Konwencja o ujednostajnieniu niektórych prawideł dotyczących zajęcia zabezpieczającego statków powietrznych. Rzym.1933.05.29.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1937.74.540

Akt obowiązujący

Wersja od: 20 października 1937 r.

KONWENCJA

o ujednostajnieniu niektórych prawideł, dotyczących zajęcia zabezpieczającego statków powietrznych,

podpisana w Rzymie dnia 29 maja 1933 r.

(Ratyfikowana zgodnie z ustawą z dnia 20 kwietnia 1937 r. - Dz. U. R. P. Nr 33, poz. 254)

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ,

MY, IGNACY MOŚCICKI,

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

wszem wobec i każdemu z osobna, komu o tym wiedzieć należy, wiadomym czynimy:

Dnia dwudziestego dziewiątego maja tysiąc dziewięćset trzydziestego trzeciego roku podpisana została w Rzymie konwencja o ujednostajnieniu niektórych prawideł, dotyczących zajęcia zabezpieczającego statków powietrznych, o następującym brzmieniu dosłownym:

KONWENCJA

o ujednostajnieniu niektórych prawideł, dotyczących zajęcia zabezpieczającego statków powietrznych.

Jego Królewska Mość, Król Albanii, Prezydent Rzeszy Niemieckiej, Prezydent Stanów Zjednoczonych Ameryki, Prezydent Związkowy Republiki Austriackiej, Jego Królewska Mość Król Belgów, Prezydent Stanów Zjednoczonych Brazylii, Prezydent Republiki Chili, Prezydent Rządu Narodowego Republiki Chińskiej, Prezydent Republiki Kolumbii, Prezydent Republiki Kuby, Jego Królewska Mość, Król Danii i Islandii, Prezydent Republiki Ekwadoru, Prezydent Republiki Salwadoru, Prezydent Republiki Hiszpańskiej, Prezydent Republiki Finlandzkiej, Prezydent Republiki Francuskiej, Jego Królewska Mość, Król Wielkiej Brytanii, Irlandii i Zamorskich Terytoriów Brytyjskich, Cesarz Indyj, Prezydent Republiki Guatemali, Prezydent Republiki Greckiej, Prezydent Republiki Honduras, Jego Wysokość Regent Królestwa Węgier, Jego Królewska Mość, Król Włoch, Jego Cesarska Mość, Cesarz Japonii, Prezydent Republiki Litewskiej, Prezydent Stanów Zjednoczonych Meksyku, Prezydent Republiki Nikaragui, Jego Królewska Mość, Król Norwegii, Jej Królewska Mość, Królowa Holandii, Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej, Prezydent Republiki Portugalskiej, Jego Królewska Mość, Król Rumunii, Prezydent Republiki San Domingo, Kapitanowie Regenci Dostojnej Republiki San Marino, Jego Świątobliwość Ojciec Święty, Jego Królewska Mość, Król Szwecji, Rada Związkowa Szwajcarska, Prezydent Republiki Czeskosłowackiej, Prezydent Republiki Tureckiej, Centralny Komitet Wykonawczy Związku Socjalistycznych Republik Rad, Prezydent Stanów Zjednoczonych Wenezueli, Jego Królewska Mość, Król Jugosławii, -

uznawszy pożyteczność przyjęcia pewnych ujednostajnionych prawideł, dotyczących zajęcia zabezpieczającego statków powietrznych, mianowali w tym celu odnośnych pełnomocników,

którzy, należycie upoważnieni, zawarli i podpisali konwencję następującą:

Artykuł  1. 

Wysokie Umawiające się Strony zobowiązują się przedsięwziąć środki niezbędne do wprowadzenia w życie prawideł ustalonych w konwencji niniejszej.

Artykuł  2. 

1. W rozumieniu konwencji niniejszej przez zajęcie zabezpieczające rozumie się każdą czynność, bez względu na jej nazwę, przez którą statek powietrzny zostaje zatrzymany w interesie prywatnym, za pośrednictwem organów wymiaru sprawiedliwości lub administracji publicznej, na rzecz bądź wierzyciela, bądź właściciela, bądź innego uprawnionego z tytułu prawa rzeczowego, obciążającego statek powietrzny, wówczas gdy zajmujący nie może powołać się ani na wykonalne orzeczenie, uzyskane uprzednio w drodze zwyczajnego postępowania, ani na równorzędny tytuł egzekucyjny.

2. W przypadku, gdy prawo właściwe przyznaje wierzycielowi, który ma w posiadaniu statek powietrzny bez zgody eksploatującego prawo zatrzymania, wykonanie tego prawa, w rozumieniu konwencji niniejszej przyrównane jest do zajęcia zabezpieczającego i zostaje poddane rządowi prawnemu ustalonemu w konwencji niniejszej.

Artykuł  3. 

1. Nie podlegają zajęciu zabezpieczającemu:

a) statki powietrzne przeznaczone wyłącznie do służby państwowej, włącznie z pocztą, a z wyłączeniem obrotu handlowego,

b) statki powietrzne, pełniące istotnie służbę na liniach regularnych komunikacji publicznej, jako też niezbędne statki zapasowe,

c) każdy inny statek powietrzny, przeznaczony do przewozu osób lub towarów za wynagrodzeniem, jeżeli jest gotowy do drogi dla wykonania tego przewozu, z wyjątkiem przypadku, gdy chodzi o dług zaciągnięty na tę podróż albo o wierzytelność powstałą w ciągu podróży.

2. Postanowienia artykułu niniejszego nie mają zastosowania do zajęcia zabezpieczającego wykonanego przez właściciela, który został pozbawiony posiadania swego statku przez czyn niedozwolony.

Artykuł  4. 

1. W przypadku, gdy zajęcie nie jest zabronione lub gdy statek powietrzny wprawdzie nie podlega zajęciu, lecz eksploatujący na to się nie powołuje, złożenie wystarczającej rękojmi zapobiega zajęciu zabezpieczającemu i uprawnia do natychmiastowego uchylenia zajęcia.

2. Rękojmia jest wystarczająca, jeżeli pokrywa sumę długu oraz koszty i jeżeli jest przeznaczona wyłącznie na splątę wierzyciela, lub jeżeli pokrywa wartość statku powietrznego, gdy wartość ta jest niższa aniżeli suma długu i kosztów.

Artykuł  5. 

Żądania uchylenia zajęcia zabezpieczającego będą rozstrzygane zawsze w postępowaniu uproszczonym i bez zwłoki.

Artykuł  6. 

1. Jeżeli dokonano zajęcia zabezpieczającego statku powietrznego nie podlegającego zajęciu w myśl postanowień konwencji niniejszej albo jeżeli dłużnik zmuszony był złożyć rękojmię celem zapobieżenia zajęcia lub uzyskania jego uchylenia, zajmujący odpowiada w myśl prawa miejsca, gdzie to postępowanie się odbyło, za szkodę wynikłą z tego powodu dla eksploatującego lub właściciela.

2. Ten sam przepis stosuje się, gdy zajęcie zabezpieczające nastąpiło bez słusznej przyczyny.

Artykuł  7. 

Konwencji niniejszej nie stosuje się ani do środków zabezpieczających w przypadku upadłości, ani do środków zabezpieczających w przypadkach naruszenia przepisów celnych, karnych lub policyjnych.

Artykuł  8. 

Konwencja niniejsza nie sprzeciwia się stosowaniu pomiędzy Wysokimi Umawiającymi się Stronami konwencyj międzynarodowych, które przewidują niedopuszczalność zajęcia w szerszym zakresie.

Artykuł  9. 

1. Konwencja niniejsza będzie stosowana na terytorium każdej z Wysokich Umawiających się Stron do każdego statku powietrznego zarejestrowanego na terytorium innej Wysokiej Umawiającej się Strony.

2. Określenie "terytorium jednej z Wysokich Umawiającej się Stron" obejmuje każde terytorium poddane suwerenności, suzerenności, protektoratowi, mandatowi lub władzy tej z Wysokich Umawiających się Stron, która w imieniu tego terytorium uczestniczy w konwencji.

Artykuł  10. 

Konwencja niniejsza zredagowana jest po francusku w jednym egzemplarzu, który zostanie złożony w archiwach Ministerstwa Spraw Zagranicznych Królestwa Włoch. Odpis konwencji poświadczony za zgodność, przesłany zostanie za staraniem Rządu Królestwa Włoch każdemu z zainteresowych rządów.

Artykuł  11. 

1. Konwencja niniejsza będzie ratyfikowana. Dokumenty ratyfikacyjne złożone zostaną w archiwach Ministerstwa Spraw Zagranicznych Królestwa Włoch, które notyfikować będzie złożenie każdemu z zainteresowanych rządów.

2. Z chwilą złożenia pięciu dokumentów ratyfikacyjnych, konwencja wejdzie w życie między tymi Wysokimi Umawiającymi się Stronami, które ją ratyfikowały w dziewięćdziesiąt dni po złożeniu piątego dokumentu ratyfikacyjnego. Każdy dokument ratyfikacyjny, który zostanie złożony później zacznie wywierać swe skutki w dziewięćdziesiąt dni po jego złożeniu.

3. Do Rządu Królestwa Włoch należeć będzie zawiadamianie każdego z zainteresowanych Rządów o dniu wejścia w życie konwencji niniejszej.

Artykuł  12. 

1. Konwencja niniejsza po wejściu w życie otwarta będzie do przystąpienia.

2. Przystąpienie dokonywać się będzie w drodze złożenia notyfikacji Rządowi Królestwa Włoch, który o niej powiadomi każdy z zainteresowanych Rządów.

3. Przystąpienie zacznie wywierać swe skutki w dziewięćdziesiąt dni po złożeniu notyfikacji Rządowi Królestwa Włoch.

Artykuł  13. 

1. Każda z Wysokich Umawiających się Stron będzie mogła wypowiedzieć konwencję niniejszą w drodze notyfikacji, złożonej Rządowi Królestwa Włoch.

2. Wypowiedzenie wywrze swe skutki w sześć miesięcy po notyfikacji wypowiedzenia i tylko w stosunku do Strony, która je uczyniła.

Artykuł  14. 

1. Wysokie Umawiające się Strony będą mogły oświadczyć w chwili podpisania, złożenia dokumentów ratyfikacyjnych lub przystąpienia, że przyjęcie konwencji niniejszej nie stosuje się do całości lub jakiejś części ich kolonij, protektoratów, terytoriów zamorskich, terytoriów mandatowych lub wszelkich innych terytoriów, podległych ich suwerenności, władzy lub suzerenności.

2. Wysokie Umawiające się Strony będą mogły w przyszłości notyfikować Rządowi Królestwa Włoch, że zamierzają stosować konwencję niniejszą do całości lub jakiejś części ich kolonij, protektoratów, terytoriów zamorskich, terytoriów mandatowych, lub wszelkich innych terytoriów, podległych ich suwerenności, władzy lub suzurenności, które zostały w ten sposób wyłączone w deklaracji pierwotnej.

3. Będą one także mogły, w każdej chwili, notyfikować Rządowi Królestwa Włoch, że zamierzają przestać stosować konwencję niniejszą do całości lub jakiejś części ich kolonij, protektoratów, terytoriów zamorskich, terytoriów mandatowych lub wszelkich innych terytoriów, podległych ich suwerenności, władzy lub suzurenności.

4. Rząd Królestwa Włoch zawiadomi każdy z zainteresowanych Rządów o notyfikacjach dokonanych zgodnie z dwoma poprzednimi ustępami.

Artykuł  15. 

Każda z Wysokich Umawiających się Stron będzie mogła najwcześniej po dwóch latach, licząc od wejścia w życie konwencji niniejszej, spowodować zebranie się nowej konferencji międzynarodowej w celu opracowania poprawek, które mogły być wprowadzone do konwencji niniejszej. Zwróci się ona w tym celu do Rządu Republiki Francuskiej, który przedsięweźmie należne środki do przygotowania tej konferencji.

Konwencja niniejsza, sporządzona w Rzymie 29 maja 1933 r. pozostanie otwarta do podpisania do dnia pierwszego stycznia 1934 r.

Na dowód czego Pełnomocnicy podpisali konwencję niniejszą.

Zaznajomiwszy się z powyższą konwencją, uznaliśmy ją i uznajemy za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadczamy, że jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona i przyrzekamy, że będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydaliśmy Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.

W Warszawie, dnia 12 czerwca 1937 r.