Część 4 - ŚWIADCZENIA W CZASIE BEZROBOCIA - Konwencja (nr 102) dotycząca minimalnych norm zabezpieczenia społecznego. Genewa.1952.06.28.

Dziennik Ustaw

Dz.U.2005.93.775

Akt obowiązujący

Wersja od: 3 grudnia 2004 r.

CZĘŚĆ  IV

ŚWIADCZENIA W CZASIE BEZROBOCIA

Artykuł  19

Każdy Członek związany niniejszą częścią konwencji powinien zapewnić osobom chronionym udzielanie świadczeń w razie bezrobocia zgodnie z poniższymi artykułami tej części.

Artykuł  20

Przedmiot ochrony powinien obejmować utratę zarobku - tak, jak ją określa ustawodawstwo krajowe - z powodu niemożności otrzymania odpowiedniego zatrudnienia przez osobę chronioną, która jest zdolna do pracy i może być do pracy użyta.

Artykuł  21

Zakres osób chronionych powinien obejmować:

(a) ustalone grupy pracowników stanowiące łącznie co najmniej 50 % ogółu pracowników albo

(b) wszystkich mieszkańców, których środki w okresie trwania bezrobocia nie przekraczają ustalonych granic zgodnie z postanowieniami artykułu 67, bądź

(c) w razie złożenia deklaracji w myśl artykułu 3 ustalone grupy pracowników stanowiące łącznie co najmniej 50 % ogółu pracowników, którzy pracują w zakładach przemysłowych zatrudniających 20 lub więcej osób.

Artykuł  22

1. Jeżeli ochroną są objęte pewne grupy pracowników, świadczenia będą wypłacane periodycznie i obliczane zgodnie z postanowieniami bądź artykułu 65, bądź artykułu 66.

2. Jeżeli ochroną są objęci wszyscy mieszkańcy, których środki w czasie trwania bezrobocia nie przekraczają ustalonych granic, świadczenia będą wypłacane periodycznie i obliczane zgodnie z postanowieniami artykułu 67.

Artykuł  23

Świadczenie wymienione w artykule 22 powinno być zapewnione - w przypadkach objętych ochroną - przynajmniej osobom chronionym, które spełniły wymóg posiadania określonego stażu, jaki może być uznany za konieczny dla uniknięcia nadużyć.

Artykuł  24

1. Świadczenie wymienione w artykule 22 powinno być udzielane przez cały czas trwania przypadków objętych ochroną, z tym wyjątkiem, że okres udzielania świadczeń może być ograniczony:

(a) do 13 tygodni w ciągu 12 miesięcy, jeżeli ochroną objęte są pewne grupy pracowników;

(b) do 26 tygodni w ciągu 12 miesięcy, jeżeli ochroną objęci są wszyscy mieszkańcy, których środki w czasie trwania bezrobocia nie przekraczają ustalonych granic.

2. Jeżeli w myśl ustawodawstwa krajowego okres udzielania świadczeń uzależniony jest od okresu opłacania składek lub od poprzednio otrzymywanych świadczeń w ciągu ustalonego okresu, postanowienia litery (a) ustępu 1 będą uważane za wykonane, jeżeli przeciętny okres udzielania świadczeń wynosi co najmniej 13 tygodni w ciągu 12 miesięcy.

3. Świadczenie może nie być wypłacane za okres karencyjny, ustalony na pierwsze 7 dni w każdym przypadku utraty zarobku, licząc dni bezrobocia przed i po krótkotrwałym zatrudnieniu, nieprzekraczającym ustalonego czasu, jako stanowiące część tego samego przypadku utraty zarobku.

4. W odniesieniu do pracowników sezonowych okres udzielania świadczeń i okres karencyjny mogą być dostosowane do ich warunków zatrudnienia.