Międzynarodowa Konwencja (nr 2) dotycząca bezrobocia. Waszyngton.1919.11.28.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1925.54.364

Akt obowiązujący

Wersja od: 21 czerwca 1924 r.

MIĘDZYNARODOWA KONWENCJA

dotycząca bezrobocia,

przyjęta jako projekt dnia 28 listopada 1919 roku w Waszyngtonie na Ogólnej Konferencji Międzynarodowej Organizacji Pracy Ligi Narodów.

(Ratyfikowana zgodnie z ustawą z dnia 19 grudnia 1923 roku - Dz. U. R. P. z 1924 r. Nr 7, poz. 50).

W IMIENIU

RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

MY,

STANISŁAW WOJCIECHOWSKI,

PREZYDENT

RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

Wszem wobec i każdemu zosobna, komu o tem wiedzieć należy, wiadomem czynimy:

W dniu dwudziestym ósmym listopada tysiąc dziewięćset dziewiętnastego roku w Waszyngtonie na Konferencji Generalnej Międzynarodowej Organizacji Pracy Ligi Narodów został przyjęty Projekt Konwencji Międzynarodowej, dotyczącej bezrobocia, o następującem brzmieniu dosłownem:

Konwencja w sprawie bezrobocia.

Konferencja Ogólna Międzynarodowej Organizacji Pracy Ligi Narodów,

zwołana w Waszyngtonie przez Rząd Stanów Zjednoczonych Ameryki 29 października 1919 r.,

postanowiwszy przyjąć pewne wnioski, dotyczące sposobów "zapobiegania bezrobociu oraz zaradzenia jego skutkom", która to kwestja stanowi drugi punkt porządku dziennego Waszyngtońskiej sesji Konferencji, i

doszedłszy do wniosku, że propozycje te winny być ujęte w formę projektu konwencji międzynarodowej,

przyjmuje następujący projekt Konwencji do ratyfikacji przez Członków Międzynarodowej Organizacji Pracy, zgodnie z postanowieniami Części Traktatu Wersalskiego z dn. 28 czerwca 1919 roku, oraz Traktatu w Saint-Germain z dn. 10 września 1919 roku o "Pracy".

Art.  1.

Każdy Członek, ratyfikujący niniejszą Konwencję, winien dostarczać Międzynarodowemu Biuru Pracy, w możliwie najkrótszych, nie przekraczających trzech miesięcy odstępach czasu, wszelkich rozporządzalnych informacyj statystycznych i innych, dotyczących bezrobocia, wraz z wszelkiemi wiadomościami o środkach przedsięwziętych lub zamierzonych celem walki z bezrobociem. O ile to możliwe, informacje te winny być zbierane w taki sposób, aby je można było podawać do wiadomości w ciągu trzech miesięcy następujących po okresie, do którego się odnoszą.

Art.  2.

Każdy Członek, ratyfikujący niniejszą Konwencję, winien utworzyć system bezpłatnych publicznych biur pośrednictwa pracy pod kontrolą władzy centralnej. Ustanowione zostaną Komitety, w których skład winni wchodzić przedstawiciele pracodawców i robotników. Komitety te będą zapytywane o opinję w sprawach dotyczących działalności tych biur.

W razie współrzędnego istnienia bezpłatnych biur pośrednictwa pracy, publicznych i prywatnych, poczynić należy kroki w celu uzgodnienia czynności tych biur według jednolitego planu dla całego kraju. Działalność różnych systemów krajowych zostanie skoordynowana przez Międzynarodowe Biuro Pracy w porozumieniu z krajami zainteresowanemi.

Art.  3.

Członkowie Międzynarodowej Organizacji Pracy, którzy udzielą ratyfikacji niniejszej Konwencji, a którzy ustanowili pewien system ubezpieczeń od bezrobocia, będą obowiązani, na warunkach ustalonych drogą porozumienia między zainteresowanymi Członkami, do poczynienia kroków, które pozwoliłyby robotnikowi, pochodzącemu z kraju jednego z Członków, a pracującemu na terytorjum drugiego, otrzymywać świadczenia ubezpieczeniowe równe tym, które otrzymują robotnicy, pochodzący z kraju tego drugiego Członka.

Art.  4.

Urzędowe ratyfikacje niniejszej Konwencji, zgodnie z warunkami przewidzianemi w Części XIII Traktatu Wersalskiego z dn. 28 czerwca 1919 r. oraz Traktatu w Saint-Germain z dn. 10 września 1919 r., winny być przesłane Sekretarzowi Generalnemu Ligi Narodów celem zarejestrowania.

Art.  5.

Każdy Członek Międzynarodowej Organizacji Pracy, ratyfikujący niniejszą Konwencję, zobowiązuje się do stosowania jej w swych kolonjach, protektoratach i posiadłościach, które nie rządzą się zupełnie samodzielnie.

a) z wyjątkiem tych, w których warunki miejscowe nie pozwalają na stosowanie tych przepisów;

b) z zastrzeżeniem, że można poczynić zmiany konieczne dla przystosowania tych przepisów do warunków miejscowych.

Każdy Członek winien zawiadomić Międzynarodowe Biuro Pracy o swych postanowieniach co do każdej ze swych kolonij, protektoratów i posiadłości, które nie rządzą się zupełnie samodzielnie.

Art.  6.

Z chwilą gdy ratyfikacje trzech Członków Międzynarodowej Organizacji Pracy zostaną zarejestrowane w Sekretarjacie, Sekretarz Generalny Ligi Narodów poda ten fakt do wiadomości wszystkich Członków Międzynarodowej Organizacji Pracy.

Art.  7.

Niniejsza Konwencja wejdzie w życie z dniem dokonania tej notyfikacji przez Sekretarza Generalnego Ligi Narodów; obowiązywać ona będzie wyłącznie tych Członków, którzy ratyfikację swą podali do zarejestrowania w Sekretarjacie. Konwencja niniejsza wejdzie w życie dla każdego innego Członka od daty zarejestrowania jego ratyfikacji w Sekretarjacie.

Art.  8.

Każdy Członek, ratyfikujący niniejszą Konwencję, zobowiązuje się do stosowania jej przepisów najpóźniej od dnia 1 lipca 1921 r., i do powzięcia środków potrzebnych dla zapewnienia im skuteczności.

Art.  9.

Każdy Członek, który ratyfikował niniejszą Konwencję, może po upływie lat dziesięciu od daty pierwotnego jej wejścia w życie, wypowiedzieć ją aktem, który prześle do zarejestrowania Sekretarzowi Generalnemu Ligi Narodów. Takie wypowiedzenie nabiera mocy dopiero po upływie roku od daty zarejestrowania go w Sekretarjacie.

Art.  10. 

Co najmniej raz na lat dziesięć Rada Administracyjna Międzynarodowego Biura Pracy winna złożyć Konferencji Ogólnej sprawozdanie o stosowaniu niniejszej Konwencji i rozpatrzyć potrzebę umieszczenia na porządku obrad Konferencji kwestji rewizji lub zmiany Konwencji.

Art.  11. 

Za autentyczny tekst ninejszej Konwencji uznaje się obydwa jej brzmienia: francuskie i angielskie.

Zaznajomiwszy się z powyższą Konwencją, uznaliśmy ją i uznajemy za słuszną, zarówno w całości jak i każde z zawartych w niej postanowień, oświadczamy, że jest przyjęta, ratyfikowana i zatwierdzona i przyrzekamy, że będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydaliśmy Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.

W Warszawie 11 czerwca 1924 roku.