Nakazy karne w postępowaniu administracyjnem na obszarze województw: krakowskiego, lwowskiego, stanisławowskiego i tarnopolskiego.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1927.87.776

Akt utracił moc

Wersja od: 8 października 1927 r.

ROZPORZĄDZENIE

PREZYDENTA RZECZYPOSPOLITEJ

z dnia 27 września 1927 r.

o nakazach karnych w postępowaniu administracyjnem na obszarze województw: krakowskiego, lwowskiego, stanisławowskiego i tarnopolskiego.

Na podstawie art. 44 ust. 6 Konstytucji i ustawy z dnia 2 sierpnia 1926 r. o upoważnieniu Prezydenta Rzeczypospolitej do wydawania rozporządzeń z mocą ustawy (Dz. U. R. P. № 78, poz. 443) postanawiam co następuje:

Art.  1.

Powiatowe władze administracji ogólnej, w razie otrzymania doniesienia od władz lub organów urzędowych, mogą za przestępstwa, przekazane ich orzecznictwu, nakładać kary bez przeprowadzenia postępowania, w drodze nakazu karnego, jeżeli uważają za stosowne wymierzyć karę aresztu na czas nie przekraczający dni trzech, lub karę pieniężną nie wyższą od 50 złotych.

Art.  2.

Przeciw nakazowi karnemu można wnieść do tej władzy administracyjnej, która nakaz wydała, sprzeciw pisemnie lub ustnie w ciągu 8 dni po ogłoszeniu lub doręczeniu nakazu; w przeciwnym razie nakaz staje się prawomocny.

Art.  3.

W razie wniesienia na czas sprzeciwu następuje przeprowadzenie zwyczajnego postępowania przez powiatową władzę administracji ogólnej, tak jakby nakazu nie było, przyczem władza administracyjna nie jest związana wymiarem i rodzajem kary nałożonej nakazem karnym.

Art.  4.

Powiatowe władze administracji ogólnej mogą za zgodą właściwego wojewody upoważniać funkcjonariuszów państwowych im podległych oraz funkcjonarjuszów samorządowych do nakładania w ich imieniu w drodze doraźnych nakazów karnych kar pieniężnych, nie przekraczających 10 złotych za przestępstwa określone w upoważnieniu. Doraźne nakazy karne są bezimienne, ukarany może jednak żądać podania jego nazwiska w nakazie. Doraźnym nakazem karnym można nałożyć grzywnę tylko w wysokości określonej w upoważnieniu w razie schwytania winnego na gorącym uczynku, albo gdy niema wątpliwości co do osoby przestępcy i jeśli winny oświadczył, że grzywnę uiści bezzwłocznie.

W razie bezzwłocznego uiszczenia grzywny do rąk funkcjonariusza, który ją nałożył, nakaz uważa się za prawomocny, - w przeciwnym razie za niebyły.

Art.  5.

Nakazów karnych i doraźnych nakazów karnych nie można stosować, jeśli władza administracyjna winna łącznie z orzeczeniem karnem orzec o odszkodowaniu lub o konfiskacie, albo gdy najniższa kara, przewidziana w ustawie lub rozporządzeniu, które przekroczono, jest wyższa od najwyższej kary, jaką można wymierzyć w drodze nakazu karnego względnie doraźnego nakazu karnego.

Jeśli najwyższa kara, przewidziana w ustawie lub rozporządzeniu, które przekroczono, jest niższa od najwyższej kary, jaka może być wymierzona w drodze nakazu karnego względnie doraźnego nakazu karnego na podstawie niniejszego rozporządzenia, nakazami takiemi mogą być nakładane kary tylko do wysokości kary przewidzianej w takiej ustawie lub rozporządzeniu.

Art.  6.

Wykonanie niniejszego rozporządzenia powierza się Ministrowi Spraw Wewnętrznych.

Art.  7.

Rozporządzenie niniejsze wchodzi w życie z dniem ogłoszenia i obowiązuje na obszarze województw: krakowskiego, lwowskiego, stanisławowskiego i tarnopolskiego. Jednocześnie tracą moc obowiązującą wszelkie sprzeczne z niem przepisy.