Konwencja Międzynarodowa o przewozie towarów kolejami żelaznemi. Berno.1924.10.23.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1928.73.667

Akt utracił moc

Wersja od: 1 maja 1935 r.

Konwencja Międzynarodowa

o przewozie towarów kolejami żelaznemi, podpisana w Bernie 23 października 1924 r. 1

Przekład.

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ.

MY, IGNACY MOŚCICKI,

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

wszem wobec i każdemu zosobna, komu o tem wiedzieć należy, wiadomem czynimy:

Dnia dwudziestego trzeciego października tysiąc dziewięćset dwudziestego czwartego roku podpisana została w Bernie Konwencja Międzynarodowa o przewozie towarów kolejami żelaznemi wraz z siedmioma załącznikami i protokółem, o następującym brzmieniu dosłownem:

KONWENCJA MIĘDZYNARODOWA

o przewozie towarów kolejami żelaznemi (K. M. T.) zawarta pomiędzy

Niemcami, Austrją, Belgją, Bułgarią, Danją, Wolnem Miastem Gdańskiem, Hiszpanją, Estonją, Finlandją, Francją, Grecją, Węgrami, Włochami, Łotwą, Litwą, Luksemburgiem, Norwegją, Holandją, Polską, Portugalją, Rumunją, Królestwem Serbów, Chorwatów i Słoweńców, Szwecją, Szwajcarją i Czechosłowacją.

Rządy Państw powyżej wyszczególnionych, uznając potrzebę wprowadzenia licznych zmian w Konwencji Międzynarodowej z 14 października 1890 r. o przewozie towarów kolejami żelaznemi, zmienionej 16 lipca 1895 r., 16 czerwca 1898 r. i 19 września 1906 r., a w której większość ich uczestniczy,

postanowiły zawrzeć nową Konwencję o przewozie towarów kolejami żelaznemi na podstawie projektu, opracowanego na ich zlecenie za wspólną zgodą i zawartego w Protokóle, podpisanym w Bernie w dniu 8 czerwca 1923 r. i mianowały jako swych Pełnomocników:

Niemcy:

P. Edwarda HOFFMANN, Chargé d'Affaires w Szwajcarji

Austrja:

Jego Ekscelencję P. Leo di PAULI, Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego w Szwajcarji.

Belgja:

Jego Ekscelencję P. Fernand PELTZER, Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego w Szwajcarji.

Bułgarja:

P. Dimitri MIKOFF, Chargé d'Affaires w Szwajcarji.

Danja:

Jego Ekscelencję P. Andreas de OLDENBURG, Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego w Szwajcarji.

Wolne Miasto Gdańsk:

Jego Ekscelencję p. Jana MODZELEWSKIEGO, Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego Polski w Szwajcarji.

Hiszpanja:

Jego Ekscelencję P. Emilio de PALACIOS Y FAU, Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego w Szwajcarji.

Estonja:

P. Karl MENNING, Chargé d'Affaires w Niemczech i Szwajcarji.

Finlandja:

P. Urho TOIVOLA, Dyrektora Sekretarjatu Finlandzkiego przy Lidze Narodów.

Francja:

Jego Ekscelencję P. Henry ALLIZÉ, Ambasadora w Szwajcarji;

P. Maurice SIBILLE, Deputowanego;

P. Clément COLSON, Wiceprezesa Rady Stanu.

Grecja:

B. Vassili DENDRAMIS, Chargé d'Affaires w Szwajcarji.

Węgry:

P. Feliksa PARCHER de TERJÉKFALVA, Chargé d'Affaires w Szwajcarji.

Włochy:

Jego Ekscelencję P. Carlo GARBASSO, Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego w Szwajcarii.

Łotwa:

Jego Ekscelencję P. Oskara VOIT, Posła. Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego w Niemczech i Szwajcarji.

Litwa:

Jego Ekscelencję P. Venceslas SIDZIKAUSKAS, Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego w Niemczech, Chargé d'Affaires w Szwajcari.

Luksemburg:

P. Antoine LEFORT, Radcę Stanu, Pierwszego Komisarza Rządowego dla Kolei Żelaznych.

Norwegja:

Jego Ekscelencję P. Johannes IRGENS, Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego we Włoszech i Szwajcarji.

Holandja:

Jego Ekscelencję P. Willem I. DOUDE VAN TROOSTWIJK, Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego w Szwajcarji.

Polska:

Jego Ekscelencję P. Jana MODZELEWSKIEGO, Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego w Szwajcarji.

Portugalja:

Jego Ekscelencję P. Antonio M. B. FERREIRA, Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego w Szwajcarji.

Rumunja:

Jego Ekscelencję P. Nicolas PETRESCO - COMNÉNE, Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego w Szwajcarji.

Królestwo Serbów, Chorwatów i Słoweńców:

Jego Ekscelencję P. Miloutine YOVANOVITCH, Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego w Szwajcarji.

Szwecja:

Jego Ekscelencję P. Barona Jonas M. ALSTRÖMER, Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego w Szwajcarji.

Szwajcarja:

Pana Giuseppe MOTTA, Radcą Związkowego, Szefa Departamentu Związkowego Politycznego.

Czechosłowacja:

Pana Otokar LANKAŚ, Szefa Departamentu Ministerjum Kolei Żelaznych,

KTÓRZY, w obecności i z udziałem Pana Jean MORIZE, Delegata Komisji Rządowej Terytorjum Zagłębia Sarry,

po okazaniu sobie pełnomocnictw swych, uznanych za dobre i należyte co do formy, zgodzili się na następujące artykuły:

TYTUŁ I.

PRZEDMIOT I ZAKRES KONWENCJI.

Artykuł 1.

Koleje żelazne i przewozy, do których stosuje się Konwencję.

§ 2.

Konwencja niniejsza nie ma jednak zastosowania:

Do przesyłek, których stacje nadawcze i przybycia znajdują się na obszarze tego samego Państwa i które przechodzą przez obszar innego Państwa tylko tranzytem:

Artykuł 2.

Udział przedsiębiorstw innych niż koleje żelazne.

Artykuł 3.

Przedmioty wyłączone od przewozu.

Wyłącza się od przewozu na zasadach Konwencji niniejszej, z zastrzeżeniem wyjątków, przewidzianych w § 2 artykułu 4:

1. przedmioty, których przewóz stanowi przywilej poczty na obszarze choćby jednego tylko z Państw, uczestniczących w przewozie;

2. przedmioty, które z powodu swej objętości, wagi lub innych właściwości, nie nadają się do przewozu jakiego żąda nadawca, ze względu na urządzenia lub środki przewozowe chociażby jednej tylko z uczestniczących w przewozie kolei żelaznych;

3. przedmioty, których przewóz jest wzbroniony na mocy przepisów ustawowych lub ze względu na porządek publiczny, choćby w jednem tylko z Państw na linji przewozu;

4. z wyjątkami, wskazanemu w Załączniku 1 do niniejszej Konwencji:

A. przedmioty zagrażające wybuchem, jako to:

a) materjały wybuchowe i strzelnicze;

b) amunicja;

c) materjały zapalające i ognie sztuczne;

d) gazy zgęszczone, skroplone lub rozpuszczone pod ciśnieniem;

e) materjały, wytwarzające w zetknięciu z wodą gazy zapalne lub podtrzymujące palenie.

Materjały, których się nie używa do celów strzelniczych lub wybuchowych, nie stanowią przedmiotów wybuchowych w rozumieniu niniejszej Konwencji, jeżeli przy zetknięciu z ogniem nie wybuchają i nie są wrażliwsze na uderzenie lub tarcie od dwunitrobenzolu;

B. materjały samozapalne;

C. materjały budzące odrazę lub wydzielające woń przykrą.

Artykuł 4.

Przedmioty, przyjmowane do przewozu warunkowo.

§ 1.

Następujące przedmioty przyjmuje się do przewozu za listem przewozowym międzynarodowym na niżej wymienionych warunkach:

1. przedmioty, wyszczególnione w Załączniku I do Konwencji niniejszej, przyjmuje się na warunkach tam wskazanych;

2. zwłoki przyjmuje się na następujących warunkach:

na obszarze każdego Państwa przewóz podlega obowiązującym tam ustawom i przepisom policyjnym, o ile nie jest unormowany odrębnemi układami pomiędzy poszczególnemi Państwami;

3. tabor kolejowy na własnych kołach przyjmuje się pod warunkiem, że zdatność jego do biegu będzie sprawdzona przez kolej żelazną i poświadczona napisem na oddzielnych jednostkach taboru lub w osobnem świadectwie; parowozom, tendrom oraz wagonem motorowym powinien nadto towarzyszyć wyznaczony przez nadawcę fachowy dozorca, który w szczególności ma obowiązek ich smarowania;

4. zwierzęta żywe przyjmuje się na warunkach następujących:

nadawca powinien się zastosować do przepisów policyjno-weterynaryjnych, obowiązujących w Państwach wysłania, przeznaczenia i przejścia tranzytem przesyłki. W tym celu winien on dostarczyć wszelkich niezbędnych dokumentów, mających towarzyszyć przesyłce;

5. przedmioty, których załadowanie lub przewóz sprawiałby, zdaniem kolei wysyłającej, szczególne trudności ze względu na urządzenia lub środki przewozowe jednej lub kilku kolei żelaznych, przez które odbywa się przewóz, przyjmuje się tylko na warunkach specjalnych, ustalonych w każdym poszczególnym wypadku.

§ 2.

Dwa lub więcej Państw, uczestniczących w Konwencji, mogą w drodze odrębnych umów zgodzić się, ażeby pewne przedmioty, wyłączone od przewozu według niniejszej Konwencji, były przyjmowane do przewozu międzynarodowego między temi Państwami pod pewnemi warunkami, albo też, aby przedmioty wyszczególnione w Załączniku I, były dopuszczane do przewozu na warunkach lżejszych.

Koleje żelazne mogą również w drodze odpowiednich postanowień, należycie w taryfach ogłoszonych, dopuszczać do przewozu pewne przedmioty z kategoryj wyłączonych od przewozu lub też określać lżejsze warunki dla przedmiotów przyjmowanych warunkowo.

Artykuł 5.

Obowiązek dokonywania przewozu przez kolej żelazną.

§ 5.

Jeżeli interes publiczny lub konieczności eksploatacyjne tego wymagają władza właściwa może zarządzić:

TYTUŁ II.

UMOWA O PRZEWÓZ.

Rozdział I.

Forma i warunki umowy o przewóz.

Artykuł 6.

Treść i forma listu przewozowego.

§ 2.

Taryf - międzynarodowe lub umowy między kolejami żelaznemi określają, w jakim języku powinny być drukowane formularze listów przewozowych. W braku postanowień takich w taryfach lub w braku umów, formularze powinny być drukowane w jednym z języków urzędowych Państwa wysłania; nadto powinny zawierać tekst francuski albo niemiecki, albo włoski, oraz mogą zawierać wszelkie uznane za pożyteczne tłumaczenia na inne języki.

Część wypełniana przez nadawcę powinna być zawsze sporządzona w jednym z języków urzędowych kraju wysłania przesyłki. Taryfy międzynarodowe lub specjalne układy między kolejami żelaznemi postanawiała, jakie tłumaczenia są nieodzowne. W braku takich postanowień, nadawca powinien, dołączyć tłumaczenie w języku francuskim albo niemieckim, albo włoskim.

§ 6.

Dane, umieszczane w liście przewozowym powinny być wpisywane nie dającem się wytrzeć pismem lub drukowane.

Następujące dane powinny być wniesione obowiązkowo:

oznaczenie rodzaju towaru, jego wagi, lub zamiast tejże innych danych, odpowiednio do przepisów kolei nadawczej, nadto przy przesyłkach drobnych ilość sztuk, przy przesyłkach zaś, których załadowanie należy do nadawcy - rodzaj, numer i cechy własności wagonu. Towary należy oznaczać w sposób następujący: towary wymienione w Załączniku I, według oznaczonej tamże nazwy; towary wymienione w klasyfikacji towarów, lub w taryfie, według użytej tam nazwy; inne towary według nazwy przyjętej w handlu.

Jeżeli miejsce, wyznaczone w liście przewozowym dla określenia towarów, nie wystarcza, należy przedmioty wyszczególnić na arkuszach, starannie złączonych z listem przewozowym i podpisanych przez nadawcę;

§ 7.

Nie dozwala się zamieszczać w liście przewozowym innych oświadczeń, aniżeli te, które są przepisane ustawami i regulaminami jednego z Państw i nie stoją w sprzeczności z Konwencją niniejszą.

Zabrania się zastępować list przewozowy innemi dokumentami, lub dołączać do niego inne załączniki, jak te, na które zezwala Konwencja niniejsza. Nadawca powinien jednak, jeżeli wymagają tego ustawy i regulaminy, obowiązujące na stacji nadania, sporządzić, oprócz listu przewozowego, dokument, przeznaczony do przechowania go na kolei żelaznej, aby służył jako dowód zawarcia umowy o przewóz.

§ 10.

Jeden list przewozowy może obejmować tylko jedną przesyłkę wagonową z wyjątkiem przedmiotów niepodzielnych, wymagających większej ilości wagonów. Przepisu tego jednak nie stosuje się, jeżeli postanowienia specjalne dla pewnej komunikacji lub taryfy, które mają być zastosowane, dopuszczają na całej przestrzeni nadanie kilku wagonów za jednym listem przewozowym.

§ 11. Nadawcy wolno zamieścić na dolnej części odwrotnej strony listu przewozowego następujące uwagi, służące wyłącznie dla informacji odbiorcy bez żadnego zobowiązania i odpowiedzialności kolei żelaznej:

"Przesyłka od N."

"Z polecenia N."

"Do rozporządzenia N."

"Do przeekspedjowania dla N."

"Ubezpieczono w N."

"Na statek N."

"Ze statku N."

"Do wywozu z przeznaczeniem do N."

Każda z tych uwag musi odnosić się do całej przesyłki.

Artykuł 7.

Odpowiedzialność za oświadczenia w liście przewozowym. Dopłaty. Zarządzenia w wypadku przeciążenia wagonu.

§ 2.

Kolej żelazna ma prawo sprawdzać w każdym czasie, czy przesyłka zgadza się z oświadczeniami w liście przewozowym. Nadawcę, względnie odbiorcę powinno się wezwać, aby był obecny przy sprawdzaniu, jeżeli odbywa się ono na stacji nadawczej, albo na stacji przeznaczenia. Jeżeli interesowany nie zjawi się, lub jeżeli sprawdzanie odbywa się w drodze, należy dokonać je w obecności dwóch świadków, nienależących do personelu kolei żelaznej, o ile w ustawach lub regulaminach obowiązujących w kraju, gdzie sprawdzanie się odbywa, nie przewidziano inaczej. Jeżeli przesyłka nie zgadza się z oświadczeniami listu przewozowego, koszty spowodowane sprawdzeniem, a niezapłacone zaraz na miejscu, obciążają towar.

§ 5.

Za umieszczenie wskazań lub oświadczeń niezgodnych z rzeczywistością, nieścisłych lub niedostatecznych, które mogą spowodować przyjęcie do przewozu przedmiotów wyłączonych od przewozu, stosownie do p. 4 artykułu 3, obliczenie za przesyłkę niższej opłaty przewozowej lub uniemożliwienie zastosowania taryf normalnych, za niezachowanie przepisanych w Załączniku I środków ostrożności, albo też w razie przeciążenia wagonu załadowanego przez nadawcę, należy uiścić dopłatę, niezależnie od dodatkowego uiszczenia różnicy w należności przewozowej i, w danym razie, od odpowiedzialności za wszelką ewentualnie wyrządzoną szkodę tudzież od odpowiedzialności karnej.

Dopłatę tę ustala się jak następuje:

w razie niezgodnego z rzeczywistością, nieścisłego lub niedostatecznego oznaczenia przedmiotów, wyłączonych od przewozu stosownie do p. 4 artykułu 3, lub wymienionych w Załączniku I, albo też w razie niezachowania środków ostrożności, przepisanych w tymże Załączniku, pobiera się dopłaty następujące:

Za przedmioty wyłączone od przewozu stosownie od p. 4 artykułu 3 - 15 franków

Za przedmioty	(Klasa I, grupa 1 a	15	franków
wymienione w	(Klasa I, grupy 1b, 1c i 1d ..................	10	"
załączniku I.	(Klasa I, grupy 1e i kl. II i III ............	5	"
	(Klasy IV, V i VI ............................	1	"

od kilograma wagi brutto całej sztuki.

Jeżeli przepisy obowiązujące w ruchu wewnętrznym tej kolei żelaznej, na której spostrzeżono przekroczenie, przewidują niższe dopłaty, pobiera się wówczas te ostatnie.

W razie niezgodnego z rzeczywistością, nieścisłego lub niedostatecznego oznaczenia przesyłki zawierającej towary inne, niż przewidziane pod literą a) niniejszego paragrafu, dopłata wynosi podwójną różnicę pomiędzy należnością przewozową, jaką należałoby pobrać za przesyłki oznaczone niezgodnie z rzeczywistością, nieściśle lub niedostatecznie, od stacji nadania do stacji przeznaczenia, a należnością przewozową, jaką należałoby pobrać, gdyby oznaczenie było zgodne z rzeczywistością" ścisłe i dostateczne.

Dopłata nie może być niższa niż 1 frank nawet wtedy, gdy niema różnicy należności przewozowej. Jeżeli przepisy obowiązujące dla ruchu wewnętrznego tej kolei żelaznej, na której spostrzeżono przekroczenie, przewidują niższą dopłatę minimalną, pobiera się wówczas tę ostatnią.

W razie przeciążenia wagonu, załadowanego przez nadawcę, dopłata wynosi sześciokrotną należność przewozową od stacji nadawczej do stacji przeznaczenia za nadwyżkę wagi, przekraczającą dopuszczalne obciążenie. Przeciążenie ma miejsce, jeżeli ciężar wagonu przekracza granicę obciążenia, określoną w następujący sposób:

Jeżeli wagon ma tylko jeden napis, określający dopuszczalne obciążeniem uważa się napis ten za wskazujący ładowność normalną; granica obciążenia odpowiada wówczas tej ładowności, powiększonej o 5%.

Jeżeli wagon ma dwa napisy, wówczas napis, wskazujący niższe obciążenie, oznacza ładowność normalną, wyższe, zaś - granicę obciążenia.

§ 7.

Dopłaty nie pobiera się:

§ 8.

Stacja nadawca lub pośrednia w razie stwierdzenia przeciążenia wagonu może odładować nadmiar ładunku z wagonu nawet wtedy, gdy dopłata się nie należy. Nadawcę należy w takim razie wezwać niezwłocznie za pośrednictwem stacji nadawczej aby rozporządził odładowaną częścią ładunku.

Przewoźne za odległość przebytą przez odładowaną część ładunku oblicza się według stawek tej samej taryfy, którą zastosowano do głównej przesyłki z ewentualnem doliczeniem dopłaty, przypadającej według zamieszczonego wyżej § 5; za odładowanie pobiera się należność według taryfy opłat dodatkowych tej kolei żelaznej, która czynność tę wykonała.

Jeżeli nadawca zażąda zwrotu lub dalszego wysłania nadmiaru ładunku, postępuje się z nim jak z samoistną przesyłką.

Artykuł 8.

Zawarcie umowy o przewóz. Wtórnik listu przewozowego.

Artykuł 9.

Zasady obliczania opłat przewozowych. Taryfy i drogi przewozu.

§ 2.

Taryfy powinny podawać wszystkie specjalne warunki dla różnych przewozów, w szczególności zaś, czy stosują się one do przesyłek pośpiesznych, czy zwyczajnych. Jeżeli którakolwiek z kolei żelaznych posiada taryfę tylko na przewóz przesyłek jednego rodzaju bądź to dla wszystkich, bądź tylko dla niektórych towarów, bądź też dla pewnych przebiegów, to taryfę tę można stosować do przewozów dokonywanych za listami przewozowemi tak dla przesyłek zwyczajnych jak i pośpiesznych, pod warunkiem stosowania terminów dostawy, przewidzianych w artykule 6, § 4 i artykule 11 dla przewozów tego rodzaju, jaki wskazuje list przewozowy.

Taryfy winny być stosowane jednakowo względem wszystkich. Warunki w nich zawarte obowiązują o tyle, o ile nie są sprzeczne z Konwencją niniejszą; w przeciwnym razie uważa się je za nieważne i nieistniejące.

§ 3.

a) Jeżeli nadawca wskazał w liście przewozowym drogę przewozu, należności przewozowe oblicza się według tej drogi.

Oznaczenie stacyj, na których powinny być załatwione formalności celne, akcyzowe, skarbowe, policyjne oraz wymagane przez inne władze administracyjne, jest równoznaczne ze wskazaniem drogi przewozu.

Jeżeli wskazania nadawcy nie są dostateczne do ustalenia w całości drogi przewozu lub taryf, albo jeżeli niektóre z tych wskazań są sprzeczne pomiędzy sobą, kolej żelazna wybiera tę drogę przewozu lub te taryfy, które uważa za najkorzystniejsze dla nadawcy. Kolej żelazna stosuje się zawsze do wskazań listu przewozowego dotyczących stacyj wymienionych pod literą a), ustęp 2, i, w miarę możności, do innych wskazań nadawcy.

Jeżeli jednak między stacją nadawczą i stacją przeznaczenia istnieje bezpośrednia taryfa międzynarodowa, taryfę tę stosuje się o tyle, o ile przewidziana w niej droga przewozu odpowiada, w danym wypadku, wskazaniom listu przewozowego, dotyczącym stacyj wymienionych pod literą a), ustęp 2, i o ile stosowanie tej taryfy nie jest uzależnione od innych warunków, których nie dopełniono.

Poza wypadkami, wymienionemi w artykule 5, § 5 i w artykule 23, § 1, kolej żelazna może dokonać przewozu drogą inną, niż wskazał nadawca pod warunkiem:

1. że należności przewozowe i terminy dostawy nie będą większe niż należności i terminy, obliczone przez drogę przewozu, wskazaną przez nadawcę;

2. że formalności celne, akcyzowe, skarbowe, policyjne i wymagane przez inne władze administracyjne będą załatwione zawsze na stacjach, wskazanych przez nadawcę.

O ile przewóz odbywa się inną drogą, niż wskazał nadawca, należy nadawcę o tem zawiadomić.

§ 4.

Prócz należności przewozowych i wszelkich opłat dodatkowych, przewidzianych w taryfach, będą pobierane na rzecz kolei żelaznych jedynie poniesione wydatki, jako to cła wywozowe lub przywozowe, nieprzewidziane w taryfie koszty dostawy z jednego dworca na drugi, koszty poprawienia zewnętrznego lub wewnętrznego opakowania towarów, niezbędnego dla ich zabezpieczenia, oraz inne podobne wydatki. Wydatki te powinny być należycie stwierdzone i osobno obliczone na liście przewozowym, do którego należy dołączyć dowody. Jeżeli opłacenie tych wydatków należy do nadawcy, dowodów nie wydaje się wraz z listem przewozowym odbiorcy, lecz doręcza się je nadawcy przy rachunku, jak wskazano w artykule 17.

Artykuł 11.

Terminy dostawy.

§ 3.

Ustawy i regulaminy każdego Państwa określają, w jakiej mierze koleje żelazne, podlegające władzy danego Państwa, mogą ustalać terminy dodatkowe w wypadkach następujących:

§ 6.

Termin dostawy jest zachowany, jeżeli przesyłkę wydano przed jego upływem lub o jej przybyciu doniesiono bądź to odbiorcy, bądź to osobie, uprawnionej do jej odbioru, stosownie do regulaminów kolei odbiorczej. Ustawy i regulaminy każdego Państwa określają, w jaki sposób stwierdza się doręczenie pisemnego zawiadomienia.

Dla przesyłek, których kolej żelazna nie dostarcza do mieszkania odbiorcy i co do których zawiadomienie o przybyciu nie jest wymagane, termin dostawy jest zachowany, jeżeli przed jego upływem przesyłka znajduje się na stacji przeznaczenia do dyspozycji odbiorcy.

§ 7.

Bieg terminu dostawy wstrzymuje się na cały czas zatrzymania z powodu załatwiania formalności celnych, akcyzowych, skarbowych, policyjnych oraz innych władz administracyjnych, tudzież na czas każdej przerwy w przewozie, powodującej czasowe wstrzymanie wysłania lub dalszego przewozu przesyłki, o ile przerwa powstała nie z winy kolei żelaznej. Bieg terminu dostawy wstrzymuje się również na czas wykonywania czynności przewidzianych w §§ 2 i 3 artykułu 7, jako też na czas zatrzymania, spowodowanego zmianą umowy o przewóz, na skutek zarządzenia nadawcy z mocy artykułu 21.

Nadto, przy przewozie zwierząt żywych, bieg terminu dostawy wstrzymuje się na czas:

§ 8.

Dla przesyłek zwyczajnych bieg terminu dostawy wstrzymuje się w niedziele i ustawowe dni Świąteczne.

Dla przesyłek pośpiesznych, jeżeli dzień następujący po dniu przyjęcia przesyłki do przewozu przypada w niedzielę lub święto ustawowe, bieg terminu dostawy zaczyna się o dobę później. Również, kiedy ostatni dzień terminu dostawy przypada na niedzielę lub święto ustawowe, termin dostawy upływa dopiero dnia następnego. Postanowień tych nie stosuje się jednak do przesyłek pośpiesznych, dla których w kraju wysłania lub przeznaczenia stacje są otwarte w niedziele i święta.

Artykuł 12.

Stan przesyłki. Opakowanie.

§ 4.

Nadawca ponosi odpowiedzialność za następstwa braku lub wadliwości opakowania, uznane w sposób powyższy w liście przewozowym, jako też za niedostrzegalne zewnętrznie wadliwości opakowania. Wszystkie szkody stąd wynikające obciążają nadawcę, który w danym razie winien odszkodować kolej żelazną za poniesione straty.

Nadawca jest również odpowiedzialny za widoczne nazewnątrz wadliwości opakowania, nie przyznane w liście przewozowym, jeżeli kolej żelazna udowodni, że wadliwości te istniały.

§ 5.

Nadawca, który wysyła zwykle z jednej i tej samej stacji towary jednakowego rodzaju, wymagające opakowania, nadając je bez opakowania, lub w jednakowo wadliwem opakowaniu, może uniknąć obowiązkowego przy każdej przesyłce stosowania się do przepisu paragrafu 3, składając na tej stacji ogólne oświadczenie według wzoru, stanowiącego Załącznik III do Konwencji niniejszej, W tym wypadku list przewozowy powinien zawierać wzmiankę o złożeniu na stacji nadawczej ogólnego oświadczenia.

§ 6.

O ile w taryfie nie przewidziano wyraźnie wyjątków, nadawca obowiązany jest zaopatrzyć nazewnątrz pojedyncze sztuki przesyłek drobnych w wyraźne i nie dające się zatrzeć cechy, któreby uniemożliwiały zamianę i dokładnie zgadzały się z cechami, podanemi w liście przewozowym. Nadto jest on obowiązany zaopatrzyć każdą sztukę w kartkę z nazwą stacji przeznaczenia, sporządzoną pismem niezacierającem się. Jeżeli regulamin, kolei wysyłającej tego wymaga, należy również wypisać nazwisko i adres odbiorcy, bądź to nazewnątrz, bądź wewnątrz kartki złożonej, którą wolno otworzyć dopiero w razie zaginięcia listu przewozowego.

Poprzednie napisy lub kartki powinien nadawca przekreślić lub usunąć.

§ 7.

Za wyjątkami wyraźnie przewidzianemi w taryfie, przedmioty kruche (jako to wyroby ze szkła, porcelana, wyroby garncarskie), przedmioty łatwo się rozsypujące w wagonach, (jako to orzechy, owoce, pasza, kamienie), tudzież towary, które mogą zanieczyścić lub uszkodzić inne przesyłki (jako to węgiel, wapno, popiół, ziemia zwykła i farbiarska) przewozi się nie inaczej jak w przesyłkach wagonowych, o ile towary te nie są opakowane lub powiązane w sposób uniemożliwiający ich stłuczenie lub zagubienie albo zanieczyszczenie lub uszkodzenie innych przesyłek.

Artykuł 13.

Dokumenty potrzebne do załatwiania formalności celnych, akcyzowych, skarbowych, policyjnych oraz wymagane przez inne władze administracyjne. Zamknięcie celne.

§ 1.

Nadawca obowiązany jest dołączyć do listu przewozowego dokumenty, konieczne do załatwienia przed wydaniem przesyłki odbiorcy formalności celnych, akcyzowych, skarbowych lub policyjnych oraz wymagane przez inne władze administracyjne. Dokumenty te powinny dotyczyć wyłącznie towarów, objętych jednym i tym samym listem przewozowym, o ile przepisy administracyjne lub taryfowe nie zawierają innych postanowień.

W razie niemożności dołączenia tych dokumentów do listu przewozowego z powodu złożenia ich na stacji granicznej, list przewozowy winien zawierać dokładną wskazówkę gdzie mianowicie je złożona.

Rozdział II.

Wykonanie umowy o przewóz.

Artykuł 14.

Nadawanie do przewozu i załadowanie przesyłek.

§ 3.

Przesyłki należy przewozić w wagonach krytych lub niekrytych, bądź w wagonach specjalnie urządzonych, albo w wagonach niekrytych pod oponami stosownie do postanowień bezpośrednich taryf międzynarodowych, o ile Konwencja niniejsza nie zawiera w tym względzie innych postanowień. Jeżeli niema bezpośrednich taryf międzynarodowych, lub nie zawierają one postanowień w tym względzie, wówczas przepisy obowiązujące na stacji nadawczej stosuje się dla całego przebiegu przesyłki.

Artykuł 15.

Formalności celne, akcyzowe oraz wymagane przez władze skarbowe, policyjne i inne władze administracyjne.

§ 1.

Dopóki przesyłka znajduje się w drodze, formalności celne, akcyzowe, skarbowe, policyjne oraz wymagane przez inne władze administracyjne załatwia kolej żelazna. Czynności te kolej żelazna może pod własną odpowiedzialnością zlecić komisantowi lub też załatwić je sama. W obu wypadkach kolej żelazna ma obowiązki komisanta.

Nadawca może jednak bądź sam, bądź też przez wskazanego w liście przewozowym pełnomocnika być obecnym przy czynnościach, przewidzianych w ustępie powyższym, dla udzielenia wszelkich potrzebnych wyjaśnień i czynienia uwag, co jednak nie uprawnia go do objęcia przesyłki w swe posiadanie ani też do załatwienia tych czynności.

Jeżeli nadawca dla załatwienia formalności celnych, akcyzowych, skarbowych, policyjnych oraz wymaganych przez inne władze administracyjne, przepisał niedopuszczalny sposób postępowania, kolej żelazna postępuje w sposób, który uzna za najkorzystniejszy dla interesów osoby uprawnionej i zawiadamia nadawcę o wydanych zarządzeniach.

§ 2.

Jeżeli na stacji przeznaczenia znajduje się urząd celny, w liście zaś przewozowym przepisano oclenie po przybyciu na stację przeznaczenia, bądź też, jeżeli w razie braku takiego zlecenia przesyłka nadejdzie na stację przeznaczenia nieoclona, odbiorca ma prawo załatwić formalności celne na stacji przeznaczenia. Jeżeli odbiorca korzysta z tego prawa, musi wpierw opłacić koszty, obciążające przesyłkę oraz wykupić list przewozowy.

Jeżeli formalności celnych nie załatwi ani odbiorca, ani pełnomocnik nadawcy w terminie ustalonym przez regulaminy obowiązujące na stacji przeznaczenia, kolej żelazna może, o ile odbiorca nie wykupił listu przewozowego, postąpić zgodnie z postanowieniami § 1.

Artykuł 16.

Wydawanie.

Artykuł 17.

Opłacanie przewoźnego.

§ 1.

Należności przewozowe i inne koszty, których nadawca według oświadczeń w liście przewozowym nie wziął na swój rachunek, uważa się jako przekazane na odbiorcę. Nadawca może, tytułem frankatury, opłacić albo pewne dokładnie określone należności, albo też należność przewozową do dowolnego punktu granicznego lub dowolnej stacji granicznej według stosowanych taryf; taryfy lub układy między kolejami żelaznemi mogą dopuszczać wyjątkowo frankowanie do pewnych innych stacyj, które nie są stacjami granicznemi.

Nadawca musi wyszczególnić w liście przewozowym, w rubryce na to przeznaczonej, należności, które bierze na swój rachunek, w formie następującej:

§ 3.

Jeżeli nadawca bierze na swój rachunek należności całkowicie albo częściowo i jeżeli kwoty tej przy wysłaniu nie można dokładnie ustalić, kolej żelazna może żądać tytułem zabezpieczenia, za wydaniem pokwitowania, złożenia pewnej sumy, odpowiadającej w przybliżeniu tym należnościom. Stacje przejściowe kolejno wpisują należności te do rachunku przedpłaty, który towarzyszy przesyłce aż do stacji przeznaczenia i który musi być zwrócony stacji nadawczej w ciągu dwóch miesięcy po upływie terminu dostawy.

Po zwrocie rachunku przedpłaty dokonywa się obrachunku, nadawca zaś otrzymuje za zwrotem kwitu depozytowego rachunek należności, zestawiony na podstawie danych rachunku przedpłaty.

Rachunek przedpłaty sporządza się według wzoru, stanowiącego Załącznik IV do Konwencji niniejszej.

Artykuł 18.

Niewłaściwe zastosowanie taryfy.

Artykuł 19.

Zaliczenia i zaliczki.

Rozdział III.

Zmiana umowy o przewóz.

Artykuł 21.

Prawo wprowadzania zmian w umowie o przewóz.

§ 1.

Tylko nadawca ma prawo wprowadzać zmiany w umowie o przewóz, żądając bądź oddania przesyłki zpowrotem na stacji nadawczej, bądź zatrzymania przesyłki w drodze, bądź wstrzymania jej wydania, bądź wydania jej na stacji przeznaczenia, lub w każdem innem miejscu, położonem przed albo poza stacją przeznaczenia, odbiorcy wskazanemu w liście przewozowym, lub innej osobie, bądź wreszcie zwrotu przesyłki na stację nadawczą.

Kolej żelazna może nadto, na życzenie nadawcy, zgodzić się na zmiany w umowie co do obciążenia przesyłek zaliczeniem, zwiększenia, zmniejszenia lub też zniesienia zaliczenia, jak również na zmiany co do opłacenia zgóry przesyłek; takie zmiany dopuszcza kolej żelazna bez żadnej odpowiedzialności za ich przeprowadzenie.

Zmiany inne, nie wymienione wyżej, nie są dopuszczalne w żadnym wypadku.

Zmiany w umowie o przewóz nie mogą nigdy powodować podziału przesyłki.

§ 2.

Wymienione wyżej zmiany w umowie powinny być dokonane drogą podpisanego przez nadawcę pisemnego oświadczenia według wzoru, stanowiącego Załącznik V do Konwencji niniejszej.

Oświadczenie to powinno być powtórzone na wtórniku listu przewozowego, który jednocześnie powinien być złożony kolei żelaznej i przez nią zwrócony nadawcy. Kolej żelazna, która zastosuje się do zleceń nadawcy, nie żądając złożenia wtórnika, odpowiada za szkodę spowodowaną przez to odbiorcy, któremu nadawca wtórnik ów doręczył.

Nadawca, który żąda zwiększenia, zmniejszenia lub zniesienia zaliczenia, powinien okazać wydane mu zaświadczenie o zaliczeniu. W razie zwiększenia lub zmniejszenia zaliczenia, zaświadczenie to zwraca się po sprostowaniu nadawcy; w razie zniesienia zaliczenia, zaświadczenie to odbiera się od niego.

Wszelka zmiana w umowie, zarządzona przez nadawcę, w formie innej niż wyżej przepisana, jest nieważna.

§ 3.

Kolej żelazna uwzględnia zarządzone przez nadawcę zmiany w umowie tylko wówczas, jeżeli uczyniono je za pośrednictwem stacji nadawczej.

Na żądanie nadawcy, stacja nadawcza zawiadamia na jego koszt stację przeznaczenia lub stację zatrzymania telegramem, który powinien być potwierdzony pisemnem oświadczeniem. W tym wypadku stacji przeznaczenia lub stacji zatrzymania nie wolno wydać odbiorcy ani listu przewozowego, ani przesyłki, ani też wysłać przesyłki dalej, aż do czasu otrzymania pisemnego oświadczenia.

Artykuł 22.

Wykonanie zmian w umowie o przewóz.

§ 1.

Kolej żelazna nie może ani odmówić wykonania zleceń, wymienionych w pierwszym ustępie § 1 artykułu 21, ani też powodować zwłokę lub wprowadzać zmiany w ich wykonaniu z wyjątkiem następujących wypadków:

jeżeli wartość towarów w wypadkach, kiedy chodzi o zmianę, stacji przeznaczenia, nie pokrywa według wszelkiego prawdopodobieństwa wszystkich kosztów przewozu, które będą ciążyły na przesyłce po przybyciu do nowej stacji przeznaczenia, o ile koszty te nie będą doraźnie zapłacone lub zabezpieczone.

W wypadkach wyżej wymienionych należy nadawcę zawiadomić możliwie najrychlej o przeszkodach, niepozwalających na wykonanie jego zleceń.

Jeżeli kolej żelazna nie była w stanie zgóry przewidzieć tych przeszkód, nadawca ponosi wszelkie następstwa, wynikłe z przystąpienia do wykonywania danych przez niego zleceń.

§ 2.

Jeżeli nadawca polecił wydać przesyłkę na stacji pośredniej, przewoźne pobiera się aż do tej stacji według taryf obowiązujących między stacją nadawczą a rzeczoną stacją pośrednią.

Jeżeli nadawca polecił zwrócić przesyłkę na stację nadawczą, przewoźne oblicza się: 1) do stacji, gdzie przesyłkę zatrzymano, według taryf obowiązujących między tą stacją, a stacją nadawczą; 2) od stacji zatrzymania do stacji nadawczej, według taryf obowiązujących na tej przestrzeni.

Jeżeli nadawca zlecił wysłanie przesyłki do innej stacji, przewoźne oblicza się: 1) do stacji, gdzie przesyłkę zatrzymano, według taryf obowiązujących między tą stacją, a stacją nadawczą; 2) od stacji zatrzymania do nowej stacji przeznaczenia, według taryf obowiązujących między temi dwiema ostatniemi stacjami.

Artykuł 23.

Przeszkody w przewozie.

§ 1.

O ile przewóz natrafił na przeszkody lub został przerwany, do kolei żelaznej należy orzeczenie, czy należy w interesie nadawcy zażądać od niego dyspozycji, czy też korzystniej będzie przewieźć przesyłkę własnem zarządzeniem, zmieniając drogę przewozu. Kolej żelazna ma prawo żądać opłaty należności przewozowej za zmienioną drogę przewozu i korzysta z odpowiadających jej terminów dostawy, choćby one były dłuższe, niż na drodze pierwotnej, o ile niema winy ze strony kolei żelaznej.

Artykuł 24.

Przeszkody w wydaniu.

§ 1.

W razie przeszkód w wydaniu przesyłki stacja przeznaczenia powinna niezwłocznie zawiadomić o tem nadawcę za pośrednctwem stacji nadawczej i zażądać jego wskazówek. Zawiadomienie to musi być wysłane natychmiast telegraficznie, jeżeli zażądano tego w liście przewozowym. Koszty takiego zawiadomienia obciążają przesyłkę.

Jeżeli odbiorca odmówi przyjęcia przesyłki, nadawcy służy prawo rozporządzenia nią nawet w razie niemożności okazania wtórnika listu przewozowego.

Jeżeli odbiorca, który odmówił przyjęcia przesyłki zgłosi się po jej odbiór, należy mu ją wydać, o ile stacja przeznaczenia nie otrzymała w tym czasie od nadawcy odmiennych wskazówek. O wydaniu należy wtedy nadawcę zawiadomić niezwłocznie listem poleconym, którego koszty obciążają przesyłkę.

W żadnym razie przesyłka nie może być zwrócona nadawcy bez jego wyraźnej zgody.

TYTUŁ III.

ODPOWIEDZIALNOŚĆ KOLEI ŻELAZNYCH.

SKARGI.

Rozdział I.

Odpowiedzialność.

Artykuł 26.

Współodpowiedzialność kolei żelaznych.

Artykuł 27.

Rozmiar odpowiedzialności.

Artykuł 28.

Ograniczenia odpowiedzialności za szkody, mogące wyniknąć z pewnych przyczyn.

§ 1.

Kolej żelazna nie odpowiada za szkody, które wynikły z jednej lub kilku przyczyn następujących:

Artykuł 29.

Wysokość odszkodowania za całkowite lub częściowe zaginięcie przesyłki.

Jeżeli na mocy postanowień Konwencji niniejszej kolej żelazna ma zapłacić odszkodowanie za całkowite lub częściowe zaginięcie przesyłki, to oblicza się je według ceny giełdowej:

w braku ceny giełdowej, według bieżących cen targowych,

w braku jednych i drugich cen, według wartości zwyczajnej towarów tego samego rodzaju i gatunku w miejscu i w czasie, w którym przesyłkę przyjęto do przewozu. Wysokość odszkodowania, z zastrzeżeniem ograniczeń, przewidzianych w artykule 34, nie może jednak przekraczać 50 franków za każdy brakujący kilogram wagi brutto.

Nadto należy zwrócić należności przewozowe, cło i inne kwoty, wydatkowane na towar zaginiony, bez dalszego odszkodowania z zastrzeżeniem wyjątków, przewidzianych w artykułach 35 i 36.

Jeżeli kwoty, które służą za podstawę do obliczania odszkodowania nie są wyrażone w walucie Państwa, w którem zażądano zapłaty, przerachowania dokonywa się według kursu dnia i miejsca zapłaty.

Artykuł 30.

Domniemanie zaginięcia przesyłki.

Odnalezienie przesyłki.

Artykuł 31.

Ograniczenie odpowiedzialności za ubytek wagi.

§ 1.

W stosunku do towarów, które z powodu swych szczególnych właściwości przyrodzonych tracą zwykle na wadze, wskutek samego już przewozu, kolej żelazna ponosi odpowiedzialność za ubytki o tyle, o ile przekraczają dopuszczalne normy, ustalone poniżej:

dwa od sta wagi dla towarów płynnych lub nadanych w stanie wilgotnym, jak również przy następujących towarach, bez względu na dokonany przebieg:

chmiel,

drzewo farbiarskie tarte lub mielone,

futra w błamach,

jarzyny świeże,

kit świeży,

kory,

korzenie,

korzeń lukrecjowy,

kości całe lub mielone,

liście tytoniowe świeże,

mydła i oleje twarde,

odpadki skór,

owoce suszone i smażone,

owoce świeże,

rogi i kopyta,

ryby suszone,

skóry niewyprawiane,

skóry wyprawiane,

sól,

szczecina,

ścięgna zwierzęce,

tłuszcze,

tytoń krajany,

wełna,

włosie końskie;

Artykuł 32.

Wysokość odszkodowania w razie uszkodzenia przesyłki.

W razie uszkodzenia kolej żelazna obowiązana jest, z wyjątkiem wypadków, przewidzianych w artykule 34 zapłacić kwotę, o którą obniżyła się wartość przesyłki bez dalszego odszkodowania, z zastrzeżeniem wyjątków, przewidzianych w artykułach 35 i 36.

Odszkodowanie nie może jednak przewyższać:

Artykuł 33.

Wysokość odszkodowania za opóźnienie dostawy.

§ 1.

W razie przekroczenia terminu dostawy, jeżeli osoba uprawniona nie udowodni, że skutkiem tego opóźnienia wynikła szkoda, kolej żelazna obowiązana jest zapłacić:

1/10 przewoźnego za opóźnienie, nie przekraczające 1/10 terminu dostawy;

2/10 przewoźnego za opóźnienie większe niż 1/10, a nie przekraczające 2/10 terminu dostawy;

3/10 przewoźnego za opóźnienie większe niż 2/10, a nie przekraczające 3/10 terminu dostawy;

4/10 przewoźnego za opóźnienie większe niż 3/10, a nie przekraczające 4/10 terminu dostawy;

5/10 przewoźnego za wszelkie opóźnienie większe niż 4/10 terminu dostawy.

Artykuł 34

Ograniczenie odszkodowania przy stosowaniu niektórych taryf.

Jeżeli kolej żelazna ustala szczególne warunki przewozu (taryfy specjalne lub wyjątkowe), przewidujące zniżkę pełnej opłaty, obliczonej na zwykłych warunkach (taryfy ogólnej), wówczas może ona ograniczyć wysokość odszkodowania, przypadającego osobie uprawnionej w razie uszkodzenia, zaginięcia lub opóźnienia do pewnej maksymalnej kwoty.

Jeżeli ustaloną w ten sposób maksymalną kwotę przewiduje taryfa, stosowana tylko na pewnej części przebiegu, wówczas ograniczenie odpowiedzialności do rzeczonej kwoty maksymalnej może być stosowane tylko o tyle, o ile powód do odszkodowania powstał na tej właśnie części przebiegu.

Artykuł 35.

Deklaracja interesu w dostawie.

§ 3.

Jeżeli deklarowano interes w dostawie, to w razie opóźnienia można żądać:

jeżeli nie udowodniono, że szkoda wynikła wskutek tego opóźnienia - aż do wysokości kwoty deklarowanego interesu:

2/10 przewoźnego za opóźnienie, nie przekraczające 1/10 terminu dostawy;

4/10 przewoźnego za opóźnienie większe niż 1/10, a nie przekraczające 2/10 terminu dostawy;

6/10 przewoźnego za opóźnienie większe niż 2/10, a nie przekraczające 3/10 terminu dostawy,

8/10 przewoźnego za opóźnienie większe niż 3/10, a nie przekraczające 4/10 terminu dostawy;

całego przewoźnego za każde opóźnienie większe niż 4/10 terminu dostawy;

Artykuł 36.

Wysokość odszkodowania w razie złego zamiaru lub ciężkiego zaniedbania ze strony kolei żelaznej.

We wszystkich wypadkach, w których całkowite lub częściowe zaginięcie, uszkodzenie albo opóźniona dostawa towaru, mają za przyczynę zły zamiar lub ciężkie zaniedbanie ze strony kolei żelaznej, osobie uprawnionej należy się pełne odszkodowanie za udowodnione straty do podwójnej wysokości kwot maksymalnych, przewidzianych, zależnie od wypadku, w artykułach 29, 32, 33, 34 i 35.

Rozdział II.

Reklamacje w drodze administracyjnej. Skargi sądowe. Postępowanie i przedawnienie w sporach, wynikłych z umowy o przewóz.

Artykuł 40.

Reklamacje w drodze administracyjnej.

Artykuł 41.

Osoby uprawnione do wnoszenia skargi sądowej przeciw kolei żelaznej.

§ 3.

Prawo do wniesienia przeciw kolei żelaznej innych skarg sądowych, wynikających z umowy o przewóz, służy:

nadawcy, dopóki posiada prawo zmiany umowy o przewóz według brzmienia artykułu 21, odbiorcy, od chwili gdy otrzymał list przewozowy lub skorzystał z prawa przysługującego mu na mocy artykułu 16, § 3.

Wnosząc skargę sądową, nadawca winien przedstawić wtórnik listu przewozowego. Nadawca nie posiadający wtórnika, może wnieść skargę przeciw kolei żelaznej jedynie z upoważnienia odbiorcy, lub jeżeli udowodni, że odbiorca odmówił przyjęcia towaru.

Artykuł 42.

Koleje żelazne przeciw którym można wnieść skargę sądową. Właściwość.

Artykuł 43.

Stwierdzenie częściowego zaginięcia lub uszkodzenia przesyłki.

Artykuł 44.

Wygaśnięcie roszczeń przeciw kolei żelaznej z tytułu umowy o przewóz.

§ 2.

Roszczenie nie wygasa:

1. jeżeli osoba uprawniona udowodni, że szkoda wynikła wskutek złego zamiaru lub ciężkiego zaniedbania ze strony kolei żelaznej;

2. w razie reklamacji z tytułu opróżnionej dostawy, jeżeli ją wniesiono do jednej z kolei żelaznych, wymienionych w artykule 42, § 3, w terminie nie przekraczającym 14 dni, nie wliczając dnia odbioru;

3. w razie reklamacji z powodu częściowego zaginięcia lub uszkodzenia:

Artykuł 45.

Przedawnienie skarg z tytułu umowy o przewóz.

§ 2.

Przedawnienie liczy się:

§ 3.

Bieg przedawnienia wstrzymuje się w razie złożenia pisemnej reklamacji w drodze administracyjnej kolej żelaznej, zgodnie z artykułem 40. Przedawnienie zaczyna biec na nowo od dnia, w którym kolej żelazna udzieliła pisemnie odmownej odpowiedzi i zwróciła załączniki przedstawione przy reklamacji. Obowiązek dowodu na wniesienia reklamacji lub udzielenia odpowiedzi i zwrócenia załączników ciąży na tym, kto się na dany fakt powołuje.

Dalsze reklamacje nie wstrzymują biegu przedawnienia.

Rozdział III.

Regulowanie rachunków. Regres wzajemny pomiędzy kolejami żelaznemi.

Artykuł 47.

Regulowanie rachunków pomiędzy kolejami żelaznemi.

Artykuł 48.

Regres w wypadkach odszkodowania za całkowite lub częściowe zaginięcie albo uszkodzenie.

§ 1.

Kolej żelazna, która na mocy postanowień niniejszej Konwencji wypłaciła odszkodowanie za całkowite lub częściowe zaginięcie albo uszkodzenie, ma prawo regestru do kolei żelaznych, uczestniczących w przewozie, według następujących postanowień:

Artykuł 49.

Regres w wypadkach odszkodowania z powodu opóźnienia w dostawie.

§ 2.

Terminy dostawy, ustalone artykułem 11 niniejszej Konwencji, dzieli się pomiędzy koleje żelazne, uczestniczące w przewozie w sposób następujący:

1. pomiędzy dwiema kolejami sąsiedniemi:

Artykuł 50.

Postępowanie przy regresach.

TYTUŁ IV.

RÓŻNE PRZEPISY.

Artykuł 55.

Wykonalność wyroków. Zajęcia i zabezpieczenia.

§ 1.

Wyroki, wydane na zasadzie postanowień niniejszej Konwencji przez kompetentnego sędziego w postępowaniu spornem lub zaocznem, które uzyskały moc egzekucji na podstawie ustaw obowiązujących tego sędziego, uzyskują moc egzekucji na obszarze każdego innego umawiającego się Państwa, skoro tylko dopełniona formalności przepisanych w tem Państwie. Badanie ponowne sprawy pod względem rzeczowym nie jest dopuszczalne.

Postanowienie niniejsze nie stosuje się do wyroków o wykonalności tylko tymczasowej, jak również do orzeczeń wyroku, któremi powoda, wskutek oddalenia jego skargi, zasądzono na dalsze odszkodowanie poza kosztami sądowemi.

Artykuł 56.

Jednostka monetarna. Kursy przerachowania i kursy przyjmowania obcych walut.

Artykuł 57.

Urząd Centralny przewozów międzynarodowych kolejami żelaznemi.

§ 1.

Dla ułatwienia i zapewnienia wykonania niniejszej Konwencji tworzy się Urząd Centralny przewozów międzynarodowych kolejami żelaznemi, którego zadaniem jest:

Artykuł 58.

Lista linij kolejowych podległych Konwencji.

Artykuł 59.

Przyjmowanie nowych Państw.

Artykuł 60.

Rewizja Konwencji.

§ 2.

Celem prowadzenia Załącznika I zgodnie z rzeczywistym stanem rzeczy, ustanawia się Komisję rzeczoznawców, której organizację i działalność określa regulamin, stanowiący Załącznik VII do niniejszej Konwencji. Orzeczenia tej Komisji podaje się niezwłocznie do wiadomości Rządów Państw, należących do Konwencji, za pośrednictwem Urzędu Centralnego. Orzeczenia te uważa się za przyjęte, jeżeli w terminie dwóch miesięcy, licząc od dnia zawiadomienia, przynajmniej dwa Rządy nie podniosą przeciw nim zarzutów. Orzeczenia uzyskują moc obowiązującą od pierwszego dnia trzeciego miesiąca następującego po miesiącu, w którym Urząd Centralny podał przyjęcie ich do wiadomości Rządów Państw umawiających się. Dzień ten oznacza Urząd Centralny w zawiadomieniu o orzeczeniach.

Artykuł 61.

Postanowienia dodatkowe.

Artykuł 62.

Czas trwania zobowiązań wynikających Konwencji.

§ 1.

Czasu trwania niniejszej Konwencji nie ogranicza się. Jednokawoż, każde Państwo należące do Konwencji, może z niej wystąpić pod następującemi warunkami:

Konwencja obowiązuje każde umawiające się Państwo do 31 grudnia piątego roku po jej wejściu w życie. Państwo, które chce z niej wystąpić z upływem tego okresu, powinno co najmniej na rok przedtem zawiadomić o swym zamiarze Rząd szwajcarski, który zawiadamia o tem wszystkie Państwa, uczestniczące w Konwencji.

W razie niezawiadomienia o wypowiedzeniu w oznaczonym terminie, zobowiązanie przedłuża się samo przez się, z mocy samego prawa, na okres trzyletni, i dalej co trzy lata na dalsze trzy lata, o ile nie nastąpi wypowiedzenie co najmniej na rok przed 31 grudnia ostatniego roku jednego z trzechletnich okresów.

Artykuł 63.

Teksty Konwencji i znaczenie każdego tekstu.

Konwencję niniejszą zawarto i podpisano, stosownie do zwyczaju dyplomatycznego, w języku francuskim.

Do tekstu francuskiego dołączono teksty niemiecki i włoski, które posiadają znaczenie tłumaczeń urzędowych. W wypadkach rozbieżności, rozstrzyga tekst francuski.

NA DOWÓD CZEGO, wyżej wymienieni Pełnomocnicy oraz Delegat Komisji Rządowej Terytorjum Zagłębia Sarry, podpisali niniejszą Konwencję.

Sporządzono w Bernie, dwudziestego trzeciego października tysiąc dziewięćset dwudziestego czwartego roku w jednym egzemplarzu, który pozostanie złożony w archiwach Związku Szwajcarskiego i którego odpis autentyczny będzie doręczony każdemu z Mocarstw podpisujących.

ZA NIEMCY:

Edward Hoffman

ZA AUSTRJĘ:

Dr. Leo di Pauli

ZA BELGJĘ:

Fernand Peltzer

ZA BUŁGARJĘ:

D. Mikoff

ZA DANJĘ:

A. Oldenburg

ZA WOLNE MIASTO GDAŃSK:

J. Modzelewski

ZA HISZPANJĘ:

Emilio de Palacios

ZA ESTONJĘ:

K. Menning

ZA FINLANDJĘ:

Urho Toivola

ZA FRANCJĘ:

H. Allizé

Maurycy Sibille

C. Colson

ZA GRECJĘ:

Vassili Dendramis

ZA WĘGRY:

F. Parcher de Terjékfalva

ZA WŁOCHY:

Garbasso

ZA ŁOTWĘ:

Dr. O. Voit

ZA LITWĘ:

V. Sidzikauskas

ZA LUKSEMBURG:

Lefort

ZA NORWEGJĘ:

J. Irgens

ZA HOLANDJĘ:

W. Doude van Troostwijk

ZA POLSKĘ:

J. Modzelewski

ZA PORTUGALJĘ:

A. M. Bartolomeu Ferreira

ZA RUMUNJĘ:

N. P. Comnéne

ZA KOMISJĘ RZĄDOWĄ TERYTORJUM ZAGŁĘBIA SARRY:

J. Morize

ZA KRÓLESTWO SERBÓW, CHORWATÓW I SŁOWEŃCÓW:

M. Jovanovitch

ZA SZWECJĘ:

Alströmer

ZA SZWAJCARJĘ:

Motta

ZA CZECHOSŁOWACJĘ:

Dr. Lankaš

ZAŁĄCZNIKI

ZAŁĄCZNIK I. 2

(Artykuł 4).

PRZEPISY, DOTYCZĄCE PRZEDMIOTÓW, PRZYJMOWANYCH DO PRZEWOZU WARUNKOWO.

Uwaga wstępna.

Jeżeli dalsze przepisy przewidują używanie nalepek według wzorów załącznika I (p. na końcu załącznika), nadawca powinien wedle możności nalepiać je lub umocowywać w inny odpowiedni sposób na wysyłanych sztukach towaru; na kartonach lub tabliczkach, przywiązanych mocno do sztuk towaru, mogą one być naklejane tylko wtedy, jeżeli zewnętrzne właściwości tych sztuk nie pozwalają na bezpośrednie umieszczenie na nich nalepek. Zamiast nalepek nadawcy mogą umieszczać na sztukach znaki, nie dające się zatrzeć, odpowiadające ściśle przepisanym wzorom.

Jeżeli załącznik I przewiduje umieszczanie na opakowaniu napisów, należy je sporządzać w jednym z urzędowych języków kraju nadania. Nadawca powinien dołączyć nadto tłumaczenie napisu na język francuski, niemiecki lub włoski, jeśli tylko taryfy międzynarodowe lub umowy specjalne, zawarte pomiędzy zarządami kolejowemi, nie zawierają odmiennych postanowień.

______

^*) Do czasu wejścia w życie nowej K. M. T. z dn. 23 listopada 1933 r. żadnego z materjałów klasy Ia, Ib, Ic, Id. Ie nie wolno wysyłać z poleceniem "zostawić na stacji" (patrz art. 6 § 6 h. K. M T. z dn. 23 października 1924 r.).

KLASA I.

MATERJAŁY ZAGRAŻAJĄCE WYBUCHEM.

Ia. Materjały wybuchowe (Materjały wybuchowe kruszące, miotające i inne tym podobne).¹)

Do przewozu dopuszcza się tylko materjały następujące:

A.

Materjały wybuchowe kruszące.2)

Grupa 1.

Materjały wybuchowe kruszące, które mogą być przewożone jako przesyłki drobne.

1. Nitroceluloza (bawełna strzelnicza, bawełna kolodjonowa), mianowicie:

4. Organiczne nitrozwiązki, które nie są niebezpieczniejsze od kwasu pikrynowego, jako preparaty do celów naukowych lub farmaceutycznych,

w oddzielnych ilościach, ważących nie więcej niż po 500 gr, a ogółem do 5 kg netto odpowiadających najwyższej wadze brutto 15 kg.

______

¹⁾ Materjały, które przy zetknięciu z płomieniem nie wybuchają, a na uderzenie i tarcie nie są wrażliwsze od dwu-nitrobenzolu, nie zaliczają się do materjałów wybuchowych w rozumieniu niniejszych postanowień.

Przy wysyłaniu jednak tych materjałów nadawca powinien zaświadczyć w liście przewozowym: "Przesyłka nie podlega przepisom załącznika I do K. M. T.".

²⁾ W materjałach wybuchowych kruszących nitrogliceryna może być całkowicie lub częściowo zastąpiona przez nitroglikol lub dwunitrochlorhydrynę, albo przez nitrowaną mieszaninę gliceryny i sorbitu, albo przez nitrowaną mieszaninę glikolu lub chlorhydryny i sorbitu, albo przez nitrowaną mieszaninę gliceryny, sorbitu, glikolu lub chlorhydryny, w trzech ostatnich przypadkach z dodaniem dwufeniloaminy.

5. Materjały wybuchowe amonowo - saletrzane, mianowicie:

niezżelatynowane materjały wybuchowe amonowo - saletrzane i zżelatynowane materjały wybuchowe amonowo - saletrzane (żelatynowane dwunitrochlorhydryną i dwunitroglikolem),

jeżeli przechowywane w ciągu 48 godzin przy temperaturze 75° C nie wydzielają tlenków azotu, a przed lub po przechowaniu przy uderzaniu, tarciu lub zetknięciu z płomieniem nie są niebezpieczniejsze od porównawczego materjału wybuchowego w składzie następującym: 80% saletry amonowej, 12% trójnitrotoluolu, 4% mączki drzewnej i 4% nitrogliceryny.

Materjały te, według przepisów kraju wysyłającego, powinny być dopuszczone do przewozu z zastosowaniem najlżejszych warunków, przewidzianych dla tych materjałów wybuchowych kruszących.

Grupa 2.

Materjały wybuchowe kruszące, które mogą być przewożone tylko jako przesyłki wagonowe.

8. Chloranowe i nadchloranowe materjały wybuchowe (mieszaniny chloranów lub nadchloranów alkalicznych lub ziem alkalicznych ze związkami bogatemi w węgiel, jak węgiel, węglowodory, żywice, oleje, nitrowane aromatyczne węglowodory, mączki roślinne, sole nieorganiczne i tym podobne), pod warunkiem, aby były dopuszczone do przewozu według przepisów kraju wysyłającego.

Mieszaniny chloranowe nie powinny zawierać żadnych soli amonowych. Przy uderzaniu, tarciu lub zetknięciu z płomieniem materjały wybuchowe nie powinny być bardziej niebezpieczne niż chloranowy materjał wybuchowy o składzie następującym: 80% chloranu potasu, 10% dwunitrotoluolu, 5% trójnitrotoluolu, 4% oleju rycynowego i 1% mączki drzewnej.

______

¹⁾ Czteronitrometyloanilina może być przewożona w przesyłkach drobnych w ilościach, nie przewyższających 200 kg, zapakowana w skrzynie, zawierające każda najwyżej 25 kg.

B.

Materjały wybuchowe miotające.

Grupa 1.

Materiały wybuchowe miotające, które mogą być przewożone jako przesyłki drobne.

Grupa 2.

Materjały wybuchowe miotające, które mogą być przewożone tylko jako przesyłki wagonowe.

A.

Sztuki towaru: opakowanie, ograniczenie wagi, napisy i nalepki.

Materjały wybuchowe kruszące.

Grupa 1.

(1) Nitroceluloza, wymieniona w punkcie 1, powinna być zapakowana w szczelne i dobrze zamykające się mocne naczynia drewniane, nieprzepuszczające wody ani alkoholu, albo w naczynia z blachy, cynku lub aluminium (skrzynki), albo w mocne nieprzemakalne beczki z tektury lub w beczki żelazne, pokryte wewnątrz warstwą cynku lub ołowiu. Skrzynki i beczki żelazne powinny być szczelne i zaopatrzone w hermetyczne zamknięcie, mogące ustąpić pod ciśnieniem wewnętrznem. Nadto skrzynki powinny być dobrze zapakowane, bądź osobno, bądź po kilka razem, w mocne skrzynie drewniane, z dodaniem słomy, papieru lub innych giętkich materiałów tego rodzaju tak, aby materjał ten wypełniał szczelnie wszystkie wolne miejsca. W razie użycia naczyń drewnianych i beczek tekturowych, nieprzepuszczalność ich na wodę lub alkohol należy zapewnić przez dostatecznie szczelne wyłożenie wewnątrz np. blachą cynkową lub nieprzerwaną warstwą papieru parafinowanego.

Waga brutto jednej sztuki nie powinna przewyższać 120 kg, kiedy chodzi o skrzynie, i 300 kg, kiedy chodzi o beczki, które można przetaczać.

(2) Trójnitrotoluol, wymieniony w punkcie 2, powinien być dobrze zapakowany w szczelne i dobrze zamknięte, mocne naczynia drewniane. Zamiast naczyń drewnianych można używać także mocnych i nieprzemakalnych beczek tekturowych.

Tak zwany płynny trójnitrotoluol można pakować nietylko do szczelnych i dobrze zamykających się mocnych naczyń drewnianych, lecz również do naczyń żelaznych; naczynia te powinny mieć zamknięcia hermetyczne, lecz mogące, w razie pożaru, ustąpić pod ciśnieniem gazów, powstających wewnątrz naczynia.

Waga brutto jednej sztuki nie może przewyższać 120 kg, kiedy chodzi o skrzynie i 300 kg, kiedy chodzi o beczki, które można przetaczać.

(3) Sześcionitrodwufeniloamina i kwas pikrynowy, wymienione w punkcie 3, powinny być dobrze zapakowane w szczelne i dobrze zamknięte mocne naczynia drewniane. Zamiast naczyń drewnianych można używać także mocnych i nieprzepuszczalnych beczek tekturowych. Do opakowania kwasu pikrynowego nie wolno używać ołowiu i materjałów, zawierających ołów (mieszanin lub połączeń).

Waga brutto jednej sztuki, zawierającej materjały, wymienione w punkcie 3, nie powinna przewyższać 120 kg.

(5) Materjały wybuchowe amonowo - saletrzane, wymienione w punkcie 5, powinny być włożone do nabojów. Naboje należy ułożyć w hermetycznie zamykanych pudełkach z blachy, które pakuje się zkolei w trwałe naczynia drewniane.

Materjały wybuchowe mogą być również pakowane w papierowe gilzy do nabojów, przesycane parafiną lub cerezyną. Naboje te powinny być łączone w pakiety, dobrze obwijane mocnym papierem. Naboje nieprzesycone mogą być również łączone w pakiety, ważące nie więcej niż 2,5 kg, pod warunkiem pociągnięcia tych pakietów warstwą cerezyny lub żywicy, nie przepuszczającą zupełnie powietrza. Pakiety powinny być dobrze zapakowane w szczelne i dobrze zamknięte mocne naczynia drewniane.

Jedna sztuka towaru nie powinna zawierać więcej niż 50 kg materjałów wybuchowych.

(6) Prochy o składzie zbliżonym do prochu czarnego, wymienione w punkcie 6, sprasowane w cylindry, powinny być dobrze zawinięte w papier mocny i trwały tak, aby każdy rulon nie ważył więcej niż 300 gr. Rulony powinny być dobrze zapakowane w trwałe, szczelne i dobrze zamknięte naczynia drewniane, dokładnie wyłożone mocnym i trwałym papierem.

Prochy ziarniste, podobne do prochu czarnego, powinny być pakowane w ilościach, nie przewyższających 2,5 kg, w mocne torebki papierowe, a te umieszczane w szczelnych skrzynkach z dobrej tektury, z dobrze zamykającą się pokrywką. Pokrywka może składać się z dwóch części z zamknięciem w postaci języczka, które powinno być uszczelnione i wzmocnione przez zaklejenie mocnym paskiem, naprzykład taśmą izolacyjną. Skrzynki z tektury powinny być dobrze zapakowane w trwałe, szczelne i dobrze zamknięte naczynia drewniane. Wyłożenie papierem nie jest konieczne.

Jedna sztuka towaru nie powinna zawierać więcej niż 25 kg materjałów wybuchowych.

Grupa 2.

(8) a) Wymienione w punkcie 7 organiczne nitrozwiązki, nierozpuszczające się w wodzie, powinny być najpierw pakowane w szczelne i dobrze zamknięte torebki z płótna, które powinny zawierać najwyżej 12,5 kg tych materjałów. Najwyżej 50 kg opakowanych w ten sposób nitrozwiązków powinno być umieszczone w trwałem naczyniu drewnianem, dobrze i szczelnie zamykającem się.

b) Wymienione w punkcie 7 organiczne nitrozwiązki, rozpuszczające się w wodzie, po równomiernem ich zwilżeniu dostateczną ilością wody tak, aby przez cały czas trwania przewozu zawartość wody nie spadła poniżej 25 %, powinny być najpierw zapakowane w nierdzewiejące dobrze zamknięte naczynia stalowe lub w naczynia z materjału, nie tworzącego połączeń z wilgotnym nitrozwiązkiem. Zamknięcie naczyń powinno być tego rodzaju, aby mogło ustąpić pod ciśnieniem wewnętrznem. Naczynia te, z wyjątkiem nierdzewiejących naczyń stalowych, powinny być następnie dobrze unieruchomione w szczelnych i dobrze zamkniętych trwałych naczyniach drewnianych. Puste miejsca naczyń powinny być wypełnione odpowiedniemi materjałami tak, aby wszelkie przesuwanie się było uniemożliwione.

Jedno naczynie nie powinno zawierać więcej niż 25 kg materjałów wybuchowych.

(9) Chloranowe i nadchloranowe materjały wybuchowe, wymienione w punkcie 8, powinny być włożone do nabojów. Naboje powinny być pociągnięte warstwą parafiny lub cerezyny, lub też owinięte parafinowanym lub cerezynowanym papierem i połączone następnie w pakiety, ważące nie więcej niż 2,5 kg, i dobrze owinięte mocnym papierem. Pakiety powinny być dobrze zapakowane w szczelne i dobrze zamknięte mocne naczynia drewniane. Wolne miejsca naczyń należy wypełnić odpowiedniemi materjałami tak, aby wszelkie przesuwanie się było niemożliwe.

Jedno naczynie nie powinno zawierać więcej niż 25 kg materjałów wybuchowych.

(10) Czteroazotan pięcioerytrytu i trójmetylenotrójnitroamina (cyklotrójmetylenotrójnitroamina), wymienione w punkcie 9, powinny być w ilościach najwyżej 10 kg zapakowane w torebki płócienne ze ścisłej tkaniny i dobrze zamknięte; każda torebka powinna być włożona do szczelnie zamkniętego nieprzemakalnego pudełka z tektury. Najwyżej cztery pudełka należy pakować do mocnej skrzyni drewnianej, całkowicie wewnątrz wyłożonej tekturą falistą.

Zamiast pudełek z tektury można również używać pudełek z białej blachy; pudełka powinny być wtedy oddzielone w skrzyni jedno od drugiego osłoną z tektury falistej.

Pokrywa skrzyni powinna być umocowana śrubami drewnianemi.

(11) Prochy czarne, wymienione w punkcie 10, powinny być zapakowane w szczelne torebki lub tutki papierowe, dobrze zamknięte, nie pozwalające na rozpylanie się i rozsiewanie zawartości. Torebki (tutki) powinny być włożone do pudełek z blachy lub do skrzynek z mocnego kartonu, szczelnych i dobrze zamkniętych. Skrzynki powinny być dobrze ułożone w trwałych naczyniach drewnianych i zabezpieczone wełną drzewną lub innym suchym odpowiednim materjałem pakunkowym. Pudełka blaszane powinny mieć zamknięcie, któreby ustępowało w razie pożaru pod ciśnieniem gazów prochu, wytwarzających się wewnątrz naczynia. Pokrywka skrzynek z tektury może się składać z dwóch części z zamknięciem w postaci języczka, które powinno być uszczelnione i wzmocnione przez zaklejenie mocnym paskiem, naprzykład taśmą izolacyjną.

Torebka (tutka) nie powinna zawierać więcej niż 2,5 kg, a naczynie więcej niż 25 kg prochu czarnego.

(12) Dynamity i materjały wybuchowe, podobne do dynamitu, wymienione w punkcie 11, powinny być wkładane do nabojów. Naboje, do których gilzy nie mogą być wyrabiane ani z natłuszczonego ani naoliwionego papieru (lecz z papieru parafinowanego), powinny być zapakowane do mocnych pudełek z kartonu, a wolne miejsca między nabojami dokładnie wypełnione skrawkami papieru, trocinami lub jakim innym suchym i giętkim materjałem, nadającym się do osłabiania uderzeń i wchłaniania nitrogliceryny, któraby mogła wyciekać.

Pudełka powinny być dobrze ułożone w szczelnych, dobrze zamkniętych mocnych naczyniach drewnianych, bez obręczy lub tasiem żelaznych. Natomiast zamknięcie naczyń można zabezpieczać zapomocą naciągniętych i owiniętych dookoła nich tasiem lub drutów metalowych.

Waga brutto naczynia, którego pokrywka będzie opatrzona pieczęcią (odbitką lub znakiem) lub też nalepką ze znakiem fabrycznym, naklejoną na pokrywkę i ścianki, nie powinna przewyższać 35 kg.

Grupa 1.

(15) Prochy nitrocelulozowe żelatynowawane i prochy nitrocelulozowe, zawierające nitroglicerynę, wymienione w punkcie 13, powinny być zapakowane w pudełka z kartonu, z blachy białej lub cynkowej, mogące wszakże ustąpić pod ciśnieniem wewnętrznem, albo w torebki ze ścisłej tkaniny parafinowanej. Pudełka te i torebki, dobrze zamknięte, powinny być ułożone bądź osobno, bądź po kilka, w mocnych skrzyniach drewnianych. Jeżeli chodzi o proch w rurkach, laskach, nitkach, wstęgach lub tabliczkach, to pierwsze opakowanie w pudełka lub w torebki nie jest konieczne, lecz skrzynia powinna być wtedy całkowicie wyłożona wewnątrz parafinowaną albo naoliwioną tkaniną lub papierem.

Zamiast skrzyń drewnianych można również używać mocnych beczek z tektury, nieprzemakalnych i dobrze zamkniętych, lub naczyń drewnianych, wybitych cynkiem. W tym przypadku pierwsze opakowanie w pudełka albo w torebki tudzież wyłożenie wnętrza naczynia papierem lub tkaniną nie jest konieczne.

Waga brutto sztuki, zawierającej przedmioty, wymienione w punkcie 13, nie powinna przewyższać 120 kg.

(16) Prochy nitrocelulozowe porowate żelatynowane, wymienione w punkcie 14, powinny być zapakowane w pudełka z białej blachy lub tektury, zaopatrzone w zamknięcia, mogące ustąpić pod ciśnieniem. Pudełka nie powinny zawierać więcej niż po jednym kg prochu; powinny one być opakowane w mocny papier i umieszczone nieruchomo w trwałych naczyniach drewnianych.

Waga prochu w jednem naczyniu drewnianem nie powinna przewyższać 25 kg.

Porowate żelatynowane prochy nitrocelulozowe mogą być również zapakowane w szczelne worki, które pakuje się zkolei w mocne naczynia drewniane, obite cynkiem, albo w mocne naczynia z blachy cynkowej; ścianki tych ostatnich naczyń powinny być wyłożone wewnątrz grubą tekturą, a dno i pokrywa również dokładnie wyłożone tym materjałem lub mieć drewnianą okładzinę.

Waga prochu w jednem naczyniu nie powinna przewyższać 30 kg.

Grupa 2.

(18) Prochy nitrocelulozowe, żelatynowane i nieżelatynowane, jak również prochy nitrocelulozowe, zawierające nitroglicerynę, wymienione w punktach 15, 16 i 17, powinny być dobrze zapakowane w mocne naczynia drewniane, dobrze i szczelnie zamknięte, uszczelnione w spojeniach, lub w beczki z mocnej, nieprzemakalnej tektury. Gwoździe, śruby i inny żelazny materjał umacniający (obręcze, taśmy i t. p.) powinny być dobrze ocynkowane. Użycie naczyń metalowych (z wyjątkiem naczyń z czarnej blachy) jest dozwolone pod warunkiem, że będą one zupełnie szczelne, lecz będą mogły ustępować pod wewnętrznem ciśnieniem, aby nie dopuścić w ten sposób do wybuchu.

Waga brutto naczynia nie powinna przewyższać 90 kg. Oddzielne naboje mogą mieć wagę większą.

(19) Luźny proch ziarnisty, jak również inne prochy czarne, używane do strzelania, wymienione w punkcie 18, powinny być przed zapakowaniem w beczki lub skrzynie wsypane do mocnych i szczelnych worków. Proch pryzmatyczny w oddzielnych kawałkach powinien być zapakowany w szczelne i dobrze zamknięte mocne naczynia drewniane. Ścianki naczyń powinny być ze sobą złączone zapomocą zazębień, a dno i pokrywa powinny być przymocowane drewnianemi kołkami, pociągniętemi klejem lub mosiężnemi śrubami. Graniastosłupy prochu powinny być podtrzymywane mocno w naczyniu zapomocą płyt filcowych lub płyt z innego podobnego materjału elastycznego.

Waga brutto jednego naczynia nie powinna przewyższać 90 kg. Oddzielne naboje mogą mieć wagę większą.

D.

Wzmianki i zaświadczenia w liście przewozowym.

(4) Jeżeli inny nadawca niż fabryka, która wytworzyła materjał, nadaje do dalszego przewozu całą przesyłkę lub część przesyłki, co do której przepisy wymagają zaświadczenia w liście przewozowym, to zaświadczenia takiego można nie żądać, jeżeli nowy nadawca oświadczy, że przesyłka jest ta sama, co i pierwotna, lub też że różne jej części pochodzą z przesyłki pierwotnej, którą zbadano i na którą wydano zaświadczenie, oraz że w pierwotnem opakowaniu nic nie zmieniono. Powyższe oświadczenie powinno być na żądanie udowodnione.

Odnośne zaświadczenie w liście przewozowym powinno brzmieć w formie skróconej: "Zawartość i opakowanie te same, co w pierwotnej przesyłce".

E.

Środki przewozowe: lądowanie, napisy i nalepki,

(3) Przy przewozie materjałów wybuchowych kruszących i miotających grupy 2, wymienionych w punktach od 7 do 12 i od 15 do 18, należy przestrzegać następujących przepisów:

F.

Zakaz ładowania razem z innemi przedmiotami.

(1) Materjałów klasy Ia nie należy ładować do tego samego wagonu razem:

z sygnałowemi ogniami sztucznemi klasy Ib, wymienionemi w punkcie 3,

z zapałami detonującemi klasy Ib, wymienionemi w punkcie 5,

ze spłonkami do sondowania klasy Ib, wymienionemi w punkcie 6,

z lontami szybkopalnemi klasy Ib, wymienionemi w punkcie 7,

z amunicją klasy Ib, wymienioną w punkcie 13.

Materjały wybuchowe kruszące i miotające grupy 2, wymienione w punktach od 7 do 12 i od 15 do 18, nie powinny być również ładowane do jednego wagonu razem z cieczami palnemi klasy Ela, wymienionemi w punktach 1 i 2.

G.

Próżne naczynia. Inne przepisy.

I b.

Amunicja.

Lonty bez spłonek:

2. Zapały nie detonujące (zapały, które nie powodują wybuchu ani zapomocą spłonek detonujących, ani innych urządzeń):

4. Naboje do ręcznej broni palnej:

5. Zapały detonujące:

A.

Sztuki towaru: opakowanie, ograniczenie wagi, napisy i nalepki.

(1) Przy opakowaniu przedmiotów, wymienionych w punkcie 1, należy przestrzegać następujących przepisów:

Lonty, wymienione w punkcie 1c), powinny być nawijane w długości około 100 m na mocne szpule, trudno zapalne, np. z drzewa, lub z mocnej i trwałej tektury. Szpule te powinny być zapakowane do szczelnych mocnych naczyń drewnianych, dobrze i szczelnie zamykających się w taki sposób, ażeby nie mogły stykać się ani ze sobą, ani ze ściankami skrzyni. Można to osiągnąć np. owijając kilkakrotnie szpule mocnym i trwałym papierem i zabezpieczając owinięcie od rozluźnienia się lub przemoczenia zapomocą kleju, albo w inny odpowiedni sposób.

Jedna skrzynia nie powinna zawierać więcej niż 1.000 m lontu. Sposób opakowania powinien być uznany przez właściwą władzę kraju nadania.

(2) Przedmioty, wymienione w punkcie 2, powinny być zapakowane do szczelnych i dobrze zamkniętych mocnych naczyń drewnianych; nadto można używać jako opakowania:

skrzynek blaszanych do zapałów, wymienionych pod a);

worków-do próżnych łusek, wymienionych pod b).

Przed włożeniem zapałów, wymienionych pod a), do naczyń zewnętrznych, kapiszony z nie-przykrytą powierzchnią masy wybuchowej w ilości do 1.000 sztuk, a kapiszony z przykrytą powierzchnią masy wybuchowej w ilości do 5.000 sztuk, powinny być dobrze zapakowane do naczyń z blachy, mocnych pudełek z tektury lub skrzynek drewnianych.

Łuski do nabojów, t. zw. bocznego ognia (do flowerów i t. p. broni małego kalibru), w ilości najwyżej 25.000 sztuk, mogą być również pakowane do worków z bawełny lub innego podobnego materjału, jeżeli będą należycie unieruchomione przez zasznurowanie worka. Worek powinien być mocno osadzony w skrzyni zewnętrznej, wyłożonej falistą tekturą.

Przedmioty, wymienione w punktach 2c), 2d) i 2e), powinny być pakowane do naczyń w taki sposób, aby nie mogły się wcale przesuwać.

Waga brutto jednej sztuki, zawierającej przedmioty, wymienione w punktach 2a), 2c), 2d) i 2e), nie może przewyższać 100 kg.

(3) Przedmioty, wymienione w punkcie 3, powinny być zapakowane w sposób następujący:

(4) Przedmioty, wymienione w punkcie 4, powinny być szczelnie ułożone w naczyniach blaszanych, drewnianych lub z mocnej tektury tak, aby nie mogły się wcale przestawać. Naczynia te powinny być ściśle ułożone jedno obok drugiego rzędami i warstwami w mocnych skrzyniach drewnianych, szczelnych i dobrze zamkniętych. Miejsca wolne należy wypełnić lekturą, papierem, pakułami, wełną drzewną lub wiórami drzewnemi - zawsze materjałem pozbawionym wilgoci i tłuszczu, aby zapobiec wszelkiemu poruszaniu się.

Waga brutto jednej sztuki nie może przewyższać 100 kg.

(5) Przedmioty, wymienione w punkcie 5a), powinny być pakowane;

najwyżej po 100 sztuk do mocnego naczynia blaszanego lub tekturowego tak, ażeby spłonki wybuchowe nie mogły się wcale poruszać nawet w razie silnego wstrząśnięcia.

Miejsca wolne w spłonkach i pomiędzy spłonkami powinny być całkowicie wypełnione suchą mączką z drzewa twardego lub podobnym materjałem, nie zawierającym piasku, jeżeli spłonki nie są tak skonstruowane, żeby masa piorunująca nie mogła się oddzielać podczas przewozu (np. spłonki z nakrywkami).

Dna i nakrywy naczyń blaszanych należy wyściełać od wewnątrz filcem, suknem, tekturą falistą lub innym podobnym materjałem, a wewnętrzną powierzchnię ścian tektura, ażeby spłonki nie mogły stykać się bezpośrednio z blachą.

Naczynia z tektury powinny być zewnątrz pokryte parafiną, cerezyną lub innym podobnym materjałem, czyniącym tekturę nieprzemakalną.

Paczki lub pudełka należy pakować do mocnej skrzyni drewnianej o ściankach mających co najmniej 20 mm grubości, lub do mocnego naczynia blaszanego, nie pozostawiając, w miarę możności, wolnego miejsca. Przynajmniej jedną paczkę lub jedno pudełko z każdej warstwy należy przewiązać opaską dla łatwiejszego wydobycia. Próżne miejsca w naczyniu powinny być wypełnione suchym materjałem, jak papier, słoma, wełna drzewna lub wióry drzewne. Jeżeli naczynie jest drewniane, to pokrywę należy przymocować zapomocą śrub; otwory do śrub w pokrywie i ściankach należy wywiercić przed napełnieniem naczynia. Naczynia blaszane powinny mieć mocne i szczelne zamknięcia, jednak takie, aby można było łatwo i bezpiecznie zdjąć pokrywę i umieścić ją zpowrotem w ten sam sposób, jak była pierwotnie nałożona.

Skrzynie drewniane i naczynia blaszane z pokrywą, przyciskającą zawartość w sposób, uniemożliwiający wszelkie poruszanie się spłonek, należy umieścić w mocnej i szczelnej zewnętrznej skrzyni drewnianej, dobrze zamykanej zapomocą śrub, o ściankach mających co najmniej 20 mm grubości. Pomiędzy naczyniem wewnętrznem a skrzynią zewnętrzną powinna być wszędzie wolna przestrzeń co najmniej na 3 cm. Przestrzeń tę należy wypełnić suchemi materjałami, jak trociny, słoma, wełna drzewna lub wióry drzewne.

(6) Przedmioty, wymienione w punkcie 5b), powinny być pakowane w sposób następujący:

w paczki najwyżej po 100 sztuk w każdej. Spłonki wybuchowe powinny być układane naprzemian w jednym i drugim końcu paczki. Paczki, łączone razem po 10 sztuk najwyżej, należy zawijać w mocny papier, obwiązując sznurkiem; nie więcej niż po pięć takich nowych paczek należy pakować do mocnego naczynia blaszanego lub do mocnej skrzyni drewnianej o ściankach, mających co najmniej 20 mm grubości, gdzie należy je unieruchomić, wypełniając wolne miejsca suchemi materjałami, jak papier, słoma, wełna drzewna lub wióry drzewne. Pokrywa skrzyni drewnianej powinna być przymocowana zapomocą śrub; otwory do śrub w pokrywie i ściankach należy wywiercić przed napełnieniem skrzyni. Naczynia blaszane powinny mieć mocne i szczelne zamknięcia, jednak takie, aby można było łatwo i bezpiecznie zdjąć pokrywę i umieścić ją zpowrotem w ten sam sposób, jak była pierwotnie nałożona.

(7) Przedmioty, wymienione w punkcie 5c), powinny być pakowane w sposób następujący:

Lont powinien być zwinięty w obrączkę i mocno związany. Dziesięć najwyżej obrączek należy połączyć w jeden rulon, zapakować w mocny papier pakowy i związać szpagatem. Dziesięć rulonów najwyżej pakuje się do skrzyni drewnianej o ściankach, mających co najmniej 12 mm grubości, wypełniając wolne przestrzenie lakierni materjałami, jak papier, słoma, wełna drzewna lub wióry drzewne tak, ażeby zawartość została unieruchomiona. Pokrywa skrzyni drewnianej powinna być przymocowana zapomocą śrub; otwory do śrub w pokrywie i ściankach należy wywiercić przed napełnieniem skrzyni.

Skrzynie z pokrywą, przyciskającą zawartość w sposób, uniemożliwiający całkowicie jej poruszanie się, w ilości najwyżej 10 sztuk, należy umieścić w trwałej i szczelnej zewnętrznej skrzyni drewnianej, dobrze zamykanej zapomocą śrub, o ściankach, mających co najmniej 20 mm grubości. Pomiędzy naczyniem wewnętrznem a skrzynią zewnętrzną powinna być wszędzie wolna przestrzeń co najmniej na 3 cm. Przestrzeń tę należy wypełnić suchym materjałem, jak trociny, słoma, wełna drzewna lub wióry drzewne.

(8) Przedmioty, wymienione w punkcie 5d), powinny być pakowane w sposób następujący:

Najwyżej 50 sztuk powinno być włożone razem do pierwotnego opakowania fabrycznego (mocnego pudełka blaszanego, mieszczącego pięć warstw nabojów po 10 sztuk, starannie unieruchomionych filcem wełnianym, wkładanym pomiędzy warstwy; pokrywa powinna być przymocowana do pudełka zapomocą taśmy izolacyjnej. Najwyżej dziesięć takich pakunków należy starannie ułożyć w mocnej skrzyni drewnianej. Pokrywa skrzyni drewnianej powinna być przymocowana zapomocą śrub; otwory do śrub w pokrywie i ściankach należy wywiercić przed napełnieniem skrzyni.

Skrzynie z pokrywą, przyciskającą zawartość w sposób, uniemożliwiający całkowicie jej poruszanie się, należy umieścić w mocnej i szczelnej zewnętrznej skrzyni drewnianej, która powinna być dobrze zamknięta zapomocą śrub i której ścianki powinny mieć co najmniej 20 mm grubości. Pomiędzy naczyniem wewnętrznem a skrzynią zewnętrzną powinna być wszędzie wolna przestrzeń co najmniej na 3 cm. Przestrzeń tę należy wypełnić suchym materjałem, jak trociny, słoma, wełna drzewna lub wióry drzewne.

(9) Przedmioty, wymienione w punkcie 5e),

powinny być pakowane w sposób następujący:

a) 1. Spłonki wybuchowe, połączone z detonatorami, zawierającemi sprasowany materjał wybuchowy, nie bardziej niebezpieczny niż czteronitrometyloanilina, powinny być pakowane w ilości najwyżej 100 sztuk do skrzyń drewnianych o ściankach, mających co najmniej 20 mm grubości, ścianki powinny być ze sobą złączone zapomocą zazębień, a dno i pokrywa mają być zamykane zapomocą śrub. Spłonki wybuchowe należy starannie ułożyć w skrzyniach, używając przegródek z drzewa lub metalu tak, aby były oddzielone od siebie i od ścianek skrzyni przestrzenią nie mniejszą niż 10 mm. Jeżeli użyte skrzynie drewniane są wyłożone wewnątrz blachą cynkową, to grubość ścianek nie może być mniejsza niż 16 mm.

2. Skrzynie te z pokrywą, przyciskającą zawartość w sposób, uniemożliwiający całkowicie jej poruszanie się, należy umieścić w mocnej i szczelnej zewnętrznej skrzyni drewnianej, która powinna być dobrze zamknięta zapomocą śrub i której ścianki powinny mieć co najmniej 20 mm grubości. Pomiędzy naczyniem wewnętrznem a skrzynią zewnętrzną powinna być wszędzie wolna przestrzeń co najmniej na 3 cm. Przestrzeń tę należy wypełnić suchym materjałem, jak trociny, słoma, wełna drzewna lub wióry drzewne.

3. Na każdą skrzynię zewnętrzną należy nałożyć plombę lub opatrzyć ją pieczęcią (odcisk, znak), umieszczoną na dwóch główkach śrub, znajdujących się w pokrywie, albo też nalepką z marką fabryczną, naklejoną na pokrywę i ścianki.

4. Sztuki towaru, których waga przewyższa 25 kg, mają być zaopatrzone w uchwyty lub listewki.

b) 1. Spłonki wybuchowe mogą być również pakowane w ilościach najwyżej po 5 sztuk do pudełek blaszanych, z nasuwanemi pokrywkami i drewnianemi deszczułkami, odpowiednio podziurkowanemi. Pokrywkę należy zamknąć, naklejając taśmę. Dwadzieścia najwyżej pudełek blaszanych należy starannie ułożyć w mocnej skrzyni drewnianej o ściankach, mających co najmniej 20 mm grubości. Skrzynia zewnętrzna nie jest konieczna.

2. Na każdą skrzynię drewnianą należy nałożyć plombę lub opatrzyć ją pieczęcią (odcisk, znak), umieszczoną na dwóch główkach śrub, znajdujących się w pokrywie, albo też nalepką z marką fabryczną, naklejoną na pokrywę i ścianki.

3. Sztuki towaru, których waga przewyższa 25 kg, powinny być zaopatrzone w uchwyty lub listewki.

c) 1. Spłonki wybuchowe do torped (nabite pistolety bojowe bez przyrządów udarowych), jeżeli nie są umieszczone w żelaznych naczyniach, w których są dostarczane na okręty, powinny być starannie pakowane, po 10 sztuk najwyżej, do skrzyń drewnianych o ściankach, mających co najmniej 20 mm grubości. Ściany powinny być ze sobą spojone zapomocą zazębień, a dno i pokrywa zamykane zapomocą śrub. Jeżeli użyte skrzynie drewniane są wyłożone wewnątrz blachą ocynkowaną, wystarczy skrzynia drewniana o ściankach, mających co najmniej 16 mm grubości. Pistolety bojowe należy starannie ułożyć w skrzyniach drewnianych, używając wkładek drewnianych tak, aby były oddzielone od siebie i od ścianek przestrzenią nie mniejszą, niż 20 mm.

2. Pięć takich skrzyń najwyżej należy umieścić nieruchomo w mocnej i szczelnej skrzyni drewnianej, która powinna być dobrze zamknięta zapomocą śrub i której ścianki powinny mieć co najmniej 20 mm grubości. Pomiędzy naczyniem wewnętrznem a skrzynią zewnętrzną powinna być wszędzie wolna przestrzeń co najmniej na 3 mm. Przestrzeń tę należy wypełnić suchym materjałem pakunkowym, jak trociny, słoma, wełna drzewna, lub wióry drzewne.

4. Sztuki towaru, których waga przewyższa 25 kg, powinny być zaopatrzone w uchwyty lub listewki.

(10) Przedmioty, wymienione w punkcie 5 f), powinny być pakowane:

(11) Przedmioty, wymienione w punkcie 6, powinny być pakowane w sposób następujący:

(14) Przedmioty, wymienione w punkcie 9, powinny być pakowane w sposób następujący:

(15) Przedmioty, wymienione w punkcie 10, powinny być opakowane:

Ładunki wybuchowe kruszące, materjały wybuchowe, stanowiące ładunek zasadniczy lub zapalający, ładunki określonego kształtu, petardy, materjały wybuchowe i naboje górnicze, jak również amunicja ćwiczebna bez ostrego ładunku, powinny być zapakowane w szczelne i dobrze zamknięte, mocne skrzynie drewniane. Bryły prasowanego kwasu pikrynowego powinny być zaopatrzone w nieprzemakalne osłony. Głowice torped bojowych i ładunki min morskich mogą być przewożone w swoich osłonach stalowych.

Sztuki towaru, których waga przewyższa 25 kg, powinny być zaopatrzone w uchwyty lub listewki.

Ładunki z czteroazotanu pięcioerytrytu powinny być pakowane w ilościach najwyżej po 3 kg w mocne pudełka tekturowe tak, aby się ze sobą nie stykały (w pudełka z przegródkami, lub owijając papierem). Po trzy pudełka najwyżej należy ściśle zapakować w szczelne i mocne naczynie drewniane, pozostawiając między ściankami zewnętrznemi pudełek tekturowych i ściankami wewnętrznemi naczyń pustą przestrzeń, którą należy całkowicie wypełnić mączką drzewną. Pokrywa drewnianego naczynia powinna być przymocowana zapomocą wkrętek z drzewa.

(16) Przedmioty, wymienione w punkcie 11, zamknięte w pierwotnem opakowaniu fabrycznem, powinny być ułożone w trwałych i szczelnych skrzyniach drewnianych w ten sposób, aby nie mogły się przesuwać podczas przewozu. Co do przedmiotów, wymienionych pod b), to mogą one być również ułożone w mocnych i nieprzemakalnych beczkach tekturowych; ich główki zapłonne powinny być tak opatrzone, aby materjał wybuchowy w żadnym razie nie mógł się wysypywać. Skrzynie, zawierające przedmioty, wymienione pod a), powinny być wyłożone wewnątrz naoliwionym papierem. Ścianki skrzyń, zawierających przedmioty, wymienione pod a), powinny mieć co najmniej 18 mm grubości i powinny być ze sobą spojone za-pomocą zazębień, a drzwi i pokrywa powinny być zamknięte zapomocą śrub. Są również dozwolone pokrywy na zawiasach z plombowanemi zamknięciami, zamykające skrzynie należycie mocno i szczelnie. Skrzynie, zawierające przedmioty, wymienione pod a), powinny być nadto zaopatrzone w uchwyty lub listewki.

Waga brutto jednego naczynia nie powinna przewyższać 100 kg.

D.

Wzmianki i zaświadczenia w liście przewozowym.

106

(1) Nazwę towaru należy otoczyć ramką:

108

(3) Jeżeli inny nadawca niż fabryka, która wytworzyła materjał, nadaje do dalszego przewozu całą przesyłkę lub część przesyłki, co do której przepisy wymagają zaświadczenia w liście przewozowym, to zaświadczenia takiego można nie żądać, pod warunkiem, aby nowy nadawca oświadczył, że przesyłka jest ta sama, co i pierwotna, lub, że różne jej części pochodzą z przesyłki pierwotnej, którą zbadano i na którą wydano zaświadczenie, oraz, że w pierwotnem opakowaniu nic nie zmieniono. Powyższe oświadczenie powinno być na żądanie udowodnione.

Odnośne zaświadczenie w liście przewozowym powinno brzmieć w formie skróconej: "Zawartość i opakowanie te same, co w pierwotnej przesyłce".

E.

Środki przewozowe: ładowanie, napisy i nalepki.

111

(2) Ponadto przy przewozie przedmiotów, wymienionych w punkcie 13, należy przestrzegać następujących przepisów:

G.

Próżne naczynia. Inne przepisy.

Ic.

Materjały zapalające, ognie sztuczne i t. p.

Do przewozu dopuszcza się tylko przedmioty następujące:

Materjały zapalające:

132

12. Kamienie piorunujące, t. j. kamienie kuliste, mające w średnicy co najmniej 25 mm, których powierzchnię pokrywa masa piorunująca wagi do 3 gr, zabezpieczona osłoną z bibułki. Masa piorunująca powinna zawierać najwyżej 25 do 30% chloranu potasu, 10% sześciosiarczku fosforu i 60 do 65% materjałów, do dopełnienia ilości i zlepienia masy, zachowujących się biernie przy rozkładzie. Dopuszcza się również do przewozu inne podobne wyroby, pod warunkiem, aby nie były bardziej niebezpieczne.

______

¹) Aparaty do wytwarzania światła błyskawicznego, sporządzone nakształt lampek elektrycznych i zawierające ładunek świetlny podobny do ładunku zapalników elektrycznych, nie są uważane za przedmioty klasy Ic i są dopuszczone do przewozu bez ograniczeń.

136

16. Korki detonujące z masą wybuchową, której zasadniczą część składową stanowią chlorany i fosfor (chloran potasu, czerwony fosfor, kreda, ciało lepiące); 1.000 korków powinno zawierać najwyżej 60 gr materjału wybuchowego. Przestrzeń pomiędzy powierzchnią ładunku wybuchowego a otworem zagłębienia w korku powinna wynosić około 5 mm. W razie użycia korka naturalnego, masę wybuchową należy umieścić nieruchomo pomiędzy dwoma arkuszami papieru lub w miseczce tekturowej w ten sposób, aby nie mogła się oddzielić ani wypaść. Jeżeli korki są z masy korkowej, to masę wybuchową należy umieścić bezpośrednio w zagłębieniu.

144

24. Małe huki armatnie, w postaci nabojów papierowych, owiniętych szpagatem i pociągniętych klejem, zawierających nie więcej niż 75 gr prochu ziarnistego lub 25 gr materjału wybuchowego (proszek aluminjowy i nadchloran potasu bez siarki), oraz huki karabinowe - petardy²), zawierające nie więcej niż 20 gr prochu ziarnistego, w postaci rurek papierowych, zamkniętych z obu końców, jedne i drugie opatrzone lontami, których końce powinny być przykryte, jako też inne podobne przedmioty, służące do wywoływania silnego huku.

Co do dużych huków armatnich (ogni sztucznych sygnałowych), patrz cyfrę marginesową 73.

149

W stosunku do przedmiotów, wymienionych w punktach od 1 do 28, obowiązują warunki następujące:

A.

Sztuki towaru: opakowanie, ograniczenie wagi, napisy i nalepki.

151

(2) Przedmioty, wymienione w punkcie 2, powinny być starannie pakowane albo do okrągłych puszek blaszanych albo do mocnych okrągłych puszek tekturowych ze szczelnie pasującemi pokrywkami na obu końcach, albo w mocne pudełka tekturowe. Każda puszka może zawierać najwyżej 12 zwojów taśmy z najwyżej 50 kapiszonami w każdym. Puszki w ilości nie więcej niż 30 sztuk należy zawijać w papier, łącząc je w mocne paczki. Zwoje tasiem zapalnych należy przekładać krążkami tekturowemi, dokładnie dopasowanemi do puszki. Każde pudełko tekturowe nie powinno mieścić więcej niż 100 kapiszonów, zawierających po 5 mg piorunianu. Zawartość 7,5 mg piorunianu jest dozwolona tylko pod warunkiem, aby pudełko nie mieściło więcej niż 50 zapalników. Najwyżej 12 takich pudełek łączy się w jeden rulon, najwyżej zaś 12 rulonów w jedną mocną paczkę, owijając papierem pakowym; patrz również cyfrę marginesową 173.

154

(5) Przedmioty, wymienione w punkcie 5, powinny być starannie pakowane po 25 sztuk najwyżej do szczelnych puszek z białej blachy lub tektury, jednak kapsle termitowe najwyżej po 100 sztuk do szczelnych pudełek tekturowych. W takiem wewnętrznem opakowaniu (puszkach lub pudełkach) należy je umieszczać w skrzyniach w odstępach co najmniej 1 cm, wypełnianych należycie mocno ubitą mączką drzewną. Do jednej skrzyni nie wolno pakować więcej niż 40 paczek wewnętrznego opakowania. Paczki te powinny być tak rozmieszczone, aby tworzyły dwie grupy po 20 paczek, należycie oddzielone od siebie warstwą dobrze ugniecionej mączki drzewnej, mającą co najmniej 3 cm grubości; patrz również cyfrę marginesową 173.

161

(12) Przedmioty, wymienione w punkcie 14, powinny być starannie pakowane do pudełek, które należy łączyć następnie w paczki, najwyżej po 12 pudełek, owijając papierem lub pakując do torebek papierowych. Torebki należy zamykać, zaginając koniec otwarty. Pudełka albo torebki powinny być połączone pod osłoną z wytrzymałego papieru, w mocno się trzymające paczki, które nie powinny zawierać więcej niż 144 sztuki wspomnianych przedmiotów; patrz też cyfrę marginesową 173.

162

(13) Przedmioty, wymienione w punkcie 15, powinny być starannie zapakowane do mocnych pudełek tekturowych, z których każde powinno mieścić najwyżej 100 zapalników, zawierających po 5 mg piorunianu. Zawartość 7,5 mg piorunianu jest dozwolona tylko pod warunkiem, aby pudełko nie mieściło więcej niż 50 zapalników. Najwyżej 12 takich pudełek z zapalnikami, wstążkami zapalnemi lub pierścieniami zapalnemi, łączy się w jeden rulon, a 12 rulonów najwyżej w jedną mocną paczkę, owijając papierem pakowym; patrz również cyfrę marginesową 173.

163

(14) Przedmioty, wymienione w punktach 16 i 18, powinny być pakowane, w ilości najwyżej po 50 korków, do pudełek tekturowych z nasuwaną pokrywką. Korki powinny być przyklejone do dna pudełka, lub umocowane w inny niemniej pewny sposób. Wolne miejsca powinny być dobrze wypełnione suchą mączką drzewną lub korkową. Na mączkę nakłada się warstwę waty lub innego niemniej sprężystego materjału; pudełko zamyka się nasuwaną pokrywką. Napakowane w ten sposób pudełka łączy się w małe paczki, oklejając taśmą papierową albo związując szpagatem, tak, aby każda paczka, zawierała najwyżej 100 korków detonujących. Naklejane taśmy papierowe lub sznurek powinny być dostatecznie mocne i pewne, aby mączka drzewna nie mogła się przesypywać w pudełkach, ani z nich wysypywać. Najwyżej pięć małych paczek łączy się w jeden pakiet, owijając papierem pakowym; patrz również, cyfrę marginesową 173.

164

(15) Przedmioty, wymienione w punkcie 17, powinny być starannie pakowane do pudełek tekturowych z nasuwaną pokrywką w ilości najwyżej 5 krążków do każdego pudełka. Najwyżej 5 takich pudełek owija się papierem. Najwyżej 20 rulonów, otrzymanych w ten sposób, łączy się w jedną paczkę. Najwyżej dwie paczki wkłada się razem do jednego mocnego pudła tekturowego z nasuwaną pokrywką. Pokrywka powinna być dobrze przymocowana paskiem z trwałego papieru, przyklejonym do dolnej części pudla. Każda skrzynia maże zawierać najwyżej 50 pudeł tekturowych; patrz również cyfrę marginesową 173.

Co do opakowania przedmiotów, wymienionych w punkcie 18, patrz cyfrę marginesową 163.

165

(16) Przedmioty, wymienione w punkcie 19, należy dobrze pakować, najwyżej po 10 sztuk, do jednego pudełka tekturowego z nasuwaną pokrywką, wypełniając wszystkie wolne miejsca mączką drzewną; na dnie pudełka i pod pokrywką powinna być umieszczona tektura grubości 1 mm. Pokrywkę należy przymocować do pudełka paskiem z trwałego papieru, naklejonym na obie części pudełka. Najwyżej po 10 takich pudełek owija się papierem; najwyżej 10 rulonów, otrzymanych w ten sposób, łączy się następnie w jedną trwałą paczkę, owijając papierem pakowym. Jedna skrzynia może zawierać najwyżej 25 paczek; patrz również cyfrę marginesową 173.

167

(18) Przedmioty, wymienione w punkcie 21, powinny być starannie zapakowane w mocne pudełka tekturowe, z których każcie może zawierać najwyżej 15 zapalników tekturowych, wybuchających pod nogą, naklejonych na krążek tekturowy. Wolne miejsca w pudełkach, których części dolne należy mocno połączyć z pokrywami naklejonym paskiem papieru, powinny być wypełnione mączką drzewną. Najwyżej dwanaście pudełek łączy się w jeden rulon. Najwyżej 6 takich rulonów pakuje się do pudełka tekturowego, którego krawędzie i rogi powinny być wzmocnione i spięte ze sobą klamerkami z drutu; patrz również cyfrę marginesową 173.

168

(19) Przedmioty, wymienione w punkcie 22, powinny być starannie pakowane:

169

(20) Przedmioty, wymienione w punktach 23, 25 i 26, powinny być starannie pakowane w mocne pudełka tekturowe lub skrzynki drewniane; przedmioty, wymienione w punkcie 26, mogą być także pakowane w torby papierowe; ognie sztuczne większych rozmiarów należy pakować w papier, jeżeli miejsca, w których się zapalają, nie są przykryte osłoną papierową; w obu przypadkach masę zapalną należy zabezpieczyć od rozsypania; patrz również cyfrę marginesową 173.

Ładunek miotający bomb, ważących brutto więcej niż 5 kg, powinien być osłonięty łuską papierową, pokrywającą dolną część bomby. Bomby powinny być pakowane w skrzynie; miejsca wolne powinny być dobrze wypełnione wełną drzewną lub podobnym materjałem.

171

(22) Materjały, wymienione w punkcie 27, powinny być pakowane w torebki papierowe; najwyżej 20 takich torebek powinno być umieszczonych nieruchomo w pudełkach tekturowych; pudełka tekturowe powinny być, każcie zosobna lub po kilka, owinięte naoliwionym papierem. Zamiast torebek papierowych można użyć również małych rurek szklanych, zamkniętych korkiem naturalnym; najwyżej po 3 takie rurki powinny być unieruchomione za-pomocą giętkich materjałów w szufladkowych pudełkach tekturowych tak, aby nie mogły się stykać jedna z drugą; patrz również cyfrę marginesową 173.

172

(23) Przedmioty, wymienione w punkcie 28, powinny być zapakowane w trwałe, szczelne i dobrze zamknięte skrzynie drewniane. Skrzynie, przeznaczone do tych przedmiotów, powinny być wyłożone dobrym papierem pakowym, papierem naoliwionym lub tekturą falistą. Szczelne wyłożenie temi materjałami nie jest konieczne, jeżeli przedmioty są opakowane trwałym papierem lub tekturą.

Naboje dymne, przeznaczone do walki z pasorzytami, zapakowane w osłony z trwałego papieru lub tektury, mogą być również pakowane w skrzynie z bardzo mocnej tektury albo w skrzynie z tektury falistej. Tektura skrzyni, także falista, może być uodporniona przez nasycenie przeciwko nasiąkaniu wodą. Do przesyłek, których waga brutto nie przewyższa 5 kg, wolno również używać pudełek z tektury zwyczajnej.

173

(24) a) Przedmioty, wymienione w punktach 1, 2, 4, 5 i od S do 27, powinny być w opakowaniu wewnętrznem zapakowane w trwałe, szczelne i dobrze zamknięte skrzynie drewniane.

Poruszanie się paczek wewnątrz opakowania powinno być uniemożliwione. Pakując przedmioty, wymienione w punktach 2, 9, 11, 12 i od 15 do 26, wolne miejsca w skrzyniach zewnętrznych należy dobrze wypełnić odpowiednim suchym materjałem pakunkowym: wełna drzewną, papierem i t. p., a kiedy chodzi o kork detonujące, okrągłe petardy, kapiszony tekturowe (amunicję lilipucią), kamienie piorunujące, kapiszony tekturowe, wybuchające pod nogą, płyty wybuchające, martyniki i podobne materjały - mączką drzewną lub trocinami. Wilgotnego siana, pakuł, przesyconych tłuszczem lub oliwą, jako też innych materjałów, skłonnych do samozapalania się, używać nie należy.

Większe dekoracje pirotechniczne (trans parenty), wystarczy dobrze umocować w naczyniu.

174

(25) a) Waga brutto jednej sztuki towaru, zawierającej przedmioty, wymienione w punktach 2, 5, 9, 11, 12 i od 15 do 28, nie powinna przewyższać 100 kg.

B.

Pakowanie razem z innemi przedmiotami.

Łączne pakowanie podlega warunkom następującym:

178

(3) Przedmioty, wymienione w punktach od 9 do 15, mogą być łączone w jednem opakowaniu bądź ze sobą, bądź z przedmiotami, wymienionemi w punkcie 23 (z wyjątkiem bomb i garnków ognistych), bądź też z przedmiotami, wymienionemi w punktach od 24 do 26. Do wspólnych skrzyń zbiorczych stosuje się, stosownie do rodzaju zapakowanych do nich przedmiotów, najsurowsze z pośród postanowień cyfr marginesowych 173 i 174. Pakunki wewnętrzne powinny być dobrze ułożone w skrzyni zbiorczej, a wolne miejsca wypełnione odpowiednim materjałem pakunkowym (wełną drzewną, papierem i t. p.).

D.

Wzmianki i zaświadczenia w liście przewozowym.

182

(2) Jeżeli inny nadawca niż fabryka, która wytworzyła materjał, nadaje do dalszego przewozu całą przesyłkę lub część przesyłki, co do której przepisy wymagają zaświadczenia w liście przewozowym, to zaświadczenia takiego można nie żądać, pod warunkiem, aby nowy nadawca oświadczył, że przesyłka jest ta sama co i pierwotna, lub, że różne jej części pochodzą z przesyłki pierwotnej, którą zbadano i na którą wydano zaświadczenie, oraz że w pierwotnem opakowaniu nic nie zmieniono. Powyższe oświadczenie powinno być na żądanie udowodnione.

Zaświadczenie w liście przewozowym powinno brzmieć w formie skróconej: "Zawartość i opakowanie te same co w pierwotnej przesyłce".

E.

Środki przewozowe: ładowanie, napisy i nalepki.

G.

Próżne naczynia. Inne przepisy.

a)

Gazy zgęszczone:

b)

Gazy skroplone:

Powietrze ciekłe, tlen ciekły, azot ciekły.

______

¹) Tlen zgęszczony do 0,3 kg/cm² w workach gumowych, workach z nasyconej tkaniny lub z innych podobnych materjałów, nie jest uważany za materjał, zagrażający wybuchem i jest dopuszczony do przewozu bez ograniczeń.

²) Kapsle metalowe z kwasem węglowym (sodor, sparklet), zawierające najwyżej 25 gr ciekłego kwasu węglowego i najwyżej 1 gr cieczy na 1,34 cm³ pojemności, nie są uważane za materjały, zagrażające wybuchem, i są dopuszczone do przewozu bez ograniczeń, jeżeli kwas węglowy nie zawiera więcej niż ¹/₂% powietrza.

Małe naczynia, z ciekłym kwasem węglowym, wyrabiane ze zlewnej stali, bez szwów, mające najwyżej 220 cm³ pojemności i zawierające najwyżej 1 gr cieczy na 1,34 cm³ pojemności, nie są uważane za materjały, zagrażające wybuchem, i są dopuszczone do przewozu bez ograniczeń.

A.

Sztuki towaru: opakowanie, ograniczenie wagi, napisy i nalepki.

1.

Rodzaj naczyń.

205

(2) Naczynia powinny być sporządzone ze zlewnej stali lub ze specjalnych gatunków stali, które mają przynajmniej takie same właściwości i pod względem kruchości i wytrzymałości, jak stal zlewna.

Dozwala się jednak używać miedzi:

kiedy chodzi o następujące gazy skroplone: chlorek metylu, chlorek etylu, eter metylowy i kwas siarkawy.

Naczynia mogą być bez szwów, nitowane, spawane lub lutowane na twardo. Spawanie i lutowanie jest dozwolone tylko pod warunkiem, aby wytwórca gwarantował dobre wykonanie tej pracy; na naczynia spawane powinno się używać tylko takiej stali, która może być spawana 2 całkowitą pewnością trwałości.

Naprężenie metalu w najsłabszem miejscu nie powinno pod próbnem ciśnieniem przewyższać 2/3 granicy sprężystości.

206

(3) Mogą być również przewożone:

w mocnych rurkach szklanych z zatopionemi końcami małe ilości następujących gazów skroplonych, wymienionych w punktach 5, 6 i 7: kwas węglowy, etan i podtlenek azotu w ilości do 3 gr; amonjak, chlor i cztero-tlenek azotu - do 20 gr. kwas siarkawy i tlenochlorek węgla (fosgen) - do 100 gr. Rurki szklane można napełniać kwasem węglowym, etanem i podtlenkiem azotu tylko do połowy; amonjakiem, chlorem i cztero tlenkiem azotu tylko do 3/4; kwasem siarkawym i tlenochlorkiem węgla (fosgenem) tylko do ³/4. Każda rurka szklana powinna być umieszczona w zalutowanej kapsli z białej blachy, wypełnionej ziemią okrzemkową, i zapakowana w mocną skrzynię drewnianą. Do jednej skrzyni można pakować po kilka kapsli z białej blachy (patrz jednak również cyfrę marginesową 232);

pod warunkiem zachowania przepisów o stopniu napełnienia naczyń, zawartych pod cyfrą marginesową 225, gazy skroplone, wymienione w punkcie 8 (w ilościach do 150 gr) - w mocnych rutkach szklanych lub metalowych, tak zamkniętych, aby gaz nie mógł się ulatniać. Rurki powinny być dobrze unieruchomione w mocnych skrzynkach drewnianych lub w skrzynkach z mocnej tektury. Jedna skrzynka może zawierać do 600 gr płynu. Do opakowania skrzynek należy używać mocnych skrzyń drewnianych, które, jeżeli płynu jest więcej niż 5 kg, powinny być wyłożone spawaną blachą. Waga brutto jednej skrzyni nie powinna przewyższać 60 kg, a jeżeli chodzi o chlorek etylu i perfumy Lance - 75 kg.

207

(4) Naczynia, przeznaczone do roztworów acetylenu w acetonie, wymienione w punkcie 11, powinny być całkowicie wypełnione równomiernie rozłożoną masą porowatą o drobnych porach, która:

208

(5) Do przewozu powietrza ciekłego, tlenu ciekłego i azotu ciekłego powinny być używane:

Butle szklane o podwójnych ścianach, z próżnią między niemi.

Powinny one być obłożone filcem i zamknięte zatyczką filcową w ten sposób, aby gaz mógł się ulatniać, nie wywierając wewnątrz znaczniejszego ciśnienia, lecz płynna zawartość nie mogła wyciekać. Zatyczką filcowa powinna być tak umocowana, aby nie mogła się rozluźnić w razie przechylenia lub przewrócenia butli. Każda butla lub kilka butli razem powinny być zabezpieczone od uderzeń zapomocą kosza drucianego lub innego podobnego naczynia niewywrotnego. Kosze te lub inne naczynia należy umieścić w skrzyniach metalowych lub drewnianych, obitych wewnątrz blachą, u góry otwartych, lub przykrytych tylko siatką drucianą, wiekiem dziurkowanem, bądź też zabezpieczonych w inny podobny sposób. Skrzynie metalowe lub drewniane powinny być w dolnej swej części zupełnie szczelne aż do takiej wysokości, aby w razie rozbicia się butli płyn nie mógł wyciekać nazewnątrz. Do skrzyń z ciekłem powietrzem i z ciekłym tlenem nie wolno wkładać łatwo zapalnych materjałów pakunkowych; dozwolone są takie materjały, jak filc lub wełna,

Naczynia z innego materjału.

Mogą one być używane tylko pod warunkiem takiego zabezpieczenia aby nie przepuszczały ciepła i nie pokrywały się wskutek tego rosą, ani szronem. Dodatkowe opakowanie takich naczyń nie jest konieczne. Przepisy co do zamykania butli szklanych, podane pod a), stosuje się również do tych naczyń.

______

¹⁾ Zbiorniki maszyn do wyrobu lodu, zaopatrzone stale w taką ilość ciekłego kwasu siarkawego lub ciekłego amonjaku jaka jest niezbędna przy ich pracy, nie są uważane za materjały, zagrażające wybuchem, i są dopuszczone do przewozu bez ograniczeń, jeżeli ilość kwasu siarkawego lub amonjaku nie przewyższa 20 l.

²⁾ Mieszaniny bromku metylu i bromku etylenu, zawierające według wagi najwyżej 50% bromku metylu, nie są uważane za materjał zagrażający wybuchem i są dopuszczone do przewozu bez ograniczeń.

³⁾ Woda amonjakalna, zawierająca według wagi najwyżej 35% amonjaku, i napoje, zawierające kwas węglowy, nie są uważane za materjały, zagrażające wybuchem, i są dopuszczone do przewozu bez ograniczeń.

⁴⁾ Naczynia ze zgęszczonym tlenem, umocowywane w zbiornikach do przewożenia ryb, są również dopuszczone do przewozu, jeżeli nie są hermetycznie zamknięte, lecz zaopatrzone w urządzenia do powolnego wypuszczania tlenu.

2.

Osprzęt naczyń.

209

(1) Każde naczynie metalowe, które służy do przewozu gazów zgęszczonych, skroplonych lub rozpuszczonych pod ciśnieniem (z wyjątkiem powietrza ciekłego, tlenu ciekłego i azotu ciekłego), powinno posiadać najwyżej dwa otwory, nie licząc ani włazu, jeżeli ten jest zamykany samozamykającą się pokrywą, ani niezbędnego otworu, do usuwania produktów zgęszczenia. Na tych otworach powinny się znajdować wszystkie urządzenia do napełniania i opróżniania, składające się z zaworów płaskich lub stożkowych. Zasuwy i kurki nie są dozwolone.

W naczyniach do rozpuszczonego acetylenu dozwala się stosować zawory zamykające z kryzą do połączeń.

210

(2) Spoiny naczyń i zamknięcia powinny być zupełnie szczelne i wykonane z materjałów, na które zupełnie nie działają przewożone towary. W szczególności, jeżeli chodzi o rozpuszczony acetylen, to części metalowe urządzeń zamykających nie powinny zawierać więcej niż 70% miedzi. Jeżeli chodzi o naczynia z fluorkiem boru albo z amonjakiem skroplonym lub rozpuszczonym w wodzie, to nie są dozwolone zawory miedziane ani zawory z innych metali lub spławów, na które działa fluorek boru lub amonjak.

Materjałów, zawierających tłuszcze lub oliwę zabrania się używać do uszczelnienia spoin lub utrzymania urządzeń zamykających w naczyniach, używanych do przewozu tlenu, cztero-tlenku azotu, podtlenku azotu i zgęszczonego powietrza.

211

(3) Zawory powinny mieć żelazne przykrywki ochronne z jednym lub kilku otworami; naczynia miedziane mogą mieć przykrywki miedziane. Zawory, umieszczone wewnątrz szyi naczynia i chronione wkręconym dobrze obsadzonym korkiem metalowym, mogą nie mieć przykrywek.

W naczyniach do gazu olejowego, gazu mieszanego i amonjaku, rozpuszczonego w wodzie, mogą być używane zamiast zaworów wkręcane korki metalowe; powinny one zamykać naczynie tak szczelnie, aby nie można było poczuć zapachu jego zawartości.

212

(4) Naczynia cylindryczne z gazami zgęszczonemi lub skroplonemi, albo z acetylenem, rozpuszczonym pod ciśnieniem, które nie są umieszczone w skrzyniach i mogą być stawiane pionowo, powinny być, jeżeli wymagają tego przepisy obowiązujące kraju nadania, zaopatrzone w urządzenia zewnętrzne, zabezpieczające je od toczenia się. Urządzenia takie nie mogą tworzyć jednej całości z przykrywami ochronnemi. Przepisy te nie dotyczą naczyń dużych, zaopatrzonych w specjalne obręcze, i których pojemność jest nie mniejsza niż 100 l i nie większa niż 500 l¹). Są one dozwolone tylko wtedy, kiedy chodzi o gazy, wymienione w punktach 6, 7, 8 i 10.

3.

Cechowanie i napisy na naczyniach.

213

(1) Naczynia metalowe, zawierające gazy, wymienione w punktach od 1 do 8, 10 i 11, powinny posiadać bardzo widoczne i trwałe napisy następujące:

214

(2) Na naczyniach nowych przepisowe napisy mogą być wyryte tylko na pogrubionej części ich ścianki; co się tyczy rurek, to wymiary napisów powinny pozwalać na ich wyrycie na wzmocnionej szyjce butli.

Nieważnych już napisów, wyrytych na naczyniach, nie wolno usuwać, gdyby z tego powodu grubość ścianki miała się zmniejszyć poniżej dozwolonego minimum. Napisy można usuwać lub zmieniać tylko po zupełnem opróżnieniu i oczyszczeniu naczyń, oraz za pozwoleniem rzeczoznawcy, uznanego przez właściwą władzę. Rzeczoznawca, przed ponownem użyciem takich naczyń, powinien je zbadać i poddać nowej próbie.

4.

Urzędowe badanie naczyń.

217

(2) Ciśnienie wewnętrzne, któremu są poddawane naczynia przy wodnej próbie na ciśnienie, powinno wynosić:

218

(3) Próba ciśnienia powinna być ponawiana:

219

(4) Naczynia, które służą do przewozu acetylenu rozpuszczonego, powinny być sprawdzane co dziesięć lat. Sprawdzanie takie powinno się rozciągać na stan zewnętrzny naczynia i stan masy porowatej (rozluźnienie, opadnięcie). Jeżeli nie można zbadać naczyń zdejmując masę porowatą, to należy to uczynić rozcinając na. próbę odpowiednią ilość naczyń i starannie badając ich wnętrze tak co do rdzy, jak i co do zmian, zachodzących w materjale naczyń i w masie porowatej.

225

(4) Najwyższe dozwolone obciążenie naczyń, które służą do przewozu gazów skroplonych, wymienionych w punktach 5, 6, 7 i 8, wynosi:

						litra
do	kwasu węglowego	1	kg	płynu	na	1,34	)
"	gazu olejowego i t. zw. gazu Z	1	"	"	"	2,50	)
"	propylenu	1	"	"	"	2,25	)
"	podtlenku azotu	1	"	"	"	1,34	)
"	etylenu	1	"	"	"	3,50	)
"	etanu	1	"	"	"	3,30	)
"	amonjaku	1	"	"	"	1,88	)
"	butadienu	1	"	"	"	1,85	)
"	tlenochlorku węgla (fosgenu)	1	"	"	"	0,80	)
do	chloru	1	"	"	"	0,80	)
"	kwasu siarkawego	1	"	"	"	0,80	)pojemności
"	czterotlenku azotu	1	"	"	"	0,80	}naczynia
"	chlorku metylu	1	"	"	"	1,25	)
"	chlorku etylu	1	"	"	"	1,25	)
"	tlenku etylenu	1	"	"	"	1,30	)
"	eteru metylowego	1	"	"	"	1,65	)
"	metyloaminy	1	"	"	"	1,70	)
"	etyloaminy	1	"	"	"	1,70	)
"	chlorowodoru	1	"	"	"	1,75	)
"	chlorku winylu	1	"	"	"	1,26	)
"	bromku metylu	1	"	"	"	0,70	)
"	t. zw. gazu	1	"	"	"	1,34	)
"	propanu	1	"	"	"	2,35	)
"	butanu	1	"	"	"	1,92	)
"	izobutanu	1	"	"	"	2,05	)

226

(5) Co do gazów, rozpuszczonych pod ciśnieniem w płynie, należy przestrzegać następujących przepisów:

Najwyższe dozwolone ciśnienie zawartego w naczyniu acetylenu, rozpuszczonego w acetonie, wymienionego w punkcie 11, wynosi w temperaturze 15° C po osiągnięciu równowagi, 15 kg/cm².

Normalna ilość rozczynnika w temperaturze, sprowadzonej do 15° C powinna być taka, ażeby powiększenie się jego objętości wskutek wchłonięcia acetylenu przy ciśnieniu znajdującej się w naczyniu zawartości pozostawiło wewnątrz porowatej masy przestrzeń wolną, równą co najmniej 15% objętości wody, jaką może pomieścić naczynie.

227

(6) Dobry stan naczyń powinien sprawdzić przed każdem napełnieniem rzeczoznawca fabryki, w której odbywa się napełnianie. Pozostałości, jakie mogły się nagromadzić w naczyniu, należy usunąć. Potrzeba oczyszczenia zachodzi przedewszystkiem wtedy, kiedy wstrząsanie próżnemi naczyniami pozwoli stwierdzić w nich obecność części stałych. Naczyń z wadliwemi lub niedostatecznemi napisami, dotyczącemi kontroli, oraz takich, których wypróbowanie (patrz cyfry marginesowe od 213 do 221), nie może być udowodnione w sposób, nie nasuwający wątpliwości, nie należy napełniać bez uprzedniego sprawdzenia.

6.

Napisy i nalepki na sztukach.

B.

Pakowanie razem z innemi przedmiotami.

C.

Przewóz.

D.

Wzmianki i zaświadczenia w liście przewozowym.

E.

Środki przewozowe: ładowanie, napisy i nalepki.

236

(1) Do przewozu należy używać:

Jeżeli chodzi o gazy, wymienione w punktach od 1 do 4:

wagonów krytych. Wagonów niekrytych używa się wtedy, kiedy towar nadano do przewozu w wozach, specjalnie urządzonych do ruchu na drogach kołowych i przykrytych całkowicie oponami lub drewnianemi pudłami ochronnemi.

Do przewozu gazu wodnego, gazu mieszanego, wymienionych w punkcie 2, gazu olejowego (gazu tłustego), wymienionego w punkcie 3, i gazu kopalnianego, wymienionego w punkcie 4, można również używać wagonów niekrytych; od kwietnia do października włącznie wagony te powinny być jednak całkowicie przykrywane oponami, jeżeli naczynia nie są umieszczone w skrzyniach drewnianych.

Do przewozu tlenu i wodoru, wymienionych w punkcie 4, można również używać wagonów niekrytych w okresie czasu od listopada do marca włącznie.

239

(4) a) Naczynia wagonów - zbiorników, przeznaczone do przewożenia gazów zgęszczonych lub skropionych pod ciśnieniem, mogą być umocowane w wagonie na stałe lub też mogą być ruchome. Jako "naczynie ruchome" rozumie się naczynia tak zbudowane, aby pasowały do specjalnych urządzeń wagonu, lecz mogły być wyjęte tylko po rozebraniu tych urządzeń, które służą do ich umocowania w wagonie.

Naczynia powinny być tak ułożone, aby się nie mogły przesuwać. Ilość naczyń w jednym wagonie nie jest ograniczona.

Kurki naczyń ruchomych, które można przetaczać, powinny być zaopatrzone w przykrywki ochronne.

Części, należące do osprzętu naczyń wagonów - zbiorników, powinny być tak wykonane, aby nie mogły uszkodzić się w czasie przewozu wskutek normalnego zużycia.

Naczynia wagonów - zbiorników nie powinny posiadać zaworów bezpieczeństwa.

Urządzenia zamykające naczynia wagonów-zbiorników powinny być tak umieszczone, aby nie mogły ich poruszać osoby niepowołane.

Do naczyń tych mają zastosowanie przepisy, podano pod cyframi marginesowemi 205, 209, 210, 211, 212 - ostatnia cyfra stosuje się tylko do naczyń ruchomych pojemności nie mniejszej niż 100 1, 213 - do wszystkich naczyń, bez wyjątku co do przykrywki ochronnej, zawartego w ustępie a) - 214, od 216 do 228, 243 i 244.

Sprawdzanie wewnętrzne naczyń wagonów-zbiorników powinno być dokonywane w tych samych terminach, jakie są przewidziane dla prób ciśnienia.

Wagony-zbiorniki powinny być tak zbudowane, aby naczynia były elektrycznie uziemione.

b) Naczynia wagonów - zbiorników, które służą do przewozu gazów skroplonych, mające formę cylindryczną i długość powyżej 3,50 m, powinny posiadać przegrody z otworami do tłumienia falowania, dzielące je na przedziały, nie dłuższe niż 3,50 m.

Naczynia wagonów-zbiorników, przeznaczone do przewozu gazów skroplonych, wymienionych w punktach 5, 6 i 7, powinny być zabezpieczone od działania promieni słonecznych tak, ażeby temperatura ich zawartości w żadnym razie nie mogła przewyższać 50° C. Zabezpieczenie to powinno być tak wykonane, aby umożliwiało łatwe kontrolowanie urządzeń do napełniania i opróżniania, oraz rur zbierających.

Wagonów - zbiorników nie dozwala się jednak używać do przewozu tlenochlorku węgla (fosgenu), wymienionego w punkcie 6.

c) Jeżeli wagon ma kilka naczyń na stałe w nim umocowanych i jeżeli naczynia te są używane do przewozu gazów zgęszczonych, nie przedstawiających niebezpieczeństwa dla organów oddechowych, to opatrywanie każdego zbiornika urządzeniami do napełniania i opróżniania nie jest konieczne; wystarcza, aby wszystkie zbiorniki miały połączenie ze wspólną rurą opatrzoną takiemi urządzeniami.

Jeżeli chodzi o gazy zgęszczone, przedstawiające niebezpieczeństwo dla organów oddechowych, to każdy zbiornik musi być oddzielony zaworem. Wspólna rura, jeśli się z niej korzysta, powinna wychodzić na wolne powietrze i nie może posiadać żadnego zamknięcia.

Jeżeli wagon - zbiornik ma kilka naczyń na stałe w nim umocowanych i jeżeli naczynia te są używane do przewozu gazów skroplonych, to powinny one być tak urządzone, aby nie mogły być odosobniane każde oddzielnie zapomocą zaworów, lecz powinny mieć ze sobą połączenie w postaci wspólnej rury lub innego podobnego urządzenia.

Do naczyń ruchomych nie wolno używać rur wspólnych.

G.

Naczynia próżne. Inne przepisy.

Ie.

Materjały, wytwarzające w zetknięciu z wodą gazy zapalne lub podtrzymujący palenie1)

Do przewozu dopuszcza się tylko materjały następujące:

A.

Sztuki towaru: opakowanie, ograniczenie wagi, napisy i nalepki.

265

(2) Naczynia, zawierające materjały, wymienione w punktach 1 i 2, powinny być umieszczone w opakowaniach ochronnych, mianowicie:

butle szklane z małerjałami, wymienionemi w punkcie 1, lub naczynia z materjałami, wymienionemi w punkcie 3, - w skrzyniach drewnianych, wyłożonych wewnątrz blachą żelazną (pokrytą lub niepokrytą ołowiem), albo też białą blachą tak szczelnie, aby woda nie mogła przenikać. Butle szklane, pakowane w takie skrzynie, należy dobrze ustawiać w suchej ziemi okrzemkowej lub innym podobnym materjale niepalnym, Butle szklane, zawierające nie więcej niż 250 gr. mogą być pakowane zamiast do skrzyń drewnianych, do pudełek z blachy żelaznej, pokrytej lub niepokrytej ołowiem, albo też do pudełek z białej blachy, z trwałem i szczelnem zamknięciem.

Naczynia z białej blachy z nadtlenkiem sodu, wymienionym w punkcie 3, nadawane do przewozu jako przesyłki wagonowe, mogą być także wkładane do żelaznych koszów ochronnych.

Opakowanie ochronne nie jest konieczne:

Do materiałów, wymienionych w punkcie 1, jeżeli są one dobrze zapakowane do mocnych beczek (bębnów) żelaznych ze szczelnem zamknięciem.

Do materjałów, wymienionych w punkcie 3, w razie użycia mocnych i szczelnych beczek żelaznych, otoczonych na bokach i dnach osłoną drewnianą, mającą co najmniej 2,5 cm grubości, mocno przytwierdzoną obręczami i narożnikami z taśmowego żelaza.

E.

Środki przewozowe: lądowanie, napisy i nalepki.

KLASA II.

MATERJAŁY SAMOZAPALNE1)

Dopuszcza się do przewozu tylko materjały następujące:

288

8. a) Następujące materiały, nasycone tłuszczem, pokostem lub oliwą: wełna, włosy, wełna sztuczna, bawełna, bawełna sztuczna, jedwab, len, konopie, juta - w stanie surowym, w postaci odpadków przędzalnianych i tkackich, gałganów lub pakuł, pod warunkiem, aby były suche²); pozatem wełna, która była używana do czyszczenia, i pakuły (szmaty do czyszczenia);

Wyroby z powyższych materiałów, nasycone tłuszczem, pokostem lub oliwą, w stanie suchym, np. opony, wyroby powroźnicze, pasy napędowe z bawełny lub konopi, nicielnice tkackie i uprzężne, nici i przędza, wyroby siatkowe (sieci rybackie natłuszczone i t. p. ²)

______

¹) Fosfor bezpostaciowy (czerwony), trójsiarczek fosforu, związki fosforu z metalami, np fosforek żelaza i fosforek miedzi nie są uważane za materiały samozapalne i są dopuszczone do przewozu bez ograniczeń.

Dotyczy to również osłon i płyt z napęczniałego korka, wyrabianych pod ciśnieniem, z dodaniem lub bez dodania smoły lub podobnych materiałów.

²) Materjały te nie podlegają przepisom niniejszej klasy, jeżeli są w takim stanie, który wyłącza wszelkie niebezpieczeństwo samozapalenia się i jeżeli nadawca potwierdzi ten stan umieszczając w liście przewozowym następujące oświadczenie: "Materjał niesamozapalny".

296

16. Pył węgla kamiennego³), brunatnego, koksu z węgla brunatnego i z torfu, sztucznie wytworzony (np. zapomocą rozpylania lub innego postępowania) oraz zwęglony koks z węgla brunatnego zobojętniony (t. j. uczyniony mniej podatnym do samozapalania się).

______

¹) Materjały te nie podlegają przepisom niniejszej klasy, jeżeli są w takim stanie, który wyłącza wszelkie niebezpieczeństwo samozapalenia się, i jeżeli nadawca potwierdzi ten stan, umieszczając w liście przewozowym następujące oświadczenie "Materjał niesamozapalny".

²) Małe ilości pyłu i proszku aluminiowego lub cynku, opakowane w sposób przyjęły w handlu, np. razem z pokostem do wyrabiania farb z bronzu, są dopuszczone do przewozu bez ograniczeń.

³) Pył naturalny, otrzymany jako pozostałość przy wydobywaniu węgla, koksu lub torfu, nie jest uważany za materjał samozapalny, objęty zał. I, i jest dopuszczony do przewozu bez ograniczeń.

Przepisy o przewozie.

A.

Sztuki towaru: opakowanie, ograniczenie wagi, napisy i nalepki.

297

(1) Materjały, wymienione w punktach 1 i 2, powinny być zapakowane w trwałe, szczelne i dobrze zalutowane puszki z białej blachy, które należy dobrze ułożyć w mocnej i dobrze zamkniętej skrzyni drewnianej.

Przy przewozie zwyczajnego fosforu, wymienionego w punkcie 1, obowiązują jeszcze następujące przepisy:

W naczyniu musi on być zawsze zanurzony w wodzie.

Może on być również zapakowany w mocne, szczelne i dobrze zamknięte beczki z blachy żelaznej. Waga beczki tego rodzaju nie powinna przewyższać 300 kg. Beczki, ważące więcej niż 100 kg, powinny mieć obręcze przy dnach i obręcze do przetaczania.

Ilości, nie przewyższające 250 gr. mogą być również umieszczone w mocnych, hermetycznie zamkniętych naczyniach szklanych, które powinien trzymać mocno w szczelnych naczyniach z blachy odpowiedni materjał pakunkowy; naczynia te powinny być dobrze ułożone w zewnętrznem opakowaniu drewnianem.

Co do przewozu fosforu zwyczajnego w wagonach-zbiornikach, patrz cyfrę marginesową 318.

Do materjałów, wymienionych w punkcie 2, w ilościach najwyżej 2 kg, zamiast naczyń z białej blachy, można używać butli szklanych lub dzbanów, które również powinny być zapakowane do mocnej, dobrze zamkniętej skrzyni drewnianej,

299

(3) Materjały, wymienione w punkcie 4, należy pakować w mocne i szczelne naczynia szklane, gliniane (kamionkowe i t. p.), lub metalowe, zatapiane w ogniu lub zaopatrzone w równie pewne zamknięcie hermetyczne.

Naczynia mogą być napełnione najwyżej do 90% ich pojemności.

Naczynia szklane lub gliniane należy pojedynczo lub po kilka razem umieszczać w mocnych naczyniach blaszanych, przesypując popiołem, lub suchą ziemią okrzemkową, które powinny być następnie hermetycznie zalutowane.

Naczynia metalowe należy dobrze układać pojedynczo lub po kilka razem w innych mocnych naczyniach, (koszykach z łoziny lub koszach metalowych, fasach lub skrzyniach), dodając odpowiednich materiałów pakunkowych. Otwarte opakowania zewnętrzne powinny mieć pokrywy ochronne, które - jeżeli są ze słomy, sitowia, trzciny lub podobnego łatwopalnego materjału - powinny być przesycone rozczynem gliny, mlekiem wapiennem lub t. p. z dodaniem szkła wodnego.

311

(15) Każdą sztukę towaru, zawierającą materjały, wymienione w punktach od 1 do 4, należy opatrzyć nalepką według wzoru Nr. 3.

Oprócz tego:

B.

Pakowanie razem z innemi przedmiotami.

312

Materjały niżej wymienione, mogą być pakowane razem z innemi przedmiotami do mocnego, szczelnego i dobrze zamykanego naczynia drewnianego pod następującemi warunkami:

pył i proszek aluminjowy lub cynkowy oraz mieszaniny pyłu i proszku aluminiowego z pyłem i proszkiem cynkowym wymienione w punkcie 12, w ilościach, nie przewyższających 1 kg, powinny być zapakowane w naczynia szklane lub pudełka blaszane dobrze zamknięte. Naczynia, szklane należy nadto ułożyć starannie w szczelnych pudełkach blaszanych lub tekturowych, wypełniając miejsca wolne ziemią okrzemkową.

Materjały, wymienione w punkcie 12, nie powinny być jednak pakowane razem z kwasami, ługami alkalicznemi ani leż z płynami wodnistemi.

D.

Wzmianki i zaświadczenia w liście przewozowym.

E.

Środki przewozowe, ładowanie, napisy i nalepki.

317

(1) Do przewozu należy używać:

jeżeli chodzi o materjały, wymienione w punkcie 4, - wagonów niekrytych; drobne ilości do 10 kg mogą być także ładowane do wagonów krytych; sztuki towaru należy dobrze ustawiać w wagonach, a kosze i faski otwarte powinny być przymocowane do ścian; nie należy układać ich jedne na drugie; naczynia, któreby doznały uszkodzenia podczas przewozu, należy niezwłocznie wyładować, a te, których nie można będzie w krótkim czasie naprawić, będą mogły być sprzedane bez dalszych formalności na rachunek nadawcy wraz z zawartością, która w nich pozostała;

G.

Próżne naczynia. Inne przepisy.

KLASA III.

MATERJAŁY ZAPALNE.

IIIa.

Ciecze palne.1)

Ciecze niżej wymienione oraz ich sztuczne mieszaniny płynne lub jeszcze ciastowate w temperaturze poniżej 15º C, podlegają warunkom specjalnym:

331

1. Ciecze palne, które ani same, ani w swych palnych częściach płynnych nic dają się zmieszać z wodą, których punkt zapłonienia leży poniżej 21° C²) i które zawierają ogółem nie więcej niż 30% ciał stałych³) w zawiesinie, lub rozpuszczonych i pozostających w zawiesinie. Do tej kategorji należą zwłaszcza: ropa naftowa i inne oleje surowe, jako też lotne dystylaty ropy naftowej, smoły z węgla kamiennego, z węgla brunatnego, łupkowej, drzewnej i torfowej, jak np. benzyna, benzol, eter naftowy i toluol; produkty zgęszczenia gazu ziemnego (gazolina); acetat etylowy (ester octowy); eter etylowy i różne inne etery i estry; kolodjum; dwusiarczek węgla.

332

2. Ciecze palne, które ani same, ani w swych palnych częściach płynnych nie dają się zmieszać z wodą, których punkt zapłonienia leży poniżej 21º C²) i które zawierają ogółem więcej niż 30% ciał stałych³) w zawiesinie, lub rozpuszczonych i pozostających w zawiesinie. Do tej kategorji należą zwłaszcza: niektóre farby do skór i do rotograwiury (Tiefdruck), pewne lakiery i roztwory kauczuku (gumy).

333 3. Ciecze palne, które ani same, ani w swych palnych częściach płynnych nie dają się zmieszać z wodą, których punkt zapłonienia leży pomiędzy 21° C a 5º C ¹) i które zawierają ogółem nie więcej, niż 30% ciał stałych ³) w zawiesinie, lub rozpuszczonych i pozostających w zawiesinie. Do tej kategorji należą zwłaszcza: terpentyna, surogat terpentyny, nafta do oświetlania, nafta do ogrzewania, benzyna ciężka, której punkt zapłonienia leży powyżej 21º C (np. używana do wyrobu lakierów), ksylol, kumol, solvent-nafta, jak również inne średnio ciężkie dystylaty nafty, smoły z węgla kamiennego z węgla brunatnego, łupkowej, drzewnej i torfowej.

______

¹) Drobne ilości cieczy palnych w zwykłem opakowaniu handlowem, będące lub nic będące próbkami towaru (o wadze, jeżeli chodzi o ciecze, wymienione w punkcie 1, najwyżej 200 gr netto w każdej paczce) w mocnem wspólnem opakowaniu (z blachy, drzewa lub tektury), dobrze zabezpieczone od rozbicia się, nie są uważane za materjały, wymienione w zał. I, i są dopuszczone do przewozu bez ograniczeń. Również chlorowane węglowodory nie są cieczami palnemi w rozumieniu niniejszych postanowień.

²) Punkt zapłonienia określa się aparatem Abel-Pensky'ego, przeliczając na ciśnienie barometryczne 760 mm.

³) Za równoznaczne ciałom stałym uważa się sykatywy, oleje zgęszczone (gęste oleje lniane) lub podobne ciała, których punkt zapłonienia leży powyżej 100º C.

334

4. Ciecze palne, które ani same, ani w swych palnych częściach płynnych nie dają się zmieszać z wodą, których punkt zapłonienia leży powyżej 55º C, nie przekraczając 100° C¹) i które zawierają ogółem nie więcej niż 30% ciał stałych ²) w zawiesinie, lub rozpuszczonych i pozostających w zawiesinie. Do tej kategorji należą zwłaszcza: niektóre smoły (np. dystylowana smoła z węgla kamiennego) oraz ich dystylaty, jak np. oleje do silników spalinowych, olej sola-rowy, oleje do czyszczenia, oleje gazowe i oleje parafinowe; tetralina; nitrobenzol.

335

5. Ciecze palne, które zarówno same, jak(w swych palnych częściach płynnych dają się zmieszać z dowolną ilością wody, których punkt zapłonienia leży poniżej 21° C¹), które zawierają ogółem nie więcej niż 30% ciał stałych²) w zawiesinie, lub rozpuszczonych i pozostających w zawiesinie. Do kategorji tej należą zwłaszcza: spirytus drzewny (alkohol metylowy, metanol), alkohol (etylowy) skażony lub nie skażony i substancja, zwykle używana do skażenia alkoholu (mieszanina pirydyny i metanolu); aceton, aldehyd octowy.

Przepisy o przewozie.

A.

Sztuki towaru: opakowanie, ograniczenie wagi, napisy i nalepki.

336

(1) Do opakowania należy używać naczyń mocnych, szczelnych i dobrze zamykanych z takich materjałów (blacha żelazna lub blacha z innych metali, szkło, glina, drzewo), na które nie działa płyn, zawarty w naczyniu. Naczyń drewnianych nie wolno używać do cieczy, wymienionych w punktach 1 i 2, ani też do ksylolu i octanu amylowego. Mieszaniny, zawierające w rozczynie kauczuk (gumę) lub podobne materjały, można natomiast pakować również do mocnych beczek dębowych z żelaznemi obręczami

Co do przewozu w wagonach - zbiornikach patrz cyfrę marginesową 346.

______

¹) Punkt zapłonienia określa się aparatem Abel Pensky'ego, przeliczając na ciśnienie barometryczne 760 mm,

²) Za równoznaczne ciałom stałym uważa się sykatywy, oleje zgęszczone (gęste oleje lniane) lub podobne ciała., których punkt zapłonienia leży powyżej 100° C.

337

(2) Naczynia z białej blachy z cieczami palnemi, wymienionemi w punkcie 1, których waga brutto przewyższa 20 kg, oraz naczynia szklane lub kamionkowe 'należy starannie układać pojedynczo lub po kilka razem w innych mocnych naczyniach (koszykach z łoziny lub koszach metalowych, fasach lub skrzyniach), dodając odpowiednich materjałów pakunkowych. Naczynia zewnętrzne, z wyjątkiem skrzyń, powinny posiadać mocne i dobre uchwyty.

Otwarte naczynia zewnętrzne powinny mieć pokrywę ochronną, a jeżeli ta jest ze słomy, sitowia, trzciny lub podobnego łatwopalnego materjału, to powinna być nasycona rozczynem gliny, mlekiem wapiennem i t. p., z dodaniem szkła wodnego. Waga brutto takiej sztuki nie może przewyższać 75 kg.

Naczynia ze zwyczajnej blachy żelaznej, zawierające eter etylowy lub dwusiarczek węgla, powinny być zawsze w ten sam sposób starannie ułożone w naczyniach zewnętrznych tego rodzaju (nawet kiedy chodzi o ilości mniejsze od 20 kg). Naczynia zewnętrzne nie są jednak konieczne, jeżeli eter etylowy lub dwusiarczek węgla jest zapakowany w spawane szczelne i dobrze zamknięte naczynia z mocnej blachy żelaznej.

Naczynia z białej blachy z zawartością, ważącą więcej niż 5 kg, powinny mieć spojenia zafalcowane i zalutowane.

340

(5) Zbiorniki pojazdów z napędem silnikowym mogą nawet przy przewozie w wagonach krytych zawierać materjał pędny pod warunkiem, ażeby przewód od materjału pędnego do karburatora był zamknięty, a nadciśnienie w zbiorniku z materjałem pędnym było osłabione, i ażeby w obu wypadkach karburator był opróżniony działaniem silnika. Zbiorniki pomocnicze, dobrze przymocowane do pojazdu, mogą być również napełnione materiałem pędnym, pod warunkiem, ażeby były dobrze zamknięte.

6.

Pakowanie razem z innemi przedmiotami.

341

Materjały, niżej wymienione, mogą być pakowane razem z innemi przedmiotami w trwałe, szczelne i dobrze zamykane naczynia drewniane pod następującemi warunkami:

E.

Środki przewozowe: ładowanie, napisy i nalepki.

344

(1) Do przewozu cieczy palnych należy używać wagonów niekrytych. Wagonów krytych można jednak używać:

do cieczy, wymienionych w punkcie 1, w naczyniach, których waga brutto nie przewyższa 60 kg. Wagę tę jednak zmniejsza się do 12 kg jeżeli chodzi o dwusiarczek węgla, i do 20 kg, jeżeli chodzi o produkty zgęszczenia gazu ziemnego (gazolinę), eter etylowy, kolodjum i inne roztwory, zawierające eter etylowy; do eteru etylowego w naczyniach szklanych, których pojemność nie przewyższa 250 gr, zapakowanych starannie w mocne, dobrze zamknięte, naczynia drewniane, ważące brutto nie więcej niż 50 kg;

do cieczy, wymienionych w punktach 4 i 5 (z wyjątkiem acetonu i jego mieszanin), w naczyniach dowolnej wielkości, zapakowanych bądź oddzielnie, bądź razem z inne-mi przedmiotami. Ciecze, wymienione pod a), b) i c), można ładować do wagonu bez względu na ilość sztuk. Spojenia naczyń z blachy żelaznej powinny być w takim razie bardzo starannie za-falcowane i zalutowane. Naczynia szklane lub gliniane powinny być wtedy zapakowane w mocno zamknięte naczynie zewnętrzne z pełnemi ściankami (koszów używać nie wolno). Naczynia pojedyncze, dopuszczone do przewozu w wagonach krytych, mogą być umieszczane także we wspólnych naczyniach, których waga brutto nie może przewyższać 100 kg. Pojedyncze naczynia powinny być zabezpieczone od wszelkich poruszeń we wspólnem naczyniu zewnętrznem;

345

(2) Oprócz tego, co do cieczy, wymienionych w punktach 1 i 2, jak również co do acetonu i jego mieszanin, wymienionych w punkcie 5, obowiązują przepisy następujące:

346

(3) Naczynia wagonów-zbiorników powinny być dobrze zamknięte i szczelne. Oprócz tego należy przestrzegać przepisów następujących:

G.

Próżne naczynia. Inne przepisy.

IIIb.

Materiały zapalne w stanie stałym.

Następujące materjały są dopuszczone do przewozu pod pewnemi warunkami:

356

1. Materjały, które mogą łatwo zapalić się od iskier parowozu, jako to: siano, węgiel drzewny w kawałkach, mączka drzewna, wióry drzewne (również trociny), obrzynki drewniane i celuloza drzewna, włókna drzewne, stary papier i odpadki papieru, włókna papierowe, trzcina (z wyjątkiem trzciny hiszpańskiej), materjały włókiennicze pochodzenia roślinnego i ich odpadki, słoma (również kukurydzowa, ryżowa i lniana), korek sproszkowany i drobne odpadki korkowe, wreszcie siarka z wyjątkiem siarki lanej.

A.

Sztuki towaru: opakowanie, ograniczenie wagi, napisy i nalepki.

361

(2) Celuloid w płytach, arkuszach, prętach lub rurkach, wymieniony w punkcie 3, powinien być zapakowany w trwałe, szczelne, dobrze zamknięte naczynia drewniane lub ujęty w paki (bele) przez owinięcie trwałym, miękkim papierem pakowym (w rodzaju papieru "wzmocnionego") ; opakowanie papierowe powinno być:

363

(4) Odpadki celuloidu i filmów celuloidowych należy pakować:

364

(5) Materjały, wymienione w punkcie 4, należy pakować do pudełek tekturowych lub naczyń z innych odpowiednich materjałów, których zawartość nie powinna przewyższać 2 kg, w ten sposób, aby podczas przewozu ilość wody, jaką zawiera przesyłka nie mogła spaść poniżej 10%. Tak opakowane należy dobrze umocować w mocnych, szczelnych i dobrze zamkniętych skrzyniach drewnianych. Jedna skrzynia nie może zawierać więcej niż 25 kg nadtlenku (peroxydu albo superoxydu) benzoilu.

______

¹) T. j. surowice filmowy bez emulsji.

²) Filmy niewyświetlone nie są uważane za przedmioty, wymienione w załączniku I, i są dopuszczone do przewozu bez ograniczeń, jak również filmy wyświetlone (wywołane lub niewywołane) w zwykłem handlowem opakowaniu, t. j. przynajmniej w mocnych, szczelnych pudełkach drewnianych, blaszanych lub z twardej tektury, zapakowanych następnie do trwałych skrzyń drewnianych, jeżeli taki sposób ich opakowania nadawca zaświadczy w liście przewozowym.

³) Nadtlenku (peroxydu albo superoxydu) benzoilu, zawierającego mniej niż 10% wody, nie dopuszcza się do przewozu; zawierający 26% wody i więcej, nie jest uważany za materjał, wymieniony w zał. I, i jest dopuszczony do przewozu bez ograniczeń.

E.

Środki przewozowe: ładowanie, napisy i nalepki.

368

Do przewozu należy używać:

KLASA IV.

MATERJAŁY TRUJĄCE.1)

Następujące materjały są dopuszczone do przewozu pod pewnemi warunkami:

______

¹) Materjały trujące, należące do klasy IV, z wyjątkiem kwasu cyjanowodorowego, wymienionego w punkcie 13,, są dopuszczone do przewozu bez ograniczeń pod warunkiem, aby były umieszczone w naczyniach blaszanych lub szklanych, dobrze zamkniętych, starannie otulonych wełną drzewną i zapakowanych do szczelnie zalutowanych naczyń blaszanych, które zkolei są zapakowane do mocnych skrzyń drewnianych.

Preparaty, należące do klasy IV, z wyjątkiem kwasu cyjanowodorowego, wymienionego w punkcie 13, przeznaczone do badań naukowych lub celów farmaceutycznych i nadawane w ilościach, nie przewyższających 1 kg każdego z materjałów, zapakowane do naczyń szklanych lub glinianych ze szczelnem zamknięciem, a następnie ułożone starannie w mocnych, szczelnych i dobrze zamkniętych skrzyniach drewnianych, nie są uważane za materjały, wymienione w załączniku I, i są dopuszozone do przewozu bez ograniczeń.

381

6. Preparaty metaliczne trujące:

Sole talja i ich preparaty,

______

¹⁾ Materiały trujące stara, przeznaczone do ochrony roślin, nadawane do przewozu w Formie mieszanin, gotowych do użycia, w drobnych ilościach do 5 kg, zapakowane w torby papierowe, a następnie w trwale i szczelne opakowanie tekturowe z napisem. "Preparaty trujące, przeznaczone do ochrony roślin", nie są uważane za materiały wymienione w załączniku 1, i są przewożone bet ograniczeń.

²⁾ Brykiety z żelazokrzemu i manganokrzemu, bez względu na ilość zawartego w nich krzemu, nie są uważane za przedmioty, wymienione w załączniku I, i są dopuszczone do przewozu bez ograniczeń.

³⁾ Roztworów wodnych, zawierających przeszło 30% kwasu cyjanowodorowego, nie dopuszcza się do przewozu.

A.

Sztuki towaru: opakowanie, ograniczenie wagi, napisy i nalepki.

389

(1) Naczynia do pakowania materiałów, wymienionych w punktach 1 i od 3 do 12, powinny być mocne, szczelne i tak zamykane, aby zawartość nie mogła z nich ani wyciekać, ani wysypywać się, ani rozpylać.

W razie użycia naczyń szklanych lub glinianych, jeżeli jest ono dozwolone, waga brutto jednej sztuki nie może przewyższać 75 kg.

______

¹) Kwasu cyjanowodorowego w innej postaci, z wyjątkiem roztworów wodnych kwasu cyjanowodorowego, wymienionych w punkcie 5, jak również naczyń z kwasem cyjanowodorowym, napełnionych wcześniej niż przed 12 miesiącami, nie dopuszcza się do przewozu.

390

(2) Materjały, wymienione w punktach 1 i 3, należy pakować:

w beczki cylindryczne (bębny) z blachy Żelaznej, mającej co najmniej 0,6 mm grubości, z pokrywą przylutowaną lub przykręcaną, z krążkiem uszczelniającym oraz z obręczami do przetaczania. Dna beczek powinny być dookoła połączone mocno ze ściankami szwem, zabezpieczonym mocną obręczą do przetaczania. Zamiast takich beczek cylindrycznych mogą być używane inne, z mocnej blachy falistej tej samej grubości, lub z blachy, wzmocnione w walcowanemi obręczami. Obręcze do przetaczania nie są konieczne, jeżeli dna beczek są połączone ze ściankami podwójnym szwem zalutowanym. Waga brutto tych beczek cylindrycznych nie może przewyższać 150 kg,

albo

w beczki podwójne z suchego i mocnego drzewa, ściśnięte obręczami, lub w tak samo zrobione skrzynie podwójne z obręczami, przyczem naczynia wewnętrzne powinny być wyłożone gęstym materjałem. Zamiast drewnianych naczyń wewnętrznych, wyłożonych tkaniną, można użyć bądź naczyń blaszanych, zalutowanych lub zaopatrzonych w dobre zamknięcie zapomocą krążka uszczelniającego, bądź też naczyń szklanych albo glinianych. Naczynia szklane i gliniane należy dobrze zapakować w inne naczynia z odpowiednim materjałem pakunkowym. Przy zachowaniu tych warunków, kilka naczyń można łączyć w jedną sztukę towaru.

Preparaty arsenowe stałe, przeznaczone do ochrony roślin, wymienione w punkcie 1, można również pakować:

w podwójne beczki, w których ściany wewnętrzne należy wysłać ścisłym i wytrzymałym papierem lub przesłonić torbą z takiego papieru,

albo

w podwójne torby ze ścisłego wytrzymałego papieru, których zawartość nie powinna przewyższać 12 ¹/₂ kg. Torby powinny być zapakowane, oddzielnie lub po kilka, w mocny papier i ściśle ułożone w mocnej skrzyni, szczelnie wyłożonej trwałym papierem. Wysłanie papierem można zastąpić, używając innej szczelnej osłony papierowej,

albo

w pudełka tekturowe szczelnie zamykane, które powinny być starannie ułożone w mocnej skrzyni.

W razie nadania do przewozu w przesyłce wagonowej preparaty arsenowe stałe, przeznaczone do ochrony roślin, można również pakować:

w mocne naczynia drewniane, szczelne i dobrze zamykane (skrzynie lub beczki zwyczajne), przyczem zawartość powinna być skutecznie zabezpieczona od wysypywania się przez wyłożenie szczelną i nieprzerwaną podwójną warstwą mocnego papieru,

lub

w paczki, których waga netto nie przewyższa 25 kg, umieszczane w dobrze zamkniętych torebkach z trwałego i mocnego papieru, wzmocnionych lub z podszewką; torebki należy umieszczać i dobrze zamykać w mocnych workach z juty lub innego podobnego materjału, wyłożonych mocnym i ścisłym papierem marszczonym, mocno połączonym z workami.

391

(3) Materjały, wymienione w punkcie 2, należy pakować w stanie zupełnie suchym w dobrze spojone trwałe naczynia drewniane lub metalowe, sporządzone w sposób, pozwalający na wydobywanie się gazów. Materjały proszkowate i ziarniste wolno także pakować w worki z trwałej, ścisłej tkaniny, przepuszczającej gazy. Przesyłki, przechodzące z kolei żelaznej na statek i odwrotnie, dozwala się również pakować w dostatecznie trwałe naczynia drewniane lub metalowe, nie przepuszczające wody.

W chwili nadania do przewozu naczynia powinny być zupełnie suche.

Co do przewozu tych materiałów, załadowanych luzem, patrz cyfrę marginesową 409 ust. c).

393

(5) Materiały, wymienione w punkcie 5, należy pakować:

roztwory wodne kwasu cyjanowodorowego w szklane ampułki, zatopione nad lampą, mieszczące nie więcej niż 50 gr, lub w butelki szklane, dobrze zamykane korkami szklanemi, mieszczące nie więcej niż 250 gr, które następnie powinny być zapakowane osobno lub po kilka razem w dobrze zalutowane pudełka z białej blachy lub w skrzynie z przylutowaną dobrze wewnętrzną okładziną z białej blachy. Miejsca wolne w pudełkach z białej blachy lub w skrzyniach należy dobrze wypełnić ziemią okrzemkową, trocinami lub innemi chłonącemi materjałami. Waga brutto pudełka z białej blachy nie może przewyższać 15 kg (przy wadze netto 3 kg), zaś waga brutto jednej skrzyni nie może przewyższać 60 kg.

Co do przewozu w wagonach - zbiornikach, patrz cyfrę marginesową 412.

394

(6) Materjały, wymienione w punktach 6 a) i 6d), powinny być pakowane:

w beczki żelazne lub szczelne beczki z suchego i mocnego drzewa, ściśnięte obręczami, albo w skrzynie, wzmocnione zapomocą obręczy,

albo

w naczynia żelazne (zwane Hobbock),

albo

w naczynia szklane lub gliniane, a w ilościach nieprzewyższających 10 kg, w torby podwójne z mocnego papieru; naczynia i worki należy układać starannie w trwałych i szczelnych skrzyniach drewnianych, dobrze zamkniętych, wypełnionych odpowiednim materjałem pakunkowym.

396

(8) Materiały, wymienione w punkcie 6 c), powinny być pakowane:

w trwało cylindryczne beczki żelazne, szczelne i opatrzone na obu końcach obręczami wzmacniającemi, a w środku obręczami do przetaczania. Beczki te powinny być zamknięte hermetycznie zapomocą wkręcanego podwójnego czopa, z małym odstępem powietrznym pomiędzy jego dwoma częściami,

albo

w małe, szczelne naczynia z blachy żelaznej, które powinny być hermetycznie zamknięte zapomocą wkręcanych czopów,

albo

w naczynia z białej blachy, których waga brutto nie powinna przewyższać 6 kg; naczynia te muszą również być szczelne i posiadać hermetyczne zamknięcie.

Małe naczynia z blachy żelaznej oraz naczynia z białej blachy muszą być zkolei dobrze unieruchomione, oddzielnie lub po kilka, w mocnych skrzyniach drewnianych, zapomocą ziemi okrzemkowej, trocin lub innych materjałów chłonących. Waga brutto jednej skrzyni nie może przewyższać 60 kg.

398

(10) Materjały, wymienione w punkcie 8, z wyjątkiem azotku sodu, powinny być zapakowane w mocne, szczelne i dobrze zamknięte naczynia drewniane lub naczynia z blachy żelaznej. Naczynia drewniane (beczki lub skrzynie) powinny być wyłożone wewnątrz nieprzerwaną warstwą miękkiego papieru, w celu skutecznego zabezpieczenia zawartości od wysypywania się.

Przed zapakowaniem do takiego naczynia, mieszaniny dwutlenku baru, wymienione w punkcie 8, powinny być pakowane w ilościach, nie przewyższających 1 kg do naczyń szklanych, których zamknięcie powinno być zabezpieczone od przenikania wilgoci.

Azotek sodu powinien być zapakowany w trwałe, szczelne i dobrze zamknięte naczynia żelazne (lub z białej blachy).

401

(13) Azotek baru, wymieniony w punkcie 11 a), należy pakować w ilościach nie większych od 500 gr w pudełka z tektury, mającej co najmniej 1 mm grubości. Aby dobrze unieruchomić w pudełku jego zawartość, należy ją obłożyć watą celulozową lub innym podobnym sprężystym materjałem i materjał ten przycisnąć pokrywą. Po zamknięciu, pokrywę należy uszczelnić aby nie przepuszczała wody, oklejając taśmą izolacyjną. Pudełka należy umieścić w trwałych, dobrze zamkniętych naczyniach drewnianych z mocnemi przegródkami z drzewa; wolne przestrzenie należy wypełnić wełną drzewną tak, ażeby całkowicie uniemożliwić kołatanie się pudełek. Jedno naczynie drewniane nie może zawierać więcej niż 1 kg azotku baru.

403

(15) Siarczan dwumetylu, wymieniony w punkcie 12, należy pakować albo w mocne, szczelne beczki żelazne (wyłożone lub nie wyłożone ołowiem) z obręczami do przetaczania, albo w mocne i szczelne dzbany blaszane (wyłożone lub nie wyłożone ołowiem), albo też, kiedy chodzi o małe ilości (do 6 kg wagi brutto), w naczynia z białej blachy lub (do 3 kg wagi brutto) w naczynia szklane (butelki lub ampułki). Beczki i dzbany powinny posiadać zamknięcia śrubowe, dobrze zabezpieczone szczelnie przylegającem kółkiem z miękkiego ołowiu lub z innego materiału, na który nie działa siarczan dwumetylu. Butelki szklane powinny być zakorkowane szklanemi dobrze oszlifowanemi korkami. Dzbany i butelki mogą być zakorkowane także korkiem zaokrąglonym u dołu, dobrze oblanym parafiną i pokrytym papierem pergaminowym lub celofanem. Ampułki szklane powinny być na końcach zatapiane. Zamknięcie dzbanów i butelek korkiem szklanym lub korkiem naturalnym powinno być zabezpieczone mocnym papierem pergaminowym lub pęcherzem wieprzowym; zabezpieczenie to może być jeszcze przykryte płótnem workowem, które należy związać u dołu szyjki. Dzbany blaszane należy dobrze umocować w innych mocnych naczyniach (kaszach plecionych lub metalowych, kubłach lub skrzyniach), dodając odpowiednich matarjałów pakunkowych. Naczynia zewnętrzne (z wyjątkiem skrzyń) powinny posiadać dobre i trwałe uchwyty. Szklane butelki powinny byś owinięte papierem, a następnie ułożone mocno w pudełkach blaszanych, z mączką drzawną, lub ziemią okrzemkową.

404

(16) Kwas cyjanowodorowy, wymieniony w punkcie 13, powinien być zapakowany:

zupełna wchłonięty obojętną masą porowatą - w pudła z blachy żelaznej, szczelnie i dobrze zamknięte, mogące zmieścić najwyżej 7,5 l i wypełniane całkowicie wspomnianą masą porowatą.

Pudła powinny być sporządzone z blachy żelaznej dostatecznie mocnej i wytrzymałej, aby mogły znieść ciśnienie 6 atmosfer bez »ba-wy utracenia z tego powodu szczelności. Pudła napełnień i zamknięte powinny być jeszcze szczelne przy temperaturze 50°C. Na pokrywach pudeł blaszanych powinna być wybita data ich napełnienie, łatwo dostrzegalna. Pudła blaszane powinny być umieszczone nieruchomo w mocnych skrzyniach z dobrze spojonych desek, mających co najmniej 20 mm grubości, w taki sposób, ażeby wypukłości, służące do umocowania den i wiek pudeł, oraz wypukłości, któremi wytwórca mógł wzmocnić ich ścianki, nie mogły się stykać ze sobą, ani ze ściankami pudeł sąsiednich. Aby zachować ten ostatni warunek, pudła należy otoczyć u dołu i u góry dostatecznie długiemi tekturowemi osłonami ochronnemi, wytrzymałemi i dostatecznie grubemi. Całkowita pojemność wszystkich pudeł, zawartych w jednej skrzyni, nie maże przewyższać 90 i, a waga brutto jednej skrzyni - 80 kg;

nie wchłonięty masą porowatą, - do trwałych naczyń stalowych, które powinny odpowiadać treści przepisów, dotyczących klasy I d, cyfry marginesowa 205, od 209 do 216, 220, 227 i 228, z następującemi odchyleniami:

Przy próbie wodnej ciśnienie próbne powinno wynosić 100 kg/cm².

Próba ciśnienia powinna być wznawiana co dwa lata i połączona z dokładnem badaniem wnętrza naczynia oraz stwierdzeniem jego wagi.

Oprócz napisów, przewidzianych pod cyfrą marginesową 217, ust, (1) a) i b), na naczyniach należy w sposób łatwo dostrzegalny, wyraźny i trwały, wskazać datę ostatniego napełnienia.

Najwyższe dopuszczalne obciążenie naczyń wynosi ł kg płynu na 1,80 litra pojemności naczynia.

B.

Pakowanie razem z innemi przedmiotami.

406

Materjały, niżej wymienione, mogą być pakowane razem z innemi przedmiotami w trwałe, szczelne i dobrze zamknięte naczynia drewniane, jeżeli odpowiadają następującym warunkom:

C.

Przewóz.

D.

Wzmianki i zaświadczenia w liście przewozowym.

408

W listach przewozowych na przesyłki kwasu cjanowodorowego, wymienionego w punkcie 13, nadawane do przewozu przez wytwórców, nadawca oraz biegły chemik, dopuszczony przez kolej nadania, powinni zaświadczyć co następuje: "Właściwości i opakowanie odpowiadają przepisom załącznika I do K. M. T.".

W razie ponownego nadania, w całości lub częściowo, przez firmy, upoważnione do zwalczania pasorzytów materjałami silnie trującemi, zaświadczenie biegłego chemika, dopuszczonego przez kolej nadania, nie jest konieczne, jeżeli nadawca oświadczy, że sztuki towaru pochodzą z przesyłki, sprawdzonej stosownie do przepisów załącznika I do konwencji międzynarodowej, i że pierwotne opakowanie nie zostało zmienione. Powyższe oświadczenie powinno być na żądanie udowodnione.

Zaświadczenie w liście przewozowym powinno brzmieć w formie skróconej: "Zawartość i opakowanie te Same, co w pierwotnej przesyłce".

E.

Środki przewozowe: ładowanie, napisy i nalepki.

409

(1) Do przewozu materjałów, wymienionych w punkcie 2, stosuje się przepisy następujące:

412

(4) Naczynia wagonów-zbiorników powinny być dobrze zamknięte i szczelne. Mogą one być wykonane wyłącznie z materjałów, na które nie działają ani przewożone materjały, ani ich roztwory wodne.

Naczynia wagonów-zbiorników, przeznaczonych do przewozu materjałów, wymienionych w punkcie 5, nie powinny mieć żadnych spojeń nitowanych, w przeciwnym zaś razie muszą posiadać ścianki podwójne. Nie mogą one mieć ponadto żadnych otworów w dolnych swych częściach (kranów, zaworów i t. p.). Otwory powinny być uszczelnione i zabezpieczone pokrywami metalowemu mocne przyśrubowanemi.

413

(5) Na wagonach, do których mają być ładowane sztuki towaru, opatrzone nalepką według wzoru Nr. 4 (patrz cyfrę marginesową 405), należy przed rozpoczęciem ładowania umieścić takie same nalepki z obu stron wagonu. Dotyczy; to również, z jednej strony, przesyłek wagonowych materjałów tego rodzaju nawet wtedy, kiedy oddzielne sztuki towaru, zawierające te materjały, nie są opatrzone nalepką, zgodnie z cyfrą marginesową 405, z drugiej zaś strony - przesyłek tych materjałów, przewożonych w wagonach-zbiornikach.

Wagony kryte, do których załadowano materjały, wymienione w punkcie 2, zapakowane w naczynia, dopuszczające wydzielanie się gazu, powinny być opatrzone z obu stron nalepkami według wzoru Nr. 9,

F. Zakaz ładowania razem z innemi przedmiotami.

G.

Naczynia próżne. lane przepisy.

KLASA V

MATERJAŁY ŻRĄCE1).

Następujące materjały są dopuszczone do przewozu pod pewnemi warunkami:

426

1. Kwas siarkowy, kwas siarkowy dymiący (kwas siarkowy, zawierający bezwodnik, oleum, olej witrjolowy, kwas siarkowy nordhauseński), kwas azotowy, czerwony dymiący kwas azotowy i mieszaniny kwasu siarkowego z kwasem azotowym, kwas solny, kwas fluorowodorowy (roztwory wodne fluorowodoru, zawierające do 85% tego gazu) ²), kwas nadchlorowy (roztwory wodne kwasu nadchlorowego, zawierające do 70% tego kwasu) ³), akumulatory elektryczne, napełnione kwasem siarkowym, szlam ołowiany z akumulatorów i komór ołowianych, zawierający kwas siarkowy, odpadki kwaśne po oczyszczaniu olejów mineralnych (Säureharz), odpadki kwasu siarkowego po wyrobie nitrogliceryny, jeżeli są zupełnie zdenitrowane, w przeciwnym razie pozostałości te wyłącza się od przewozu.

427

2. Chlorek siarki, tudzież azotan żelazowy i siarczan żelazowy (zaprawy żelazowe).

______

¹) Materjały, należące do klasy V, z wyjątkiem soli radu, wymienionych w punkcie 12-ym, przeznaczone do badań naukowych i do celów farmaceutycznych, nadawane w ilościach, nie przewyższających 1 kg każdego z materiałów, pod warunkiem, aby byty zapakowane w naczynia szklane, gliniane lub naczynia z innych materiałów, odporne na działanie zawartości, ze szczelnem zamknięciem a następnie ułożone starannie w trwałych, szczelnych i dobrze zamkniętych skrzyniach drewnianych, nit są uważane za materiały, wymienione w załączniku I i tą dopuszczone do przewozu bez ograniczeń.

²) Roztwory wodne, zawierające więcej niż 85% kwasu fluorowodorowego, jak również skroplony fluorowodór, nie są dopuszczone do przewozu.

³) Roztwory wodne kwasu nadchlorowego, zawierające więcej niż 70% tego kwasu, nie tą dopuszczone do przewozu.

A.

Sztuki towaru: opakowanie, ograniczenie wagi, napisy i nalepki.

440

(1) Do pakowania materjałów, wymienionych w punktach od 1 do 4a) i w 13, należy używać mocnych, szczelnych i dobrze zamykanych naczyń, na które nie działa zawarty w nich materjał. Co do kwasu fluorowodorowego, wymienionego w punkcie 1, patrz cyfrę marginesową 446. Zamknięcie powinno być takie, aby nie mogło ulec uszkodzeniu ani wskutek wstrząśnień, ani przez zawartość naczynia. W razie użycia naczyń szklanych lub glinianych, waga brutto jednej sztuki nie może przewyższać 75 kg.

______

¹⁾ Akumulatory elektryczne z naczyniami metalowemi tak zamkniętemi, że ług potasowy nie może z nich wyciekać, są dopuszczone do przewozu bez ograniczeń.

Co do naczyń szklanych lub glinianych należy przestrzegać następujących przepisów:

Naczynia szklane lub gliniane z kwasem azotowym, wymienionym w punkcie 1, którego ciężar gatunkowy nie jest mniejszy niż 1,48 przy 15ºC (46,8º Baume), z czerwonym dymiącym kwasem azotowym, wymienionym w punkcie 1, z dymiącym kwasem siarkowym (oleum), wymienionym w punkcie 1, zawierającym 20% i więcej wolnego bezwodnika, jak również z wodnemi roztworami kwasu nadchlorowego, wymienionemi w punkcie 1, zawierającemi przeszło 30% tego kwasu, powinny być w naczyniach zewnętrznych otoczone ziemią okrzemkową lub innym stosownym suchym materjałem ziemistym, w takiej samej co najmniej jak zawartość naczynia objętości. Popiołu z węgla nie wolno używać przy pakowaniu.

442

(3) Akumulatory elektryczne, napełnione kwasem siarkowym, wymienionym w punkcie 1, powinny być umocowane w skrzynce do baterji w taki sposób, aby oddzielne naczynia nie mogły się poruszać. Skrzynkę do baterji należy mocno zapakować w drugą skrzynię z odpowiednim chłonącym materiałem pakunkowym. Jeżeli akumulatory są naładowane, bieguny ich należy zabezpieczyć od krótkiego spięcia.

Jeżeli naczynia są zrobione z materjałów odpornych, jak drzewo wyłożone ołowiem lub twardym kauczukiem i tak są urządzone u góry, że kwas nie może się rozpryskiwać w niebezpieczny sposób, to opakowywanie naczyń i bateryj akumulatorów nie jest konieczne, pod warunkiem, aby zapomocą odpowiednich urządzeń, jak ramy, przegrody, podpórki, były one zabezpieczone dostatecznie od przewrócenia się lub przesunięcia oraz od uszkodzenia przez inne sztuki towaru, któreby mogły spaść na naczynia lub baterje. Naczynia lub baterje, przymocowane do pojazdów, nie wymagają również specjalnego opakowania, jeżeli pojazdy te będą mocno przytwierdzone lub dobrze ustawione w wagonie kolejowym.

446

(7) Naczynia, zawierające kwas fluorowodorowy, wymieniony w punkcie 1, powinny być sporządzone z ołowiu, żelaza powleczonego ołowiem lub z gutaperki; dozwala się również używać naczyń drewnianych, trwale powleczonych wewnątrz parafiną lub żywicą. Naczynia z żelaza, nie powleczonego ołowiem, mogą być również używane do kwasu fluorowodorowego, zawierającego od 60% do 85% czystego fluorowodoru.

Naczynia żelazne z kwasem fluorowodorowym, zawierającym 41% i więcej fluorowodoru, powinny być dobrze zamknięte zapomocą wkręcanych zatyczek; mogą one być nadawane do przewozu dopiero po usunięciu z ich zewnętrznej powierzchni wszelkich śladów kwasu.

447

(8) Płynne chlorowcowe ciała drażniące, wymienione w punkcie 4b), należy pakować:

w mocne naczynia szklane, które powinny zawierać najwyżej 5 1 i posiadać korki szklane, oszlifowane, dobrze dopasowane. Te naczynia szklane powinny być

bądź umocowane trwale, każde oddzielnie, zapomocą ziemi okrzemkowej lub innych podobnych materjałów chłonących w pudłach z blachy, dobrze zamkniętych; pudła te powinny być następnie włożone oddzielnie lub po kilka, do odpowiednio przystosowanych skrzyń zewnętrznych,

bądź umocowane trwale, oddzielnie lub po kilka, zapomocą ziemi okrzemkowej lub innych materjałów chłonących w mocnej skrzyni, wyłożonej szczelnie blachą; całkowita ilość zawartych w jednej skrzyni ciał drażniących nie powinna przewyższać 20 l,

albo

448

(9) Bezwodnik kwasu siarkowego, wymieniony w punkcie 5, należy pakować:

449

(10) Materjały, wymienione w punkcie 6, należy pakować:

w naczynia szklane. W tym ostatnim przypadku obowiązują przepisy następujące:

Naczynia szklane powinny mieć grube ścianki i muszą być hermetycznie zamknięte szklanemi, oszlifowanemi korkami, zabezpieczonemi od wypadnięcia.

Naczynia szklane, zawierające więcej niż 5 kg, należy umieszczać w zewnętrznych naczyniach metalowych. Butelki mniejszej pojemności mogą być pakowane w trwałe skrzynie drewniane.

Naczynia szklane należy umieszczać w naczyniach zewnętrznych tak, aby pomiędzy niemi a ścianami naczynia zewnętrznego pozostawała wolna przestrzeń, co najmniej 30 mm. Przestrzeń wolną należy starannie wypełnić ziemią okrzemkową, lub innym podobnym materjałem niepalnym; do chlorku acetylu można używać również trocin.

450

(11) Do roztworów wodnych dwutlenku wodoru, zawierających więcej niż 6% i nie więcej niż 35% dwutlenku wodoru, wymienionych w punkcie 7 a), należy używać mocnych naczyń szklanych, glinianych albo naczyń z innego materjału, uznanego przez właściwą władzę, który nie rozkłada dwutlenku wodoru; naczynia te nie powinny być hermetycznie zamknięte lub też w inny sposób powinny zapobiegać tworzeniu się nadmiernego ciśnienia wewnętrznego. Kamionki, butelki i bańki należy dobrze zapakować w trwałe skrzynie z dobremi uchwytami lub umieszczać bez opakowania w koszach, dobrze przykrywanych zabezpieczającem nakryciem.

Co do przewozu w wagonach garnkowych, patrz cyfrę marginesową 472.

451

(12) Roztwory wodne dwutlenku wodoru, zawierające więcej niż 35% i nie więcej niż 45% dwutlenku wodoru, wymienione w punkcie 7 b), należy pakować jak następuje:

w ilościach powyżej 200 gr w naczynia szklane; waga brutto jednej sztuki nie może przewyższać 75 kg. Naczynia te powinny mieć przyrządy (zawory), zabezpieczające równowagę ciśnienia. Oddzielne naczynia powinny być całkowicie i mocno oplecione łoziną i umieszczone w mocnych dobrze przylegających koszach łozinowych lub żelaznych z pokrywami ochronnemi (kosze zewnętrzne). Kosze żelazne powinny być dla ochrony pomalowane lakierem. Słomy i wełny drzewnej jako materjału pakunkowego używać nie wolno.

Zamiast opakowania, wskazanego powyżej, dozwolone są także naczynia z innych materjałów, które nie rozkładają dwutlenku wodoru i na które on również nie działa, pod warunkiem, aby naczynia te były uznane przez właściwą władzę za nadające się do użycia.

Co do zamknięcia patrz cyfrę marginesową 452 ust. a).

Co do przewozu w wagonach garnkowych, patrz cyfrę marginesową 472.

452

(13) Roztwory wodne dwutlenku wodoru, zawierające, więcej niż 45% i nie więcej niż 60% dwutlenku wodoru, wymienione w punkcie 7 c), należy pakować:

w naczynia szklane. Każde naczynie szklane należy umieścić w szczelnem, wysmarowanem smołą naczyniu zewnętrznem z blachy żelaznej z pełnemi ściankami. Miejsca wolne pomiędzy naczyniem szklanem a naczyniem ochronnem powinny być wypełnione niepalną masą ochronną, któraby mogła wchłaniać ciecz, Samo naczynie ochronne należy umieścić w skrzyni zewnętrznej z pochyłem wiekiem. Zamknięcie naczyń szklanych powinno pozwalać na równoważenie się ciśnienia, zabezpieczając jednocześnie ciecz od wyciekania;

456

(17) Sole radu, wymienione w punkcie 12, powinny być opakowane według przepisów kraju nadania i zamknięte w naczyniu ołowianem, którego ścianki przy ilościach soli radu do 100 mg powinny mieć 1 cm, a przy ilościach do 300 mg - 2 cm grubości.

Sole radu w ilości ponad 300 mg do 1 gr powinny być zapakowane w większą ilość naczyń ołowianych, z których każde może zawierać nie więcej niż 300 mg soli radu, przy grubości ścianek ołowianych 2 cm.

Sole radu w ilości powyżej 1 gr powinny być przewożone w naczyniach ołowianych o ściankach, mających 10 cm grubości.

Same naczynia ołowiane powinna nadto chronić mocna skrzynia zewnętrzna.

Co do opakowania kwasu chlorooctowego, wymienionego w punkcie 13, patrz cyfrę marginesową 440.

458

(19) Naczynia, przeznaczone do kwasu fluorowodorowego, wymienionego w punkcie 1, zawierającego 41% i więcej fluorowodoru, powinny być opatrzone wyraźnym i trwałym napisem: "Stężony kwas fluorowodorowy".

Każda sztuka towaru, zawierająca materjały, wymienione w punkcie 14, powinna być opatrzona na pokrywach wyraźnym i trwałym napisem: "Zamrożony kwas węglowy (suchy lód). Nie dotykać zawartości gołą ręką!".

W razie nadania do przewozu w przesyłkach drobnych lub wagonowych skrzyń, zawierających akumulatory elektryczne, napełnione kwasem siarkowym, wymienionym w punkcie 1, lub ługiem potasowym, wymienionym w punkcie 3, należy umieścić na pokrywach tych skrzyń wyraźny i trwały napis: "Akumulatory elektryczne", a ponadto nalepkę według wzoru Nr. 6. Pokrywy naczyń zewnętrznych, zawierających naczynia szklane, napełnione materjałami, wymienionemi w punkcie 6, należy opatrzyć nalepką według wzoru Nr. 7.

W razie nadania do przewozu w przesyłkach drobnych, każda sztuka towaru, zawierająca materjały, wymienione w punktach od 1 do 6, powinna być opatrzona nalepką według wzoru Nr. 5.

W razie nadania do przewozu w przesyłkach wagonowych, umieszczanie na sztukach nalepek według wzoru Nr. 5 nie jest konieczne.

B.

Pakowanie razem z innemi przedmiotami.

459

Niżej wymienione materjały mogą być pakowane razem z innemi przedmiotami w mocne, szczelne i dobrze zamykane naczynia drewniane na warunkach następujących:

D.

Wzmianki i zaświadczenia w liście przewozowym.

461

(1) List przewozowy powinien zawierać:

co do kwasu azotowego, wymienionego w punkcie 1, w naczyniach szklanych lub glinianych - oznaczenie ciężaru gatunkowego przy 15° C,

co do kwasu siarkowego dymiącego (oleum), wymienionego w punkcie 1, w naczyniach szklanych lub glinianych - zawartość procentową wolnego bezwodnika,

co do kwasu nadchlorowego, wymienionego w punkcie 1, w naczyniach szklanych lub glinianych - zawartość procentową kwasu nadchlorowego.

Jeżeli niema takiego oznaczenia, kwas powinien być opakowany stosownie do przepisów cyfry marginesowej 440, ust. b) i c),

E.

Środki przewozowe: ładowanie, napisy i nalepki.

464

(2) Wagonów krytych można jednak również używać:

do przewozu materjałów, wymienionych w punkcie 3, również bez ograniczenia wagi, jeżeli są one zapakowane w mocne beczki żelazne, napełnione tylko do 95% ich pojemności;

do przewozu mas żrących alkalicznych, wymienionych w punkcie 3, również jeżeli są one zapakowane w mocne, szczelne, hermetycznie zamknięte puszki blaszane, umieszczone nieruchomo w pudłach tekturowych, koszach, skrzyniach, albo w mocnych, szczelnych, dobrze zamkniętych blaszankach, mogących pomieścić najwyżej 30 kg;

468

(6) Dwusiarczan sodu, wymieniony w punkcie 9, jeżeli jest przewożony bez opakowania w ładunkach wagonowych, może być ładowany do wagonów, wyłożonych wewnątrz co najmniej do wysokości ładunku ołowiem lub tekturą parafinowaną, albo smołowaną; jeżeli jednak wagon jest wyłożony tekturą, to kwaśny siarczan sodu powinien być zupełnie suchy; w razie załadowania do wagonu niekrytego, wagon powinien być przykryty oponą w taki sposób, aby odpowiednie urządzenie zapobiegało bezpośredniemu zetknięciu się opony z kwaśnym siarczanem sodu.

472

(10) Naczynia wagonów - zbiorników powinny być szczelne i dobrze zamknięte. Mogą one być jedynie z materjałów, na które nie może działać zawartość naczynia. Zamknięcie powinno być tak urządzone, aby nie mogły ich uszkodzić wstrząśnienia, ani zawartość. Oprócz tego należy przestrzegać przepisów następujących:

Przy przewozie w wagonach - zbiornikach kwasu fluorowodorowego, wymienionego w punkcie 1, naczynia metalowe, zawierające kwas fluorowodorowy, powinny być sporządzone z blachy żelaznej, wyłożonej ołowiem.

Do kwasu fluorowodorowego, zawierającego od 60% do 85% fluorowodoru, można również używać naczyń żelaznych, nie wyłożonych ołowiem.

Naczynia powinny być w ten sposób urządzone, aby mogły być opróżniane zapomocą zgęszczonego powietrza. Nie powinny one posiadać rur odprowadzających. Zamknięcia otworów włazowych i spustowych powinny być tak urządzone, aby zawartość naczyń nie mogła wytrysnąć.

473

(11) Na wagonach, w których mają być ładowane sztuki towaru, opatrzone nalepką według wzoru Nr. 5 (patrz cyfrę marginesową 458), należy przed rozpoczęciem ładowania umieścić takie same nalepki z obu stron wagonu. Przepis ten dotyczy również, z jednej strony, przesyłek wagonowych materjałów tego rodzaju nawet wówczas, gdy oddzielne sztuki, zawierające te materjały, nie są opatrzone nalepką, zgodnie z cyfrą marginesową 458, z drugiej zaś strony - przewozu tych materjałów w wagonach - zbiornikach.

G.

Próżne naczynia. Inne przepisy.

KLASA VI

Materjały, budzące odrazę i wydzielające woń przykrą zaraźliwe *)

Do przewozu dopuszcza się tylko materjały następujące:

498

8. Inne fekalja nie wyłączając odchodów z miejsc ustępowych, tylko w przesyłkach wagonowych, kał psi i gnój drobiu, zarówno w przesyłkach wagonowych, jak i w przesyłkach drobnych.

______

¹) Mokre i świeże obrzynki skórzane wapnowane lub solone, nie są uważane za materiały budzące odrazę

wydzielające woń przykrą

zaraźliwe *)

i są przyjmowane do przewozu bez ograniczeń.

²) Za skóry świeże uważa się wszelkie skóry niesolone i solone, które ociekają w uciążliwej ilości krwawą słoną posoką. Dobrze nasolone skóry, zawierające wilgoć tylko w ilości koniecznej przy soleniu, nie są uważane za materjały, budzące odrazę

i wydzielające woń przykrą

zaraźliwe *)

i są dopuszczone de przewozu bez ograniczeń.

*) Tekst umieszczony pod linją zastąpi, z chwilą wejścia w życie nowej K. M. T. z dnia 23 listopada 1933 r., tekst umieszczony nad linją.

Przepisy o przewozie.

A.

Sztuki towaru; opakowanie, ograniczenie wagi, napisy i nalepki.

500

aj przedmioty, wymienione w punktach 1, 5 i 6, - w mocne, szczelne i dobrze zamknięte naczynia; zawartości tych naczyń nie powinna zdradzać woń przykra; surowa i sucha szczecina i sierść świńska mogą być pakowane w worki zwyczajne w każdej porze roku; surowa i wilgotna szczecina i sierść świńska mogą być pakowane w ten sam sposób od 1 listopada do 15 kwietnia;

______

¹) Kości odtłuszczone i suche, już nie wydzielające żadnego zapachu gnilnego, nie są uważane za materjały, budzące odrazę i

i wydzielające woń przykrą

zaraźliwe *)

i są przyjmowane do przewozu bez ograniczeń.

²) Żołądki cielęce suszone, nie wydzielające przykrej woni, nie są uważane za materjały, budzące odrazę i

i wydzielające woń przykrą

zaraźliwe *)

i są przyjmowane do przewozu bez ograniczeń.

³) Tekst umieszczony pod linją zastąpi, z chwilą wejścia w życie nowej K. M. T. z dnia 23 listopada 1933 r., tekst umieszczony nad linją.

508

a) Materjały, wymienione w punktach 1 i 2;

1. W razie użycia specjalnych wagonów krytych, posiadających urządzenia skutecznie je przewietrzające, opakowanie nie jest konieczne. Materjały te należy nasycić co najmniej 5% rozczynem kwasu karbolowego, lub innemi odpowiedniemi środkami odkażającemi, aby przykra woń zawartości nie dawała się odczuwać.

2. W razie użycia zwykłych niekrytych wagonów towarowych:

w czasie od 1 marca do 31 października materjały te należy pakować w mocne i gęste worki; worki te powinny być przesycone co najmniej 5% rozczynem kwasu karbolowego, lub innemi odpowiedniemi środkami odkażającemi, aby przykra woń zawartości nie dawała się odczuwać. Każda przesyłka tego rodzaju powinna być przykryta oponą z bardzo grubej tkaniny (t. zw. płótna chmielowego), przesyconej roztworem jednego z wymienionych wyżej środków odkażających; opona ta powinna być następnie zupełnie pokryta wielką nieprzemakalną oponą niesmołowaną;

w czasie od 1 listopada do końca lutego opakowanie w worki nie jest konieczne, Przesyłki należy jednakże przykryć tak sarno oponą z płótna chmielowego, którą następnie należy pokryć całkowicie wielką nieprzemakalną oponą niesmołowaną. Dolną oponę należy, w miarę potrzeby, nasycić co najmniej 5% rozczynem kwasu karbolowego, lub innemi odpowiedniemi środkami odkażającemi, aby przykra woń zawartości nie dawała się odczuwać.

Wbrew powyższym przepisom racice i kopyta, rogi, kości świeże, mogą być przewożone bez opakowania, jeżeli po zlaniu odpowiedniemi środkami odkażającemi nie wydzielają przykrej woni i są całkowicie przykryte oponą lub papą smołowcową. Papę lub oponę należy zabezpieczyć od przesuwania się.

Jeżeli środki odkażające nie wystarczają do usunięcia przykrej woni, to przesyłki należy pakować w mocne, szczelne i dobrze zamykane beczki lub kubły, aby woń zawartości naczynia nie dawała się odczuwać.

E.

Środki przewozowe: ładowanie, napisy i nalepki.

G.

Naczynia próżne. Inne przepisy.

Naczynia próżne i opony.

536

(1) Materjały, zagrażające wybuchem klasy Ia i Ib, wymienione w punktach 3, 5, 6, 7 i 13, oraz materjały zapalne klas IIa i IIb, mogą być przewożone w wagonach z urządzeniami elektrycznemi tylko wtedy, gdy wagony te odpowiadają warunkom następującym:

Jako lamp wolno używać tylko żarówek, zabezpieczonych mocnemi, szczelnemi kloszami szklanemi lub mocnemi, dostatecznie gęstemi plecionkami z drutu metalowego albo też mocnemi przezroczystemi osłonami, szczelnie oddzielonemi od wnętrza wagonów.

Przełączniki, bezpieczniki, przyrządy do regulowania i inne podobne urządzenia mogą być umieszczone wewnątrz wagonu, jeżeli pracują przy napięciu najwyżej 40 wolt i nie znajdują się bez osłony w tym samym przedziale, w którym znajduje się ładunek.

Maszyny elektryczne, piorunochrony, oporniki i grzejniki, urządzenia do regulowania, bezpieczniki (bezpieczniki topliwe, wyłączniki automatyczne i t. p.), w których zachodzą lub wytwarzają się normalnie przerwy prądu, mogą być umieszczane wewnątrz wagonu razem z ładunkiem tylko o tyle, o ile są zamknięte w ogniotrwałych szczelnych skrzynkach, których budowa usuwa niebezpieczeństwo wybuchów gazu.

Urządzenia te, jeżeli pracują przy napięciu nie większem niż 40 wolt, mogą być umieszczone w wagonie także i bez specjalnego zabezpieczenia, jednak nie w tym samym przedziale wagonu, w którym znajduje się ładunek.

537

(2) Materjały, wymienione pod cyfrą marginesową 536, nie mogą być ładowane do wagonów, posiadających elektryczne urządzenia do ogrzewania, ani wogóle do wagonów z transformatorami.

Używanie wagonów z transformatorami powietrznemi jest dozwolone tylko w stosunku do materjałów zapalnych klas IIIa i IIIb pod warunkiem, aby transformatory były zbudowane w sposób, usuwający wszelkie niebezpieczeństwo pożaru, umieszczone pod podwoziem wagonu i oddzielone od niego izolacyjną warstwą takiego rodzaju i takich rozmiarów, ażeby zapalenie się transformatora nie mogło przerzucić się na podwozie wagonu.

Wagony z transformatorami muszą być oznaczone znakami specjalnemi, jeżeli nie mogą bez tego być łatwo rozpoznane jako takie wagony.

539

Wzory nalepek¹) przewidzianych dla przedmiotów klas I do V, są zamieszczone na następujących stronicach i oznaczają:

Nr. 1 (bomba czerwona z pojedynczą ramką):	Zagraża wybuchem;
Nr. 1a (bomba czerwona z podwójną ramką):	Szczególnie zagraża wybuchem;
Nr. 2 (bomba czarna z pojedynczą ramką):	Zagraża wybuchem;
Nr. 2a (bomba czarna z podwójną ramką):	Szczególnie zagraża wybuchem;
Nr. 3 (czerwona pochodnia):	Niebezpieczeństwo ognia;
Nr. 4 (czarna trupia czaszka):	Materjały trujące;
Nr. 5 (czerwona butla opleciona):	Materjały żrące;
Nr. 6 (dwie czarne strzały, na płaszczyźnie poziomej):	Wierzch;
Nr. 7 (kielich czerwony):	Ostrożnie, lub: Nie przewracać;
Nr. 8 (otwarty czarny parasol):	Chronić od wilgoci;
Nr. 9 (czarny wentylator):	Przewietrzyć dokładnie przed wyładowaniem, lub:
	przechowywać w miejscu przewiewnem;
Nr. 10 (czerwona nalepka trójkątna z czarnym napisem):	Przetaczać ostrożnie.

______

¹⁾ Aż do wydania nowego zarządzenia nalepki ze znakiem $ mogą być jeszcze używane.

1 Z dniem 30 grudnia 1933 r. nin. konwencja została uzupełniona o Akt dodatkowy z dnia 2 września 1932 r. do konwencji międzynarodowej, podpisanej w Bernie dnia 23 października 1924 r., dotyczącej przewozu towarów kolejami żelaznemi. (Dz.U.34.26.204).

2 Załącznik I:

-zmieniony przez oświadczenie rządowe z dnia 1 sierpnia 1929 r. w sprawie wejścia w życie załącznika I do konwencji międzynarodowej o przewozie towarów kolejami żelaznemi, podpisanej w Bernie 23 października 1924 roku, w nowej redakcji uchwalonej przez komisję rzeczoznawców (Dz.U.29.70.532) z dniem 1 października 1928 r.

- zmieniony przez oświadczenie rządowe z dnia 23 czerwca 1931 r. w sprawie nowego tekstu załącznika I do konwencji międzynarodowej o przewozie towarów kolejami żelaznemi, podpisanej w Bernie 23 października 1924 r. (Dz.U.31.58.475) z dniem 1 lipca 1931 r.

- zmieniony przez oświadczenie rządowe z dnia 28 czerwca 1933 r. w sprawie nowego tekstu załącznika I do konwencji międzynarodowej o przewozie towarów kolejami żelaznemi, podpisanej w Bernie dnia 23 października 1924 r. (Dz.U.33.54.412) z dniem 1 lipca 1933 r.

Acetylenu, rozpuszczonego w acetonie	60	kg/cm²
Amonjaku, rozpuszczonego w wodzie pod ciśnieniem, w stosunku, według wagi:
wyższym niż 35% do 40% amonjaku	8	"
wyższym niż 40 % do 50% amonjaku	12	"

Konwencja Międzynarodowa o przewozie towarów kolejami żelaznemi. Berno.1924.10.23.

Dz.U.1928.73.667

Konwencja Międzynarodowa o przewozie towarów kolejami żelaznemi, podpisana w Bernie 23 października 1924 r. 1

TYTUŁ I. PRZEDMIOT I ZAKRES KONWENCJI.

TYTUŁ II. UMOWA O PRZEWÓZ.

Rozdział I. Forma i warunki umowy o przewóz.

Rozdział II. Wykonanie umowy o przewóz.

Rozdział III. Zmiana umowy o przewóz.

Rozdział IV. Zabezpieczenie praw kolei żelaznej.

TYTUŁ III. ODPOWIEDZIALNOŚĆ KOLEI ŻELAZNYCH.

Rozdział I. Odpowiedzialność.

Rozdział II. Reklamacje w drodze administracyjnej. Skargi sądowe. Postępowanie i przedawnienie w sporach, wynikłych z umowy o przewóz.

Rozdział III. Regulowanie rachunków. Regres wzajemny pomiędzy kolejami żelaznemi.

TYTUŁ IV. RÓŻNE PRZEPISY.

ZAŁĄCZNIK I. 2 (Artykuł 4).

KLASA I. MATERJAŁY ZAGRAŻAJĄCE WYBUCHEM.

A. Materjały wybuchowe kruszące.2)

Grupa 1. Materjały wybuchowe kruszące, które mogą być przewożone jako przesyłki drobne.

Grupa 2. Materjały wybuchowe kruszące, które mogą być przewożone tylko jako przesyłki wagonowe.

B. Materjały wybuchowe miotające.

Grupa 1. Materiały wybuchowe miotające, które mogą być przewożone jako przesyłki drobne.

Grupa 2. Materjały wybuchowe miotające, które mogą być przewożone tylko jako przesyłki wagonowe.

C. Inne materjały, zagrażające wybuchem, które mogą być przewożone jako przesyłki drobne.

A. Sztuki towaru: opakowanie, ograniczenie wagi, napisy i nalepki.

Grupa 1.

Grupa 2.

Grupa 1.

Grupa 2.

B. Pakowanie razem z innemi przedmiotami.

C. Sposób przewozu.

D. Wzmianki i zaświadczenia w liście przewozowym.

E. Środki przewozowe: lądowanie, napisy i nalepki,

F. Zakaz ładowania razem z innemi przedmiotami.

G. Próżne naczynia. Inne przepisy.

I b. Amunicja.

A. Sztuki towaru: opakowanie, ograniczenie wagi, napisy i nalepki.

B. Pakowanie razem z innemi przedmiotami.

C. Przewóz.

D. Wzmianki i zaświadczenia w liście przewozowym.

E. Środki przewozowe: ładowanie, napisy i nalepki.

F. Zakaz ładowania razem z innemi przedmiotami.

G. Próżne naczynia. Inne przepisy.

Ic. Materjały zapalające, ognie sztuczne i t. p.

A. Sztuki towaru: opakowanie, ograniczenie wagi, napisy i nalepki.

B. Pakowanie razem z innemi przedmiotami.

C. Przewóz.

D. Wzmianki i zaświadczenia w liście przewozowym.

E. Środki przewozowe: ładowanie, napisy i nalepki.

F. Zakaz ładowania razem z innemi przedmiotami.

G. Próżne naczynia. Inne przepisy.

Id. Gazy zgęszczone, skroplone i rozpuszczone pod ciśnieniem.

a) Gazy zgęszczone:

b) Gazy skroplone:

c) Gazy rozpuszczone pod ciśnieniem 3).

A. Sztuki towaru: opakowanie, ograniczenie wagi, napisy i nalepki.

1. Rodzaj naczyń.

2. Osprzęt naczyń.

3. Cechowanie i napisy na naczyniach.

4. Urzędowe badanie naczyń.

6. Napisy i nalepki na sztukach.

B. Pakowanie razem z innemi przedmiotami.

C. Przewóz.

D. Wzmianki i zaświadczenia w liście przewozowym.

E. Środki przewozowe: ładowanie, napisy i nalepki.

F. Zakaz ładowania razem z innemi przedmiotami.

G. Naczynia próżne. Inne przepisy.

Ie. Materjały, wytwarzające w zetknięciu z wodą gazy zapalne lub podtrzymujący palenie1)

A. Sztuki towaru: opakowanie, ograniczenie wagi, napisy i nalepki.

B. Pakowanie razem z innemi przedmiotami.

C. Przewóz.

D. Wzmianki i zaświadczenia w liście przewozowym.

E. Środki przewozowe: lądowanie, napisy i nalepki.

F. Zakaz ładowania razem z innemi przedmiotami.

G. Próżne naczynia. Inne przepisy.

KLASA II. MATERJAŁY SAMOZAPALNE1)

A. Sztuki towaru: opakowanie, ograniczenie wagi, napisy i nalepki.

B. Pakowanie razem z innemi przedmiotami.

C. Przewóz.

D. Wzmianki i zaświadczenia w liście przewozowym.

E. Środki przewozowe, ładowanie, napisy i nalepki.

Konwencja Międzynarodowa

o przewozie towarów kolejami żelaznemi, podpisana w Bernie 23 października 1924 r. 1

TYTUŁ I.

PRZEDMIOT I ZAKRES KONWENCJI.

TYTUŁ II.

UMOWA O PRZEWÓZ.

Rozdział I.

Forma i warunki umowy o przewóz.

Rozdział II.

Wykonanie umowy o przewóz.

Rozdział III.

Zmiana umowy o przewóz.

Rozdział IV.

Zabezpieczenie praw kolei żelaznej.

TYTUŁ III.

ODPOWIEDZIALNOŚĆ KOLEI ŻELAZNYCH.

Rozdział I.

Odpowiedzialność.

Rozdział II.

Reklamacje w drodze administracyjnej. Skargi sądowe. Postępowanie i przedawnienie w sporach, wynikłych z umowy o przewóz.

Rozdział III.

Regulowanie rachunków. Regres wzajemny pomiędzy kolejami żelaznemi.

TYTUŁ IV.

RÓŻNE PRZEPISY.

ZAŁĄCZNIK I. 2

(Artykuł 4).

KLASA I.

MATERJAŁY ZAGRAŻAJĄCE WYBUCHEM.

A.

Materjały wybuchowe kruszące.2)

Grupa 1.

Materjały wybuchowe kruszące, które mogą być przewożone jako przesyłki drobne.

Grupa 2.

Materjały wybuchowe kruszące, które mogą być przewożone tylko jako przesyłki wagonowe.

B.

Materjały wybuchowe miotające.

Grupa 1.

Materiały wybuchowe miotające, które mogą być przewożone jako przesyłki drobne.

Grupa 2.

Materjały wybuchowe miotające, które mogą być przewożone tylko jako przesyłki wagonowe.

C.

Inne materjały, zagrażające wybuchem, które mogą być przewożone jako przesyłki drobne.

A.

Sztuki towaru: opakowanie, ograniczenie wagi, napisy i nalepki.

B.

Pakowanie razem z innemi przedmiotami.

C.

Sposób przewozu.

D.

Wzmianki i zaświadczenia w liście przewozowym.

E.

Środki przewozowe: lądowanie, napisy i nalepki,

F.

Zakaz ładowania razem z innemi przedmiotami.

G.

Próżne naczynia. Inne przepisy.

I b.

Amunicja.

A.

Sztuki towaru: opakowanie, ograniczenie wagi, napisy i nalepki.

B.

Pakowanie razem z innemi przedmiotami.

C.

Przewóz.

D.

Wzmianki i zaświadczenia w liście przewozowym.

E.

Środki przewozowe: ładowanie, napisy i nalepki.

F.

Zakaz ładowania razem z innemi przedmiotami.

G.

Próżne naczynia. Inne przepisy.

Ic.

Materjały zapalające, ognie sztuczne i t. p.

A.

Sztuki towaru: opakowanie, ograniczenie wagi, napisy i nalepki.

B.

Pakowanie razem z innemi przedmiotami.

C.

Przewóz.

D.

Wzmianki i zaświadczenia w liście przewozowym.

E.

Środki przewozowe: ładowanie, napisy i nalepki.

F.

Zakaz ładowania razem z innemi przedmiotami.

G.

Próżne naczynia. Inne przepisy.

Id.

Gazy zgęszczone, skroplone i rozpuszczone pod ciśnieniem.

a)

Gazy zgęszczone:

b)

Gazy skroplone:

c)

Gazy rozpuszczone pod ciśnieniem 3).

A.

Sztuki towaru: opakowanie, ograniczenie wagi, napisy i nalepki.

1.

Rodzaj naczyń.

2.

Osprzęt naczyń.

3.

Cechowanie i napisy na naczyniach.

4.

Urzędowe badanie naczyń.

6.

Napisy i nalepki na sztukach.

B.

Pakowanie razem z innemi przedmiotami.

C.

Przewóz.

D.

Wzmianki i zaświadczenia w liście przewozowym.

E.

Środki przewozowe: ładowanie, napisy i nalepki.

F.

Zakaz ładowania razem z innemi przedmiotami.

G.

Naczynia próżne. Inne przepisy.

Ie.

Materjały, wytwarzające w zetknięciu z wodą gazy zapalne lub podtrzymujący palenie1)

A.

Sztuki towaru: opakowanie, ograniczenie wagi, napisy i nalepki.

B.

Pakowanie razem z innemi przedmiotami.

C.

Przewóz.

D.

Wzmianki i zaświadczenia w liście przewozowym.

E.

Środki przewozowe: lądowanie, napisy i nalepki.

F.

Zakaz ładowania razem z innemi przedmiotami.

G.

Próżne naczynia. Inne przepisy.

KLASA II.

MATERJAŁY SAMOZAPALNE1)

A.

Sztuki towaru: opakowanie, ograniczenie wagi, napisy i nalepki.

B.

Pakowanie razem z innemi przedmiotami.

C.

Przewóz.

D.

Wzmianki i zaświadczenia w liście przewozowym.

E.

Środki przewozowe, ładowanie, napisy i nalepki.

F.

Zakaz ładowania razem z innemi przedmiotami.

G.

Próżne naczynia. Inne przepisy.

KLASA III.

MATERJAŁY ZAPALNE.

IIIa.

Ciecze palne.1)

A.

Sztuki towaru: opakowanie, ograniczenie wagi, napisy i nalepki.

6.

Pakowanie razem z innemi przedmiotami.