Art. 11. - Konwencja międzynarodowa o uproszczeniu formalności celnych. Genewa 1923.11.03.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1931.106.819

Akt obowiązujący

Wersja od: 4 grudnia 1931 r.

Art.  11.

Państwa układające się ograniczą w ramach wszekiej możliwości wypadki, w których wymagane są świadectwa pochodzenia.

Zgodnie z powyższą zasadą i wychodząc z założenia, że zarządy celne zachowują pełne prawo kontrolowania rzeczywistego pochodzenia towarów, tudzież, że pomimo przedstawienia świadectw mają prawo domagać się dostarczenia wszelkich innych dowodów, które uznają za potrzebne. Państwa układające się zgadzają się na przestrzeganie następujących postanowień:

1) Państwa układające się postarają się uczynić możliwie prostemi i słusznemi zarówno postępowanie, jak i formalności, dotyczące wydawania i uznawania świadectw pochodzenia, tudzież podadzą do publicznej wiadomości wypadki, w których takie świadectwa są wymagane, jak niemniej warunki, pod jakiemi one są wydawane.

2) Świadectwa pochodzenia mogą być wydawane nietylko przez władze urzędowe Państw układających się, lecz także przez wszelkie organizacje, posiadające odpowiednią kompetencję i dające należytą rękojmię, które zostały uprzednio do tego upoważnione przez każde z interesowanych Państw. Każde Państwo układające się zakomunikuje możliwie jak najrychlej Sekretarjatowi Ligi Narodów listę organizacyj, które upoważniło do wydawania świadectw pochodzenia. Każde Państwo zastrzega sobie prawo do cofnięcia swojej zgody którejkolwiek z organizacyj w ten sposób notyfikowanych, co do której skontatuje, że ta organizacja wydała nienależnie rzeczone świadectwa.

3) W wypadku, gdy jakiś towar nie byłby importowany bezpośrednio z kraju pochodzenia, lecz przybywałby drogą przez trzeci kraj układający się, zarządy celne dopuszczą świadectwa pochodzenia, wystawione przez ukwalifikowane organizacje tego kraju trzeciego, zastrzegając sobie jednak prawo sprawdzenia, czy podobne świadectwa mogą być przyjmowane narówni ze świadectwami, wydawanemi przez kraj pochodzenia danego towaru.

4) Zarządy celne nie będą wymagały przedstawiania świadectw pochodzenia:

a) jeżeli interesowany zrzeknie się domagania się dobrodziejstwa pewnego traktowania, którego zastosowanie uzależnione jest od przedstawienia takiego świadectwa;

b) jeżeli już sama natura towarów wskazuje bez żadnej wątpliwości na ich pochodzenie i jeżeli Państwa interesowane zawarły uprzednio w tym przedmiocie układ między sobą;

c) jeżeli towar jest zaopatrzony w świadectwa stwierdzające, że ma on prawo do pewnej nazwy rejonalnej, pod warunkiem że to świadectwo zostało wydane przez organizację do tego uprawnioną i przez kraj importujący uznaną.

5) Jeśli ustawodawstwo odnośnych krajów nie będzie temu stało na przeszkodzie, zarządy celne będą obowiązane w wypadku, kiedy wzajemność będzie zapewniona:

a) zwalniać również od obowiązku wykazania pochodzenia, o ile nie zachodzi podejrzenie nadużycia, towary importowane, które w sposób oczywisty nie przedstawiają charakteru handlowego, lub też takie, które posiadają wprawdzie ten charakter, lecz przedstawiają bardzo niską wartość;

b) przyjmować świadectwa pochodzenia wydane dla towarów, których wywóz nie został niezwłocznie dokonany, byleby tylko wysyłka tych towarów miała miejsce w terminie ustalonym na jeden lub dwa miesiące zależnie od tego, czy kraj wysyłający i kraj przeznaczenia graniczą ze sobą, czy też nie, przyczem terminy te mogą być przedłużone, jeżeli powody przytoczone na usprawiedliwienie zwłoki w transporcie okażą się wystarczające.

6) Jeżeli importer dla jakiegoś na uznanie zasługującego powodu nie będzie mógł przedstawić świadectwa pochodzenia w chwili przywozu towarów, będzie można mu wyznaczyć pewien termin, potrzebny dla przedstawienia takiego dokumentu pod warunkami, jakie zarządy celne uznają za wskazane celem zabezpieczenia ewentualnie przypadających należności celnych. Skoro importer przedstawi następnie żądane świadectwo, nadwyżka cła przezeń uiszczonego lub zabezpieczonego będzie mu zwrócona możliwie jak najrychlej.

Przy zastosowaniu niniejszego postanowienia należy mieć na uwadze warunki, wynikające ewentualnie z potrącenia z kontyngentu.

7) Świadectwa pochodzenia będą mogły być wystawiane bądź to w języku kraju importującego, bądź w języku eksportującego, przyczem urząd celny kraju importującego zachowuje możność domagania się przetłumaczenia w razie gdy ma wątpliwości co do treści dokumentu.

8) Świadectwa pochodzenia są w zasadzie wolne od wizy konsularnej, zwłaszcza o ile są wystawione przez władze celne. Jeżeli w wypadkach wyjątkowych wiza konsularna będzie nadal wymagana, strony interesowane będą mogły przedłożyć świadectwa pochodzenia do zawizowania według swego wyboru czy to konsulowi swego okręgu, czy też konsulowi okręgu sąsiedniego; koszta wizy winny być możliwie niskie i nie mogą przekraczać kosztów wystawienia, zwłaszcza jeśli chodzi o przesyłki o małej wartości.

9) Postanowienia niniejszego artykułu mają zastosowanie do wszystkich dokumentów, spełniających zadanie świadectwa pochodzenia.