Konwencja (Nr 36) dotycząca obowiązkowego ubezpieczenia na starość pracowników najemnych, zatrudnionych w przedsiębiorstwach rolnych. Genewa.1933.06.29.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1949.31.225

Akt obowiązujący

Wersja od: 29 września 1948 r.

KONWENCJA (Nr 36)

dotycząca obowiązkowego ubezpieczenia na starość pracowników najemnych, zatrudnionych w przedsiębiorstwach rolnych, przyjęta w Genewie dnia 29 czerwca 1933 r.

(Ratyfikowana zgodnie z ustawą z dnia 26 czerwca 1948 r. - Dz. U. R.P. Nr 34, poz. 233)

W imieniu Rzeczypospolitej Polskiej

Bolesław Bierut

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

W dniu 29 czerwca 1933 r. została przyjęta w Genewie przez Konferencję Ogólną Międzynarodowej Organizacji Pracy Konwencja (Nr 36) dotycząca obowiązkowego ubezpieczenia na starość pracowników najemnych, zatrudnionych w przedsiębiorstwach rolnych.

Po zaznajomieniu się z powyższą Konwencją uznaliśmy ją i uznajemy za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadczamy, że wymieniona Konwencja jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona oraz przyrzekamy, że będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego poleciliśmy wycisnąć na Akcie niniejszym pieczęć Rzeczypospolitej.

W Warszawie, dnia 30 sierpnia 1948 r.

KONWENCJA

dotycząca obowiązkowego ubezpieczenia na starość pracowników najemnych, zatrudnionych w przedsiębiorstwach rolnych.

Konferencja Ogólna Międzynarodowej Organizacji Pracy Ligi Narodów, zwołana w Genewie przez Radę Administracyjną Międzynarodowego Biura Pracy i zgromadzona tam w dniu 8 czerwca 1933 r. na swej siedemnastej sesji,

postanowiwszy przyjąć pewne wnioski, dotyczące obowiązkowego ubezpieczenia na wypadek starości, która to kwestia zawarta jest w drugim punkcie porządku obrad sesji, i

postanowiwszy, że wnioski te mają być ujęte w formę projektu konwencji międzynarodowej,

przyjmuje w dniu 29 czerwca tysiąc dziewięćset trzydziestego trzeciego roku poniższy projekt konwencji do ratyfikacji przez Członków Międzynarodowej Organizacji Pracy, stosownie do postanowień części XIII Traktatu Wersalskiego i odpowiednich części innych Traktatów Pokoju:

Artykuł  1.

Każdy Członek Międzynarodowej Organizacji Pracy, który ratyfikuje niniejszą konwencję, zobowiązuje się do ustanowienia lub utrzymania obowiązkowego ubezpieczenia na wypadek starości na warunkach co najmniej równych przewidzianym w niniejszej konwencji.

Artykuł  2.

1. Obowiązkowe ubezpieczenie na wypadek starości będzie miało zastosowanie do robotników, pracowników umysłowych i uczniów, zatrudnionych w przedsiębiorstwach rolnych, oraz do osobistej służby domowej pracodawców rolnych.

2. Jednakże każdy Członek może przewidzieć w swym ustawodawstwie narodowym takie wyjątki, jakie uzna za konieczne, jeżeli chodzi o:

a) pracowników, których wynagrodzenie przekracza określoną granicę, a jeżeli chodzi o ustawodawstwa, które nie przewidują takiego ogólnego wyjątku - pracowników umysłowych, wykonywających zawód, uważany za wolny zawód,

b) pracowników, nie otrzymujących wynagrodzenia w gotówce,

c) pracowników młodocianych poniżej określonego wieku i pracowników, którzy przy podjęciu po raz pierwszy pracy najemnej są za starzy do objęcia ich ubezpieczeniem,

d) chałupników, których warunki pracy nie mogą być zrównane z warunkami pracy pracowników najemnych,

e) członków rodziny pracodawcy,

f) pracowników, wykonywających zatrudnienia, które trwając w ogóle i z natury rzeczy przez krótkie okresy czasu nie pozwoliłyby zainteresowanym na wypełnienie warunków do przyznania świadczeń, jak również osoby, które wykonywają pracę najemną dorywczo i dodatkowo,

g) pracowników niezdolnych do zarobkowania i osoby otrzymujące pensje inwalidzkie lub starcze,

h) zemerytowanych funkcjonariuszy, wykonywających pracę najemną, oraz osoby korzystające z dochodu osobistego, jeżeli emerytura lub dochód osobisty jest co najmniej równy pensji, przewidzianej przez ustawodawstwo narodowe,

i) pracowników, którzy w czasie swych studiów udzielają lekcji lub są zatrudnieni za wynagrodzeniem w celu uzyskania przygotowania, pozwalającego im na wykonywanie zawodu, odpowiadającego tym studiom.

3. Poza tym mogą być wyłączone z obowiązkowego ubezpieczenia osoby, które na podstawie ustawy, zarządzenia lub specjalnego statutu mają lub będą miały w razie starości prawo do świadczeń co najmniej równych, ogólnie biorąc, świadczeniom, przewidzianym w niniejszej konwencji.

Artykuł  3.

Dla obowiązkowo ubezpieczonych, którzy w chwili wyjścia z ubezpieczenia nie osiągnęli wieku otwierającego im prawa do pensji, ustawodawstwo narodowe przewidzi, na warunkach w nim ustalonych, co najmniej jedną z następujących możliwości: dobrowolne kontynuowanie ubezpieczenia lub zachowanie praw w drodze regularnego opłacania uznaniówek, chyba że prawa te są zachowane z urzędu albo, że w przypadku kobiety zamężnej dana jest jej mężowi, nie podlegającemu obowiązkowi ubezpieczenia, możliwość ubezpieczenia dobrowolnego i otwarcia ewentualnie w ten sposób prawa do pensji starczej lub wdowiej dla swej żony.

Artykuł  4.

Ubezpieczony będzie miał prawo do pensji starczej od ukończenia wieku, który ustalony będzie w ustawodawstwie narodowym i który w systemach ubezpieczenia pracowników najemnych nie może być wyższy niż ukończony 65 rok życia.

Artykuł  5.

Prawo do pensji będzie mogło być uzależnione od wypełnienia okresu wyczekiwania i opłacenia minimum składek tak od chwili wstąpienia do ubezpieczenia, jak i w czasie ustalonego okresu poprzedzającego bezpośrednio realizację ryzyka ubezpieczeniowego.

Artykuł  6.

1. Ubezpieczony, który przestanie podlegać obowiązkowi ubezpieczenia przed nabyciem prawa do świadczenia odpowiadającego wniesionym na jego rachunek składkom, będzie miał zachowane prawo do korzyści, wypływających z opłacania tych składek.

2. Jednakże ustawodawstwo narodowe będzie mogło ustalić wygaśnięcie tego prawa z upływem pewnego okresu, który będzie obliczony od chwili ustania obowiązku ubezpieczenia i który będzie bądź zmienny bądź stały:

a) Termin zmienny nie może być krótszy od jednej trzeciej łącznego okresu składkowego, przebytego od chwili wstąpienia do ubezpieczenia, zmniejszonego o okresy, które nie dawały podstawy do składkowania,

b) Termin stały nie powinien być w żadnym przypadku krótszy niż 18 miesięcy; prawo do świadczeń będzie mogło być uznane za wygasłe z upływem tego terminu, chyba że przed jego upływem opłacono ustalone przez ustawodawstwo narodowe minimum składek na rachunek ubezpieczonego na podstawie ubezpieczenia obowiązkowego lub dobrowolnego kontynuowania ubezpieczenia.

Artykuł  7.

1. Wysokość pensji będzie określona bądź w zależności, bądź niezależnie od czasu przebytego w ubezpieczeniu i wynosić będzie kwotę stałą lub pewien procent zarobku ubezpieczonego, albo też kwotę zmienną w zależności od wysokości opłaconych składek.

2. Pensja zmienna w zależności od czasu przebytego w ubezpieczeniu i której przyznanie uzależnione jest od wypełnienia okresu wyczekiwania powinna zawierać pewną kwotę stałą, niezależną od czasu ubezpieczenia; jeżeli przyznanie pensji nie jest zależne od przebycia okresu wyczekiwania, może być przewidziane gwarantowane minimum.

Jeżeli składki są stopniowane w zależności od zarobku, wówczas zarobek, od którego opłacono składki, powinien być wzięty w rachubę przy obliczaniu pensji, bez względu na to, czy pensja ta jest zmienna lub nie w zależności od czasu ubezpieczenia.

Artykuł  8.

1. Prawo do świadczeń może być wykluczone lub zawieszone w całości lub w części w przypadku popełnienia przez zainteresowanego oszustwa w stosunku do instytucji ubezpieczeniowej.

2. Pensja może być zawieszona całkowicie lub częściowo:

a) w czasie, gdy zainteresowany pozostaje w zatrudnieniu, podlegającym obowiązkowi ubezpieczenia,

b) w czasie, gdy zainteresowany pozostaje całkowicie na utrzymaniu z funduszów publicznych,

c) dopoki zainteresowany korzysta z innego świadczenia periodycznego w gotówce, wypłacanego na podstawie prawa o obowiązkowym ubezpieczeniu społecznym, z pensji lub z odszkodowania za wypadek w zatrudnieniu albo za chorobę zawodową.

Artykuł  9.

1. Ubezpieczeni i ich pracodawcy powinni ponosić opłaty na utworzenie funduszów ubezpieczenia.

2. Ustawodawstwo narodowe może zwolnić z opłacenia składek:

a) uczniów i młodocianych pracowników poniżej określonego wieku,

b) pracowników, którzy nie otrzymują wynagrodzenia w gotówce lub którzy otrzymują bardzo niskie wynagrodzenie,

c) pracowników zatrudnionych przez pracodawcę, który opłaca składki w formie ryczałtu niezależnie od liczby zatrudnionych przez niego pracowników.

3. Opłacanie składek przez pracodawców może nie być przewidziane w ustawodawstwach o ubezpieczeniu narodowym, którego zakres przekracza krąg zatrudnionych w pracy najemnej.

4. Władze publiczne uczestniczyć będą w tworzeniu funduszów lub w świadczeniach ubezpieczenia, ustanowionego na korzyść pracowników najemnych w ogólności lub robotników.

5. Ustawodawstwa narodowe, które w chwili przyjęcia niniejszej konwencji nie przewidywały opłacania składek przez ubezpieczonych, mogą nadal utrzymać w mocy zwolnienie ich od obowiązku składkowania.

Artykuł  10.

1. Ubezpieczenie będzie wykonywane bądź przez instytucje, tworzone przez władze publiczne i które nie będą miały na celu żadnego zysku, bądź przez publiczne fundusze ubezpieczeniowe.

2. Jednakże ustawodawstwo narodowe może również powierzyć wykonywanie ubezpieczenia instytucjom, tworzonym z inicjatywy zainteresowanych lub ich grup i należycie uznanych przez władze publiczne.

3. Majątek instytucji i funduszów publicznych ubezpieczenia będzie administrowany oddzielnie od majątku publicznego.

4. Przedstawiciele ubezpieczonych będą brali udział w prowadzeniu instytucji ubezpieczeniowych na warunkach określonych przez ustawodawstwo narodowe, które może również ustanowić udział przedstawicieli pracodawców i władz publicznych.

5. Autonomiczne instytucje ubezpieczenia będą poddane kontroli finansowej i administracyjnej władz publicznych.

Artykuł  11.

1. Ubezpieczonemu i członkom jego rodziny przyznane zostanie prawo odwołania się w przypadku sporu, dotyczącego świadczeń.

2. Spory te będą rozstrzygane przez sądy specjalne złożone z sędziów zawodowych lub niezawodowych, obeznanych szczególnie z celem ubezpieczenia i potrzebami ubezpieczonych i orzekających ewentualnie z udziałem asesorów, powołanych spośród ubezpieczonych i pracodawców.

3. W przypadku sporu, dotyczącego obowiązku ubezpieczenia lub wysokości składek, prawo odwołania się przyznane będzie pracownikowi i jego pracodawcy, jeżeli w tym ostatnim przypadku systemy ubezpieczenia przewidują opłacanie składek przez pracodawców.

Artykuł  12.

1. Cudzoziemcy będą poddani obowiązkowi ubezpieczenia i opłacania składek na tych samych warunkach, co właśni obywatele.

2. Cudzoziemcy i członkowie ich rodzin korzystać będą na tych samych warunkach, co i właśni obywatele, ze świadczeń, wynikających ze składek opłaconych na ich rachunek.

3. Cudzoziemcy i członkowie ich rodzin, obywatele każdego z Członków związanych niniejszą konwencją i których ustawodawstwo przewiduje w konsekwencji udział finansowy Państwa w utworzeniu funduszów lub w świadczeniach ubezpieczenia stosownie do art. 9, korzystać będą poza tym z dodatków, podwyżek lub z części pensji wypłacanych z funduszów publicznych.

4. Jednakże ustawodawstwo narodowe może zastrzec dla własnych obywateli korzystanie z dodatków, podwyżek lub z części pensji, wypłacanych z funduszów publicznych i przyznawanych wyłącznie ubezpieczonym, którzy przekroczyli określony wiek w chwili wprowadzenia w życie ustawodawstwa o obowiązkowym ubezpieczeniu.

5. Przewidziane ewentualne ograniczenia z uwagi na zamieszkiwanie zagranicą będą stosowane do spensjonowanych i członków ich rodzin, obywateli każdego z Członków, związanych niniejszą konwencją i zamieszkałych na obszarze innego Członka, związanego niniejszą konwencją, tylko w rozmiarze przewidzianym w stosunku do obywateli Państwa, w którym pensja została nabyta. Jednakże dodatki, podwyżki lub części pensji, wypłacane z funduszów publicznych, mogą nie być udzielane.

Artykuł  13.

1. Ubezpieczenie pracowników będzie regulowane prawem, stosowanym w miejscu ich pracy.

2. Od powyższej zasady będą mogły być przyjęte w drodze układu pomiędzy zainteresowanymi Członkami wyjątki w interesie zachowania ciągłości ubezpieczenia.

Artykuł  14.

Każdy z Członków może poddać specjalnemu systemowi pracowników pogranicznych, którzy wykonywają pracę na jego terytorium, mieszkają jednak zagranicą.

Artykuł  15.

W krajach, które w chwili pierwotnego wejścia w życie niniejszej konwencji nie mają ustawodawstwa o obowiązkowym ubezpieczeniu na wypadek starości, każdy istniejący w tej chwili system pensji bezskładkowych będzie uważany jako odpowiadający niniejszej konwencji, jeżeli zapewnia indywidualne prawo do pensji na warunkach, ustalonych poniżej w art. 16 do 22.

Artykuł  16.

Pensja będzie przyznawana od ukończenia wieku, który będzie ustalony przez prawo narodowe, który jednakże nie może przekraczać ukończonych 65 lat.

Artykuł  17.

Prawo do pensji będzie mogło być uzależnione od zamieszkiwania zgłaszającego roszczenie na obszarze Członka przez czas określony, poprzedzający bezpośrednio zgłoszenie wniosku o pensję. Okres ten, który będzie ustalony przez ustawodawstwo narodowe, nie będzie mógł przekraczać 10 lat.

Artykuł  18.

1. Prawo do pensji będzie przyznane każdemu zgłaszającemu się, którego dochód roczny nie przekracza granicy, ustalonej przez ustawodawstwo narodowe, z należytym uwzględnieniem minimalnych kosztów utrzymania.

2. Przy szacowaniu dochodów zainteresowanego będą wyłączane dochody, które nie przekraczają wysokości, ustalonej przez ustawodawstwo narodowe.

Artykuł  19.

Pensja będzie ustalona w wysokości, która dodana do dochodu innego niż wyłączony powinna być wystarczająca na pokrycie co najmniej podstawowych potrzeb spensjonowanego.

Artykuł  20.

1. Każdemu ubiegającemu się będzie przyznane prawo odwołania się w przypadku sporu, dotyczącego przyznania pensji lub ustalenia jej wysokości.

2. Odwołanie będzie rozpatrywane przez inną władzę niż ta, która wydała decyzję w pierwszej instancji.

Artykuł  21.

1. Cudzoziemcy, obywatele każdego z Członków, związanych niniejszą konwencją, będą mieli prawo do pensji na tych samych warunkach, co właśni obywatele.

2. Jednakże ustawodawstwo narodowe może uzależnić przyznanie pensji cudzoziemcowi od warunku zamieszkiwania na terytorium Członka przez okres, kóry może przewyższać najwyżej o 5 lat okres, wymagany od obywateli danego Członka.

Artykuł  22.

1. Prawo do pensji może być wykluczone lub zawieszone w całości lub w części, jeżeli zainteresowany:

a) został skazany na karę więzienia za zbrodnię lub przestępstwo,

b) uzyskał lub usiłował uzyskać pensję w drodze wyłudzenia,

c) wzbraniał się w sposób uporczywy zarabiać na swe życie pracą, dającą się pogodzić z jego siłami i zdolnościami.

2. Pensja może być zawieszona w całości lub w części w czasie, gdy zainteresowany pozostaje całkowicie na utrzymaniu z funduszów publicznych.

Artykuł  23.

Z zastrzeżeniem postanowień art. 12 ust. 5, niniejsza konwencja nie dotyczy zachowania prawa do pensji w przypadku zamieszkiwania zagranicą.

Artykuł  24.

Ratyfikacje urzędowe niniejszej konwencji w warunkach, przewidzianych w części XIII Traktatu Wersalskiego i w odpowiednich częściach innych Traktatów Pokoju, będą zakomunikowane Sekretarzowi Generalnemu Ligi Narodów i będą przez niego zarejestrowane.

Artykuł  25.

Niniejsza konwencja obowiązywać będzie tylko Członków Międzynarodowej Organizacji Pracy, których ratyfikacja zostanie zarejestrowana przez Sekretarza Generalnego.

Wejdzie ona w życie po upływie 12 miesięcy od daty zarejestrowania przez Sekretarza Generalnego jej ratyfikacji przez dwóch Członków. Następnie konwencja ta wejdzie w życie dla każdego Członka w 12 miesięcy od daty zarejestrowania jego ratyfikacji.

Artykuł  26.

Z chwilą, gdy ratyfikacje dwóch Członków Międzynarodowej Organizacji Pracy zostaną zarejestrowane w Sekretariacie, Sekretarz Generalny Ligi Narodów poda ten fakt do wiadomości wszystkich Członków Międzynarodowej Organizacji Pracy. Zawiadomi on również Członków o zarejestrowaniu ratyfikacji, zakomunikowanych mu później przez wszystkich innych Członków Organizacji.

Artykuł  27.

Każdy Członek, który ratyfikował niniejszą konwencję, może po upływie okresu dziesięcioletniego od daty pierwotnego wejścia jej w życie wypowiedzieć ją aktem, zakomunikowanym Sekretarzowi Generalnemu Ligi Narodów i przez niego zarejestrowanym. Wypowiedzenie to nabiera mocy dopiero po upływie roku od daty zarejestrowania w Sekretariacie.

Każdy Członek, który ratyfikował niniejszą konwencję, a który w terminie rocznym po upływie okresu dziesiecioletniego, wymienionego w paragrafie poprzednim, nie uczyni użytku z możności wypowiedzenia, przewidzianego w niniejszym artykule, będzie związany na nowy okres dziesięcioletni, a następnie będzie mógł wypowiedzieć niniejszą konwencję z upływem każdego okresu dziesięcioletniego w warunkach przewidzianych w niniejszym artykule.

Artykuł  28.

Po upływie każdego okresu dziesięcioletniego, począwszy od wejścia w życie niniejszej konwencji, Rada Administracyjna Międzynarodowego Biura Pracy powinna złożyć Konferencji Ogólnej sprawozdanie o stosowaniu niniejszej konwencji i postanowi, czy należy umieścić na porządku obrad Konferencji sprawę całkowitej lub częściowej rewizji konwencji.

Artykuł  29.

W przypadku, gdyby Konferencja przyjęła nową konwencję, zmieniającą całkowicie lub częściowo niniejszą konwencję, i o ile nowa konwencja nie postanowi inaczej:

a) ratyfikacja przez Członka nowej, zmienionej konwencji, pociągnęłaby z samego prawa, niezależnie od postanowień art. 17, natychmiastowe wypowiedzenie niniejszej konwencji z zastrzeżeniem, że nowa zmieniona konwencja weszła w życie,

b) począwszy od daty wejścia w życie nowej, zmienionej konwencji, niniejsza konwencja przestałaby być otwarta do ratyfikacji Członków.

Niniejsza konwencja pozostałaby jednak w mocy, zarówno co do formy jak i treści, w stosunku do Członków, którzy ją ratyfikowali, a którzyby nie ratyfikowali nowej, zmienionej konwencji.

Artykuł  30.

Za tekst autentyczny niniejszej konwencji uznaje się obydwa jej brzmienia: francuskie i angielskie.