Tytuł 5 - POSTANOWIENIA KOŃCOWE - Konwencja o pomocy prawnej w sprawach karnych pomiędzy państwami członkowskimi Unii Europejskiej. Bruksela.2000.05.29. Protokół do Konwencji o pomocy prawnej w sprawach karnych pomiędzy państwami członkowskimi Unii Europejskiej z dnia 29 maja 2000 r. Luksemburg.2001.10.16.

Dziennik Ustaw

Dz.U.2007.135.950

Akt obowiązujący

Wersja od: 26 października 2005 r.

TYTUŁ  V

POSTANOWIENIA KOŃCOWE

Artykuł  24

Oświadczenia

1. W momencie składania powiadomienia, o którym mowa w art. 27 ust 2, każde z Państw Członkowskich wskazuje w oświadczeniu organy, które - niezależnie od już wymienionych w Europejskiej Konwencji o pomocy prawnej w sprawach karnych oraz w Traktacie Beneluksu - są właściwe w zakresie stosowania niniejszej Konwencji oraz stosowania pomiędzy Państwami Członkowskimi postanowień o pomocy prawnej w sprawach karnych zawartych w instrumentach prawnych, o których mowa w art. 1 ust. 1, a zwłaszcza:

(a) właściwe organy administracyjne w rozumieniu art. 3 ust. 1, o ile występują;

(b) jeden organ centralny, lub więcej, dla celów stosowania art. 6, jak również organy właściwe dla zajmowania się wnioskami wymienionymi w art. 6 ust. 8;

(c) organy policyjne oraz celne właściwe dla celów art. 6 ust. 5, o ile występują;

(d) organy administracyjne właściwe dla celów art. 6 ust. 6, o ile występują; oraz

(e) organ lub organy właściwe dla celów stosowania art. 18 i 19 oraz art. 20 ust. 1-5.

2. Oświadczenia składane zgodnie z ust. 1 mogą być zmienione w całości lub w części w każdym czasie przy zastosowaniu tej samej procedury.

Artykuł  25

Zastrzeżenia

W odniesieniu do niniejszej Konwencji nie mogą być wnoszone żadne zastrzeżenia poza tymi, które są w niej w sposób wyraźny przewidziane.

Artykuł  26

Terytorialny zakres stosowania

Stosowanie niniejszej Konwencji wobec Gibraltaru rozpocznie się wraz z rozszerzeniem na Gibraltar Europejskiej Konwencji o wzajemnej pomocy.

Zjednoczone Królestwo powiadamia na piśmie przewodniczącego Rady w chwili, gdy zapragnie ono stosować niniejszą Konwencję wobec Wysp na Kanale La Manche oraz wobec Wyspy Man w następstwie rozszerzenia na te terytoria Europejskiej Konwencji o pomocy prawnej w sprawach karnych. Decyzja w sprawie takiego wniosku zostanie podjęta przez Radę przy jednomyślnym stanowisku jej członków

Artykuł  27

Wejście w życie

1. Niniejsza Konwencja podlega przyjęciu przez Państwa Członkowskie zgodnie z ich odpowiednimi wymogami konstytucyjnymi.

2. Państwa Członkowskie powiadamiają Sekretarza Generalnego Rady Unii Europejskiej o zakończeniu procedur konstytucyjnych wymaganych dla przyjęcia niniejszej Konwencji.

3. Po upływie 90 dni od daty powiadomienia, o którym mowa w ust. 2, wystosowanego przez Państwo będące członkiem Unii Europejskiej w chwili przyjęcia przez Radę Aktu ustanawiającego niniejszą Konwencję, które jako ósme dopełni tej formalności - niniejsza Konwencja wchodzi w życie w odniesieniu do tych ośmiu Państw Członkowskich.

4. Każde powiadomienie złożone przez Państwo Członkowskie po otrzymaniu ósmego powiadomienia, o którym mowa w ust. 2 skutkuje tym, że 90 dni po takim kolejnym powiadomieniu niniejsza Konwencja wejdzie w życie w stosunkach pomiędzy tym Państwem Członkowskim a Państwami Członkowskimi, w odniesieniu do których Konwencja już weszła w życie.

5. Przed wejściem w życie Konwencji zgodnie z ust. 3, każde z Państw Członkowskich przy składaniu powiadomienia, o którym mowa w ust. 2 lub w dowolnym czasie po dokonaniu powiadomienia, może oświadczyć, że będzie ono stosowało niniejszą Konwencję w stosunkach z Państwami Członkowskimi, które złożyły takie samo oświadczenie. Takie oświadczenia stają się skuteczne po upływie 90 dni od daty ich złożenia.

6. Niniejsza Konwencja ma zastosowanie w odniesieniu do postępowań dotyczących pomocy prawnej zapoczątkowanych po dniu, w którym Konwencja weszła w życie, lub jest stosowana zgodnie z ust. 5 pomiędzy zainteresowanymi Państwami Członkowskimi.

Artykuł  28

Przystąpienie nowych Państw Członkowskich

1. Niniejsza Konwencja jest otwarta dla przystąpienia przez każde Państwo, które zostanie członkiem Unii Europejskiej.

2. Tekst niniejszej Konwencji w języku Państwa przystępującego sporządzony przez Radę Unii Europejskiej jest tekstem autentycznym.

3. Dokumenty przystąpienia składane są u depozytariusza.

4. Niniejsza Konwencja wchodzi w życie w stosunku do każdego Państwa, które przystąpi do niej po upływie dziewięćdziesięciu dni od złożenia przez nie dokumentu przystąpienia, lub w dniu wejścia w życie niniejszej Konwencji, jeżeli nie weszła ona jeszcze w życie, po wygaśnięciu wymienionego okresu dziewięćdziesięciu dni.

5. W sytuacji, gdy niniejsza Konwencja nie weszła jeszcze w życie w chwili składania dokumentu przystąpienia przez przystępujące Państwa Członkowskie, w stosunku do tych Państw zastosowanie ma art. 27 ust. 5.

Artykuł  29

Wejście w życie w stosunku do Islandii i Norwegii

1. Bez uszczerbku dla art. 8 Umowy zawartej przez Radę Unii Europejskiej i Republikę Islandii oraz Królestwo Norwegii dotyczącej włączenia tych dwóch państw we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen ("Układ o Stowarzyszeniu"), postanowienia, o których mowa w art. 2 ust. 1 wchodzą w życie w stosunku do Islandii oraz Norwegii po upływie 90 dni od otrzymania przez Radę i Komisję informacji zgodnie z art. 8 ust. 2 Układu o Stowarzyszeniu po spełnieniu konstytucyjnych wymogów tych Państw, w ich wzajemnych relacjach z każdym Państwem Członkowskim, w stosunku do którego niniejsza Konwencja weszła już w życie zgodnie z art. 27 ust. 3 lub 4.

2. Każde wejście w życie niniejszej Konwencji w stosunku do Państwa Członkowskiego po dacie wejścia w życie postanowień, o których mowa w art. 2 ust. 1 w odniesieniu do Islandii i Norwegii skutkuje stosowaniem tych postanowień we wzajemnych relacjach pomiędzy tym Państwem Członkowskim a Islandią i Norwegią.

3. Postanowienia, o których mowa w art. 2 ust. 1 w żadnym wypadku nie stają się wiążące dla Islandii oraz Norwegii przed datą, jaka ma zostać ustalona zgodnie z art. 15 ust. 4 Układu o Stowarzyszeniu.

4. Bez uszczerbku dla ust. 1, 2 i 3, postanowienia, o których mowa w art. 2 ust. 1 wchodzą w życie w stosunku do Islandii i Norwegii nie później niż w dniu wejścia w życie niniejszej Konwencji w odniesieniu do piętnastego Państwa będącego członkiem Unii Europejskiej w chwili przyjęcia przez Radę Aktu ustanawiającego niniejszą Konwencję.

Artykuł  30

Depozytariusz

1. Sekretarz Generalny Rady Unii Europejskiej pełni funkcję depozytariusza niniejszej Konwencji.

2. Depozytariusz publikuje w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich informacje o postępie w przyjmowaniu, przystępowaniu, o oświadczeniach oraz zastrzeżeniach, jak również wszelkich innych powiadomieniach dotyczących niniejszej Konwencji.

Sporządzono w Brukseli w dniu dwudziestego dziewiątego maja dwutysięcznego roku w jednym oryginale w językach duńskim, niderlandzkim, angielskim, fińskim, francuskim, niemieckim, greckim, irlandzkim, włoskim, portugalskim, hiszpańskim oraz szwedzkim, przy czym wszystkie teksty są jednakowo autentyczne, a oryginał zostaje złożony w archiwach Sekretariatu Generalnego Rady Unii Europejskiej. Sekretarz Generalny przesyła poświadczoną kopię oryginału każdemu Państwu Członkowskiemu.

Deklaracja Rady w sprawie art. 10 ust. 9

Rozważając zastosowanie instrumentu, o którym mowa w art. 10 ust. 9, Rada uwzględnia zobowiązania Państw Członkowskich wynikające z Europejskiej Konwencji Praw Człowieka.

Deklaracja Zjednoczonego Królestwa w sprawie art. 20

Niniejsza deklaracja stanowi uzgodnioną integralną część Konwencji.

Art. 20 będzie miał w Zjednoczonym Królestwie zastosowanie w odniesieniu do wydawanych przez Sekretarza Stanu i skierowanych do organów policji oraz Urzędu Celnego Jej Królewskiej Mości nakazów o przechwytywaniu przekazów telekomunikacyjnych, w przypadkach gdy, zgodnie z prawem krajowym dotyczącym przechwytywania przekazów telekomunikacyjnych, deklarowanym celem nakazu jest wykrycie poważnego przestępstwa. Będzie miał on również zastosowanie w odniesieniu do nakazów skierowanych do Służby Bezpieczeństwa, która zgodnie z prawem krajowym udziela pomocy w postępowaniach posiadających cechy wymienione w art. 20 ust. 1.

Przekład

PROTOKÓŁ

ustanowiony przez Radę zgodnie z art. 34 Traktatu o Unii Europejskiej, do Konwencji o pomocy prawnej w sprawach karnych między Państwami Członkowskimi Unii Europejskiej

WYSOKIE UMAWIAJĄCE SIĘ STRONY niniejszego Protokołu, Państwa Członkowskie Unii Europejskiej,

ODWOŁUJĄC się do aktu Rady z dnia 16 października 2001 roku ustanawiającego Protokół do Konwencji o pomocy prawnej w sprawach karnych między Państwami Członkowskimi Unii Europejskiej,

BIORĄC POD UWAGĘ konkluzje przyjęte przez Radę Europejską w Tampere w dniach 15 i 16 października 1999 roku, oraz konieczność zastosowania ich niezwłocznie celem osiągnięcia przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości,

MAJĄC NA UWADZE zalecenia sformułowane przez biegłych podczas przedstawiania sprawozdań dotyczących wzajemnych ocen bazujących na wspólnym działaniu Rady 97/827/WSiSW z dnia 5 grudnia 1997 roku ustanawiającym mechanizm oceniający zastosowanie i wdrażanie na poziomie krajowym międzynarodowych przedsięwzięć w zakresie walki ze zorganizowaną przestępczością¹,

PRZEKONANI o potrzebie dodatkowych środków w dziedzinie pomocy prawnej w sprawach karnych celem zwalczania przestępczości, w szczególności włączając przestępczość zorganizowaną, pranie brudnych pieniędzy oraz przestępczość finansową,

UZGODNIŁY NASTĘPUJĄCE POSTANOWIENIA, które są załączone oraz stanowią integralną część Konwencji o pomocy prawnej w sprawach karnych między Państwami Członkowskimi Unii Europejskiej z dnia 29 maja 2000 roku², zwanej dalej "Konwencją o pomocy prawnej z 2000 r":

Artykuł  1

Wniosek o informacje dotyczące rachunków bankowych

1. Każde Państwo Członkowskie podejmuje, zgodnie z warunkami określonymi w niniejszym artykule, niezbędne środki w celu ustalenia, w odpowiedzi na wniosek przekazany przez inne Państwo Członkowskie, czy osoba fizyczna lub prawna, przeciwko której toczy się postępowanie karne, posiada lub kontroluje jeden lub więcej rachunków bankowych niezależnie od ich charakteru, w dowolnym banku działającym na jego terytorium; a jeśli tak, dostarcza wszelkich szczegółów dotyczących zidentyfikowanych rachunków bankowych.

Informacja zawiera również, jeśli o to wnioskowano oraz w takim stopniu, w jakim może być to dostarczone w rozsądnym terminie, rachunki bankowe, w odniesieniu do których osoba będąca podmiotem toczącego się postępowania sądowego, posiada pełnomocnictwo.

2. Zobowiązanie wynikające z niniejszego artykułu dotyczy tylko informacji będącej w posiadaniu banku prowadzącego rachunek.

3. Zobowiązanie wynikające z niniejszego artykułu realizowane jest tylko wówczas, jeżeli postępowanie dotyczy:

- przestępstwa zagrożonego karą pozbawienia wolności lub innego środka skutkującego pozbawieniem wolności w wymiarze co najmniej czterech lat w państwie wzywającym oraz co najmniej dwóch lat w Państwie wezwanym, lub

- przestępstwa określonego w art. 2 Konwencji w sprawie ustanowienia Europejskiego Biura Policji (Konwencji o Europolu) z 1995 roku, lub w Załączniku do tej Konwencji, z uwzględnieniem późniejszych zmian, lub

- w w zakresie nie objętym Konwencją o Europolu, przestępstwa określonego w Konwencji o ochronie interesów finansowych Wspólnot Europejskich z 1995 roku, Protokołu do niej z 1996 roku, lub Drugiego Protokołu do niej z 1997 roku.

4. Organ występujący z wnioskiem:

- wskazuje przyczyny, dla których żądana informacja może mieć istotne znaczenie dla celów postępowania prowadzonego o dane przestępstwo,

- wskazuje, na jakiej podstawie przypuszcza, że w bankach Państwa Członkowskiego, do którego został skierowany wniosek znajdują się rachunki oraz, o ile to możliwe, których banków to dotyczy,

- załącza wszelkie dostępne informacje, które mogą ułatwić realizację wniosku.

5. Państwa Członkowskie mogą uzależnić realizację wniosku, o którym mowa w niniejszym artykule, od tych samych warunków, które stosują do wniosków dotyczących przeszukania i zatrzymania

6. Rada, na podstawie art. 34 ustęp 2 litera c) Traktatu o Unii Europejskiej, może zadecydować o rozszerzeniu zakresu ust. 3.

Artykuł  2

Wnioski o udzielenie informacji o transakcjach bankowych

1. Na wniosek państwa wzywającego, państwo wezwane dostarcza szczegółowych danych odnośnie określonych rachunków bankowych oraz operacji bankowych, które zostały przeprowadzone w określonym czasie na jednym lub więcej rachunkach wskazanych we wniosku, włączając w to szczegółowe dane o rachunku, z którego złożono dyspozycję i rachunku odbiorcy.

2. Zobowiązanie wynikającego z niniejszego artykułu dotyczy tylko informacji będącej w posiadaniu banku prowadzącego rachunek.

3. Wzywające Państwo Członkowskie wskazuje we wniosku przyczyny, dla których żądana informacja ma istotne znaczenie dla celów postępowania prowadzonego o dane przestępstwo.

4. Państwa Członkowskie mogą uzależnić realizację wniosku, o którym mowa w niniejszym artykule, od tych samych warunków, które stosują do wniosków dotyczących przeszukania i zatrzymania.

Artykuł  3

Wnioski o monitorowanie transakcji bankowych

1. Każde Państwo Członkowskie zobowiązuje się zapewnić, na wniosek innego Państwa Członkowskiego, możliwość monitorowania, przez określony czas, operacji bankowych, przeprowadzanych na jednym lub więcej rachunkach bankowych wymienionych we wniosku oraz przekazywać informacje o rezultatach monitorowania wzywającemu Państwu Członkowskiemu.

2. Wzywające Państwo Członkowskie wskazuje we wniosku przyczyny, dla których żądana informacja ma istotne znaczenie dla celów postępowania prowadzonego o dane przestępstwo.

3. Decyzja o monitorowaniu jest podejmowana indywidualnie w każdym przypadku przez właściwe organy wezwanego Państwa, odpowiednio uwzględniając prawo krajowego tego Państwa Członkowskiego.

4. Praktyczne aspekty dotyczące monitorowania są uzgadniane między właściwymi organami wzywającego i wezwanego Państwa Członkowskie.

Artykuł  4

Poufność

Każde Państwo Członkowskie podejmuje środki niezbędne dla zagwarantowania, że banki nie ujawnią danemu klientowi banku lub innej osobie trzeciej, faktu że nastąpiło przekazanie informacje Państwu wzywającemu zgodnie z art. 1, 2 lub 3 ani faktu o prowadzeniu postępowania.

Artykuł  5

Obowiązek informowania

Jeśli właściwy organ wezwanego Państwa Członkowskiego, podczas realizacji wniosku o pomoc prawną uzna za niezbędne podjęcie czynności postępowania, które nie były początkowo przewidziane lub nie mogły być określone w trakcie sporządzania wniosku, informuje niezwłocznie o tym fakcie organ wnioskujący celem umożliwienia mu podjęcia dalszego działania.

Artykuł  6

Dodatkowe wnioski o pomoc prawną

1. W przypadku gdy właściwy organ wzywającego Państwa Członkowskiego występuje z wnioskiem o pomoc prawną, który ma charakter uzupełniający do wcześniejszego wniosku, nie jest wymagane dostarczenie informacji już przekazanych w pierwotnym wniosku. Wniosek uzupełniający zawiera informacje niezbędne do celów identyfikacji wniosku pierwotnego.

2. W przypadku gdy, zgodnie z obowiązującymi przepisami, właściwy organ, który wystąpił z wnioskiem o pomoc prawną, bierze udział w realizacji wniosku w wezwanym Państwie Członkowskim, może on, nie naruszając postanowień art. 6 ust. 3 Konwencji o pomocy prawnej z 2000 r., skierować bezpośrednio dodatkowy wniosek do właściwego organu wezwanego Państwa Członkowskiego, podczas obecności w tymże państwie.

Artykuł  7

Tajemnica bankowa

Państwo Członkowskie nie będzie powoływać się na tajemnicę bankową jako przyczynę odmowy współpracy odnośnie wniosku o pomoc prawną pochodzącego z innego Państwa Członkowskiego.

Artykuł  8

Przestępstwa skarbowe

1. Nie można odmówić pomocy prawnej wyłącznie na tej podstawie, że wniosek dotyczy przestępstwa, które wezwane Państwo Członkowskie uważa za przestępstwo skarbowe.

2. Jeżeli Państwo Członkowskie uzależnia realizację wniosku o dokonanie przeszukania i zatrzymania od spełnienia warunku, aby przestępstwo będące przedmiotem wniosku było karalne także na podstawie jego przepisów prawnych, warunek ten uważa się za spełniony, w odniesieniu do przestępstw określonych w ustępie 1, jeżeli przestępstwo to odpowiada przestępstwu tego samego rodzaju zgodnie z prawem tego państwa.

Nie można odmówić wykonania wniosku na tej podstawie, że prawo wezwanego Państwa Członkowskiego nie przewiduje tego samego rodzaju podatku lub opłaty, lub też nie zawiera przepisów podatkowych, celnych i walutowych tego samego rodzaju, jak prawo wzywającego Państwa Członkowskiego.

3. Niniejszym uchyla się art. 50 Konwencji wykonawczej do Układu z Schengen.

Artykuł  9

Przestępstwa polityczne

1. Do celów pomocy prawnej między Państwami Członkowskimi, żadne przestępstwo nie może być traktowane przez wezwane Państwo Członkowskie jako przestępstwo polityczne, przestępstwo związane z przestępstwem politycznym lub przestępstwo popełnione z motywów politycznych.

2. Każde Państwo Członkowskie może, przy notyfikacji określonej w art. 13 ust. 2, oświadczyć, że będzie stosować ust. 1 tylko w stosunku do:

a) przestępstw określonych w art. 1 oraz 2 Europejskiej Konwencji o zwalczaniu terroryzmu z dnia 27 stycznia 1977 roku; oraz

b) przestępstw wejścia w porozumienie lub udziału w związku, które odpowiadają opisowi zachowania określonemu w art. 3 ust. 4 Konwencji odnoszącej się do ekstradycji między Państwami Członkowskimi Unii Europejskiej z dnia 27 września 1996 roku, mających na celu popełnienie jednego lub więcej przestępstw określonych w art. 1 i 2 Europejskiej Konwencji o zwalczaniu terroryzmu.

3. Zastrzeżenia poczynione na podstawie art. 13 Europejskiej Konwencji o zwalczaniu terroryzmu nie mają zastosowania do pomocy prawnej między Państwami Członkowskimi.

Artykuł  10

Przekazanie odmowy Radzie oraz rola Eurojust

1. Jeśli odmówi się wykonania wniosku na podstawie:

- art. 2 lit.b) Europejskiej Konwencji o pomocy prawnej lub art. 22 ust.2 lit.b) Traktatu Beneluksu, lub

- art. 51 Konwencji Wykonawczej do Układu z Schengen lub art. 5 Europejskiej Konwencji o pomocy prawnej, lub

- art. 1 ust. 5 lub art. 2 ust. 4 niniejszego Protokołu,

oraz wnioskujące Państwo Członkowskie podtrzymuje swój wniosek i nie udaje się znaleźć rozwiązania, uzasadniona decyzja o odrzuceniu wniosku jest przekazywana Radzie do celów informacyjnych przez wnioskujące Państwo Członkowskie, do celów możliwej oceny funkcjonowania współpracy sądowej między Państwami Członkowskimi.

2. Właściwe organy wnioskującego Państwa Członkowskiego mogą informować Eurojust o jakimkolwiek problemie dotyczącym realizacji wniosku, a związanym z przepisami ustępu 1 celem znalezienia praktycznego rozwiązania zgodnie z przepisami w sprawie ustanowienia Eurojust.

Artykuł  11

Zastrzeżenia

Nie mogą być poczynione żadne zastrzeżenia odnośnie niniejszego Protokołu, inne niż te przewidziane w art. 9 ust. 2.

Artykuł  12

Terytorialny zakres stosowania

Niniejszy Protokół będzie miał zastosowanie do terytorium Gibraltaru z chwilą wejścia w życie z Konwencji o pomocy prawnej z 2000 r. w stosunku do Gibraltaru, zgodnie z art. 26 tej Konwencji.

Artykuł  13

Wejście w życie

1. Niniejszy Protokół podlega przyjęciu przez Państwa Członkowskie zgodnie z ich odpowiednimi wymogami konstytucyjnymi.

2. Państwa Członkowskie notyfikują sekretarzowi generalnemu Rady Unii Europejskiej zakończenie procedur konstytucyjnych koniecznych do przyjęcia niniejszego Protokołu.

3. Niniejszy Protokół wchodzi w życie w ośmiu zainteresowanych Państwach Członkowskich po 90 dniach od dokonania notyfikacji, określonej w ustępie 2 przez państwo, członka Unii Europejskiej w momencie przyjęcia przez Radę aktu ustanawiającego niniejszy Protokół, które jest ósmym państwem dokonującym tej formalności. Jeśli, jednakże, Konwencja o pomocy prawnej z 2000 r. nie weszła w życie z tą datą, niniejszy protokół wchodzi w życie z dniem, w którym ta Konwencja wchodzi w życie.

4. Każda notyfikacja Państwa Członkowskiego po wejściu w życie niniejszego Protokołu zgodnie z ustępem 3 skutkuje w taki sposób, że po 90 dniach po takiej notyfikacji, niniejszy Protokół wchodzi w życie między tym Państwem Członkowskim oraz tymi Państwami Członkowskimi, w których ten Protokół wszedł już w życie.

5. Przed wejściem w życie niniejszego protokołu, na mocy ustępu 3, każde Państwo Członkowskie może, podczas notyfikacji określonej w ustępie 2 lub w każdym innym późniejszym terminie, oświadczyć, że będzie stosować niniejszy protokół w swoich stosunkach z Państwami Członkowskimi które dokonały takiego samego oświadczenia. Oświadczenie takie wchodzi w życie po 90 dniach od jego złożeniu w depozycie.

6. Niezależnie od ustępów 3-5, wejście w życie lub stosowanie niniejszego Protokołu nie wywołuje skutków w stosunkach między każdymi dwoma Państwami Członkowskimi przed wejściem w życie lub stosowaniem Konwencji o pomocy prawnej z 2000 r. między tymi Państwami Członkowskimi.

7. Niniejszy Protokół stosuje się do pomocy prawnej zapoczątkowanej po dacie jego wejścia w życie lub jest stosowany na mocy ustępu 5, między zainteresowanymi Państwami Członkowskimi.

Artykuł  14

Państwa przystępujące

1. Niniejszy Protokół jest otwarty na przystąpienie każdego państwa, które zostanie członkiem Unii Europejskiej, oraz które przystąpi do Konwencji o pomocy prawnej z 2000 r.

2. Tekst niniejszego Protokołu sporządzony przez Radę Unii Europejskiej w języku państwa przystępującego, jest autentyczny.

3. Dokumenty przystąpienia są składane u depozytariusza.

4. Niniejszy Protokół wchodzi w życie w stosunku do każdego państwa przystępującego do niego po 90 dniach od złożenia do depozytu dokumentów przystąpienia lub z datą wejścia w życie niniejszego Protokołu jeśli jeszcze nie wszedł w życie z dniem upływu wspomnianego terminu 90 dni.

5. W przypadku gdy niniejszy protokół nie wszedł jeszcze w życie w momencie złożenia do depozytu ich dokumentów przystąpienia, do przystępującego Państwa Członkowskiego stosuje się art. 13 ust. 5.

6. Niezależnie od ustępów 4 i 5, wejście w życie lub stosowanie niniejszego Protokołu w stosunku do państwa przystępującego nie wywołuje skutków przed wejściem w życie lub stosowaniem Konwencji o pomocy prawnej z 2000 r. w stosunku do tego państwa.

Artykuł  15

Stanowisko Islandii oraz Norwegii

Art. 8 ustanawia środki zmieniające lub oparte na postanowieniach określonych w załączniku A do Porozumienia zawartego przez Radę Unii Europejskiej z Republiką Islandii oraz Królestwem Norwegii dotyczącego stowarzyszenia tych krajów z wdrożeniem, zastosowaniem oraz rozwojem dorobku Schengen³ (zwany dalej "Układem Stowarzyszeniowym").

Artykuł  16

Wejście w życie w Islandii oraz Norwegii

1. Bez uszczerbku dla art. 8 Układu Stowarzyszeniowego, przepis, o którym mowa w art. 15 wchodzi w życie dla Islandii oraz Norwegii w 90 dni od otrzymania przez Radę oraz Komisję informacji zgodnie z art. 8 ust. 2 Układu Stowarzyszeniowego dotyczącej wypełnienia ich wymogów konstytucyjnych, w ich wzajemnych stosunkach z każdym Państwem Członkowskim, w którym niniejszy protokół wszedł już w życie zgodnie z art. 13 ust. 3 lub 4.

2. Każde wejście w życie niniejszego Protokołu w Państwie Członkowskim po dacie wejścia w życie przepisu, o którym mowa w art. 15 w Islandii oraz Norwegii, powoduje że przepis ten obowiązuje również we wzajemnych stosunkach między tym Państwem Członkowskim oraz Islandią i Norwegią.

3. Przepis, o którym mowa w art. 15 w żadnym przypadku nie wiąże Islandii i Norwegii przed wejściem w życie postanowień określonych w art. 2 ust. 1 Konwencji o pomocy prawnej z 2000 r. w stosunku do tych dwóch państw.

4. Bez uszczerbku dla ustępów 1, 2 oraz 3, przepis, o którym mowa w art. 15 wchodzi w życie w Islandii oraz Norwegii nie później niż z datą wejścia w życie niniejszego Protokołu w piętnastym państwie, będącymi członkiem Unii Europejskiej w momencie przyjęcia przez Radę Aktu ustanawiającego niniejszy Protokół.

Artykuł  17

Depozytariusz

Sekretarz generalny Rady Unii Europejskiej jest depozytariuszem niniejszego Protokołu.

Depozytariusz publikuje w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich informacje w sprawie postępu w przyjęciach i przystąpieniach, doświadczenia oraz wszelkie inne notyfikacje dotyczące niniejszego Protokołu.

W dowód czego, niżej wymienieni pełnomocnicy złożyli swoje podpisy.

Sporządzono w Luksemburgu, dnia 16 października 2001 roku w jednym oryginale w językach: duńskim, niderlandzkim, angielskim, fińskim, francuskim, niemieckim, greckim, irlandzkim, włoskim, portugalskim, hiszpańskim oraz szwedzkim, a każdy tekst jest na równi autentyczny, oryginały są zdeponowane w archiwach sekretarza generalnego Rady Unii Europejskiej. Sekretarz generalny Rady przesyła uwierzytelnioną kopię niniejszego Protokołu każdemu Państwu Członkowskiemu.

Po zaznajomieniu się z powyższą konwencją i protokołem, w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej oświadczam, że:

- zostały one uznane za słuszne zarówno w całości, jak i każde z postanowień w nich zawartych,

- Rzeczpospolita Polska postanawia przystąpić do tej konwencji i protokołu,

- postanowienia konwencji i protokołu są przyjęte, potwierdzone i będą niezmiennie zachowywane, z uwzględnieniem zastrzeżeń do artykułu 9 ustęp 6 i artykułu 10 ustęp 9 konwencji oraz z uwzględnieniem oświadczeń dotyczących artykułu 24 ustęp 1 litery b, c i e i artykułu 27 ustęp 5 powyższej konwencji.

Na dowód czego wydany został akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej Polskiej.

Dano w Warszawie dnia 11 czerwca 2005 r.

¹ Dz.U. L 344 z 15.12.1997, str. 7.

² Dz.U. C 197 z 12.7.2000, str. 3.

³ Dz.U. L 176 z 10.7.1999, str. 36.