Międzynarodowa konwencja o zwalczaniu finansowania terroryzmu. 1999.12.09.
Dz.U.2004.263.2620
Akt obowiązującyMIĘDZYNARODOWA KONWENCJA O ZWALCZANIU FINANSOWANIA TERRORYZMU,
przyjęta przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych dnia 9 grudnia 1999 r.
PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 9 grudnia 1999 r. została przyjęta przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych Międzynarodowa konwencja o zwalczaniu finansowania terroryzmu, w następującym brzmieniu:
Przekład
MIĘDZYNARODOWA KONWENCJA O ZWALCZANIU FINANSOWANIA TERRORYZMU
Preambuła
Państwa-Strony niniejszej konwencji,
mając na uwadze cele i zasady Karty Narodów Zjednoczonych dotyczące utrzymywania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa oraz wspierania dobrego sąsiedztwa, przyjacielskich stosunków i współpracy pomiędzy państwami,
głęboko zaniepokojone nasileniem się aktów terrorystycznych na całym świecie, we wszystkich ich formach i przejawach,
powołując się na deklarację z okazji pięćdziesiątej rocznicy powstania ONZ, zawartą w rezolucji Zgromadzenia Ogólnego 50/6 z dnia 24 października 1995 r.,
powołując się również na wszystkie rezolucje Zgromadzenia Ogólnego dotyczące przedmiotu niniejszej konwencji, w tym rezolucję 49/60 z dnia 9 grudnia 1994 r. i aneks do niej zawierający Deklarację o środkach zwalczania terroryzmu międzynarodowego, w której państwa członkowskie ONZ uroczyście potwierdziły jednomyślne potępienie wszystkich aktów, metod i praktyk terroryzmu jako czynów kryminalnych i godnych potępienia, niezależnie od tego, gdzie i przez kogo takie czyny zostały popełnione, w tym czynów zagrażających przyjacielskim stosunkom pomiędzy państwami i narodami, oraz czynów zagrażających integralności terytorialnej i bezpieczeństwu państw,
biorąc pod uwagę fakt, iż w treści Deklaracji o środkach zwalczania terroryzmu międzynarodowego zachęca się również państwa do niezwłocznego dokonania przeglądu zakresu dotychczasowych przepisów prawa międzynarodowego o zapobieganiu, ściganiu i zwalczaniu terroryzmu we wszystkich jego formach i przejawach, tak by zapewnić funkcjonowanie systemu prawnego obejmującego wszystkie aspekty problemu,
powołując się na rezolucję Zgromadzenia Ogólnego 51/210 z dnia 17 grudnia 1996 r., pkt 3 ppkt (f), w której Zgromadzenie wezwało wszystkie państwa do podjęcia działań celem zapobiegania i przeciwdziałania finansowaniu terrorystów i organizacji terrorystycznych poprzez stosowne działania wewnętrzne, niezależnie od tego, czy takie finansowanie odbywa się bezpośrednio czy pośrednio przez organizacje mające między innymi cele charytatywne, społeczne lub kulturalne, czy też utrzymujące, że mają takie cele, albo prowadzące również nielegalną działalność, taką jak nielegalny handel bronią, handel narkotykami i wymuszenia, w tym wykorzystywanie ludzi celem finansowania działań terrorystycznych, w szczególności zaś do rozważenia możliwości przyjęcia środków prawnych mających zapobiegać i przeciwdziałać przepływom funduszy, co do których podejrzewa się, że są przeznaczone na działalność terrorystyczną, tak jednak, by w żaden sposób nie ograniczać wolności legalnego przepływu kapitału, a także do rozważenia wzmożenia współpracy przy wymianie informacji o międzynarodowych przepływach takich funduszy,
powołując się również na rezolucję Zgromadzenia Ogólnego 52/165 z dnia 15 grudnia 1997 r., w której Zgromadzenie wezwało państwa członkowskie do szczególnego rozważenia możliwości wprowadzenia środków wymienionych w pkt od 3 (a) do (f) swej rezolucji 51/210 z dnia 17 grudnia 1996 r.,
powołując się również na rezolucję Zgromadzenia Ogólnego 53/108 z dnia 8 grudnia 1998 r., w której Zgromadzenie postanowiło, że Komitet Specjalny, powołany na podstawie rezolucji Zgromadzenia Ogólnego 51/210 z dnia 17 grudnia 1996 r., powinien opracować projekt konwencji międzynarodowej o zwalczaniu finansowania terroryzmu, uzupełniającej istniejące dokumenty międzynarodowe dotyczące tej kwestii,
zważywszy, że finansowanie terroryzmu jest przedmiotem głębokiej troski całej społeczności międzynarodowej,
zważywszy, że liczba i ciężar aktów terroryzmu międzynarodowego zależy od środków finansowych, jakimi dysponują terroryści,
zważywszy również, że w treści dotychczasowych dokumentów prawnych nie mówi się wyraźnie o takim finansowaniu,
przekonane o pilnej potrzebie zacieśnienia międzynarodowej współpracy państw przy projektowaniu i przyjmowaniu skutecznych środków zapobiegania finansowaniu terroryzmu, a także zwalczania tego finansowania poprzez wnoszenie oskarżeń i wymierzanie kar sprawcom,
uzgodniły następujący tekst konwencji:
W rozumieniu niniejszej konwencji:
Niniejsza konwencja nie ma zastosowania w przypadku, gdy przestępstwo zostaje popełnione w jednym państwie, osoba, której zarzuca się jego popełnienie, jest obywatelem tego państwa oraz przebywa na terytorium tego państwa i żadne inne państwo nie ma podstawy, wynikającej z treści art. 7 ust. 1 lub 2, do wykonania swej jurysdykcji, chyba że mają zastosowanie postanowienia artykułów od 12 do 18.
Każde Państwo-Strona podejmie działania, jakie mogą być niezbędne do:
Każde Państwo-Strona podejmie wszelkie niezbędne działania, także o charakterze legislacyjnym, tak by wykluczyć możliwość usprawiedliwienia jakiegokolwiek czynu przestępczego, objętego zakresem niniejszej konwencji względami politycznymi, filozoficznymi, ideologicznymi, rasowymi, etnicznymi, religijnymi lub innymi względami o podobnym charakterze.
Żadnego z przestępstw, o których mowa w art. 2, nie można uważać, w związku z ekstradycją lub wzajemną pomocą prawną, za przestępstwo skarbowe. Państwo-Strona nie może zatem odrzucić wniosku o ekstradycję lub pomoc prawną, powołując się wyłącznie na to, że wchodzi w grę przestępstwo skarbowe.
Żadnego z przestępstw, o których mowa w art. 2, nie można uważać, w związku z ekstradycją lub pomocą prawną, za przestępstwo polityczne, za przestępstwo związane z przestępstwem politycznym ani za popełnione z pobudek politycznych. Państwo-Strona nie może zatem odrzucić wniosku o ekstradycję lub pomoc prawną, powołując się wyłącznie na to, że wchodzi w grę przestępstwo polityczne, przestępstwo związane z przestępstwem politycznym lub przestępstwo popełnione z pobudek politycznych.
Żadne z postanowień niniejszej konwencji nie może być interpretowane jako nakładające obowiązek dokonania ekstradycji lub udzielenia pomocy prawnej, jeśli Państwo-Strona wezwane ma istotne powody, by uważać, że wniosek o ekstradycję za przestępstwo, o którym mowa w art. 2, lub wniosek o udzielenie pomocy prawnej w odniesieniu do takiego przestępstwa został złożony w celu oskarżenia lub ukarania osoby ze względu na jej rasę, wyznanie, narodowość, pochodzenie etniczne lub poglądy polityczne, albo że przychylenie się do wniosku pogorszyłoby sytuację takiej osoby ze względu na którąkolwiek z tych przyczyn.
Osobie tymczasowo aresztowanej, albo w odniesieniu do której zastosowano inne środki lub prowadzi się postępowanie zgodnie z niniejszą konwencją, gwarantuje się sprawiedliwe traktowanie, w tym korzystanie z wszystkich praw i gwarancji zgodnych z prawem państwa, na terytorium którego osoba ta przebywa, jak również z odpowiednimi postanowieniami prawa międzynarodowego, w tym międzynarodowych praw człowieka.
Państwo-Strona, w którym domniemany sprawca wykroczenia jest ścigany sądownie, ma obowiązek, zgodnie ze swym prawem wewnętrznym lub stosownymi procedurami, poinformowania o prawomocnym wyniku postępowania Sekretarza Generalnego ONZ, który z kolei przekazuje te informacje innym Państwom-Stronom.
Państwa-Strony wykonują swe obowiązki wynikające z niniejszej konwencji w sposób zgodny z zasadami suwerennej równości i integralności terytorialnej, a także z zasadą nieingerencji w wewnętrzne sprawy innych państw.
Żadne z postanowień niniejszej konwencji nie ma wpływu na inne prawa, obowiązki i zobowiązania państw i osób fizycznych określone w prawie międzynarodowym, zwłaszcza zaś na cele Karty Narodów Zjednoczonych, międzynarodowego prawa humanitarnego i innych stosownych konwencji.
Żadne z postanowień niniejszej konwencji nie uprawnia żadnego Państwa-Strony do rozpoczęcia na terytorium innego Państwa-Strony sprawowania swej jurysdykcji ani do wykonywania funkcji zastrzeżonych prawem wewnętrznym tego drugiego Państwa-Strony wyłącznie dla jego własnych organów.
Oryginał niniejszej konwencji, którego teksty w językach arabskim, chińskim, angielskim, francuskim, rosyjskim i hiszpańskim są równie autentyczne, składa się u Sekretarza Generalnego ONZ, który wysyła jej poświadczone kopie do wszystkich państw.
W DOWÓD CZEGO, niżej podpisani, prawnie upoważnieni do tego przez ich rządy, podpisali niniejszą konwencję, otwartą do składania podpisów w siedzibie ONZ w Nowym Jorku dnia 10 stycznia 2000 r.
Aneks
Aneks
Po zaznajomieniu się z powyższą konwencją, w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej oświadczam, że:
Na dowód czego wydany został akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej Polskiej.
Dano w Warszawie dnia 10 lipca 2003 r.
Dokumenty powiązane
Jeżeli chcesz mieć dostęp do wszystkich dokumentów powiązanych, zaloguj się do LEX-a Nie korzystasz jeszcze z programów LEX? Zamów dostęp testowy »
Akty prawne liczba obiektów na liście: (2)
Akty wprowadzające liczba obiektów na liście: (2)
- Moc obowiązująca Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu finansowania terroryzmu, przyjętej przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych w dniu 9 grudnia 1999 r.
- Ratyfikacja Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu finansowania terroryzmu, przyjętej przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych w dniu 9 grudnia 1999 r.