Międzynarodowe Porozumienie Cukrownicze. Londyn.1953.10.16.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1956.58.267

Akt utracił moc

Wersja od: 14 sierpnia 1957 r.

MIĘDZYNARODOWE POROZUMIENIE CUKROWNICZE

otwarte do podpisu w Londynie dnia 16 października 1953 r.

Przekład

W Imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej

RADA PAŃSTWA POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

W dniu 1 października 1953 roku sporządzone zostało w Londynie Międzynarodowe Porozumienie Cukrownicze.

Po zaznajomieniu się z powyższym Porozumieniem Rada Państwa uznała je i uznaje za słuszne z zastrzeżeniami, uczynionymi przy podpisaniu przez Przedstawiciela Rządu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej; oświadcza, że jest ono przyjęte, ratyfikowane i potwierdzone, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowane.

Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej.

Dano w Warszawie, dnia 6 kwietnia 1954.

ZAŁĄCZNIK  ¹

MIĘDZYNARODOWE POROZUMIENIE CUKROWNICZE

Przekład

Rządy uczestniczące w niniejszym Porozumieniu postanowiły, co następuje:

Rozdział I.

Cele ogólne

Artykuł  1

Celem niniejszego Porozumienia jest zapewnienie dostaw cukru krajom importującym oraz rynków zbytu dla cukru krajom eksportującym po cenach stałych i słusznych; zwiększenie światowego spożycia cukru oraz utrzymanie na rynkach świata zdolności nabywczej tych krajów lub takich obszarów, których gospodarka zależna jest w dużym stopniu od produkcji lub eksportu cukru, w drodze zapewnienia producentom odpowiedniego dochodu i umożliwienia utrzymania na należytym poziomie warunków pracy i płac.

Rozdział  II.

Definicje

Artykuł  2

Dla celów niniejszego Porozumienia:

(1) "Tona" oznacza tonę metryczną czyli 1.000 kg.

(2) "Rok kontyngentowy" oznacza rok kalendarzowy, tj. okres od 1 stycznia do 31 grudnia, obie daty włącznie.

(3) "Cukier" oznacza cukier we wszelkich uznanych postaciach używanych w handlu, wyrabiany z trzciny cukrowej lub z buraków cukrowych, w tym melasę jadalną i specjalną, syropy i wszelkie inne formy cukru płynnego, używane do spożycia przez ludzi, z wyjątkiem melasy końcowej oraz niskich gatunków cukru niecentryfugowanego, produkowanego prymitywnymi metodami.

Ilości cukru, wymienione w tym Porozumieniu, rozumieć należy jako wartość cukru surowego wagi netto bez opakowania. Z wyjątkiem postanowień Artykułu 16, wartość cukru surowego jakiejkolwiek ilości cukru oznacza jej równowartość w cukrze surowym, odpowiadającym próbie 96° polaryzacji.

(4) "Import netto" oznacza ogólny import cukru po potrąceniu ogólnego eksportu cukru.

(5) "Eksport netto" oznacza ogólny eksport cukru (z wyłączeniem cukru dostarczonego na zaopatrzenie statków uzupełniających swoje zapasy w portach krajowych) po potrąceniu ogólnego importu cukru.

(6) "Wolny rynek" oznacza sumę globalną importów netto rynku światowego z wyjątkiem importu cukru wyłączonego na podstawie któregokolwiek z postanowień niniejszego Porozumienia.

(7) "Podstawowy tonaż eksportowy" oznacza ilości cukru wyszczególnione w Artykule 14 (1).

(8) "Początkowy kontyngent eksportowy" oznacza ilość cukru przydzielonego na jakikolwiek rok kontyngentowy według Artykułu 18 każdemu z krajów wymienionych w Artykule 14 (1).

(9) "Rzeczywisty kontyngent eksportowy" oznacza początkowy kontyngent eksportowy z takimi zmianami, jakie mogą być od czasu do czasu dokonywane.

(10) "Zapasy cukru" - dla celów Artykułu 13, oznacza albo:

(1) wszelki cukier w danym kraju, znajdujący się w fabrykach, rafineriach, magazynach lub w trakcie transportu wewnętrznego z przeznaczeniem wewnątrz kraju, lecz z wyłączeniem cukru zagranicznego złożonego w składach celnych (który to termin należy uważać za dotyczący również cukru "chwilowo dopuszczonego" "en admission temporaire"), i wyjąwszy cukier znajdujący się w fabrykach, rafineriach i magazynach lub w trakcie transportu wewnętrznego z przeznaczeniem wewnątrz kraju, jedynie do rozprowadzenia dla spożycia wewnętrznego i od którego akcyza lub inne opłaty konsumpcyjne, obowiązujące w danym kraju, zostały zapłacone; lub

(2) wszelki cukier w kraju zainteresowanym, znajdujący się w fabrykach, rafineriach, magazynach lub w trakcie transportu wewnętrznego z przeznaczeniem wewnątrz kraju, lecz z wyłączeniem cukru zagranicznego złożonego w składach celnych (który to termin dotyczy również cukru "chwilowo dopuszczonego" "en admission temporaire"), i z wyjątkiem cukru znajdującego się w fabrykach, rafineriach, magazynach lub w trakcie transportu wewnętrznego z przeznaczeniem wewnątrz kraju, jedynie do rozprowadzenia dla spożycia wewnętrznego;

zgodnie z zawiadomieniem skierowanym do Rady przez każdy z uczestniczących Rządów na mocy Artykułu 13.

(11) "Rada" oznacza Międzynarodową Radę Cukrowniczą ustanowioną na mocy Artykułu 27.

(12) "Komitet Wykonawczy" oznacza Komitet ustanowiony na mocy Artykułu 37.

(13) "Kraj importujący" oznacza jeden z krajów, wyszczególnionych w Artykule 33, lub jakikolwiek kraj, będący importerem netto cukru, zależnie od kontekstu.

(14) "Kraj eksportujący" oznacza jeden z krajów, wyszczególnionych w Artykule 34, lub jakikolwiek kraj, będący eksporterem netto cukru, zależnie od kontekstu.

Rozdział  III.

Ogólne zobowiązania Uczestniczących Rządów

1. Subsydia

Artykuł  3

(1) Uczestniczące Rządy uznają, że subsydia stosowane przy cukrze mogą utrudnić utrzymanie słusznych i stałych cen na wolnym rynku i zagrozić w ten sposób właściwemu funkcjonowaniu niniejszego Porozumienia.

(2) Jeżeli którykolwiek Uczestniczący Rząd przyznaje lub utrzymuje jakieś subsydium, włączając w to jakąkolwiek formę popierania dochodu lub cen które wpływa bezpośrednio lub pośrednio na wzrost eksportu cukru z jego terytorium lub na spadek importu cukru do jego terytorium, będzie on podczas każdego roku kontyngentowego pisemnie notyfikować Radzie rozmiary i rodzaj subsydiowania, przewidywany wpływ subsydiowania na ilość cukru eksportowanego z jego terytorium lub importowanego na jego terytorium oraz okoliczności powodujące konieczność subsydiowania.

(3) W przypadkach, gdy jeden z Uczestniczących Rządów uważa, że takie subsydiowanie powoduje poważną szkodę dla jego interesów w ramach niniejszego Porozumienia lub grozi powstaniem takiej szkody, Uczestniczący Rząd udzielający subsydium powinien - na żądanie - omówić z drugim Uczestniczącym Rządem lub z zainteresowanymi Rządami, czy też z Radą - możliwość ograniczenia subsydiowania. W każdym przypadku wniesienia podobnej sprawy do Rady, może ona zbadać tę sprawę z zainteresowanymi Rządami i poczynić zalecenia, jakie uważa za właściwe.

2. Programy dostosowania gospodarczego

Artykuł  4

Każdy Uczestniczący Rząd zgadza się zastosować takie środki, jakie uważa za odpowiednie do wykonania zobowiązań zaciągniętych na mocy niniejszego Porozumienia dla osiągnięcia celów ogólnych wyszczególnionych w Artykule 1, oraz takie, które zapewnią w ciągu trwania niniejszego Porozumienia możliwie najlepsze wyniki w kierunku rozwiązania danego zagadnienia towarowego.

3. Popieranie wzmożonego spożycia cukru

Artykuł  5

W celu łatwiejszego udostępnienia cukru konsumentom, każdy Uczestniczący Rząd godzi się na przedsięwzięcie środków, które uważa za stosowne dla zredukowania nadmiernych obciążeń cukru, włączając obciążenia, wynikające z:

(i) kontroli prywatnej i publicznej oraz monopoli;

(ii) polityki finansowej i podatkowej.

4. Utrzymanie słusznych warunków pracy

Artykuł  6

Uczestniczące Rządy oświadczają, że celem uniknięcia obniżenia stopy życiowej oraz powstania warunków nieuczciwej konkurencji w handlu światowym będą dążyły do utrzymania słusznych norm pracy w przemyśle cukrowniczym.

Rozdział  IV.

Specjalne zobowiązania Uczestniczących Rządów Krajów, które importują cukier

Artykuł  7

(1) (i) Rząd każdego uczestniczącego kraju importującego i Rząd każdego uczestniczącego kraju eksportującego, który importuje cukier dla reeksportu, zgadzają się, że celem niedopuszczenia krajów nie uczestniczących do ciągnięcia korzyści kosztem uczestniczących krajów nie dozwolą na import z krajów nie uczestniczących, ujęty jako całość, w którymkolwiek roku kontyngentowym, ogólnej ilości cukru większej od ilości importowanej z tych krajów, ujętych jako całość, podczas któregokolwiek z trzech lat kalendarzowych poprzedzających rok, w którym Porozumienie weszło w życie, tj. lat 1951, 1952 i 1953; z tym zastrzeżeniem, że wymieniona ilość ogólna nie obejmuje importu cukru, nabytego od krajów nieuczestniczących przez kraj uczestniczący w jakimkolwiek czasie, w którym taki kraj nie mógł pokryć swego zapotrzebowania z uczestniczących krajów po cenach nie wyższych od maksimum ustalonego w Artykule 20, i że powiadomił o tym Radę.

(ii) Lata wymienione w ustępie (i) niniejszego paragrafu mogą być zmienione decyzją Rady na prośbę Uczestniczącego Rządu, który uważa, że istnieją specjalne powody do takiej zmiany.

(2) (i) Jeżeli którykolwiek Uczestniczący Rząd uważa, że zobowiązania przyjęte przezeń na mocy paragrafu (1) niniejszego Artykułu działają w ten sposób, że, powodują straty lub grożą spowodowaniem strat dla jego handlu reeksportowego cukrem rafinowanym lub dla handlu produktami zawierającymi cukier, może on prosić Radę o podjęcie kroków dla zabezpieczenia wymienionego handlu. Rada niezwłocznie rozpatrzy każdą taką prośbę i podejmie środki, które uważa za stosowne w tym celu, obejmujące ewentualnie zmianę powyższych zobowiązań. Jeżeli Rada nie rozpatrzy prośby przedłożonej jej na podstawie niniejszego ustępu w ciągu dni 15 od chwili jej otrzymania, Rząd, który składa tę prośbę, będzie uważany za zwolniony od zobowiązań określonych w paragrafie (1) niniejszego Artykułu, w stopniu niezbędnym zabezpieczenia wymienionego handlu.

(ii) Jeżeli przy okazji poszczególnej transakcji w ramach zwykłej wymiany może wyniknąć strata dla jakiegoś kraju w handlu reeksportowym cukrem skutkiem zwłoki wywołanej procedurą przewidzianą w ustępie (i) niniejszego paragrafu, Rząd zainteresowany będzie zwolniony od zobowiązań paragrafu (1) niniejszego Artykułu w odniesieniu do tej transakcji.

(3) (i) Jeżeli którykolwiek Uczestniczący Rząd uważa, że nie może wykonać zobowiązania paragrafu (1) niniejszego Artykułu, zgadza się on podać Radzie wszystkie odnośne fakty i powiadomić Radę o zamierzonych przezeń środkach, a Rada powinna w przeciągu dni 15 rozpatrzeć sprawę i może - w odniesieniu do tego Rządu - zmienić zobowiązanie wymienione w paragrafie (1).

(ii) Jeżeli Rząd któregokolwiek uczestniczącego kraju eksportującego uważa, że interesy jego kraju są naruszone przez zastosowanie postanowień paragrafu (1) niniejszego Artykułu, może on podać Radzie wszystkie odnośne fakty i powiadomić ją o środkach, jakie zgodnie z jego życzeniem powinien podjąć Rząd drugiego zainteresowanego kraju uczestniczącego, a Rada może, w porozumieniu z tym ostatnim Rządem, zmienić zobowiązanie wymienione w paragrafie (1).

(4) Rząd każdego uczestniczącego kraju, który importuje cukier, zgadza się powiadomić Radę możliwie jak najprędzej po ratyfikowaniu lub przyjęciu niniejszego Porozumienia albo po przystąpieniu do niego o maksymalnej ilości, którą będzie mógł importować z krajów nie uczestniczących na mocy. paragrafu (1) niniejszego Artykułu.

(5) Celem umożliwienia Radzie dokonania ponownych rozdziałów, przewidzianych w Artykule 19 (1) (ii), Rząd każdego uczestniczącego kraju, który importuje cukier, podejmuje się podawać Radzie - w ciągu okresu przez nią ustanowionego, a nie dłuższego niż 8 miesięcy od rozpoczęcia roku kontyngentowego - ilość cukru, którą spodziewa się importować z krajów nie uczestniczących w tym roku kontyngentowym, z tym zastrzeżeniem, iż Rada może zmienić wymieniony okres w odniesieniu do każdego takiego kraju.

Rozdział  V.

- Specjalne zobowiązania Rządów Uczestniczących Krajów Eksportujących

Artykuł  8

(1) Rząd każdego uczestniczącego kraju eksportującego zgadza się, że eksport z jego kraju na wolny rynek będzie w ten sposób regulowany, że eksport netto na ten rynek nie przewyższy ilości, które ten kraj może eksportować każdego roku kontyngentowego, zgodnie z kontyngentami eksportowymi, ustalonymi dla niego w ramach postanowień tego Porozumienia.

(2) Rząd każdego uczestniczącego kraju eksportującego, którego podstawowy tonaż eksportowy przewyższa 75.000 ton, zgadza się nie dopuszczać w przeciągu pierwszych 8 miesięcy któregokolwiek roku kontyngentowego eksportu powyżej 80% jego początkowego kontyngentu eksportowego; jednakże Rada może zwiększyć ten procent, jeżeli uzna, że podwyżka taka usprawiedliwiona jest warunkami rynkowymi.

Artykuł  9

Rząd każdego uczestniczącego kraju eksportującego zgadza się podjąć wszelkie możliwe do urzeczywistnienia kroki dla zapewnienia pokrycia w każdej chwili zapotrzebowania krajów uczestniczących, importujących cukier; (w tym celu w wypadkach, kiedy by Rada uznała, że stan zapotrzebowania - bez względu na postanowienia niniejszego Porozumienia - naraża kraje uczestniczące, importujące cukier na trudności przy zaspokajaniu ich potrzeb, poleci ona eksportującym krajom, uczestniczącym w Porozumieniu, podjąć takie środki, które zaspokoją to zapotrzebowanie w pierwszej kolejności). Rząd każdego uczestniczącego kraju eksportującego zgadza się dawać pierwszeństwo, przy równych warunkach sprzedaży w dostawie rozporządzanego cukru, stosownie do zalecenia Rady, krajom uczestniczącym, importującym cukier.

Artykuł  10

Rząd każdego uczestniczącego kraju eksportującego zgadza się dostosować swą produkcję cukru w okresie trwania niniejszego Porozumienia i - o ile możliwe w każdym roku kontyngentowym (przez uregulowanie produkcji cukru, albo - o ile to nie jest możliwe - przez uregulowanie obszaru pod uprawę lub plantacji) tak, aby produkcja ta nie przekroczyła ilości cukru, jaka może być niezbędna dla zaspokojenia spożycia wewnętrznego, dla dozwolonego przez to Porozumienie eksportu i dla stworzenia maksymalnych zapasów, wyszczególnionych w Artykule 13.

Artykuł  11

Rząd każdego uczestniczącego kraju eksportującego zgadza się zawiadomić Radę możliwie jak najprędzej o takiej części swego początkowego kontyngentu albo rzeczywistej kwoty eksportowej, która według jego przypuszczeń nie będzie zużytkowana, a po otrzymaniu takiego zawiadomienia Rada podejmie odpowiednie kroki zgodnie z Artykułem 19 (1) (i).

Artykuł  12

Jeżeli Rząd uczestniczącego kraju eksportującego nie dostarczy - w ciągu ustalonego przez Radę w porozumieniu z tym Rządem okresu na czas trwania niniejszego Porozumienia - zawiadomienia, lecz w żadnym wypadku nie później niż w 8 miesięcy od daty przydzielenia początkowych kontyngentów eksportowych, o takiej części początkowego kontyngentu eksportowego swego kraju, która w jego przewidywaniu nie będzie wykorzystana, początkowy kontyngent eksportowy tego kraju na następny rok kontyngentowy będzie zmniejszony o różnicę między eksportem rzeczywistym a początkowym kontyngentem eksportowym lub ostatnim rzeczywistym kontyngentem eksportowym, zależnie od tego, która cyfra będzie mniejsza. Rada może zdecydować o nienakładaniu tej kary, jeśli uzna, że Rząd nie podał zawiadomienia, ponieważ przewidziany eksport uległ zmniejszeniu z powodu siły wyższej lub innych okoliczności, niezależnych od woli wymienionego Rządu, jakie nastąpiły po terminie notyfikacji ustanowionym zgodnie z niniejszym Artykułem.

Rozdział  VI.

Zapasy

Artykuł  13

(1) Rządy uczestniczących krajów eksportujących zobowiązują się uregulować produkcję w ten sposób, że zapasy w ich krajach nie przekroczą dla każdego kraju, w oznaczonym dniu każdego roku poprzedzającego początek nowych zbiorów, 20% jego produkcji rocznej. Dzień ten zostanie uzgodniony z Radą.

(2) Tym niemniej Rada może - gdy uzna, że taka akcja jest uzasadniona specjalnymi okolicznościami - zezwolić na utrzymywanie zapasów w danym kraju w ilości powyżej 20% jego produkcji.

(3) Rząd każdego uczestniczącego kraju wymienionego w Artykule 14 (1) zgadza się:

(i) że zapasy równe ilości nie mniejszej niż 10% jego podstawowego tonażu eksportowego będą utrzymane w jego kraju w oznaczonym dniu każdego roku poprzedzającego bezpośrednio początek nowych zbiorów, która to data winna być uzgodniona z Radą, chyba że susza, powódź lub inne przeciwności nie dozwolą na utrzymanie takich zapasów; i

(ii) że takie zapasy mają być specjalnie zachowane jako rezerwa dla pokrycia zwiększonego zapotrzebowania wolnego rynku i że bez zgody Rady nie będą zużytkowane inaczej oraz że będą gotowe natychmiast do eksportu na ten rynek, jeżeli Rada tego zażąda.

(4) Rada może podnieść kwotę minimalnych zapasów przewidzianych w paragrafie (3) niniejszego Artykułu do 15%.

(5) Rząd każdego kraju uczestniczącego, utrzymującego zapasy na mocy postanowień paragrafu (3), z ewentualnymi zmianami na mocy postanowień paragrafu (4) niniejszego Artykułu, zgadza się, aby - o ile Rada nie postanowi inaczej - zapasy utrzymywane zgodnie z tymi postanowieniami nie mogły być zużytkowane ani na zaspokojenie priorytetów na mocy Artykułu 14 B, ani na pokrycie podwyżek w kontyngentach wynikających z zastosowania Artykułu 22, gdy jego kontyngent jest niższy niż podstawowy tonaż eksportowy jego kraju, chyba że zapasy tak zużytkowane mogą być uzupełnione przed rozpoczęciem zbiorów w danym kraju w następnym roku kontyngentowym.

(6) Dla celów niniejszego Porozumienia Kubańska Rezerwa Stabilizacyjna nie będzie uważana za część zapasów, rozporządzalnych dla wolnego rynku, ani nie będzie włączona do obliczenia zapasów przewidzianych w paragrafie (1) niniejszego Artykułu. Rząd Kubański jednakże zgadza się rozważyć na życzenie Rady udostępnienie tej rezerwy dla wolnego rynku, jeżeli Rada uzna to za wskazane ze względu na warunki rynkowe.

(7) Rząd każdego uczestniczącego kraju eksportującego zgadza się nie pozwolić, w granicach możliwości, na wykorzystanie - na skutek swego wystąpienia z niniejszego Porozumienia lub po wygaśnięciu tegoż - zapasów utrzymywanych na mocy niniejszego Artykułu w sposób mogący stworzyć nadmierne zakłócenia na wolnym rynku cukrowniczym.

(8) Najdalej w 3 miesiące po dniu podpisania niniejszego Porozumienia Rząd każdego kraju uczestniczącego zawiadomi Radę, którą z dwóch definicji dotyczących zapasów cukru w Artykule 2 uznaje za nadającą się do zastosowania do jego kraju.

Rozdział  VII.

Reglamentacja eksportu

Artykuł  14

A. Podstawowy tonaż eksportowy

(1) Dla każdego roku kontyngentowego, w czasie którego obowiązuje niniejsze Porozumienie, kraje eksportujące lub terytoria niżej wymienione będą miały przydzielony następujący podstawowy tonaż eksportowy na wolny rynek:

	w tysiącach ton
Belgia (w tym Kongo Belgijskie) ...........................	50
Brazylia ..................................................	175
Chiny (Taiwan) ............................................	600
Kolumbia ..................................................	5
Kuba ......................................................	2.250
Czechosłowacja ............................................	275
Dania .....................................................	70
Republika Dominikańska ....................................	600
Francja (oraz kraje reprezentowane przez Francję na terenie międzynarodowym) .................................	20
Niemcy Wschodnie ..........................................	150
Haiti .....................................................	45
Węgry .....................................................	40
Indonezja .................................................	250
Meksyk ....................................................	75
Holandia (łącznie z Surinam) ..............................	40 ^*)
Peru ......................................................	280
Filipiny ..................................................	25
Polska ....................................................	220
Z.S.R.R. ..................................................	200
Jugosławia ................................................	20

(2) Kontyngenty eksportowe Republiki Czechosłowackiej oraz Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej nie obejmują ich eksportu cukru do Z.S.R.R. i ten eksport znajduje się poza ramami niniejszego Porozumienia. Kontyngent eksportowy Z.S.R.R. jest wobec tego skalkulowany bez zaliczenia importu cukru pochodzącego z krajów wyżej wymienionych.

(3) Niniejsze Porozumienie nie stosuje się do obrotu cukrem między Francją a krajami reprezentowanymi przez Francję na terenie międzynarodowym oraz Stowarzyszonymi Państwami Kambodży, Laosu i Vietnamu.

(4) Costa Rica, Ekwador i Nikaragua, którym niej przyznano żadnych podstawowych tonażów eksportowych na mocy tego artykułu, mogą eksportować na wolny rynek maksimum po 5.000 ton cukru surowego rocznie.

(5) Porozumienie niniejsze nie pomija i nie ma zamiaru przekreślić dążeń Indonezji jako państwa suwerennego do odzyskania swego znaczenia historycznego jako kraju eksportującego cukier w granicach możliwości wolnego rynku.

(6) Indie będą na prawach kraju eksportującego, ale nie prosiły o przydzielenie im kontyngentu eksportowego.

B. Priorytety w wypadku niedoborów i wzmożonego zapotrzebowania wolnego rynku

(7) Przy wyznaczaniu rzeczywistych kontyngentów eksportowych stosowane będą następujące priorytety zgodnie z postanowieniami paragrafu (8) niniejszego Artykułu:

(a) Pierwsze 50.000 ton będzie przydzielone Kubie.

(b) Następne 15.000 ton będzie przydzielone Polsce.

(c) Następne 5.000 ton będzie przydzielone Haiti w pierwszym i w drugim roku, a w trzecim roku będzie ta ilość podwyższona do 10.000 ton.

(d) Następne 25.000 ton będzie przydzielone Czechosłowacji.

(e) Następne 10.000 ton będzie przydzielone Węgrom.

(8) (i) Przy ponownych podziałach, wynikających z postanowień Artykułu 19 (1) (i) i 19 (2), Rada stosować będzie priorytety wymienione w paragrafie (7) niniejszego Artykułu.

(ii) Przy podziałach wynikających z postanowień Artykułów 18, 19 (1) (ii) i 22 Rada nie będzie stosowała wymienionych priorytetów, jak długo wymienionym w paragrafie (1) niniejszego Artykułu krajom eksportującym nie zostaną zaoferowane eksportowe kwotę równe ogółowi ich podstawowego tonażu eksportowego, chyba że zastosowano redukcje na mocy Artykułu 12 i 21 (3), a później wprowadzi w życie wymienione priorytety o tyle, o ile nie zostały one już wprowadzone w życie zgodnie z ustępem (i) niniejszego paragrafu.

(iii) Redukcje wynikające z zastosowania postanowień Artykułu 21 stosowane będą proporcjonalnie do podstawowego tonażu eksportowego, dopóki rzeczywiste kontyngenty eksportowe nie spadną do poziomu ogólnego podstawowego tonażu eksportowego plus ogólna suma priorytetów przydzielonych ze względu na wzrost zapotrzebowania wolnego rynku na ten rok, po czym priorytety będą odejmowane w odwrotnym porządku, a wówczas redukcje stosowane będą znowu proporcjonalnie do podstawowego tonażu eksportowego.

Artykuł  15

Porozumienie to nie stosuje się do obrotów cukrem między Unią Gospodarczą Belgijsko-Luksemburską (łącznie z Kongo Belgijskim), Francją i Krajami reprezentowanymi przez Francję na terenie międzynarodowym, Niemiecką Republiką Federalną i Królestwem Holandii (włączając Surinam).

Kraje te zobowiązują się ograniczyć wymienione w tym Artykule obroty do sumy netto 175.000 ton cukru rocznie.

Artykuł  16

(1) Rząd Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii (w imieniu Brytyjskich Indii Zachodnich i Brytyjskiej Gujany, wysp Mauritius i Fidżi), Rząd Wspólnoty Australijskiej i Rząd Unii Południowo-Afrykańskiej zobowiązują się do tego, że eksport netto cukru z terytoriów eksportujących, objętych Porozumieniem Cukrowniczym Wspólnoty Brytyjskiej z 1951 r. (z wyłączeniem obrotów miejscowych cukrem między sąsiadującymi ze sobą terytoriami Wspólnoty lub wyspami, w ilościach przyjętych zwyczajowo), nie przewyższą razem ogólnych ilości następujących:

(i) w latach kalendarzowych 1954 i 1955 - 2.413.793 tony (2.375.000 angielskich ton "długich") cukru rocznie, niezależnie od jego postaci handlowej;

(ii) w roku kalendarzowym 1956 - 2.490.018 ton (2.450.000 angielskich ton "długich") cukru, niezależnie od jego postaci handlowej.

Z zastrzeżeniem zobowiązań kontraktowych, zaciągniętych przez zainteresowane Rządy na podstawie Porozumienia Cukrowniczego Wspólnoty Brytyjskiej z 1951 r., granice ilościowe wymienione powyżej dla lat kalendarzowych 1954, 1955 i 1956 nie mogą być zmienione, a postanowienia wszystkich innych Artykułów niniejszego Porozumienia winny być odpowiednio interpretowane.

(2) Ograniczenia te udostępniają wolnemu rynkowi udział w rynkach cukrowniczych krajów Wspólnoty. Wyżej wymienione Rządy uważałyby się jednak za zwolnione ze swych zobowiązań co do takiego ograniczenia eksportu cukru Wspólnoty, jeżeli Rząd lub Rządy jednego lub kilku eksportujących krajów uczestniczących, mających podstawowy tonaż eksportowy lub tonaże zgodne z Artykułem 14 (1), zawarłyby specjalny układ handlowy z krajem importującym Wspólnoty, który zagwarantowałby krajowi eksportującemu wyszczególnioną cześć rynku tego Kraju Wspólnoty.

(3) Rząd Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii przy współudziale Rządu Wspólnoty Australijskiej i Rządu Unii Południowo-Afrykańskiej zobowiązuje się - na 60 dni przed początkiem każdego roku kontyngentowego podać Radzie oszacowanie globalnego eksportu netto z terytoriów eksportujących, objętych Porozumieniem Cukrowniczym Wspólnoty Brytyjskiej w takim roku, i do szybkiego informowania Rady o wszelkich zmianach zaszłych w tym oszacowaniu w ciągu danego roku. Dostarczenie Radzie informacji przez Zjednoczone Królestwo zgodnie z niniejszym zobowiązaniem będzie uważane za całkowite wykonanie zobowiązań Artykułów 11 i 12 w odniesieniu do wymienionych terytoriów.

(4) Postanowienia paragrafów (3) i (4) Artykułu 13 nie będą stosowane do terytoriów eksportujących, objętych Porozumieniem Cukrowniczym Wspólnoty Brytyjskiej.

(5) Nic w Artykule tym nie powinno być uważane za przeszkodę dla żadnego Kraju uczestniczącego, eksportującego na wolny rynek, w eksportowaniu cukru do któregokolwiek Kraju w obrębie Wspólnoty Brytyjskiej, ani za przeszkodę dla jakiegokolwiek Kraju Wspólnoty w eksportowaniu cukru na wolny rynek - w granicach wyżej wymienionych ilości.

Artykuł  17

Eksport cukru do Stanów Zjednoczonych Ameryki dla konsumpcji tamtejszej nie będzie uważany za eksport na wolny rynek i nie obciąży ustanowionych tym Porozumieniem kontyngentów eksportowych.

Artykuł  18

(1) Przed rozpoczęciem każdego roku kontyngentowego Rada poleci sporządzenie oszacowania zapotrzebowań importowych netto wolnego rynku w czasie danego roku na cukier z wymienionych w Art. 14 (1) krajów eksportujących. Przy przygotowaniu takiego oszacowania brana będzie pod uwagę, między innymi czynnikami, globalna ilość cukru, jaka według informacji otrzymanych przez Radę może być importowana z krajów nie uczestniczących na zasadzie postanowień Artykułu 7 (4).

(2) Co najmniej na 30 dni przed rozpoczęciem każdego roku kontyngentowego Rada rozpatrzy oszacowanie zapotrzebowania importowego netto wolnego rynku, sporządzone zgodnie z paragrafem (1) niniejszego Artykułu. Jeżeli Rada przyjmie to oszacowanie, będzie ona odtąd przyznawała początkowe kontyngenty eksportowe na wolny rynek na dany rok każdemu z krajów eksportujących, wyszczególnionych w Artykule 14 (1), przez rozdzielanie ilości szacunkowej między kraje eksportujące proporcjonalnie do ich podstawowego tonażu eksportowego, z zastrzeżeniem postanowień Artykułu 14 B, kar, które mogą być nałożone na podstawie Art. 12, i redukcji, które mogą być dokonywane na zasadzie Artykułu 21 (3).

(3) W razie rozbieżności zdań w Radzie co do oszacowania zapotrzebowania importowego netto wolnego rynku, sporządzonego zgodnie z paragrafem (1) niniejszego Artykułu, sprawa poddana będzie specjalnemu głosowaniu. Jeżeli w wyniku tego głosowania oszacowanie zostanie przyjęte, Rada będzie odtąd przyznawać początkowe kontyngenty eksportowe zgodnie z paragrafem (2) niniejszego Artykułu; lecz jeżeli oszacowanie nie zostało przyjęte w ten sposób, to początkowe kontyngenty eksportowe na nowy rok kontyngentowy będą ustalone przez rozdzielenie ogółu rzeczywistych kontyngentów eksportowych w końcu bieżącego roku kontyngentowego na tej samej podstawie i w ten sam sposób, jak to postanowione jest w paragrafie (2) niniejszego Artykułu.

(4) Rada uprawniona będzie drogą specjalnego głosowania do odłożenia w każdym roku kontyngentowym do 20.000 ton importowego zapotrzebowania netto wolnego rynku jako rezerwę, z której może przydzielać dodatkowe kontyngenty eksportowe na zaspokojenie stwierdzonych przypadków szczególnie poważnych braków.

Artykuł  19

(1) Rada winna spowodować, aby rzeczywiste kontyngenty eksportowe krajów uczestniczących, wymienione w Artykule 14 (1), zostały dostosowane, z zachowaniem postanowień Artykułu 14 B, jak następuje:

(i) W ciągu 10 dni po zawiadomieniu - w wykonaniu Artykułu 11 - przez jakikolwiek Rząd kraju eksportującego, że część początkowych kontyngentów eksportowych lub rzeczywistych kontyngentów eksportowych nie zostanie wykorzystana, zmniejszyć odpowiednio rzeczywisty kontyngent eksportowy takiego kraju i zwiększyć rzeczywiste kontyngenty eksportowe innych eksportujących krajów przez dokonanie nowego podziału ilości cukru, równej części tak odrzuconego kontyngentu proporcjonalnie do ich podstawowego tonażu eksportowego. Sekretarz Rady winien natychmiast zawiadomić Rządy krajów eksportujących o takich powiększeniach kwot; Rządy te winny w ciągu 10 dni od otrzymania takiego zawiadomienia - poinformować Sekretarza Rady, czy mogą one czy też nie mogą wykorzystać tak zwiększonego przydzielonego im kontyngentu. Po otrzymaniu takiej informacji winien być przeprowadzony podział ponowny nie zaakceptowanej ilości, przy czym Rządy odnośnych krajów eksportujących będą niezwłocznie zawiadamiane przez Sekretarza Rady o zwiększeniu ich rzeczywistych kontyngentów eksportowych.

(ii) Od czasu do czasu brać pod uwagę zmiany w oszacowaniu ilości cukru, o których doniesiono Radzie, że będą importowane z krajów nie uczestniczących na mocy Artykułu 7; z tym jednak zastrzeżeniem, że ilości takie nie potrzebują być ponownie rozdzielane, dopóki nie osiągną ogólnej cyfry 5.000 ton. Ponowne podziały w myśl tego ustępu winny być dokonywane na tej samej podstawie i w ten sam sposób, jak to jest postanowione w paragrafie (1) (i) niniejszego Artykułu.

(2) Bez względu na postanowienia Artykułu 11, jeżeli Rada po konsultacji z Rządem któregokolwiek uczestniczącego kraju eksportującego zdecyduje, że kraj ten nie będzie mógł wykorzystać całego lub części swego oczywistego kontyngentu eksportowego, Rada może zwiększyć proporcjonalnie kontyngenty eksportowe innych uczestniczących krajów eksportujących na tej samej podstawie i w ten sam sposób, jak to przewidziane jest w paragrafie (1) (i) niniejszego Artykułu; z tym jednak zastrzeżeniem, że takie zarządzenie Rady nie pozbawi odnośnego kraju jego prawa wykorzystania kontyngent eksportowego, którym dysponował, zanim Rada powzięć swą decyzję.

Rozdział  VIII.

Stabilizacja cen

(1) Dla celów niniejszego Porozumienia cena cukru będzie uważana za słuszną, zarówno dla konsumentów jak i producentów, jeżeli utrzymana będzie w danej rozpiętości cen ustabilizowanych pomiędzy minimum 3,25 cts a maksimum 4,35 cts w walucie St. Zjednoczonych za funt avoir du poids fas port kubański; cena cukru będzie ceną natychmiastową ustanowioną przez Nowojorską Giełdę na Kawę i Cukier, w odniesieniu do cukru, objętego Kontraktem Nr 4, lub jakąkolwiek inną ceną, która może być jej ustalona na zasadzie paragrafu (2) niniejszego Artykuł.

(2) W razie, jeżeli cena wymieniona w paragrafie (1) niniejszego Artykułu nie będzie mogła być ustalana dla danego okresu, Rada może kierować się kryterium według swojego uznania.

(3) Granice minimum i maksimum rozpiętości cen ustabilizowanych, wymienione w paragrafie (1) niniejszego Artykułu, mogą być zmienione przez Radę w drodze specjalnego głosowania.

Artykuł  21

(1) (i) Jeżeli w jakimkolwiek czasie Rada uzna, że ze względu na warunki rynkowe wskazane jest zredukowanie rzeczywistych kontyngentów eksportowych celem zapobieżenia spadkowi ceny cukru poniżej ceny minimalnej, ustanowionej Artykułem 20, może ona dokonać takiej redukcji rzeczywistych kontyngentów eksportowych, jaką uważa za stosowną, proporcjonalnie do podstawowych tonażów eksportowych, z zastrzeżeniem postanowień Artykułu 14 B.

(ii) Bez względu na postanowienia paragrafu (1) (i) niniejszego Artykułu, zawsze gdy przeciętna dzienna cena cukru dla każdego okresu 15 kolejnych dni rynkowych doszła do poziomu średniego poniżej minimalnej ceny ustanowionej według Artykułu 20, Rada powinna w ciągu 10 dni po okresie 15-dniowym poczynić takie redukcje, jakie uważa za stosowne w rzeczywistych kontyngentach, eksportowych proporcjonalnie do podstawowego tonażu eksportowego, zachowując postanowienia Artykułu 14 B, z tym zastrzeżeniem, że nie będą robione żadne dalsze zmiany w rzeczywistych kontyngentach eksportowych a według postanowień tego ustępu w ciągu okresu 15 kolejnych dni rynkowych od dnia dostosowania kontyngentów rzeczywistych w wykonaniu postanowień tego ustępu oraz Artykułu 22.

(iii) Jeżeli Rada nie może się zgodzić w wymienionym okresie 10-dniowym co do sumy redukcji na mocy paragrafu (1) (ii) niniejszego Artykułu, rzeczywiste kontyngenty eksportowe będą każdorazowo zredukowane, o 5% podstawowych tonażów eksportowych, z zachowaniem postanowień Artykułu 14 B.

(iv) Bez względu na postanowienia paragrafu (1) (i), (1) (ii) oraz (1) (iii) niniejszego Artykułu, jeżeli rzeczywisty kontyngent eksportowy któregokolwiek kraju został zredukowany na mocy Artykułu 19 (1) (i), redukcja taka będzie uważana jako stanowiąca część redukcji dokonanych w tym samym roku kontyngentowym w trybie przewidzianym w ustępach wymienionych powyżej.

(2) Sekretarz Rady będzie zawiadamiał rządy krajów uczestniczących o każdej redukcji dokonanej na mocy tego Artykułu w rzeczywistych kontyngentach eksportowych.

(3) Jeżeli którakolwiek z redukcyj, przewidzianych w poprzednich paragrafach niniejszego Artykułu, nie może być całkowicie zastosowana do rzeczywistego kontyngentu eksportowego jednego z krajów eksportujących, ponieważ - w czasie dokonywania tej redukcji - kraj ten już wyeksportował całość albo część takiej redukcji, odpowiednia ilość będzie odjęta od początkowego kontyngentu eksportowego tego kraju w następnym roku kontyngentowym.

Artykuł  22

(1) Jeżeli w jakimkolwiek czasie Rada zdecyduje, że ze względu na warunki rynkowe wskazane jest zwiększyć rzeczywiste kontyngenty eksportowe celem zapobieżenia podwyżce cen cukru powyżej ceny maksymalnej, ustalonej na mocy Artykułu 20, może ona zwiększyć rzeczywiste kontyngenty eksportowe według swego uznania proporcjonalnie do podstawowego tonażu eksportowego, z zachowaniem postanowień Artykułu 14 B.

(2) (i) Bez względu na postanowienia paragrafu (1) niniejszego Artykułu, gdy tylko przeciętna dzienna cena natychmiastowa cukru dla jakiegokolwiek okresu kolejnych 15 dni rynkowych doszła do średniego poziomu powyżej ceny maksymalnej, ustalonej na mocy Artykułu 20, Rada - w ciągu 10 dni pd zakończenia takiego okresu 5-dniowego - zwiększy rzeczywiste kontyngenty eksportowe w tej mierze, w jakiej uważa to za konieczne, proporcjonalnie do podstawowych tonażów eksportowych, z zachowaniem postanowień Artykułu 14 B, z tym zastrzeżeniem, że nie będą robione żadne dalsze zmiany w rzeczywistych kontyngentach eksportowych na mocy postanowień tego ustępu w ciągu okresu 15 kolejnych dni rynkowych od dnia dokonania jakiegokolwiek dostosowania kontyngentów rzeczywistych w wykonaniu postanowień tego ustępu oraz Artykułu 21.

(ii) Jeżeli Rada nie może się zgodzić w wymienionym okresie 10-dniowym co do kwoty zwiększenia na mocy paragrafu (2) (i) niniejszego Artykułu, rzeczywiste kontyngenty eksportowe będą podwyższone każdorazowo 7¹/₂% podstawowych tonaży eksportowych, z zachowaniem postanowień Artykułu 14 B.

(3) Sekretarz Rady będzie zawiadamiał Rządy uczestniczących krajów o każdej podwyżce rzeczywistych kontyngentów eksportowych, dokonanej na mocy tego Artykułu.

Rozdział  IX.

Ogólne ograniczenia redukcji kontyngentów eksportowych

Artykuł  23

(1) Z wyjątkiem kar nakładanych na mocy Artykułu 12 oraz redukcji przeprowadzanych na mocy Artykułu 19 (1) (i), rzeczywisty kontyngent eksportowy któregokolwiek uczestniczącego kraju eksportującego wymienionego w Artykule 14 (1) nie będzie obniżany poniżej 1% jego podstawowego tonażu eksportowego, przy czym wszystkie inne postanowienia niniejszego Porozumienia będą odpowiednio stosowane, z tym zastrzeżeniem jednak, że rzeczywisty kontyngent eksportowy któregokolwiek z uczestniczącego kraju eksportującego, mającego podstawowy tonaż eksportowy według Artykułu 14 (1) poniżej 50.000 ton, nie będzie obniżony poniżej 90% jego podstawowego tonażu eksportowego.

(2) Redukcja kontyngentów na mocy Artykułu 21 nie będzie dokonywana w ciągu ostatnich 45 dni kalendarzowych roku kontyngentowego.

Rozdział  X.

Mieszanki zawierające cukier

Artykuł  24

Jeżeli Rada w jakimkolwiek czasie dojdzie do przekonania, że w wyniku znaczniejszego wzrostu eksportu lub używania mieszanek cukrowych produkty te zastępują cukier w takim stopniu, że nie dopuszczą do pełnego osiągnięcia celów niniejszego Porozumienia, może ona zdecydować, że produkty takie lub niektóre z nich będą uważane dla celów tego Porozumienia za cukier, biorąc pod uwagę zawartość w nich cukru, z tym zastrzeżeniem, że Rada winna - dla obliczenia ilości cukru, jaką ma obciążyć kontyngent eksportowy któregokolwiek kraju uczestniczącego, wyłączyć ekwiwalent w, cukrze takiej ilości tych produktów, która normalnie była eksportowana z danego kraju przed wejściem w życie niniejszego Porozumienia.

Rozdział  XI.

Trudności monetarne

Artykuł  25

(1) Jeżeli w czasie trwania niniejszego Porozumienia Rząd któregokolwiek uczestniczącego kraju importującego uzna za potrzebne uprzedzić, wstrzymać lub poprawić grożący mu poważny spadek jego rezerw pieniężnych, może on prosić Radę o zmianę poszczególnych zobowiązań niniejszego Porozumienia.

(2) Rada winna przeprowadzić pełną konsultację z Międzynarodowym Funduszem Monetarnym w sprawach poruszonych w takiej prośbie i wziąć pod uwagę wszelkie dane statystyczne i inne fakty zebrane przez Fundusz co do walut obcych, rezerw pieniężnych i bilansu płatniczego oraz przyjąć decyzje Funduszu co do tego, czy dany kraj doznał już, czy też jest bezpośrednio zagrożony poważnym zachwianiem jego rezerw pieniężnych. Jeżeli dany kraj nie jest członkiem Międzynarodowego Funduszu Monetarnego i prosi Radę o pominięcie konsultacji z tymże Funduszem, to sprawa będzie rozpatrywana przez Radę bez tej konsultacji.

(3) W jednym i w drugim wypadku Rada omówi sprawę z Rządem kraju importującego. Jeżeli Rada uzna prośbę za należycie uzasadnioną i dojdzie do wniosku, że dany kraj nie może otrzymać ilości cukru dostatecznej dla zaspokojenia jego spożycia, przestrzegając warunków niniejszego Porozumienia, Rada może zmienić zobowiązania takiego Rządu lub Rządu któregokolwiek kraju eksportującego na mocy tego Porozumienia w ten sposób i na taki czas, jaki Rada uzna za konieczny, aby pozwolić takiemu krajowi importującemu na zapewnienie mu dostawy cukru bardziej odpowiedniej do zasobów finansowych, którymi dysponuje.

Rozdział  XII.

Studia przeprowadzane przez Radę

Artykuł  26

(1) Rada bada sposoby zapewnienia właściwego wzrostu spożycia cukru i daje zalecenia w tym względzie Rządom krajów uczestniczących; może ona podjąć studia na takie tematy, jak:

(i) wpływ: (a) opodatkowania i środków restrykcyjnych i (b) warunków gospodarczych, klimatycznych i innych, na spożycie cukru w różnych krajach;

(ii) środki popierania spożycia, zwłaszcza w krajach o niskim spożyciu na głowę;

(iii) możliwość współpracy przy tworzeniu programów reklamy z podobnymi organizacjami, zainteresowanymi w rozszerzaniu spożycia innych artykułów żywnościowych;

(iv) rozwój badań nad nowym zastosowaniem cukru, jego produktów pobocznych oraz roślin, z których jest on wyrabiany.

(2) Poza tym Rada uprawniona jest do dokonywania lub organizowania innych studiów, w tym studiów nad różnymi formami specjalnej pomocy dla przemysłu cukrowniczego, w celu zebrania szczegółowych informacji i sformułowania projektów, które Rada uważa za wskazane dla osiągnięcia celów ogólnych, omówionych w Artykule 1 lub pomocnych do rozwiązania danego problemu towarowego. Wszelkie takie studia winny objąć możliwie największą liczbę krajów i uwzględniać ogólne warunki społeczne i gospodarcze zainteresowanych krajów.

(3) Studia podjęte w wykonaniu paragrafów (1) i (2) niniejszego Artykułu będą przeprowadzane w porozumieniu z Uczestniczącymi Rządami, zgodnie z warunkami, jakie może ułożyć Rada.

(4) Zainteresowane Rządy zobowiązują się informować Radę o wynikach swych badań nad zaleceniami i propozycjami, wymienionymi w tym Artykule.

Rozdział  XIII.

Administracja

Artykuł  27

(1) W celu wykonywania tego Porozumienia niniejszym powołana zostaje Międzynarodowa Rada Cukrownicza.

(2) Każdy z Uczestniczących Rządów będzie członkiem Rady uprawnionym do głosowania i będzie miał prawo być reprezentowany w Radzie przez jednego delegata oraz może mianować zastępców delegatów. Delegatowi lub jego zastępcom mogą towarzyszyć na zebraniach Rady doradcy, których obecność dany Rząd Uczestniczący uzna za konieczną.

(3) Rada wybierze nie głosującego Przewodniczącego, który będzie sprawował swój urząd w ciągu jednego roku kontyngentowego bez wynagrodzenia. Będzie on wybierany na przemian spośród delegacji uczestniczących krajów importujących i eksportujących.

(4) Rada wybierze Wiceprzewodniczącego, który będzie sprawował swój urząd w ciągu jednego roku kontyngentowego bez wynagrodzenia. Będzie on wybierany na przemian spośród delegacji uczestniczących krajów eksportujących i importujących.

(5) Rada uprawniona jest - w porozumieniu z Międzynarodową Radą Cukrowniczą, powołaną przez Międzynarodową Umowę, dotyczącą Regulowania Produkcji i Zbytu Cukru, podpisaną w Londynie 6 maja 1937 r.- do przejęcia archiwów oraz aktywów i pasywów tej organizacji.

(6) Na terytorium każdego Uczestniczącego Rządu i w stopniu zgodnym z jego ustawodawstwem Rada będzie miała taką zdolność prawną, jaka będzie potrzebna do wykonywania przez nią funkcji wynikających z niniejszego Porozumienia.

Artykuł  28

(1) Rada ustali regulamin zgodny z warunkiem niniejszego Porozumienia. Rada będzie prowadziła dokumentację niezbędną do wykonywania jej funkcji, wynikających z niniejszego Porozumienia, oraz taką dokumentację jaką uzna ona za pożądaną. W razie niezgodności między tak ustalonym regulaminem a warunkami niniejszego Porozumienia rozstrzygającym będzie Porozumienie.

(2) Rada ogłasza co najmniej raz na rok sprawozdanie ze swej działalności i z funkcjonowania niniejszego Porozumienia.

(3) Rada opracowuje, przygotowuje i ogłasza takie sprawozdania, studia, wykresy, analizy i inne dane, które uważa za pożądane i pomocne.

(4) Uczestniczące Rządy zobowiązują się dostarczyć i udostępnić wszelkie materiały statystyczne i informacje, jakie będą potrzebne Radzie lub Komitetowi Wykonawczemu dla umożliwienia im wykonywania funkcji wynikających z niniejszego Porozumienia.

(5) Rada może powoływać takie stałe lub czasowe Komitety, jakie uzna za wskazane dla dopomożenia sobie w spełnianiu funkcji wynikających z niniejszego Porozumienia.

(6) Drogą specjalnego głosowania Rada może przekazać Komitetowi Wykonawczemu, ustanowionemu na mocy Artykułu 37, wykonywanie takich swoich uprawnień i funkcji, które nie wymagają specjalnego głosowania na mocy niniejszego Porozumienia. Rada może w każdym czasie odwołać takie przekazanie większością oddanych głosów.

(7) Rada może wykonywać wszelkie inne funkcje, potrzebne do wypełniania postanowień niniejszego Porozumienia.

Artykuł  29

Rada winna wyznaczyć Dyrektora Wykonawczego, który będzie jej najwyższym płatnym, pełnoetatowym urzędnikiem, Sekretarza oraz personel, potrzebny dla pracy Rady i jej Komitetów. Warunkiem zatrudnienia tych urzędników i personelu będzie, aby nie byli oni zainteresowani - albo przestali nimi być - w przemyśle cukrowniczym lub w handlu cukrem i że nie będą oni usiłowali otrzymywać ani nie będą otrzymywali od żadnego Rządu, ani od żadnej innej władzy poza Radą, instrukcji dotyczących ich obowiązków wynikających z niniejszego Porozumienia.

Artykuł  30

(1) Rada wybiera swoją siedzibę. Zebrania Rady winny odbywać się w jej siedzibie, o ile Rada nie zdecyduje, aby odbyć jakieś specjalne zebranie gdzie indziej.

(2) Rada będzie zbierać się co najmniej raz na rok. Może ona być zwołana w każdym innym czasie przez jej Przewodniczącego.

(3) Przewodniczący zwołuje sesję Rady, jeżeli był o to proszony przez:

(i) pięć Uczestniczących Rządów lub

(ii) jakikolwiek Rząd lub Rządy Uczestniczące, mające nie mniej niż 10% ogółu głosów, lub

(iii) Komitet Wykonawczy.

Artykuł  31

Obecność delegatów mających 75% ogółu głosów Uczestniczących Rządów konieczna jest dla stworzenia quorum na każdym zebraniu Rady, lecz jeżeli nie ma takiego quorum w dniu naznaczonym na zebranie Rady, zwołane zgodnie z Art. 30, zebranie takie odbędzie się w 7 dni później, a obecność delegatów mających 50% ogółu głosów Uczestniczących Rządów będzie wówczas stanowiła quorum.

Artykuł  32

Rada może bez odbycia zebrania powziąć decyzję drogą korespondencyjną między Przewodniczącym a Uczestniczącymi Rządami z tym zastrzeżeniem, że żaden Uczestniczący Rząd nie będzie czynił obiekcji co do takiej procedury. Wszelka powzięta w ten sposób decyzja powinna być podana do wiadomości wszystkim Uczestniczącym Rządom możliwie jak najszybciej i być umieszczona w protokole najbliższego zebrania Rady.

Artykuł  33

Głosy, jakie będą miały odnośne delegacje Krajów importerskich w Radzie, będą następujące:

Austria .......................................................	20
Kanada ........................................................	80
Cejlon ........................................................	30
Niemiecka Republika Federalna .................................	60
Grecja ........................................................	25
Izrael ........................................................	20
Japonia .......................................................	100
Jordan ........................................................	15
Liban .........................................................	20
Norwegia ......................................................	30
Portugalia ....................................................	30
Arabia Saudyjska ..............................................	15
Hiszpania .....................................................	20
Szwajcaria ....................................................	45
Zjednoczone Królestwo .........................................	245
Stany Zjednoczone Ameryki .....................................	245
Ogółem	1.000

Artykuł  34

Głosy delegacji krajów eksporterskich w Radzie będą następujące:

Australia .....................................................	45
Belgia ........................................................	20
Brazylia ......................................................	50
Chiny .........................................................	65
Kuba ..........................................................	245
Czechosłowacja ................................................	45
Dania .........................................................	20
Republika Dominikańska ........................................	65
Francja (i Kraje, które Francja reprezentuje na terenie międzynarodowym) ..............................................	35
Haiti .........................................................	20
Węgry .........................................................	20
Indie .........................................................	30
Indonezja .....................................................	40
Meksyk ........................................................	25
Holandia ......................................................	20
Nikaragua .....................................................	15
Peru ..........................................................	40
Filipiny ......................................................	25
Polska ........................................................	40
Południowa Afryka .............................................	20
Z.S.R.R. ......................................................	100
Jugosławia ....................................................	15
Ogółem	1.000

Artykuł  35

Każdorazowo, gdy członkostwo w tym Porozumieniu ulegnie zmianie lub gdy którykolwiek kraj zawieszony będzie w swym prawie głosowania albo też odzyska swoje prawo głosowania na podstawie któregokolwiek z postanowień niniejszego Porozumienia, Rada ponownie rozdzieli głosy w obrębie każdej grupy (kraje importujące i kraje eksportujące), biorąc pod uwagę, w odniesieniu do krajów importujących, przeciętny import ich w ciągu 2 lat poprzednich, a w odniesieniu do krajów eksportujących, biorąc pod uwagę proporcję 40 do 60% ich przeciętnej produkcji w ciągu 2 lat poprzednich oraz przydzielony im podstawowy tonaż eksportowy z tym zastrzeżeniem, że w żadnym wypadku żaden z krajów nie będzie miał głosów mniej niż 15 ani też więcej niż 245 i że nie będzie głosów ułamkowych.

Artykuł  36

(1) Z wyjątkiem wypadków specjalnie przewidzianych w niniejszym Porozumieniu, decyzje Rady powzięte będą na zasadzie większości głosów oddanych przez kraje eksportujące oraz większości głosów krajów importujących, z tym zastrzeżeniem, że ta ostatnia większość winna składać się z głosów oddanych przez co najmniej ¹/₃ liczby krajów importujących, obecnych i głosujących.

(2) Gdy żądane będzie głosowanie specjalne, decyzje Rady winny opierać się na co najmniej ²/₃ oddanych głosów, które powinny obejmować większość głosów krajów eksportujących i większość głosów krajów importujących, z tym zastrzeżeniem, że ta ostatnia większość będzie się składała z głosów co najmniej ¹/₃ liczby krajów importujących, obecnych i głosujących.

(3) Bez względu na postanowienia paragrafów (1) i (2) niniejszego Artykułu, na każdym posiedzeniu Rady, zwołanym zgodnie z Artykułem 30 (3) (i) lub Artykułem 30 (3) (ii) dla omówienia spraw dotyczących Artykułu 21 i 22, decyzje Rady co do działalności Komitetu Wykonawczego podjętej w celu zastosowania wymienionych Artykułów podejmowane będą zwykłą większością głosów uczestniczących krajów wziętych jako całość, obecnych i głosujących.

(4) Rząd każdego uczestniczącego kraju eksportującego może upoważnić głosującego delegata któregokolwiek innego kraju eksportującego, a Rząd któregokolwiek uczestniczącego kraju importującego może upoważnić głosującego delegata któregokolwiek innego kraju importującego do reprezentowania jego interesów i do głosowania na jednym lub kilku zebraniach Rady. Dowód takiego upoważnienia winien być przedłożony Radzie w formie, jaką uzna ona za zadowalającą.

(5) Każdy Uczestniczący Rząd zobowiązuje się do przyjęcia jako obowiązujące wszystkich decyzji Rady wynikających z postanowień niniejszego Porozumienia.

Artykuł  37

(1) Rada winna ustanowić Komitet Wykonawczy, złożony z przedstawicieli Rządów pięciu uczestniczących krajów eksportujących, wybranych na rok kontyngentowy większością głosów krajów eksportujących i przedstawicieli Rządów pięciu uczestniczących krajów importujących, wybranych na rok kontyngentowy większością głosów krajów importujących.

(2) Komitet Wykonawczy będzie wykonywał takie władze i funkcje Rady, jakie mu są poruczone przez Radę.

(3) Dyrektor Wykonawczy Rady jest z urzędu Przewodniczącym Komitetu Wykonawczego, ale nie ma prawa głosowania. Komitet może wybrać Wiceprzewodniczącego i winien ustanowić swoje przepisy proceduralne podlegające zatwierdzeniu Rady.

(4) Każdy członek Komitetu będzie miał jeden głos. W Komitecie Wykonawczym decyzje będą zapadały większością głosów krajów eksportujących i większością głosów krajów importujących.

(5) Każdy z Uczestniczących Rządów będzie miał prawo odwoływać się do Rady - przy zachowaniu warunków przepisanych przez Radę - od jakiejkolwiek decyzji Komitetu Wykonawczego. O ile decyzja Rady nie zgadza się z decyzją Komitetu Wykonawczego, ta ostatnia winna być zmieniona licząc od daty, kiedy Rada powzięła swoją decyzję.

Rozdział  XIV.

- Finanse

Artykuł  38

(1) Wydatki delegacji do Rady i członków Komitetu Wykonawczego powinny być pokryte przez ich Rządy. Inne wydatki potrzebne na wykonywanie niniejszego Porozumienia, w tym wynagrodzenia płacone przez Radę, będą pokrywane składkami rocznymi Uczestniczących Rządów. Składka każdego Uczestniczącego Rządu na każdy rok kontyngentowy będzie proporcjonalna do liczby głosów posiadanych przezeń, gdy budżet na dany rok kontyngentowy będzie uchwalony.

(2) Na swym pierwszym posiedzeniu Rada zatwierdzi swój budżet na pierwszy rok kontyngentowy i wyznaczy składki, jakie ma płacić każdy z Uczestniczących Rządów.

(3) Rada zatwierdzi w przeciągu każdego roku kontyngentowego swój budżet na następny rok kontyngentowy i wyznaczy składki, jakie ma płacić każdy z Uczestniczących Rządów w danym roku kontyngentowym.

(4) Początkowa składka każdego z Uczestniczących Rządów, przystępujących do niniejszego Porozumienia na mocy Artykułu 41 będzie wyznaczona przez Radę na podstawie liczby głosów przyznanych temu Rządowi na podstawie okresu pozostającego w bieżącym roku kontyngentowym, ale składki wyznaczone dla innych Uczestniczących Rządów na bieżący rok kontyngentowy nie będą zmienione.

(5) Składki płatne będą na początku roku kontyngentowego, na który składki wymierzono, w walacie kraju, w którym znajduje się siedziba Rady. Każdy z Uczestniczących Rządów, który nie zapłaci swej składki do końca roku kontyngentowego, na który składka została wyznaczona, ulegnie zawieszeniu w swym prawie głosowania do chwili opłacenia składki, lecz - z wyjątkiem decyzji powziętej drogą specjalnego głosowania Rady - nie będzie pozbawiony żadnych ze swych innych praw ani zwolniony z żadnych zobowiązań wynikających z niniejszego Porozumienia.

(6) W stopniu, jaki dopuszczają to prawa kraju, w którym znajduje się siedziba Rady, Rząd tego kraju powinien zwalniać od podatków fundusz Rady oraz wynagrodzenia płacone przez Radę swym pracownikom.

(7) W każdym roku kontyngentowym Rada będzie ogłaszać poświadczone sprawozdanie ze swych przychodów i rozchodów w czasie poprzedniego roku kontyngentowego.

Przed swym rozwiązaniem Rada podejmie kroki w celu uregulowania swych zobowiązań oraz zadysponowania swym archiwum i swymi aktywami istniejącymi w chwili wygaśnięcia niniejszego Porozumienia,

Rozdział  XV.

- Współpraca z innymi organizacjami

Artykuł  39

(1) Przy wykonywaniu swych funkcji wynikających z niniejszego Porozumienia Rada może podjąć kroki dla konsultowania i współdziałania z odpowiednimi organizacjami i instytucjami oraz może podjąć wszelkie kroki, jakie uważa za stosowne, aby umożliwić przedstawicielom tych organizacji wzięcie udziału w zebraniach Rady.

(2) Jeżeli Rada uzna, że jakieś warunki niniejszego Porozumienia są zasadniczo niezgodne z wymaganiami, jakie mogą być wysunięte przez Narody Zjednoczone lub przez odpowiednie organy lub organizacje wyspecjalizowane do spraw międzyrządowych układów towarowych, to niezgodność taka będzie uważana za okoliczność działającą przeciw wykonywaniu niniejszego Porozumienia i wówczas stosowana będzie procedura przewidziana w Artykule 43.

Rozdział  XVI.

- Spory i zażalenia

Artykuł  40

(1) Wszelki spór dotyczący interpretacji albo stosowania niniejszego Porozumienia, który nie został załatwiony drogą negocjacji, będzie przekazywany Radzie dla jej decyzji na prośbę Uczestniczącego Rządu będącego stroną w sporze.

(2) W każdym wypadku, gdy spór został skierowany do Rady w myśl paragrafu (1) niniejszego Artykułu, większość Uczestniczących Rządów lub grupa Uczestniczących Rządów, mających co najmniej jedną trzecią ogółu głosów, może żądać od Rady - po przeprowadzeniu wyczerpującej dyskusji - aby zasięgnęła opinii Komisji doradczej, o której mowa w paragrafie (3) niniejszego Artykułu, w danej sprawie spornej, zanim poweźmie ostateczną decyzję.

(3) (i) O ile Rada nie zdecyduje jednomyślnością inaczej, Komisja doradcza będzie się składała z:

(a) dwóch osób, wyznaczonych przez kraje eksportujące, z których jedna ma duże doświadczenie w sprawach przedmiotu sporu, a druga posiadaj autorytet i doświadczenie w zagadnieniach prawniczych,

(b) dwóch osób o takich samych kwalifikacjach, mianowanych przez kraje importujące, i

(c) przewodniczącego, wybranego jednomyślnie przez 4 osoby mianowane w myśl punktów (a) i (b) lub, jeśli się one nie zgodzą - przez Przewodniczącego Rady.

(ii) Osoby z krajów, których Rządy są stronami niniejszego Porozumienia, będą wybierane do Komisji doradczej.

(iii) Członkowie Komisji doradczej będą działali samodzielnie, nie skrępowani instrukcjami któregokolwiek Rządu.

(iv) Wydatki Komisji doradczej ponoszone będą przez Radę.

(4) Opinia wydana przez Komisję doradczą oraz jej uzasadnienie będą przedkładane Radzie, która po rozpatrzeniu wszystkich odnośnych informacji rozstrzygnie spór.

(5) Wszelkie zażalenia na to, że któryś z Uczestniczących Rządów nie spełnił swego zobowiązania wynikającego z niniejszego Porozumienia, będą na prośbę wnoszącego skargę Uczestniczącego Rządu przedstawiane Radzie, która sprawę rozstrzygnie.

(6) Żaden Uczestniczący Rząd nie będzie uważany za łamiący niniejsze Porozumienie, o ile o tym nie zadecyduje większość głosów krajów eksportujących i większość głosów krajów importujących. Każde stwierdzenie, że dany Uczestniczący Rząd naruszył Porozumienie, winno jednocześnie określać istotę tego naruszenia.

(7) Jeżeli Rada stwierdzi, że Uczestniczący Rząd naruszył niniejsze Porozumienie, może ona większością głosów krajów eksportujących i większością głosów krajów importujących zawiesić ten Rząd w prawie głosowania, dopóki nie dopełni on swych zobowiązań, albo może ona wykluczyć ten Rząd z liczby uczestników niniejszego Porozumienia.

Rozdział  XVII.

- Podpisanie, akceptacja, wejście w życie i przystąpienie

Artykuł  41

(1) Porozumienie niniejsze będzie otwarte do podpisania od 15 września do 31 października 1953 r. dla Rządów reprezentowanych przez delegatów na Konferencji, na której Porozumienie niniejsze zostało ustalone.

(2) Porozumienie niniejsze będzie podlegało ratyfikacji lub akceptacji przez Rządy podpisujące zgodnie z ich procedurą konstytucyjną, a dokumenty ratyfikacyjne lub akceptacyjne zostaną złożone Rządowi Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii.

(3) Porozumienie niniejsze będzie otwarte do przystąpienia dla wszystkich Rządów wymienionych w paragrafie (1) niniejszego Artykułu; przystąpienie nastąpi przez złożenie dokumentu przystąpienia Rządowi Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii.

(4) Rada może zatwierdzić przystąpienie do niniejszego Porozumienia każdego Rządu, nie wymienionego w paragrafie (1) niniejszego Artykułu, z zastrzeżeniem, że warunki tego przystąpienia będą przedtem uzgodnione z Radą przez Rząd, który zamierza dokonać przystąpienia.

(5) Rząd staje się uczestnikiem niniejszego Porozumienia licząc od dnia, w którym złożył on dokument ratyfikacyjny, akceptacyjny lub przystąpienia - Rządowi Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii.

(6) (i) Porozumienie niniejsze wejdzie w życie w dniu 15 grudnia 1953 r. co do Artykułów 1, 2, 18 i 27-46 włącznie oraz w dniu 1 stycznia 1954 r. co do Artykułów 3-17 i 19-26 włącznie, jeżeli w dniu 15 grudnia 1953 r. dokumenty ratyfikacyjne, akceptacyjne lub przystąpienia zostały złożone przez Rządy mające 60% głosów krajów importujących i 75% głosów krajów eksportujących według podziału wyszczególnionego w Artykułach 33 i 34, z tym zastrzeżeniem, że będzie uważane za równoznaczne z ratyfikacją, akceptacją lub przystąpieniem zawiadomienie Rządu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii - przez Rządy, które nie mogły ratyfikować, akceptować ani przystąpić do niniejszego Porozumienia do dnia 15 grudnia 1953 r., zawierające zobowiązanie starania się jak najszybciej, zgodnie z ich procedurą konstytucyjną i w ciągu okresu 4 miesięcy od dnia 15 grudnia 1953 r., o ratyfikację, akceptację lub przystąpienie. Jeśli jednakże po zawiadomieniu takim nie nastąpiło złożenie dokumentu ratyfikacyjnego, akceptacyjnego lub przystąpienia do dnia 1 maja 1954 r. odnośny Rząd nie będzie dłużej uważany za obserwatora. W każdym razie wynikające z niniejszego Porozumienia zobowiązania Rządów krajów eksportujących, które ratyfikowały, akceptowały lub przystąpiły do niniejszego Porozumienia do dnia 1 maja 1954 r., będą uważane za obowiązujące w pierwszym roku kontyngentowym od dnia 1 stycznia 1954 r.

(ii) Jeżeli w końcu okresu miesięcznego, wymienionego w ustępie (i), procent głosów krajów importujących lub krajów eksportujących, które ratyfikowały lub akceptowały niniejsze Porozumienie względnie przystąpiły do niego, jest mniejszy niż procent, przewidziany w ustępie (i), Rządy, które ratyfikowały lub akceptowały niniejsze Porozumienie lub do niego przystąpiły, mogą zgodzić się na wprowadzenie go w życie między sobą.

(iii) Rada może określić warunki, na których podstawie Rządy, które nie ratyfikowały i nie akceptowały niniejszego Porozumienia ani nie przystąpiły do niego do dnia 15 grudnia 1953 r., lecz które zawiadomiły o swym zamiarze uzyskania możliwie jak najszybciej decyzji o ratyfikacji, akceptacji lub przystąpieniu, mogą, jeżeli zechcą, wziąć udział w pracach Rady jako obserwatorzy bez prawa głosowania.

(7) Rząd Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii poda do wiadomości wszystkim Rządom sygnatariuszom każde podpisanie, ratyfikację lub akceptację niniejszego Porozumienia lub przystąpienie do niego oraz zawiadomi wszystkie Rządy sygnatariuszy o wszelkich zastrzeżeniach lub warunkach z nimi związanych.

Rozdział  XVIII.

- Czas obowiązywania, poprawki, zawieszenie, wystąpienie, wygaśnięcie

Artykuł  42

(1) Porozumienie niniejsze będzie obowiązywać pięć lat począwszy od 1 stycznia 1954 r. Porozumienie nie będzie podlegało wypowiedzeniu.

(2) Nie naruszając w niczym Artykułów 43 i 44, Rada zbada w trzecim roku istnienia niniejszego Porozumienia całkowite jego działanie, zwłaszcza w odniesieniu do kontyngentów i cen, oraz weźmie pod uwagę wszelkie poprawki do Porozumienia, jakie może zaproponować którykolwiek z Uczestniczących Rządów w związku z takim zbadaniem.

(3) Nie później niż na 3 miesiące przed ostatnim dniem trzeciego roku kontyngentowego niniejszego Porozumienia Rada przedłoży Uczestniczącym Rządom sprawozdanie o wynikach badania wymienionego w paragrafie (2) niniejszego Artykułu

(4) Każdy z Uczestniczących Rządów może nie później niż w ciągu dwumiesięcznego okresu po otrzymaniu sprawozdania Rady wymienionego w paragrafie (3) niniejszego Artykułu wycofać się z niniejszego Porozumienia przez zawiadomienie Rządu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii o wystąpieniu. Wystąpienie takie nabierze mocy ostatniego dnia trzeciego roku kontyngentowego.

(5) (i) Jeżeli po dwumiesięcznym okresie, wspomnianym w paragrafie (4) niniejszego Artykułu, jakikolwiek Rząd, który nie wystąpił z Porozumienia w myśl tego paragrafu, uważa, że liczba Rządów, które wystąpiły na mocy wymienionego paragrafu, lub ważność tych Rządów dla celów niniejszego Porozumienia są tego rodzaju, że mogą zaszkodzić wykonywaniu niniejszego Porozumienia Rząd taki może w ciągu 39 dni od upływu wymienionego okresu prosić Przewodniczącego Rady o zwołanie specjalnego zebrania Rady, na którym Rząd uczestniczącego w niniejszym Porozumieniu rozważą kwestię, czy nadal pozostaną jego uczestnikami.

(ii) Każde specjalne zebranie, zwołane w wykonaniu prośby złożonej w myśl ustępu (i), odbędzie się w ciągu miesiąca od chwili otrzymania przez Przewodniczącego takiej prośby, a Rządy reprezentowane na takim zebraniu mogą wystąpić z Porozumienia przez zawiadomienie o ich wystąpieniu Rządu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii w ciągu 30 dni od daty zebrania. Każde takie zawiadomienie o wystąpieniu nabierze mocy w ciągu 30 dni od daty jego otrzymania przez ten Rząd.

(iii) Rządy nie reprezentowane na zebraniu specjalnym odbytym zgodnie z ustępami (i) i (ii) nie mogą wystąpić z niniejszego Porozumienia w myśl postanowień tych ustępów.

Artykuł  43

(1) Jeżeli wynikną okoliczności, które Rada uzna za przeszkadzające lub grożące przeszkodą w wykonywaniu niniejszego Porozumienia, Rada może drogą specjalnego głosowania zaproponować Uczestniczącym Rządom wprowadzenie poprawki do Porozumienia.

(2) Rada oznaczy czas, w ciągu którego każdy z Uczestniczących Rządów poda do wiadomości Rządowi Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii, czy przyjmuje on, czy też odrzuca poprawkę proponowaną w myśl paragrafu (1) niniejszego Artykułu.

(3) Jeżeli w ciągu czasu, ustalonego w myśl paragrafu (2) niniejszego Artykułu, wszystkie Uczestniczące Rządy poprawkę przyjmą, wejdzie ona w życie natychmiast po otrzymaniu przez Rząd Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii ostatniego zawiadomienia o przyjęciu poprawki.

(4) Jeżeli w ciągu czasu, ustalonego w myśl paragrafu (2) niniejszego Artykułu, poprawka nie została przyjęta przez Rządy krajów eksportujących mających 75% głosów krajów eksportujących i przez Rządy krajów importujących mających 75% głosów krajów importujących, nie wejdzie ona w życie.

(5) Jeżeli do końca czasu, ustalonego w myśl paragrafu (2) niniejszego Artykułu, poprawka została przyjęta przez Rządy krajów eksportujących mających 75% głosów krajów eksportujących oraz przez Rządy krajów importujących mających 75% głosów krajów importujących, ale nie przez Rządy wszystkich krajów eksportujących i przez Rządy wszystkich krajów importujących:

(i) dla Uczestniczących Rządów, które notyfikowały przyjęcie w myśl paragrafu (2) niniejszego Artykułu, poprawka wejdzie w życie na początku najbliższego roku kontyngentowego, następującego po upływie czasu ustalonego w myśl tego paragrafu;

(ii) Rada zdecyduje niezwłocznie, czy poprawka ma ten charakter, że Uczestniczące Rządy, które jej nie przyjęły, zostaną zawieszone w prawach uczestników niniejszego Porozumienia od dnia wejścia w życie poprawki w myśl ustępu (i) oraz powiadomi o tym wszystkie Uczestniczące Rządy. Jeżeli Rada zadecyduje, że poprawka ma taki charakter, Uczestniczące Rządy, które nie przyjęły tej poprawki, zawiadomią Radę do dnia wejścia poprawki w życie w myśl ustępu (i), czy uważają one nadal poprawkę za nie do przyjęcia i Uczestniczące Rządy, które to uczynią, automatycznie zostaną zawieszone w prawach uczestników niniejszego Porozumienia, z tym zastrzeżeniem, że jeżeli którykolwiek z takich Uczestniczących Rządów wykaże Radzie, że nie miał on możliwości przyjęcia poprawki przed jej wejściem w życie w myśl ustępu (i) z powodu trudności konstytucyjnych, niezależnych od jego woli, Rada może odłożyć zawieszenie aż do przezwyciężenia tych trudności oraz do zawiadomienia Rady przez Uczestniczący Rząd o jego decyzji.

(6) Rada ustanowi reguły co do przywrócenia praw uczestnika Uczestniczącemu Rządowi zawieszonemu w myśl paragrafu (5) (ii) niniejszego Artykułu oraz wszelkie inne reguły, niezbędne dla wykonania postanowień tego Artykułu.

Artykuł  44

(1) Jeżeli którykolwiek Uczestniczący Rządu uzna, że interesy jego doznały poważnego uszczerbku przez to że którykolwiek z Rządów sygnatariuszy nie ratyfikował lub nie akceptował niniejszego Porozumienia, lub przez to, że postawił warunki czy wysunął zastrzeżenia w związku z podpisaniem, ratyfikowaniem lub akceptacją - poda on to do wiadomości Rządowi Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii. Natychmiast po otrzymaniu takiego zawiadomienia Rząd Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii zawiadomi Radę, która rozpatrzy daną sprawę czy to na pierwszym swoim zebraniu, czy na którymkolwiek późniejszym zebraniu, odbytym nie później niż 1 miesiąc po otrzymaniu takiego zawiadomienia. Jeżeli po rozpatrzeniu sprawy przez Radę Uczestniczący Rząd będzie nadal uważał, iż interesy jego są poważnie naruszone, może on wystąpić z niniejszego Porozumienia przez notyfikowanie wystąpienia Rządowi Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii w ciągu 30 dni od zakończenia rozpatrywania przez Radę wymienionej sprawy.

(2) Jeżeli którykolwiek Uczestniczący Rząd wykaże, że pomimo postanowień niniejszego Porozumienia działanie jego spowodowało ostry brak zapasów lub brak stabilizacji cen w granicach przewidzianych niniejszym Porozumieniem na wolnym rynku, a Rada nie podejmie środków dla naprawy tej sytuacji, odnośny Rząd może zawiadomić o swym wystąpieniu z tego Porozumienia.

(3) Jeżeli podczas okresu obowiązywania niniejszego Porozumienia skutkiem działalności jakiegoś nie uczestniczącego kraju lub działalności któregokolwiek uczestniczącego kraju, niezgodnych z niniejszym Porozumieniem, powstaną takie niekorzystne zmiany w stosunku między podażą a popytem na wolnym rynku, które uważane będą przez którykolwiek Uczestniczący Rząd za wyraźnie szkodliwe dla jego interesów, taki Uczestniczący Rząd może przedłożyć Radzie sprawę do rozpatrzenia. Jeżeli Rada oświadczy, iż dany przypadek jest uzasadniony, odnośny Rząd może zawiadomić o swym wystąpieniu z Porozumienia.

(4) Jeżeli którykolwiek Uczestniczący Rząd uzna, że interesy jego będą poważnie naruszone skutkiem przydzielenia podstawowego tonażu eksportowego jakiemuś nie uczestniczącemu krajowi eksportującemu, który chce przystąpić do niniejszego Porozumienia na mocy Artykułu 41 (4), Rząd taki może zawiadomić o swym stanowisku Radę, która poweźmie odpowiednią decyzję. Jeżeli odnośny Rząd uważa, że pomimo decyzji Rady interesy jego są nadal poważnie zagrożone, może on zawiadomić o swym wystąpieniu z niniejszego Porozumienia.

(5) Rada poweźmie decyzję w ciągu 30 dni we wszystkich przedkładanych jej sprawach, zgodnie z paragrafami (2), (3) i (4) niniejszego Artykułu, i jeżeli Rada nie uczyni tego w wymienionym czasie, Rząd, który przedłożył sprawę Radzie, może zawiadomić o swym wystąpieniu z niniejszego Porozumienia.

(6) Każdy Uczestniczący Rząd, jeśli zostanie wciągnięty w działania wojenne, może zwrócić się do Rady o zawieszenie pewnych lub wszystkich jego zobowiązań, wynikających z niniejszego Porozumienia. Jeżeli jego prośba zostanie odrzucona, Rząd taki może zawiadomić o swym wystąpieniu z niniejszego Porozumienia.

(7) Jeżeli którykolwiek Uczestniczący Rząd skorzysta z postanowień Artykułu 16 (2) dla zwolnienia się od swych zobowiązań, wynikających z tego Artykułu, każdy inny Uczestniczący Rząd może w każdej chwili w ciągu następujących 3 miesięcy zawiadomić o swym wystąpieniu, wyjaśniwszy Radzie motywy, jakimi się kierował.

(8) Oprócz sytuacji, podanych w paragrafach poprzednich niniejszego Porozumienia, jeżeli którykolwiek Uczestniczący Rząd wykaże, że okoliczności niezależne od jego woli nie pozwalają na spełnienie jego zobowiązań wynikających z tego Porozumienia, może on zawiadomić o swym wystąpieniu z niniejszego Porozumienia, pod warunkiem, że Rada zadecyduje, iż wystąpienie takie jest usprawiedliwione.

(9) Jeżeli którykolwiek Uczestniczący Rząd uważa, że wystąpienie z niniejszego Porozumienia, notyfikowane zgodnie z postanowieniami niniejszego Artykułu przez jakiś inny Uczestniczący Rząd w odniesieniu do swego terytorium metropolitalnego lub też do całości lub części terytoriów niemetropolitalnych, których interesy reprezentuje on na terenie międzynarodowym, jest takiej wagi, że może zaszkodzić działaniu niniejszego Porozumienia, Rząd taki może również zawiadomić o wystąpieniu z Porozumienia w każdym czasie w ciągu następujących 3 miesięcy.

(10) Zawiadomienie o wystąpieniu na podstawie niniejszego Artykułu będzie skierowane do Rządu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii i wejdzie w życie w ciągu 30 dni od daty jego otrzymania przez ten Rząd.

Artykuł  45

Rząd Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii zawiadomi niezwłocznie wszystkie podpisujące i przystępujące Rządy o każdej notyfikacji i zawiadomieniu o wystąpieniu, otrzymanych na podstawie Artykułów 42, 43, 44 i 46.

Rozdział  XIX.

- Zastosowanie terytorialne

Artykuł  46

(1) Każdy Rząd może przy podpisywaniu, ratyfikacji lub akceptacji niniejszego Porozumienia albo przy przystąpieniu do niego lub w jakimkolwiek czasie po tym oświadczyć drogą notyfikacji, skierowanej do Rządu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii, że Porozumienie rozciągnie się na wszystkie lub pewne terytoria niemetropolitalne, za których stosunki międzynarodowe jest on odpowiedzialny, a Porozumienie rozciągnie się od dnia otrzymania takiej notyfikacji na wszystkie wymienione w niej terytoria.

(2) Każdy Uczestniczący Rząd może, przez zawiadomienie Rządu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii o wystąpieniu zgodnie z postanowieniami Artykułów 42, 43 i 44, wystąpić z niniejszego Porozumienia oddzielnie w odniesieniu do wszystkich lub do niektórych z terytoriów niemetropolitalnych, za których stosunki międzynarodowe jest on odpowiedzialny.

Na dowód czego, niżej podpisani, należycie do tego upoważnieni przez swe Rządy, podpisali niniejsze Porozumienie w dniach uwidocznionych przy podpisach.

Teksty niniejszego Porozumienia w językach angielskim, hiszpańskim, chińskim, rosyjskim i francuskim są jednakowo autentyczne; oryginały zostaną złożone Rządowi Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii, który prześle uwierzytelnione za zgodność odpisy tego Porozumienia każdemu z podpisujących i przystępujących Rządów.

Sporządzono w Londynie pierwszego października tysiąc dziewięćset pięćdziesiątego trzeciego roku.

Za Australię:

Thomas White

20 października 1953 r.

Za Austrię:

Za Królestwo Belgii:

Marquis du Parc Locmaria

22 października 1953 r.

Za Boliwię:

Za Brazylię:

S. de Souza Leao Gracie

30 października 1953 r.

Za Kanadę:

Za Cejlon;

Za Chile:

Za Chiny;

Mao-Lan Tuan

31 października 1953 r.

Za Kolumbię:

Za Costa Rica:

Za Kubę:

Roberto G. de Mendoza

26 października 1953 r.

Składając swój podpis na niniejszym Porozumieniu Rząd Republiki Kubańskiej czyni to pod warunkiem, że zgodnie z porozumieniem, osiągniętym na skutek zalecenia Komitetu Kierowniczego Międzynarodowej Konferencji Cukrowniczej Narodów Zjednoczonych w dniu 21 sierpnia 1953 r. zawartym w dokumentach Izby Konferencyjnej, Akt Ex 7 i E (Conf) 15 SR 17, należy rozumieć, że załadowane po 1 stycznia 1954 r. pozostałości cukru, sprzedanego przez Kubę Zjednoczonemu Królestwu na podstawie transakcji z 1953 r. obejmującej 1.000.000 ton, nie będzie obciążać ustanowionego dla Kuby na mocy postanowień niniejszego Porozumienia kontyngentu eksportowego na rok 1954.

Roberto G. de Mendoza

26 października 1953 r.

Za Czechosłowacją:

J. Ullrich

31. 10. 1953 r.

Podpisano z następującymi zastrzeżeniami:

Z uwagi na to, że gospodarka czechosłowacka jest gospodarką całkowicie planową, Artykuł 3, dotyczący subsydiowania eksportu cukru, oraz Artykuły 10 i 13, dotyczące ograniczania produkcji i zapasów cukru, nie stosują się do Czechosłowacji.

Należy rozumieć, że Czechosłowacja dostarczy Radzie takich statystyk i informacji, wymaganych na mocy Artykułu 28 par. 4 Porozumienia, jakie uzna za konieczne, aby umożliwić Radzie lub Komitetowi Wykonawczemu wykonanie ich funkcji, wynikających z niniejszego Porozumienia.

Podpisanie Porozumienia, wymieniającego w Artykule 14 Chiny (Taiwan) i w Artykule 34 Chiny, w żadnym razie nie oznacza uznania władzy kuomintangowskich kół rządzących na terytorium Taiwanu ani uznania tak zwanego "Narodowego Rządu Chińskiego" za prawowity i kompetentny rząd Chin.

J. Ullrich

Za Danię:

Anthon Vestbirk

30 października 1953 r.

Przy podpisywaniu niniejszego Porozumienia oświadczam, że ponieważ Rząd Duński nie uznaje Narodowych Władz Chińskich za kompetentny rząd chiński, nie może on uważać podpisania tego Porozumienia przez przedstawiciela Chin Narodowych za podpis prawomocny z ramienia Chin.

Anthon Vestbirk

Za Republikę Dominikańską:

Luis Logrono Cohen

26 października 1953 r.

Za Finlandię:

Za Francję i kraje reprezentowane przez Francją na terenie międzynarodowym:

R. Massigli

26 października 1953 r.

Za Niemiecką Republikę Federalną:

Dr Karl Müller

30 października 1953 r.

Za Grecję:

J. Phrantzes

31 października 1953 r.

Haiti:

Love O. Leger

29 października 1953 r.

Za Węgierską Republikę Ludową:

Za Indie:

Za Republikę Indonezji:

Za Izrael:

Za Włochy:

Za Japonię:

S. Matsumoto

28 października 1953 r.

Za Królestwo Haszemitów Jordanii:

Za Liban:

Victor Khouri

31 października 1953 r.

Za Meksyk:

Francisco A. de Icaza

30 października 1953 r.

Za Królestwo Holandii:

z zastrzeżeniem, że Porozumienie nie stosuje się do obrotu cukrem między składowymi częściami Królestwa.

Stikker

30 października 1953 r.

Za Nową Zelandię:

Za Nikaraguę:

Za Królestwo Norwegii:

Za Pakistan:

Za Peru:

Za Republikę Filipińską:

Enrique M. Garcia

30 października 1953 r.

Za Polską Rzeczpospolitą Ludową:

E. Milnikiel

31. 10. 1953 r.

1. Podpisanie niniejszego Porozumienia, które w Artykułach 14 i 34 wymienia Chiny, nie może w żadnym razie być uważane za uznanie władzy Kuomintangu nad terytorium Taiwanu ani tak zwanego "Narodowego Rządu Chińskiego" za prawowity i kompetentny rząd Chin.

2. Biorąc pod uwagę fakt, że Polska Rzeczpospolita Ludowa jest krajem gospodarki planowej, postanowienia niniejszego Porozumienia, dotyczące produkcji, zapasów i subsydiowania eksportu, a zwłaszcza Artykuły 10, 13 i 3 nie stosują się do Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.

E. Milnikiel

Za Portugalię

Albano Nogueira

30 października 1953 r.

Przy podpisywaniu Międzynarodowego Porozumienia Cukrowniczego z ramienia Rządu Portugalskiego pragnę sformułować zastrzeżenie, umieszczone już w Protokóle Międzynarodowej Konferencji Cukrowniczej, tej treści, iż czynię to w rozumieniu, że Prowincja Mozambik (Wschodnia Afryka Portugalska) będzie nadal eksportowała cukier na terytoria Południowej Rodezji, Północnej Rodezji i kraju Nyassa i że Portugalia uznana będzie za kraj eksportujący, któremu na skutek tego zostanie przydzielony podstawowy kontyngent eksportowy wówczas, gdy położenie jej zmieni się na położenie eksportera netto.

Albano Nogueira

Za Arabię Saudyjską:

Za Hiszpanię:

Za Szwecję:

Za Szwajcarię:

Za Syrię:

Za Królestwo Tailandu:

Za Turcję:

Za Unię Południowo-Afrykańską:

A. L. Geyer

30 października 1953 r.

Za Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich:

N. Andrienko

29 października 1953 r.

Należy rozumieć, że z uwagi na społeczno-gospodarczy ustrój ZSRR i jego planową gospodarkę narodową Artykuły 10 i 13, dotyczące ograniczeń produkcji i zapasów, jak również Artykuł 3, dotyczący subsydiowania eksportu cukru, nie mają zastosowania do ZSRR.

Podpisanie w imieniu Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich niniejszego tekstu Porozumienia, wymieniającego w Artykule 14 Chiny (Taiwan) i w Artykule 34 Chiny, w żadnym razie nie oznacza uznania władzy kuomintangowskiej nad terytorium Taiwanu ani też uznania tak zwanego "Narodowego Rządu Chińskiego" za prawowity i prawomocny rząd Chin.

N. Andrienko

29 października 1953 r.

Za Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii:

H. D. Hancock

16 października 1953 r.

Przy podpisywaniu niniejszego Porozumienia oświadczam, że ponieważ Rząd Zjednoczonego Królestwa nie uznaje narodowych władz chińskich za kompetentny rząd Chin, nie może on uważać podpisania tego Porozumienia przez przedstawiciela Narodowych Chin jako prawomocnego podpisu z ramienia Chin.

Rząd Zjednoczonego Królestwa interpretuje Art. 38 (6) jako żądanie w stosunku do Rządu Kraju, w którym jest siedziba Rady, zwolnienia od podatków funduszów Rady oraz wypłacanych przez Radę wynagrodzeń tym urzędnikom, którzy nie są obywatelami kraju, w którym Rada ma swoją siedzibę.

H. D. Hancock

Za Stany Zjednoczone Ameryki:

Winthrop W. Aldrich

23 października 1953 r.

Za Federacyjną Ludową Republikę Jugosławii:

P. Tomić

30 października 1953 r.

______

^*) Królestwo Holandii zobowiązuje się nie eksportować w latach 1954, 1955 i 1956, wziętych jako całość, większej ilości cukru, niż ilość importowana w tym samym, okresie.

¹ Załącznik zmieniony przez Protokół z dnia 1 października 1953 r. (Dz.U.59.22.137) zmieniający nin. umowę międzynarodową z dniem 14 sierpnia 1957 r. Zmiany nie zostały naniesione na tekst.