Kwalifikacje oficerów w polskiej marynarce handlowej.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1932.4.24

Akt utracił moc

Wersja od: 9 maja 1945 r.

ROZPORZĄDZENIE

MINISTRA PRZEMYSŁU I HANDLU

z dnia 30 listopada 1931 r.

wydane w porozumieniu z Ministrem Spraw Wojskowych o kwalifikacjach oficerów w polskiej marynarce handlowej.

Na podstawie art. 6 pkt. 10 i art. 7 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 listopada 1930 r. o bezpieczeństwie statków morskich (Dz. U. R. P. Nr. 80, poz. 632) zarządza się co następuje:

I.

Postanowienia ogólne.

§ 1. Oficerami na polskich morskich statkach handlowych w rozumieniu niniejszego, rozporządzenia są:

1. kierownicy statków (kapitanowie),

2. funkcjonarjusze, dodani kierownikom statków (kapitanom) do pomocy w kierowaniu statkami w zakresie nawigacyjnym, mechanicznym lub specjalnym.

§ 2. Oficerami na polskich morskich statkach handlowych mogą być tylko obywatele Rzeczypospolitej Polskiej, którzy ukończyli 21 lat życia i posiadają dyplomy polskie, uzyskane w myśl postanowień niniejszego rozporządzenia.

Wyjątki od powyższego postanowienia dopuszczalne są tylko za każdorazowem zezwoleniem Ministra Przemysłu i Handlu, który to swoje uprawnienie może przelać w całości lub w części na władze administracji morskiej II instancji.

§ 3. 1 Ustanawia się następujące stopnie oficerskie w polskiej marynarce handlowej:

I. W służbie nawigacyjnej:

a) kapitan żeglugi wielkiej,

b) kapitan żeglugi małej,

c) porucznik żeglugi wielkiej,

d) porucznik żeglugi małej,

e) szyper I klasy,

f) szyper II klasy.

II. W służbie mechanicznej:

a) mechanik okrętowy I klasy,

b) mechanik okrętowy II klasy,

c) mechanik okrętowy III klasy,

d) maszynista okrętowy I klasy,

e) maszynista okrętowy II klasy,

f) maszynista okrętowy III klasy.

W służbie specjalnej za oficerów na morskich statkach handlowych uważa się lekarzy i duchownych oraz inne osoby dodane do pomocy kierownikom statków.

§ 4. W zakresie praktyki kwalifikacyjnej i uprawnień oficerów służby nawigacyjnej rozróżnia się trzy rodzaje żeglugi:

a) żegluga przybrzeżna - to znaczy żegluga morska w odległości niedalej niż 50 mil morskich od linji wybrzeża Państwa Polskiego,

b) żegluga mała - to znaczy żegluga na morzu Bałtyckiem oraz na morzu Północnem w granicach od linji Dover - Calais do 61^˚ szerokości geograficznej,

c) żegluga wielka - to znaczy żegluga, przekraczająca granice żeglugi małej.

W zakresie praktyki kwalifikacyjnej i uprawnień oficerów służby mechanicznej z wyjątkami, przewidzianemi w § 14, dzieli się statki parowe lub silnikowe podług mocy głównej instalacji maszynowej na trzy kategorje:

a) do I kategorji należą statki z maszynami parowemi o sile ponad 1.200 I. K. M. (indykowanych koni mechanicznych) lub z silnikami spalinowemi o sile ponad 750 W. K. M. (wałowych koni mechanicznych);

b) do II kategorji należą statki z maszynami parowemi o sile od 400 I. K. M. do 1.200 I. K. M. włącznie lub z silnikami spalinowemi o sile od 250 W. K. M. do 750 W. K. M. włącznie;

c) do III kategorji należą statki z maszynami parowemi o sile poniżej 400 I. K. M. lub z silnikami spalinowemi o sile poniżej 250 W. K. M.

II.

Oficerowie służby nawigacyjnej.

§ 5. 2 Kapitan żeglugi wielkiej ma prawo kierować wszelkiemi statkami handlowemi w każdej żegludze.

Kapitan żeglugi małej ma prawo kierować wszelkiemi statkami w żegludze małej, z wyjątkiem pasażerskich, lub być pomocnikiem kierownika statku (kapitana) na wszelkich statkach w każdej żegludze. Nie może jednak być zastępcą kierownika statku (kapitana) w żegludze wielkiej.

Porucznik żeglugi wielkiej ma prawo kierować statkami handlowemi do 1.000 brutto rejestr. tonn w żegludze małej, z wyjątkiem pasażerskich oraz wszelkiemi statkami w żegludze przybrzeżnej lub być pomocnikiem kierownika statku (kapitana) na wszelkich statkach handlowych w każdej żegludze. Nie może jednak być zastępcą kierownika statku (kapitana) w żegludze wielkiej.

Porucznik żeglugi małej ma prawo być pomocnikiem kierownika statku (kapitana) na wszelkich statkach handlowych w każdej żegludze, nie może być jednak zastępcą kierownika statku.

§ 6. Szyper I klasy ma prawo kierować wszelkiemi statkami handlowemi w żegludze przybrzeżnej oraz statkami rybackiemi i holownikami w żegludze małej; może także być pomocnikiem kierownika statku (kapitana) na wszelkich statkach towarowych w żegludze małej.

Szyper II klasy ma prawo kierować statkami handlowemi do 200 brutto rejestr, tonn w żegludze przybrzeżnej, z wyjątkiem statków pasażerskich, kierować lichterami morskiemi w, każdej żegludze oraz statkami rybackiemi do 35 brutto rejestr, tonn w żegludze małej oraz być pomocnikiem szypra I klasy.

Do prowadzenia statków rybackich, mierzących nie więcej niż 8 m długości, nie jest wymagane posiadanie dyplomu.

§ 7. 3 Dla otrzymania dyplomu porucznika żeglugi małej należy:

a) ukończyć Wydział Nawigacyjny Państwowej Szkoły Morskiej w Gdyni lub innego uznanego przez Ministra Przemysłu i Handlu za równorzędny zakładu naukowego w kraju lub zagranicą, albo po uzyskaniu świadectwa dojrzałości złożyć egzamin teoretyczny i praktyczny podług programu i regulaminu ustalonego przez Ministra Przemysłu i Handlu,

b) wykazać się 24 miesięczną praktyką w charakterze marynarza pokładowego na statkach morskich, a w tem co najmniej 6 miesięcy na statkach żaglowych. Żegluga przybrzeżna może być zaliczona w rozmiarach najwyżej 12 miesięcy;

c) oficerowie, posiadający dyplomy aspirantów-poruczników żeglugi małej, mogą otrzymać dyplom porucznika żeglugi małej, po złożeniu egzaminu teoretycznego i praktycznego stosownie do programu ustalonego przez Ministra Przemysłu i Handlu bez potrzeby uzyskania świadectwa dojrzałości liceum wzgl. gimnazjum każdego typu.

Dla otrzymania dyplomu aspiranta-porucznika żeglugi małej należy:

a) złożyć egzamin teoretyczny i praktyczny podług programu i regulaminu ustalonego przez Ministra Przemysłu i Handlu,

b) wykazać się 24-o miesięczną praktyką w charakterze marynarza pokładowego na statkach morskich a w tym co najmniej 6 miesięcy na statkach żaglowych. Żegluga przybrzeżna może być zaliczona w rozmiarach najwyżej 12-tu miesięcy.

§ 8. Dla otrzymania dyplomu porucznika żeglugi wielkiej należy:

a) posiadać dyplom porucznika, żeglugi małej,

b) wykazać się 24 miesięczną praktyką w żegludze wielkiej lub małej, - odbytej po otrzymaniu dyplomu porucznika żeglugi małej, a w tern co najmniej 12 miesięcy o charakterze pomocnika kierownika statku (kapitana).

§ 9. Dla otrzymania dyplomu kapitana żeglugi małej należy:

a) posiadać dyplom porucznika żeglugi wielkiej,

b) wykazać się 12 miesięczną praktyką, odbytą po otrzymaniu dyplomu porucznika żeglugi wielkiej, w charakterze pomocnika kierownika statku (kapitana) w żegludze wielkiej lub małej.

§ 10. Dla otrzymania dyplomu kapitana żeglugi wielkiej należy:

a) posiadać dyplom kapitana żeglugi małej,

b) 4 wykazać się 12-miesięczną praktyką, odbytą po otrzymaniu dyplomu kapitana żeglugi małej w charakterze pomocnika kierownika statku (kapitana) w żegludze wielkiej lub też 36-miesięczną praktyką w charakterze pomocnika kierownika statku (kapitana) w żegludze małej; w przypadku odbycia praktyki cenzusowej częściowo w żegludze wielkiej, częściowo w małej, każde 3 miesiące pływania w żegludze małej będzie zaliczane jako jeden miesiąc pływania w żegludze wielkiej; kandydaci, którzy nie wykażą się co najmniej 9-miesięczną praktyką w żegludze wielkiej, muszą złożyć egzamin uzupełniający według programu i regulamin, upalonego przez Ministra Przemysłu i Handlu.

§ 11. Dla otrzymania dyplomu szypra II klasy należy:

a) złożyć egzamin teoretyczny i praktyczny podług programu i regulaminu ustalonego przez Ministra Przemysłu i Handlu,

b) wykazać się 48 miesięczną praktyką w charakterze marynarza pokładowego na statkach morskich lub 48 miesięczną praktyką na pokładowych statkach rybackich.

§ 12. Dla otrzymania dyplomu szypra I klasy należy:

a) złożyć egzamin teoretyczny i praktyczny podług programu i regulaminu ustalonego przez Ministra Przemysłu i Handlu,

b) wykazać się praktyką, odbytą w charakterze marynarza pokładowego na statkach morskich, lub w charakterze szypra II klasy w ogólnej sumie 72 miesięcy.

III.

Oficerowie służby mechanicznej.

§ 13. 5 Mechanik okrętowy I klasy ma prawo kierować maszynami na statkach handlowych wszystkich kategoryj.

Mechanik okrętowy II klasy ma prawo kierować maszynami na statkach handlowych II i III kategorji, z wyjątkiem statków pasażerskich II kategorji, oraz być zastępcą kierownika maszyn na statkach handlowych wszelkich kategoryj z wyjątkiem statków pasażerskich I kategorji.

Mechanik okrętowy III klasy ma prawo kierować maszynami na statkach handlowych III kategorji, z wyjątkiem statków pasażerskich, być zastępcą kierownika maszyn na statkach handlowych II kategorji, z wyjątkiem statków pasażerskich, i być pomocnikiem kierownika maszyn na wszelkich statkach handlowych.

§ 14. Maszynista okrętowy I klasy ma prawo kierować maszynami statków rybackich i holowników do 700 I. K. M. (maszyny parowe) lub do 450 W. K. M. (silniki spalinowe) oraz maszynami wszelkich statków handlowych III kategorji i być pomocnikiem kierownika maszyn na wszelkich statkach handlowych z wyjątkiem statków pasażerskich.

Maszynista okrętowy II klasy ma prawo kierować maszynami statków rybackich i holowników do 200 I. K. M. (maszyny parowe) lub do 100 W. K. M. (silniki spalinowe) oraz być pomocnikiem maszynisty okrętowego I klasy.

Maszynista okrętowy III klasy ma prawo kierować silnikami spalinowemi o sile poniżej 100 W. K. M.

§ 15. 6 Dla otrzymania dyplomu mechanika okrętowego III klasy należy:

a) ukończyć Wydział Mechaniczny Państwowej Szkoły Morskiej lub innego uznanego przez Ministra Przemysłu i Handlu za równorzędny zakładu naukowego w kraju lub zagranicą, albo po uzyskaniu świadectwa dojrzałości złożyć egzamin teoretyczny i praktyczny podług programu i regulaminu ustalonego przez Ministra Przemysłu i Handlu,

b) 7 wykazać się 30-miesięczną praktyką w warsztatach budowy lub naprawy maszyn okrętowych i na statkach przy obsłudze maszyn, a w tem co najmniej 6 miesięcy w warsztatach budowy lub naprawy maszyn okrętowych i co najmniej 12 miesięcy praktyki na statkach przy obsłudze maszyn; praktyka przy obsłudze maszyn na statkach rzecznych może być zaliczona co najwyżej w ilości 12 miesięcy, przyczem 2 miesiące tej praktyki będą zaliczane jako jeden miesiąc praktyki na statkach morskich;

c) oficerowie, posiadający dyplomy aspirantów-mechaników okrętowych III kl., mogą otrzymać dyplom mechanika okrętowego III kl. po złożeniu egzaminu teoretycznego i praktycznego stosownie do programu ustalonego przez Ministra Przemysłu i Handlu bez potrzeby uzyskania świadectwa dojrzałości liceum wzgl. gimnazjum każdego typu.

Dla otrzymania dyplomu aspiranta-mechanika okrętowego III klasy należy:

a) złożyć egzamin teoretyczny i praktyczny podług programu i regulaminu ustalonego przez Ministra Przemysłu i Handlu,

b) wykazać się 30-o miesięczną praktyką, a w tym co najmniej 12 miesięcy w warsztatach budowy lub naprawy maszyn okrętowych i co najmniej 12 miesięcy praktyki na statkach morskich, przy obsłudze maszyn przy czym 2 miesiące żeglugi rzecznej zalicza się jako 1 miesiąc żeglugi morskiej.

§ 16. Dla otrzymania dyplomu mechanika okrętowego II klasy należy:

a) posiadać dyplom mechanika okrętowego III klasy,

b) wykazać się 24 miesięczną praktyką odbytą po otrzymaniu dyplomu mechanika okrętowego III klasy w żegludze morskiej przy obsłudze maszyn, a w tem co najmniej 12 miesięcy w charakterze pomocnika kierownika maszyn na statkach I lub II kategorji.

§ 17. Dla otrzymania dyplomu mechanika okrętowego I klasy należy:

a) posiadać dyplom mechanika okrętowego II klasy,

b) wykazać się 24 miesięczną praktyką odbytą po otrzymaniu dyplomu mechanika okrętowego II klasy w żegludze morskiej przy obsłudze maszyn, a w tem co najmniej 12 miesięcy na statkach I kategorji.

§ 18. Dla otrzymania dyplomu maszynisty okrętowego III klasy należy:

a) złożyć egzamin praktyczny podług programu i regulaminu ustalonego przez Ministra Przemysłu i Handlu,

b) 8 wykazać się praktyką, odbytą w żegludze morskiej przy obsłudze maszyn okrętowych w charakterze pomocnika kierownika maszyn na statkach 1 lub II kategorji po otrzymaniu dyplomu mechanika okrętowego II-ej klasy, w ilości: 24 miesięcy, jeżeli co najmniej 12 miesięcy praktyki odbytych zostanie na statkach I kategorji lub 36 miesięcy, jeżeli praktyka jest odbywana na statkach II kategorji.

W przypadkach odbycia praktyki cenzusowej na dyplom mechanika okrętowego I klasy częściowo na statkach I lub II kategorji, każde dwa miesiące praktyki na statkach kategorii II będą zaliczane jako jeden miesiąc praktyki na siatkach I kategorii.

§ 19. Dla otrzymania dyplomu maszynisty okrętowego II klasy należy;

a) złożyć egzamin teoretyczny i praktyczny według programu i regulaminu ustalonego przez Ministra Przemysłu i Handlu,

b) wykazać się 60 miesięczną praktyką maszynową, z czego co najmniej 24 miesiące przy obsłudze maszyn na statkach morskich.

§ 20. Dla otrzymania dyplomu maszynisty okrętowego I-ej klasy należy:

a) złożyć egzamin teoretyczny i praktyczny według programu i regulaminu ustalonego przez Ministra Przemysłu i Handlu,

b) wykazać się 72 miesięczną praktyką maszynową, w tem co najmniej 24 miesiące przy obsłudze maszyn na statkach morskich a 12 miesięcy w charakterze pomocnika maszynisty okrętowego.

IV.

Postanowienia specjalne.

§ 21. Dyplomy oficerów służby nawigacyjnej mogą otrzymać bez składania egzaminu:

a) 9 osoby, które w innych państwach uzyskały dyplomy oficerów służby nawigacyjnej; zmiana dyplomu cudzoziemskiego na dyplom polski następuje w trybie, określonym w § 28 rozporządzenia niniejszego, po wysłuchaniu opinji Komisji Kwalifikacyjnej - na zasadzie swobodnej oceny równoważności dyplomów: przy braku zupełnej równoważności dyplom zamienny może być wydany z ograniczeniem uprawnień albo z zastrzeżeniem dodatkowych egzaminów lub cenzusów praktyki przed uzyskaniem wyższych dyplomów polskich;

b) 10 oficerowie korpusu morskiego polskiej marynarki wojennej, o ile wykażą się praktyką żeglarską w kampanji morskiej na okrętach marynarki wojennej polskiej lub cudzoziemskiej, odbytą po otrzymaniu stopnia podporucznika, mianowicie:

1. dyplom kapitana żeglugi wielkiej - po 48 miesiącach praktyki,

2. dyplom kapitana żeglugi małej - po 36 miesiącach praktyki,

3. dyplom porucznika żeglugi wielkiej - po 24 miesiącach praktyki,

4. dyplom porucznika żeglugi małej - po 12 miesiącach praktyki.

§ 22. Dyplomy mechaników okrętowych mogą otrzymać bez składania egzaminów:

a) 11 osoby, które w innych państwach uzyskały dyplom oficerów służby mechanicznej; zamiana dyplomu cudzoziemskiego na dyplom polski następuje w trybie, określonym w § 28 rozporządzenia niniejszego, po wysłuchaniu opinji Komisji Kwalifikacyjnej - na zasadzie swobodnej oceny równoważności dyplomów; przy braku zupełnej równoważności dyplom zamienny może być wydany z ograniczeniem uprawnień albo z zastrzeżeniem dodatkowych egzaminów lub cenzusów praktyki przed uzyskaniem wyższych dyplomów polskich;

b) oficerowie korpusu technicznego polskiej marynarki wojennej, o ile wykażą się odpowiednią praktyką przy obsłudze maszyn okrętowych w kampanji morskiej, odbytą po otrzymaniu stopnia podporucznika, mianowicie:

1) dyplom mechanika okrętowego I-ej klasy - po 48 miesiącach praktyki,

2) dyplom mechanika okrętowego II-ej klasy - po 36 miesiącach praktyki,

3) dyplom mechanika okrętowego III-ej klasy - po 12 miesiącach praktyki.

Połowa wymienionej praktyki może być odbyta w warsztatach okrętowych, przyczem każde 2 miesiące pracy w warsztatach zalicza się za jeden miesiąc praktyki przy obsłudze maszyn okrętowych w kampanji morskiej.

§ 22a. 12 Oficerowie polskiej marynarki handlowej, którzy uzyskali dyplomy polskie przed wejściem w życie ustawy z dnia 6 lipca 1923 r. o stanowiskach oficerskich w polskiej marynarce handlowej (Dz. U. R. P. Nr . 75, poz. 588) nie mogą być awansowani na stanowiska wyższe, jeżeli uzyskali dyplomy bez zachowania warunków, wymaganych wyżej powołaną ustawą lub rozporządzeniem niniejszem, chyba że wymagane warunki były wypełniane już po uzyskaniu dyplomów.

§ 22b. 13 Oficerowie polskiej marynarki handlowej, którzy posiadają dyplomy mechaników okrętowych III klasy, wydane na podstawie ustawy z dnia 6 lipca 1923 r. o stanowiskach oficerów w polskiej marynarce handlowej (Dz.U.R.P. Nr. 75, poz. 588) a którzy nie posiadają warunków wymaganych przez rozporządzenie Ministra Przemysłu i Handlu z dnia 30 listopada 1931 r. o kwalifikacjach oficerów w polskiej marynarce handlowej (Dz.U.R.P. Nr. 4/1932 poz. 24 i Dz.U.R.P. Nr. 15/1935 poz. 84) dla otrzymania dyplomu mechanika okrętowego II klasy, mogą na podstawie orzeczenia Komisji Kwalifikacyjnej otrzymać dyplomy mechaników okrętowych II klasy, jeżeli wykażą się 72 miesięczną praktyką w charakterze pomocnika kierownika maszyn na statkach I lub II kategorji, w tym 18 miesięcy w charakterze zastępcy kierownika maszyn conajmniej na statkach II kategorji.

§ 22c. 14 Dyplom mechanika okrętowego II klasy wydany na podstawie § 22b niniejszego rozporządzenia może być zamieniony na wyższy jedynie po:

a) wykazaniu się praktyką zgodnie z wymaganiami § 17 pkt. b,

b) złożeniu egzaminu teoretycznego według programu i regulaminu ustalonego przez Ministra Przemysłu, Handlu i Żeglugi.

§ 23. 15 Do otrzymania dyplomu szypra II-ej klasy są uprawnieni podoficerowie zawodowi marynarki wojennej służby pokładowej, o ile:

a) odbyli co najmniej 60 miesięcy pływania w kampanji morskiej, w tem co najmniej 18 miesięcy dowodzili okrętami pomocniczemi, lub 36 miesięcy pełnili obowiązki bosmana okrętowego,

b) posiadają kwalifikacje do dowodzenia okrętami pomocniczemi.

Powyższe okoliczności będą uznane za stwierdzone, o ile kandydat przedstawi zaświadczenie Ministerstwa Spraw Wojskowych.

§ 24. Do otrzymania dyplomu maszynisty I-ej klasy są uprawnieni podoficerowie zawodowi marynarki wojennej służby mechanicznej o ile:

a) odbyli co najmniej 48 miesięcy pływania w kampanji morskiej, w tem co najmniej 18 miesięcy pełnili obowiązki samodzielnych kierowników maszyn okrętowych, o sile nie mniej niż 400 I. K. M.,

b) posiadają kwalifikacje do samodzielnego kierowania maszynami.

Do otrzymania dyplomu maszynisty II-ej klasy są uprawnieni podoficerowie zawodowi marynarki wojennej służby maszynowej, o ile:

a) odbyli co najmniej 30 miesięcy pływania w kampanji morskiej, w tem co najmniej 10 miesięcy pełnili obowiązki samodzielnych kierowników maszyn okrętowych, o sile nie mniej iż 200 I. K. M.,

b) posiadają kwalifikacje do samodzielnego kierowania maszynami.

Powyższe okoliczności będą uznane za stwierdzone, o ile kandydat przedstawi zaświadczenie Ministerstwa Spraw Wojskowych.

§ 25. Służba nawigacyjna na statkach szkolnych w czasie pływania zalicza się przy obliczaniu praktyki kwalifikacyjnej podwójnie. Postanowienie to nie dotyczy uczniów.

§ 26. Służbę pilotową zalicza się przy uzyskiwaniu wyższego zkolei dyplomu oficerskiego tylko raz jeden, przyczem 2 miesiące służby pilotowej zalicza się jako jeden miesiąc służby morskiej nawigacyjnej w żegludze małej.

§ 27. Komisja kwalifikacyjna (art. 28) może zwolnić w całości lub w części od egzaminu na szyprów i maszynistów według własnego uznania osoby, posiadające długoletnią praktykę, należycie poświadczoną.

V.

Komisja kwalifikacyjna.

§ 28. Dyplomy oficerów nawigacyjnych i oficerów mechaników marynarki handlowej wydaje Dyrektor Urzędu Morskiego w Gdyni na mocy orzeczenia komisji kwalifikacyjnej, powołanej przez Ministra Przemysłu i Handlu.

Dyplomy kapitana żeglugi wielkiej i mechanika okrętowego I-ej klasy wydaje Minister Przemysłu i Handlu na mocy orzeczenia komisji kwalifikacyjnej przedstawionego przez Dyrektora Urzędu Morskiego.

§ 29. W skład komisji kwalifikacyjnej wchodzą: 2 członkowie mianowani przez Ministra Przemysłu i Handlu, 1 przedstawiciel marynarki wojennej, delegowany przez Ministra Spraw Wojskowych, pozatem przy sprawdzaniu kwalifikacyj oficerów służby nawigacyjnej kapitan żeglugi wielkiej, a przy sprawdzaniu kwalifikacyj oficerów służby mechanicznej mechanik okrętowy I-ej klasy lub inżynier morski powołany przez Ministra Przemysłu i Handlu.

Regulamin komisji ustali Minister Przemysłu i Handlu w drodze zarządzenia.

VI.

Postanowienia końcowe.

§ 30. Rozporządzenie niniejsze wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.

Jednocześnie tracą moc obowiązującą:

a) ustawa z dnia 6 lipca 1923 r. o stanowiskach oficerskich w polskiej marynarce handlowej (Dz. U. R. P. Nr. 75, poz. 588),

b) rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 lutego 1928 r. o zmianie i uzupełnieniu ustawy z dnia 6 lipca 1923 r. o stanowiskach oficerskich w polskiej marynarce handlowej (Dz. U. R. P. Nr. 22, poz. 200),

c) rozporządzenie Ministrów: Spraw Wojskowych oraz Przemysłu i Handlu z dnia 16 grudnia 1929 r. o ustaleniu cenzusu, na którego podstawie oficerowie polskiej marynarki wojennej mogą uzyskać odpowiednie dyplomy oficerów polskiej marynarki handlowej (Dz. U. R. P. z 1930 r. Nr. 17, poz. 131).

¹ § 3:

- zmieniony przez § 1 rozporządzenia z dnia 26 sierpnia 1940 r. wydanego w porozumieniu z Ministrem Spraw Wojskowych o kwalifikacjach oficerów w polskiej marynarce handlowej (Dz.U.40.13.39) z dniem 28 września 1940 r.

- zmieniony przez § 1 rozporządzenia z dnia 26 sierpnia 1940 r. wydanego w porozumieniu z Ministrem Spraw Wojskowych o kwalifikacjach oficerów w polskiej marynarce handlowej (Dz.U.40.13.39) z dniem 9 maja 1945 r.

² § 5:

- zmieniony przez § 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 20 lutego 1935 r. (Dz.U.35.15.84) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 7 marca 1935 r.

- zmieniony przez § 2 rozporządzenia z dnia 26 sierpnia 1940 r. wydanego w porozumieniu z Ministrem Spraw Wojskowych o kwalifikacjach oficerów w polskiej marynarce handlowej (Dz.U.40.13.39) z dniem 28 września 1940 r.

- zmieniony przez § 2 rozporządzenia z dnia 26 sierpnia 1940 r. wydanego w porozumieniu z Ministrem Spraw Wojskowych o kwalifikacjach oficerów w polskiej marynarce handlowej (Dz.U.40.13.39) z dniem 9 maja 1945 r.

³ § 7:

- zmieniony przez § 3 rozporządzenia z dnia 26 sierpnia 1940 r. wydanego w porozumieniu z Ministrem Spraw Wojskowych o kwalifikacjach oficerów w polskiej marynarce handlowej (Dz.U.40.13.39) z dniem 28 września 1940 r.

- zmieniony przez § 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 15 września 1941 r. (Dz.U.41.6.15) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 30 września 1941 r.

- zmieniony przez § 3 rozporządzenia z dnia 26 sierpnia 1940 r. wydanego w porozumieniu z Ministrem Spraw Wojskowych o kwalifikacjach oficerów w polskiej marynarce handlowej (Dz.U.40.13.39) z dniem 9 maja 1945 r.

⁴ § 10 lit. b) zmieniona przez § 1 pkt 2 rozporządzenia z dnia 20 lutego 1935 r. (Dz.U.35.15.84) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 7 marca 1935 r.

⁵ § 13:

- zmieniony przez § 4 rozporządzenia z dnia 26 sierpnia 1940 r. wydanego w porozumieniu z Ministrem Spraw Wojskowych o kwalifikacjach oficerów w polskiej marynarce handlowej (Dz.U.40.13.39) z dniem 28 września 1940 r.

- zmieniony przez § 4 rozporządzenia z dnia 26 sierpnia 1940 r. wydanego w porozumieniu z Ministrem Spraw Wojskowych o kwalifikacjach oficerów w polskiej marynarce handlowej (Dz.U.40.13.39) z dniem 9 maja 1945 r.

⁶ § 15:

- zmieniony przez § 5 rozporządzenia z dnia 26 sierpnia 1940 r. wydanego w porozumieniu z Ministrem Spraw Wojskowych o kwalifikacjach oficerów w polskiej marynarce handlowej (Dz.U.40.13.39) z dniem 28 września 1940 r.

- zmieniony przez § 1 pkt 2 rozporządzenia z dnia 15 września 1941 r. (Dz.U.41.6.15) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 30 września 1941 r.

- zmieniony przez § 5 rozporządzenia z dnia 26 sierpnia 1940 r. wydanego w porozumieniu z Ministrem Spraw Wojskowych o kwalifikacjach oficerów w polskiej marynarce handlowej (Dz.U.40.13.39) z dniem 9 maja 1945 r.

⁷ § 15 lit. b) zmieniona przez § 1 pkt 3 rozporządzenia z dnia 20 lutego 1935 r. (Dz.U.35.15.84) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 7 marca 1935 r.

⁸ § 18 lit. b) zmieniona przez § 1 pkt 4 rozporządzenia z dnia 20 lutego 1935 r. (Dz.U.35.15.84) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 7 marca 1935 r.

⁹ § 21 lit. a) zmieniona przez § 1 pkt 5 rozporządzenia z dnia 20 lutego 1935 r. (Dz.U.35.15.84) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 7 marca 1935 r.

¹⁰ § 21 lit. b) zmieniona przez § 1 pkt 6 rozporządzenia z dnia 20 lutego 1935 r. (Dz.U.35.15.84) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 7 marca 1935 r.

¹¹ § 22 lit. a) zmieniona przez § 1 pkt 7 rozporządzenia z dnia 20 lutego 1935 r. (Dz.U.35.15.84) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 7 marca 1935 r.

¹² § 22a dodany przez § 1 pkt 8 rozporządzenia z dnia 20 lutego 1935 r. (Dz.U.35.15.84) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 7 marca 1935 r.

¹³ § 22b dodany przez § 1 rozporządzenia Ministra Przemysłu, Handlu i Żeglugi z dnia 2 listopada 1943 r. (Dz.U.43.11.36) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 listopada 1943 r.

¹⁴ § 22c dodany przez § 1 rozporządzenia Ministra Przemysłu, Handlu i Żeglugi z dnia 2 listopada 1943 r. (Dz.U.43.11.36) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 listopada 1943 r.

¹⁵ § 23 zmieniony przez § 1 pkt 9 rozporządzenia z dnia 20 lutego 1935 r. (Dz.U.35.15.84) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 7 marca 1935 r.