Konwencja (nr 123) dotycząca najniższego wieku dopuszczenia do pracy pod ziemią w kopalniach. Genewa.1965.06.22.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1970.8.62

Akt utracił moc

Wersja od: 10 kwietnia 1970 r.

KONWENCJA (Nr 123)

dotycząca najniższego wieku dopuszczania do pracy pod ziemią w kopalniach,

przyjęta w Genewie dnia 22 czerwca 1965 r.

W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej

RADA PAŃSTWA

POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

W dniu 22 czerwca 1965 roku przyjęta została w Genewie na czterdziestej dziewiątej sesji Konferencji Ogólnej Międzynarodowej Organizacji Pracy Konwencja (nr 123) dotycząca najniższego wieku dopuszczenia do pracy pod ziemią w kopalniach.

Po zaznajomieniu się z powyższą konwencją Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że wymieniona konwencja jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.

Dano w Warszawie, dnia 8 czerwca 1968 roku.

(Tekst konwencji zamieszczony jest w załączniku do niniejszego numeru.)

ZAŁĄCZNIK

KONWENCJA DOTYCZĄCA NAJNIŻSZEGO WIEKU DOPUSZCZENIA DO PRACY POD ZIEMIĄ W KOPALNIACH

Konferencja Ogólna Międzynarodowej Organizacji Pracy,

zwołana do Genewy przez Radę Administracyjną Międzynarodowego Biura Pracy i zebrana tam w dniu 2 czerwca 1965 r. na swej czterdziestej dziewiątej sesji;

postanowiwszy przyjąć niektóre wnioski dotyczące najniższego wieku dopuszczenia do pracy pod ziemią w kopalniach, która to sprawa stanowi czwarty punkt porządku dziennego sesji;

stwierdzając, że Konwencja dotycząca pracy kobiet pod ziemią, 1935 r., zabrania w zasadzie zatrudnienia jakiejkolwiek osoby płci żeńskiej, bez względu na jej wiek, do pracy pod ziemią w kopalniach;

stwierdzając, że Konwencja (zrewidowana) dotycząca najniższego wieku (przemysł), 1937 r., mająca zastosowanie do kopalń, przewiduje iż dzieci w wieku poniżej piętnastu lat nie mogą być zatrudnione lub pracować w zakładach przemysłowych, państwowych i prywatnych lub w jednostkach im podległych;

stwierdzając, że konwencja ta głosi ponadto, że w stosunku do prac, które ze względu na swój charakter lub warunki, w jakich są wykonywane, stanowią zagrożenie dla życia, zdrowia lub moralności osób, które je wykonują, ustawy krajowe powinny bądź same ustalić granicę lub granice wieku powyżej piętnastu lat dla dopuszczenia do tych prac młodzieży i młodocianych, bądź przekazać właściwej władzy uprawnienie do dokonania tego określenia;

biorąc pod uwagę charakter prac wykonywanych pod ziemią w kopalniach, zachodzi potrzeba przyjęcia międzynarodowych norm ustalających wiek dopuszczenia do tego rodzaju prac wyższy od piętnastu lat;

postanowiwszy, że normy te zostaną ujęte w formę konwencji międzynarodowej,

przyjmuje dnia dwudziestego drugiego czerwca tysiąc dziewięćset sześćdziesiątego piątego roku niniejszą Konwencję, która otrzyma nazwę Konwencji o najniższym wieku (pracę pod ziemią), 1965 r.:

Artykuł  1.

1. Przy stosowaniu niniejszej Konwencji, określenie "kopalnia" obejmuje każde przedsiębiorstwo, państwowe bądź prywatne, którego celem jest wydobywanie substancji znajdujących się pod ziemią, wymagające zatrudnienia ludzi pod ziemią.

2. Postanowienia niniejszej Konwencji, dotyczące zatrudnienia lub pracy pod ziemią w kopalniach, obejmują zatrudnienie lub pracę pod ziemią w kamieniołomach.

Artykuł  2.

1. Osoby, które nie osiągnęły ustalonego najniższego wieku, nie mogą być zatrudnione lub pracować pod ziemią w kopalniach.

2. Każdy Członek ratyfikujący niniejszą Konwencję powinien wymienić ten najniższy wiek w deklaracji załączonej do jego ratyfikacji.

3. Najniższy wiek nie może w żadnym wypadku być niższy od szesnastu lat.

Artykuł  3.

Każdy Członek, który ratyfikował niniejszą Konwencję, będzie mógł informować Dyrektora Generalnego Międzynarodowego Biura Pracy, przez złożenie późniejszej deklaracji, o podwyższeniu najniższego wieku podanego w momencie ratyfikacji.

Artykuł  4.

1. Właściwa władza powinna podjąć wszelkie niezbędne środki, łącznie z ustanowieniem odpowiedniego systemu sankcji, w celu zapewnienia skutecznego stosowania postanowień niniejszej Konwencji.

2. Każdy Członek ratyfikujący niniejszą Konwencję zobowiązuje się do ustanowienia odpowiedniego systemu inspekcji dla nadzorowania stosowania postanowień Konwencji lub do sprawdzenia, czy odpowiednia inspekcja jest prowadzona.

3. Ustawodawstwo krajowe powinno wskazać osoby odpowiedzialne za zapewnienie stosowania postanowień niniejszej Konwencji.

4. Pracodawca powinien prowadzić rejestry, udostępniane inspektorom, zawierające dane o każdej osobie zatrudnionej lub pracującej pod ziemią, której wiek jest wyższy o niepełne dwa lata od ustalonego najniższego wieku, a mianowicie:

a) datę urodzenia, w miarę możliwości należycie udokumentowaną;

b) datę zatrudnienia lub podjęcia po raz pierwszy pracy pod ziemią w przedsiębiorstwie.

5. Pracodawca powinien na żądanie przedstawicieli pracowników udostępniać im wykazy osób zatrudnionych lub pracujących pod ziemią, których wiek przekracza o niecałe dwa lata ustalony wiek najniższy; wykazy te powinny wskazywać datę urodzenia tych osób oraz datę, od której zostały one zatrudnione lub podjęły po raz pierwszy pracę pod ziemią w danym przedsiębiorstwie.

Artykuł  5.

Najniższy wiek dopuszczenia, który ma być określony zgodnie z artykułem 2 i 3 niniejszej Konwencji, powinien być ustalony w porozumieniu z zainteresowanymi i najbardziej reprezentatywnymi organizacjami pracodawców i pracowników.

Artykuł  6.

Dyrektor Generalny Międzynarodowego Biura Pracy zostanie poinformowany o formalnych ratyfikacjach niniejszej Konwencji w celu ich zarejestrowania.

Artykuł  7.

1. Niniejsza Konwencja będzie obowiązywać tylko tych Członków Międzynarodowej Organizacji Pracy, których ratyfikacje zostaną zarejestrowane przez Dyrektora Generalnego.

2. Wejdzie ona w życie po upływie dwunastu miesięcy od daty zarejestrowania przez Dyrektora Generalnego ratyfikacji niniejszej Konwencji przez dwóch Członków.

4. Następnie, niniejsza Konwencja wejdzie w życie dla każdego Członka po upływie dwunastu miesięcy od daty zarejestrowania jego ratyfikacji niniejszej Konwencji.

Artykuł  8.

1. Każdy Członek, który ratyfikował niniejszą Konwencję, może po upływie dziesięciu lat od daty początkowego wejścia jej w życie wypowiedzieć niniejszą Konwencję aktem przekazanym Dyrektorowi Generalnemu Międzynarodowego Biura Pracy i przez niego zarejestrowanym. Wypowiedzenie to nabierze mocy po upływie jednego roku od daty jego zarejestrowania.

2. Każdy Członek, który ratyfikował niniejszą Konwencję i który, w ciągu jednego roku po upływie dziesięcioletniego okresu, wymienionego w poprzednim ustępie nie skorzysta z prawa wypowiedzenia przewidzianego w niniejszym artykule, będzie związany postanowieniami niniejszej Konwencji na nowy okres dziesięciu lat i następnie będzie mógł wypowiedzieć niniejszą Konwencję po upływie każdego okresu dziesięciu lat z zachowaniem warunków przewidzianych w niniejszym artykule.

Artykuł  9.

1. Dyrektor Generalny Międzynarodowego Biura Pracy zawiadomi wszystkich Członków Międzynarodowej Organizacji Pracy o zarejestrowaniu wszystkich ratyfikacji i aktów wypowiedzenia, o których został poinformowany przez Członków Organizacji.

2. Zawiadamiając Członków Organizacji o zarejestrowaniu drugiej zgłoszonej mu ratyfikacji, Dyrektor Generalny zwróci uwagę Członków Organizacji na datę wejścia w życie niniejszej Konwencji.

Artykuł  10.

Dyrektor Generalny Międzynarodowego Biura Pracy udzieli Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych, w celu zarejestrowania zgodnie z artykułem 102 Karty Narodów Zjednoczonych, wyczerpujących informacji o wszystkich ratyfikacjach i aktach wypowiedzenia, jakie zarejestrował zgodnie z postanowieniami poprzednich artykułów.

Artykuł  11.

Rada Administracyjna Międzynarodowego Biura Pracy w każdym wypadku, gdy uzna to za potrzebne, przedstawi Konferencji Ogólnej sprawozdanie o stosowaniu niniejszej Konwencji i rozpatrzy czy należy wpisać na porządek dzienny Konferencji sprawę całkowitej lub częściowej jej rewizji.

Artykuł  12.

1. W razie przyjęcia przez Konferencję nowej konwencji, wprowadzającej całkowitą lub częściową rewizję niniejszej Konwencji, i o ile nowa konwencja nie stanowi inaczej:

a) ratyfikacja przez Członka nowej konwencji wprowadzającej rewizję spowoduje z mocy samego prawa bez względu na postanowienia artykułu 8, natychmiastowe wypowiedzenie niniejszej Konwencji z zastrzeżeniem, że nowa konwencja wprowadzająca rewizję wejdzie w życie,

b) począwszy od daty wejścia w życie nowej konwencji, wprowadzającej rewizję, niniejsza Konwencja przestanie być otwarta do ratyfikacji przez Członków.

2. Niniejsza Konwencja pozostanie w każdym razie w mocy, w swej formie i treści dla tych Członków, którzy ją ratyfikowali, a nie ratyfikowali konwencji wprowadzającej rewizję.

Artykuł  13.

Teksty angielski i francuski niniejszej Konwencji są jednakowo autentyczne.

Powyższy tekst jest autentycznym tekstem Konwencji przyjętej należycie przez Konferencję Ogólną Międzynarodowej Organizacji Pracy na jej czterdziestej dziewiątej sesji, która odbyła się w Genewie i została ogłoszona za zamkniętą w dniu 23 czerwca 1965 r.