Konwencja (nr 19) o traktowaniu pracowników obcych na równi z krajowymi w zakresie odszkodowania za nieszczęśliwe wypadki przy pracy. Genewa.1925.06.10.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1928.63.576

Akt obowiązujący

Wersja od: 28 lutego 1928 r.

KONWENCJA

o traktowaniu pracowników obcych narówni z krajowymi w zakresie odszkodowania za nieszczęśliwe wypadki przy pracy.

W IMIENIU

RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

MY, IGNACY MOŚCICKI,

PREZYDENT

RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

wszem wobec i każdemu zosobna, komu o tem wiedzieć należy, wiadomem czynimy:

Dnia piątego czerwca tysiąc dziewięćset dwudziestego piątego roku przyjęty został w Genewie przez Ogólną Konferencję Międzynarodowej Organizacji Pracy Ligi Narodów projekt Konwencji Międzynarodowej o traktowaniu pracowników obcych narówni z krajowymi w zakresie odszkodowania za nieszczęśliwe wypadki przy pracy, o następującem brzmieniu dosłownem:

KONWENCJA

o traktowaniu pracowników obcych narówni z krajowymi w zakresie odszkodowania za nieszczęśliwe wypadki przy pracy.

Ogólna Konferencja Międzynarodowej Organizacji Pracy Ligi Narodów,

zwołana w Genewie przez Radę Administracyjną Międzynarodowego Biura Pracy i zgromadzona tam 19 maja 1925 r. na siódmej swej sesji,

postanowiwszy przyjąć różne wnioski, dotyczące traktowania pracowników obcych narówni z krajowymi w zakresie odszkodowania za nieszczęśliwe wypadki przy pracy, która to kwestja stanowi drugi punkt porządku obrad sesji, i

postanowiwszy, że wnioski te winny być ujęte w formę projektu Konwencji międzynarodowej,

przyjmuje dnia piątego czerwca tysiąc dziewięćset dwudziestego piątego roku następujący projekt Konwencji do ratyfikacji przez Członków Międzynarodowej Organizacji Pracy, zgodnie z postanowieniami Części XIII Traktatu Wersalskiego i odpowiednich Części innych Traktatów Pokoju.

Artykuł  1. 

Każdy członek Międzynarodowej Organizacji Pracy, ratyfikujący niniejszą Konwencję, obowiązuje się zapewnić obywatelom każdego innego Członka, ratyfikującego niniejszą Konwencję, którzy ulegli nieszczęśliwemu wypadkowi przy pracy na jego terytorjum lub posiadającym ich prawa, takie same traktowanie, z jakiego korzystają jego właśni obywatele w zakresie odszkodowania za nieszczęśliwe wypadki przy pracy.

Tę równość traktowania należy zapewnić pracownikom obcym i posiadającym ich prawa bez żadnych warunków co do miejsca zamieszkania. Co się tyczy wypłat, jakich dany Członek lub jego obywatele mieliby dokonywać po za swojem terytorjum w myśl tej zasady, to zainteresowani Członkowie wydadzą w razie potrzeby odpowiednie zarządzenia na podstawie osobnych układów.

Artykuł  2. 

Specjalne układy między zainteresowanymi Członkami mogą przewidywać, że odszkodowania za nieszczęśliwe wypadki przy pracy, którym ulegli pracownicy zatrudnieni czasowo lub z przerwami na terytorjum jednego Członka na korzyść przedsiębiorstwa, położonego na terytorjum innego Członka podlegać będą ustawodawstwu tego ostatniego Członka.

Artykuł  3. 

Członkowie, którzy ratyfikują niniejszą Konwencję, a którzy nie posiadają jeszcze systemu odszkodowania lub ubezpieczenia w razie wypadków przy pracy, przyjmują zobowiązanie wprowadzenia takiego systemu w ciągu lat 3-ch od daty swej ratyfikacji.

Artykuł  4. 

Członkowie, którzy ratyfikują niniejszą Konwencję, obowiązują się użyczać sobie wzajemnej pomocy, celem ułatwienia stosowania Konwencji, jako też wykonywania swych ustaw i rozporządzeń, dotyczących odszkodowania za nieszczęśliwe wypadki przy pracy i zawiadamiać Międzynarodowe Biuro Pracy o wszelkich zmianach w ustawach i rozporządzeniach obowiązujących w sprawach odszkodowania za nieszczęśliwe wypadki przy pracy, a Biuro zawiadomi o tem innych zainteresowanych Członków.

Artykuł  5. 

Urzędowe ratyfikacje niniejszej Konwencji, zgodnie z warunkami przewidzianemi w Części XIII Traktatu Wersalskiego i w odpowiednich Częściach innych Traktatów Pokoju, winny być przesłane Sekretarzowi Generalnemu Ligi Narodów celem zarejestrowania.

Artykuł  6. 

Konwencja niniejsza wejdzie w życie, gdy ratyfikacje dwóch Członków Międzynarodowej Organizacji Pracy zostaną zarejestrowane przez Sekretarza Generalnego.

Będzie ona obowiązywała wyłącznie tych Członków, których ratyfikacja została zarejestrowana w Sekretarjacie.

Następnie Konwencja ta obowiązywać zacznie każdego Członka od daty zarejestrowania jego ratyfikacji w Sekretarjacie.

Artykuł  7. 

Gdy ratyfikacje dwóch Członków Międzynarodowej Organizacji Pracy zostaną zarejestrowane w Sekretarjacie, Sekretarz Generalny Ligi Narodów poda ten fakt do wiadomości wszystkich Członków Międzynarodowej Organizacji Pracy. Zawiadomi on również Członków o zarejestrowaniu ratyfikacyj, przesłanych mu później przez innych Członków Organizacji.

Artykuł  8. 

Każdy Członek, który ratyfikuje niniejszą Konwencję, zobowiązuje się z zastrzeżeniem postanowień artykułu 6 do stosowania postanowień artykułów 1, 2, 3 i 4 najpóźniej od 1-go stycznia 1927 r. i do powzięcia środków niezbędnych dla zapewnienia im skuteczności.

Artykuł  9. 

Każdy Członek Międzynarodowej Organizacji Pracy, ratyfikujący niniejszą Konwencję, zobowiązuje się stosować ją w swoich kolonjach, posiadłościach i protektoratach, zgodnie z postanowieniami artykułu 421 Traktatu Wersalskiego i odpowiednich artykułów innych Traktatów Pokoju.

Artykuł  10. 

Każdy Członek, który ratyfikował niniejszą Konwencję, może po upływie lat dziesięciu od daty pierwotnego wejścia jej w życie wypowiedzieć ją aktem, który prześle do zarejestrowania Sekretarzowi Generalnemu Ligi Narodów. Wypowiedzenie to nabiera mocy dopiero po upływie roku od daty zarejestrowania go w Sekretarjacie.

Artykuł  11. 

Co najmniej raz na lat dziesięć Rada Administracyjna Międzynarodowego Biura Pracy winna złożyć Ogólnej Konferencji sprawozdanie o stosowaniu niniejszej Konwencji i rozpatrzyć potrzebę umieszczenia na porządku obrad Konferencji kwestji rewizji lub zmiany rzeczonej Konwencji.

Artykuł  12. 

Za tekst oryginalny niniejszej Konwencji uznaje się obydwa jej brzmienia: francuskie i angielskie.

Tekst powyższy jest tekstem autentycznym Projektu Konwencji należycie przyjętego przez Ogólną Konferencję Międzynarodowej Organizacji Pracy na jej siódmej sesji, która odbyła się w Genewie i zamknięta została dnia 10 czerwca 1925 r.

Zaznajomiwszy się z powyższą Konwencją, uznaliśmy i uznajemy ją za słuszną zarówno w całości, jak i każde z zawartych w niej postanowień, oświadczamy, że jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona i przyrzekamy, że będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydaliśmy Akt niniejszy opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.

W Warszawie, dn. 13 stycznia 1928 r.