Międzynarodowa Konwencja (nr 5) w sprawie określenia najniższego wieku dopuszczania dzieci do pracy przemysłowej. Waszyngton.1919.11.28.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1925.54.366

Akt utracił moc

Wersja od: 21 czerwca 1924 r.

MIĘDZYNARODOWA KONWENCJA

w sprawie określenia najniższego wieku dopuszczania dzieci do pracy przemysłowej,

przyjęta jako projekt dnia 28 listopada 1919 r. w Waszyngtonie na Ogólnej Konferencji Międzynarodowej Organizacji Pracy Ligi Narodów.

(Ratyfikowana zgodnie z ustawą z dn. 19 grudnia 1923 r. - Dz. U. R. P. z 1924 r. Nr 7, poz. 51).

W IMIENIU,

RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

MY,

STANISŁAW WOJCIECHOWSKI,

PREZYDENT

RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

Wszem wobec i każdemu zosobna, komu o tem wiedzieć należy, wiadomem czynimy:

W dniu dwudziestym ósmym listopada tysiąc dziewięćset dziewiętnastego roku w Waszyngtonie na Konferencji Generalnej Międzynarodowej Organizacji Pracy Ligi Narodów został przyjęty Projekt Konwencji Międzynarodowej w sprawie określenia najniższego wieku dopuszczania dzieci do pracy przemysłowej, o następującem brzmieniu dosłownem:

Konwencja w sprawie określenia najniższego wieku dopuszczania dzieci do pracy przemysłowej.

Konferencja Ogólna Międzynarodowej Organizacji Pracy Ligi Narodów,

zwołana w Waszyngtonie przez Rząd Stanów Zjednoczonych Ameryki 29-go października 1919 r.,

postanowiwszy przyjąć pewne wnioski dotyczące "zatrudniania dzieci: minimum wieku przy dopuszczaniu do pracy", która to kwestja stanowi część czwartego punktu porządku dziennego Waszyngtońskiej sesji Konferencji, i

doszedłszy do wniosku, że propozycje te winny być ujęte w formę projektu konwencji międzynarodowej,

przyjmuje następujący projekt Konwencji do ratyfikacji przez Członków Międzynarodowej Organizacji Pracy, zgodnie z postanowieniami części Traktatu Wersalskiego z dnia 28 czerwca 1919 r.,oraz Traktatu w Saint-Germain z dnia 10 września 1919 r. o "Pracy".

Art.  1. 

Przy stosowaniu niniejszej Konwencji należy uważać za "zakłady przemysłowe":

a) kopalnie, kamieniołomy i inne przedsiębiorstwa przemysłu wydobywającego wszelkiego rodzaju;

b) przedsiębiorstwa przemysłowe, w których produkty są wytwarzane, przerabiane, czyszczone, naprawiane, zdobione, wykończane, przygotowywane na sprzedaż, w których materiały ulegają przemianie, rozbiórce lub zburzeniu, oraz budowę okrętów, wytwarzanie, przetwarzanie i przenoszenie elektryczności lub siły napędowej wszelkiego rodzaju;

c) budowę, odbudowę, utrzymywanie, naprawę, przeróbkę lub burzenie wszelkich budowli, kolei żelaznych, tramwajów, przystani, doków, tam, kanałów śródlądowych dróg wodnych, dróg, tuneli, mostów, wiaduktów, kolektorów, ścieków zwykłych, studzien, instalacyj telegraficznych, telefonicznych, elektrycznych, gazowni, wodociągów lub inne roboty konstrukcyjne, tudzież roboty przygotowawcze lub podstawowe dla robót wyżej wyszczególnionych;

d) przewóz osobowy i towarowy drogą lądową, żelazną lub wodną, oraz zawiadywanie towarami w dokach, przystaniach, warsztatach okrętowych i magazynach, z wyjątkiem transportu ręcznego.

Właściwe władze każdego kraju ustalą linję rozgraniczenia między przemysłem z jednej strony a handlem i rolnictwem z drugiej.

Art.  2. 

Dzieci poniżej lat czternastu nie mogą być zatrudniane ani nie mogą pracować w zakładach przemysłowych, publicznych czy prywatnych, lub jakichkolwiek ich oddziałach, z wyjątkiem tych, w których pracują wyłącznie członkowie tej samej rodziny.

Art.  3. 

Przepisy art. 2 nie mają zastosowania do pracy dzieci w szkołach zawodowych, pod warunkiem, że praca ta winna być zatwierdzona i nadzorowana przez władzę publiczną.

Art.  4. 

Dla umożliwienia kontroli nad wykonywaniem przepisów niniejszej Konwencji, każdy kierownik zakładu przemysłowego winien prowadzić rejestr wszystkich zatrudnionych przez niego osób poniżej lat szesnastu ze wskazaniem daty ich urodzenia.

Art.  5. 

Przy zastosowaniu niniejszej Konwencji do Japonji mogą być poczynione następujące zmiany w art. 2-im:

a) Dzieci ponad lat dwanaście mogą być przyjmowane do pracy, o ile odbyły początkową naukę szkolną;

b) co się tyczy dzieci między dwunastym a czternastym rokiem, już pracujących, mogą być poczynione zarządzenia przejściowe.

Przepis obecnie obowiązującego prawa japońskiego, zezwalający na zatrudnianie dzieci poniżej lat dwunastu przy pracach łatwych i nieuciążliwych zostanie zniesiony.

Art.  6. 

Przepisy art. 2 nie będą miały zastosowania do Indji, ale w Indjach dzieci poniżej lat dwunastu nie będą zatrudniane:

a) w manufakturach (manufactories) używających siły napędowej i zatrudniających więcej niż dziesięć osób;

b) w kopalniach, kamieniołomach i we wszelkiego rodzaju gałęziach przemysłu wydobywającego;

c) w przewozie kolejami pasażerów, towarów i poczty oraz przy zawiadywaniu towarami w dokach, przystaniach, warsztatach okrętowych z wyłączeniem transportu ręcznego.

Art.  7. 

Urzędowe ratyfikacje niniejszej Konwencji, zgodnie z warunkami, przewidzianemi w Części XIII Traktatu Wersalskiego z dnia 28-go czerwca 1919 r. i Traktatu w St.-Germain z dnia 10 września 1919 r., winny być przesłane Sekretarzowi Generalnemu Ligi Narodów celem zarejestrowania.

Art.  8. 

Każdy Członek Międzynarodowej Organizacji Pracy, ratyfikujący niniejszą Konwencję, zobowiązuje się do stosowania jej w swych kolonjach, protektoratach i posiadłościach, które nie rządzą się zupełnie samodzielnie:

a) z wyjątkiem tych, w których warunki miejscowe nie pozwalają na stosowanie tych przepisów;

b) z zastrzeżeniem, że można poczynić zmiany konieczne dla przystosowania tych przepisów do warunków miejscowych.

Każdy Członek winien zawiadomić Międzynarodowe Biuro Pracy o swych postanowieniach co do każdej ze swych kolonij, protektoratów czy posiadłości, które nie rządzą się całkowicie samodzielnie.

Art.  9. 

Z chwilą, gdy ratyfikacje dwóch Członków Międzynarodowej Organizacji Pracy zostaną zarejestrowane w Sekretarjacie, Sekretarz Generalny Ligi Narodów poda ten fakt do wiadomości wszystkich Członków Międzynarodowej Organizacji Pracy.

Art.  10. 

Ninejsza Konwencja wejdzie w życie z dniem dokonania tej notyfikacji przez Sekretarza Generalnego Ligi Narodów; obowiązywać ona będzie wyłącznie tych Członków, którzy ratyfikację swą podali do zarejestrowania w Sekretarjacie.

Konwencja niniejsza wejdzie w życie dla każdego innego Członka od daty zarejestrowania jego ratyfikacji w Sekretarjacie.

Art.  11. 

Każdy Członek, ratyfikujący ninejszą Konwencję, zobowiązuje się do stosowania jej przepisów najpóźniej od dnia 1 lipca 1922 r. i do powzięcia środków, niezbędnych dla zapewnienia im skuteczności.

Art.  12. 

Każdy Członek, który ratyfikował ninejszą Konwencję, może, po upływie lat dziesięciu od daty pierwotnego jej wejścia w życie, wypowiedzieć ją aktem, który prześle do zarejestrowania Sekretarzowi Generalnemu Ligi Narodów. Takie wypowiedzenie nabiera mocy dopiero po upływie roku od daty zarejestrowania go przez Sekretarjat.

Art.  13. 

Co najmniej raz na lat dziesięć Rada Administracyjna Międzynarodowego Biura Pracy winna złożyć Konferencji Ogólnej sprawozdanie o stosowaniu niniejszej Konwencji i rozpatrzyć potrzebę umieszczenia na porządku obrad Konferencji kwestji rewizji lub zmiany Konwencji.

Art.  14.

Za autentyczny tekst niniejszej Konwencji uznaje się obydwa jej brzmienia: francuskie i angielskie.

Zaznajomiwszy się z powyższą Konwencją, uznaliśmy ją i uznajemy za słuszną, zarówno w całości jak i każde z zawartych w niej postanowień, oświadczamy, że jest przyjęta, ratyfikowana i zatwierdzona i przyrzekamy, że będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydaliśmy Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.

W Warszawie, 11 czerwca 1924 roku.