Międzynarodowa Konwencja (nr 15) ustalająca najniższy wiek dopuszczania młodocianych do pracy w pomieszczeniach podpokładowych i w kotłowniach. Genewa.1921.11.11.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1925.54.386

Akt utracił moc

Wersja od: 21 czerwca 1924 r.

MIĘDZYNARODOWA KONWENCJA

ustalająca najniższy wiek dopuszczania młodocianych do pracy w pomieszczeniach podpokładowych i w kotłowniach,

przyjęta jako projekt dnia 11 listopada 1921 roku w Genewie na Ogólnej Konferencji Międzynarodowej Organizacji Pracy Ligi Narodów.

(Ratyfikowana zgodnie z ustawą z dnia 19 grudnia 1923 r. - Dz. U. R. P. z 1924 r. Nr 7, poz. 61).

W IMIENIU

RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

MY,

STANISŁAW WOJCIECHOWSKI,

PREZYDENT

RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

Wszem wobec i każdemu zosobna, komu o tem wiedzieć należy, wiadomem czynimy:

W dniu jedenastym listopada tysiąc dziewięćset dwudziestego pierwszego roku w Genewie na Konferencji Generalnej Międzynarodowej Organizacji Pracy Ligi Narodów został przyjęty projekt Konwencji Międzynarodowej ustalającej najniższy wiek dopuszczania młodocianych do pracy w pomieszczeniach podpokładowych i w kotłowniach, o następującem brzmieniu dosłownem.

Konwencja ustalająca najniższy wiek dopuszczania młodocianych do pracy w pomieszczeniach podpokładowych i w kotłowniach.

Ogólna Konferencja Międzynarodowej Organizacji Pracy Ligi Narodów,

zwołana w Genewie przez Radę Administracyjną Międzynarodowego Biura Pracy i zgromadzona tam dnia 25 października 1921 roku, na trzeciej swej sesji,

postanowiwszy przyjąć różne wnioski, dotyczące zakazu zatrudniania osób poniżej lat 18 przy pracy w pomieszczeniach podpokładowych i w kotłowniach, która to kwestja stanowi część ósmego punktu porządku obrad sesji, i

doszedłszy do wniosku, że propozycje te winny być ujęte w formę projektu konwencji międzynarodowej,

przyjmuje następujący projekt Konwencji do ratyfikacji przez Członków Międzynarodowej Organizacji Pracy, zgodnie z postanowieniami Części XIII Traktatu Wersalskiego i odpowiednich Części innych Traktatów Pokoju.

Art.  1. 

W rozumieniu Konwencji niniejszej wyraz "statek" oznacza wszelkie okręty lub statki jakiegokolwiek bądź rodzaju, używane w żegludze morskiej bez względu na to, czy są własnością publiczną czy prywatną z wyjątkiem statków wojennych.

Art.  2. 

Młodociani poniżej lat 18 nie mogą być zatrudniani na statkach przy pracy w pomieszczeniach podpokładowych jako węglarze i palacze.

Art.  3. 

Przepisy artykułu 2 nie będą miały zastosowania:

a) do pracy młodocianych na statkach szkolnych pod warunkiem, że praca ta będzie dozwolona i nadzorowana przez władzę publiczną;

b) do pracy na statkach poruszanych głównie nie zapomocą pary;

c) do pracy młodocianych, począwszy od lat 16, których zdatność fizyczna będzie stwierdzona przez oględziny lekarskie i którzy będą zatrudniani na statkach, odbywających żeglugę, wyłącznie wzdłuż wybrzeży Indji lub Japonji, z zastrzeżeniem przepisów wydanych po zasięgnięciu opinji najwybitniejszych organizacyj pracodawców i robotników tych krajów.

Art.  4. 

W wypadku, gdyby niezbędne było przyjęcie palacza lub węglarza w porcie, gdzie nie można znaleźć pracowników tej kategorji w wieku co najmniej lat 18, można będzie przyjąć do pracy młodocianych poniżej lat 18 a powyżej 16, w wypadku tym wszakże na miejsce jednego palacza lub węglarza winni być przyjęci dwaj młodociani.

Art.  5. 

Dla ułatwienia kontroli nad stosowaniem postanowień niniejszej Konwencji, każdy kapitan lub pracodawca winien prowadzić rejestr zaciągowy wszystkich osób poniżej lat 18, pracujących na statku, ze wskazaniem daty ich urodzenia.

Art.  6. 

Umowy najmu załogi winny zawierać streszczenie postanowień niniejszej Konwencji.

Art.  7. 

Urzędowe ratyfikacje niniejszej Konwencji należy, zgodnie z warunkami, przewidzianemi w Części XIII Traktatu Wersalskiego i w odpowiednich Częściach innych Traktatów Pokoju, przesłać Sekretarzowi Generalnemu Ligi Narodów celem ich zarejestrowania.

Art.  8. 

Konwencja niniejsza wejdzie w życie, gdy ratyfikacje dwóch Członków Międzynarodowej Organizacji Pracy zostaną zarejestrowane przez Sekretarza Generalnego.

Będzie ona obowiązywała wyłącznie tych Członków, których ratyfikacja została zarejestrowana w Sekretarjacie.

Konwencja ta obowiązywać zacznie każdego innego Członka od daty zarejestrowania jego ratyfikacji w Sekretarjacie.

Art.  9. 

Gdy ratyfikacje dwóch Członków Międzynarodowej Organizacji Pracy zostaną zarejestrowane w Sekretarjacie, Generalny Sekretarz Ligi Narodów poda ten fakt do wiadomości wszystkich Członków Międzynarodowej Organizacji Pracy. Zawiadomi on również Członków o zarejestrowaniu ratyfikacyj przesłanych mu później przez innych Członków Organizacji.

Art.  10. 

Każdy Członek, który ratyfikuje Konwencję niniejszą zobowiązuje się, z zastrzeżeniem postanowień artykułu 8, do stosowania przepisów artykułów 1, 2, 3, 4, 5 i 6 najpóźniej od 1 stycznia 1924 roku i do powzięcia środków celem zapewnienia im skuteczności.

Art.  11. 

Każdy Członek Międzynarodowej Organizacji Pracy, który ratyfikuje niniejszą Konwencję, zobowiązuje się stosować ją w swoich kolonjach, posiadłościach i protektoratach, zgodnie z postanowieniami artykułu 421 Traktatu Wersalskiego i odpowiednich artykułów innych Traktatów Pokoju.

Art.  12. 

Każdy Członek, który ratyfikował niniejszą Konwencję , może po upływie lat dziesięciu od daty pierwotnego wejścia jej w życie wypowiedzieć ją aktem, który prześle do zarejestrowania Generalnemu Sekretarzowi Ligi Narodów. Wypowiedzenie to nabiera mocy dopiero po upływie roku od daty zarejestrowania go w Sekretarjacie.

Art.  13. 

Co najmniej raz na lat dziesięć Rada Administracyjna Międzynarodowego Biura Pracy winna złożyć Ogólnej Konferencji sprawozdanie o stosowaniu niniejszej Konwencji i rozpatrzyć potrzebę umieszczenia na porządku dziennym obrad Konferencji kwestji rewizji lub zmiany rzeczonej Konwencji.

Art.  14. 

Za autentyczny tekst niniejszej Konwencji uznaje się obydwa jej brzmienia: francuskie i angielskie.

Zaznajomiwszy się z powyższą Konwencją, uznaliśmy ją i uznajemy za słuszną zarówno w całości jak i każde z zawartych w niej postanowień, oświadczamy że jest przyjęta, ratyfikowana i zatwierdzona i przyrzekamy że będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydaliśmy Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.

W Warszawie, dnia 11 czerwca 1924 roku.