Art. 21. - Konwencja zawarta między Austrją, Włochami, Polską, Rumunją, Królestwem Serbów, Chorwatów i Słoweńców i Czechosłowacją, dotycząca uregulowania różnych kategoryj emerytur, które nie zostały uregulowane przez konwencję rzymską z dnia 6 kwietnia 1922 r. Wiedeń.1923.11.30.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1931.8.41

Akt utracił moc

Wersja od: 12 maja 1930 r.

Artykuł  21.

Wysokie Układające się Strony zobowiązują się, z powodu przejęcia obowiązku wypłaty zaopatrzenia, wydać sobie nawzajem odnośne akta i potrzebne dokumenty, oraz zobowiązują się przechowywać przez lat trzydzieści licząc od dnia wejścia w życie niniejszej konwencji, księgi i pisma ogólne tego rodzaju.

Wysokie Układające się Strony postanawiają pozatem udzielać sobie wzajemnej pomocy w wykonaniu niniejszej konwencji, porozumiewać się z sobą w tej sprawie bezpośrednio zapomocą odnośnych centralnych władz bez pośrednictwa placówek dyplomatycznych, pozwalać przedstawicielom wyznaczonym przez interesowane państwa na narady oraz inspekcje, względnie na prawo czynienia odpisów z aktów, oraz dostarczać potrzebnych wyjaśnień najkrótszą drogą.