Konwencja w sprawie transgranicznych skutków awarii przemysłowych. Helsinki.1992.03.17.
Dz.U.2004.129.1352
Akt obowiązującyKONWENCJA
sporządzona w Helsinkach dnia 17 marca 1992 r.
w sprawie transgranicznych skutków awarii przemysłowych,
PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 17 marca 1992 r. została sporządzona w Helsinkach Konwencja w sprawie transgranicznych skutków awarii przemysłowych, w następującym brzmieniu:
Przekład
KONWENCJA
w sprawie transgranicznych skutków awarii przemysłowych
Preambuła
Strony niniejszej konwencji,
pomne szczególnego znaczenia ochrony człowieka i środowiska przed skutkami awarii przemysłowych, w interesie obecnego i przyszłych pokoleń,
uznając znaczenie i pilną potrzebę zapobiegania poważnym i ujemnym skutkom awarii przemysłowych dla człowieka i środowiska oraz wspierania wszelkich działań, które stymulują racjonalne, oszczędne i efektywne wykorzystanie środków podejmowanych w celu zapobiegania awariom, zapewnienia gotowości na wypadek awarii i reagowania w przypadku ich wystąpienia, zapewnienia ekologicznie bezpiecznego i stabilnego rozwoju gospodarczego,
biorąc pod uwagę, że skutki awarii przemysłowych mogą być odczuwane poprzez granice i wymagać będą współpracy między państwami,
potwierdzając konieczność wspierania aktywnej współpracy międzynarodowej zainteresowanych państw przed, w czasie i po awarii zmierzających do umocnienia odpowiedniej polityki, a także usprawnienia i koordynacji działań na wszelkich niezbędnych szczeblach w celu zapobiegania transgranicznym skutkom awarii przemysłowych, zapewnienia gotowości na wypadek awarii i likwidacji ich skutków,
odnotowując wagę dwustronnych i wielostronnych przedsięwzięć w zakresie zapobiegania awariom przemysłowym, zapewnienia gotowości na wypadek awarii i likwidacji ich skutków oraz wynikające z tego korzyści,
świadome roli odgrywanej w tej dziedzinie przez Europejską Komisję Gospodarczą Organizacji Narodów Zjednoczonych (EKG) i powołując się, między innymi, na kodeks postępowania EKG przy nadzwyczajnym zanieczyszczaniu transgranicznych wód śródlądowych i Konwencję o ocenach oddziaływania na środowisko w kontekście transgranicznym,
mając na względzie odpowiednie postanowienia Aktu Końcowego Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (KBWE), Dokumentu Końcowego Spotkania Wiedeńskiego Przedstawicieli Państw - Uczestników KBWE i wyników Spotkania Sofijskiego KBWE w sprawie ochrony środowiska, a także odpowiednie działania i mechanizmy Programu Środowiska Narodów Zjednoczonych (UNEP), zwłaszcza jego program APELL, Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP), zwłaszcza jej kodeks postępowania na rzecz przeciwdziałania dużym awariom przemysłowym, i działania innych odpowiednich organizacji międzynarodowych,
uwzględniając odpowiednie postanowienia Deklaracji Konferencji Narodów Zjednoczonych w sprawie środowiska człowieka, a w szczególności zasadę 21 postanawiającą, że państwa, zgodnie z Kartą Narodów Zjednoczonych i zasadami prawa międzynarodowego, posiadają suwerenne prawo do eksploatacji własnych zasobów zgodnie ze swoją polityką w dziedzinie ochrony środowiska i ponoszą odpowiedzialność za to, by działania prowadzone w ramach ich jurysdykcji lub nadzoru nie powodowały szkody w środowisku innych państw lub na obszarach poza granicami ich jurysdykcji krajowej,
uznając zasadę "zanieczyszczający płaci" za ogólną zasadę międzynarodowego prawa ochrony środowiska,
podkreślając zasady i zwyczaje prawa międzynarodowego, zasadę dobrego sąsiedztwa, wzajemności, niedyskryminacji i dobrej wiary,
uzgodniły, co następuje:
Definicje
Dla celów niniejszej konwencji przyjęto następujące określenia:
Zakres
Postanowienia ogólne
Identyfikacja, konsultacje i opinie
Dobrowolne rozszerzenie działań
Strony zainteresowane, z inicjatywy którejkolwiek z nich, powinny podjąć rozmowy w sprawie uznania działalności nieobjętej załącznikiem I za działalność niebezpieczną. Strony mogą za obopólną zgodą wybrać dowolny mechanizm konsultacyjny lub komisję badawczą zgodnie z załącznikiem II w celu wyrobienia poglądu w tej sprawie. Po osiągnięciu przez Strony porozumienia w tej sprawie niniejsza konwencja lub dowolna jej część stosowana jest do tej działalności tak, jak gdyby była ona działalnością niebezpieczną.
Zapobieganie
Podejmowanie decyzji lokalizacyjnych
Strona zdarzenia w ramach swojego systemu prawnego w taki sposób kształtuje politykę lokalizowania obiektów nowych i wprowadzania znacznych modyfikacji w obiektach istniejących, w których prowadzona jest działalność niebezpieczna, aby sprowadzić do minimum zagrożenie dla ludności i środowiska wszystkich Stron dotkniętych. Strony dotknięte w ramach swoich systemów prawnych w taki sposób kształtują politykę dotyczącą istotnych przedsięwzięć na obszarach potencjalnie zagrożonych transgranicznymi skutkami awarii przemysłowych, aby do minimum sprowadzić związane z nimi ryzyko. Przy opracowywaniu kierunków takiej polityki i w granicach swoich systemów prawnych Strony rozpatrują zagadnienia ujęte w załączniku V ust. 2 pkt 1-8 oraz w załączniku VI do niniejszej konwencji.
Gotowość do sytuacji nadzwyczajnych
Informowanie i udział społeczeństwa
System powiadamiania o awariach przemysłowych
Reagowanie
Pomoc wzajemna
Odpowiedzialność
Strony popierają odpowiednie wysiłki międzynarodowe mające na celu wypracowanie zasad, kryteriów i procedur w dziedzinie odpowiedzialności.
Badania naukowe i prace rozwojowe
Strony, w miarę potrzeby, zainicjują i podejmą współpracę w zakresie prowadzenia badań naukowych i prac rozwojowych, dotyczących metod i technik zapobiegania awariom przemysłowym, zapewnienia gotowości oraz reagowania w przypadku ich wystąpienia. W tym celu Strony będą sprzyjać współpracy naukowej i technicznej i będą ją aktywnie promować, w tym badania dotyczące mniej niebezpiecznych procesów, w celu ograniczenia ryzyka wystąpienia awarii oraz zapobieżenia i ograniczenia ich skutków.
Wymiana informacji
Strony będą dokonywać, na płaszczyźnie wielostronnej lub dwustronnej, wymiany dostępnych w rozsądnych granicach informacji, włączając elementy zawarte w załączniku XI do niniejszej konwencji.
Wymiana technologii
Kompetentne organy i punkty kontaktowe
Konferencja Stron
Prawo głosu
Sekretariat
Sekretarz Wykonawczy Europejskiej Komisji Gospodarczej wykonuje następujące funkcje Sekretariatu konwencji:
Rozstrzyganie sporów
Ograniczenia w dostarczaniu informacji
Wykonywanie konwencji
Strony składają okresowo informacje o wykonywaniu postanowień niniejszej konwencji.
Umowy dwustronne i wielostronne
Poprawki do konwencji
Podpisanie
Niniejsza konwencja jest wyłożona do podpisania w Helsinkach od dnia 17 do dnia 18 marca 1992 r. włącznie, a następnie w siedzibie Organizacji Narodów Zjednoczonych w Nowym Jorku do dnia 18 września 1992 r. przez państwa członkowskie Europejskiej Komisji Gospodarczej, a także państwa posiadające status konsultacyjny przy Europejskiej Komisji Gospodarczej, zgodnie z ust. 8 rezolucji 36 (IV) Rady Gospodarczej i Społecznej z dnia 28 marca 1947 r., oraz przez regionalne organizacje integracji gospodarczej, utworzone przez suwerenne państwa członkowskie Europejskiej Komisji Gospodarczej, którym ich państwa członkowskie przekazały pełnomocnictwa do rozstrzygania spraw uregulowanych przez niniejszą konwencję, w tym pełnomocnictwa do podpisywania umów odnoszących się do tych zagadnień.
Depozytariusz
Funkcję depozytariusza niniejszej konwencji pełni Sekretarz Generalny Narodów Zjednoczonych.
Ratyfikacja, przyjęcie, zatwierdzenie i przystąpienie
Wejście w życie
Wypowiedzenie konwencji
Teksty autentyczne
Oryginał niniejszej konwencji, której teksty angielski, rosyjski i francuski mają jednakową moc, zostanie złożony na przechowanie Sekretarzowi Generalnemu Narodów Zjednoczonych.
NA DOWÓD TEGO niżej podpisani, należycie do tego upoważnieni, podpisali niniejszą konwencję.
SPORZĄDZONO w Helsinkach, dnia siedemnastego marca tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego drugiego roku.
ZAŁĄCZNIKI
ZAŁĄCZNIK I 1
Substancje niebezpieczne służące ustaleniu niebezpiecznych rodzajów działalności1
Substancje niebezpieczne służące ustaleniu niebezpiecznych rodzajów działalności1
Przy ustalaniu niebezpiecznych rodzajów działalności Strony winny brać pod uwagę faktyczne i przewidywane niebezpieczne właściwości i/lub ilości wszystkich występujących substancji niebezpiecznych lub substancji niebezpiecznych, które, jak racjonalnie można przewidzieć, mogą powstać w sytuacji utraty kontroli nad działalnością, w tym rodzajami działalności związanymi z magazynowaniem, podejmowaną w ramach niebezpiecznej działalności.
CZĘŚĆ I.
KATEGORIE SUBSTANCJI I MIESZANIN NIEWYMIENIONE W CZĘŚCI II
KATEGORIE SUBSTANCJI I MIESZANIN NIEWYMIENIONE W CZĘŚCI II
Kategoria zgodna z Globalnie Zharmonizowanym Systemem Klasyfikacji i Oznakowania Chemikaliów (GHS) Organizacji Narodów Zjednoczonych (ONZ) | Ilość progowa (w tonach metrycznych) | |
1. | Toksyczność ostra, Kategoria 1, wszystkie drogi narażenia2 | 20 |
2. | Toksyczność ostra: Kategoria 2, wszystkie drogi narażenia3 Kategoria 3, droga narażenia przez drogi oddechowe4 | 200 |
3. | Działanie toksyczne na narządy docelowe (STOT) - Narażenie jednorazowe (SE) STOT, Kategoria 15 | 200 |
4. | Materiały wybuchowe - niestabilne materiały wybuchowe lub materiały wybuchowe, gdzie substancja, mieszanina bądź wyrób należy do Podklasy 1.1, 1.2, 1.3, 1.5 lub 1.6 Rozdziału 2.1.2 kryteriów GHS lub substancje bądź mieszaniny o właściwościach wybuchowych określonych badaniami serii 2 części I Zaleceń ONZ dotyczących transportu towarów niebezpiecznych: Podręcznik Badań i Kryteriów (Podręcznik Badań i Kryteriów) nienależące do klas zagrożenia wywoływanego przez nadtlenki organiczne lub substancje i mieszaniny samoreaktywne6, 7 | 50 |
5. | Materiały wybuchowe, gdzie substancja, mieszanina bądź wyrób należy do Podklasy 1.4 Rozdziału 2.1.2 kryteriów GHS7,8 | 200 |
6. | Gazy łatwopalne, Kategoria 1 lub 29 | 50 |
7. | Aerozole10, Kategoria 1 lub 2, zawierające gazy łatwopalne Kategorii 1 lub 2 bądź ciecze łatwopalne Kategorii 1 | 500 (netto) |
8. | Aerozole10, Kategoria 1 lub 2, niezawierające gazów łatwopalnych Kategorii 1 lub 2 ani cieczy łatwopalnych Kategorii 1 11 | 50 000 (netto) |
9. | Gazy utleniające, Kategoria 112 | 200 |
10. | Ciecze łatwopalne: Ciecze łatwopalne, Kategoria 1, lub Ciecze łatwopalne, Kategoria 2 lub 3, utrzymywane w temperaturze powyżej ich temperatury wrzenia13, lub Pozostałe ciecze o temperaturze zapłonu ≤ 60 °C, utrzymywane w temperaturze powyżej ich temperatury wrzenia14 | 50 |
11. | Ciecze łatwopalne: Ciecze łatwopalne, Kategoria 2 lub 3, w przypadku których szczególne warunki procesu, takie jak wysokie ciśnienie lub wysoka temperatura, mogą stanowić zagrożenie awariami przemysłowymi 15, lub Pozostałe ciecze o temperaturze zapłonu ≤ 60 °C, w przypadku których szczególne warunki procesu, takie jak wysokie ciśnienie lub wysoka temperatura, mogą stanowić zagrożenie awariami przemysłowymi14 | 200 |
12. | Ciecze łatwopalne, Kategoria 2 lub 3, nieobjęte 10 i 1116 | 50 000 |
13. | Substancje i mieszaniny samoreaktywne oraz nadtlenki organiczne: Substancje i mieszaniny samoreaktywne, Typ A lub B, lub Nadtlenki organiczne, Typ A lub B17 | 50 |
14. | Substancje i mieszaniny samoreaktywne oraz nadtlenki organiczne: Substancje i mieszaniny samoreaktywne, Typ C, D, E lub F, lub Nadtlenki organiczne, Typ C, D, E lub F18 | 200 |
15. | Piroforyczne substancje ciekłe i stałe, Kategoria 1 | 200 |
16. | Utleniające substancje ciekłe i stałe, Kategoria 1, 2 lub 3 | 200 |
17. | Niebezpieczne dla środowiska wodnego, Kategoria ostre 1 lub przewlekłe 119 | 200 |
18. | Niebezpieczne dla środowiska wodnego, Kategoria przewlekłe 220 | 500 |
19. | Substancje i mieszaniny, które reagują gwałtownie z wodą, takie jak chlorek acetylu, czterochlorek tytanu | 500 |
20. | Substancje i mieszaniny, które w kontakcie z wodą wydzielają gazy łatwopalne, Kategoria 121 | 500 |
21. | Substancje i mieszaniny, które w kontakcie z wodą uwalniają toksyczne gazy (substancje i mieszaniny, które w kontakcie z wodą lub wilgotnym powietrzem uwalniają gazy zaklasyfikowane ze względu na ostrą toksyczność w kategorii 1, 2 lub 3, takie jak fosforek glinu, pięciosiarczek fosforu) | 200 |
CZĘŚĆ II.
SUBSTANCJE CHEMICZNE
SUBSTANCJE CHEMICZNE
Substancja | Ilość progowa (w tonach metrycznych) | |||
1a. | Azotan amonu 22 | 10 000 | ||
1b. | Azotan amonu23 | 5 000 | ||
1c. | Azotan amonu24 | 2 500 | ||
1d. | Azotan amonu25 | 50 | ||
2a. | Azotan potasu26 | 10 000 | ||
2b. | Azotan potasu27 | 5 000 | ||
3. | Pentatlenek arsenu, kwas arsenowy (V) i/lub jego sole | 2 | ||
4. | Tritlenek arsenu, kwas arsenowy (III) i/lub jego sole | 0,1 | ||
5. | Brom | 100 | ||
6. | Chlor | 25 | ||
7. | Związki niklu w formie wdychalnego pyłu: tlenek niklu, ditlenek niklu, siarczek niklu, disiarczek triniklu, tritlenek diniklu | 1 | ||
8. | Etylenoimina | 20 | ||
9. | Fluor | 20 | ||
10. | Formaldehyd (o stężeniu ≥ 90 %) | 50 | ||
11. | Wodór | 50 | ||
12. | Chlorowodór (gaz ciekły) | 250 | ||
13. | Alkile ołowiu | 50 | ||
14. | Łatwopalne gazy ciekłe, kategoria 1 lub 2 (w tym gaz płynny LPG) i gaz ziemny28 | 200 | ||
15. | Acetylen | 50 | ||
16. | Tlenek etylenu | 50 | ||
17. | Tlenek propylenu | 50 | ||
18. | Metanol | 5 000 | ||
19. | 4,4-metylenobis (2-chloranilina) i/lub sole w formie sproszkowanej | 0,01 | ||
20. | Izocyjanian metylu | 0,15 | ||
21. | Tlen | 2 000 | ||
22. | Diiozocyjanian toluilenu (2,4- diizocyjanian toluilenu i 2,6- diizocyjanian toluilenu) | 100 | ||
23. | Dichlorek karbonylu (fosgen) | 0,75 | ||
24. | Arsyna (arsenowodór) | 1 | ||
25. | Fosforowodór (tri wodorek fosforu) | 1 | ||
26. | Dichlorek siarki | 1 | ||
27. | Tritlenek siarki | 75 | ||
28. | Polichlorowane dibenzofurany i polichlorowane dibenzodioksyny (w tym tetrachlorodibenzodioksyna TCDD), obliczone jako ekwiwalent TCDD29 | 0,001 | ||
29. | Następujące substancje rakotwórcze lub mieszaniny zawierające następujące substancje rakotwórcze w stężeniach przekraczających 5% wagowych: 4-aminobifenyl i/lub jego sole, chlorek benzylidenu, benzydyna i/lub jej sole, eter bis (chlorometylowy), eter chlorometylometylowy, 1,2- dibromoetan, siarczan dietylu, siarczan dimetylu, chlorek dimetylokarbamoilowy, 1,2- dibromo-3-chloropropan, 1,2- dimetylohydrazyna, dimetylonitrozoamina, heksametylofosforotriamid, hydrazyna, 2- naftyloamina i/lub sole, 4-nitrobifenyl i 1,3-propanosulton | 2 | ||
30. | Produkty ropopochodne i paliwa alternatywne: (a) Benzyny i benzyny ciężkie; (b) Nafty (w tym paliwa do silników odrzutowych); (c) Oleje gazowe (w tym paliwo do silników wysokoprężnych, oleje opałowe i mieszaniny olejów gazowych); (d) Ciężki olej opałowy; (e) Paliwa alternatywne mające takie samo zastosowanie i posiadające podobne właściwości pod względem palności oraz zagrożeń dla środowiska jak produkty, o których mowa w literach od (a) do (d) | 25 000 | ||
31. | Amoniak bezwodny | 200 | ||
32. | Trifluorek boru | 20 | ||
33. | Siarkowodór | 20 | ||
34. | Piperdyna | 200 | ||
35. | Bis-(2-dimetyloaminoetylo)-metyloamina | 200 | ||
36. | 3-(2-etyloheksyloksy)propyloamina | 200 | ||
37. | Mieszaniny podchlorynu sodu zaklasyfikowane ze względu na toksyczność ostrą dla środowiska wodnego, kategoria 1 [H400] zawierające mniej niż 5% aktywnego chloru i niezaklasyfikowane do żadnej innej kategorii zagrożenia w Części I załącznika I.30 | 500 | ||
38. | Propyloamina31 | 2 000 | ||
39. | Akrylan tert-butylu31 | 500 | ||
40. | 2-metylo-3-butenonitry]31 | 2 000 | ||
41. | Tetrahydro-3,5-dimetylo-1,2,3,5-tiadiazyno-2-tion (Dazomet)31 | 200 | ||
42. | Akrylan metylu31 | 2 000 | ||
43. | 3-metylopirydyna31 | 2 000 | ||
44. | 1-bromo-3-chloropropan31 | 2000 |
1 Kryteria zgodne z Globalnie Zharmonizowanym Systemem Klasyfikacji i Oznakowania Chemikaliów (GHS) Organizacji Narodów Zjednoczonych (ONZ) (ST/SG/AC.10/30/Rev.4). Strony winny stosować powyższe kryteria na potrzeby klasyfikacji substancji i mieszanin dla celów Części I niniejszego załącznika, chyba że w ustawodawstwie krajowym przyjęte zostały inne prawnie wiążące kryteria. Mieszaniny winny być traktowane tak samo jak substancje czyste, jeśli ich stężenie mieści się w granicach ustalonych z uwzględnieniem ich właściwości zgodnie z GHS, chyba że wyraźnie określono ich skład procentowy lub inną konkretną charakterystykę.
2 Zgodnie z kryteriami zawartymi w rozdziałach 3.1.2 i 3.1.3 GHS.
3 Zgodnie z kryteriami zawartymi w rozdziałach 3.1.2 i 3.1.3 GHS.
4 Substancje niebezpieczne będące ostro toksyczne Kategorii 3 drogą pokarmową należą do pozycji 2 ostro toksyczne w przypadkach, gdy nie można ich zaklasyfikować ani ze względu na ostrą toksyczność drogą inhalacyjną, ani ze względu na ostrą toksyczność drogą skórną, przykładowo z uwagi na brak decydujących danych na temat ich toksyczności drogą inhalacyjną lub skórną.
5 Substancje, które spowodowały znaczną toksyczność u ludzi lub takie które, w oparciu o dowody z badań z udziałem zwierząt doświadczalnych, można uznać za mogące skutkować znaczną toksycznością u ludzi w następstwie jednorazowego narażenia. Dalsze wskazówki znaleźć można na rysunku 3.8.1 i tabeli 3.8.1 w części 3 GHS.
6 Badanie właściwości wybuchowych substancji i mieszanin jest niezbędne tylko w przypadku, gdy procedura kwalifikacyjna zgodna z aneksem 6 częścią 3 Podręcznika badań i kryteriów pozwala stwierdzić, że substancja lub mieszanina potencjalnie posiada właściwości wybuchowe.
7 Klasa zagrożeń Materiały wybuchowe obejmuje wyroby pirotechniczne. Jeżeli ilość substancji lub mieszaniny wybuchowej zawarta w wyrobie jest znana, winna być brana pod uwagę na potrzeby niniejszej Konwencji. Jeżeli ilość substancji lub mieszaniny wybuchowej zawarta w wyrobie nie jest znana, wówczas na potrzeby niniejszej Konwencji cały wyrób traktowany jest jak materiał wybuchowy.
8 Jeśli Materiały wybuchowe z Podklasy 1.4 są rozpakowywane lub przepakowywane, przypisuje się je do pozycji 4 (Materiały wybuchowe), o ile nie wykaże się, że zagrożenie nadal odpowiada Podklasie 1.4, zgodnie z GHS.
9 Zgodnie z kryteriami zawartymi w rozdziale 2.2.2 GHS.
10 Aerozole są klasyfikowane zgodnie z kryteriami zawartymi w Rozdziale 2.3 GHS i Podręcznikiem Badań i Kryteriów, Część III, sekcja 31.
11 Aby zastosować tę pozycję, należy udokumentować, że dozownik aerozolu nie zawiera łatwopalnego gazu kategorii 1 lub 2 ani łatwopalnej cieczy kategorii 1.
12 Zgodnie z kryteriami zawartymi w rozdziale 2.4.2 GHS.
13 Zgodnie z kryteriami zawartymi w rozdziale 2.6.2 GHS.
14 Ciecze o temperaturze zapłonu przekraczającej 35 °C mogą być traktowane jak ciecze niepalne dla niektórych celów regulacyjnych (np. w transporcie) w przypadku uzyskania negatywnych wyników w badaniu na podtrzymanie palenia L.2, w części III, sekcji 32 Podręcznika badań i kryteriów. Nie ma to jednak zastosowania w warunkach podwyższonej temperatury lub ciśnienia, w związku z tym takie ciecze są włączone do tej pozycji.
15 Zgodnie z kryteriami zawartymi w rozdziale 2.6.2 GHS.
16 Zgodnie z kryteriami zawartymi w rozdziale 2.6.2 GHS.
17 Zgodnie z kryteriami zawartymi w rozdziałach 2.8.2 i 2.15.2.2 GHS.
18 Zgodnie z kryteriami zawartymi w rozdziałach 2.8.2 i 2.15.2.2 GHS.
19 Zgodnie z kryteriami zawartymi w rozdziale 4.1.2 GHS.
20 Zgodnie z kryteriami zawartymi w rozdziale 4.1.2 GHS.
21 Zgodnie z kryteriami zawartymi w rozdziale 2.12.2 GHS.
22 Azotan amonu (10 000): nawozy zdolne do samopodtrzymującego się rozkładu.
Niniejsza uwaga ma zastosowanie do nawozów wieloskładnikowych/złożonych opartych na azotanie amonu (nawozy wieloskładnikowe/złożone zawierają azotan amonu z fosforanem i/lub potażem), zdolnych do samopodtrzymującego się rozkładu zgodnie z testem nieckowym (zob. Podręcznik badań i kryteriów część III pkt 38.2), i w których zawartość azotu pochodząca z azotanu amonu wynosi:
(a) od 15,75% do 24,5% wagowych (15,75% i 24,5% zawartości wagowej azotu pochodzącej z azotanu amonu odpowiada odpowiednio 45% i 70% azotanu amonu) i które albo nie zawierają łącznie więcej niż 0,4% materiałów palnych/organicznych lub spełniają wymagania odpowiedniego testu odporności na detonację (np. testu 4-calowych rur stalowych);
(b) 15,75% wagowych lub mniej oraz obejmuje nieograniczoną ilość substancji palnych.
23 Azotan amonu (5 000): stosowany jako nawóz.
Ma to zastosowanie do prostych nawozów sztucznych opartych na azotanie amonu oraz do wieloskładnikowych/złożonych nawozów sztucznych opartych na azotanie amonu, w których zawartość azotu pochodząca z azotanu amonu:
(a) przekracza 24,5% wagowych, z wyjątkiem mieszanin prostych nawozów sztucznych opartych na azotanie amonu z dolomitem, kamieniem wapiennym i/lub węglanem wapnia o czystości co najmniej 90%;
(b) przekracza 15,75% wagowych w mieszaninach azotanu amonu i siarczanu amonu;
(c) przekracza 28% wagowych (28% zawartości wagowej azotu pochodzącej z azotanu amonu odpowiada 80% azotanu amonu) dla mieszanin prostych nawozów sztucznych opartych na azotanie amonu z dolomitem, kamieniem wapiennym i/lub węglanem wapnia o czystości co najmniej 90 %;
i które spełniają także wymagania odpowiedniego testu odporności na detonację (np. testu 4-calowych rur stalowych).
24 Azotan amonu (2 500): techniczny.
Ma to zastosowanie do:
(a) Azotanu amonu i mieszanin azotanu amonu, w których zawartość azotu pochodząca z azotanu amonu wynosi:
(i) od 24,5% do 28% wagowych i które nie zawierają więcej niż 0,4% substancji palnych;
(ii) ponad 28% wagowych i które nie zawierają więcej niż 0,2% substancji palnych;
(b) Wodnych roztworów azotanu amonu, w których zawartość azotanu amonu wynosi ponad 80% wagowych.
25 Azotan amonu (50): materiał "poza specyfikacją" i nawozy niespełniające wymagań odpowiedniego testu odporności na detonację (np. testu 4-calowych rur stalowych).
Ma to zastosowanie do:
(a) Materiału odrzuconego w procesie produkcyjnym oraz do azotanu amonu i mieszanin azotanu amonu, prostych nawozów sztucznych opartych na azotanie amonu i nawozów sztucznych wieloskładnikowych/złożonych opartych na azotanie amonu, o których mowa w uwagach 23 i 24, które są lub zostały zwrócone przez końcowego użytkownika producentowi, przekazane do czasowego składowania lub do zakładu przetwórczego w celu przetworzenia, recyklingu lub obróbki dla celów bezpiecznego użytkowania, ze względu na brak zgodności ze specyfikacjami w uwagach 23 i 24;
(b) Nawozów, o których mowa w uwadze 22(a) i uwadze 23, które nie spełniają wymogów odpowiedniego testu odporności na detonację (np. testu 4-calowych rur stalowych).
26 Azotan potasu (10 000): nawozy sztuczne złożone oparte na azotanie potasu (w postaci bryłek/granulatu), które mają takie same właściwości jak czysty azotan potasu.
27 Azotan potasu (5 000): nawozy sztuczne złożone oparte na azotanie potasu (w postaci kryształów), które mają takie same niebezpieczne właściwości jak czysty azotan potasu.
28 Biogaz uszlachetniony: na potrzeby wdrożenia Konwencji biogaz uszlachetniony może być zaklasyfikowany do pozycji 14 części 2 załącznika I, w przypadkach gdy został on przetworzony zgodnie z obowiązującymi normami dla biogazu oczyszczonego i biogazu uszlachetnionego przy zapewnieniu jakości równoważnej do jakości gazu ziemnego, w tym zawartości metanu, i gdy zawiera on maksymalnie 1% tlenu.
29 Polichlorowane dibenzofurany i polichlorowane dibenzodioksyny.
Ilości polichlorowanych dibenzofuranów i polichrolowanych dibenzodioksyn oblicza się przy zastosowaniu następujących współczynników równoważnych toksyczności (TEF) dla ludzi i ssaków Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) w odniesieniu do dioksyn i związków dioksynopodobnych poddanych ponownej ocenie przeprowadzonej w roku 2005:
WHO 2005 TEF
Dioksyny | TEF | Furany | TEFF |
2,3,7,8-TCDD | 1 | 2,3,7,8-TCDF | 0,1 |
1,2,3,7,8-PeCDD | 1 | 2,3,4,7,8-PeCDF | 0,3 |
1,2,3,4,7,8-HxCDD | 0,1 | 1,2,3,7,8-PeCDF | 0,03 |
1,2,3,6,7,8-HxCDD | 0,1 | 1,2,3,4,7,8-HxCDF | 0,1 |
1,2,3,7,8,9-HxCDD | 0,1 | 1,2,3,7,8,9-HxCDF | 0,1 |
1,2,3,4,6,7,8-HpCDD | 0,01 | 2,3,4,6,7,8-HxCDF | 0,1 |
OCDD | 0,0003 | 1,2,3,7,8,9-HxCDF | 0,1 |
1,2,3,4,6,7,8-HpCDF | 0,01 | ||
1,2,3,4,7,8,9-HpCDF | 0,01 | ||
OCDF | 0,0003 |
Skróty: Hx = heksa, Hp = hepta, O = okta, P = penta, T = tetra.
Odniesienie: Martin Van den Berg i inni, "The 2005 World Health Organization Re-evaluation of Human and Mammalian Toxic Equivalency Factors for Dioxins and Dioxin-like Compounds" Toxicological Sciences, tom 93, Nr 2 (październik 2006), str. 223-241 (2006).
30 Pod warunkiem, że mieszanina ta niezawierająca podchlorynu sodu nie zostałaby zaklasyfikowana jako substancja o ostrej toksyczności dla środowiska wodnego, Kategoria 1.
31 W przypadkach, gdy substancja niebezpieczna należy do Kategorii 10 ciecze łatwopalne lub do Kategorii 11 ciecze łatwopalne, wówczas do celów Konwencji stosuje się najniższą wartość progową.
Po zaznajomieniu się z powyższymi zmianami, w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej oświadczam, że:
- zostały one uznane za słuszne zarówno w całości, jak i każde z postanowień w nich zawartych,
- są przyjęte, ratyfikowane i potwierdzone,
- będą niezmiennie zachowywane.
Na dowód czego wydany został akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej Polskiej.
Dano w Warszawie dnia 20 czerwca 2018 r.
ZAŁĄCZNIK II
PROCEDURA STOSOWANA PRZEZ KOMISJĘ BADAWCZĄ ZGODNIE Z ARTYKUŁAMI 4 i 5
PROCEDURA STOSOWANA PRZEZ KOMISJĘ BADAWCZĄ ZGODNIE Z ARTYKUŁAMI 4 i 5
2. Komisja badawcza składa się z trzech członków. Zarówno Strona zapytująca, jak i druga Strona procedury badawczej wyznaczają po jednym ekspercie naukowym lub technicznym, obaj zaś wyznaczeni w ten sposób eksperci wyznaczają trzeciego eksperta pełniącego funkcję przewodniczącego komisji badawczej. Ten ostatni nie powinien być obywatelem żadnej ze Stron procedury badawczej, nie może mieć swojego stałego miejsca zamieszkania na terytorium żadnej z tych Stron, nie może być zatrudniony przez żadną z nich ani też być zaangażowany w tę sprawę w żaden inny sposób.
3. Jeśli przewodniczący komisji badawczej nie został wyznaczony w ciągu dwóch miesięcy od wyznaczenia drugiego eksperta, to Sekretarz Wykonawczy Europejskiej Komisji Gospodarczej powinien, na życzenie jednej ze Stron, wyznaczyć go w ciągu następnych dwóch miesięcy.
4. Jeśli jedna ze Stron procedury badawczej nie wyznaczy eksperta w ciągu jednego miesiąca od otrzymania z Sekretariatu powiadomienia, to druga Strona może poinformować o tym Sekretarza Wykonawczego Europejskiej Komisji Gospodarczej, który w tym przypadku wyznacza przewodniczącego komisji badawczej w ciągu następnych dwóch miesięcy. Po wyznaczeniu przewodniczący komisji badawczej zwraca się do Strony, która jeszcze nie wyznaczyła swego eksperta, o dokonanie tego w ciągu jednego miesiąca. Po upływie tego terminu przewodniczący informuje Sekretarza Wykonawczego Europejskiej Komisji Gospodarczej, który wyznacza tego eksperta w ciągu następnych dwóch miesięcy.
5. Komisja badawcza przyjmuje własne zasady proceduralne.
6. Komisja badawcza może podejmować wszelkie właściwe środki dla realizacji swoich funkcji.
7. Strony procedury badawczej powinny ułatwiać pracę komisji badawczej, a w szczególności, wykorzystując wszelkie środki, jakimi dysponują, powinny:
(a) udostępniać jej odpowiednie dokumenty, pomieszczenia i urządzenia oraz informacje,
(b) umożliwiać jej, w razie konieczności, powołanie świadków lub ekspertów i wysłuchanie ich zeznań.
8. Strony i eksperci powinni traktować poufnie każdą informację, którą otrzymują jako poufną podczas pracy komisji badawczej.
9. Jeśli jedna ze Stron procedury badawczej nie stanie przed komisją badawczą lub nie bierze udziału w badaniu swojej sprawy, druga Strona może zażądać od komisji badawczej kontynuowania pracy, aż do jej zakończenia. Nieobecność jednej ze Stron lub nieuczestniczenie w procedurze badawczej nie stanowi przeszkody w kontynuacji i zakończeniu prac przez komisję badawczą.
10. Jeśli komisja badawcza, biorąc pod uwagę konkretne okoliczności sprawy, nie zadecyduje inaczej, koszty działania komisji badawczej, w tym wynagrodzenia jej członków, powinny być pokryte przez Strony procedury badawczej w równych częściach. Komisja badawcza rejestruje wszystkie swoje wydatki i przedkłada Stronom końcowe sprawozdanie z poniesionych kosztów.
11. Każda Strona, która jest zainteresowana ze względów praktycznych przedmiotem procedury badawczej i której interesów mogą dotyczyć ostateczne ustalenia w tej sprawie, może za zgodą komisji badawczej wziąć udział w jej postępowaniu.
12. Decyzje komisji badawczej w sprawach proceduralnych podejmowane są większością głosów jej członków. Ostateczne ustalenia komisji badawczej odzwierciedlają pogląd większości jej członków i zawierają także opinie odrębne.
13. Komisja badawcza przedstawia swoje ostateczne ustalenia w ciągu dwóch miesięcy od daty jej powołania, jeśli tylko nie uzna za konieczne przedłużenia tego terminu, lecz nie więcej niż o dwa następne miesiące.
14. Ostateczne ustalenia komisji badawczej powinny być oparte na uznanych zasadach naukowych. Ostateczne ustalenia komisja badawcza kieruje do Stron procedury badawczej i Sekretariatu.
ZAŁĄCZNIK III
CZYNNOŚCI PROCEDURALNE PODEJMOWANE ZGODNIE Z ARTYKUŁEM 4
CZYNNOŚCI PROCEDURALNE PODEJMOWANE ZGODNIE Z ARTYKUŁEM 4
2. W celu przeprowadzenia właściwych i skutecznych konsultacji Strona zdarzenia kieruje do każdej Strony, która według jej oceny może stać się Stroną dotkniętą, powiadomienie o planowanym lub realizowanym już rodzaju działalności niebezpiecznej, przy czym czyni to jak najszybciej, w każdym razie nie później niż powiadamia o tym swoje własne społeczeństwo. Powiadomienie o prowadzonych niebezpiecznych rodzajach działalności przekazuje się nie później niż w dwa lata po wejściu w życie niniejszej konwencji dla Strony zdarzenia.
3. Powiadomienie powinno zawierać, między innymi, następujące elementy:
(a) informację o działalności niebezpiecznej, w tym wszelką dostępną informację, np. informację przewidzianą zgodnie z art. 6 o możliwych transgranicznych skutkach w przypadku awarii przemysłowej,
(b) wskazanie rozsądnego terminu, w którym należy udzielić odpowiedzi zgodnie z ust. 4 niniejszego załącznika, z uwzględnieniem charakteru prowadzonej działalności,
oraz może także zawierać informacje, o których mowa w ust. 6 niniejszego załącznika.
4. Strony powiadomione przekazują Stronie zdarzenia odpowiedź w terminie wymienionym w powiadomieniu, potwierdzając fakt otrzymania powiadomienia i informując, czy mają zamiar wziąć udział w konsultacjach.
5. Jeśli Strona powiadomiona nie wyraża zamiaru wzięcia udziału w konsultacjach lub jeśli nie odpowie w terminie wymienionym w powiadomieniu, przepisów następnych punktów niniejszego załącznika nie stosuje się. W tym przypadku Strona zdarzenia zachowuje prawo do decyzji, czy konieczne jest przeprowadzenie analizy ryzyka i oceny skutków, biorąc za podstawę swoje własne przepisy i praktykę.
6. Po otrzymaniu od Strony powiadomionej odpowiedzi ze wskazaniem chęci przeprowadzenia konsultacji Strona zdarzenia, jeśli jeszcze tego nie uczyniła, udostępnia Stronie powiadomionej:
(a) odpowiednią informację o terminie przeprowadzenia analizy ze wskazaniem czasu przeznaczonego na zgłoszenie uwag,
(b) odpowiednią informację o działalności niebezpiecznej i jej transgranicznych skutkach w razie awarii przemysłowej,
(c) możliwość uczestniczenia w ocenie informacji lub jakiegokolwiek komunikatu w sprawie możliwych skutków transgranicznych.
7. Strona dotknięta, na prośbę Strony zdarzenia, przekazuje jej dostępne w rozsądnych granicach informacje o potencjalnych zagrożeniach dla środowiska na obszarze, który znajduje się pod jurysdykcją Strony dotkniętej, jeśli informacje takie są konieczne do sporządzenia oceny ryzyka, analizy skutków i podjęcia niezbędnych kroków. Informacje te przekazywane są bez zwłoki, w razie konieczności za pośrednictwem wspólnego organu, jeśli taki istnieje.
8. Strona zdarzenia, w miarę potrzeby bezpośrednio lub za pośrednictwem wspólnego organu, jeśli taki istnieje, przedkłada Stronie dotkniętej dokumentację zawierającą analizy i oceny zgodnie z wymogami zawartymi w załączniku V ust. 1 i 2.
9. Strony zainteresowane informują ludność na obszarach, które prawdopodobnie będą zagrożone przez działalność niebezpieczną, i organizują rozpowszechnianie wśród ludności dokumentacji dotyczącej analizy i oceny oraz kierują ją do władz odpowiedniego rejonu. Strony zapewnią im możliwość wypowiedzenia uwag lub sprzeciwu wobec działalności niebezpiecznej i przekazania takich uwag lub sprzeciwu w rozsądnym czasie kompetentnemu organowi Strony zdarzenia bezpośrednio bądź, jeśli zajdzie potrzeba, za pośrednictwem Strony zdarzenia.
10. Strona zdarzenia, po zakończeniu sporządzania dokumentacji dotyczącej analizy i oceny, bez nieuzasadnionej zwłoki, przeprowadza konsultacje ze Stroną zagrożoną, odnoszące się między innymi do potencjalnych transgranicznych skutków działalności niebezpiecznej w przypadku awarii przemysłowej, a także do przedsięwzięć ukierunkowanych na zmniejszenie lub wyeliminowanie skutków takiej awarii. Konsultacje mogą dotyczyć następujących zagadnień:
(a) możliwej alternatywy dla niebezpiecznej działalności, także alternatywy niepodejmowania działań, a także możliwych przedsięwzięć dla złagodzenia transgranicznych skutków na koszt Strony zdarzenia,
(b) innych form wzajemnej pomocy, których celem jest ograniczenie wszelkich transgranicznych skutków,
(c) wszelkich innych odpowiednich zagadnień.
Na początku konsultacji Strony powinny określić rozsądne granice czasowe tych konsultacji. Wszelkie tego typu konsultacje mogą być prowadzone w ramach odpowiedniego wspólnego organu, jeśli taki istnieje.
11. Strony zainteresowane zapewniają we właściwy sposób uwzględnienie wyników analizy i oceny, a także zgłoszonych uwag, zgodnie z ust. 9 niniejszego załącznika, oraz wyników konsultacji, o których mowa w ust. 10 niniejszego załącznika.
12. Strona zdarzenia powiadamia Strony dotknięte o każdej decyzji odnośnie do rozpatrywanej działalności ze wskazaniem przyczyn i argumentów, na których decyzja ta została oparta.
13. Jeśli którakolwiek ze Stron zainteresowanych uzyskała dodatkowe informacje dotyczące transgranicznych skutków danej niebezpiecznej działalności, które nie były dostępne w czasie konsultacji na temat tej działalności, Strona ta natychmiast informuje drugą zainteresowaną Stronę lub Strony. Na wniosek jednej z zainteresowanych Stron konsultacje zostają wznowione.
ZAŁĄCZNIK IV
DZIAŁANIA ZAPOBIEGAWCZE PODEJMOWANE ZGODNIE Z ARTYKUŁEM 6
DZIAŁANIA ZAPOBIEGAWCZE PODEJMOWANE ZGODNIE Z ARTYKUŁEM 6
1. Określenie ogólnych lub specyficznych celów w zakresie bezpieczeństwa.
2. Przyjęcie przepisów prawnych lub wytycznych, odnoszących się do działań na rzecz bezpieczeństwa oraz norm bezpieczeństwa.
3. Identyfikacja rodzajów działalności niebezpiecznej wymagających podjęcia specjalnych działań prewencyjnych, wśród których może znajdować się system wydawania licencji bądź pozwoleń.
4. Dokonanie analizy ryzyka lub studiów z zakresu bezpieczeństwa przy prowadzeniu działalności niebezpiecznej oraz sporządzenie planu operacyjnego niezbędnych działań.
5. Przekazanie kompetentnym organom informacji niezbędnej do oceny ryzyka.
6. Zastosowanie najbardziej odpowiedniej technologii w celu zapobiegania awariom przemysłowym oraz ochrony ludzi i środowiska.
7. Podjęcie w celu zapobiegania awariom przemysłowym właściwego szkolenia oraz ćwiczeń wszystkich osób uczestniczących w działalności niebezpiecznej na terenie zakładu zarówno w warunkach zwyczajnych, jak i nadzwyczajnych.
8. Utworzenie wewnętrznych systemów zarządzania i praktyk mających na celu skuteczne wdrożenie i przestrzeganie norm bezpieczeństwa.
9. Monitoring i przegląd działalności niebezpiecznej oraz prowadzenie działań inspekcyjnych.
ZAŁĄCZNIK V
ANALIZA I OCENA
ANALIZA I OCENA
2. Zakres zagadnień, które powinny być rozpatrywane przy analizie i ocenie ryzyka dla celów wyszczególnionych w niektórych artykułach niniejszej konwencji:
Cel analizy | Zagadnienia wymagające rozpatrzenia |
Planowanie gotowości na wypadek nadzwyczajnych zagrożeń zgodnie z artykułem 8 | (1) ilość i właściwości substancji niebezpiecznych na terenie obiektu przemysłowego; (2) krótki opisowy scenariusz reprezentatywnego przykładu przebiegu awarii przemysłowych, które mogą powstać w wyniku działalności niebezpiecznej, z oceną prawdopodobieństwa każdej z nich; (3) dla każdego scenariusza: (a) szacunkowa wielkość emisji, (b) zasięg i stopień zagrożenia przy korzystnych i niekorzystnych warunkach zarówno dla ludzi, jak i środowiska, w tym wielkość strefy zagrożenia, jaka powstanie w wyniku awarii, (c) okres, w którym pierwotne zdarzenie może przekształcić się w awarię przemysłową, (d) wszelkie działania, które można podjąć dla zminimalizowania prawdopodobieństwa rozprzestrzeniania awarii; (4) liczba i rozmieszczenie ludności na obszarach przyległych, ze wskazaniem wszystkich dużych skupisk ludzkich, które mogą potencjalnie znaleźć się w strefie niebezpiecznej; (5) wiek, mobilność i podatność na narażenie tej ludności; |
Podejmowanie decyzji lokalizacyjnej zgodnie z artykułem 7 | oprócz zagadnień wymienionych w pkt (1)-(5) także: (6) rozmiar szkody poniesionej przez ludzi i środowisko w zależności od charakteru i okoliczności emisji; (7) odległość od miejsca prowadzenia niebezpiecznej działalności, dla której istnieje realne prawdopodobieństwo szkodliwego oddziaływania na ludzi i środowisko w przypadku awarii przemysłowej; (8) te same informacje nie tylko dla sytuacji obecnej, lecz również dla wydarzeń planowanych lub możliwych do przewidzenia w przyszłości; |
Informowanie społeczeństwa zgodnie z artykułem 9 | Zagadnienia wymienione w pkt (1)-(4) oraz następujące zagadnienie: (9) ludność, która może być dotknięta skutkami awarii przemysłowej; |
Przedsięwzięcia prewencyjne zgodnie z artykułem 6 | oprócz zagadnień wymienionych w pkt (4)-(9) dla przedsięwzięć prewencyjnych potrzebne są bardziej szczegółowe warianty opisów i ocen przewidzianych w pkt (1)-(3), a także: (10) warunki postępowania z materiałami niebezpiecznymi oraz ich ilość; (11) lista scenariuszy dla rodzajów awarii przemysłowych powodujących poważne skutki, z przykładami wszystkich możliwych rozmiarów awarii oraz z uwzględnieniem możliwych skutków innej działalności prowadzonej w pobliżu; (12) dla każdego scenariusza opis zdarzeń, które mogą zapoczątkować awarię przemysłową, i etapów jej możliwego rozprzestrzenienia; (13) ocena, jako minimum ogólna, prawdopodobieństwa wystąpienia każdego z etapów, z uwzględnieniem działań wymienionych w pkt (14); (14) opis działań prewencyjnych z punktu widzenia wyposażenia i procedur przewidzianych w celu zminimalizowania prawdopodobieństwa wystąpienia każdego etapu; (15) ocena skutków możliwych odstępstw od normalnych warunków eksploatacyjnych i odpowiednich działań podjętych w celu bezpiecznego wyłączenia instalacji lub jej części w razie wystąpienia nadzwyczajnego zagrożenia oraz potrzeby przeszkolenia personelu dla zapewnienia wczesnej identyfikacji poważnych zakłóceń i podjęcia odpowiednich działań; (16) ocena stopnia, w jakim modyfikacje, naprawy i obsługa techniczna instalacji, na której prowadzona jest działalność niebezpieczna, mogą zagrozić realizacji przedsięwzięć ograniczających ryzyko, a także późniejszych działań na rzecz bezpieczeństwa. |
ZAŁĄCZNIK VI
PODEJMOWANIE DECYZJI LOKALIZACYJNYCH ZGODNIE Z ARTYKUŁEM 7
PODEJMOWANIE DECYZJI LOKALIZACYJNYCH ZGODNIE Z ARTYKUŁEM 7
1. Wyniki analizy i oceny ryzyka, w tym zgodnie z załącznikiem V, oceny cech fizycznych obszaru, na którym planuje się prowadzić niebezpieczną działalność.
2. Wyniki konsultacji i udział społeczeństwa.
3. Analiza wzrostu lub zmniejszenia ryzyka wywołanego jakimkolwiek zdarzeniem na terytorium Strony dotkniętej w związku z prowadzoną działalnością niebezpieczną na terytorium Strony zdarzenia.
4. Ocena niebezpieczeństw dla środowiska, w tym wszelkich skutków transgranicznych.
5. Ocena nowych rodzajów działalności niebezpiecznej, które mogłyby być źródłem ryzyka.
6. Kwestia lokalizacji nowych i istotnych modyfikacji już prowadzonych działalności niebezpiecznych w odległości bezpiecznej od istniejących skupisk ludzkich, a także utworzenia stref bezpieczeństwa wokół obiektów, w których prowadzi się działalność niebezpieczną; na tych obszarach należy uważnie analizować przedsięwzięcia, które mogą prowadzić do wzrostu liczby zagrożonej ludności lub w inny sposób zwiększają stopień ryzyka.
ZAŁĄCZNIK VII
PRZYGOTOWANIA NA WYPADEK NADZWYCZAJNYCH ZAGROŻEŃ ZGODNIE Z ARTYKUŁEM 8
PRZYGOTOWANIA NA WYPADEK NADZWYCZAJNYCH ZAGROŻEŃ ZGODNIE Z ARTYKUŁEM 8
2. Plany operacyjne na wypadek nadzwyczajnych zagrożeń powinny zawierać przedsięwzięcia niezbędne do zlokalizowania nadzwyczajnych zagrożeń, zapobiegania im lub zminimalizowania ich transgranicznych skutków. Powinny one także przewidywać działania dotyczące ostrzegania ludności i w razie potrzeby jej ewakuacji oraz inne działania ochronne i ratownicze, oraz działania służb medycznych.
3. Plany operacyjne na wypadek nadzwyczajnych zagrożeń powinny zawierać szczegółowe procedury techniczno-organizacyjne dla personelu zakładu, osób, które mogą być dotknięte nadzwyczajnym zagrożeniem, oraz personelu ratowniczego, właściwe dla podjęcia działań w przypadku wystąpienia awarii przemysłowej mogącej mieć skutki transgraniczne, oraz dla zminimalizowania oddziaływania na ludzi, majątek i środowisko, zarówno na terytorium zakładu, jak i poza nim.
4. Przykładowo, plany operacyjne na wypadek nadzwyczajnych zagrożeń sporządzane dla terenu zakładu mogą zawierać w szczególności:
(a) podział funkcji organizacyjnych i odpowiedzialności na terenie zakładu za podejmowanie działań na wypadek nadzwyczajnego zagrożenia,
(b) opis działań, które należy podjąć w przypadku awarii przemysłowej albo w sytuacji, kiedy jej wystąpienie jest wysoce prawdopodobne, w celu kontroli takiej sytuacji lub awarii, lub szczegółowe wskazówki, gdzie taki opis można znaleźć,
(c) opis wyposażenia i posiadanych środków,
(d) opis przedsięwzięć zapewniających jak najszybsze powiadomienie o awariach przemysłowych organu państwowego odpowiedzialnego za podjęcie działań w sytuacji wystąpienia nadzwyczajnego zagrożenia poza granicami zakładu, w tym także rodzaju informacji, która powinna być zamieszczona w pierwszym komunikacie, a także opis działań zapewniających przekazywanie bardziej szczegółowych informacji, w miarę ich napływania,
(e) opis przedsięwzięć dotyczących przygotowania personelu do wypełnienia obowiązków, które będą od niego wymagane.
5. Przykładowo, plany operacyjne na wypadek nadzwyczajnych zagrożeń sporządzane dla terenu poza zakładem pracy mogą zawierać:
(a) podział funkcji organizacyjnych i odpowiedzialności poza terenem zakładu za podejmowanie działań na wypadek nadzwyczajnego zagrożenia, w tym także wskazanie sposobu zapewnienia zgodności z działaniami podejmowanymi na terenie zakładu,
(b) opis metod i procedur działania personelu ratowniczego i medycznego,
(c) opis metod szybkiej identyfikacji zagrożonego obszaru,
(d) wykaz środków natychmiastowego powiadomienia Stron zagrożonych lub potencjalnie zagrożonych o awarii przemysłowej i sposoby utrzymania łączności,
(e) identyfikację sił i środków niezbędnych dla realizacji planu operacyjnego i działań koordynacyjnych,
(f) opis kroków niezbędnych do przekazania informacji społeczeństwu oraz w miarę potrzeby uzupełnienia i powtórnego przekazania informacji społeczeństwu zgodnie z art. 9,
(g) opis działań dotyczących przygotowania i przeprowadzenia ćwiczeń.
6. Plany operacyjne w sytuacji nadzwyczajnych zagrożeń mogą zawierać w szczególności działania dotyczące obchodzenia się, gromadzenia, oczyszczania, przechowywania, usuwania i bezpiecznego składowania substancji niebezpiecznych i skażonych materiałów, a także działania rekultywacyjne.
ZAŁĄCZNIK VIII
INFORMACJA PRZEKAZYWANA SPOŁECZEŃSTWU ZGODNIE Z ARTYKUŁEM 9
INFORMACJA PRZEKAZYWANA SPOŁECZEŃSTWU ZGODNIE Z ARTYKUŁEM 9
2. Przejrzysty opis działalności niebezpiecznej, w tym ryzyka.
3. Ogólnie przyjęte nazwy lub nazwy oryginalne albo ogólna klasyfikacja bezpieczeństwa substancji i preparatów, wykorzystywanych w procesie niebezpiecznej działalności, ze wskazaniem głównych parametrów ich charakterystyki bezpieczeństwa.
4. Ogólne informacje uzyskane przy sporządzaniu oceny oddziaływania na środowisko w przypadku, jeśli taka ocena istnieje i odnosi się do danego zagadnienia.
5. Ogólna informacja o charakterze awarii przemysłowej, która może mieć miejsce w procesie prowadzenia działalności niebezpiecznej, włączając w to potencjalne skutki dla człowieka i środowiska.
6. Odpowiednia informacja o metodach ostrzegania i informowania zagrożonej ludności w przypadku awarii przemysłowej.
7. Odpowiednia informacja o koniecznych działaniach podejmowanych przez ludność dotkniętą awarią i zachowaniu się w przypadku wystąpienia awarii przemysłowej.
8. Odpowiednia informacja o działaniach dotyczących działalności niebezpiecznej, w tym o łączności ze służbami awaryjnymi, które powołane są do walki z awariami przemysłowymi, ograniczania zagrożeń i łagodzenia skutków awarii przemysłowych.
9. Ogólna informacja o planie operacyjnym działalności służb awaryjnych w przypadku wystąpienia nadzwyczajnych zagrożeń poza terenem zakładu, sporządzonym w celu likwidacji wszelkich skutków awarii przemysłowej, w tym transgranicznych, poza terenem zakładu przemysłowego.
10. Ogólna informacja o specjalnych wymogach i warunkach, regulujących działalność niebezpieczną, wynikających z prawa krajowego i/lub przepisów administracyjnych, w tym także związanych z systemem licencjonowania lub udzielania pozwoleń.
11. Szczegółowe dane o źródłach uzyskania odpowiednich informacji dodatkowych.
ZAŁĄCZNIK IX
SYSTEM POWIADAMIANIA O AWARIACH PRZEMYSŁOWYCH ZGODNIE Z ARTYKUŁEM 10
SYSTEM POWIADAMIANIA O AWARIACH PRZEMYSŁOWYCH ZGODNIE Z ARTYKUŁEM 10
2. Powiadomienie o awarii przemysłowej powinno zawierać następujące informacje:
(a) określenie rodzaju i skali awarii przemysłowej, związanych z nią substancji niebezpiecznych (jeśli są znane) oraz zakresu jej możliwych skutków,
(b) określenie czasu wystąpienia i dokładnego miejsca awarii,
(c) inne dostępne informacje niezbędne do podjęcia skutecznych działań w ramach reagowania w sytuacji wystąpienia awarii przemysłowej.
3. Powiadomienie o awarii przemysłowej powinno być uzupełniane w odpowiednich odstępach czasu lub w miarę potrzeby dodatkowymi informacjami o rozwoju sytuacji w dziedzinie skutków transgranicznych.
4. Należy prowadzić regularnie testy i przeglądy skuteczności systemu powiadamiania o awariach wraz z systematycznym szkoleniem odpowiedniego personelu. W miarę potrzeb takie kontrole, próby i szkolenia powinny być prowadzone wspólnie.
ZAŁĄCZNIK X
POMOC WZAJEMNA UDZIELANA ZGODNIE Z ARTYKUŁEM 12
POMOC WZAJEMNA UDZIELANA ZGODNIE Z ARTYKUŁEM 12
2. Strona, która zwróciła się o pomoc, udostępnia, w ramach swoich możliwości, znajdujące się na miejscu urządzenia i usługi w celu właściwego i skutecznego wykorzystania pomocy, a także zapewnia ochronę personelu, sprzętu i materiałów, wwiezionych na jej terytorium przez Stronę okazującą pomoc lub w jej imieniu, w tym właśnie celu.
3. Jeśli Strony zainteresowane nie uzgodniły inaczej, pomoc udzielana jest na koszt Strony, która zwróciła się o pomoc. Strona udzielająca pomocy może w każdym czasie zrezygnować całkowicie lub częściowo z rekompensaty za poniesione koszty.
4. Strona, która zwróciła się o pomoc, udziela Stronie okazującej pomoc i osobom działającym w jej imieniu niezbędnych przywilejów, immunitetów lub usług i urządzeń w celu szybkiego zrealizowania przez nie funkcji związanych z okazywaną pomocą. Strona, która zwróciła się o pomoc, nie jest zobowiązana do stosowania tych samych zasad do swoich obywateli lub osób stale zamieszkujących na jej terytorium i przyznawania im wymienionych wyżej przywilejów i immunitetów.
5. Każda Strona na wniosek Strony, która zwróciła się o pomoc, lub Strony okazującej tę pomoc, podejmie działania ułatwiające tranzyt przez jej terytorium notyfikowanego we właściwy sposób personelu, sprzętu i rzeczy związanych z udzielaną pomocą do, jak i z terytorium Strony zwracającej się o pomoc.
6. Strona zwracająca się o pomoc ułatwia wjazd na swoje terytorium, przebywanie i wyjazd personelu, w stosunku do którego nastąpiło właściwe powiadomienie, a także sprzętu i rzeczy wykorzystywanych przy udzielaniu pomocy.
7. W odniesieniu do działań związanych bezpośrednio z okazaną pomocą Strona, która zwróciła się o pomoc, w razie śmierci ludzi, zranienia lub okaleczenia, lub uszkodzenia bądź utraty rzeczy oraz wyrządzenia szkód w środowisku spowodowanych na jej terytorium w czasie udzielania wnioskowanej pomocy, nie wnosi roszczeń wobec Strony udzielającej pomocy bądź osób działających w jej imieniu, zwalnia je od odpowiedzialności materialnej i wypłaca im odszkodowanie w razie śmierci lub okaleczenia, a także w razie utraty lub uszkodzenia sprzętu lub innej rzeczy, która była wykorzystywana w czasie udzielania pomocy. Strona, która zwróciła się o pomoc, ponosi odpowiedzialność za uregulowanie roszczeń stron trzecich wobec Strony okazującej pomoc lub osób działających w jej imieniu.
8. Strony zainteresowane podejmą bliską współpracę w celu uregulowania spraw sądowych i roszczeń, jakie mogą wyniknąć z działań związanych z okazywaną pomocą.
9. Każda Strona może zwrócić się o pomoc medyczną lub tymczasowe przemieszczenie na terytorium innej Strony osób dotkniętych przez awarię.
10. Strona dotknięta lub Strona, która zwróciła się o pomoc, może w każdym czasie, po odpowiednich konsultacjach i poprzez powiadomienie, zwrócić się z prośbą o zakończenie pomocy udzielanej lub udostępnianej zgodnie z niniejszą konwencją. Niezwłocznie po wyrażeniu takiej prośby Strony zainteresowane przeprowadzą wzajemne konsultacje w sprawie kroków dla właściwego zakończenia udzielanej pomocy.
ZAŁĄCZNIK XI
WYMIANA INFORMACJI ZGODNIE Z ARTYKUŁEM 15
WYMIANA INFORMACJI ZGODNIE Z ARTYKUŁEM 15
(a) opis prawnych i administracyjnych mechanizmów, polityki, celów i priorytetów odnośnie do prewencji, gotowości na wypadek awarii oraz reagowania w przypadku jej wystąpienia, działalności naukowej i działań technicznych dotyczących zmniejszania ryzyka wystąpienia awarii przemysłowych podczas prowadzenia działalności niebezpiecznej, a także dotyczących łagodzenia transgranicznych skutków takich awarii,
(b) działania i plany operacyjne odpowiedniego szczebla na wypadek nadzwyczajnych zagrożeń dotyczące innych Stron,
(c) programy monitoringu, planowania, prac badawczych i rozwojowych, włącznie z opisem ich realizacji oraz nadzoru nad ich przebiegiem,
(d) opis działań podejmowanych w celach prewencyjnych, zapewniających gotowość na wypadek awarii przemysłowych oraz reagowania w przypadku ich wystąpienia,
(e) opis doświadczeń z awariami przemysłowymi i współpracą w zakresie reagowania w przypadku wystąpienia awarii o zasięgu transgranicznym,
(f) dane o opracowanych i stosowanych najlepszych dostępnych technologiach w celu doskonalenia ochrony środowiska i poprawy bezpieczeństwa,
(g) zapewnienie gotowości na wypadek nadzwyczajnych zagrożeń i reagowania w przypadku ich wystąpienia,
(h) opis metod wykorzystywanych w przewidywaniu ryzyka, w tym kryteria monitorowania i oceny transgranicznych skutków awarii przemysłowych.
ZAŁĄCZNIK Nr XII
ZADANIA W ZAKRESIE UDZIELANIA WZAJEMNEJ POMOCY ZGODNIE Z ARTYKUŁEM 18 USTĘP 4
ZADANIA W ZAKRESIE UDZIELANIA WZAJEMNEJ POMOCY ZGODNIE Z ARTYKUŁEM 18 USTĘP 4
(a) utworzenie i funkcjonowanie systemu powiadamiania o awariach przemysłowych, w ramach którego może być udzielana informacja o awariach przemysłowych i ekspertach, w celu możliwie jak najszybszego włączenia tych ekspertów do udzielania pomocy,
(b) utworzenie i funkcjonowanie bazy danych w celu gromadzenia, przetwarzania i przekazywania niezbędnej informacji o awariach przemysłowych, w tym informacji o ich skutkach, podjętych środkach i ich skuteczności,
(c) sporządzenie i prowadzenie wykazu substancji niebezpiecznych, zawierających ich odpowiednie charakterystyki, oraz informację o tym, jak należy postępować z tymi substancjami w przypadku zaistnienia awarii przemysłowej,
(d) sporządzenie i prowadzenie listy ekspertów, którzy mogą okazywać pomoc konsultacyjną lub inną w zakresie działań prewencyjnych, gotowości na wypadek awarii, reagowania w przypadku ich wystąpienia, w tym przedsięwzięć rekultywacyjnych,
(e) prowadzenie wykazu rodzajów działalności niebezpiecznej,
(f) sporządzanie i prowadzenie wykazu substancji niebezpiecznych, wymienionych w części I załącznika I.
2. Badania naukowe, szkolenie kadr, metodologie:
(a) opracowywanie i udostępnianie modeli sporządzonych na podstawie doświadczeń związanych z awariami przemysłowymi oraz scenariuszy działań prewencyjnych, zapewnienia gotowości na wypadek awarii i reagowania w przypadku ich wystąpienia,
(b) pomoc w kształceniu i szkoleniu specjalistów, organizacja sympozjów międzynarodowych i rozszerzanie współpracy w dziedzinie badań naukowych i prac rozwojowych.
3. Pomoc techniczna:
(a) pełnienie funkcji doradczych ukierunkowanych na zwiększenie możliwości technicznych w zakresie prewencji, gotowości na wypadek awarii i likwidacji ich skutków,
(b) przeprowadzanie, na wniosek Strony, kontroli prowadzonej przez nią działalności niebezpiecznej oraz udzielanie pomocy w organizowaniu krajowych kontroli prowadzonych zgodnie z wymogami niniejszej konwencji.
4. Pomoc w sytuacjach nadzwyczajnych zagrożeń:
udzielanie na wniosek Strony pomocy, między innymi poprzez kierowanie na miejsce awarii przemysłowej ekspertów w celu udzielenia pomocy konsultacyjnej i innej w ramach reagowania w przypadku jej wystąpienia.
ZAŁĄCZNIK XIII
ARBITRAŻ
ARBITRAŻ
2. Trybunał arbitrażowy składa się z trzech członków. Zarówno Strona lub Strony powodowe, jak i druga Strona lub Strony sporu wyznaczają po jednym arbitrze. Dwóch tak mianowanych arbitrów powinno na zasadzie wspólnego porozumienia wskazać trzeciego arbitra, pełniącego funkcję przewodniczącego trybunału arbitrażowego. Ten ostatni nie może być obywatelem żadnej ze Stron sporu ani nie może stale zamieszkiwać na terytorium żadnej ze Stron, nie może być zatrudniony przez żadną z nich, ani też być zaangażowany w tę sprawę w żaden inny sposób.
3. Jeśli przewodniczący trybunału arbitrażowego nie został wybrany w ciągu dwóch miesięcy od chwili wyznaczenia drugiego arbitra, Sekretarz Wykonawczy Europejskiej Komisji Gospodarczej powinien na życzenie każdej ze Stron sporu mianować przewodniczącego w ciągu następnych dwóch miesięcy.
4. Jeśli jedna ze Stron sporu nie wyznaczy arbitra w ciągu dwóch miesięcy od otrzymania wniosku, to druga Strona może powiadomić o tym Sekretarza Wykonawczego Europejskiej Komisji Gospodarczej, który mianuje przewodniczącego trybunału arbitrażowego w okresie następnych dwóch miesięcy. Po mianowaniu przewodniczący trybunału arbitrażowego zażąda od Strony, która jeszcze nie wyznaczyła arbitra, aby uczyniła to w ciągu dwóch miesięcy. Po tym okresie przewodniczący powinien powiadomić Sekretarza Wykonawczego Europejskiej Komisji Gospodarczej, który dokona mianowania w okresie dalszych dwóch miesięcy.
5. Trybunał arbitrażowy orzeka zgodnie z prawem międzynarodowym i postanowieniami niniejszej konwencji.
6. Każdy trybunał arbitrażowy powołany zgodnie z postanowieniami niniejszego załącznika określi własne reguły proceduralne.
7. Decyzje trybunału arbitrażowego dotyczące zarówno kwestii proceduralnych, jak i istoty sporu podejmowane są większością głosów jego członków.
8. Trybunał może podejmować wszelkie właściwe środki w celu ustalenia faktów.
9. Strony sporu ułatwiają pracę trybunału arbitrażowego, wykorzystując wszelkie będące do ich dyspozycji środki, a w szczególności:
(a) dostarczają trybunałowi wszelkie odpowiednie dokumenty, usługi i urządzenia oraz informacje,
(b) umożliwiają mu, jeżeli to konieczne, powoływanie świadków lub ekspertów oraz wysłuchanie ich zeznań.
10. Strony sporu i arbitrzy przestrzegają poufności każdej informacji, którą otrzymują w tym charakterze podczas postępowania przed trybunałem arbitrażowym.
11. Trybunał arbitrażowy może na życzenie jednej ze Stron zalecić zastosowanie tymczasowych środków ochrony.
12. Jeśli jedna ze Stron sporu nie stanie przed trybunałem arbitrażowym lub nie podejmie obrony, druga Strona może zażądać od trybunału kontynuowania postępowania i wydania decyzji końcowej. Nieobecność Strony lub niepodjęcie obrony nie powinny stanowić przeszkody w kontynuowaniu dochodzenia.
13. Trybunał arbitrażowy może wysłuchać i rozważyć wzajemne roszczenia wynikające bezpośrednio z przedmiotu sporu i podejmować odnośnie do nich decyzje.
14. Jeśli trybunał arbitrażowy, kierując się szczególnymi okolicznościami sprawy, nie postanowi inaczej, koszty rozprawy i wynagrodzenie jego członków pokryte będą przez obie Strony sporu w równych częściach. Trybunał rejestruje swoje wydatki i przedkłada Stronom końcowy rachunek kosztów.
15. Każda Strona niniejszej konwencji mająca interes prawny związany z przedmiotem sporu i która może odczuć skutki decyzji w danej sprawie ma prawo uczestniczenia w procesie za zgodą trybunału.
16. Trybunał arbitrażowy wydaje orzeczenie w ciągu pięciu miesięcy od daty swego powołania, chyba że uzna za konieczne przedłużenie tego terminu, które jednak nie powinno przekraczać następnych pięciu miesięcy.
17. Trybunał arbitrażowy wydaje orzeczenie razem z uzasadnieniem. Orzeczenie jest ostateczne i wiążące dla wszystkich Stron sporu. Trybunał przekazuje orzeczenie wszystkim Stronom sporu i Sekretariatowi. Sekretariat przekazuje otrzymane informacje wszystkim Stronom niniejszej konwencji.
18. Każdy spór powstający pomiędzy Stronami dotyczący interpretacji i wykonania orzeczenia może być przedstawiony przez każdą Stronę trybunałowi arbitrażowemu, który wydał orzeczenie, lub, jeśli jest to niemożliwe, innemu trybunałowi powołanemu w tym celu w ten sam sposób, jak ten pierwszy.
Po zaznajomieniu się z powyższą konwencją, w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej oświadczam, że:
- została ona uznana za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych,
- jest ona przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona,
- będzie ona niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydany został akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej Polskiej.
Dano w Warszawie dnia 21 sierpnia 2003 r.
Dokumenty powiązane
Jeżeli chcesz mieć dostęp do wszystkich dokumentów powiązanych, zaloguj się do LEX-a Nie korzystasz jeszcze z programów LEX? Zamów dostęp testowy »