Konwencja (nr 134) dotycząca zapobiegania wypadkom marynarzy przy pracy. Genewa.1970.10.30.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1980.28.117

Akt utracił moc

Wersja od: 20 sierpnia 2013 r.

KONWENCJA Nr 134

Międzynarodowej Organizacji Pracy, dotycząca zapobiegania wypadkom marynarzy przy pracy, ^*

przyjęta w Genewie dnia 30 października 1970 r.

W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej

RADA PAŃSTWA

POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

W dniu 30 października 1970 r. została przyjęta w Genewie na pięćdziesiątej piątej sesji Konferencji Ogólnej Międzynarodowej Organizacji Pracy Konwencja nr 134 dotycząca zapobiegania wypadkom marynarzy przy pracy.

Po zaznajomieniu się z powyższą konwencją Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że wymieniona konwencja jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydany został akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.

Dano w Warszawie, dnia 21 maja 1980 r.

(Tekst konwencji jest zamieszczony w załączniku do niniejszego numeru)

ZAŁĄCZNIK

KONWENCJA Nr 134

DOTYCZĄCA ZAPOBIEGANIA WYPADKOM MARYNARZY PRZY PRACY

Konferencja Ogólna Międzynarodowej Organizacji Pracy, zwołana do Genewy przez Radę Administracyjną Międzynarodowego Biura Pracy i zebrana tam dnia 14 października 1970 r. na swej pięćdziesiątej piątej sesji,

biorąc pod uwagę postanowienia istniejących konwencji i zaleceń międzynarodowych w sprawie pracy, mających zastosowanie do pracy na statkach i w portach oraz dotyczących zapobiegania wypadkom marynarzy przy pracy, a szczególnie Zalecenia dotyczącego inspekcji pracy (marynarze) z 1926 r., Zalecenia dotyczącego zapobiegania wypadkom przy pracy z 1929 r., Konwencji w sprawie ochrony dokerów przed wypadkami (zrewidowanej) z 1932 r., Konwencji dotyczącej badania lekarskiego marynarzy z 1946 r. oraz Konwencji i Zalecenia dotyczących zabezpieczenia maszyn z 1963 r.;

biorąc pod uwagę postanowienia Konwencji o bezpieczeństwie życia na morzu z 1960 r. oraz przepisy załączone do Międzynarodowej konwencji o liniach ładunkowych, zrewidowanej w 1966 r., przewidujące podjęcie na statku pewnej liczby środków bezpieczeństwa w celu zapewnienia ochrony zatrudnionych na nim osób;

postanowiwszy przyjąć niektóre wnioski dotyczące zapobiegania wypadkom na statkach na morzu i w portach, która to sprawa stanowi piąty punkt porządku dziennego sesji;

postanowiwszy, że wnioski te zostaną ujęte w formę konwencji międzynarodowej;

biorąc pod uwagę, że dla zapewnienia skuteczności działań mających na celu zapobieganie wypadkom na statkach ważne jest utrzymywanie ścisłej współpracy między Międzynarodową Organizacją Pracy a Międzyrządową Morską Organizacją Doradczą w zakresie należącym do ich właściwości;

biorąc pod uwagę, że zgodnie z tym poniższe normy zostały opracowane we współpracy z Międzyrządową Morską Organizacją Doradczą oraz że proponuje się kontynuowanie współpracy z tą organizacją w zakresie stosowania tych norm,

przyjmuje dnia trzydziestego października tysiąc dziewięćset siedemdziesiątego roku niniejszą konwencję, która otrzyma nazwę Konwencji o zapobieganiu wypadkom (marynarze), 1970:

Artykuł  1

1. W rozumieniu niniejszej konwencji określenie "marynarz" odnosi się do każdej osoby zatrudnionej w jakimkolwiek charakterze na statku innym niż okręt wojenny, zarejestrowanym na terytorium, w stosunku do którego obowiązuje niniejsza konwencja, i normalnie wykonującym żeglugę morską.

2. W razie wątpliwości co do tego, czy dane kategorie osób mają być uważane za marynarzy w rozumieniu niniejszej konwencji, sprawa będzie rozstrzygnięta w każdym kraju przez właściwą władzę po porozumieniu się z zainteresowanymi organizacjami armatorów i marynarzy.

3. W rozumieniu niniejszej konwencji określenie "wypadki przy pracy" odnosi się do wypadków, których ofiarami są marynarze i które powstały w wyniku zatrudnienia lub w czasie zatrudnienia.

Artykuł  2

1. W każdym kraju morskim właściwa władza podejmie niezbędne środki, aby wypadki przy pracy były należycie zgłaszane i badane oraz aby prowadzono i analizowano szczegółową statystykę tych wypadków.

2. Wszystkie wypadki przy pracy będą zgłaszane, a statystyki nie będą ograniczały się do wypadków śmiertelnych lub do wypadków, w wyniku których uszkodzony został statek.

3. Statystyki będą obejmowały ilość, charakter, przyczyny i następstwa wypadków przy pracy i będą wyraźnie określały część statku (na przykład pokład, maszynownia, pomieszczenia usługowe) oraz miejsce (na przykład na morzu lub w porcie), gdzie zdarzył się wypadek.

4. Właściwa władza powinna wszcząć dochodzenie w sprawie przyczyn i okoliczności wypadków przy pracy, które spowodowały utratę życia lub poważne obrażenia ciała, oraz wszystkich innych wypadków określonych przez ustawodawstwo krajowe.

Artykuł  3

W celu stworzenia mocnej podstawy do zapobiegania wypadkom, będącym następstwem niebezpieczeństwa związanego z pracą na morzu, należy podjąć badania nad ogólnymi tendencjami występowania wypadków o takim charakterze oraz czynnikami niebezpieczeństwa, wykazywanymi przez statystyki.

Artykuł  4

1. Przepisy dotyczące zapobiegania wypadkom przy pracy będą wprowadzone w formie ustaw lub rozporządzeń, zbiorów instrukcji praktycznych lub w formie innych odpowiednich dokumentów.

2. Przepisy te powinny powoływać się na wszelkie przepisy ogólne dotyczące zapobiegania wypadkom przy pracy oraz higieny pracy, które mogą mieć zastosowanie do pracy marynarzy, i powinny szczegółowo określać środki, jakie należy przedsiębrać dla zapobiegania wypadkom związanym szczególnie z wykonywaniem zawodu marynarza.

3. Przepisy, o których mowa, powinny obejmować w szczególności następujące kwestie:

a) postanowienia ogólne i podstawowe;

b) cechy konstrukcyjne statków;

c) maszyny;

d) specjalne środki bezpieczeństwa na pokładzie i pod pokładem;

e) urządzenia załadunkowe i wyładunkowe;

f) zapobieganie pożarom i ich tłumienie;

g) kotwice, łańcuchy i liny;

h) ładunki niebezpieczne i balast;

i) osobiste wyposażenie ochronne marynarzy.

Artykuł  5

1. Przepisy dotyczące zapobiegania wypadkom, wymienione w artykule 4, będą wyraźnie stwierdzały, że armatorzy, marynarze i inne zainteresowane osoby mają obowiązek ich przestrzegania.

2. Każdemu nałożonemu na armatora obowiązkowi dostarczenia wyposażenia ochronnego lub innych urządzeń przeznaczonych do zapobiegania wypadkom będzie z zasady towarzyszyło wprowadzenie przepisów dotyczących posługiwania się tym wyposażeniem i urządzeniami przez marynarzy oraz nakładających na nich obowiązek przestrzegania odpowiednich środków ochrony.

Artykuł  6

1. Aby zapewnić wprowadzenie w życie przepisów, o których mowa w artykule 4, zostaną przedsięwzięte odpowiednie środki za pomocą odpowiedniej inspekcji lub w inny sposób.

2. Przedsięwzięte zostaną odpowiednie środki, aby zapewnić przestrzeganie tych przepisów.

3. Władze obowiązane do inspekcji i kontroli stosowania przepisów, o których mowa w artykule 4, zaznajomią się z pracą na morzu i z jej praktyką.

4. W celu ułatwienia stosowania przepisów, o których mowa w artykule 4, ich teksty lub streszczenia będzie się podawać marynarzom do wiadomości, na przykład przez zamieszczanie w widocznym miejscu na statku.

Artykuł  7

Zostaną przedsięwzięte środki w celu wyznaczenia jednej lub kilku osób o odpowiednich kwalifikacjach albo utworzenia kwalifikowanej komisji spośród członków załogi statku, które pod nadzorem kapitana statku będą odpowiedzialne za zapobieganie wypadkom.

Artykuł  8

1. Właściwa władza ustali przy współpracy z organizacjami armatorów i organizacjami marynarzy programy zapobiegania wypadkom przy pracy.

2. Realizacja tych programów będzie zorganizowana w taki sposób, aby właściwa władza, inne zainteresowane organy, armatorzy i marynarze lub ich przedstawiciele mogli brać w niej czynny udział.

3. W szczgólności zostaną powołane komisje mieszane, ogólnokrajowe lub lokalne, których zadaniem będzie zapobieganie wypadkom, albo specjalne zespoły robocze, w których uczestniczyć będą przedstawiciele organizacji armatorów i marynarzy.

Artykuł  9

1. Właściwa władza będzie popierała i włączy w takim stopniu, jak na to pozwalają warunki danego kraju, szkolenie w zakresie zapobiegania wypadkom i higieny pracy do programów nauki ośrodków kształcenia zawodowego marynarzy różnych stopni i kategorii; szkolenie to będzie stanowić część programu kształcenia zawodowego.

2. Ponadto zostaną przedsięwzięte wszelkie odpowiednie środki w celu zwrócenia uwagi marynarzy na szczgólne niebezpieczeństwa, na przykład za pomocą komunikatów służbowych, zawierających niezbędne instrukcje.

Artykuł  10

Członkowie będą dążyć do rozwijania współpracy - w razie potrzeby przy pomocy organizacji międzyrządowych i innych organizacji międzynarodowych - w celu możliwie najpełniejszego ujednolicenia wszelkich innych przepisów, dotyczących zapobiegania wypadkom przy pracy.

Artykuł  11

Dyrektor Generalny Międzynarodowego Biura Pracy zostanie poinformowany o formalnych ratyfikacjach niniejszej konwencji w celu ich zarejestrowania.

Artykuł  12

1. Niniejsza konwencja będzie obowiązywała tylko tych Członków Międzynarodowej Organizacji Pracy, których ratyfikacje zostaną zarejestrowane przez Dyrektora Generalnego.

2. Wejdzie ona w życie po upływie dwunastu miesięcy od daty zarejestrowania przez Dyrektora Generalnego ratyfikacji przez dwóch Członków.

3. Następnie niniejsza konwencja wejdzie w życie w stosunku do każdego Członka po upływie dwunastu miesięcy od daty zarejestrowania jego ratyfikacji.

Artykuł  13

1. Każdy Członek, który ratyfikował niniejszą konwencję, może ją wypowiedzieć, po upływie okresu dziesięciu lat od daty początkowego wejścia jej w życie, aktem przekazanym Dyrektorowi Generalnemu Międzynarodowego Biura Pracy i przez niego zarejestrowanym. Wypowiedzenie to nabiera mocy dopiero po upływie jednego roku od daty jego zarejestrowania.

2. Każdy Członek, który ratyfikował niniejszą konwencję, a który w ciągu jednego roku po upływie dziesięcioletniego okresu wymienionego w poprzednim ustępie nie skorzysta z prawa wypowiedzenia przewidzianego w niniejszym artykule, będzie związany postanowieniami niniejszej konwencji na nowy okres dziesięciu lat i następnie będzie mógł ją wypowiedzieć po upływie każdego okresu dziesięcioletniego z zachowaniem warunków przewidzianych w niniejszym artykule.

Artykuł  14

1. Dyrektor Generalny Międzynarodowego Biura Pracy zawiadomi wszystkich Członków Międzynarodowej Organizacji Pracy o zarejestrowaniu każdej ratyfikacji i każdego wypowiedzenia, o których został poinformowany przez Członków Organizacji.

2. Zawiadamiając Członków Organizacji o zarejestrowaniu drugiej zgłoszonej mu ratyfikacji, Dyrektor Generalny zwróci uwagę Członków Organizacji na datę wejścia w życie niniejszej konwencji.

Artykuł  15

Dyrektor Generalny Międzynarodowego Biura Pracy udzieli Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych, w celu zarejestrowaniu zgodnie z artykułem 102 Karty Narodów Zjednoczonych, wyczerpujących informacji o wszystkich ratyfikacjach i aktach wypowiedzenia, które zarejestrował zgodnie z postanowieniami poprzednich artykułów.

Artykuł  16

Rada Administracyjna Międzynarodowego Biura Pracy w każdym wypadku, gdy uzna to za potrzebne, przedstawi Konferencji Ogólnej sprawozdanie o stosowaniu niniejszej konwencji i rozważy, czy należy wpisać na porządek dzienny Konferencji sprawę całkowitej lub częściowej zmiany tej konwencji.

Artykuł  17

1. W razie przyjęcia przez Konferencję nowej konwencji, wprowadzającej całkowitą lub częściową zmianę niniejszej konwencji, i jeżeli nowa konwencja nie stanowi inaczej:

a) ratyfikacja przez Członka nowej konwencji wprowadzającej zmianę spowoduje z mocy samego prawa, bez względu na postanowienia artykułu 13, natychmiastowe wypowiedzenie niniejszej konwencji z zastrzeżeniem, że nowa konwencja wprowadzająca zmianę wejdzie w życie;

b) począwszy od daty wejścia w życie nowej konwencji wprowadzającej zmianę niniejsza konwencja przestanie być otwarta do ratyfikacji przez Członków.

2. Niniejsza konwencja pozostanie w każdym razie w mocy w swej obecnej formie i treści dla tych Członków, którzy ją ratyfikowali, a nie ratyfikowali konwencji wprowadzającej zmianę.

Artykuł  18

Teksty angielski i francuski niniejszej konwencji są jednakowo autentyczne.

Powyższy tekst jest autentycznym tekstem konwencji przyjętej należycie przez Konferencję Ogólną Międzynarodowej Organizacji Pracy na jej pięćdziesiątej piątej sesji, która odbyła się w Genewie i została ogłosza za zamkniętą w dniu 30 października 1970 r.

Na dowód czego w dniu 30 października 1970 r. złożyli swe podpisy: (pominięto).

^* Z dniem 20 sierpnia 2013 r. nin. konwencja zostaje rewidowana przez Konwencję o pracy na morzu (Dz.U.13.845), zgodnie z art. 10 powołanej konwencji.