Obywatelstwo osób, wstępujących w czasie wojny do służby państw sprzymierzonych i neutralnych.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1942.7.15

Akt utracił moc
Wersja od: 8 sierpnia 1942 r.

DEKRET
PREZYDENTA RZECZYPOSPOLITEJ
z dnia 29 lipca 1942 r.
o obywatelstwie osób, wstępujących w czasie wojny do służby państw sprzymierzonych i neutralnych.

Na podstawie art. 79 ust. (2) ustawy konstytucyjnej stanowię co następuje:

Obywatel polski, który znajdując się w czasie trwania wojny poza granicami Rzeczypospolitej, przyjął urząd publiczny w służbie państwa sprzymierzonego lub neutralnego, nie traci obywatelstwa polskiego, jeżeli nie nabył przez to obcego obywatelstwa i jeżeli nie uchybił ustawowym obowiązkom wierności w stosunku do Państwa Polskiego.

1)
Obywatel polski, zamierzający w czasie trwania wojny przyjąć obowiązki, w wojsku państwa sprzymierzonego lub organizacji wojskowej tego państwa, obowiązany jest uzyskać na to zgodę właściwych władz polskich.
(2)
Obywatel polski, przyjmujący obowiązki w wojsku państwa sprzymierzonego lub organizacji wojskowej tego państwa, może uzyskać zgodę, przewidzianą w ustępie poprzedzającym, również po przyjęciu tych obowiązków, jeżeli był wolny od powszechnego obowiązku służby w polskich siłach zbrojnych bądź też, jeżeli wykaże, że nie miał możności zgłoszenia się do tej służby.

Władzą właściwą do wyrażania zgody przewidzianej w art. 2 jest Minister Spraw Wewnętrznych, działający po zasięgnięciu opinii Ministra Spraw Wojskowych. Ministrowie ci mogą uprawnienia swe w tym zakresie przekazać za zgodą Ministra Spraw Zagranicznych właściwym urzędom zagranicznym Rzeczypospolitej Polskiej, a po rozpoczęciu czynności przez władze w Kraju-również określonym przez siebie władzom administracyjnym.

1)
W razie niewystąpienia o zgodę przewidzianą w art. 2 ust. (1) przed przyjęciem obowiązków w wojsku państwa sprzymierzonego lub organizacji wojskowej tego państwa, należy wystąpić o jej uzyskanie przed ustaniem tych obowiązków, a najdalej w ciągu, sześciu miesięcy od daty zwolnienia.
(2)
Jeżeli strona udowodni, że uchybienie terminowi określonemu w ust. (1) nastąpiło bez jej winy, z powodu przeszkód nie do przezwyciężenia, może ona w ciągu jednego miesiąca od ustania przeszkody prosić władzę określoną w art. 3 o przywrócenie terminu.
(3)
Podania o wyrażenie zgody należy wnosić do właściwego urzędu konsularnego, a w razie pobytu strony w Kraju do właściwej powiatowej władzy administracji ogólnej.
(4)
Niezłożenie podania w terminach określonych w ustępach poprzedzających lub prawomocne orzeczenie, odmawiające zgody, powoduje utratę obywatelstwa polskiego. Władzami właściwymi do stwierdzania utraty obywatelstwa są władze przewidziane w art. 3.

Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych w porozumieniu z Ministrem Spraw Wojskowych może udzielić obywatelom polskim, przebywającym w oznaczonych krajach sprzymierzonych, ogólnego zezwolenia na pełnienie obowiązków w wojsku lub w poszczególnych organizacjach wojskowych tych krajów.

Wydane dotychczas przez Ministra Spraw Wojskowych oraz organy mu podległe lub przez urzędy zagraniczne Rzeczypospolitej Polskiej zezwolenia na przyjęcie obowiązków w wojsku państw sprzymierzonych lub w organizacjach wojskowych tych państw uznaje się za należycie wydane w rozumieniu art. 115 ust. (1) ustawy z dnia 9 kwietnia 1938 r. o powszechnym obowiązku wojskowym (Dz.U.R.P. Nr . 25, poz. 220).

Utrata obywatelstwa, następująca w wyniku przepisu art. 115 ust. (1) ustawy z dnia 9 kwietnia 1938 r. o powszechnym obowiązku wojskowym bądź w wyniku przepisu art. 4 ust. (4) niniejszego dekretu, nie obejmuje żony i dzieci tracącego obywatelstwo.

Przepisów art. 177 ustawy z dnia 9 kwietnia 1938 r. o powszechnym obowiązku wojskowym nie stosuje się do osób, które nie utraciły obywatelstwa na skutek zastosowania przepisów niniejszego dekretu.

Dekret niniejszy traci moc obowiązującą w terminie określonym przez rozporządzenie Rady Ministrów.

Wykonanie dekretu niniejszego porucza się Ministrom: Spraw Wewnętrznych, Spraw Zagranicznych i Spraw Wojskowych.

Dekret niniejszy wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.