Konwencja o zapobieganiu przestępstwom i karaniu sprawców przestępstw przeciwko osobom korzystającym z ochrony międzynarodowej, w tym przeciwko dyplomatom. Nowy Jork.1973.12.14.
Dz.U.1983.37.168
Akt obowiązującyKONWENCJA
o zapobieganiu przestępstwom i karaniu sprawców przestępstw przeciwko osobom korzystającym z ochrony międzynarodowej, w tym przeciwko dyplomatom,
sporządzona w Nowym Jorku dnia 14 grudnia 1973 r.
RADA PAŃSTWA
POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 14 grudnia 1973 r. w Nowym Jorku została sporządzona Konwencja o zapobieganiu przestępstwom i karaniu sprawców przestępstw przeciwko osobom korzystającym z ochrony międzynarodowej, w tym przeciwko dyplomatom.
Po zapoznaniu się z powyższą konwencją Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną z zastrzeżeniem, że Polska Rzeczpospolita Ludowa nie uważa się za związaną postanowieniami artykułu 13 ustęp 1 tej konwencji; oświadcza, że wymieniona konwencja jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydany został akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie dnia 12 października 1982 r.
(Tekst konwencji zawiera załącznik do niniejszego numeru)
ZAŁĄCZNIK
Rezolucja 3166 (XXVIII)
Rezolucja 3166 (XXVIII)
w dniu 14 grudnia 1973 r.
Konwencja o zapobieganiu przestępstwom i karaniu sprawców przestępstw przeciwko osobom korzystającym z ochrony międzynarodowej, w tym przeciwko dyplomatom.
Zgromadzenie Ogólne,
zważywszy, że kodyfikacja i postępowy rozwój prawa międzynarodowego przyczynia się do realizacji celów i zasad określonych w artykułach 1 i 2 Karty Narodów Zjednoczonych,
przypominając, że w odpowiedzi na wniosek sformułowany w rezolucji 2780 (XXVI) Zgromadzenia Ogólnego z dnia 3 grudnia 1971 r. Komisja Prawa Międzynarodowego na swej dwudziestej czwartej sesji zbadała zagadnienie ochrony i nietykalności dyplomatów i innych osób uprawnionych zgodnie z prawem międzynarodowym do specjalnej ochrony oraz przygotowała projekt artykułów o zapobieganiu przestępstwom przeciwko tym osobom i karaniu sprawców tych przestępstw,
rozpatrzywszy projekt artykułów, jak również odnoszących się do nich uwag i propozycji zgłoszonych przez Państwa oraz przez agencje wyspecjalizowane i organizacje międzyrządowe w odpowiedzi na wezwanie zawarte w rezolucji 2926 (XXVII) Zgromadzenia Ogólnego z dnia 28 listopada 1972 r.,
przekonane o doniosłości zawarcia porozumienia międzynarodowego w sprawie właściwych i skutecznych środków zmierzających do zapobiegania przestępstwom i karania sprawców przestępstw przeciwko osobom korzystającym z ochrony międzynarodowej, w tym przeciwko dyplomatom, oraz biorąc pod uwagę poważną groźbę, jaką stwarzają takie przestępstwa dla utrzymania i rozwoju przyjaznych stosunków i współpracy między Państwami,
po opracowaniu w tym celu postanowień zawartych w załączonej konwencji:
1) przyjmuje załączoną do niniejszej rezolucji Konwencję o zapobieganiu przestępstwom i karaniu sprawców przestępstw przeciwko osobom korzystającym z ochrony międzynarodowej, w tym przeciwko dyplomatom,
2) podkreśla ponownie wielkie znaczenie norm prawa międzynarodowego dotyczących nietykalności i specjalnej ochrony przyznawanej osobom, które korzystają z ochrony międzynarodowej, a także obowiązków Państw w tym względzie,
3) uważa, że załączona konwencja pozwoli Państwom na bardziej skuteczne wywiązywanie się z ich obowiązków,
4) uznaje również, że postanowienia załączonej konwencji nie mogą w żadnym wypadku przynosić szkody w korzystaniu przez narody walczące przeciwko kolonializmowi, obcemu panowaniu, obcej okupacji, dyskryminacji rasowej i apartheidowi ze słusznego prawa do samostanowienia i niepodległości zgodnie z celami i zasadami Karty Narodów Zjednoczonych oraz Deklaracją zasad prawa międzynarodowego dotyczących przyjaznych stosunków i współpracy między Państwami zgodnie z Kartą Narodów Zjednoczonych,
5) wzywa Państwa do uczestnictwa w załączonej konwencji,
6) postanawia, że niniejsza rezolucja, której postanowienia pozostają w związku z załączoną konwencją, będzie zawsze publikowana łącznie z nią.
Konwencja o zapobieganiu przestępstwom i karaniu sprawców przestępstw przeciwko osobom korzystającym z ochrony międzynarodowej, w tym przeciwko dyplomatom.
Państwa-Strony niniejszej konwencji,
mając na uwadze cele i zasady Karty Narodów Zjednoczonych dotyczące utrzymania pokoju międzynarodowego oraz popierania przyjaznych stosunków i współpracy między Państwami,
zważywszy, że przestępstwa przeciwko dyplomatom i innym osobom korzystającym z ochrony międzynarodowej, zagrażając bezpieczeństwu tych osób, stanowią poważną groźbę dla utrzymania normalnych stosunków międzynarodowych, które są niezbędne dla współpracy między Państwami,
uznając, że popełnianie takich przestępstw wywołuje poważne zaniepokojenie społeczności międzynarodowej,
przekonane, że istnieje pilna potrzeba zastosowania odpowiednich i skutecznych środków w celu zapobiegania takim przestępstwom i karania sprawców takich przestępstw,
uzgodniły, co następuje:
W rozumieniu niniejszej konwencji:
a) głowę państwa, w tym każdego członka organu kolegialnego pełniącego, zgodnie z konstytucją danego państwa, funkcję głowy państwa, szefa rządu lub ministra spraw zagranicznych wówczas, gdy taka osoba znajduje się w obcym państwie, jak również towarzyszących jej członków rodziny,
b) każdego przedstawiciela, funkcjonariusza lub osobistość oficjalną państwa oraz każdego funkcjonariusza, osobistość oficjalną lub innego przedstawiciela organizacji międzynarodowej o charakterze międzyrządowym, który w czasie i w miejscu, w którym przeciwko niemu, jego oficjalnej siedzibie, jego prywatnemu mieszkaniu lub jego środkom transportu zostało popełnione przestępstwo, był uprawniony, zgodnie z prawem międzynarodowym, do szczególnej ochrony przed jakąkolwiek napaścią na jego osobę, wolność lub godność, a także członków jego rodziny pozostających z nim we wspólnocie domowej;
a) zabójstwa, uprowadzenia lub innej napaści na osobę albo wolność osoby korzystającej z ochrony międzynarodowej,
b) gwałtownej napaści na oficjalną siedzibę, prywatne mieszkanie lub środki transportu osoby korzystającej z ochrony międzynarodowej, która to napaść może zagrażać tej osobie lub jej wolności,
c) groźby popełnienia takiej napaści,
d) usiłowania popełnienia takiej napaści,
e) czynu stanowiącego współuczestnictwo w popełnieniu takiej napaści,
zostanie uznane przez każde Państwo-Stronę za przestępstwo zgodnie z jego ustawodawstwem wewnętrznym.
a) gdy przestępstwo zostało popełnione na terytorium tego Państwa albo na pokładzie statku lub samolotu zarejestrowanego w tym Państwie,
b) gdy przypuszczalny sprawca jest obywatelem tego Państwa,
c) gdy przestępstwo zostało popełnione przeciwko osobie korzystającej z ochrony międzynarodowej, określonej w artykule 1, mającej taki status z tytułu funkcji, które wykonuje w imieniu tego Państwa.
Państwa-Strony będą współdziałać w zapobieganiu przestępstwom wymienionym w artykule 2, w szczególności przez:
a) podejmowanie wszelkich możliwych do zastosowania środków w celu zapobiegania czynieniu na ich terytoriach przygotowań do popełnienia tych przestępstw na ich terytoriach lub poza nimi,
b) wymianę informacji i koordynację podejmowanych administracyjnych i innych odpowiednich środków w celu zapobiegania popełnianiu tych przestępstw.
a) Państwo, na którego terytorium przestępstwo zostało popełnione,
b) Państwo lub Państwa, których obywatelem jest przypuszczalny sprawca, albo, jeżeli nie ma on żadnego obywatelstwa, na którego terytorium ma on stałe miejsce zamieszkania,
c) Państwo lub Państwa, których obywatelem jest osoba korzystająca z ochrony międzynarodowej lub w których imieniu wykonywała ona swoje funkcje,
d) wszystkie pozostałe zainteresowane Państwa oraz
e) organizacja międzyrządowa, której osoba korzystająca z ochrony międzynarodowej jest funkcjonariuszem, osobistością oficjalną lub przedstawicielem.
a) do niezwłocznego skontaktowania się z najbliższym właściwym przedstawicielem Państwa, którego jest ona obywatelem lub które w inny sposób upoważnione jest do ochrony jej praw, albo, gdy nie ma ona żadnego obywatelstwa, z przedstawicielem Państwa, do którego zwróci się z taką prośbą i które wyrazi zgodę na ochronę jej praw, oraz
b) do odwiedzin przez przedstawiciela tego Państwa.
Państwo-Strona, na którego terytorium przebywa przypuszczalny sprawca, jeżeli nie dokonuje jego ekstradycji, przekaże sprawę bez jakiegokolwiek wyjątku i bez nie uzasadnionej zwłoki swoim właściwym organom w celu przeprowadzenia postępowania karnego, zgodnie z procedurą przewidzianą przez ustawodawstwo tego Państwa.
Każdej osobie, przeciwko której zostało wszczęte postępowanie w związku z którymkolwiek z przestępstw wymienionych w artykule 2, będzie zapewnione sprawiedliwe traktowanie we wszystkich stadiach postępowania.
Państwo-Strona, w którym wszczęto postępowanie karne przeciwko przypuszczalnemu sprawcy, powiadomi o końcowym wyniku postępowania Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych, który przekaże tę informację innym Państwom-Stronom.
Postanowienia niniejszej konwencji nie naruszają stosowania obowiązujących w dniu przyjęcia niniejszej konwencji umów o azylu między Państwami, które są stronami tych umów; Państwo-Strona niniejszej konwencji nie może jednak powoływać się na te umowy wobec innego Państwa-Strony niniejszej konwencji, które nie jest stroną tych umów.
Niniejsza konwencja jest otwarta do podpisu dla wszystkich państw do dnia 31 grudnia 1974 r. w siedzibie Organizacji Narodów Zjednoczonych w Nowym Jorku.
Niniejsza konwencja podlega ratyfikacji. Dokumenty ratyfikacji zostaną złożone Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych.
Niniejsza konwencja pozostanie otwarta do przystąpienia przez każde państwo. Dokumenty przystąpienia zostaną złożone Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych.
Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych zawiadomi wszystkie Państwa między innymi o:
a) podpisaniu niniejszej konwencji, złożeniu dokumentów ratyfikacji lub przystąpienia, zgodnie z artykułami 14, 15 i 16, oraz o notyfikacjach złożonych na podstawie artykułu 18,
b) dniu wejścia w życie niniejszej konwencji zgodnie z artykułem 17.
Oryginał niniejszej konwencji, której teksty angielski, chiński, francuski, hiszpański i rosyjski są jednakowo autentyczne, zostanie złożony Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych, który prześle jego uwierzytelnione kopie wszystkim Państwom.
Na dowód czego niżej podpisani, należycie upoważnieni do tego przez ich rządy, podpisali niniejszą konwencję, otwartą do podpisu w Nowym Jorku dnia 14 grudnia 1973 r.
Dokumenty powiązane
Jeżeli chcesz mieć dostęp do wszystkich dokumentów powiązanych, zaloguj się do LEX-a Nie korzystasz jeszcze z programów LEX? Zamów dostęp testowy »
Akty prawne liczba obiektów na liście: (3)
Akty wprowadzające liczba obiektów na liście: (3)
- Wycofanie przez Rzeczpospolitą Polską zastrzeżeń dotyczących wyłączenia obowiązkowej jurysdykcji Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości oraz obowiązkowego arbitrażu, które Polska złożyła przy ratyfikacji lub przystąpieniu do niektórych umów międzynarodowych.
- Akt wycofania przez Rzeczpospolitą Polską zastrzeżeń dotyczących wyłączenia obowiązkowej jurysdykcji Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości oraz obowiązkowego arbitrażu, które Polska złożyła przy ratyfikacji lub przystąpieniu do niektórych umów międzynarodowych.
- Ratyfikacja przez Polską Rzeczpospolitą Ludową Konwencji o zapobieganiu przestępstwom i karaniu sprawców przestępstw przeciwko osobom korzystającym z ochrony międzynarodowej, w tym przeciwko dyplomatom, sporządzonej w Nowym Jorku dnia 14 grudnia 1973 r.