Część 2 - Zachowanie ekspektatyw. - Konwencja (Nr 48) w sprawie ustanowienia międzynarodowego systemu zachowania uprawnień w ubezpieczeniu na wypadek inwalidztwa, starości i śmierci. Genewa.1935.06.22.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1939.21.134

Akt utracił moc

Wersja od: 21 marca 1939 r.

CZĘŚĆ  II.

Zachowanie ekspektatyw.

Artykuł  2.

1. Osobom, bez względu na ich obywatelstwo, które należały do instytucyj ubezpieczeniowych dwóch lub większej liczby Członków, każda z zainteresowanych instytucyj łączy okresy ubezpieczenia w określony poniżej sposób.

2. Dla zachowania ekspektatyw łączy się:

a) okresy składkowe;

b) okresy, za które nie przypadały składki, ale które utrzymują uprawnienia zgodnie z ustawodawstwem, pod którym zostały przebyte;

c) okresy, podczas których udzielane jest świadczenie pieniężne przez ubezpieczenie na wypadek inwalidztwa i starości innego Członka;

d) okresy, podczas których udzielane jest świadczenie pieniężne przez inny dział ubezpieczenia społecznego innego Członka, jeżeli odpowiednie świadczenie utrzymywałoby ekspektatywy na mocy ustawodawstwa właściwego dla instytucji, która dokonywa łączenia.

3. Co się tyczy:

I) przebycia czasu wyczekiwania (minimalnego okresu podlegania ubezpieczeniu) lub wykazania liczby składek, wymaganej dla uzyskania prawa do szczególnych korzyści (zagwarantowane minima);

II) odżycia uprawnień;

III) prawa do ubezpieczenia dobrowolnego;

IV) prawa do leczenia i pomocy lekarskiej;

łączy się:

a) okresy składkowe;

b) okresy, za które nie przypadały składki, ale które zalicza się na przebycie czasu wyczekiwania zarówno w myśl ustawodawstwa, pod którym zostały przebyte, jak według własnego ustawodawstwa instytucji, która dokonywa łączenia.

4. Jednakże, jeżeli ustawodawstwo jednego z Członków uzależnia pewne korzyści od warunku, by okresy przebyte były w zawodzie podlegającym specjalnemu systemowi ubezpieczeń, łączy się dla celów wskazanych w §§ 2 i 3, tylko okresy przebyte w odpowiednim specjalnym systemie ubezpieczenia innych Członków. Jeżeli jeden z Członków nie posiada dla danego zawodu specjalnego systemu ubezpieczenia, łączy się okresy przebyte w danym zawodzie w systemie ubezpieczenia stosującym się do tego zawodu.

5. Okresy składkowe i okresy zastępcze przebyte jednocześnie w instytucjach dwóch lub większej liczby Członków liczą się przy łączeniu tylko jeden raz.

Artykuł  3.

1. Każda instytucja ubezpieczeniowa, w stosunku do której petent wypełnia z uwzględnieniem wszystkich okresów ubezpieczeniowych warunki wymagane dla udzielenia świadczeń, oblicza wysokość świadczenia według ustawodawstwa właściwego dla tej instytucji.

2. Świadczenia lub części składowe świadczeń, zmienne w stosunku do czasu przebytego w ubezpieczeniu i ustalane wyłącznie w zależności od okresów przebytych pod własnym ustawodawstwem instytucji, od której należą się świadczenia, nie podlegają zmniejszeniu.

3. Świadczenia lub części składowe świadczeń, ustalane niezależnie od czasu przebytego w ubezpieczeniu i stanowiące sumę stałą albo procent płacy ubezpieczonej lub wielokrotność składki przeciętnej, mogą być zmniejszane w stosunku, jaki zachodzi między okresami branymi w rachubę przy obliczaniu świadczeń według ustawodawstwa instytucji, od której należą się świadczenia, a całkowitą długością okresów branych w rachubę przy obliczaniu świadczeń według ustawodawstw wszystkich zainteresowanych instytucyj.

4. Postanowienia §§ 2 i 3 stosują się do dopłat dodatków lub części rent pokrywanych z funduszów publicznych.

5. Podział kosztów leczenia i pomocy lekarskiej nie jest uregulowany niniejszą konwencją.

Artykuł  4.

Gdy okresy ubezpieczenia przebyte w instytucjach ubezpieczeniowych jednego z Członków nie wynoszą ogółem dwudziestu sześciu tygodni składkowych, mogą one nie pociągać za sobą obowiązku udzielania świadczeń przez instytucję lub instytucje, w których zostały przebyte. Okresy, które nie pociągnęły za sobą obowiązku udzielenia świadczeń, nie uzasadniają zmniejszania w rozumieniu art. 3 § 3 przez jakąkolwiek z innych zainteresowanych instytucyj.

Artykuł  5.

1. Jeżeli osobie uprawnionej do świadczeń w stosunku do instytucyj ubezpieczeniowych co najmniej dwóch Członków, przysługuje w braku niniejszej konwencji, za same okresy przebyte tylko w jednej z tych instytucyj, prawo do świadczenia wyższego od łącznych świadczeń, wynikających z zastosowania art. 3, ma ona prawo do otrzymania od tej instytucji dodatku równającego się tej różnicy.

2. Gdy dodatek należy się od kilku instytucyj, osoba uprawniona do świadczeń ma prawo do najwyższego dodatku, przy czym jego koszty podzielone będą między instytucje w stosunku do dodatku, którego by każda z nich obowiązana była udzielić.

Artykuł  6.

Będzie można przewidzieć w drodze porozumienia między zainteresowanymi Członkami:

a) sposób obliczania świadczeń, różniący się od norm art. 3, ale dający rezultat co najmniej równoważny w całości rezultatowi, który by otrzymano przez zastosowanie powyższego artykułu, pod warunkiem że będzie zapewniona w każdym przypadku suma ogólna świadczeń równająca się najwyższemu świadczeniu, wynikającemu z samych tylko okresów przebytych w jednej z tych instytucyj ubezpieczeniowych,

b) możność dla instytucji ubezpieczeniowej jednego z Członków zwalniania się z zobowiązań wobec ubezpieczonego i pozostałych członków jego rodziny przez wpłacenie instytucji drugiego Członka, do której ubezpieczony odtąd należy, sumy kapitałowej, odpowiadającej ekspektatywie w chwili wyjazdu ubezpieczonego, jednakże pod warunkiem że wymieniona ostatnio instytucja wyraża na to zgodę i zobowiązuje się przeznaczyć sumę kapitałową na pokrycie uprawnień,

c) ograniczenie sumy ogólnej świadczeń przyznanych przez instytucje ubezpieczeniowe Członków do wysokości świadczenia, które by się należało na podstawie wszystkich wchodzących w rachubę okresów od instytucji, do której stosuje się najkorzystniejsze ustawodawstwo.

Artykuł  7.

Wystarczać będzie, jeżeli występujący z roszczeniem zgłosi je w jednej tylko z instytucyj ubezpieczeniowych, do której należał. Instytucja ta winna się zwrócić do innych wskazanych w podaniu instytucyj.

Artykuł  8.

Celem przeliczenia sumy wyrażonej w walucie innego Członka, instytucja ubezpieczeniowa, do której zwrócono się z roszczeniem o świadczenia, przyjmuje stosunek wzajemny obu walut na głównej giełdzie tego Członka, w którego walucie wyrażona jest suma, według notowań na pierwszy dzień kwartału kalendarzowego, w którym zostało złożone podanie. Jednakże porozumienia pomiędzy zainteresowanymi Członkami mogą przewidzieć inną metodę przeliczenia.

Artykuł  9.

Każdy Członek może nie stosować postanowień tej części niniejszej konwencji w swych stosunkach z Członkiem, którego ustawodawstwo nie pokrywa ryzyka, z tytułu którego zgłoszono roszczenie o świadczenie.