Konwencja (nr 127) dotycząca ciężaru maksymalnego ładunków, dozwolonego przy przenoszeniu przez jednego pracownika. Genewa.1967.06.28.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1973.25.142

Akt obowiązujący

Wersja od: 23 czerwca 1973 r.

KONWENCJA nr 127

Międzynarodowej Organizacji Pracy dotycząca ciężaru maksymalnego ładunków, dozwolonego przy przenoszeniu przez jednego pracownika,

przyjęta w Genewie dnia 28 czerwca 1967 r.

W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej

RADA PAŃSTWA

POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

W dniu 28 czerwca 1967 roku przyjęta została w Genewie na pięćdziesiątej pierwszej sesji Konferencji Ogólnej Międzynarodowej Organizacji Pracy Konwencja nr 127 dotycząca ciężaru maksymalnego ładunków, dozwolonego przy przenoszeniu przez jednego pracownika.

Po zaznajomieniu się z powyższą Konwencją, Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że jest ona przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.

Dano w Warszawie, dnia 7 kwietnia 1973 roku.

(Tekst konwencji zamieszczony jest w załączniku do niniejszego numeru.)

ZAŁĄCZNIK

KONWENCJA Nr 127

dotycząca ciężaru maksymalnego ładunków, dozwolonego przy przenoszeniu przez jednego pracownika.

Konferencja Ogólna Międzynarodowej Organizacji Pracy,

zwołana do Genewy przez Radę Administracyjną Międzynarodowego Biura Pracy i zebrana tam w dniu 7 czerwca 1967 roku na swej pięćdziesiątej pierwszej sesji,

postanowiwszy przyjąć niektóre wnioski, dotyczące ciężaru maksymalnego ładunków, dozwolonego przy przenoszeniu przez jednego pracownika, która to sprawa stanowi szósty punkt porządku dziennego sesji,

postanowiwszy, że wnioski te zostaną ujęte w formę konwencji międzynarodowej,

przyjmuje dnia dwudziestego ósmego czerwca tysiąc dziewięćset sześćdziesiątego siódmego roku niniejszą Konwencję, która otrzyma nazwę Konwencji o ciężarze maksymalnym, 1967.

Artykuł  1

Dla celów niniejszej Konwencji:

a) określenie "ręczny transport ładunków" oznacza wszelki transport, w którym ciężar ładunku jest całkowicie dźwigany przez jednego pracownika; obejmuje ono podnoszenie i opuszczanie ładunku;

b) określenie "stały ręczny transport ładunku" oznacza wszelką działalność, poświęconą głównie albo w sposób stały ręcznemu transportowi ładunków lub zwykle obejmującą, nawet w sposób dorywczy, ręczny transport ładunków;

c) określenie "młodociany pracownik" oznacza każdego pracownika w wieku poniżej lat osiemnatu.

Artykuł  2

1. Niniejszą Konwencję stosuje się do stałego ręcznego transportu ładunków.

2. Niniejszą Konwencję stosuje się do wszystkich gałęzi działalności gospodarczej objętych przez zainteresowanego Członka systemem inspekcji pracy.

Artykuł  3

Nie może być wymagany lub dozwolony ręczny transport przez jednego pracownika ładunku, którego waga mogłaby szkodzić zdrowiu lub grozić niebezpieczeństwem pracownikowi.

Artykuł  4

Przy stosowaniu zasady wyrażonej w artykule 3, Członkowie uwzględnią wszystkie warunki, w jakich praca powinna być wykonywana.

Artykuł  5

Każdy Członek podejmie niezbędne kroki, aby każdy pracownik zatrudniony przy ręcznym transporcie ładunków, innych niż lekkie, otrzymał przed takim zatrudnieniem, dostateczne przeszkolenie lub instruktaż w zakresie metod pracy, które należy stosować w celu ochrony zdrowia i zapobiegania wypadkom.

Artykuł  6

W celu ograniczenia lub ułatwienia ręcznego transportu ładunków, należy, w możliwie najszerszym zakresie, używać odpowiednich środków technicznych.

Artykuł  7

1. Zatrudnienie kobiet i młodocianych pracowników przy ręcznym transporcie ładunków, innych niż lekkie, będzie ograniczone.

2. W wypadku zatrudnienia kobiet i młodocianych pracowników przy ręcznym transporcie ładunków, maksymalny ciężar tych ładunków będzie musiał być znacznie mniejszy od tego, jaki jest dozwolony dla mężczyzn.

Artykuł  8

Każdy Członek podejmie, w drodze ustawodawczej lub każdą inną metodą, stosownie do praktyki i warunków krajowych oraz po porozumieniu z zainteresowanymi, najbardziej reprezentatywnymi organizacjami pracodawców i pracowników, niezbędne kroki dla zapewnienia skutecznego stosowania postanowień niniejszej Konwencji.

Artykuł  9

Dyrektor Generalny Międzynarodowego Biura Pracy zostanie poinformowany o formalnych ratyfikacjach niniejszej Konwencji w celu ich zarejestrowania.

Artykuł  10

1. Niniejsza Konwencja będzie obowiązywać tylko tych Członków Międzynarodowej Organizacji Pracy, których ratyfikacje zostaną zarejestrowane przez Dyrektora Generalnego.

2. Wejdzie ona w życie po upływie dwunastu miesięcy od daty zarejestrowania przez Dyrektora Generalnego ratyfikacji niniejszej Konwencji przez dwóch Członków.

3. Następnie, Konwencja ta wejdzie w życie dla każdego Członka po upływie dwunastu miesięcy od daty zarejestrowania jego ratyfikacji.

Artykuł  11

1. Każdy Członek, który ratyfikował niniejszą Konwencję, może ją wypowiedzieć po upływie okresu dziesięciu lat od daty początkowego wejścia jej w życie aktem przekazanym Dyrektorowi Generalnemu Międzynarodowego Biura Pracy i przez niego zarejestrowanym. Wypowiedzenie to nabierze mocy dopiero po upływie jednego roku od daty jego zarejestrowania.

2. Każdy Członek, który ratyfikował niniejszą Konwencję, a który w ciągu jednego roku po upływie dziesięcioletniego okresu wymienionego w poprzednim ustępie nie skorzysta z prawa wypowiedzenia, przewidzianego w niniejszym artykule, będzie związany postanowieniami tej Konwencji na nowy okres dziesięciu lat i następnie będzie mógł ją wypowiedzieć po upływie każdego okresu dziesięciu lat z zachowaniem warunków przewidzianych w niniejszym artykule.

Artykuł  12

1. Dyrektor Generalny Międzynarodowego Biura Pracy zawiadomi wszystkich Członków Międzynarodowej Organizacji Pracy o zarejestrowaniu wszystkich ratyfikacji i aktów wypowiedzenia przekazanych mu przez Członków Organizacji.

2. Zawiadamiając Członków Organizacji o zarejestrowaniu drugiej przekazanej mu ratyfikacji, Dyrektor Generalny zwróci uwagę Członków Organizacji na datę wejścia w życie niniejszej Konwencji.

Artykuł  13

Dyrektor Generalny Międzynarodowego Biura Pracy udzieli Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych, w celu zarejestrowania zgodnie z artykułem 102 Karty Narodów Zjednoczonych, wyczerpujących informacji o wszystkich ratyfikacjach i aktach wypowiedzenia, które zarejestrował zgodnie z postanowieniami poprzednich artykułów.

Artykuł  14

Rada Administracyjna Międzynarodowego Biura Pracy w każdym przypadku, gdy uzna to za potrzebne, przedstawi Konferencji Ogólnej sprawozdanie o stosowaniu niniejszej Konwencji i rozpatrzy, czy należy wpisać na porządek dzienny Konferencji sprawę całkowitej lub częściowej jej rewizji.

Artykuł  15

1. W razie przyjęcia przez Konferencję nowej konwencji, wprowadzającej całkowitą lub częściową rewizję niniejszej Konwencji, i o ile nowa konwencja nie stanowi inaczej:

a) ratyfikacja przez Członka nowej konwencji wprowdzającej rewizję spowoduje z mocy samego prawa, bez względu na postanowienia artykułu 11, natychmiastowe wypowiedzenie niniejszej Konwencji z zastrzeżeniem, że nowa konwencja wprowadzająca rewizję wejdzie w życie;

b) począwszy od daty wejścia w życie nowej konwencji, wprowadzającej rewizję, niniejsza Konwencja przestanie być otwarta do ratyfikacji przez Członków.

2. Niniejsza Konwencja pozostanie w każdym razie w mocy w swej formie i treści dla tych Członków, którzy ją ratyfikowali, a nie ratyfikowali konwencji wprowadzającej rewizję.

Artykuł  16

Teksty angielski i francuski niniejszej Konwencji są jednakowo wiarygodne.

Powyższy tekst jest autentycznym tekstem Konwencji przyjętej należycie przez Konferencję Ogólną Międzynarodowej Organizacji Pracy na jej pięćdziesiątej pierwszej sesji, która odbyła się w Genewie i została ogłoszona za zamkniętą w dniu 29 czewrca 1967 r.

Na dowód czego w dniu trzydziestym czerwca 1967 r. złożyli swe podpisy.