Litwa-Polska. Żegluga i spław. Kowno.1938.05.14.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1938.48.379

Akt utracił moc

Wersja od: 15 lipca 1938 r.

KONWENCJA

między Rzecząpospolitą Polską i Republiką Litewską, dotycząca żeglugi i spławu, podpisana w Kownie dnia 14 maja 1938 r.

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

MY, IGNACY MOŚCICKI,

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

wszem wobec i każdemu z osobna, komu o tym wiedzieć należy, wiadomym czynimy:

Dnia czternastego maja tysiąc dziewięćset trzydziestego ósmego roku podpisana została w Kownie między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Litewskiej konwencja, dotycząca żeglugi i spławu wraz z protokołem końcowym i protokołem podpisania o następującym brzmieniu dosłownym:

Przekład.

KONWENCJA

pomiędzy Rzecząpospolitą Polską i Republiką Litewską dotycząca żeglugi i spławu.

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej i Prezydent Republiki Litewskiej w równej mierze pragnąc uregulowania we wspólnym interesie obu Państw spraw żeglugi na drogach wodnych i spławu drewna, postanowili zawrzeć odnośną Konwencję i mianowali w tym celu swymi Pełnomocnikami:

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej

Pana Doktora Michała POTULICKIEGO, Zastępcę Naczelnika Wydziału Prawnego w Ministerstwie Spraw Zagranicznych;

Prezydent Republiki Litewskiej

Pana Jonasa NORKAITISA, Dyrektora Departamentu Ekonomicznego w Ministerstwie Spraw Zagranicznych,

którzy, po okazaniu swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i w należytej formie, zgodzili się na następujące postanowienia:

Artykuł  1.

Obie Umawiające się Strony przyznają sobie wzajemne prawo spławu i żeglugi na drogach wodnych następujących: na Niemnie (Nemunas) ze wszystkimi jego odgałęzieniami i kanałem Wilhelma, na Wilii (Neris), Żejmianie (Zeimena) z jej dopływami, na Mereczance (Merkis) i Prypeci (Pripeté) z systemem kanału Ogińskiego.

Jednakowoż każda z obu Umawiających się Stron zastrzega sobie prawo kabotażu pod swą flagą narodową na drogach wodnych, wspomnianych w ustępie poprzednim.

Artykuł  2.

Obie Umawiające się Strony przyznają sobie wzajemnie wolny tranzyt rzeczny zwykły, jak również wolny tranzyt kombinowany, to jest w przewozie kolejowo - wodnym dla osób, bagażu, towarów, łącznie z drewnem spławianym i dla środków przewozu.

Artykuł  3.

Za przechodzące tranzytem uważane będą osoby, bagaże, towary łącznie z drewnem spławnym i środki przewozowe, których przewóz przez Państwo, przez które tranzyt się odbywa jest tylko częścią całkowitego przewozu, rozpoczętego i mającego się kończyć poza tym Państwem. Dopuszczalne są podczas tego tranzytu przeładunek, złożenie na skład, podział ładunku oraz zmiana sposobu przewozu.

W przypadku zmiany sposobu przewozu lub środków przewozowych, będą zastosowane środki przewozowe kraju, w którym zmiana następuje.

Artykuł  4.

Z zastrzeżeniem odmiennych postanowień niniejszej Konwencji, przepisy i zarządzenia wykonawcze obu Umawiających się Stron, dotyczące przewozów dokonywanych przez ich terytoria, będą ułatwiały wolny tranzyt rzeczny zwykły i powyżej wspomniany wolny tranzyt kombinowany na drogach przystosowanych do takiego tranzytu. Nie będzie czyniona przy tym żadna różnica wynikająca z obywatelstwa podróżnych, bądź flagi należących do obu Umawiających się Stron statków lub łodzi oraz tratew, bądź też wynikająca w zależności od miejsca pochodzenia, nadania, wejścia, wyjścia lub przeznaczenia towarów lub jakiejkolwiek okoliczności dotyczącej prawa własności towarów.

Artykuł  5.

Przy przewozie w ruchu między obydwiema Stronami Umawiającymi się, warunki, podatki i opłaty przewozowe będą te same co przy przewozie własnych obywateli, towarów i środków przewozowych. Warunki te, podatki i opłaty, o ile chodzi o tranzyt, nie będą mniej korzystne.

Artykuł  6.

Przewozy tranzytowe nie będą obciążone żadnymi specjalnymi podatkami lub opłatami z tytułu tranzytu. Jednakże od przewozów tranzytowych będą mogły być pobierane podatki i opłaty, przeznaczone wyłącznie na pokrycie kosztów nadzoru i administracji, których by ten tranzyt wymagał.

Artykuł  7.

Żadna z Umawiających się Stron nie będzie obowiązana zgodnie z niniejszą Konwencją do zapewnienia tranzytu podróżnym, którym wzbroni wjazdu na swoje terytorium, lub towarom należącym do kategorii zakazanych do wwozu, czy to ze względów zdrowotnych lub bezpieczeństwa publicznego, czy też ze względów ostrożności przed zawleczeniem chorób, zwierzęcych lub roślinnych.

Każda ze Stron będzie miała prawo przedsiębrania niezbędnych środków, potrzebnych do upewnienia się, że osoby i towary, a w szczególności towary monopolowe oraz statki i inne środki przewozowe rzeczywiście przechodzą tranzytem, jak również do upewnienia się, że podróżni jadący tranzytem mają możność ukończenia podróży, oraz że istnieje bezpieczeństwo dróg i środków komunikacji.

Artykuł  8.

Obie Umawiające się Strony zgadzają się, by drewno, przewożone tranzytem przez terytorium jednej ze Stron, mogło być na tym terytorium przetarte lub inaczej obrobione w tartakach i innych zakładach obróbki drewna, pracujących dla eksportu.

Artykuł  9.

Przewozy zarówno w komunikacji bezpośredniej, jak i w tranzycie będą poddane ustawom i rozporządzeniom tej Strony Umawiającej się, na terytorium której przewóz się odbywa, z zastrzeżeniem odmiennych postanowień niniejszej Konwencji. Przy spławie będą ponadto uwzględniane, w miarę możności, zwyczaje miejscowe.

Artykuł  10.

Osoby prawne i obywatele każdej z Umawiających się Stron mają prawo uprawiania żeglugi i spławu na wodach wspólnych, na warunkach określonych w artykułach od 11 do 23 niniejszej Konwencji.

Artykuł  11.

Żadne podatki lub opłaty za użytkowanie wód wspólnych nie będą mogły być pobierane.

Artykuł  12.

Osoby prawne i obywatele każdej z Umawiających się Stron będą wykonywać żeglugę i spław na wodach wspólnych na podstawie prawodawstwa, obowiązującego w Państwie, do którego należą oraz przepisów niniejszej Konwencji.

O ile jedna z Umawiających się Stron zamierzałaby wydać nowe lub zmienić dotychczasowe swoje przepisy, które mogłyby mieć wpływ na żeglugę lub spław na wodach wspólnych, - wówczas będzie winna zawiadomić o tym drugą Stronę celem równoczesnego wydania przez tę ostatnią potrzebnych zarządzeń wewnętrznych.

Żadna z Umawiających się Stron nie będzie mogła, bez zgody drugiej Strony, wprowadzać specjalnych przepisów dla wód wspólnych, które odbiegałyby od przepisów, obowiązujących na własnych wodach wewnętrznych o analogicznym znaczeniu.

Artykuł  13.

Wszelkiego rodzaju płynące na wodach wspólnych statki, łodzie i tratwy, jak również ich załogi będą musiały być zaopatrzone we właściwe dokumenty żeglarskie i spławowe wymagane przepisami tej Umawiającej się Strony, której obywatele wykonywają żeglugę lub spław.

Ponadto załoga, jak również wszystkie inne znajdujące się na danym obiekcie osoby, powinny posiadać właściwe dowody tożsamości z fotografią.

Artykuł  14.

Żegluga i spław drewna na wodach wspólnych mogą być w zasadzie wykonywane tylko w dzień.

W nocy wszelkiego rodzaju statki, łodzie i tratwy powinny być zatrzymane i umocowane w miejscach z góry oznaczonych, przy brzegu tej Umawiającej się Strony, której obywatele wykonywają żeglugę lub spław, i powinny być zaopatrzone w sygnały świetlne.

W przypadkach wyjątkowych, za obopólną zgodą miejscowych władz, żegluga i spław będą mogły być wykonywane także i w nocy.

Artykuł  15.

Spław drewna na wodach wspólnych powinien być dokonywany w stanie wiązanym, tratwami. Ładunek tratwy może obejmować tylko drewno.

W przypadkach szczególnych, za obopólną zgodą miejscowych władz może być dopuszczony spław luzem. Miejscowe władze wyznaczą wówczas i podadzą sobie do wiadomości ścieżki holownicze, na których może być wykonywana obsługa spławu luzem.

Artykuł  16.

Na wodach wspólnych statki, lodzie i tratwy wraz ze znajdującymi się na nich osobami i towarami są wolne od formalności paszportowych, celnych i dewizowych, o ile nie przybijają do brzegu drugiego Państwa, a znajdujące się na nich osoby nie schodzą na brzeg tego Państwa. Nie wyklucza to jednak możności dokonywania przez właściwe organy miejscowe kontroli dokumentów żeglarskich lub spławowych, jak również dowodów tożsamości. W tym celu kierownicy wszelkiego rodzaju statków, łodzi i tratew, winni umożliwić wymienionym organom wstęp na statek, łódź czy tratwę, oraz powrót na brzeg.

Statki, łodzie i tratwy jednej z Umawiających się Stron, w razie przybicia do brzegu drugiej Umawiającej się Strony, podlegają przepisom celnym, dewizowym, paszportowym i administracyjnym tej Strony. Nie stosuje się to jednak do przypadków przewidzianych w ust. 2 art. 15, jeżeli personel obsługujący spław luzem nie schodzi z wyznaczonych ścieżek holowniczych.

Artykuł  17.

W razie grożącego niebezpieczeństwa statki, łodzie i tratwy będą mogły przybić do brzegu drugiej Umawiającej się Strony, a załoga ich wyjść na ten brzeg. W tych wypadkach kierownik danego obiektu obowiązany będzie niezwłocznie zawiadomić o tym najbliższy posterunek organów bezpieczeństwa, pozostałym zaś osobom do czasu przybycia przedstawicieli właściwych władz nie wolno opuszczać miejsca wylądowania.

Jeśli stan bezpieczeństwa tego wymaga ładunek statku, łodzi i tratwy również może być wyładowany na brzeg.

W wypadkach, o których mowa w niniejszym artykule miejscowe władze obu Umawiających się Stron powinny jak najszybciej porozumieć się co do środków, które należy przedsięwziąć celem likwidacji awarii i podjęcia dalszego spławu czy żeglugi.

Artykuł  18.

Wznoszenie jakichkolwiek budowli wodnych na wodach wspólnych może być dokonywane tylko za obopólną zgodą właściwych władz obu Stron.

Artykuł  19

W razie uszkodzenia budowli wodnych wspomnianych w artykule 18 lub wyrządzenia szkód na gruntach przybrzeżnych, miejscowe władze obu Stron powinny porozumieć się co do wspólnego ustalenia rozmiarów szkody i wysokości odszkodowania.

O ile chodzi o szkody powstałe ewentualnie przy użytkowaniu ścieżek holowniczych wspomnianych w ust. 2 art. 15, - sprawy ewentualnego odszkodowania powinny być w ten sam sposób uzgodnione.

Artykuł  20.

Załadowywanie i wyładowywanie na wodach wspólnych spławianego drewna nie powinno stwarzać zatorów ani zmieniać istniejącego stanu rzeki.

Miejsca załadowywania i wyładowywania będą oznaczane na podstawie wspólnego porozumienia miejscowych władz obu Umawiających się Stron.

Skład drewna na brzegach winien być dokonywany z zachowaniem należytej ostrożności, aby zapobiec powstawaniu szkód w czasie przypływu wielkiej wody lub pochodu lodów.

Artykuł  21.

Na wodach wspólnych nie wolno przewozić towarów kajakami i innymi lżejszymi łodziami.

Artykuł  22.

Władza miejscowa jednej z obu Umawiających się Stron zobowiązana będzie wycofać każdą osobę niepożądaną, zatrudnioną przy żegludze lub spławie na wodach wspólnych, jeżeli władza drugiej Strony zażąda tego ze względów bezpieczeństwa lub porządku publicznego.

Artykuł  23.

Obie Umawiające się Strony wyznaczą władze upoważnione do regulowania żeglugi i spławu na wodach wspólnych i podadzą sobie wzajemnie do wiadomości ich nazwy oraz siedziby.

Władze przewidziane w ustępie poprzednim będą uzgadniały między sobą wszelkie sprawy wymagające wspólnego uregulowania, a w szczególności mające na celu ułatwianie i polepszanie warunków żeglugi i spławu na wodach wspólnych.

Artykuł  24.

Władze miejscowe będą upoważnione do badania i rozstrzygania zatargów związanych z żeglugą i spławem, w trybie, który te władze tymczasowo wspólnie określą.

Artykuł  25.

Każda z obu Umawiających się Stron ustanowi potrzebne dla kontroli paszportowej, formalności celnych i dewizowych - punkty kontrolne i poda je do wiadomości drugiej Stronie.

Artykuł  26.

Personel zatrudniony przy spławie drewna jednej z Umawiających się Stron będzie mógł docierać do punktów kontrolnych drugiej Strony oraz powracać stamtąd na podstawie dowodów tożsamości z fotografią wydanych przez władze swego kraju oraz wykazów imiennych, sporządzonych według wzoru, załączonego do niniejszej Konwencji.

Wykazy imienne sporządzane w 2 egzemplarzach, w językach polskim i litewskim, będą przedstawiane na punktach kontrolnych drugiej Umawiającej się Strony, przy czym pierwszy egzemplarz wykazu zatrzymany zostanie na punkcie kontrolnym, drugi zaś po bezpłatnym zawizowaniu, zwrócony będzie zainteresowanym osobom.

Zawizowane wykazy imienne uprawniają wymienione w nich osoby do powrotu do swego kraju wskazaną im drogą, w terminie ważności wizy.

Artykuł  27.

Personel żeglugi oraz osoby zatrudnione przy spławie, przekraczające punkty kontrolne przewidziane przy wpłynięciu na wody wewnętrzne drugiej Umawiającej się Strony, powinny posiadać paszporty zagraniczne, zaopatrzone w wizy.

Artykuł  28.

Każda z obu Umawiających się Stron zgadza się na dopuszczenie na swoje terytorium kierownika transportu oraz jego konwojenta spośród personelu spławu, przybywającego z terytorium drugiej Strony.

Osoby te nie będą jednakowoż upoważnione do wykonywania na terytorium drugiej Strony pracy flisaków.

Artykuł  29.

Władze miejscowe obu Umawiających się Stron będą sobie wzajemnie podawały do wiadomości nazwiska osób zatrudnionych przy żegludze i spławie, które nie będą dopuszczone przez Stronę zainteresowaną.

Artykuł  30.

Niniejsza Konwencja zawarta jest na dwa lata.

Z wygaśnięciem tego okresu pozostanie ona w mocy tak długo, dopóki jedna z obu Umawiających się Stron nie powiadomi drugiej Strony, za sześciomiesięcznym uprzedzeniem, o swym zamiarze uchylenia mocy obowiązującej tej Konwencji.

Artykuł  31.

Konwencja niniejsza sporządzona w dwóch egzemplarzach zostanie ratyfikowana i dokumenty ratyfikacyjne będą wymienione w Warszawie możliwie jak najprędzej.

Wejdzie ona w życie 15 dnia po dacie wymiany dokumentów ratyfikacyjnych.

Na dowód czego, niżej podpisani, należycie w tym celu upoważnieni, podpisali niniejszą Konwencję i wycisnęli na niej swe pieczęcie.

Sporządzono w Kownie dnia czternastego maja tysiąc dziewięćset trzydziestego ósmego roku.

..................................................

Notka Redakcji Systemu Informacji Prawnej LEX

Grafiki zostały zamieszczone wyłącznie w Internecie. Obejrzenie grafik podczas pracy z programem Lex wymaga dostępu do Internetu.

..................................................

ZAŁĄCZNIKI

Wzór A-I

kolor biały

Wykaz imienny Nr.....

grafika

Wzór A-II

wizy powrotnej

grafika

PROTOKÓŁ KOŃCOWY.

Podpisując Konwencję dotyczącą żeglugi i spławu, zawartą w dniu dzisiejszym, pomiędzy Rzecząpospolitą Polską i Republiką Litewską, - Pełnomocnicy obu Umawiających się Stron złożyli następujące oświadczenia, które tworzą składową część niniejszej Konwencji.

Do artykułu 1.

Regularna żegluga dla przewozów obliczonych na zysk będzie wymagała specjalnego Porozumienia, które będzie zawarte w czasie właściwym.

Do artykułu 2.

Rozumie się, że postanowienia tego artykułu, jeśli chodzi o tranzyt, w którym Polska lub Litwa stanowią kraj przeznaczenia, w niczym nie będą mogły przesądzać, ani też uchybiać stosunkom tranzytowym obu Umawiających się Stron z państwami trzecimi na podstawie ich układów lub porozumień.

Do artykułu 3, ustęp 2.

Postanowienie to dotyczy jedynie przewozów wewnętrznych, z wyłączeniem wypadków, w których przewóz uprzedni i następny miały miejsce drogą morską.

Do artykułu 10.

Za wody wspólne w rozumieniu niniejszej Konwencji będą uważane nieprzerwane odcinki sąsiedzkich wód bieżących, znajdujące się pomiędzy wodami wewnętrznymi obu Umawiających się Stron, jak również wody stojące, należące częściowo do jednej a częściowo do drugiej Strony.

Do artykułów od 12 do 14.

Drewno pochodzenia litewskiego, spławiane Żejmianą (Zeimena), jej dopływami i Wilią (Neris) do Litwy, będzie na wodach wspólnych uważane za spławiane przez obywateli polskich nawet wówczas, gdyby kierownikiem transportu i jego konwojentem byli obywatele litewscy.

Do artykułu 16.

Kontrola dokumentów żeglarskich lub spławnych, oraz dowodów tożsamości nie może utrudniać żeglugi lub spławu i powinna się ograniczać do bezpośredniej bliskości własnych brzegów, a gdy chodzi o kajaki, łódki i statki turystyczne, ograniczać się nadto powinna do przypadków istotnej konieczności.

Do artykułu 28.

W wypadkach wyjątkowego znaczenia transportu, liczba konwojentów będzie mogła być zwiększona za zgodą władz punktów kontrolnych wejścia.

Sporządzono w Kownie w dniu czternastym maja tysiąc dziewięćset trzydziestego ósmego roku.

PROTOKÓŁ PODPISANIA.

Przyjąwszy, że stosowanie pewnych postanowień powyższej Konwencji (mianowicie jej art. 24) wymaga, ażeby kompetencje władz miejscowych były określone, - oba Rządy zgadzają się, by odnośne rokowania miały miejsce w krótkim czasie.

Rozumie się ponadto, iż artykuł 6 nie przesądza prawa każdej z Umawiających się Stron do pobierania poza podatkami i opłatami przewidzianymi w tym artykule, podatków i opłat zwykłych, wypływających z artykułu 5.

Sporządzono w Kownie w dniu 14 maja 1938 r.

Zaznajomiwszy się z powyższą konwencją i załączonymi do niej protokołami końcowym i podpisania uznaliśmy je i uznajemy za słuszne zarówno w całości, jak i w każdym z postanowień w nich zawartych; oświadczamy, że są przyjęte, ratyfikowane i potwierdzone i przyrzekamy, że będą niezmiennie zachowywane.

Na dowód czego wydaliśmy Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.

W Warszawie, dnia 13 czerwca 1938 r.