Konwencja Międzynarodowa, dotycząca ruchu drogowego. Paryż.1926.04.24.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1930.21.179

Akt utracił moc

Wersja od: 27 marca 1930 r.

KONWENCJA

Międzynarodowa, dotycząca ruchu drogowego, podpisana w Paryżu dnia 24 kwietnia 1926 r.

(Ratyfikowana zgodnie z ustawą z dnia 23 marca 1929 r. - Dz. U. R. P. Nr. 25, poz. 258).

Przekład.

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

MY, IGNACY MOŚCICKI,

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

wszem wobec i każdemu zosobna, komu o tem wiedzieć należy, wiadomem czynimy:

Dnia dwudziestego czwartego kwietnia tysiąc dziewięćset dwudziestego szóstego roku podpisana została w Paryżu Konwencja Międzynarodowa, dotycząca ruchu drogowego o następującem brzmieniu dosłownem:

KONWENCJA MIĘDZYNARODOWA,

dotycząca ruchu drogowego.

Niżej podpisani, Pełnomocnicy Rządów Państw dalej wyszczególnionych, zebrani na Konferencji w Paryżu, w dniach od 20 do 24 kwietnia 1926 r., mając na celu ułatwienie w miarę możności międzynarodowego ruchu drogowego, zawarli następującą Konwencją:

Artykuł  pierwszy.

Każde z układających się Państw zobowiązuje się, - w granicach swej władzy, - stosować lub uznać następujące postanowienia na drogach, otwartych do ruchu publicznego na jego obszarze:

Prowadzenie pojazdów, zwierząt jucznych, pociągowych lub wierzchowych.

Artykuł  2.

Wszelki osobno jadący pojazd musi mieć kierowcę. Przy taborach i pociągach drogowych liczba kierowców jest określona przez rozporządzenia krajowe.

Zwierzęta pociągowe, juczne lub wierzchowe, znajdujące się na drogach, otwartych do ruchu publicznego, muszą mieć przewodnika.

Artykuł  3.

Kierowcy i przewodnicy muszą być stale w takim stanie i położeniu, aby mogli panować nad pojazdem lub kierować swym zaprzęgiem, zwierzętami pociągowemi, wierzchowemi albo jucznemi. Obowiązani są oni dawać znać o swem zbliżeniu się innym kierowcom, przewodnikom i przechodniom, znajdującym się na ich drodze, oraz przedsiębrać w razie potrzeby wszelkie środki ostrożności.

Przechodnie, - poza środkami ostrożności, które należy zastosować przed wejściem na część drogi publicznej, przeznaczoną dla pojazdów i zwierząt, - powinni usuwać się dla przepuszczania pojazdów, włączając w to rowery, jak również zwierząt pociągowych, jucznych i wierzchowych.

Kierunek ruchu.

Artykuł  4.

W obrębie każdego kraju przepisowy kierunek ruchu winien być jednakowy na wszystkich drogach, otwartych do ruchu publicznego.

Zastrzega się możność wydawania przepisów o ruchu jednokierunkowym.

Wymijanie i wyprzedzanie.

Artykuł  5.

Kierowcy pojazdów lub przewodnicy zwierząt, jeśli mają wymijać albo dawać się wyprzedzać, powinni brać stronę, przeznaczoną dla przepisowego kierunku ruchu. Jeśli mają wyprzedzać, powinni oni brać stronę przeciwną.

Jednakże zastrzega się inny kierunek wyprzedzania i wymijania o ile chodzi o tramwaje oraz niektóre drogi górskie.

W razie zbliżania się jakiegokolwiek pojazdu lub prowadzonego zwierzęcia, kierowcy i przewodnicy winni usuwać się w stronę, przeznaczoną dla przepisowego kierunku ruchu.

Jeżeli są oni wymijani lub wyprzedzani, kierowcy i przewodnicy powinni pozostawiać możliwie jak największą wolną przestrzeń. Jeśli chcą wyprzedzać, to przed opuszczeniem strony przeznaczonej dla przepisowego kierunku ruchu, muszą oni upewnić się, że mogą to uczynić bez zawadzenia o jaką przeszkodę i bez narażenia się na zderzenie z pojazdem, przechodniem lub zwierzęciem, dążącem w przeciwnym kierunku. Zabrania się wyprzedzać, jeśli niema zprzodu dostatecznego pola widzenia. Po wyprzedzeniu, kierowca winien sprowadzić swój pojazd na tę część drogi, która jest przeznaczona dla przepisowego kierunku ruchu, jednak dopiero po upewnieniu się, że może to uskutecznić bez niedogodności dla wyprzedzonego pojazdu, przechodnia lub zwierzęcia.

Rozgałęzienia i skrzyżowania dróg.

Artykuł  6.

Zasadniczo i w braku odmiennych przepisów, wydanych przez miarodajne władze, kierowca lub przewodnik jest obowiązany na rozgałęzieniach i skrzyżowaniach dróg ustępować pierwszeństwo kierowcy lub przewodnikowi, zdążającemu z prawej strony, leżeli przepisowy kierunek ruchu jest na prawo, względnie zdążającemu z lewej strony, jeśli przepisowy kierunek ruchu jest na lewo.

Sygnały świetlne.

Artykuł  7.

Podczas nocy i po zapadnięciu zmroku żaden oddzielnie jadący pojazd nie może być w ruchu nie będąc zaopatrzony na przedzie przynajmniej w jedno białe światło.

Białe światło lub jedno z białych świateł, gdy ich jest więcej, powinno być umieszczone z tej strony, po której odbywa się wymianie.

Tabory i pociągi drogowe mają być oświetlane zgodnie z rozporządzeniami krajowemi.

Artykuł  8.

Podczas nocy i po zapadnięciu zmroku wszelki rower winien być zaopatrzony bądź w jedno światło, widzialne zarówno zprzodu, jak ztyłu, bądź też w jedno światło, widzialne tylko zprzodu, a ztyłu w urządzenie z czerwoną powierzchnią, odbijającą światło.

Artykuł  9.

a) Konwencja niniejsza będzie ratyfikowana i złożenie dokumentów ratyfikacyjnych nastąpi 1 października 1926 r.

b) Dokumenty ratyfikacyjne zostaną złożone w archiwach Rządu Francuskiego.

c) Złożenie dokumentów ratyfikacyjnych będzie stwierdzone protokółem podpisanym przez Przedstawicieli Państw biorących w niem udział, oraz przez Ministra Spraw Zagranicznych Republiki Francuskiej.

d) Rządy, które nie będą w możności złożenia swego dokumentu ratyfikacyjnego 1 października 1926 r., będą mogły to uczynić zapomocą pisemnej notyfikacji, skierowanej do Rządu Republiki Francuskiej z załączeniem dokumentu ratyfikacyjnego.

e) Poświadczony za zgodność odpis protokółu, dotyczącego pierwszego złożenia ratyfikacyj, wymienionych w ustępie c), jak równiom do innych do nich dokumentów ratyfikacyjnych, zostanie staraniem Rządu Francuskiego doręczony niezwłocznie drogą dyplomatyczną Rządom, które podpisały niniejszą Konwencję. W wypadkach przewidzianych w ustępie d) Rząd Francuski poda im jednocześnie do wiadomości datę otrzymania notyfikacji.

Artykuł  10.

a) Konwencja niniejsza stosuje się z samego prawa jedynie do krajów macierzystych układających się Państw.

b) Jeżeli które z układających się Państw życzy sobie wprowadzić ją w życie w swoich kolonjach, posiadłościach, protektoratach, terytoriach zamorskich, lub terytorjach pozostających pod jego mandatem, to zamiar ten zostanie wzmiankowany w samym dokumencie ratyfikacyjnym, lub będzie przedmiotem specjalnej pisemnej notyfikacji, skierowanej do Rządu Francuskiego, która zostanie złożona w archiwach tegoż Rządu. O ile Państwo zgłaszające obierze ten ostatni sposób postępowania, to Rząd Francuski prześle niezwłocznie wszystkim innym układającym się Państwom poświadczony za zgodność odpis notyfikacji, podając datę jej otrzymania.

Artykuł  11.

a) Państwa, które nie podpisały niniejszej Konwencji, będą mogły do niej przystąpić.

b) Przystąpienie nastąpi przez przesłanie drogą dyplomatyczną Rządowi Francuskiemu aktu przystąpienia, który zostanie złożony w archiwach tego Rządu.

c) Rząd ten prześle niezwłocznie wszystkim innym układającym się Państwom poświadczony odpis notyfikacji, jak również aktu. przystąpienia, podając datę otrzymania notyfikacjii.

Artykuł  12.

Dla Państw, które wezmą udział w pierwszem złożeniu dokumentów ratyfikacyjnych, niniejsza Konwencja wejdzie w życie po upływie jednego roku od daty wymienionego złożenia, a dla Państw, które będą ją ratyfikowały później, lub które do niej przystąpią, jak również w stosunku do kolonij, posiadłości, protektoratów, terytorjów zamorskich i terytorjów pozostających pod ich mandatem, nie wymienionych w dokumentach ratyfikacyjnych, - po upływie jednego roku od daty otrzymania przez Rząd Francuski notyfikacyj, przewidzianych w art. 9 ustęp d), art. 10 ustęp b) oraz art. 11 ustęp b).

Artykuł  13.

O ile się zdarzy, że któreś z układających się Państw wypowiedziałoby niniejszą Konwencję, to wypowiedzenia winno być pisemnie notyfikowane Rządowi Francuskiemu, który niezwłocznie prześle wszystkim innym Państwom poświadczony za zgodność odpis notyfikacji, podając jednocześnie datę jej otrzymania.

Wypowiedzenie będzie miało skutek jedynie względem Państwa, które je notyfikowało i to po upływie jednego roku od otrzymania notyfikacji przez Rząd Francuski.

Te same postanowienia stosują się do wypowiedzenia niniejszej Konwencji odnośnie do kolonij, posiadłości, protektoratów, terytorjów zamorskich oraz terytorjów pozostających pod ich mandatem.

Artykuł  14.

Państwa reprezentowane na Konferencji odbytej w Paryżu w dniach od 20 do 24 kwietnia 1926 r. mogą podpisać niniejszą Konwencję do dnia 30 czerwca 1926 roku.

Sporządzono w Paryżu dnia 24 kwietnia 1926 roku w jednym egzemplarzu, którego poświadczony za zgodność odpis zostanie doręczony wszystkim Rządom podpisującym Konwencję.

ZA AUSTRJĘ:

ad referendum:

Dr. A. Riehl

ZA BUŁGARJĘ:

M. Milczew

ZA KUBĘ:

Pedro Sanchez Abreu

R. Hernandez Portela

ZA GDAŃSK:

Aleksander Szembek

ZA EGIPT:

M. K. El-Kholi

Hassan

ZA HISZPANJĘ:

Francisco J. Cerυantes

C. Resines

ZA FRANCJĘ:

Harismendy

Walckenaer

Lorieux

Edmond Chaix

Le Gavrian

Migette

Henri Defert

A. Beau

J. Noulens

ZA GUATEMALĘ:

F. A. Figueroa

ZA WĘGRY:

Dr. Coloman de Tomcsanyi

Eugène de Markhot

ZA WŁOCHY:

G. Summonte

Ing. Enrico Mellini

Benedetti Mauro

Avv. E. Faldella

ZA LUKSEMBURG:

Legallais

ZA MAROKKO:

Nacivet

ZA MEKSYK:

A. Pani

ZA. MONAKO:

Butavand

ZA PERU:

Emilio Oriiz de Zevallos

ZA PORTUGALIĘ:

Manoel Roldan y Pego

ZA POLSKĘ:

Aleksander Szembek

Ryszard Minchejmer

ZA RUMUNJĘ:

B. Canlacuzène

Ghika

ZA JUGOSŁAWJĘ:

M. Spalajkowicz

ZA SZWAJCARJĘ:

ad referendum:

Delaquis

ZA TUNIS:

Mourgnot

Berthon

ZA URUGWAJ:

F. Capurro

Delegaci Komisji Rządzącej Terytorjum zagłębia Sarry, biorący udział w Konferencji, oznajmili, że są upoważnieni do podpisania niniejszej Konwencji w imieniu tej Komisji.

Pierrotet

Centner

Zaznajomiwszy się z powyższą Konwencją, uznaliśmy i uznajemy ją za słuszną zarówno w całości, jak i każde z zawartych w niej postanowień, oświadczamy, że jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona i przyrzekamy, że będzie niezmiennie zachowywana,

NA DOWÓD CZEGO wydaliśmy Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.

W Warszawie, dnia 12 lipca 1929 r.