Król.SChiS-Polska. Konwencja konsularna. Belgrad.1927.03.06.
Dz.U.1931.109.845
Akt utracił mocKONWENCJA KONSULARNA
między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Serbów, Chorwatów i Słoweńców, podpisana w Belgradzie dnia 6 marca 1927 roku.
Przekład.
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,
MY, IGNACY MOŚCICKI,
PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,
wszem wobec i każdemu zosobna, komu o tem wiedzieć należy, wiadomem czynimy:
Dnia szóstego marca tysiąc dziewięćset dwudziestego siódmego roku podpisana została w Belgradzie między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Serbów, Chorwatów i Słoweńców konwencja konsularna, o następującem brzmieniu dosłownem:
KONWENCJA KONSULARNA
pomiędzy Rzeczypospolitą Polską a Królestwem Serbów, Chorwatów i Słoweńców.
Rzeczpospolita Polska i Królestwo Serbów, Chorwatów i Słoweńców, pragnąc ułożyć się co do dopuszczenia na swych odnośnych terytorjach urzędników konsularnych oraz ustalić wzajemne prawa, przywileje i immunitety Konsulów Generalnych. Konsulów, Wicekonsulów i Agentów Konsularnych, jak również określić ich zakres władzy, postanowiły zawrzeć konwencję konsularną i w tym celu mianowały swymi pełnomocnikami:
Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej:
Pana Zdzisława OKĘCKIEGO, Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego Polski w Białogrodzie i
Pana Karola POZNAŃSKIEGO, Naczelnika Wydziału w Ministerstwie Spraw Zagranicznych;
Jego Królewska Mość Król Serbów, Chorwatów i Słoweńców:
Pana Doktora Ninko PERITCH, Ministra Spraw Zagranicznych Królestwa Serbów, Chorwatów i Słoweńców,
KTÓRZY, po przedstawieniu sobie swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i w należytej formie, zgodzili się na następujące postanowienia:
Konsulowie Generalni, Konsulowie, Wicekonsulowie i Agenci Konsularni będą mogli być urzędnikami konsularnymi zawodowymi (consules missi), lub urzędnikami honorowymi (consules electi).
Każda z Wysokich Umawiających się Stron władna będzie ustanawiać w portach, miastach i miejscowościach drugiej Strony Konsulów Generalnych, Konsulów, Wicekonsulów lub Agentów Konsularnych. Wysokie Umawiające się Strony zastrzegają sobie jednak prawo wskazania miejscowości, do których dopuszczenie urzędników konsularnych uważać będą za niepożądane; rozumie się, że zastrzeżenie to nie będzie mogło być stosowane względem jednej ze Stron bez jednoczesnego zastosowania go do wszystkich mocarstw.
Konsulowie będą wzajemnie dopuszczeni i uznani zgodnie z przepisami i formalnościami obowiązującymi w Państwie, przyjmującem po przedstawieniu swych listów komisyjnych.
Przy przedstawieniu listów komisyjnych oznaczony będzie okrąg konsularny Konsulatu; wszelka późniejsza zmiana, dotycząca tego okręgu, zakomunikowana zostanie Ministerstwu Spraw Zagranicznych drugiej Strony. Przyzwolenie (exequatur) potrzebne do swobodnego wykonywania ich czynności, zostanie im wydane bez opóźnienia i kosztów i po przedstawieniu wymienionego przyzwolenia (exequatur) władza naczelna ich okręgu konsularnego wyda bezzwłocznie odpowiednie zarządzenia, aby umożliwić im wykonywanie ich obowiązków służbowych oraz dopuścić do korzystania ze związanych z tem immunitetów i ulg.
Zapewnia się Konsulom przy pełnieniu ich czynności i przy wykonywaniu obowiązków urzędowych najszersze współdziałanie i najżyczliwszą pomoc ze strony władz Państwa przyjmującego.
W ramach upoważnień wydanych przez Rząd Państwa wysyłającego Konsulowie zawodowi będą mieli prawo mianować Agentów Konsularnych w portach, miastach i miejscowościach ich poszczególnych okręgów konsularnych za uprzednią zgodą Ministerstwa Spraw Zagranicznych drugiej Wysokiej Umawiającej się Strony. Agenci ci będą wyposażeni w patent wystawiony przez Konsula, który ich mianował. Wykonywać oni będą swoje czynności pod nadzorem i pod odpowiedzialnością tego ostatniego i korzystać będą z przywilejów i immunitetów, ustalonych przez niniejszą konwencję.
W razie zajścia przeszkody, nieobecności lub śmierci kierowników urzędu konsularnego (Konsulatów Generalnych, Konsulatów, Wicekonsulatów i Agencyj Konsularnych), urzędnicy służby konsularnej dopuszczeni będą z samego prawa, w porządku ustalonym przez przepisy każdego z dwóch Umawiających się Państw, do tymczasowego pełnienia funkcyj konsularnych.
Władze miejscowe obowiązane będą okazywać im pomoc i opiekę, oraz zapewnić im podczas ich tymczasowego kierownictwa korzystanie z ulg, prerogatyw, immunitetów i przywilejów, przyznanych przez niniejszą konwencję rzeczywistym kierownikom.
Konsulowie i Agenci Konsularni będą mogli umieszczać nad wejściem zewnętrznem domu, w którym znajdują się biura Konsulatu lub Agencji Konsularnej, herb z godłem ich Państwa z następującym napisem: "Konsulat, lub Agencja Konsularna......"i wywieszać flagę ich Państwa na budynku, w którym się znajduje Konsulat, w dnie uroczystości urzędowych oraz w innych wypadkach przewidzianych przez zwyczaj; rozumie się jednak przytem, że te odznaki zewnętrzne nie mogą być w żadnym wypadku uważane, jako ustanawiające prawo azylu.
Będą oni mogli również, z uwzględnieniem zastrzeżenia zawartego w niniejszym artykule co do prawa azylu, umieszczać herby i wywieszać flagę ich Państwa na statkach i pojazdach, któremi posługiwać się będą przy wykonywaniu swych czynności urzędowych.
Kierownicy urzędów konsularnych (Konsulatów Generalnych, Konsulatów, Wicekonsulatów i Agencyj Konsularnych) i zawodowi urzędnicy służby konsularnej (Konsulowie zastępcy i przydzieleni, Wicekonsulowie, Attachés i Sekretarze konsularni, Szefowie kancelaryj), obywatele Państwa wysyłającego korzystać będą w drugiem Państwie ze zwolnienia od rekwizycyj, świadczeń dla wojska i obowiązku dostarczania kwater wojskowych, jak również od wszelkich podatków bezpośrednich o charakterze osobistym. O ile jednakże wymienieni urzędnicy posiadają mienie nieruchome, trudnią się handlem, wykonywają jakikolwiek przemysł lub zajęcie zarobkowe, lub mają kapitały umieszczone w przedsiębiorstwach przemysłowych lub handlowych, nie będą oni mogli korzystać w tym zakresie z żadnego przywileju i podlegać będą tym samym opłatom, ciężarom i opodatkowaniu, jakim podlegają wszyscy obywatele w podobnych warunkach.
Przywileje i zwolnienia ustalone w ustępie pierwszym niniejszego artykułu będą również przyznane innym urzędnikom konsularnym, o ile posiadać oni będą charakter urzędników zawodowych i o ile będą obywatelami Państwa wysyłającego.
Honorowi kierownicy urzędów zwolnieni będą od rekwizycyj i obowiązku dostarczania kwater wojskowych co do lokalów przeznaczonych na biura ich kancelaryj i na ich archiwa, z którego to immunitetu będą korzystać nawet, gdy będą obywatelami Państwa przyjmującego.
W przeciągu sześciu miesięcy od dnia objęcia ich stanowiska, kierownicy urzędu i urzędnicy służby konsularnej, jak również inni urzędnicy, wymienieni w ustępie drugim niniejszego artykułu, będą upoważnieni, przenosząc się na terytorium drugiej Wysokiej Strony, wwieźć bez uiszczania cła lub innej opłaty, nakładanej przy wwozie, swoje umeblowanie i przedmioty gospodarcze, zabrane dla własnego użytku.
Rozumie się, że niniejsze postanowienie nie stosuje się do artykułów spożywczych.
Kierownicy urzędu i urzędnicy służby konsularnej, wymienieni w ustępie pierwszym niniejszego artykułu, nie będą mogli być aresztowani lub uwięzieni w drodze prewencyjnej, wyjąwszy za przestępstwa karane w myśl ustawodawstwa miejscowego jakiejkolwiek części Państwa przyjmującego karą ponad rok więzienia lub karą cięższą.
W razie ścigania sądowego, aresztowania lub oskarżenia kierownika urzędu lub urzędnika służby konsularnej, wymienionych w ustępie pierwszym niniejszego artykułu, Rząd Państwa, na którego terytorjum miało miejsce aresztowanie lub oskarżenie, zawiadomi o tem niezwłocznie przedstawiciela dyplomatycznego Państwa, od którego zależy wymieniony urzędnik konsularny.
Kierownicy urzędu i urzędnicy służby konsularnej, wymienieni w ustępie pierwszym niniejszego artykułu, nie będą podlegać jurysdykcji sądów Państwa przyjmującego z powodu czynności urzędowych dokonanych przez nich w Dranicach uprawnień, przyznanych przez niniejszą konwencję.
Kierownicy urzędu i urzędnicy służby konsularnej, wymienieni w ustępie pierwszym artykułu VI, będą obowiązani zadośćuczynić wezwaniom, wystosowanym do nich celem przesłuchania ich w charakterze świadków przez sądy Państwa przejmującego, jeżeli wezwania, te zostały skierowane do nich w formie pisma urzędowego i bez zagrożenia sankcją karną na wypadek niestawiennictwa; będą oni jednak mogli, w każdym poszczególnym wypadku, przedstawić jako powód usprawiedliwiający odroczenia ich przesłuchania na późniejszą datę, lecz niezbyt oddaloną, przeszkody wynikające z choroby lub spraw służbowych, nie cierpiących zwłoki.
Powołując się na tajemnicę zawodową lub państwową, będą oni również mogli odmówić składania zeznań, dotyczących faktów związanych z ich urzędowaniem, przedstawienia papierów, dokumentów i rejestrów, których byliby dzierżycielami, lub wyzbycia się tych papierów, dokumentów i rejestrów. W razie, gdyby władza sądowa nie uznała tego tłumaczenia lub wyjątku za uzasadnione, winna powstrzymać się od wszelkich środków przymusowych w stosunku do urzędnika konsularnego, bowiem wszystkie tego rodzaju trudności powinny być uregulowane w drodze dyplomatycznej.
Z zastrzeżeniem przywilejów i immunitetów, wymienionych wyżej, kierownicy urzędu i urzędnicy służby konsularnej będą podlegać kompetencji sądów Państwa przyjmującego narówni z krajowcami, tak w sprawach cywilnych, jak karnych.
Archiwa konsularne będą w każdym czasie nietykalne i pod żadnym pozorem władze miejscowe nie będą mogły przeglądać, lub zatrzymywać książek, papierów lub innych przedmiotów, które do nich należą. Wymienione książki, papiery i przedmioty winny zawsze mieścić się zupełnie oddzielnie od ksiąg i papierów, dotyczących handlu i przemysłu, któremi mogliby się trudnić odnośni urzędnicy konsularni i od ich dokumentów prywatnych.
Lokale urzędowe placówek zawodowych będą w każdym czasie nietykalne. Władze miejscowe nie będą niosły pod żadnym pozorem - z wyjątkiem, gdy chodzić będzie o ściganie przestępstwa, które na mocy ustawodawstwa, miejscowego jakiejkolwiek części Państwa przyjmującego jest karane karą więzienia ponad rok lub większą karą, - wkraczać do lokalów konsularnych i nie będą mogły przeglądać lub zatrzymywać papierów urzędowych, które się tam znajdują.
Rozumie się, że lokale konsularne nie będą mogły w żadnym wypadku służyć, jako miejsce azylu.
Konsulowie i Agenci Konsularni obydwóch Umawiających się Państw mają prawo wykonywania opieki nad swymi obywatelami i obrony, na podstawie prawa i zwyczajów międzynarodowych, wszelkich praw i interesów obywateli ich Państwa.
W tym celu będą oni mogli zwracać się cło wszelkich władz ich okręgu celem uzyskania potrzebnych informacyj i wyjaśnień; będą mogli również zwracać się do wszelkich władz administracyjnych ich okręgu celem przeciwstawienia się wszelkiemu, naruszeniu konwencyj lub traktatów istniejących między obydwoma Państwami, oraz jakiemukolwiek nadużyciu, które ich obywatelom dawałoby powód do zażaleń.
O ile ich zażalenia nie były przyjęte przez władze miejscowe ich okręgu, będą oni mogli się zwracać bezpośrednio do Rządu Państwa przyjmującego' jedynie w razie braku jakiegokolwiek przedstawiciela dyplomatycznego ich Państwa.
Konsulowie i Agenci Konsularni każdej z Wysokich Umawiających się Stron, o ile zostali do tego upoważnieni przez władze Państwa wysyłającego, będą mieli prawo:
Akta i dokumenty wyżej wymienione, jak również tłumaczenia, odpisy i wyciągi, wystawione lub uwierzytelnione przez Konsula lub Agenta Konsularnego w formie wymaganej przez przepisy Państwa, od którego zależą wyżej wymienieni urzędnicy konsularni i zaopatrzone pieczęcią konsularną, będą Uznane w Państwie przyjmującem Konsula lub Agenta Konsularnego jako dokumenty, odpisy, wyciągi lub tłumaczenia autentyczne i będą miały to samo znaczenie prawne i tę samą moc dowodową, jak gdyby były wystawione, uwierzytelnione lub tłumaczone przez notarjuszów lub innych właściwych urzędników państwowych Państwa przyjmującego.
O ile akta te lub inne dokumenty dotyczą Spraw, mających być wykonanemi w Państwie przyjmującem Konsula lub Agenta Konsularnego, będą musiały podlegać opłatom stemplowym i innym opłatom wymaganym przez ustawy wymienionego Państwa, jak również podlegać będą wszystkim innym formalnościom obowiązującym w danej dziedzinie w tem Państwie.
Rozumie się, że powyższe postanowienia nie będą miały zastosowania do aktów prawnych dwustronnych, dotyczących przeniesienia prawa własności lub mających na celu obciążenie nieruchomości znajdujących się na terytorjum Państwa przyjmującego Konsula lub Agenta Konsularnego.
Konsulowie i Agenci Konsularni każdej z Wysokich Umawiających się Stron będą mogli, w granicach upoważnień nadanych im przez ustawy i rozporządzenia ich Państwa, sporządzać akta urodzenia i zejścia obywateli Państwa wysyłającego.
Rozumie się, że niniejsze postanowienie nie może w żaden sposób naruszać obowiązku nałożonego przez ustawy krajowe na zainteresowanych składania oświadczeń o urodzeniach i zgonach, władzom miejscowym.
Konsulowie i Agenci Konsularni każdej z obydwóch Wysokich Umawiających się Stron będą mieli prawo, zgodnie z przepisami konsularnemi Państwa wysyłającego, wydawać swoim obywatelom paszporty i inne dokumenty osobiste, jak również wizować paszporty, świadectwa stwierdzające pochodzenie lub przybycie towarów oraz inne podobne dokumenty.
Wysokie Umawiające się Strony zobowiązują się wzajemnie wydawać sobie na żądanie należycie uwierzytelnione wypisy z akt urodzenia, uznania i uprawnienia dzieci nieślubnych, jak również aktów przysposobienia, aktów ślubnych i zejścia, dotyczących obywateli drugiej Strony.
Ułożenie i przekazanie wymienionych aktów nastąpi w formie przyjętej w każdem Państwie i za uiszczeniem opłat przewidzianych przez ustawy i regulaminy tam obowiązujące, za pośrednictwem Konsulatów i Agencyj Konsularnych Wysokiej Strony, która zażądała wydania. Ułożenie i przekazanie nastąpi jednakże bez kosztów, gdy rzeczone wypisy zażądane będą drogą dyplomatyczną, do celów urzędowych Wysokich Umawiających się Stron lub na rzecz osób ubogich.
Uprawnienia Konsulów i Agentów Konsularnych Wysokich Umawiających się Stron w zakresie spadków są ustalone przez postanowienie konwencji dotyczącej stosunków prawnych obywateli obu Państw w zakresie prawa cywilnego i karnego, zawartej pomiędzy Wysokiemi Umawiającemi się Stronami 4-go maja 1923 roku.
Konsulowie i Agenci Konsularni każdej z Wysokich Umawiających się Stron uprawnieni są do udzielania wszelkiej pomocy i opieki okrętom handlowym i wojennym ich narodowości, przebywającym w portach ich okręgu konsularnego.
W tym celu mogą oni udawać się osobiście lub wysyłać swoich delegatów na pokład okrętów handlowych i wojennych, z chwilą gdy okręty te zostaną dopuszczone do swobodnego komunikowania się z lądem. Na okrętach handlowych mogą oni również przesłuchiwać kapitanów i załogę, badać papiery okrętowe, przyjmować - zgodnie z postanowieniami artykułu X niniejszej konwencji - zeznania o podróży, jaj celu i o wydarzeniach w czasie jej trwania, mogą sporządzać wykazy ładunkowe i ułatwiać odprawę swych okrętów handlowych.
W portach, gdzie ma swoją siedzibę Konsul lub Agent Konsularny jednej z Umawiających się Stron, urzędnicy sądowi i administracyjni, oraz urzędnicy i agenci miejscowego urzędu celnego nie będą mogli dokonywać na pokładzie okrętów handlowych poszukiwań i rewizyj, prócz zwykłych rewizyj celnych i sanitarnych, ani aresztować (z wyjątkiem schwytania na gorącym uczynku) lub zatrzymywać, ani też podejmować innych czynności urzędowych, wymagających zastosowania środków przymusowych, nie zawiadomiwszy o tem uprzednio, a w wypadkach nagłych w samej chwili dokonywania czynności Konsula lub Agenta Konsularnego Państwa, do którego należy statek, a to w tym celu, aby dany urzędnik konsularny mógł być obecny przy wykonywaniu tych czynności. Władze miejscowe winny również zawiadomić zawczasu Konsula lub Agenta Konsularnego, aby mógł on być obecny przy deklaracjach, składanych przez kapitanów lub załogę przed miejscowemi sądami lub urzędami administracyjnemu.
W wezwaniu, które zostanie wystosowane w wymienionych wypadkach do Konsulów lub Agentów Konsularnych, należy wskazać ściśle godzinę, a jeżeli Konsulowie lub Agenci Konsularni nie stawią się osobiście na czas, ani nie wydelegują swego zastępcy, czynności takie odbędą się w ich nieobecności. Właściwe władze miejscowe winny jednak możliwie najszybciej zawiadomić Konsula lub Agenta Konsularnego o rewizjach i innych czynnościach urzędowych; o których mowa w poprzednim ustępie, dokonanych w jego nieobecności, oraz wskazać równocześnie powody pośpiechu; władze miejscowe winny postąpić w ten sam sposób w wypadkach, kiedy Konsul lub Agent Konsularny nie ma siedziby w danym porcie.
We wszystkich sprawach dotyczących policji portowej, załadowywania i wyładowywania okrętów handlowych oraz bezpieczeństwa towarów, mienia i bagaży, stosowane będą ustawy, dekrety i rozporządzenia miejscowe z tem jednak wyraźnem zastrzeżeniem, że wszelkie przywileje i ulgi, które zostaną przyjęte w danym porcie przez jedną z Wysokich Umawiających się Stron swym własnym okrętom handlowym lub okrętom handlowymi trzeciego Państwa, będą również przyznane w tym porcie okrętom drugiej Umawiającej się Strony.
Konsulom i Agentom Konsularnym przysługuje w granicach, przewidzianych przez ustawodawstwo Państwa wysyłającego, wyłączne prawo nadzoru nad utrzymaniem wewnętrznego porządku na pokładzie handlowych okrętów swego Państwa; winni oni zgodnie ż ustawami Państwa wysyłającego załatwiać sami wszelkie spory, mogące wyniknąć między kapitanami, oficerami i marynarzami tych statków, w szczególności zaś takie, które dotyczą płacy i wypełnienia wzajemnych zobowiązań.
Interwencja władz miejscowych może mieć miejsce tylko wówczas, gdy zaszłe na pokładzie statku zaburzenia mogłyby naruszyć spokój publiczny na lądzie lub w porcie, lub gdy osoba do załogi statku nie należąca byłaby w nie zamieszana; lecz nawet i w tym wypadku władze miejscowe winny, o ile możliwe uprzednio zawiadomić o tem właściwego Konsula lub Agenta Konsularnego.
We wszystkich innych wypadkach wspomniane wyżej władze ograniczą się do udzielenia Konsulom lub Agentom Konsularnym poparcia, o ile oni tego zażądają dla łatwiejszego wykonywania ich czynności.
Konsulowie i Agenci Konsularni mogą żądać aresztowania oraz odstawiania bądź na pokład statku bądź do kraju ojczystego oficerów, marynarzy i wszelkich innych osób, należących w jakimkolwiek charakterze do załogi okrętów handlowych Państwa wysyłającego, które zbiegły na terytorjum jednej z Umawiających się Stron.
W tym celu winni oni zwracać się pisemnie do właściwych władz miejscowych i wykazywać na podstawie papierów okrętowych lub listy zaciągowej, lub też w razie braku tych dokumentów na podstawie uwierzytelnionych wypisów z nich, że osoby, których wydania się domagają, należą rzeczywiście do składu załogi. w miejscowościach, w których niema ani Konsula, ani Agenta Konsularnego, żądanie Wydania może być wystosowane do władz miejscowych przez kapitana lub osobę, która sprawuje dowództwo, z zachowaniem jednak formalności, przewidzianych w niniejszym ustępie.
Wobec żądania w ten sposób uzasadnionego, władze miejscowe nie mogą odmówić wydania, z. wyjątkiem wypadku, kiedy będzie przedstawiony dowód, że osoba, której wydania zażądano, jest obywatelem miejscowym, albo jeżeli osoba zbiegła dopuściła się na lądzie jakiegoś przestępstwa; w tym ostatnim wypadku władze miejscowe mogą odroczyć wydanie, aż do czasu wydania wyroku przez sąd właściwy i całkowitego wykonania wyroku. Wyżej wymienionym urzędnikom konsularnym winna być nadto udzielona wszelka pomoc i poparcie w celu odszukania i zatrzymania zbiegów, którzy na skutek pisemnego żądania i na koszt Konsulatu lub Agencji Konsularnej będą osadzeni i trzymani w więzieniach miejscowych aż do chwili odstawienia ich zpowrotem na pokład okrętu ojczystego lub do czasu nadejścia sposobności odesłania ich do ojczyzny. Jeżeli jednak sposobność ta nie nastąpi w przeciągu dwóch miesięcy od dnia zatrzymania lub jeżeli koszta ich więzienia nie byłyby regularnie wpłacane, wspomniane zbiegowie winni być wypuszczeni na wolność, za uprzedniem na trzy dni naprzód uczynionem zawiadomieniem Konsula lub Agenta Konsularnego i nie będą mogli być ponownie zatrzymani z tego samego powodu.
Wysokie Umawiające się Strony zgadzają się, że oficerowie, marynarze i inne osoby należące do załogi, o ile są obywatelami Państwa, na którego terytorjum zbiegli (dla Polski również obywatelami Wolnego Miasta Gdańska) są wyjęci z pod przepisów niniejszego artykułu.
Jeżeli okręt, należący do Rządu lub do obywateli jednego z Umawiających się Państw, ulegnie rozbiciu lub osiądzie na mieliźnie u wybrzeża drugiej Strony, władze miejscowe winny zawiadomić niezwłocznie o tętn Konsula lub Agenta Konsularnego, w którego okręgu konsularnym zaszedł wypadek.
Wszelkie czynności, związane z akcją ratowniczą okrętów wojennych i handlowych jednego z obydwóch Państw, które ulegną rozbiciu lub osiądą na mieliźnie na wodach terytorialnych drugiego Państwa, odbywać się będą pod kierunkiem Konsulów lub Agentów Konsularnych.
Władze miejscowe obydwóch Państw będą mogły interweniować jedynie w celu udzielenia pomocy urzędnikom konsularnym, utrzymania porządku, zabezpieczenia interesów osób, uczestniczących w akcji ratowniczej, zapewnienia wykonania zarządzeń, dotyczących wwozu i wywozu uratowanych towarów, jak również w celu udzielenia ochrony ogólnym interesom żeglugi.
W razie nieobecności i aż do chwili przybycia na miejsce Konsulów, Agentów Konsularnych, lub ich przedstawicieli, władze miejscowe winny przedsięwziąć wszelkie niezbędne środki dla zapewnienia opieki osobom i dla przechowania przedmiotów uratowanych.
Za interwencję swą w tych wypadkach władze miejscowe nie mogą pobierać żadnych opłat; to samo tyczyć się będzie opłat przewidzianych przez ustawodawstwo miejscowe dla publicznego przetargu rozbitych okrętów, ich szczątków i uratowanych towarów, z wyjątkiem tych, które spowodowane będą akcją ratowniczą, oraz przechowaniem uratowanych przedmiotów, oraz którym w podobnych wypadkach podlegać będą okręty wojenne i handlowe krajowe i Państwa najbardziej uprzywilejowanego.
W razie wątpliwości co do przynależności rozbitych okrętów, zarządzenia przewidziane w niniejszym artykule, należą wyłącznie do kompetencji władz miejscowych.
Uratowane towary i przedmioty będą wolne od wszelkich opłat celnych pod warunkiem, że nie zostaną przeznaczone dla spożycia w. danym kraju.
We wszystkich wypadkach, kiedy w umowach pomiędzy armatorami, załadowcami i ubezpieczającymi nie będzie przepisów odmiennych, awarje, którym uległy na morzu okręty wojenne lub handlowe obydwóch Państw, bez względu na to, czy zawinęły one do portu dobrowolnie, czy też na skutek przymusowego schronienia się, będą załatwiane przez Konsulów lub Agentów Konsularnych własnego Państwa, chyba że w sprawie tych awaryj są zainteresowani obywatele Państwa przyjmującego lub Państwa trzeciego; w tym wypadku i w braku polubownego układu między wszystkimi zainteresowanymi, uregulowanie tych spraw należeć będzie do władz miejscowych.
Każda z Wysokich Umawiających się Stron zobowiązuje się zapewnić ponadto drugiej stronie w zakresie ustanawiania Konsulatów, zarówno jak i we wszystkiem, co dotyczy wykonywania czynności konsularnych oraz korzystania ze zwolnień, praw, przywilejów, immunitetów i zaszczytów zasadę największego uprzywilejowania. Strony zgadzają się jednak, że żadna z Wysokich Umawiających się Stron nie będzie mogła powoływać się na klauzulę największego uprzywilejowania, oraz żądać dla swoich urzędników konsularnych innych lub dalej idących zwolnień, praw, przywilejów, immunitetów i zaszczytów niż te, które sama przyzna urzędnikom i funkcjonarjuszom konsularnym drugiej strony.
Wszędzie, gdzie w niniejszej konwencji jest mowa o "Konsulu" rozumie się przez to Konsulów Generalnych, Konsulów i Wice-Konsulów; również tam, gdzie jest mowa o "Konsulatach" rozumie się Konsulaty Generalne, Konsulaty i Wice-Konsulaty.
Wszystkie postanowienia niniejszej konwencji, dotyczące uprawnień Konsulatów, stosują się w równej mierze do urzędników dyplomatycznych Wysokich Umawiających się Stron, o ile są oni uprawnieni do wykonywania czynności konsularnych.
Konwencja niniejsza będzie ratyfikowana i dokumenty ratyfikacyjne zostaną wymienione w Warszawie, gdy tylko to będzie możliwe. Wejdzie ona w życie w miesiąc po dacie wymiany dokumentów ratyfikacyjnych.
Konwencja niniejsza obowiązywać będzie tak długo, dopóki nie będzie wypowiedziana przez jedną z Wysokich Umawiających się Stron. Skutki tego wypowiedzenia nastąpią dopiero po upływie okresu sześciomiesięcznego.
NA DOWÓD CZEGO odnośni pełnomocnicy mniejszą konwencję podpisali i opatrzyli ją swemi pieczęciami.
Sporządzono w dwóch oryginalnych egzemplarzach francuskich w Białogrodzie dnia dwudziestego szóstego marca tysiąc dziewięćset dwudziestego siódmego roku.
Za Rzeczpospolitą Polską:
Okęcki
Karol Poznański
Za Królestwo Serbów, Chorwatów i Słoweńców:
Ninko Peritch
Zaznajomiwszy się z powyższą konwencją uznaliśmy ją i uznajemy za słuszną zarówno w całości jak i każde z zawartych w niej postanowień; oświadczamy, że jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona i przyrzekamy, że będzie niezmiennie zachowywana.
NA DOWÓD CZEGO, wydaliśmy Akt niniejszy opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.
W Warszawie, dnia 5 maja 1931 r.
Dokumenty powiązane
Jeżeli chcesz mieć dostęp do wszystkich dokumentów powiązanych, zaloguj się do LEX-a Nie korzystasz jeszcze z programów LEX? Zamów dostęp testowy »
Akty prawne liczba obiektów na liście: (2)
Akty wprowadzające liczba obiektów na liście: (2)
- Wymiana dokumentów ratyfikacyjnych konwencji konsularnej między Polską a Królestwem Serbów, Chorwatów i Słoweńców, podpisanej w Belgradzie dnia 6 marca 1927 roku.
- Ratyfikacja konwencji konsularnej między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Serbów, Chorwatów i Słoweńców, podpisanej w Białogardzie dnia 6 marca 1927 r.