Konwencja o morzu pełnym. Genewa.1958.04.29.
Dz.U.1963.33.187
Akt obowiązującyKONWENCJA
O MORZU PEŁNYM
sporządzona w Genewie dnia 29 kwietnia 1958 r.
W Imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA
POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 29 kwietnia 1958 r. sporządzona została w Genewie Konwencja o morzu pełnym.
Po zaznajomieniu się z powyższą Konwencją Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną z zastrzeżeniem uczynionym przy podpisaniu Konwencji; oświadcza, że wymieniona Konwencja jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 22 maja 1962 r.
(Tekst konwencji jest zamieszczony w załączniku nr 2 do niniejszego numeru).
ZAŁĄCZNIK
KONWENCJA O MORZU PEŁNYM,
sporządzona w Genewie dnia 29 kwietnia 1958 r.
Państwa, będące Stronami niniejszej Konwencji, pragnąc skodyfikować normy prawa międzynarodowego dotyczące morza pełnego, uznając, że Konferencja Narodów Zjednoczonych w sprawie prawa morskiego, która odbyła się w Genewie w dniach od 24 lutego do 27 kwietnia 1958 r., przyjęła następujące postanowienia jako ogólnie wyrażające ustalone zasady prawa międzynarodowego, zgodziły się na następujące postanowienia:
Przez wyrażenie "morze pełne" rozumie się wszelkie części morza nie należące do morza terytorialnego ani do państwowych wód wewnętrznych.
Morze pełne jest otwarte dla wszystkich narodów, żadne Państwo nie może prawnie próbować poddania żadnej jego części swej suwerenności. Korzystanie z wolności morza pełnego odbywa się na warunkach określonych w niniejszych artykułach i w innych normach prawa międzynarodowego. Obejmuje ona między innymi - zarówno dla Państw posiadających, jak i nie posiadających dostępu do morza:
Korzystanie przez każde Państwo z tych swobód, jak i z innych swobód uznanych przez podstawowe zasady prawa międzynarodowego, powinno odbywać się przy rozsądnym uwzględnieniu interesów, jakie mogą mieć inne Państwa przy korzystaniu z wolności morza pełnego.
a) Państwu pozbawionemu dostępu do morza - swobodny tranzyt przez swe terytorium na zasadzie wzajemności oraz
b) statkom pływającym pod banderą tego Państwa - równe traktowanie na równi z własnymi statkami lub ze statkami każdego innego Państwa w zakresie dostępu do portów morskich i korzystania z nich.
Każde Państwo, posiadające lub nie posiadające dostępu do morza, ma prawo uprawiania żeglugi na pełnym morzu statkami podnoszącymi jego banderę.
Postanowienia poprzednich artykułów nie przesądzają w niczym sprawy statków zatrudnionych w oficjalnej służbie organizacji międzyrządowych, podnoszących banderę tej organizacji.
Statki należące do Państwa lub eksploatowane przez nie i używane wyłącznie do służby państwowej niehandlowej korzystają na pełnym morzu z pełnego immunitetu jurysdykcyjnego wobec każdego Państwa innego niż Państwo bandery.
a) używania sygnałów, utrzymywania łączności i zapobiegania zdarzeniom,
b) składu i warunków pracy załogi, przy wzięciu pod uwagę mających zastosowanie międzynarodowych aktów w sprawach pracy,
c) konstrukcji i wyposażenia statku oraz jego zdatności żeglugowej.
a) do niesienia pomocy każdej osobie znajdującej się na morzu w niebezpieczeństwie życia,
b) do pośpieszenia z największą możliwie szybkością na pomoc osobom znajdującym się w niebezpieczeństwie, jeśli został powiadomiony o potrzebie udzielenia im pomocy, w zakresie, w jakim można rozsądnie oczekiwać takiej akcji z jego strony,
c) po zderzeniu - do niesienia pomocy drugiemu statkowi, jego załodze i pasażerom i w miarę możności do podania drugiemu statkowi nazwy swego własnego statku, swego portu rejestracji oraz najbliższego portu, do którego zawinie.
Każde Państwo jest obowiązane do podjęcia skutecznych środków dla zapobiegania i karania przewozu niewolników na statkach uprawnionych do podnoszenia jego bandery oraz do zapobiegania bezprawnemu użyciu jego bandery w tym celu. Każdy niewolnik, który schroni się na statku jakiejkolwiek bandery, staje się wolny ipso facto.
Wszystkie państwa powinny współdziałać we wszelki możliwy sposób w celu zniszczenia piractwa na pełnym morzu lub w każdym innym miejscu nie podlegającym jurysdykcji żadnego Państwa.
Piractwo stanowi każdy z poniżej wyliczonych aktów:
1) wszelki nielegalny akt gwałtu, zatrzymania lub wszelki rabunek dokonany dla celów osobistych przez załogę lub pasażerów prywatnego statku lub samolotu i skierowany:
2) wszelkie akty dobrowolnego uczestnictwa w korzystaniu ze statku lub samolotu, o ile ten, który ich dokonuje, ma świadomość faktów, nadających temu statkowi lub samolotowi charakter piracki,
3) wszelka akcja mająca na celu podżeganie do popełnienia czynów określonych w ustępach 1 i 2 niniejszego artykułu albo świadomie podjęta w celu ich ułatwienia.
Akty piractwa określone w artykule 15, popełnione przez okręt wojenny lub statek albo samolot państwowy, opanowany przez zbuntowaną załogę, są zrównane z aktami popełnionymi przez statek prywatny.
Za statki lub samoloty pirackie uważa się statki przeznaczone przez osoby, sprawujące nad nimi faktyczną kontrolę do popełnienia jednego z czynów, przewidzianych w artykule 15. Dotyczy to także statków lub samolotów, które posłużyły do popełnienia takich czynów, dopóki pozostają one pod kontrolą osób winnych popełnienia tych czynów.
Statek lub samolot może zachować swą przynależność państwową, pomimo iż stał się statkiem lub samolotem pirackim. Zachowanie lub utratę przynależności państwowej określa się według prawa Państwa, które przynależność tę nadało.
Każde Państwo może zająć statek lub samolot piracki albo statek pochwycony na skutek aktów piractwa i pozostający w mocy piratów oraz zatrzymać osoby i zająć mienie znajdujące się na pokładzie wymienionego statku lub samolotu, na pełnym morzu lub w każdym innym miejscu nie podlegającym jurysdykcji żadnego państwa. Sądy Państwa, które dokonało zajęcia, mogą orzekać w zakresie wymiaru kar, jak również o środkach, jakie należy podjąć wobec statków, samolotów lub mienia z uwzględnieniem praw osób trzecich działających w dobrej wierze.
Gdy zajęcia statku lub samolotu, podejrzanego o piractwo, dokonano bez wystarczającego uzasadnienia, Państwo, które dokonało zajęcia, ponosi odpowiedzialność wobec Państwa przynależności statku lub samolotu za wszelkie straty lub szkody spowodowane zajęciem.
Zajęcia pod zarzutem piractwa dokonać mogą jedynie okręty wojenne lub samoloty wojskowe albo inne statki lub samoloty pozostające w służbie rządowej i upoważnione do takich czynności.
a) postanowienia paragrafów 1-3 niniejszego artykułu stosuje się mutatis mutandis,
b) samolot, który wydaje polecenia zatrzymania się, powinien sam aktywnie ścigać statek, dopóki statek lub samolot Państwa nadbrzeżnego, wezwany przez samolot, nie przybędzie na miejsce, aby kontynuować pościg, chyba że samolot mógłby sam zatrzymać statek. Dla usprawiedliwienia zatrzymania statku na pełnym morzu nie wystarcza, aby był on po prostu odkryty przez samolot jako sprawca wykroczenia lub jako podejrzany o wykroczenie, jeśli nie został on równocześnie wezwany do zatrzymania się i ścigany przez ten sam samolot lub przez inne samoloty lub statki, które kontynuują pościg bez przerwy.
Każde Państwo jest obowiązane do wydania przepisów zmierzających do zapobieżenia zanieczyszczaniu mórz olejami rozlewanymi przez statki lub rurociągi albo pochodzącymi z eksploatacji lub badań dna i podglebia morskiego, przy wzięciu pod uwagę istniejących w tym przedmiocie zobowiązań traktatowych.
Każde Państwo obowiązane jest do podjęcia niezbędnych kroków ustawodawczych, aby zerwanie lub uszkodzenie kabla podmorskiego na morzu pełnym przez statek podnoszący jego banderę lub przez osobę podlegającą jego jurysdykcji, dokonane umyślnie lub na skutek zawinionego zaniedbania i które mogłoby spowodować przerwanie lub utrudnienie łączności telegraficznej lub telefonicznej, jak również zerwanie lub uszkodzenie w takich samych okolicznościach kabla wysokiego napięcia lub rurociągu podmorskiego, stanowiło wykroczenie podlegające sankcjom. Przepis ten nie dotyczy zerwania lub uszkodzenia spowodowanego przez osoby, które miały na celu wyłącznie legalną ochronę własnego życia lub bezpieczeństwa ich statku, po przedsięwzięciu wszelkich koniecznych ostrożności dla zapobieżenia takiemu zerwaniu lub uszkodzeniu.
Każde Państwo jest obowiązane do podjęcia niezbędnych kroków ustawodawczych, aby osoby podległe jego jurysdykcji, będące właścicielami kabla lub rurociągu leżącego pod morzem pełnym, które przez układanie lub naprawę tego kabla lub rurociągu spowodują zerwanie lub uszkodzenie innego kabla lub rurociągu, poniosły koszty jego naprawy.
Każde Państwo jest obowiązane do podjęcia niezbędnych kroków ustawodawczych, aby właściciele statków, którzy mogą udowodnić, że poświęcili kotwicę, sieć lub inny sprzęt rybacki celem uniknięcia uszkodzenia kabla lub rurociągu podmorskiego, otrzymali odszkodowanie od właściciela kabla lub rurociągu, pod warunkiem, że uprzednio zastosowali wszelkie rozsądne środki ostrożności.
Postanowienia niniejszej Konwencji nie naruszają konwencji lub innych porozumień międzynarodowych obowiązujących w stosunkach pomiędzy Państwami Uczestniczącymi w tych konwencjach lub porozumieniach.
Niniejsza Konwencja otwarta będzie do podpisu do dnia 31 października 1958 r. przez wszystkie Państwa będące członkami Organizacji Narodów Zjednoczonych lub każdej z instytucji wyspecjalizowanych, jak również i przez każde inne Państwo zaproszone przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych, aby stało się stroną Konwencji.
Niniejsza Konwencja podlega ratyfikacji. Dokumenty ratyfikacyjne zostaną złożone u Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych.
Niniejsza Konwencja będzie otwarta do przystąpienia dla każdego państwa należącego do jednej z kategorii wymienionych w artykule 31. Dokumenty przystąpienia zostaną złożone u Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych.
Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych będzie notyfikował wszystkim Państwom Członkowskim Organizacji Narodów Zjednoczonych i innym Państwom przewidzianym w artykule 31:
a) o podpisaniu niniejszej Konwencji oraz o złożeniu dokumentów ratyfikacji lub przystąpienia zgodnie z artykułami 31, 32 i 33,
b) o dacie, w której niniejsza Konwencja wejdzie w życie zgodnie z artykułem 34,
c) o wnioskach o rewizję zgłoszonych zgodnie z artykułem 35.
Oryginał niniejszej Konwencji, której teksty chiński, angielski, francuski, rosyjski i hiszpański są jednakowo autentyczne, zostanie złożony u Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych, który prześle należycie uwierzytelnione kopie wszystkim Państwom wymienionym w artykule 31.
Na dowód czego niżej podpisani Pełnomocnicy, należycie upoważnieni przez ich odnośne Rządy, podpisali niniejszą Konwencję.
Sporządzono w Genewie dnia dwudziestego dziewiątego kwietnia tysiąc dziewięćset pięćdziesiątego ósmego roku.
Dokumenty powiązane
Jeżeli chcesz mieć dostęp do wszystkich dokumentów powiązanych, zaloguj się do LEX-a Nie korzystasz jeszcze z programów LEX? Zamów dostęp testowy »
Akty prawne liczba obiektów na liście: (21)
Akty wprowadzające liczba obiektów na liście: (21)
- Uczestnictwo szeregu państw w Konwencji o morzu pełnym, sporządzonej w Genewie dnia 29 kwietnia 1958 r.
- Uczestnictwo Lesotho w Konwencji o morzu pełnym oraz w Konwencji o szelfie kontynentalnym, sporządzonych w Genewie dnia 29 kwietnia 1958 r.
- Ratyfikacja przez Kostarykę Konwencji o morzu pełnym i Konwencji o szelfie kontynentalnym, sporządzonych w Genewie dnia 29 kwietnia 1958 r.