaminu, względnie do zdawania egzaminu po raz trzeci.

Gdy egzaminowany w trzecim terminie nie wykaże odpowiednich wiadomości, winien być zwolniony ze służby drogowej.

§ 8. Od uchwał komisji egzaminacyjnej niema odwołania. Uchwała winna być spisana protokularnie i podana do wiadomości władzy samorządowej, przy której egzaminowany pełni służbę próbną.

Na podstawie uchwały komisji egzaminacyjnej wojewoda wydać ma egzaminowanemu stosowne zaświadczenie.

§ 9. Od dnia ogłoszenia niniejszego rozporządzenia wymieniony w §§ 1, 2 i 3 personel techniczny może być przyjmowany na stałą służbę (stabilizowany) tylko w tym razie, jeżeli odbędzie rok próbnej służby i złoży egzamin przepisany w §§ 4, 5, 6, 7 i 8 niniejszego rozporządzenia.

Egzamin nie obowiązuje tych funkcjonarjuszy drogowych, którzy powołani zostali do stałej służby drogowej przed ogłoszeniem niniejszego rozporządzenia.

B.

Personel linjowy (dozorcy drogowi i mostowi oraz dróżnicy).

§ 10. Dozorcy drogowi i mostowi winni posiadać wykształcenie w zakresie przynajmniej czterech klas szkoły powszechnej lub równoznacznej, udowodnić przynajmniej jednoroczną służbę prowizoryczną drogową i ukończyć kursa dla dozorców drogowych, organizowane przez Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego w porozumieniu z Ministerstwem Robót Publicznych lub przez związki samorządowe w porozumieniu z wymienionemi Ministerstwami.

Obwieszczenia w "Monitorze Polskim" i w prasie codziennej podadzą do powszechnej wiadomości czas i miejsce urządzenia powyższych kursów.

§ 11. Dozorcy drogowi i mostowi przed przyjęciem na służbę powinni przedstawić świadectwo lekarskie, że nie mają wad i braków fizycznych, któreby przeszkadzały do pełnienia służby drogowej.

§ 12. Dozorcy drogowi i mostowi, którzy nie posiadają kwalifikacji, wymienionych w §§ 10 i 11, nie mogą być mianowani na stale (stabilizowani).

Wyjątek stanowią dozorcy drogowi i mostowi, którzy przed ogłoszeniem niniejszego rozporządzenia ukończyli czterdzieści lat życia, pozostają w służbie samorządowej prowizorycznej przynajmniej trzy lata i udowodnią dostateczne uzdolnienie,

Rozporządzenie niniejsze nie tyczy się również dozorców drogowych i mostowych, zamianowanych na stałe przed wydaniem niniejszego rozporządzenia, a nie posiadających kwalifikacji, wymaganych w §§ 10 i 11.

§ 13. Przy przyjmowaniu na stanowiska dozorców drogowych i mostowych, przy równorzędnych kwalifikacjach pierwszeństwo mają wysłużeni podoficerowie wojsk polskich, mający za sobą nienaganną służbę wojskową.

Podoficerowie wojsk inżynierskich mają pierwszeństwo przed podoficerami innych rodzajów broni.

§ 14. Dozorcy drogowi i mostowi winni posiadać znajomość ustaw i przepisów porządkowych na drogach publicznych, zwłaszcza znajomość postępowania karnego przy wykonywaniu tych ustaw i przepisów.

Nieznajomość tych ustaw może być przyczyną zwolnienia nawet dozorców stałych; zwolnienie następuje z zachowaniem przepisów o służbie samorządowej.

§ 15. Na stałych dróżników winni być przyjmowani przedewszystkiem wysłużeni żołnierze wojsk polskich, umiejący czytać i pisać i mający dobrą opinję ze służby wojskowej, a dopiero w braku takich kandydatów inne osoby, obeznane z robotami drogowemi. Przy równych innych kwalifikacjach znajomość rzemiosł potrzebnych do robót drogowych jak np.: murarstwa, ciesielstwa, kowalstwa i t. p. daje kandydatowi pierwszeństwo do zajęcia posady dróżnika.

§ 16. Kandydaci na dróżników winni przedstawić świadectwo lekarskie, stwierdzające, że nie posiadają wad i braków fizycznych, któreby im przeszkadzały w pełnieniu służby.

§ 17. Kandydat na stałego dróżnika może być przyjęty dopiero po upływie roku służby próbnej i po stwierdzeniu przez kierownika właściwego zarządu drogowego znajomości obowiązujących na drogach przepisów porządkowych.

§ 18. Personel techniczny drogowy obowiązany jest czuwać, aby dozorcy i dróżnicy znali obowiązujące przepisy porządkowe na drogach publicznych.

§ 19. Rozporządzenie niniejsze wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.