Art. 12. - Ochrona lokatorów.

Dziennik Ustaw

Dz. Praw P. Pol.1919.52.335

Akt utracił moc

Wersja od: 15 stycznia 1920 r.

Art.  12.

1. 10 O ile umówione komorne wynagrodzenie przekracza granice w poprzednich przepisach określone, umowa jest nieważna.

2. Zabronione i nieważne są umowy, w których biorący w najem za to, iż jego poprzednik opuści przedmiot najmu, lub wogóle bez równowartościowego świadczenia wzajemnego poprzednikowi lub innej osobie coś przyrzeka, dalej umowy, że za pośrednictwo przy najmie ma się uiścić wynagrodzenie, przekraczające miarę w takim obrocie przyjętą. To samo odnosi się do umów, w których wypuszczający w najem lub poprzedni lokator wynajem albo ustąpienie praw z wynajmu czynią zawisłemi od zakupienia przez nowego lokatora urządzenia lub wogóle wymawiają dla siebie albo dla kogoś innego świadczenia, nie pozostające z umową najmu w bezpośrednim związku.

3. Co wbrew powyższym postanowieniom uiszczono, tego można żądać napowrót z ustawowemi odsetkami. Tego prawa nie można się z góry zrzekać. Powództwo o to przedawnia się w przeciągu roku.

Ograniczenie prawa wypowiadania i przedłużanie umów najmu o oznaczonym czasie trwania.

¹⁰ Art. 12 ust. 1 zmieniony przez art. 8 ustawy z dnia 18 grudnia 1919 r. (Dz.U.19.98.516) zmieniającej nin. ustawę z dniem 15 stycznia 1920 r.