Konwencja Międzynarodowa, dotycząca ruchu samochodowego. Paryż.1926.04.24.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1930.21.177

Akt utracił moc

Wersja od: 16 sierpnia 1939 r.

KONWENCJA MIĘDZYNARODOWA.

dotycząca ruchu samochodowego, podpisana w Paryżu dnia 24 kwietnia 1926 r. ^{1 *}

(Ratyfikowana zgodnie z ustawą z dnia 23 marca 1929 r. - Dz. U. R. P. Nr. 25 poz. 257),

Przekład.

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

MY, IGNACY MOŚCICKI,

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

wszem wobec i każdemu zosobna, komu o tem wiedzieć należy, wiadomem czynimy:

Dnia dwudziestego czwartego kwietnia tysiąc dziewięćset dwudziestego szóstego roku podpisana została w Paryżu Konwencja Międzynarodowa, dotycząca ruchu samochodowego z sześcioma załącznikami, o następującem brzmieniu dosłownem:

KONWENCJA MIĘDZYNARODOWA,

dotycząca ruchu samochodowego.

Niżej podpisani, Pełnomocnicy Rządów Państw dalej wyszczególnionych, zebrani na Konferencji w Paryżu, w dniach od 20 do 24 kwietnia 1926 r., w celu rozważenia zmian, jakie należy wnieść do Konwencji Międzynarodowej, dotyczącej ruchu samochodowego z dnia 11 października 1909 r., zgodzili, się na następujące postanowienia:

Postanowienia ogólne.

Artykuł  pierwszy.

Konwencja stosuje się do samochodowego ruchu drogowego wogóle, bez względu na przedmiot i charakter przewozu, jednak z zastrzeżeniem specjalnych przepisów krajowych, dotyczących przedsiębiorstw przewozowych użyteczności publicznej dla przewozu osób i towarów.

Artykuł  2.

Jako samochody w znaczeniu przepisów niniejszej Konwencji są uważane wszelkie pojazdy, zaopatrzone w urządzenie do mechanicznego napędu, korzystające z dróg publicznych bez zależności od toru szynowego i służące do przewozu osób lub towarów.

Warunki, którym winny odpowiadać samochody, aby być dopuszczone do międzynarodowego ruchu na drogach publicznych.

Artykuł  3.

Wszelki samochód, aby być dopuszczonym do międzynarodowego ruchu na drogach publicznych, musi, albo być uznany za zdatny do ruchu po zbadaniu przez miarodajną władzę, lub przez stowarzyszenie, upoważnione przez tę władzę, lub też być zgodny z typem, dopuszczonym do ruchu w ten sam sposób. W każdym razie winien on odpowiadać poniżej ustalonym warunkom:

I. Samochód powinien być zaopatrzony w następujące urządzenia:

a) W mocny mechanizm kierowniczy, dający możność łatwego i pewnego skręcania;

b) W dwa niezależne od siebie systemy hamulców, względnie w jeden system wprowadzany w działanie przez dwa niezależne od siebie mechanizmy, z których jeden może działać nawet wtedy, gdy drugi zawiedzie; w każdym razie oba systemy muszą być dostatecznie skuteczne i szybko działające;

c) Jeżeli ciężar własny samochodu przekracza 350 kilogramów w takie urządzenie, aby można było z siedzenia kierowcy nadać mu ruch wsteczny zapomocą silnika;

d) Jeżeli całkowita waga samochodu, składająca się z ciężaru własnego i największego obciążenia uznanego za dopuszczalne przy rejestracji, przekracza 3.500 kilogramów, w specjalne urządzenie, które we wszelkich okolicznościach mogłoby zapobiec staczaniu się wtył, jak również w lustro, dające możność kierowcy widzenia drogi ztyłu.

Organa do prowadzenia powinny być tak zgrupowane, aby kierowca mógł pewnie wprawiać je w działanie, nie tracąc drogi z oczu.

Przyrządy winny działać pewnie i być tak rozmieszczone, aby usunąć, w miarę możliwości, wszelkie niebezpieczeństwo pożaru lub wybuchu, aby nie stanowić żadnego innego rodzaju niebezpieczeństwa dla ruchu oraz nie straszyć ani też niepokoić dotkliwie nikogo hałasem, dymem lub swędem. Samochód musi być zaopatrzony w urządzenie do niehałaśliwego wydmuchu gazów spalinowych.

Koła samochodów, oraz ich przyczepek winny być zaopatrzone w obręcze gumowe lub tak urządzone, aby pod względem elastyczności odpowiadały gumowym.

Końce piast nie powinny wystawać poza kontur zewnętrzny pojazdu.

II. Samochód winien posiadać:

1° Zprzodu i ztyłu, wypisany na tablicach lub na samym pojeździe, znak rejestracyjny wyznaczony mu przez miarodajną władzę. Tylny znak rejestracyjny, jak również znak wyróżniający, przewidziany w art. 5, winny być oświetlone skoro tylko przestają być widzialne przy świetle dziennem.

W razie gdy za pojazdem znajduje się przyczepka, znak rejestracyjny oraz znak wyróżniający, przewidziany w art. 5, winny być powtórzone ztyłu przyczepki, do której również stosuje się przepis o oświetleniu tych znaków.

2° Napis umieszczony w miejscu dostępnem i podający pismem łatwo czytelnem następujące dane:

Nazwa fabryki, która zbudowała podwozie;

Numer fabryczny podwozia;

Numer fabryczny silnika.

III. Wszelki samochód winien być zaopatrzony w dźwiękowy sygnał ostrzegawczy o dostatecznej donośności,

IV. Wszelki samochód osobno jadący winien, w nocy i od zapadnięcia zmroku, być zaopatrzony zprzodu przynajmniej w dwa białe światła umieszczone jedno po prawej, drugie po lewej stronie, oraz ztyłu w jedno czerwone światło.

Wszelako przy motocyklach dwukołowych bez bocznego wózka, liczba przednich świateł może być ograniczona do jednego.

V. Wszelki samochód winien być również zaopatrzony w jedno lub kilka urządzeń, któreby pozwalały na skuteczne oświetlanie drogi przed nim na dostateczną odległość, o ile przepisane powyżej białe światła nie wypełniają już tego warunku.

Jeżeli pojazd może rozwijać szybkość powyżej 30 kilometrów na godzinę, odległość ta nie powinna być mniejsza niż sto metrów.

VI. Przyrządy do oświetlania, mogące powodować oślepienie, winny być urządzone w ten sposób, aby kierowca mógł usunąć ich działanie oślepiające przy spotkaniu z innemi jadącemi i przechodzącemi, oraz we wszelkich okolicznościach, gdzieby to było pożyteczne. Po usunięciu oślepiającego działania, siła światła winna jednak pozostać dostateczna, aby skutecznie oświetlać drogę na odległość nie niniejszą niż 25 metrów.

VII. Samochody z przyczepkami, odnośnie do świateł przednich, podlegają tym samym przepisom co i pojedyncze samochody; tylne zaś światło czerwone ma być przeniesione na tył przyczepki.

VIII. Co się tyczy ograniczeń ciężaru i skrajni, to samochody i przyczepki winny odpowiadać ogólnym przepisom kraju w którym kursują.

Wydawanie i uznawanie międzynarodowych świadectw samochodowych.

Artykuł  4.

Dla zaświadczenia, że samochód, dopuszczony do międzynarodowego ruchu na drogach publicznych, odpowiada warunkom przewidzianym w art. 3 lub że może się do nich stasować, wydawane są świadectwa międzynarodowe według wzoru i wskazówek zamieszczonych w załącznikach A i B niniejszej Konwencji.

Świadectwa te są ważne na przeciąg jednego roku poczynając od daty ich wystawienia. Dane o samochodzie, wypełniane w nich rocznem pismem, winny być zawsze wypisywane literami łacińskiemi lub kursywą angielską.

Świadectwa międzynarodowe, wydane przez władze jednego z układających się Państw, lub przez stowarzyszenie upoważnione przez władze, z ich poświadczeniem, dają swobodę ruchu we wszystkich innych układających się Państwach i są tam uznawane za ważne bez ponownego badania. Jednakże prawo korzystania ze świadectwa międzynarodowego może być odebrane, jeżeli jest oczywistem, że warunki przewidziane w art. 3 już nie są wypełniane.

Znak wyróżniający.

Artykuł  5.

Dla dopuszczenia do międzynarodowego ruchu na drogach publicznych wszelki samochód winien posiadać ztyłu na widocznem miejscu znak wyróżniający, składający się z jednej, dwóch lub trzech liter, wypisanych na tablicy lub na samym pojeździe.

Przy stosowaniu niniejszej Konwencji znak wyróżniający odpowiada bądź to osobnemu Państwu, bądź też terytorjum stanowiącemu, pod względem rejestracji samochodów, oddzielną jednostkę.

Wymiary i kolor tego znaku, litery jak również ich wymiary i ich kolor, są ustalone w tablicy załącznika C do niniejszej Konwencji.

Warunki, wymagane od kierowców samochodów, dla dopuszczenia do prowadzenia samochodów w ruchu międzynarodowym na drogach publicznych.

Artykuł  6.

Kierowca samochodu winien posiadać kwalifikacje zapewniające w dostatecznej mierze bezpieczeństwo publiczne.

Co się tyczy ruchu międzynarodowego, nikt nie może kierować samochodem nie otrzymawszy pozwolenia na prowadzenie, wydanego po udowodnieniu sprawności przez miarodajną władzę, lub przez stowarzyszenie przez nią upoważnione.

Pozwolenie nie może być wydane osobom, mającym mniej niż 18 lat.

Wydawanie i uznawanie międzynarodowych pozwoleń na prowadzenie.

Artykuł  7.

Dla zaświadczenia w zakresie ruchu międzynarodowego, że warunki przewidziane w poprzednim artykule zostały wypełnione, są wydawane międzynarodowe pozwolenia na prowadzenie, według wzoru i wskazówek, zamieszczonych w załącznikach D i E do niniejszej Konwencji.

Pozwolenia te są ważne na przeciąg jednego roku poczynając od daty ich wystawienia i dla tych kategoryj samochodów, na które zostały wystawione.

W zastosowaniu do ruchu międzynarodowego zostały ustanowione następujące kategorje:

A. Samochody, których całkowita waga złożona z ciężaru własnego i największego obciążenia, uznanego za dopuszczalne przy rejestracji, nie przekracza 3.500 kilogramów;

B. Samochody, których waga całkowita, ustalona jak powyżej, przekracza 3.500 kilogramów;

C. Motocykle z bocznemi wózkami lub bez nich.

Dane o kierowcy, wypełniane w międzynarodowem pozwoleniu ręcznem pismem, winny być zawsze wypisywane literami łacińskiemi lub kursywą angielską.

Międzynarodowe pozwolenia na prowadzenie, wydane przez władze jednego z układających się Państw, lub przez stowarzyszenie upoważnione przez władze, z ich poświadczeniem, uprawniają do prowadzenia we wszystkich innych układających się Państwach samochodów objętych kategorjami, dla których zostały wystawione i są uznawane za ważne bez ponownego badania we wszystkich układających się Państwach. Jednakże prawo korzystania z międzynarodowego pozwolenia na prowadzenie może być odebrane, jeżeli jest oczywistem, że warunki przewidziane w poprzednim artykule nie są wypełnione.

Stosowanie się do ustaw i rozporządzeń krajowych.

Artykuł  8.

Kierowca samochodu podczas jazdy w danym kraju winien stosować się do ustaw i rozporządzeń, obowiązujących w tym kraju, a odnoszących się do ruchu.

Wyciąg z tych ustaw i rozporządzeń będzie mógł być doręczany automobilistom przy wjeździe ich do danego kraju przez urząd, w którym załatwiane są formalności celne.

Sygnały ostrzegawcze o niebezpieczeństwie.

Artykuł  9.

Każde z układających się Państw zobowiązuje się przestrzegać w granicach swej władzy, aby wzdłuż dróg, dla uprzedzania o miejscach niebezpiecznych, były ustawiane jedynie znaki, ustalone w załączniku F do niniejszej Konwencji.

Znaki te są umieszczane na tarczach w kształcie trójkąta, przyczem każde z Państw zobowiązuje się w miarę możności zastrzec kształt trójkątny wyłącznie dla powyższej sygnalizacji niebezpieczeństwa i zabronić używania tego kształtu we wszystkich wypadkach, w których z tego powodu mogłoby wyniknąć pomieszanie innych znaków z sygnalizacją niebezpieczeństwa, o którą tu idzie. Zasadniczo trójkąt jest równoboczny, o boku nie niniejszym niż 70 centymetrów.

O ile warunki atmosferyczne nie pozwalają na używanie tarcz pełnych, to tarcza trójkątna może być wykrojona.

W tym wypadku na tarczy można nie umieszczać znaku, wskazującego rodzaj przeszkody, a wymiary boku tarczy mogą być zmniejszone do 46 centymetrów.

Znaki są umieszczane prostopadle do drogi i w odległości od przeszkody nie mniejszej niż 150 metrów, lecz nie większej niż 250 metrów, chyba że położenie miejscowości stoi temu na przeszkodzie.

O ile odległość znaku od przeszkody jest znacznie mniejsza niż 150 metrów, winny być zastosowane specjalne zarządzenia.

Każde z układających się Państw zabroni, w granicach swej władzy, umieszczania w pobliżu dróg publicznych jakichkolwiek znaków lub tablic, które mogłyby być utożsamiane z przepisowemi znakami drogowemi informacyjnemi, lub mogłyby utrudniać ich odczytywanie.

Zaprowadzenie używania systemu tarcz trójkątnych będzie uskuteczniane w każdem Państwie Stopniowo w miarę ustawiania nowych znaków, lub odnawiania obecnie egzystujących.

Udzielanie wiadomości.

Artykuł.  10.

Państwa układające się zobowiązują się udzielać sobie wzajemnie wiadomości, pozwalających ustalić tożsamość posiadaczy międzynarodowych świadectw samochodowych, lub międzynarodowych pozwoleń na prowadzenie, w tych wypadkach, gdy ich samochód spowodował poważny wypadek, lub gdy te osoby podlegają karze za przekroczenie przepisów dotyczących ruchu.

Państwa układające się zobowiązują się ponadto podawać do wiadomości tego Państwa, które wysłało międzynarodowe świadectwo lub pozwolenie, nazwiska, imiona, oraz adresy osób, którym odebrały prawo korzystania z wymienionych świadectw lub pozwoleń.

Postanowienia końcowe.

Artykuł  11.

Konwencja niniejsza będzie ratyfikowana.

A. Każdy Rząd, jak tylko będzie gotów do złożenia dokumentów ratyfikacyjnych, powiadomi o tem Rząd Francuski. Z chwilą kiedy dwadzieścia Państw, związanych obecnie Konwencją z dnia 11 października 1909 roku oświadczy gotowość złożenia dokumentów ratyfikacyjnych, to przystąpi się do ich składania w ciągu miesiąca następującego po otrzymaniu przez Rząd Francuski ostatniego zgłoszenia i w dniu, ustalonym przez ten Rząd.

Państwa, nie należące do Konwencji z dnia 11 października 1909 roku, a które przed ustalonym powyżej terminem ratyfikacyjnym oświadczą gotowość złożenia dokumentu ratyfikacji niniejszej Konwencji, osiągają prawo do wyżej wymienionego złożenia dokumentów.

B. Dokumenty ratyfikacyjne zostaną złożone w archiwach Rządu Francuskiego.

C. Złożenie dokumentów ratyfikacyjnych będzie stwierdzone protokółem podpisanym przez przedstawicieli Państw biorących w niem udział, oraz przez Ministra Spraw Zagranicznych Republiki Francuskiej.

D. Rządy, które nie będą w możności złożenia swego dokumentu ratyfikacyjnego w warunkach przepisanych w ustępie A niniejszego artykułu, będą mogły to uczynić zapomocą pisemnej notyfikacji, skierowanej do Rządu Republiki Francuskiej z załączeniem dokumentu ratyfikacyjnego.

E. Poświadczony za zgodność odpis protokółu, dotyczącego pierwszego złożenia ratyfikacji, odpis notyfikacyj wymienionych w poprzednim ustępie, jak również dołączonych do nich dokumentów ratyfikacyjnych, zostanie staraniem Rządu Francuskiego doręczony niezwłocznie drogą dyplomatyczną Rządom, które podpisały niniejszą Konwencję. W wypadku przewidzianym w poprzednim ustępie Rząd Francuski poda im jednocześnie do wiadomości datę otrzymania notyfikacji.

Artykuł  12.

A. Konwencja niniejsza stosuje się z samego prawa jedynie do krajów macierzystych układających się Państw.

B. Jeżeli które z układających się Państw życzy sobie wprowadzić ją w życie w swoich kolonjach, posiadłościach, protektoratach, terytorjach zamorskich, lub terytorjach pozostających pod jego mandatem, to zamiar ten zostanie wzmiankowany w samym dokumencie ratyfikacyjnym, lub będzie przedmiotem, specjalnej pisemnej notyfikacji, skierowanej do Rządu Francuskiego, która zostanie złożona w archiwach tegoż Rządu. O ile Państwo zgłaszające obierze ten ostatni sposób postępowania, to Rząd Francuski prześle niezwłocznie wszystkim innym układającym się Państwom poświadczony za zgodność odpis notyfikacji, podając datę jej otrzymania.

Artykuł  13.

A. Każde Państwo, które nie podpisało niniejszej Konwencji, będzie mogło do niej przystąpić w chwili składania dokumentów ratyfikacyjnych wzmiankowanego w art. 11 ustępie A, lub po tym terminie.

B. Przystąpienie nastąpi przez przesłanie drogą dyplomatyczną Rządowi Francuskiemu aktu przystąpienia, który zostanie złożony w archiwach tego Rządu.

C. Rząd ten prześle niezwłocznie wszystkim układającym się Państwom poświadczony za zgodność odpis ratyfikacji, jak również aktu przystąpienia, podając datę otrzymania notyfikacji.

Artykuł  14.

Dla układających się Państw, które wezmą udział w pierwszem złożeniu dokumentów ratyfikacyjnych, niniejsza Konwencja wejdzie w życie po upływie jednego roku od daty wymienionego złożenia, a dla Państw, które będą ją ratyfikowały później, lub które do niej przystąpią, jak również w stosunku do kolonij, posiadłości, protektoratów, terytorjów zamorskich i terytorjów pozostających pod ich mandatem, nie wymienionych w dokumentach ratyfikacyjnych, - po upływie jednego roku od daty otrzymania przez Rząd Francuski notyfikacyj, przewidzianych w art. 11, ustęp D, art. 12 ustęp B oraz art. 13 ustęp B.

Artykuł  15.

Każde z układających się Państw, które należy do Konwencji z dnia 11 października 1909 roku, zobowiązuje się wymówić wspomnianą Konwencję w chwili złożenia swego dokumentu ratyfikacyjnego, lub notyfikacji przystąpienia do niniejszej Konwencji.

Ten sam sposób postępowania będzie zachowany odnośnie do oświadczeń, wymienionych w art. 12 ustęp B.

Artykuł  16.

O ile się zdarzy, że któreś z układających się Państw wypowiedziałoby niniejszą Konwencję, to wypowiedzenie winno być pisemnie notyfikowane Rządowi Francuskiemu, który niezwłocznie prześle wszystkim innym Państwom poświadczony za zgodność odpis notyfikacji, podając jednocześnie datę jej otrzymania.

Wypowiedzenie będzie miało skutek jedynie względem Państwa, które je notyfikowało i to po upływie jednego roku od otrzymania notyfikacji przez Rząd Francuski.

Te same postanowienia stosują się do wypowiedzenia niniejszej Konwencji odnośnie do kolonij, posiadłości, protektoratów, terytorjów zamorskich oraz terytorjów pozostających pod ich mandatem.

Artykuł  17.

Państwa, reprezentowane na Konferencji odbytej w Paryżu w dniach od 20 do 24 kwietnia 1926 r. mogą podpisać niniejszą Konwencję do dnia 30 czerwca 1926 roku.

Sporządzono w Paryżu dnia 24 kwietnia 1926 roku w jednym egzemplarzu, którego poświadczony odpis zostanie doręczony wszystkim Rządom, podpisującym Konwencję.

ZA NIEMCY:

Dr. Eckardt

F. Pflug

Dr. Wegert

ZA AUSTRJĘ:

Inż. J. Altmann

Dr. R. Fritz

ZA BELGJĘ:

De Gaiffier D'Hestroy

ZA BRAZYLJĘ:

F. Guimaraes

ZA WIELKĄ BRYTANJĘ I IRLANDJE PÓŁNOCNĄ:

H. H. Piggott

ZA BUŁGARJĘ:

M. Miltczew

ZA KUBĘ:

Pedro Sanchez Abreu

R. Hernandez Portela

ZA DANJĘ:

L. Madsen

F. H. V. Bentsen

O. Bilfeldt

ZA GDAŃSK:

Aleksander Szembek

ZA EGIPT:

M. K. El-Kholi

Hassan

ZA HISZPANJĘ:

Francisco J. Cervantes

C. Resines

ZA ESTONJĘ:

C. R. Pusta

ZA FINLANDJĘ:

M. Nordberg

ZA FRANCJĘ:

Harismendy

Walckenaer

Lorieux

Edmond Chaix

P. Le Gavrian

M. Migette

Henri Defert

A. Beau

J. Noulens

ZA GUATEMALĘ:

F. A. Figueroa

ZA GRECJĘ:

Sariyannis

ZA WĘGRY:

Dr. Coloman de Tomcsanyi

Eugène de Markhot

ZA WOLNE PAŃSTWO IRLANDJĘ:

Waughan B. Dempsey

ZA WŁOCHY:

G. Summonte

Inż. Henrico Mellini

Benedetti Mauro

Avv. E. Faldella

ZA ŁOTWĘ:

J. Feldmans

ZA LITWĘ:

P. Klimas

ZA LUKSEMBURG:

Legallais

ZA MAROKKO:

Nacivet

ZA MEKSYK:

A. Pani

ZA MONAKO:

Butavand

ZA NORWEGJĘ

S. Bentzon

ZA HOLANDJĘ:

J. F. Schönfeld

B. W. van Welderen Rengers

G. A. Pos

ZA PERU:

Emilio Ortiz de Zevallos

ZA PERSJĘ:

ad referendum:

Dr. Hossein Khan Ghadimy

Ahmed Khan Adel

ZA POLSKĘ:

Aleksander Szembek

Ryszard Minchejmer

ZA PORTUGALJĘ:

Manoel Roldan y Pego

ZA RUMUNJĘ:

B. Cantacuzène

Ghika

ZA JUGOSŁAWJĘ:

M. Spalajkovicz

ZA SYJAM:

Phya Sarasastra

ZA SZWAJCARJĘ:

Delaquis

ZA CZECHOSŁOWACJĘ:

Stefan Osusky

ZA TUNIS:

Mourgnot

Berthon

ZA TURCJĘ:

Nafiz Zia

ZA ZWIĄZEK SOCJALISTYCZNYCH REPUBLIK RAD:

J. Datvian

Zin Sedoy-Litwin

N. Briling

ZA URUGWAJ:

F. Capurro

Delegaci Komisji Rządzącej Terytorjum zagłębia Sarry biorący udział w Konferencji, oznajmili, że są upoważnieni do podpisania niniejszej Konwencji w imieniu tej Komisji;

Pierrotet

Centner

ZAŁĄCZNIKI

..................................................

Notka Redakcji Systemu Informacji Prawnej LEX

Grafiki zostały zamieszczone wyłącznie w Internecie. Obejrzenie grafik podczas pracy z programem Lex wymaga dostępu do Internetu.

..................................................

ZAŁĄCZNIK  A

Międzynarodowe świadectwo samochodowe, wydawane w któremś z układających się Państw, będzie sporządzane w języku przepisanym przez ustawodawstwo danego Państwa.

Ostateczne tłumaczenie rubryk na różne języki będzie zakomunikowane Rządowi Republiki Francuskiej przez inne Rządy, odnośnie do tego, co dotyczy każdego z nich.

ZAŁĄCZNIK  B ²

grafika

ZAŁĄCZNIK  C ³

grafika

ZAŁĄCZNIK  D

grafika

ZAŁĄCZNIK  E

grafika

ZAŁĄCZNIK  F

grafikaZaznajomiwszy się z powyższą Konwencją i jej załącznikami, uznaliśmy i uznajemy ją za słuszną zarówno w całości, jak i każde z zawartych w niej postanowień, oświadczamy, że jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona i przyrzekamy, że będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydaliśmy Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.

W Warszawie, dnia 12 lipca 1929 r.

¹ Konwencja uzupełniona przez:

- oświadczenie rządowe z dnia 6 czerwca 1932 r. w sprawie ustalenia dla Kolonij Portugalskich znaków wyróżniających, przewidzianych w art. 5 konwencji międzynarodowej, dotyczącej ruchu samochodowego (Dz.U.32.63.591) z dniem 25 lipca 1932 r.

- oświadczenie rządowe z dnia 30 lipca 1933 r. w sprawie przystąpienia Unji Południowo - Afrykańskiej do konwencji międzynarodowej, dotyczącej ruchu samochodowego (Dz.U.33.65.493) z dniem 30 sierpnia 1933 r.

- oświadczenie rządowe z dnia 11 lutego 1935 r. w sprawie przystąpienia Albanji do konwencji międzynarodowej z dnia 24 kwietnia 1926 r. (Dz.U.35.19.110) z dniem 1 maja 1934 r.

- oświadczenie rządowe z dnia 27 sierpnia 1934 r. w sprawie złożenia przez Rząd Wielkiej Brytanji deklaracji o rozciągnięciu na terytorja: Basutoland, Protektoratu Bechuanaland i Swaziland konwencji międzynarodowej, dotyczącej ruchu samochodowego (Dz.U.34.86.792) z dniem 29 września 1934 r.

- oświadczenie rządowe z dnia 9 listopada 1935 r. w sprawie złożenia przez Rząd Unji Południowo-Afrykańskiej deklaracji o rozciągnięciu na terytorjum mandatowe Południowo-Zachodniej Afryki konwencji międzynarodowej dotyczącej ruchu samochodowego (Dz.U.36.4.37) z dniem 1 kwietnia 1935 r.

- oświadczenie rządowe z dnia 28 marca 1935 r. w sprawie złożenia przez Rząd Holenderski deklaracji o rozciągnięciu na terytorjum Gujany Holenderskiej (Surinam) i Curacao konwencji międzynarodowej z dnia 24 kwietnia 1926 r., dotyczącej ruchu samochodowego (Dz.U.35.38.269) z dniem 29 maja 1935 r.

- oświadczenie rządowe z dnia 10 lipca 1936 r. w sprawie przystąpienia Islandji do międzynarodowej konwencji dotyczącej ruchu samochodowego z dnia 24 kwietnia 1926 r. (Dz.U.36.57.424) z dniem 27 lipca 1936 r.

- oświadczenie rządowe z dnia 30 lipca 1933 r. w sprawie przystąpienia Unji Południowo-Afrykańskiej do konwencji międzynarodowej, dotyczącej ruchu samochodowego (Dz.U.33.65.493) z dniem 5 grudnia 1936 r.

- oświadczenie rządowe z dnia 25 maja 1937 r. w sprawie złożenia przez Peru dokumentu ratyfikacyjnego konwencji międzynarodowej z dnia 24 kwietnia 1926 r. dotyczącej ruchu samochodowego (Dz.U.37.46.355) z dniem 23 czerwca 1937 r.

- oświadczenie rządowe z dnia 15 czerwca 1937 r. w sprawie złożenia przez Rząd Brytyjski deklaracji o rozciągnięciu na niektóre terytoria brytyjskie konwencji międzynarodowej z dnia 24 kwietnia 1926 r., dotyczącej ruchu samochodowego (Dz.U.37.49.384) z dniem 1 lipca 1937 r.

- oświadczenie rządowe z dnia 25 czerwca 1937 r. w sprawie złożenia przez Rząd Brytyjski deklaracji o rozciągnięciu na wyspę Maurycego konwencji międzynarodowej z dnia 24 kwietnia 1926 r., dotyczącej ruchu samochodowego (Dz.U.37.56.446) z dniem 24 lipca 1937 r.

- oświadczenie rządowe z dnia 5 listopada 1937 r. w sprawie stosowania do Adenu konwencji międzynarodowej z dnia 24 kwietnia 1936 r., dotyczącej ruchu samochodowego (Dz.U.37.81.588) z dniem 29 listopada 1937 r.

- oświadczenie rządowe z dnia 23 grudnia 1937 r. w sprawie złożenia przez Rząd Brytyjski deklaracji o rozciągnięciu na Nową Funlandię konwencji międzynarodowej z dnia 24 kwietnia 1926 r., dotyczącej ruchu samochodowego (Dz.U.38.2.10) z dniem 12 stycznia 1938 r.

- oświadczenie rządowe z dnia 25 marca 1939 r. w sprawie zmiany znaków EA w konwencji międzynarodowej z dnia 24 kwietnia 1926 r., dotyczącej ruchu samochodowego (Dz.U.39.36.240) z dniem 21 kwietnia 1939 r.

- oświadczenie rządowe z dnia 25 marca 1939 r. w sprawie zmiany znaków EA w konwencji międzynarodowej z dnia 24 kwietnia 1926 r., dotyczącej ruchu samochodowego (Dz.U.39.36.240) z dniem 16 sierpnia 1939 r.

^* Z dniem 1 sierpnia 1938 r. znak wyróżniający S E dla samochodów Irlandii zmienia się na E I R, zgodnie z oświadczeniem rządowym z dnia 13 stycznia 1939 r. w sprawie zmiany snaków S E w konwencji międzynarodowej z dnia 24 kwietnia 1926 r. dotyczącej ruchu samochodowego (Dz.U.39.17.106).

² Załącznik B zmieniony przez obwieszczenie Ministra Spraw Zagranicznych z dnia 4 sierpnia 1930 r. w sprawie sprostowania błędu (Dz.U.30.59.483). Zmiany nie zostały naniesione na tekst.

³ Załącznik Czmieniony przez:

- oświadczenie rządowe z dnia 23 stycznia 1932 r. w sprawie zmiany znaków wyróżniających, ustalonych dla Jugosławji oraz dla Syrji i Libanu w załączniku C do konwencji międzynarodowej, dotyczącej ruchu samochodowego (Dz.U.32.30.311) z dniem 12 kwietnia 1932 r.

- oświadczenie rządowe z dnia 9 listopada 1935 r. w sprawie skreślenia znaków S. A. w konwencji międzynarodowej, dotyczącej ruchu samochodowego (Dz.U.35.91.581) z dniem 1 kwietnia 1935 r.

Zmiany nie zostały naniesione na tekst.