Tytuł 4 - RÓŻNE PRZEPISY. - Konwencja Międzynarodowa o przewozie towarów kolejami żelaznemi. Berno.1924.10.23.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1928.73.667

Akt utracił moc

Wersja od: 1 maja 1935 r.

TYTUŁ  IV.

RÓŻNE PRZEPISY.

Artykuł  53.

Stosowanie prawa wewnętrznego.

W braku odpowiednich postanowień w Konwencji niniejszej stosuje się wewnętrzne ustawy i regulaminy, dotyczące przewozu w odnośnem Państwie.

Artykuł 54.

Ogólne przepisy o postępowaniu sądowem.

O ile Konwencja niniejsza nie postanawia inaczej, we wszystkich sprawach sądowych, wynikłych z przewozów, podlegających postanowieniom niniejszej Konwencji, stosuje się postępowanie według prawa, które obowiązuje kompetentnego sędziego.

Artykuł  55.

Wykonalność wyroków. Zajęcia i zabezpieczenia.

§ 1. Wyroki, wydane na zasadzie postanowień niniejszej Konwencji przez kompetentnego sędziego w postępowaniu spornem lub zaocznem, które uzyskały moc egzekucji na podstawie ustaw obowiązujących tego sędziego, uzyskują moc egzekucji na obszarze każdego innego umawiającego się Państwa, skoro tylko dopełniona formalności przepisanych w tem Państwie. Badanie ponowne sprawy pod względem rzeczowym nie jest dopuszczalne.

Postanowienie niniejsze nie stosuje się do wyroków o wykonalności tylko tymczasowej, jak również do orzeczeń wyroku, któremi powoda, wskutek oddalenia jego skargi, zasądzono na dalsze odszkodowanie poza kosztami sądowemi.

§ 2. Wynikające z międzynarodowego przewozu wierzytelności jednej kolei żelaznej w stosunku do kolei innego Państwa, mogą być obłożone aresztem lub zajęte jedynie na podstawie orzeczenia sądu tego Państwa, któremu podlega kolej żelazna, uprawniona do żądania tych wierzytelności.

§ 3. Tabor przewozowy kolei żelaznej łącznie z zawartemi w nim wszelkiemi przedmiotami ruchomemi, należącemi do tej kolei żelaznej, mogą być obłożone aresztem lub zajęte na innem terytorjum, aniżeli terytorjum Państwa, od którego zależy kolej właścicielka, jedynie na podstawie orzeczenia sądu tego Państwa.

§ 4. Zabezpieczenie kosztów sądowych nie może być wymacane w sprawach sądowych, wszczętych na podstawie międzynarodowej umowy o przewóz.

Artykuł  56.

Jednostka monetarna. Kursy przerachowania i kursy przyjmowania obcych walut.

§ 1. Sumy we frankach, wskazane w niniejszej Konwencji lub w Załącznikach do niej, uważa się za wyrażone we frankach złotych o wartości 1/5,18 złotego dolara Amerykańskich Stanów Zjednoczonych.

§ 2. Kolej żelazna jest obowiązana podawać do ogólnej wiadomości, zapomocą ogłoszeń, wywieszanych przy okienkach kasowych lub w inny odpowiedni sposób, kursy, po jakich przerachowuje należności przewozowe, zaliczenia, opłaty dodatkowe i inne opłaty, wyrażone w obcych walutach, a uiszczane w walucie krajowej (kursy przerachowania).

§ 3. Kolej żelazna obowiązana jest również ogłaszać kursy, po jakim przyjmuje zapłatę w obcej walucie (kursy przyjmowania).

Artykuł  57.

Urząd Centralny przewozów międzynarodowych kolejami żelaznemi.

§ 1. Dla ułatwienia i zapewnienia wykonania niniejszej Konwencji tworzy się Urząd Centralny przewozów międzynarodowych kolejami żelaznemi, którego zadaniem jest:

a) przyjmowanie zawiadomień każdego umawiającego się Państwa i każdej interesowanej kolei żelaznej oraz podawanie tych zawiadomień do wiadomości innym Państwom i kolejom żelaznym;

b) zbieranie, układanie i ogłaszanie wiadomości wszelkiego rodzaju, posiadających znaczenie dla przewozów międzynarodowych;

c) wydawanie na żądanie stron orzeczeń w sporach, wynikających pomiędzy kolejami żelaznemi;

d) ułatwianie stosunków finansowych pomiędzy różnemi kolejami żelaznemi, wynikłych z przewozów międzynarodowych i ściąganie zaległych wierzytelności oraz ustalenie, pod tym względem, pewności we wzajemnych stosunkach pomiędzy kolejami żelaznemi;

e) urzędowe traktowanie wniosków o zmianę niniejszej Konwencji, w razie zaś potrzeby, występowanie z wnioskami co do zwołania konferencyj, przewidzianych w artykule 60,

§ 2. Specjalny regulamin, stanowiący Załącznik VI do niniejszej Konwencji określa siedzibę, skład i organizację tego Urzędu oraz środki dla jego działalności. Regulamin ten i zmiany w nim poczynione za zgodą wszystkich umawiających się Państw, mają tę samą moc obowiązującą i ten sam czas trwania co i sama Konwencja.

Artykuł  58.

Lista linij kolejowych podległych Konwencji.

§ 1. Urząd Centralny, przewidziany w artykule 57, obowiązany jest ułożyć i prowadzić zgodnie z rzeczywistym stanem rzeczy listę linij kolejowych, podlegających niniejszej Konwencji. Otrzymuje on w tym celu od umawiających się Państw zawiadomienia o wpisaniu do listy, lub skreśleniu z niej, linji danej kolei żelaznej lub przedsiębiorstwa z pośród wymienionych w artykule 2.

§ 2. Przystąpienie nowej linji do komunikacji międzynarodowej następuje po upływie miesiąca od daty zawiadomienia o jej wpisaniu, wystosowanego przez Urząd Centralny do innych Państw.

§ 3. Urząd Centralny skreśla linję, skoro umawiające się Państwo, na którego żądanie linję tę wpisano na listę, zawiadomi go, że linja ta utraciła możność czynienia zadość zobowiązaniom, nałożonym przez Konwencję.

§ 4. Otrzymanie zawiadomienia z. Urzędu Centralnego uprawnia każdą z kolei do przerwania niezwłocznie z linją skreśloną wszelkich stosunków, wynikających z komunikacji międzynarodowej; przewozy w toku wykonania należy jednak wykonać do końca.

Artykuł  59.

Przyjmowanie nowych Państw.

§ 1. Każde Państwo, nie podpisujące niniejszej Konwencji, a pragnące do niej przystąpić, przesyła swoje żądanie do Rządu szwajcarskiego, który uwiadamia o niem wszystkie Państwa, uczestniczące w Konwencji, dołączając notę Urzędu Centralnego o stanie, z punktu widzenia przewozu międzynarodowego, kolei żelaznych Państwa, występującego z żądaniem.

§ 2. Jeżeli w przeciągu sześciu miesięcy od czasu wysłania zawiadomienia co najmniej dwa Państwa nie zgłoszą do Rządu szwajcarskiego sprzeciwu, żądanie uważa się za prawomocnie przyjęte i Rząd szwajcarski komunikuje o tem Państwu, które wystąpiło z żądaniem oraz wszystkim Państwom, uczestniczącym w Konwencji.

W przeciwnym razie Rząd szwajcarski zawiadamia wszystkie Państwa i Państwo, które wystąpiło z żądaniem, że rozpatrzenie żądania jest odroczone.

§ 3. Każde przystąpienie uzyskuje moc obowiązującą po upływie miesiąca, licząc od dnia wysłania zawiadomienia przez Rząd szwajcarski.

Artykuł  60.

Rewizja Konwencji.

§ 1. Delegaci umawiających się Państw zbierają się w celu rewizji Konwencji, na zaproszenie Rządu szwajcarskiego, najpóźniej w pięć lat po wejściu w życie zmian postanowionych na ostatniej konferencji.

Przed upływem tego okresu czasu, konferencję zwołuje się na wniosek co najmniej trzeciej części umawiających się Państw.

§ 2. Celem prowadzenia Załącznika I zgodnie z rzeczywistym stanem rzeczy, ustanawia się Komisję rzeczoznawców, której organizację i działalność określa regulamin, stanowiący Załącznik VII do niniejszej Konwencji. Orzeczenia tej Komisji podaje się niezwłocznie do wiadomości Rządów Państw, należących do Konwencji, za pośrednictwem Urzędu Centralnego. Orzeczenia te uważa się za przyjęte, jeżeli w terminie dwóch miesięcy, licząc od dnia zawiadomienia, przynajmniej dwa Rządy nie podniosą przeciw nim zarzutów. Orzeczenia uzyskują moc obowiązującą od pierwszego dnia trzeciego miesiąca następującego po miesiącu, w którym Urząd Centralny podał przyjęcie ich do wiadomości Rządów Państw umawiających się. Dzień ten oznacza Urząd Centralny w zawiadomieniu o orzeczeniach.

Artykuł  61.

Postanowienia dodatkowe.

§ 1. Postanowienia dodatkowe, ogłoszone celem wykonania Konwencji przez poszczególne Państwa umawiające się lub też koleje żelazne, należy podać do wiadomości Urzędu Centralnego.

§ 2. Porozumienia w sprawie przyjęcia tych postanowień mogą być wprowadzone w życie na kolejach żelaznych, które do nich przystąpiły, trybem określonym przez ustawy i regulaminy odnośnego państwa; postanowienia te nie mogą jednak zmieniać Konwencji międzynarodowej.

O wejściu ich w życie zawiadamia się Urząd Centralny.

Artykuł  62.

Czas trwania zobowiązań wynikających Konwencji.

§ 1. Czasu trwania niniejszej Konwencji nie ogranicza się. Jednokawoż, każde Państwo należące do Konwencji, może z niej wystąpić pod następującemi warunkami:

Konwencja obowiązuje każde umawiające się Państwo do 31 grudnia piątego roku po jej wejściu w życie. Państwo, które chce z niej wystąpić z upływem tego okresu, powinno co najmniej na rok przedtem zawiadomić o swym zamiarze Rząd szwajcarski, który zawiadamia o tem wszystkie Państwa, uczestniczące w Konwencji.

W razie niezawiadomienia o wypowiedzeniu w oznaczonym terminie, zobowiązanie przedłuża się samo przez się, z mocy samego prawa, na okres trzyletni, i dalej co trzy lata na dalsze trzy lata, o ile nie nastąpi wypowiedzenie co najmniej na rok przed 31 grudnia ostatniego roku jednego z trzechletnich okresów.

§ 2. Nowe Państwa, które będą przyjęte do Konwencji w ciągu pięcioletniego lub jednego z trzechletnich okresów, Konwencja obowiązuje do końca tego okresu i następnie do końca każdego następującego okresu, o ile Państwa te nie wypowiedzą jej co najmniej na rok przed upływem jednego z tych okresów.

Artykuł  63.

Teksty Konwencji i znaczenie każdego tekstu.

Konwencję niniejszą zawarto i podpisano, stosownie do zwyczaju dyplomatycznego, w języku francuskim.

Do tekstu francuskiego dołączono teksty niemiecki i włoski, które posiadają znaczenie tłumaczeń urzędowych. W wypadkach rozbieżności, rozstrzyga tekst francuski.

NA DOWÓD CZEGO, wyżej wymienieni Pełnomocnicy oraz Delegat Komisji Rządowej Terytorjum Zagłębia Sarry, podpisali niniejszą Konwencję.

Sporządzono w Bernie, dwudziestego trzeciego października tysiąc dziewięćset dwudziestego czwartego roku w jednym egzemplarzu, który pozostanie złożony w archiwach Związku Szwajcarskiego i którego odpis autentyczny będzie doręczony każdemu z Mocarstw podpisujących.

ZA NIEMCY:

Edward Hoffman

ZA AUSTRJĘ:

Dr. Leo di Pauli

ZA BELGJĘ:

Fernand Peltzer

ZA BUŁGARJĘ:

D. Mikoff

ZA DANJĘ:

A. Oldenburg

ZA WOLNE MIASTO GDAŃSK:

J. Modzelewski

ZA HISZPANJĘ:

Emilio de Palacios

ZA ESTONJĘ:

K. Menning

ZA FINLANDJĘ:

Urho Toivola

ZA FRANCJĘ:

H. Allizé

Maurycy Sibille

C. Colson

ZA GRECJĘ:

Vassili Dendramis

ZA WĘGRY:

F. Parcher de Terjékfalva

ZA WŁOCHY:

Garbasso

ZA ŁOTWĘ:

Dr. O. Voit

ZA LITWĘ:

V. Sidzikauskas

ZA LUKSEMBURG:

Lefort

ZA NORWEGJĘ:

J. Irgens

ZA HOLANDJĘ:

W. Doude van Troostwijk

ZA POLSKĘ:

J. Modzelewski

ZA PORTUGALJĘ:

A. M. Bartolomeu Ferreira

ZA RUMUNJĘ:

N. P. Comnéne

ZA KOMISJĘ RZĄDOWĄ TERYTORJUM ZAGŁĘBIA SARRY:

J. Morize

ZA KRÓLESTWO SERBÓW, CHORWATÓW I SŁOWEŃCÓW:

M. Jovanovitch

ZA SZWECJĘ:

Alströmer

ZA SZWAJCARJĘ:

Motta

ZA CZECHOSŁOWACJĘ:

Dr. Lankaš