Art. 2. - Konwencja (Nr 40) dotycząca obowiązkowego ubezpieczenia na wypadek śmierci pracowników najemnych, zatrudnionych w przedsiębiorstwach rolnych. Genewa.1933.06.29.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1949.31.233

Akt obowiązujący

Wersja od: 29 września 1948 r.

Artykuł  2.

1. Obowiązkowe ubezpieczenie na wypadek śmierci będzie miało zastosowanie do robotników, pracowników umysłowych i uczniów, zatrudnionych w przedsiębiorstwach rolnych, jak również do pracowników pozostających w służbie osobistej pracodawców rolnych.

2. Jednakże każdy Członek może przewidzieć w swym ustawodawstwie narodowym takie wyjątki, jakie uzna za konieczne, jeżeli chodzi o:

a) pracowników, których wynagrodzenie przekracza określoną granicę, a jeżeli chodzi o ustawodawstwa, które nie przewidują takiego ogólnego wyjątku - pracowników umysłowych, wykonywających zawód uważany zazwyczaj za wolny zawód,

b) pracowników, którzy nie otrzymują wynagrodzenia w gotówce,

c) pracowników młodocianych poniżej określonego wieku i pracowników, którzy przy podjęciu po raz pierwszy pracy najemnej są za starzy do objęcia ich ubezpieczeniem,

d) chałupników, których warunki pracy nie mogą być zrównane z warunkami pracy ogółu pracowników najemnych,

e) członków rodziny pracodawcy,

f) pracowników wykonywających zatrudnienia, które trwając w ogóle i z natury rzeczy przez krótkie okresy czasu nie pozwoliłyby zainteresowanym na wypełnienie warunków do przynania świadczeń, jak również osoby, które wykonywują pracę najemną dorywczo i dodatkowo,

g) pracowników niezdolnych do zarobkowania i osoby otrzymujące pensje inwalidzkie lub starcze,

h) zemerytowanych funkcjonariuszy, wykonywujących pracę najemną oraz osoby, korzystające z dochodu osobistego, jeżeli emerytura lub dochód osobisty jest co najmniej równy pensji inwalidzkiej, przewidzianej przez ustawodawstwo narodowe,

i) pracowników, którzy w czasie swych studiów udzielają lekcji lub są zatrudnieni za wynagrodzeniem w celu uzyskania przygotowania, pozwalającego im na wykonywanie zawodu, odpowiadającego tym studiom,

3. Poza tym mogą być wyłączone z obowiązkowego ubezpieczenia osoby, które otwierają w razie śmierci na podstawie ustawy, zarządzenia lub statutu dla pozostałych po nich osób prawo do świadczeń co najmniej równych, ogólnie biorąc, świadczeniom przewidzianym w niniejszej konwencji.