Moc obowiązująca Konwencji o bezpieczeństwie personelu Organizacji Narodów Zjednoczonych i personelu współdziałającego, sporządzonej w Nowym Jorku dnia 9 grudnia 1994 r.

Dziennik Ustaw

Dz.U.2003.172.1672

Akt jednorazowy

Wersja od: 3 października 2003 r.

OŚWIADCZENIE RZĄDOWE

z dnia 31 lipca 2002 r.

w sprawie mocy obowiązującej Konwencji o bezpieczeństwie personelu Organizacji Narodów Zjednoczonych i personelu współdziałającego, sporządzonej w Nowym Jorku dnia 9 grudnia 1994 r.

Podaje się niniejszym do wiadomości, że na podstawie ustawy z dnia 7 października 1999 r. o ratyfikacji Konwencji o bezpieczeństwie personelu Organizacji Narodów Zjednoczonych i personelu współdziałającego (Dz. U. Nr 93, poz. 1065), sporządzonej w Nowym Jorku dnia 9 grudnia 1994 r., oraz stosownie do art. 25 tej konwencji, Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej ratyfikował dnia 9 marca 2000 r. wyżej wymienioną konwencję. Dnia 22 maja 2000 r. złożono Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych jako depozytariuszowi dokument ratyfikacyjny.

Zgodnie z artykułem 27 ustęp 1 konwencji weszła ona w życie dnia 15 stycznia 1999 r., a w stosunku do Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z artykułem 27 ustęp 2, dnia 21 czerwca 2000 r.

Jednocześnie podaje się do wiadomości, co następuje:

1. Następujące państwa stały się stronami tej konwencji:

Republika Albanii

Republika Argentyńska

Związek Australijski

Republika Austrii

Republika Azerbejdżańska

Ludowa Republika Bangladeszu

Królestwo Belgii

Republika Białorusi

Republika Botswany

Federacyjna Republika Brazylii

Brunei Darussalam

Republika Bułgarii

Republika Chile

Republika Chorwacji

Republika Czeska

Królestwo Danii

Republika Ekwadoru

Republika Fidżi

Republika Filipin

Republika Finlandii

Republika Francuska

Republika Grecka

Republika Gwinei

Królestwo Hiszpanii

Irlandia

Republika Islandii

Jamajka

Japonia

Kanada

Republika Korei

Republika Kostaryki

Królestwo Lesotho

Wielka Libijska Arabska Dżamahirija Ludowo-Socjalistyczna

Księstwo Liechtensteinu

Republika Litewska

Wielkie Księstwo Luksemburga

Była Jugosłowiańska Republika Macedonii

Monako

Republika Nauru

Królestwo Nepalu

Królestwo Niderlandów¹

Republika Federalna Niemiec

Królestwo Norwegii

Nowa Zelandia

Republika Panamy

Republika Portugalska

Federacja Rosyjska

Republika Senegalu

Republika Singapuru

Republika Słowacka

Królestwo Szwecji

Republika Tunezyjska

Turkmenistan

Ukraina

Wschodnia Republika Urugwaju

Republika Uzbekistanu

Republika Węgierska

Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

Republika Włoska

Republika Wybrzeża Kości Słoniowej.

2. Przy składaniu dokumentów ratyfikacyjnych, przyjęcia, przystąpienia lub zatwierdzenia następujące państwa złożyły podane niżej deklaracje i zastrzeżenia:

KRÓLESTWO BELGII

Deklaracja interpretacyjna:

Rząd Belgijski oświadcza, że artykuł 9 ustęp 1 (c) dotyczy wyłącznie tych przypadków, w których groźba jest wiarygodna.

REPUBLIKA KOSTARYKI

Zastrzeżenie:

Rząd Republiki składa zastrzeżenie do artykułu 2 ustęp 2 konwencji w celu ograniczenia stosowania konwencji w zakresie sprzecznym z pokojowym sposobem myślenia naszego kraju i dlatego, w przypadku wystąpienia konfliktów w związku ze stosowaniem konwencji, Kostaryka przyznaje pierwszeństwo, jeżeli jest to konieczne, prawu humanitarnemu.

KRÓLESTWO NEPALU

Deklaracja:

Rząd Nepalu stosownie do przepisu artykułu 22 ust. 2 oświadcza, że nie uważa się za związany przepisem zawartym w ustępie 1 tego artykułu, zgodnie z którym każdy spór między dwoma lub więcej Państwami-Stronami dotyczący interpretacji bądź stosowania niniejszej konwencji zostaje na wniosek jednego z tych Państw przekazany do arbitrażu lub skierowany do Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości, a także stwierdza, że w każdym indywidualnym przypadku niezbędna jest uprzednia zgoda wszystkich stron takiego sporu na poddanie go pod arbitraż lub przekazanie do Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości.

KRÓLESTWO NIDERLANDÓW

Deklaracja:

Królestwo Niderlandów rozumie, że artykuł 14 Konwencji o bezpieczeństwie personelu Organizacji Narodów Zjednoczonych i personelu współdziałającego stanowi, że właściwy organ państwa musi podjąć decyzję w kwestii przekazanej do niego zgodnie z prawem krajowym i w ten sposób niejako podejmuje decyzję w sprawach przestępstw pospolitych o charakterze zbrodni. W związku z tym Królestwo Niderlandów rozumie ten przepis jako włączający prawo odpowiednich władz sądowniczych do nieskazania osoby podejrzanej o popełnienie przestępstwa, o którym mowa w artykule 9 ustęp 1, jeżeli według opinii odpowiednich władz sądowniczych poważna analiza prawa procesowego wskazuje na to, że skuteczne skazanie byłoby niemożliwe.

REPUBLIKA FEDERALNA NIEMIEC

Deklaracja:

Zgodnie z prawem niemieckim władze Republiki Federalnej Niemiec przekazują informacje dotyczące domniemanych sprawców, ofiar oraz okoliczności dokonania przestępstwa (dane personalne) bezpośrednio zainteresowanemu państwu i jednocześnie informują Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych, że takie informacje zostały przekazane.

REPUBLIKA SŁOWACKA

Deklaracja uczyniona przy podpisywaniu i potwierdzona przy ratyfikacji:

Jeżeli spór dotyczący interpretacji lub stosowania konwencji nie może być rozstrzygnięty w drodze negocjacji, Republika Słowacka wyraża chęć przekazania tego sporu Międzynarodowemu Trybunałowi Sprawiedliwości, zgodnie z artykułem 22 ustęp 1 konwencji. W związku z tym spór, którego stroną mogłaby stać się Republika Słowacka, może zostać poddany arbitrażowi jedynie za jej wyraźną zgodą.

REPUBLIKA TUNEZYJSKA

Zastrzeżenie:

Republika Tunezyjska zastrzega, że nie uważa się za związaną postanowieniami artykułu 22 ustęp 1 konwencji i że spory dotyczące interpretacji lub stosowania konwencji mogą być poddane pod arbitraż bądź przekazane do Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości jedynie po uprzednim wyrażeniu zgody przez wszystkie zainteresowane strony.

______

¹ Konwencja znajduje zastosowanie do Królestwa w Europie, Antyli Holenderskich i Aruby