Konwencja o zachowaniu żywych zasobów morskich Antarktyki. Canberra.1980.05.20.
Dz.U.1984.61.314
Akt obowiązującyKONWENCJA
o zachowaniu żywych zasobów morskich Antarktyki,
sporządzona w Canberrze dnia 20 maja 1980 r. *
RADA PAŃSTWA
POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 20 maja 1980 r. sporządzona została w Canberrze Konwencja o zachowaniu żywych zasobów morskich Antarktyki.
Po zaznajomieniu się z powyższą konwencją Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że wymieniona konwencja jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydany został akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie dnia 19 grudnia 1983r.
ZAŁĄCZNIK
KONWENCJA
o zachowaniu żywych zasobów morskich Antarktyki,
KONWENCJA
o zachowaniu żywych zasobów morskich Antarktyki,
Umawiające się Strony,
uznając ważność ochrony środowiska naturalnego i zachowania integralności ekosystemu mórz otaczających Antarktydę,
biorąc pod uwagę skupienie żywych zasobów morskich w wodach Antarktyki oraz zwiększone zainteresowanie możliwościami wykorzystania tych zasobów jako źródła białka,
świadome pilnej konieczności zapewnienia zachowania żywych zasobów morskich Antarktyki,
uważając za niezbędne rozszerzenie wiedzy o morskim ekosystemie Antarktyki i jego składnikach w celu umożliwienia podejmowania decyzji o ich wykorzystaniu na podstawie miarodajnych informacji naukowych,
przekonane, że zachowanie żywych zasobów morskich Antarktyki wymaga współpracy międzynarodowej z odpowiednim uwzględnieniem postanowień Układu Antarktycznego oraz z czynnym współudziałem wszystkich państw prowadzących działalność badawczą lub eksploatacyjną wód Antarktyki,
uznając główną odpowiedzialność Stron Konsultatywnych Układu Antarktycznego za ochronę i zachowanie antarktycznego środowiska naturalnego, w szczególności ich odpowiedzialność wynikającą z artykułu IX, punkt 1 lit. f) Układu Antarktycznego, dotyczącą ochrony i zachowania żywych zasobów Antarktyki,
przypominając o podjętych już przez Strony Konsultatywne Układu Antarktycznego działaniach obejmujących w szczególności uzgodnione środki zachowania fauny i flory Antarktyki, jak również postanowienia Konwencji o ochronie fok antarktycznych,
mając na względzie troskę o zachowanie żywych zasobów morskich Antarktyki, wyrażoną na dziewiątym spotkaniu konsultacyjnym przez Strony Konsultatywne Układu Antarktycznego oraz znaczenie postanowień Zalecenia IX - 2, które doprowadziło do przyjęcia niniejszej konwencji,
przekonane, że wykorzystanie wód otaczających kontynent Antarktydy wyłącznie w celach pokojowych oraz zapobieżenie, aby nie stały się one przyczyną lub przedmiotem nieporozumień międzynarodowych, odpowiada interesom całej ludzkości,
uznając, w świetle powyższego, że jest pożądane utworzenie odpowiedniego mechanizmu do wydawania zaleceń, popierania poczynań, podejmowania decyzji i koordynacji środków oraz badań naukowych niezbędnych do zapewnienia ochrony morskich organizmów żywych Antarktyki, 1
uzgodniły, co następuje:
a) zapobiegania spadkowi liczebności jakiejkolwiek odławianej populacji do poziomu granicznego, zapewniającego stałe jej uzupełnianie; w tym celu nie należy dopuszczać do spadku liczebności populacji poniżej poziomu zbliżonego do tego, który gwarantuje najwyższy roczny przyrost netto;
b) utrzymania wzajemnych powiązań ekologicznych między populacjami odławianymi a zależnymi od nich i powiązanymi z nimi populacjami żywych zasobów morskich Antarktyki oraz odtwarzania populacji odłowionych do poziomu określonego pod lit. a) oraz
c) zapobiegania zmianom lub minimalizowania ryzyka zmian w ekosystemie morskim, potencjalnie nieodwracalnych w ciągu dwóch lub trzech dziesięcioleci, biorąc pod uwagę obecny stan wiedzy o bezpośrednim i pośrednim oddziaływaniu połowów, wpływie wprowadzania obcych gatunków, o skutkach związanej z tym działalności dla ekosystemu morskiego i o następstwach zmian w środowisku naturalnym, w celu umożliwienia długotrwałego zachowania żywych zasobów morskich Antarktyki.
Umawiające się Strony, niezależnie od tego, czy są Stronami Układu w sprawie Antarktyki, uzgadniają, że na obszarze działania Układu Antarktycznego nie będą prowadzić żadnej działalności sprzecznej z zasadami i celami Układu i że w swych stosunkach wzajemnych są one związane zobowiązaniami wymienionymi w artykułach I i V Układu Antarktycznego.
a) stanowić podstawy do zgłaszania, podtrzymywania lub odrzucenia roszczenia do terytorialnej suwerenności na obszarze objętym Układem Antarktycznym lub stwarzać jakichkolwiek praw do suwerenności na obszarze obowiązywania Układu Antarktycznego;
b) być interpretowane jako zrzeczenie się lub pomniejszenie przez którąkolwiek spośród Umawiających się Stron bądź podważenie jakiegokolwiek prawa lub roszczenia albo podstawy do roszczenia do sprawowania jurysdykcji przez państwo nadbrzeżne zgodnie z prawem międzynarodowym w obrębie obszaru zastosowania niniejszej konwencji;
c) być interpretowane jako podważające pozycję którejkolwiek spośród Umawiających się Stron w sprawie uznania lub nieuznania przez nią jakiegokolwiek takiego prawa, roszczenia lub podstawy do roszczenia;
d) naruszać postanowień artykułu IV punkt 2 Układu Antarktycznego, stwierdzającego, że nie należy zgłaszać żadnego nowego roszczenia lub żadnego rozszerzenia istniejącego roszczenia do terytorialnej suwerenności w Antarktyce dopóty, dopóki Układ Antarktyczny pozostaje w mocy.
Żadne postanowienia niniejszej konwencji nie naruszają praw i zobowiązań Umawiających się Stron, wynikających z Konwencji o uregulowaniu połowu wielorybów i Konwencji o ochronie fok antarktycznych.
a) każda Umawiająca się Strona, uczestnicząca w spotkaniu, na którym została przyjęta niniejsza konwencja, jest członkiem Komisji;
b) każde Państwo - Strona, które przystąpiło do niniejszej konwencji zgodnie z artykułem XXIX, ma prawo być członkiem Komisji w okresie, gdy państwo to prowadzi badania lub połowy żywych zasobów morskich, do których stosuje się niniejszą konwencję;
c) każda organizacja regionalnej integracji gospodarczej, która zgłosiła przystąpienie do niniejszej konwencji zgodnie z artykułem XXIX, ma prawo być członkiem Komisji w okresie, gdy państwa będące członkami tej organizacji mają do tego prawo;
d) Umawiająca się Strona, pragnąca uczestniczyć w pracach Komisji zgodnie z lit. b) i c), zawiadamia depozytariusza o tym, na jakiej podstawie chce ona stać się członkiem Komisji, i o swej gotowości do zaakceptowania obowiązujących środków ochrony. Depozytariusz powiadamia każdego członka Komisji o takim zawiadomieniu i o załączonych informacjach. W ciągu dwóch miesięcy po otrzymaniu od depozytariusza takiego zawiadomienia każdy członek Komisji może zażądać zwołania specjalnego posiedzenia Komisji w celu rozpatrzenia tej sprawy. Po otrzymaniu żądania depozytariusz zwołuje takie posiedzenie. Jeżeli żądanie zwołania posiedzenia nie zostało złożone, uważa się, że Umawiająca się Strona, która nadesłała zawiadomienie, spełnia wymagania członkostwa w Komisji.
Komisja ma osobowość prawną i korzysta na terytorium każdego Państwa - Strony z takich uprawnień, jakie mogą okazać się niezbędne do pełnienia jej funkcji i osiągania celów niniejszej konwencji. Przywileje i immunitety, z których korzystać będzie Komisja oraz jej personel na terytorium któregokolwiek Państwa - Strony, zostaną ustalone w drodze umowy między Komisją i zainteresowanym Państwem - Stroną.
a) ułatwiać prowadzenie badań i wszechstronne poznawanie żywych zasobów morskich Antarktyki oraz morskiego ekosystemu antarktycznego;
b) zbierać dane o stanie i zmianach w populacji żywych zasobów morskich Antarktyki oraz czynnikach wpływających na rozmieszczenie, liczebność i rozmnażanie gatunków odławianych oraz zależnych od nich i powiązanych z nimi gatunków lub populacji;
c) zapewniać uzyskiwanie danych statystycznych o połowach i nakładzie połowowym w odniesieniu do poławianych populacji;
d) analizować, rozpowszechniać i publikować informacje, o których mowa pod lit. b) i c), oraz sprawozdania Komitetu Naukowego;
e) ustalać potrzeby zachowania gatunków i analizować skuteczność środków ochrony;
f) formułować, przyjmować i rewidować środki ochrony, opierając się na najlepszych dostępnych informacjach naukowych, zgodnie z postanowieniami ustępu 5 niniejszego artykułu;
g) wprowadzać w życie system obserwacji oraz inspekcji, utworzony zgodnie z artykułem XXIV niniejszej konwencji;
h) prowadzić wszelką inną działalność, jaka jest niezbędna do osiągnięcia celów niniejszej konwencji.
a) określanie wielkości populacji dowolnego gatunku, jaką wolno odłowić w rejonie zastosowania niniejszej konwencji;
b) określanie rejonów i podrejonów na podstawie rozmieszczenia populacji żywych zasobów morskich Antarktyki;
c) określanie wielkości populacji, jaką wolno odłowić w rejonie i podrejonie;
d) określanie gatunków podlegających ochronie;
e) określanie wymiarów, wieku i - w odpowiednich przypadkach - płci gatunków, które wolno odławiać;
f) określanie dozwolonych i zakazanych okresów poławiania;
g) określanie obszarów, rejonów lub podrejonów otwartych lub zamkniętych dla badań naukowych lub ochrony, w tym specjalnych stref ochrony i badań naukowych;
h) regulację nakładu połowowego i metod poławiania, w tym narzędzi połowu, w szczególności w celu uniknięcia nadmiernej koncentracji połowów w jakimkolwiek rejonie lub podrejonie;
i) podejmowanie innych środków ochrony, które Komisja uznaje za niezbędne do osiągnięcia celów niniejszej konwencji, w tym środków dotyczących oddziaływania połowów i związanej z nimi działalności na składniki ekosystemu morskiego inne niż odławiane populacje.
a) Komisja zawiadamia wszystkich członków Komisji o środkach ochrony;
b) środki ochrony staną się obowiązujące dla wszystkich członków Komisji po upływie 180 dni od takiego zawiadomienia o nich, z wyjątkiem przypadków przewidzianych pod lit. c) i d);
c) jeżeli w ciągu dziewięćdziesięciu dni od zawiadomienia, o którym mowa pod lit. a), członek Komisji zawiadomi Komisję o tym, że nie może przyjąć danego środka ochrony całkowicie lub częściowo, środek taki nie będzie obowiązywać tego członka Komisji we wspomnianym zakresie;
d) w razie gdy którykolwiek członek Komisji powoła się na postępowanie, o którym mowa pod lit. c), Komisja na wniosek któregokolwiek jej członka zwoła posiedzenie w celu ponownego rozpatrzenia takiego środka ochrony. Podczas takiego posiedzenia oraz w okresie trzydziestu dni po nim każdy członek Komisji ma prawo oświadczyć, że nie może nadal akceptować tego środka ochrony i w takim przypadku wspomniany środek przestaje obowiązywać tego członka.
Komisja będzie dążyć do współpracy z Umawiającymi się Stronami, sprawującymi jurysdykcję w rejonach morskich przylegających do rejonu objętego niniejszą konwencją, w zakresie zachowania zasobu lub zasobów powiązanych ze sobą gatunków, występujących zarówno w obrębie tych rejonów, jak i w rejonie zastosowania niniejszej konwencji, w celu uzgodnienia środków ochrony stosowanych w odniesieniu do takich zasobów.
a) ustala kryteria i metody podejmowania decyzji dotyczących środków ochrony, wymienionych w artykule IX niniejszej konwencji;
b) regularnie ocenia stan i tendencje zmian w populacji żywych zasobów morskich Antarktyki;
c) analizuje dane o bezpośrednim i pośrednim wpływie połowów na populacje żywych zasobów morskich Antarktyki;
d) ocenia skutki proponowanych zmian metod lub poziomów odłowu i proponowanych środków zachowania zasobów;
e) przekazuje Komisji na jej żądanie lub z własnej inicjatywy oceny, analizy, sprawozdania i zalecenia dotyczące środków i badań pomocniczych dla osiągnięcia celów niniejszej konwencji;
f) opracowuje propozycje dotyczące realizacji międzynarodowych i krajowych programów badań żywych zasobów morskich Antarktyki.
Oficjalnymi językami Komisji i Komitetu Naukowego są: angielski, francuski, hiszpański i rosyjski.
a) Umawiające się Strony współpracują ze sobą w celu zapewnienia skutecznego stosowania systemu obserwacji oraz inspekcji, uwzględniając istniejącą praktykę międzynarodową. System ten obejmuje, między innymi, postępowanie w sprawie wkroczenia na statek i prowadzenia inspekcji przez obserwatorów i inspektorów wyznaczonych przez członków Komisji oraz postępowanie państwa bandery statku w sprawie wszczynania śledztwa i stosowania sankcji, opartych na dowodach uzyskanych w wyniku takiego wkroczenia na statek oraz inspekcji. Sprawozdanie o przeprowadzonym śledztwie i zastosowanych sankcjach włącza się do informacji wymienionych w artykule XXI niniejszej konwencji;
b) w celu sprawdzenia przestrzegania środków przyjętych zgodnie z niniejszą konwencją obserwację oraz inspekcję przeprowadza się na pokładzie statków prowadzących badania naukowe lub połowy żywych zasobów morskich w rejonie, do którego stosuje się niniejszą konwencję, za pośrednictwem obserwatorów lub inspektorów wyznaczonych przez członków Komisji i działających zgodnie z warunkami, które zostaną ustalone przez Komisję;
c) wyznaczeni obserwatorzy i inspektorzy podlegają jurysdykcji Umawiającej się Strony, której są obywatelami. Składają oni sprawozdanie członkowi Komisji, przez którego zostali wyznaczeni, a on z kolei składa sprawozdanie Komisji.
Depozytariusz zawiadamia wszystkie Umawiające się Strony o:
a) podpisaniu niniejszej konwencji i złożeniu na przechowanie dokumentów ratyfikacyjnych, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia;
b) dacie wejścia w życie niniejszej konwencji oraz jakichkolwiek poprawek do niej.
Sporządzono w Canberrze dnia dwudziestego maja 1980 r.
ZAŁĄCZNIK DOTYCZĄCY SĄDU ARBITRAŻOWEGO
Sąd arbitrażowy wymieniony w ustępie 3 artykułu XXV składa się z trzech arbitrów, mianowanych w następujący sposób:
Strona wszczynająca postępowanie komunikuje nazwisko arbitra drugiej stronie, która z kolei w ciągu 40 dni po uzyskaniu takiego zawiadomienia podaje nazwisko drugiego arbitra. W ciągu 60 dni po mianowaniu drugiego arbitra strony mianują trzeciego arbitra, który nie jest obywatelem żadnej z tych stron i nie ma obywatelstwa któregokolwiek spośród obu pierwszych arbitrów. Trzeci arbiter jest przewodniczącym sądu.
W razie gdy drugi arbiter nie zostanie mianowany w ustalonym terminie lub gdy strony w ustalonym terminie nie osiągną porozumienia dotyczącego mianowania trzeciego arbitra, to na prośbę którejkolwiek ze stron arbitra tego mianuje Sekretarz Generalny Stałego Trybunału Arbitrażowego spośród osób, które cieszą się dobrą opinią międzynarodową i nie są obywatelami państwa będącego stroną niniejszej konwencji.
Sąd arbitrażowy ustala swoją siedzibę i przyjmuje swoje własne przepisy proceduralne.
Decyzje sądu arbitrażowego są podejmowane większością głosów jego członków, którym nie wolno wstrzymywać się od głosu.
Każda Umawiająca się Strona, nie będąca stroną w sporze, może za zgodą sądu arbitrażowego uczestniczyć w postępowaniu arbitrażowym.
Decyzja sądu arbitrażowego jest ostateczna i obowiązuje wszystkie strony sporu oraz każde państwo, które uczestniczyło w postępowaniu arbitrażowym, przy czym decyzja ta ma być niezwłocznie wykonana. Na prośbę jednej ze stron sporu lub dowolnego państwa, które uczestniczyło w postępowaniu arbitrażowym, sąd arbitrażowy podaje interpretację decyzji.
Jeżeli sąd arbitrażowy nie postanowi inaczej w związku ze szczególnymi okolicznościami sprawy, to wydatki sądu wraz z wynagrodzeniem jego członków ponoszą w równej mierze strony sporu.
Dokumenty powiązane
Jeżeli chcesz mieć dostęp do wszystkich dokumentów powiązanych, zaloguj się do LEX-a Nie korzystasz jeszcze z programów LEX? Zamów dostęp testowy »