Międzynarodowa konwencja w sprawie zajęcia (aresztu) statków morskich. Bruksela.1952.05.10.
Dz.U.1976.39.229
Akt obowiązującyMIĘDZYNARODOWA KONWENCJA
w sprawie zajęcia (aresztu) statków morskich,
podpisana w Brukseli dnia 10 maja 1952 r.
RADA PAŃSTWA
POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 10 maja 1952 roku została podpisana w Brukseli Międzynarodowa konwencja w sprawie zajęcia (aresztu) statków morskich.
Po zaznajomieniu się z powyższą konwencją Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że wymieniona konwencja jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydany został akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie dnia 6 maja 1976 roku.
(Tekst konwencji jest zamieszczony w załączniku do niniejszego numeru).
ZAŁĄCZNIK
Międzynarodowa konwencja w sprawie zajęcia (aresztu) statków morskich, podpisana w Brukseli dnia 10 maja 1952 roku.
Międzynarodowa konwencja w sprawie zajęcia (aresztu) statków morskich, podpisana w Brukseli dnia 10 maja 1952 roku.
uznając pożyteczność ustanowienia jednolitych zasad dotyczących zajęcia (aresztu) statków morskich, postanowiły zawrzeć w tym celu konwencję i uzgodniły, co następuje:
Następujące określenia użyte w niniejszej konwencji mają wymienione niżej znaczenie:
a) szkoda wyrządzona przez jakikolwiek statek wskutek zderzenia lub w jakikolwiek inny sposób;
b) utrata życia lub uszkodzenie ciała spowodowane przez jakikolwiek statek lub w związku z eksploatacją jakiegokolwiek statku;
c) pomoc i ratownictwo;
d) umowa o używanie lub wynajęcie jakiegokolwiek statku zawarta w formie czarteru bądź w jakiejkolwiek innej formie;
e) umowa o przewóz ładunku na jakimkolwiek statku zawarta w formie czarteru lub w jakiejkolwiek innej formie;
f) utrata lub uszkodzenie ładunku i bagażu przewożonego na jakimkolwiek statku;
g) awaria wspólna;
h) pożyczka bodmeryjna;
i) holowanie;
j) pilotaż;
k) rzeczy lub materiały dostarczone na statek w związku z jego eksploatacją lub utrzymaniem;
l) budowa, remont lub wyposażenie jakiegokolwiek statku albo opłaty za korzystanie z doku;
m) wynagrodzenie za pracę kapitanów, oficerów lub członków załogi;
n) wydatki kapitana, włączając w to wydatki załadowców, czarterujących lub agentów, poniesione w imieniu statku lub jego właściciela;
o) spory co do własności jakiegokolwiek statku;
p) spory między współwłaścicielami jakiegokolwiek statku co do jego własności, posiadania, eksploatacji lub korzyści z tego statku;
q) zastaw hipoteczny typu "mortgage" lub hipoteka morska jakiegokolwiek statku.
Statek podnoszący banderę jednego z Umawiających się Państw może być zajęty w obrębie jurysdykcji jakiegokolwiek z Umawiających się Państw wyłącznie w związku z jakąkolwiek wierzytelnością morską; jednakże żadne z postanowień niniejszej konwencji nie oznacza rozszerzenia lub ograniczenia jakichkolwiek praw lub uprawnień rządów lub ich organów, władz publicznych, władz doków lub portów posiadanych przez nie na mocy obowiązujących ich ustaw lub przepisów dotyczących zajęcia, zatrzymania lub innego przeszkodzenia w żegludze statku w obrębie ich jurysdykcji.
Postanowienia niniejszego ustępu stosuje się do wszystkich spraw, w których osoba inna niż zarejestrowany właściciel statku odpowiada za wierzytelność morską dotyczącą tego statku.
Statek może być zajęty tylko na podstawie decyzji sądu lub innej właściwej władzy sądowej tego Umawiającego się Państwa, w którym zajęcie ma być dokonane.
Sąd lub inna władza sądowa właściwa dla miejsca, gdzie dokonano zajęcia statku, zezwoli na zwolnienie statku po złożeniu wystarczającej kaucji lub innego zabezpieczenia z wyłączeniem przypadków, w których został on zajęty w związku z którąkolwiek wierzytelnością morską wymienioną w artykule 1 ustęp 1 punkty o) i p). W takich przypadkach sąd lub inna właściwa władza sądowa może zezwolić osobie posiadającej statek na dalszą jego eksploatację, pod warunkiem złożenia przez tę osobę wystarczającej kaucji lub innego zabezpieczenia, albo też może w inny sposób uregulować sprawę eksploatacji statku w czasie trwania zajęcia.
W braku porozumienia między stronami co do wysokości kaucji lub innego zabezpieczenia sąd lub inna właściwa władza sądowa ustali ich rodzaj i wysokość.
Żądanie zwolnienia statku za takim zabezpieczeniem nie będzie uważane ani jako uznanie odpowiedzialności, ani też jako zrzeczenie się korzyści wynikających z prawa do ograniczenia odpowiedzialności właściciela statku.
Wszelkie sprawy sporne dotyczące odpowiedzialności wierzyciela za szkody powstałe w wyniku zajęcia statku lub wypłacenia kaucji albo innego zabezpieczenia w celu zwolnienia statku lub uniknięcia zajęcia będą rozstrzygane przez prawo tego Umawiającego się Państwa, na którego obszarze jurysdykcji dokonano lub zażądano zajęcia.
Postępowanie związane z zajęciem statku, uzyskaniem decyzji, o której mowa w artykule 4, jak również wszelkie sprawy proceduralne związane z zajęciem podlegają prawu tego Umawiającego się Państwa, w którym dokonano lub zażądano zajęcia.
a) jeżeli wierzyciel ma swoje miejsce zamieszkania lub główną siedzibę przedsiębiorstwa w Państwie, w którym dokonano zajęcia statku,
b) jeżeli wierzytelność wynikła w Państwie, w którym dokonano zajęcia,
c) jeżeli wierzytelność wynikła z podróży statku, podczas której dokonano zajęcia,
d) jeżeli wierzytelność wynikła ze zdarzenia lub w okolicznościach przewidzianych w artykule 13 Międzynarodowej konwencji o ujednoliceniu niektórych zasad dotyczących zderzeń, podpisanej w Brukseli dnia 23 września 1910 roku,
e) jeżeli wierzytelność wynikła z niesienia pomocy lub ratownictwa,
f) jeżeli wierzytelność wynikła z zastawu hipotecznego typu "mortgage" lub z hipoteki morskiej zajętego statku.
Żadne z postanowień niniejszej konwencji nie daje uprawnienia do wytoczenia powództwa, które niezależnie od postanowień niniejszej konwencji nie opierałoby się na prawie stosowanym przez sąd rozpoznający to powództwo, ani też nie stwarza żadnego przywileju morskiego, który nie istnieje na podstawie tego prawa lub Konwencji o przywilejach i hipotekach morskich, jeżeli ma ona zastosowanie.
Wysokie Umawiające się Strony mogą w chwili podpisania, składania dokumentu ratyfikacyjnego lub dokumentu przystąpienia zastrzec sobie:
a) prawo niestosowania niniejszej konwencji do zajęcia statku w związku z jakąkolwiek wierzytelnością morską wymienioną w artykule 1 ustęp 1 punkty o) i p), lecz stosowania w sprawach tych wierzytelności swego prawa wewnętrznego,
b) prawo niestosowania artykułu 3 ustęp 1 w sprawach zajęcia statku w obrębie swej jurysdykcji w związku z wierzytelnościami wymienionymi w artykule 1 ustęp 1 punkt q).
Wysokie Umawiające się Strony zobowiązują się poddawać rozstrzygnięciu przez arbitraż wszelkie spory między Państwami wynikające z wykładni lub stosowania niniejszej konwencji. Nie narusza to jednak zobowiazań tych Wysokich Umawiających się Stron, które zgodziły się oddawać swe spory do rozstrzygnięcia przez Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości.
Niniejsza konwencja będzie otwarta do podpisu przez Państwa reprezentowane na Dziewiątej Konferencji Dyplomatycznej Prawa Morskiego. Protokół podpisania będzie sporządzony w drodze dobrych usług przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych Belgii.
Niniejsza konwencja podlega ratyfikacji, a odpowiednie dokumenty zostaną złożone w Ministerstwie Spraw Zagranicznych Belgii; Ministerstwo to zawiadomi wszystkie Państwa, które podpisały konwencję lub do niej przystąpiły, o złożeniu tych dokumentów.
a) Niniejsza konwencja wejdzie w życie między dwoma Państwami, które pierwsze złożą dokumenty ratyfikacyjne, po upływie sześciu miesięcy od daty złożenia drugiego dokumentu ratyfikacyjnego.
b) Niniejsza konwencja wejdzie w życie w stosunku do każdego Państwa, które ją podpisało, a następnie ratyfikowało już po złożeniu drugiego dokumentu ratyfikacyjnego, po upływie sześciu miesięcy od daty złożenia przez to Państwo jego dokumentu ratyfikacyjnego.
Każde Państwo nie reprezentowane na Dziewiątej Konferencji Dyplomatycznej Prawa Morskiego może przystąpić do niniejszej konwencji.
Państwa notyfikują swoje przystąpienie Ministerstwu Spraw Zagranicznych Belgii; Ministerstwo to zawiadomi drogą dyplomatyczną o tych notyfikacjach wszystkie Państwa, które podpisały niniejszą konwencję lub do niej przystąpiły,
Konwencja wejdzie w życie w stosunku do Państw przystępujących po upływie sześciu miesięcy od daty otrzymania takiej notyfikacji, jednak nie przed wejściem w życie konwencji zgodnie z postanowieniami artykułu 14 punkt a).
Każda z Wysokich Umawiających się Stron po upływie trzech lat od chwili wejścia w życie niniejszej konwencji w stosunku do niej lub następnie w każdym czasie może złożyć wniosek o zwołanie konferencji w celu rozważenia poprawek do niniejszej konwencji. Każda z Wysokich Umawiających się Stron zamierzająca skorzystać z tego uprawnienia notyfikuje o tym Rządowi Belgii, który zwoła konferencję w ciągu sześciu miesięcy od daty otrzymania notyfikacji.
Każda z Wysokich Umawiających się Stron ma prawo wypowiedzieć niniejszą konwencję w każdym czasie po wejściu jej w życie w stosunku do tej Strony. Wypowiedzenie to nabierze mocy po upływie jednego roku od daty otrzymania przez Rząd Belgii notyfikacji o wypowiedzeniu, który zawiadomi drogą dyplomatyczną wszystkie pozostałe Wysokie Umawiające się Strony o takiej notyfikacji.
a) Każda z Wysokich Umawiających się Stron w czasie ratyfikacji niniejszej konwencji lub przystępowania do niej albo następnie w każdym czasie może notyfikować na piśmie Ministerstwu Spraw Zagranicznych Belgii, że niniejsza konwencja będzie obowiązywać również na terytoriach, za których stosunki międzynarodowe Strona ta jest odpowiedzialna. Niniejsza konwencja będzie obowiązywać na terytoriach wymienionych w tej notyfikacji po upływie sześciu miesięcy od daty jej otrzymania przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych Belgii, jednak nie przed wejściem w życie konwencji w stosunku do tej Umawiającej się Strony.
b) Wysoka Umawiająca się Strona, która złożyła oświadczenie wymienione w punkcie a) niniejszego artykułu, rozciągające obowiązywanie konwencji na jakiekolwiek terytorium, za którego stosunki międzynarodowe Strona ta jest odpowiedzialna, może następnie w każdym czasie notyfikować Ministerstwu Spraw Zagranicznych Belgii, że konwencja przestaje obowiązywać na tych terytoriach. Oświadczenie to nabierze mocy po upływie jednego roku od daty otrzymania takiej notyfikacji przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych Belgii.
c) Ministerstwo Spraw Zagranicznych Belgii zawiadomi drogą dyplomatyczną wszystkie Państwa, które podpisały niniejszą konwencję lub do niej przystąpiły, o wszelkich notyfikacjach otrzymanych zgodnie z niniejszym artykułem.
Sporządzono w Brukseli dnia 10 maja 1952 roku w językach francuskim i angielskim, przy czym oba teksty mają jednakową moc.
Dokumenty powiązane
Jeżeli chcesz mieć dostęp do wszystkich dokumentów powiązanych, zaloguj się do LEX-a Nie korzystasz jeszcze z programów LEX? Zamów dostęp testowy »