Art. 44. - NRD-Polska. Konwencja konsularna. Berlin.1972.02.25.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1972.55.360

Akt utracił moc

Wersja od: 30 listopada 1972 r.

Artykuł  44. 

1. Konwencja niniejsza podlega ratyfikacji. Wejdzie ona w życie trzydziestego dnia po wymianie dokumentów ratyfikacyjnych, która nastąpi w Warszawie.

2. Konwencja niniejsza obowiązywać będzie do upływu sześciu miesięcy, licząc od dnia, w którym jedna z Wysokich Umawiających się Stron notyfikuje drugiej Wysokiej Umawiającej się stronie wypowiedzenie Konwencji.

3. Z dniem wejścia w życie niniejszej Konwencji traci moc Konwencja konsularna między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Niemiecką Republiką Demokratyczną, podpisana w Warszawie dnia 25 listopada 1957 roku.

Na dowód czego upoważnieni Pełnomocnicy Wysokich Umawiających się Stron podpisali niniejszą Konwencję i opatrzyli ją pieczęciami.

Sporządzono w Berlinie dnia 25 lutego 1972 roku, w dwóch egzemplarzach, każdy w językach polskim i niemieckim, przy czym obydwa teksty mają jednakową moc.

PROTOKÓŁ

do Konwencji konsularnej między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Niemiecką Republiką Demokratyczną.

Przy podpisywaniu w dniu dzisiejszym Konwencji konsularnej między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Niemiecką Republiką Demokratyczną, dalej zwanej Konwencją, Pełnomocnicy Wysokich Umawiających się Stron zgodzili się na następujące postanowienia:

1. Zawiadomienie urzędnika konsularnego, przewidziane w ustępie i artykule 34 Konwencji, następuje w możliwie najkrótszym czasie, nie później jednak aniżeli w ciągu trzech dni od zatrzymania, aresztowania lub pozbawienia wolności w inny sposób obywatela Państwa wysyłającego.

2. Prawo urzędnika konsularnego, przewidziane w ustępie 2 artykułu 34 Konwencji, do odwiedzenia obywatela Państwa wysyłającego lub porozumienia się z nim będzie zapewnione w możliwie najkrótszym terminie, nie póżniej jednak niż w ciągu czterech dni od zatrzymania, aresztowania lub pozbawienia wolności w inny sposób tego obywatela.

3. Prawo urzędnika konsularnego, przewidziane w ustępie 2 artykułu 34 Konwencji, do odwiedzania obywatela Państwa wysyłającego zatrzymanego, aresztowanego lub pozbawionego wolności w inny sposób albo odbywającego karę pozbawienia wolności, a także do porozumiewania się z nim, zapewnione będzie w stosowanych odstępach czasu.

Protokół niniejszy stanowi integralną część Konwencji.

Na dowoód czego Pełnomocnicy Wysokich Umawiających się Stron podpisali niniejszy protokół i opatrzyli go pieczęciami.

Sporządzono w Berlinie dnia 25 lutego 1972 roku, w dwóch egzemplarzach, każdy w językach polskim i niemieckim, przy czym obydwa teksty mają jednakową moc.

Po zaznajomieniu się z powyższą Konwencją Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że jest ona przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydany został akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.

Dano w Warszawie, dnia 15 czerwca 1972 roku.