Konwencja o ujednostajnieniu niektórych przepisów dotyczących niesienia pomocy i ratownictwa morskiego. Bruksela.1910.09.23.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1938.101.672

Akt obowiązujący

Wersja od: 18 listopada 1921 r.

KONWENCJA

o ujednostajnieniu niektórych przepisów dotyczących niesienia pomocy i ratownictwa morskiego,

podpisana w Brukseli dnia 23 września 1910 r.

(Przystąpienie do konwencji zatwierdzone zgodnie z ustawą z dnia 18 marca 1937 r. Dz. U. R. P. Nr 25, poz. 162).

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

MY, IGNACY MOŚCICKI,

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

wszem wobec i każdemu z osobna, komu o tym wiedzieć należy, wiadomym czynimy:

W dniu piętnastym października tysiąc dziewięćset dwudziestego pierwszego roku zgłoszone zostało Rządowi Belgijskiemu w imieniu Rządu Rzeczypospolitej Polskiej i za Wolne Miasto Gdańsk przystąpienie do konwencji o ujednostajnieniu niektórych przepisów dotyczących niesienia pomocy i ratownictwa morskiego podpisanej wraz z protokołem podpisania w Brukseli dnia 23 września 1910 r.

Konwencja ta i protokół brzmią jak następuje:

KONWENCJA

o ujednostajnieniu niektórych przepisów dotyczących niesienia pomocy i ratownictwa morskiego.

Jego Cesarska Mość Cesarz Niemiec, Król Prus, w imieniu Cesarstwa Niemieckiego; Prezydenta Republiki Argentyńskiej; Jego Cesarska Mość Cesarz Austrii, Król Czech, itd., i Apostolski Król Węgier: za Austrię i za Węgry; Jego Królewska Mość Król Belgów; Prezydent Stanów Zjednoczonych Brazylii; Prezydent Republiki Chili; Prezydent Republiki Kuby; Jego Królewska Mość Król Danii; Jego Królewska Mość Król Hiszpanii; Prezydent Stanów Zjednoczonych Ameryki; Prezydent Republiki Francuskiej; Jego Królewska Mość Król Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii i brytyjskich posiadłości zamorskich, Cesarz Indii; Jego Królewska Mość Król Hellenów; Jego Królewska Mość Król Włoch; Jego Cesarska Mość Cesarz Japonii; Prezydent Stanów Zjednoczonych Meksyku; Prezydent Republiki Nikaragua; Jego Królewska Mość Król Norwegii; Jej Królewska Mość Królowa Holandii; Jego Królewska Mość Król Portugalii i Algarwów; Jego Królewska Mość Król Rumunii; Jego Cesarska Mość Cesarz Wszechrosji; Jego Królewska Mość Król Szwecji; Prezydent Republiki Urugwaju,

uznawszy pożyteczność ustalenia za wspólną zgodą pewnych jednostajnych przepisów w sprawie pomocy i ratownictwa morskiego, postanowili zawrzeć w tym celu Konwencję i mianowali swymi pełnomocnikami, a mianowicie: (pominięto),

którzy, należycie do tego upoważnieni, zgodzili się na to, co następuje:

Artykuł  pierwszy.

Pomoc i ratownictwo statków morskich, będących w niebezpieczeństwie, rzeczy, znajdujących się na statku, frachtu i należności za przejazd, jak również usługi takiego samego rodzaju świadczone między statkami morskimi i statkami żeglugi śródlądowej, bez różnicy pomiędzy tymi dwoma rodzajami usług i bez względu na wody, na których zostały one oddane, podlegają następującym postanowieniom.

Artykuł 2.

Każdy fakt udzielenia pomocy lub ratownictwa z wynikiem pożytecznym daje podstawę do słusznego wynagrodzenia.

Nie należy się żadne wynagrodzenie, jeżeli udzielona pomoc pozostaje bez pożytecznego wyniku.

W żadnym przypadku kwota do wypłacenia nie może przekraczać wartości rzeczy uratowanych.

Artykuł  3.

Nie mają prawa do żadnego wynagrodzenia osoby, które brały udział w czynnościach ratowania pomimo wyraźnego i słusznego zakazu statku wspomnianego.

Artykuł  4.

Holownik nie ma prawa do wynagrodzenia za pomoc lub ratunek statku przez niego holowanego, lub jego ładunku, chyba że udzielił usług wyjątkowych, które nie mogą być uważane za wykonanie umowy holowniczej.

Artykuł  5.

Wynagrodzenie należy się również, jeżeli pomoc lub ratunek miały miejsce pomiędzy statkami, należącymi do tego samego właściciela.

Artykuł  6.

Wysokość wynagrodzenia ustalana jest przez umowę stron, a w jej braku - przez sędziego.

To samo odnosi się do stosunku, w jakim to wynagrodzenie ma być podzielone pomiędzy ratujących.

Podział ten między właścicielem, kapitanem i innymi osobami będącymi w służbie na każdym ze statków ratujących, będzie regulowany przez prawo krajowe statku.

Artykuł  7.

Każda umowa o pomocy i ratownictwie zawarta w chwili i pod wpływem niebezpieczeństwa, może być na żądanie jednej ze stron uchylona lub zmieniona przez sędziego, jeżeli uzna on, że umówione warunki nie są słuszne.

We wszystkich przypadkach, gdy będzie udowodnione, że zgoda jednej ze stron została spaczona przez podstęp lub zatajenie, albo jeżeli wynagrodzenie jest nadmiernie nieproporcjonalne do oddanej usługi w jednym czy drugim kierunku, umowa może być uchylona lub zmieniona przez sędziego na żądanie strony zainteresowanej.

Artykuł  8.

Sędzia ustala wynagrodzenie stosownie do okoliczności, biorąc za podstawę:

a) przede wszystkim osiągnięty wynik, wysiłki i zasługi tych, którzy udzielili pomocy, niebezpieczeństwo, które zagrażało statkowi wspomaganemu, jego pasażerom, załodze, ładunkowi oraz ratującym i statkowi ratującemu, zużyty czas, poniesione koszty i szkody, ryzyko odpowiedzialności i inne ryzyka, które zagrażały ratującym, wartość sprzętu użytego przez nich, uwzględniając ewentualne specjalne przystosowanie statku ratującego;

b) następnie - wartość rzeczy uratowanych.

Te same postanowienia stosują się do podziału przewidzianego w art. 6 ustęp 2.

Sędzia może zmniejszyć lub uchylić wynagrodzenie, jeżeli okaże się, że ratujący przez swoją winę spowodowali konieczność pomocy lub ratunku, albo jeżeli dopuścili się kradzieży, paserstwa lub innych czynów oszukańczych.

Artykuł  9.

Osoby uratowane nie są zobowiązane do żadnych wynagrodzeń, jednak bez naruszenia w tym względzie przepisów praw krajowych.

Ratujący życie ludzkie, którzy brali udział w związku z wypadkiem, który spowodował ratownictwo lub pomoc, mają prawo do słusznej części wynagrodzenia przyznanego ratującym statek. ładunek i ich przynależności.

Artykuł  10.

Dochodzenie wypłaty wynagrodzenia ulega przedawnieniu po 2 latach, począwszy od dnia, w którym czynności pomocy lub ratownictwa zostały zakończone.

Przyczyny zawieszenia i przerwania tego przedawnienia określa prawo Sądu, do którego sprawę wniesiono.

Wysokie Układające się Strony zastrzegają sobie prawo przyjęcia w swych ustawodawstwach za okoliczność przedłużającą termin powyżej ustalony fakt, że statek, któremu udzielono pomocy lub który uratowano, nie mógł być zajęty na wodach terytorjalnych Państwa, w którym powód ma swoje miejsce zamieszkania lub swój główny zakład.

Artykuł  11.

Każdy kapitan jest obowiązany przyjść z pomocą każdej osobie, nawet wrogiej, znajdującej się na morzu w niebezpieczeństwie życia, jeżeli może to uczynić bez poważnego niebezpieczeństwa dla swego statku, swojej załogi, swych pasażerów.

Właściciel statku nie jest odpowiedzialny z tytułu naruszeń poprzedniego postanowienia.

Artykuł  12.

Wysokie Układające się Strony, których ustawodawstwo nie zwalcza naruszania postanowień poprzedniego artykułu, zobowiązują się powziąć lub zaproponować swym ciałom ustawodawczym niezbędne zarządzenia celem ukrócenia tego naruszenia.

Wysokie Układające się Strony, skoro tylko będzie możliwe, będą podawały sobie do wiadomości ustawy lub przepisy, które już zostały lub będą wydane w ich Państwach dla wykonania powyższego postanowienia.

Artykuł  13.

Konwencja niniejsza nie narusza przepisów ustawodawstw krajowych ani umów międzynarodowych o organizacji służby pomocy i ratownictwa przez władze publiczne lub pod ich kontrolą, a w szczególności przepisów o ratowaniu sprzętu rybackiego.

Artykuł  14.

Konwencja niniejsza nie ma zsatosowania do okrętów wojennych oraz do statków państwowych, przeznaczonych wyłącznie do służby publicznej.

Artykuł  15.

Postanowienia Konwencji niniejszej będą stosowane w odniesieniu do wszystkich zainteresowanych, gdyż bądź statek udzielający pomocy lub ratujący, bądź statek wspomagany lub ratowany - należy do Państwa jednej z Wysokich Układających się Stron, jak również i w innych przypadkach przewidzianych przez prawa krajowe.

Rozumie się jednak:

1) że, w odniesieniu do zainteresowanych, obywateli Państwa nieumawiającego się, stosowanie wymienionych postanowień każde z Układających się Państw będzie mogło podporządkować warunkowi wzajemności;

2) że, jeżeli wszyscy zainteresowani są obywatelami tego samego Państwa, co sąd rozpatrujący sprawę, to stosuje się prawo krajowe a nie Konwencję;

3) że, nie przesądzając szerzej ujętych przepisów ustaw krajowych, art. 11 będzie stosowany wyłącznie pomiędzy statkami należącymi do Państw Wysokich Układających się Stron.

Artykuł  16.

Każda z Wysokich Układających się Stron po upływie trzech lat, począwszy od wejścia w życie niniejszej konwencji, będzie miała możność spowodować zebranie nowej konferencji celem ulepszeń, które mogłyby być do niej wprowadzone, a zwłaszcza celem rozszerzenia, o ile to będzie możliwe, zakresy jej stosowania.

To z państw, które skorzystałoby z tej możliwości, winno notyfikować swój zamiar innym państwom, za pośrednictwem Rządu Belgijskiego, który podejmie się zwołać konferencję w ciągu sześciu miesięcy.

Artykuł  17.

Państwa które nie podpisały niniejszej Konwencji, są dopuszczone na własną prośbę do przystąpienia do niej. Przystąpienie to będzie notyfikowane w drodze dyplomatycznej Rządowi Belgijskiemu i przez niego podane do wiadomości każdemu z Rządów innych Układających się Stron; wywrze ono skutki w miesiąc od wysłania notyfikacji, dokonanej przez Rząd Belgijski.

Artykuł  18.

Konwencja niniejsza będzie ratyfikowana.

Najpóźniej po upływie jednego roku, licząc od dnia podpisania Konwencji, Rząd Belgijski skomunikuje się z Rządami Wysokich Układających się Stron, Które oświadczyły gotowość ratyfikowania Konwencji celem powzięcia decyzji, czy należy ją wprowadzić w życie.

Dokumenty ratyfikacyjne będą ewentualnie natychmiast złożone w Brukseli i Konwencja zacznie wywierać skutki w miesiąc po tym złożeniu.

Dla państw reprezentowanych na Konferencji Brukselskiej zostanie otwarty w ciągu drugiego roku protokół. Po tym terminie będą one mogły przystąpić jedynie zgodnie z postanowieniami art. 17.

Artykuł  19.

W przypadku, gdy jedna lub druga z Wysokich Układających się Stron wypowie niniejszą Konwencję, wypowiedzenie to wywrze skutki dopiero w rok od dnia, w którym zostało notyfikowane Rządowi Belgijskiemu, przy czym Konwencja pozostanie w mocy między innymi Układającymi się Stronami.

Na dowód czego, Pełnomocnicy odnośnych Wysokich Układających się Stron podpisali niniejszą Konwencję i wycisnęli na niej swoje pieczęcie.

Sporządzono w Brukseli, w jednym egzemplarzu, dnia 23 września 1910 r.

PROTOKÓŁ PODPISANIA.

W chwili przystąpienia do podpisania zawartych w dniu dzisiejszym Konwencji o ujednostajnieniu niektórych przepisów w sprawie zdarzeń oraz w sprawie niesienia pomocy i ratownictwa morskiego, niżej podpisani Pełnomocnicy zgodzili się na to, co następuje:

Postanowienia wymienionych Konwencji będą stosowane w koloniach i posiadłościach Państw Układających się z poniższymi zastrzeżeniami:

I. Rząd Niemiecki oświadcza, iż zastrzega sobie swoje decyzje w przedmiocie swych kolonij. Zastrzega sobie, osobno za każdą z nich prawo przystąpienia do Konwencji i ich wypowiedzenia.

II. Rząd Duński oświadcza, iż zastrzega sobie prawo przystąpienia do wymienionych konwencyj i ich wypowiedzenia osobno za Islandię i kolonie lub posiadłości duńskie.

III. Rząd Stanów Zjednoczonych Ameryki oświadcza, iż zastrzega sobie prawo przystąpienia do wymienionych konwencyj i ich wypowiedzenia za posiadłości wyspiarskie Stanów Zjednoczonych Ameryki.

IV. Rząd Jego Brytyjskiej Mości oświadcza, iż zastrzega sobie prawo przystąpienia do wymienionych konwencyj i ich wypowiedzenia osobno za każdą z kolonij, każdy z protektoratów i terytoriów brytyjskich, jak również za wyspę Cypr.

V. Rząd Włoski zastrzega poźniejsze przystąpienie do Konwencji za przynależności i kolonie włoskie.

VI. Rząd Holenderski zastrzega poźniejsze przystąpienie do Konwencji za kolonie i posiadłości holenderskie.

VII. Rząd portugalski oświadcza, iż zastrzega prawo poźniejszego przystąpienia do Konwencji za kolonie portugalskie.

Przystąpienia te będą mogły być notyfikowane bądź przez deklarację ogólną, obejmującą wszystkie kolonie i posiadłości, bądź przez deklaracje specjalne. Dla przystąpień i wypowiedzeń będzie ewentualnie przestrzegany tryb postępowania, wskazany w obu Konwencjach z dnia dzisiejszego. Rozumie się jednak, że wymienione przystąpienia będą również mogły być stwierdzone w protokóle złożenia dokumentów ratyfikacyjnych.

Na dowód czego, niżej podpisani Pełnomocnicy sporządzili niniejszy protokół, który będzie miał tę samą moc i tę samą ważność, jak gdyby jego postanowienia były zawarte w samym tekście Konwencji, do których on się odnosi.

Sporządzono w Brukseli, w jednym egzemplarzu, dnia 23 września 1910 r.

Zaznajomiwszy się z powyższą konwencją i protokołem podpisania i uznawszy je za słuszne, oświadczamy, iż wspomniane wyżej przystąpienie zatwierdzamy.

Na dowód czego wydaliśmy Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.

W Warszawie, dnia 21 września 1938 r.