Kwalifikacje zawodowe duchownych rzymsko-katolickich do nauczania religji w szkołach średnich ogólnokształcących i seminarjach nauczycielskich państwowych i prywatnych.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1923.100.792

Akt utracił moc

Wersja od: 5 października 1923 r.

ROZPORZĄDZENIE

MINISTRA WYZNAŃ RELIGIJNYCH I OŚWIECENIA PUBLICZNEGO

z dnia 15 września 1923 r.

w sprawie kwalifikacji zawodowych duchownych rzymsko-katołickich do nauczania feligji w szkołach średnich ogólnokształcących i seminarjach nauczycielskich państwowych i prywatnych.

Na zasadzie art. 2 ustawy z dn. 26 września 1922 roku, dotyczącej kwalifikacji zawodowych do nauczania w szkołach średnich ogólnokształcących i seminarjach nauczycielskich państwowych i prywatnych (Dz. U. R. P. № 90 poz. 328), po porozumieniu się z właściwemi władzami kościelnemi, zarządza się co następuje:

§ 1. Kwalifikacją zawodową do nauczania religji w szkołach średnich ogólnokształcących i seminarjach nauczycielskich państwowych i prywatnych stanowi dla duchownych rzymsko-katolickich:

a) stopień naukowy uniwersytecki: doktora, magistra lub licencjanta, otrzymany na wydziale teologji katolickiej uniwersytetu lub zakładu teologicznego w Polsce lub jednego z uniwersytetów i zakładów teologicznych zagranicznych, których świadectwa uzasadnia ją w myśl obowiązujących przepisów prawo do dodatku za studja wyższe;

b) świadectwo złożenia egzaminu pedagogicznego na prefekta przed komisją biskupią wraz ze świadectwem ukończenia studjów teologicznych w uniwersytetach i zakładach teologicznych albo w tych djacezjalnych seminarjach duchownych w Polsce, w których do przyjęcia wymagane jest świadectwo dojrzałości ze szkoły średniej ogólnokształcącej.

§ 2. Do udzielania nauki religji potrzebuje duchowny rzymsko-katolicki oprócz kwalifikacji naukowych jeszcze misji kanonicznej, udzielonej mu przez właściwego Biskupa.

Przepisy przejściowe.

§ 3. Za posiadających kwalifikacje naukowe i zawodowe do nauczania religji rz.-k. w szkołach średnich ogólnokształcących i seminarjach nauczycielskich uważa się również duchownych rzymskokatolickich, którzy:

a) przed upływem roku 1917 ukończyli Akademje duchowną w Petersburgu ze stopniem doktora, magistra, kandydata lub ukończonego studenta;

b) posiadają świadectwo ukończenia studjów teologicznych w seminarium duchownem oraz dyplom ukończenia studjum pedagogicznego, wydany przez państwową komisją egzaminacyjną przy państwowym Instytucie Pedagogicznym w Warszawie;

c) którym przyznano prawo pobierania dodatku za studja wyższe na mocy art. 15 ustawy z dn. 13 lipca 1920 r. o uposażeniu nauczycieli i dyrektorów państwowych szkół średnich ogólnokształcących, seminarjów nauczycielskich, preparand oraz wizytatorów szkół (Dz. U. R. P. № 65 poz. 433) oraz w myśl art. 17 rozporządzenia Prezydenta Ministrów, Ministra Skarbu, Ministra Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, Ministra b. Dzielnicy Pruskiej z dnia 25 października 1920 r. w celu wykonania ustawy z dn. 13 lipca 1920 r. o uposażeniu nauczycieli państwowych szkół ogólnokształcących, seminarjów nauczycielskich i preparand oraz wizytatorów (Dz. U. R. P. № 103 poz. 688);

d) byli w czynnej służbie nauczycielskiej w czasie wejścia w życie przytoczonej na wstąpię ustawy, a przed upływem 1921 r. ukończyli 30 lat życia, odbyli sześć semestrów wyższych studjów teologicznych w charakterze studentów oraz 5-letnią praktykę szkolną, z czego conajmniej 2 lata w szkołach średnich ogólnokształcących w wymiarze przynajmniej 14 godzin tygodniowo, jeżeli Minister W. R. i O. P. na wniosek właściwego Ordynariatu biskupiego uzna 1) praktyką za zadawalniającą, 2) studja wyższe za dostatecznie udowodnione świadectwami prac seminaryjnych lub egzaminów półrocznych;

e) byli w czynnej służbie nauczycielskiej w czasie wejścia w życie przytoczonej na wstępie ustawy i choć nie mogą się wykazać studiami wyższemi w zakresie wskazanym w punkcie d) czynią jednak zadość wymienionym tam innym warunkom, - jeśli Minister W. R. i O. P. na wniosek właściwego Ordynarjatu biskupiego uzna ich pracą naukową lub pedagogiczną za wybitną;

f) byli w czynnej służbie nauczycielskiej w chwili wejścia w życie przytoczonej na wstąpię ustawy i przed upływem 1921 r. ukończyli przynajmniej 45 lat życia oraz 12 lat pracy szkolnej nauczycielskiej w wymiarze przynajmniej 14 godzin tygodniowo, z czego conajmniej 5 lat w szkołach średnich ogólnokształcących lub seminarjach nauczycielskich, jeśli Minister W. R. i O. P. na wniosek właściwego Ordynarjatu biskupiego uzna prace, tą za owocną;

g) byli w czynnej służbie nauczycielskiej przed końcem 1921 r., wykażą się conajmniej trzyletnią, przez Ministra W. R. i O. P. na wniosek właściwego Ordynarjatu biskupiego za zadawalniającą uznaną praktyką nauczycielską w szkole średniej ogólnokształcącego lub seminarium nauczycielskiem w wymiarze przynajmniej 14 godzin tygodniowo, przesłuchają 3 wakacyjne kursy ministerialne katechetyczne i zdadzą z przesłuchanego materjału zadowalniająco egzamin na prefekta przed komisjo, biskupią.

§ 4. Duchownym rz. katolickim, którzy uzyskają kwalifikacje naukowe i zawodowe do nauczania religji w szkołach średnich ogólnokształcących i seminarjach nauczycielskich na zasadzie § 3 d) e) f) g) oraz tym z duchownych wymienionych w § 3 lit. c, którzy nie posiadają dyplomów na nauczycieli szkół średnich ogólnokształcących lub seminarjów nauczycielskich dyplomy takie wyda Minister Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego.

§ 5. Duchowni rz. katoliccy, którzy nie posiadają kwalifikacji, określonych jednym z powyższych artykułów, a nie postarają się o ich nabycie przed ukończeniem 1928 r., tracą prawo nauczania w szkołach średnich ogólnokształcących i seminarjach nauczycielskich.