Nabywanie uprawnień pomocnika aptekarskiego.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1950.17.141

Akt utracił moc

Wersja od: 8 stycznia 1951 r.

USTAWA

z dnia 4 kwietnia 1950 r.

o nabywaniu uprawnień pomocnika aptekarskiego.

Art.  1. ¹

Obywatel polski uzyskuje tytuł pomocnika aptekarskiego oraz związane z nim uprawnienia do wykonywania czynności fachowych w aptekach, jeżeli w terminie do dnia 31 grudnia 1951 r. złoży z wynikiem pomyślnym egzamin, przewidziany w niniejszej ustawie.

Art.  2.

1. Do egzaminu mogą być dopuszczone osoby, które:

1) korzystają z pełni praw obywatelskich,

2) posiadają wykształcenie na poziomie licealnym,

3) nie przekroczyły 60 lat życia,

4) odbyły w aptece lub składnicy sanitarnej czteroletnią nieprzerwaną praktykę w zakresie pracy laboratoryjnej, umożliwiającej nabycie niezbędnych wiadomości w zakresie receptury oraz były zatrudnione w aptece lub składnicy sanitarnej w dniu 1 maja 1949 r.,

5) ukończyły kurs szkoleniowy.

2. Wymóg nieprzerwanej praktyki, o którym mowa w ust. 1 pkt 4, nie stosuje się do osób, które przerwały praktykę z przyczyn od siebie niezależnych, spowodowanych wojną.

3. W przypadkach uzasadnionych za zgodą Ministra Zdrowia mogą być dopuszczone do egzaminu osoby, nie spełniające warunku, określonego w ust. 1 pkt 2 i 4.

Art.  3.

1. Minister Zdrowia w porozumieniu z Ministrami Oświaty i Skarbu ustali w drodze zarządzenia szczegółowe zasady tworzenia kursów szkoleniowych, władze lub instytucje do tego powołane, program i czas trwania kursów oraz wysokość opłat.

2. Minister Zdrowia może zwalniać poszczególnych kandydatów w części lub w całości od opłat za udział w kursie szkoleniowym.

Art.  4.

1. Powołuje się Komisję Kwalifikacyjną przy Ministrze Zdrowia. Komisja decyduje o dopuszczeniu kandydatów na kurs szkoleniowy oraz przedstawia Ministrowi Zdrowia wnioski o zwolnienie od opłat za udział w tym kursie.

2. Decyzje Komisji Kwalifikacyjnej są ostateczne.

3. W skład Komisji Kwalifikacyjnej wchodzą:

1) przewodniczący powołany przez Ministra Zdrowia oraz jako członkowie:

2) przedstawiciel Ministra Zdrowia,

3) przedstawiciel Ministra Oświaty,

4) dwóch przedstawicieli Związku Zawodowego Pracowników Służby Zdrowia.

4. Tryb postępowania Komisji Kwalifikacyjnej ustali Minister Zdrowia w porozumieniu z Ministrem Oświaty.

Art.  5.

1. W celu przeprowadzenia egzaminów na pomocników aptekarskich powołuje się komisje egzaminacyjne. Komisje egzaminacyjne działają przy akademiach medycznych, określonych przez Ministra Zdrowia.

2. Skład komisji egzaminacyjnych, program, sposób przeprowadzenia egzaminów oraz wysokość opłat egzaminacyjnych ustali rozporządzenie Ministra Zdrowia, wydane w porozumieniu z Ministrami Oświaty i Skarbu. Rozporządzenie to może przewidywać ulgi lub zwolnienia od opłat.

Art.  6.

Obywatelom polskim, którzy w innych państwach uzyskali w myśl obowiązujących tam przepisów prawo wykonywania czynności zawodowych, określonych w powołanej w art. 1 ustawie, Minister Zdrowia po zasięgnięciu opinii Komisji Kwalifikacyjnej może nadać tytuł pomocnika aptekarskiego i związane z nim uprawnienia pod warunkiem złożenia całkowitego lub częściowego egzaminu, bez zachowania wymogów, określonych w art. 2 ust. 1 pkt 2-5.

Art.  7.

1. Osoby, pragnące przystąpić do egzaminu, a odpowiadające warunkom, określonym w art. 2, powinny wnieść w ciągu dwóch miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy podanie do Komisji Kwalifikacyjnej o dopuszczenie na kurs szkoleniowy pod rygorem utraty prawa składania egzaminu.

2. Osoby, określone w art. 6, pragnące uzyskać tytuł i uprawnienia pomocnika aptekarskiego, powinny do dnia 31 grudnia 1950 r. wnieść odpowiednie podanie do Ministra Zdrowia.

Art.  8.

Osoby, które złożą egzamin z wynikiem pomyślnym, otrzymują zaświadczenie o uzyskanym tytule i uprawnieniach.

Art.  9.

1. Osoby, które uzyskają tytuł i związane z nim uprawnienia zawodowe pomocnika aptekarskiego na podstawie niniejszej ustawy, mogą wykonywać zawód pomocnika aptekarskiego w okresie pięciu lat od daty uzyskania tych uprawnień wyłącznie w zakładach społecznej służby zdrowia, wskazanych przez Ministra Zdrowia.

2. Minister Zdrowia bądź upoważniona przez niego władza w przypadkach uzasadnionych może zezwolić osobom, określonym w ust. 1, na wykonywanie zawodu pomocnika aptekarskiego poza społecznymi zakładami służby zdrowia.

3. Przepis ust. 1 nie stosuje się do osób, określonych w art. 6.

Art.  10.

Przepisy ustawy stosuje się odpowiednio do obywateli państw obcych na zasadach wzajemności.

Art.  11.

Wykonanie ustawy porucza się Ministrowi Zdrowia.

Art.  12.

Ustawa wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.

¹ Art. 1 zmieniony przez art. 16 ustawy z dnia 8 stycznia 1951 r. o aptekach (Dz.U.51.1.2) z dniem 8 stycznia 1951 r.