Konwencja dotyczącej kolizyj ustawodawstw co do skutków małżeństwa w dziedzinie praw i obowiązków małżonków w ich stosunkach osobistych i majątkowych. Haga.1905.07.17.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1929.80.597

Akt utracił moc
Wersja od: 24 sierpnia 1929 r.

OŚWIADCZENIE RZĄDOWE
z dnia 14 września 1929 r.
w sprawie przystąpienia Rzeczypospolitej Polskiej do Konwencji, dotyczącej kolizyj ustawodawstw co do skutków małżeństwa w dziedzinie praw i obowiązków małżonków w ich stosunkach osobistych i majątkowych, podpisanej w Hadze, dnia 17 lipca 1905 roku.

Podaje się niniejszem do wiadomości, że, w wykonaniu art. 1 ustawy z dn. 13 lutego 1929 r. (Dz. U. R. P. z 1929 r. Nr. 16, poz. 133) i na podstawie protokółu podpisanego w Hadze, dn. 28 listopada 1923 r. i ratyfikowanego przez Państwa będące członkami Konwencji, dotyczącej kolizyj ustawodawstw co do skutków małżeństwa w dziedzinie praw i obowiązków małżonków w ich stosunkach osobistych i majątkowych, podpisanej w Hadze, dnia 17 lipca 1905 r., Poseł Rzeczypospolitej w Hadze podpisał w dniu 25 czerwca 1929 r. w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej i za Wolne Miasto Gdańsk Protokół przeznaczony dla przyjęcia i stwierdzenia przystąpień do powyższej Konwencji.

Konwencję, dotyczącą kolizyj ustawodawstw, co do skutków małżeństwa w dziedzinie praw i obowiązków małżonków w ich stosunkach osobistych i majątkowych, podpisaną w Hadze, dnia 17 lipca 1905 roku, ratyfikowały następujące Państwa: Holandja, Niemcy, Portugalja, Rumunja, Szwecja i Włochy.

Przekład.

KONWENCJA

dotycząca kolizyj ustawodawstw co do skutków małżeństwa w zakresie praw i obowiązków małżonków w ich stosunkach osobistych i majątkowych.

Jego Cesarska Mość Cesarz Niemiecki, Król Pruski, W imieniu Cesarstwa Niemieckiego; Jego Królewska Mość Król Belgów; Prezydent Republiki Francuskiej; Jego Królewska Mość Król Włoski; Jej Królewska Mość Królowa Niderlandów; Jego Królewska Mość Król Portugalski i Algarwejski i t. d., i t. d.; Jego Królewska Mość Król Rumuński; oraz Jego Królewska Mość Król Szwedzki i Norweski, w imieniu Szwecji,

Pragnąc ustalić wspólne przepisy, dotyczące skutków małżeństwa w zakresie praw i obowiązków małżonków w ich stosunkach osobistych i majątkowych;

Postanowili zawrzeć Konwencję w tym celu i wobec tego mianowali swymi Pełnomocnikami:

Jego Cesarska Mość Cesarz Niemiecki, Król Pruski, w imieniu Cesarstwa Niemieckiego:

PP. de SCHLOEZER, Swego Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego przy Jej Królewskiej Mości Królowej Niderlandów, oraz Dra Johannes KRIEGE, Swego Tajnego Radcę Legacyjnego;

Jego Królewska Mość Król Belgów:

PP. Barona GUILLAUME, Swego Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego przy Jej Królewskiej Mości Królowej Niderlandów i t. p., i t. p., i A. van den BULCKE, Swego Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego, Dyrektora Generalnego w Ministerstwie Spraw Zagranicznych;

Prezydent Republiki Francuskiej:

PP. de MONBEL, Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego Republiki Francuskiej przy Jej Królewskiej Mości Królowej Niderlandów, oraz Louis RENAULT, Profesora Prawa Międzynarodowego w Uniwersytecie Paryskim, Radcę Prawnego Ministerstwa Spraw Zagranicznych;

Jego Królewska Mość Król Włoski:

P. Salvatore TUGINI, Swego Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego przy Jej Królewskiej Mości Królowej Niderlandów;

Jej Królewska Mość Królowa Niderlandów:

PP. Jonkheer W. M. de WEEDE de BERENCAMP, Swego Ministra Spraw Zagranicznych; J. A. LOEFF, Swego Ministra Sprawiedliwości, i T. M. C. ASSER, Swego Ministra Stanu, Członka Rady Państwa, Prezesa Królewskiej Komisji Międzynarodowego Prawa Prywatnego, Prezesa Konferencyj Międzynarodowego Prawa Prywatnego;

Jego Królewska Mość Król Portugalski i Algarwejski i t. d., i t. d.:

P. Hr. de SÉLIR, Swego Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego przy Jej Królewskiej Mości Królowej Niderlandów;

Jego Królewska Mość Król Rumuński:

P. E. MAVROCORDATO, Swego Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego przy Jej Królewskiej Mości Królowej Niderlandów;

Jego Królewska Mość Król Szwedzki i Norweski w imieniu Szwecji:

P. Barona FALKENBERG, Swego Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego przy Jej Królewskiej Mości Królowej Niderlandów;

Którzy, po przedstawieniu sobie wzajemnie swych pełnomocnictw, uznanych za sporządzone w dobrej i należytej formie, zgodzili się na następujące postanowienia:

PRAWA I OBOWIĄZKI MAŁŻONKÓW W ICH STOSUNKACH OSOBISTYCH.

Prawa i obowiązki małżonków w zakresie ich stosunków osobistych są regulowane przez ich ustawodawstwo ojczyste.

Niemniej jednak prawa te i obowiązki mogą być przymusowo wykonane tylko zapomocą środków dozwolonych również przez ustawodawstwo państwa, gdzie się żąda przymusowego wykonania.

MAJĄTEK MAŁŻONKÓW.

W braku umowy o skutkach małżeństwa w zakresie majątku małżonków, tak ruchomego, jak nieruchomego, rozstrzyga ustawodawstwo ojczyste męża w chwili zawarcia małżeństwa.

Zmiana obywatelstwa małżonków lub jednego z nich nie ma wpływu na ustrój majątkowy małżeński.

Zdolność każdego z narzeczonych do zawarcia umowy małżeńskiej jest określona przez jego ustawodawstwo ojczyste w chwili zawarcia małżeństwa.

Ustawodawstwo ojczyste małżonków rozstrzyga, czy mogą oni, podczas trwania małżeństwa, czy to sporządzić umowę majątkową małżeńską, czy też rozwiązać lub zmienić swe umowy małżeńskie.

Zmiana ustroju majątkowego małżeńskiego nie może mieć skutków działających wstecz na szkodę osób trzecich.

Ważność pod względem treści umowy majątkowej małżeńskiej i jej skutki reguluje ustawodawstwo ojczyste męża z czasu zawarcia małżeństwa, lub, jeżeli umowa została zawarta podczas trwania małżeństwa, ustawodawstwo ojczyste małżonków z czasu zawarcia umowy.

To samo ustawodawstwo rozstrzyga, czy i w jakiej mierze wolno małżonkom odwoływać się do innego ustawodawstwa; gdy się doń odwołali, wówczas to ustawodawstwo określa skutki małżeńskiej umowy majątkowej.

Umowa majątkowa małżeńska jest ważna pod względem formy, jeżeli została zawarta bądź zgodnie z ustawodawstwem kraju, w którym została sporządzona, bądź zgodnie z ustawodawstwem ojczystem każdego z narzeczonych z czasu zawarcia małżeństwa, bądź także, jeżeli została zawarta podczas trwania małżeństwa, zgodnie z ustawodawstwem ojczystem każdego z małżonków.

Jeżeli ustawodawstwo ojczyste jednego z narzeczonych lub, w razie gdy umowa została zawarta podczas trwania małżeństwa, ustawodawstwo ojczyste jednego z małżonków wymaga, jako warunku ważności, aby umowa, nawet gdy została zawarta w kraju obcym, posiadała formę określoną, postanowienia tegoż ustawodawstwa winny być zachowane.

Postanowienia niniejszej Konwencji nie stosują się do nieruchomości, podlegających według ustawodawstwa miejsca ich położenia szczególnej ordynacji majątkowej.

Każde z Układających się Państw zastrzega sobie:

1)
uzależnienie od specjalnych formalności prawa powoływania się na ustrój majątkowy przeciwko osobom trzecim;
2)
stosowanie postanowień, mających na celu ochronę osób trzecich w zakresie ich stosunków prawnych z mężatką, która wykonywa pewien zawód na terytorjum tego Państwa.

Układające się Państwa zobowiązują się podawać sobie do wiadomości przepisy prawne, mające zastosowanie według niniejszego artykułu.

POSTANOWIENIA OGÓLNE.

Jeżeli małżonkowie nabyli podczas trwania małżeństwa nowe a mianowicie to samo obywatelstwo, wówczas ich ustawodawstwo ojczyste będzie stosowane w wypadkach, wskazanych w art. 1, 4 i 5.

Jeżeliby się zdarzyło, że podczas trwania małżeństwa małżonkowie nie posiadają jednakowego obywatelstwa, ostatnie ich wspólne ustawodawstwo winno być uważane przy stosowaniu wyżej wspomnianych artykułów za ich ustawodawstwo ojczyste.

Niniejsza Konwencja nie będzie stosowana, gdyby, według artykułów poprzedzających, ustawodawstwo, które powinno być stosowane, nie było ustawodawstwem jednego z Układających się Państw.

POSTANOWIENIA KOŃCOWE.

Konwencja niniejsza będzie ratyfikowana i dokumenty ratyfikacyjne zostaną złożone w Hadze, skoro tylko sześć z Wysokich Układających się Stron będzie w możności to uczynić.

Z każdego złożenia dokumentów ratyfikacyjnych zostanie sporządzony protokół, którego uwierzytelniony odpis zostanie doręczony drogą dyplomatyczną każdemu z Układających się Państw.

Konwencja niniejsza stosuje się z samego prawa do terytorjów europejskich Układających się Państw.

Jeżeli jedno z Układających się Państw życzyłoby sobie wprowadzić ją w życie na swoich terytorjach, w posiadłościach lub kolonjach, położonych poza Europą, lub w swych okręgach sądownictwa konsularnego, oznajmi w tym celu swój zamiar zapomocą aktu, który zostanie złożony w archiwach Rządu Niderlandzkiego. Rząd ten prześle w drodze dyplomatycznej odpis uwierzytelniony każdemu z Układających się Państw. Konwencja wejdzie w życie w stosunkach między Państwami, które w odpowiedzi na to oznajmienie, oświadczą swą zgodę, a terytorjami, posiadłościami i kolonjami, położonemi poza Europą, oraz okręgami sądownictwa konsularnego, dla których oznajmienie zostało złożone. Oświadczenie zgody będzie złożone również w archiwach Rządu Niderlandzkiego, który prześle w drodze dyplomatycznej jego odpis uwierzytelniony każdemu z Układających się Państw.

Państwa, reprezentowane na Czwartej Konferencji Międzynarodowego Prawa Prywatnego, dopuszczone są do podpisania niniejszej Konwencji aż do chwili złożenia dokumentów ratyfikacyjnych, przewidzianego w art. 11 ustęp 1.

Po złożeniu ich będą one zawsze dopuszczone do przystąpienia bez zastrzeżeń do Konwencji. Państwo, które zechce przystąpić do Konwencji, oznajmi swój zamiar zapomocą aktu, który zostanie złożony w archiwach Rządu Niderlandzkiego. Rząd ten prześle w drodze dyplomatycznej uwierzytelniony odpis tego oznajmienia każdemu z Układających się Państw.

Konwencja niniejsza wejdzie w życie w sześćdziesiątym dniu od daty złożenia dokumentów ratyfikacyjnych, przewidzianego w art. 11 ust. 1.

W wypadku, przewidzianym w art. 12 ust. 2, wejdzie ona w życie po upływie czterech miesięcy od daty złożenia oświadczenia zgody, a w wypadku, przewidzianym w art. 13 ust. 2, w sześćdziesiątym dniu po oznajmieniu przystąpień.

Rozumie się, że oznajmienia, przewidziane w art. 12 ustęp 2, będą mogły nastąpić dopiero po wejściu w życie niniejszej Konwencji, zgodnie z ustępem 1 niniejszego artykułu.

Konwencja niniejsza będzie obowiązywała przez pięć lat od daty, wskazanej w art. 14, ustęp 1.

Okres ten zacznie płynąć od tej daty nawet dla Państw, któreby przystąpiły później, jak również w stosunku do oświadczeń zgody, dokonanych na zasadzie art. 12, ust. 2.

Konwencja będzie się odnawiała milcząco co pięć lat na dalsze pięciolecia z zastrzeżeniem wypowiedzenia.

Wypowiedzenie winno być oznajmione najmniej na sześć miesięcy przed upływem terminu, wskazanego w ustępach 2 i 3, Rządowi Niderlandzkiemu, który o niem zawiadomi wszystkie inne Państwa.

Wypowiedzenie może stosować się wyłącznie do terytorjów, posiadłości i kolonij, położonych poza Europą, lub także do okręgów sądownictwa konsularnego, wymienionych w oznajmieniu, dokonanem na zasadzie art. 12, ust. 2.

Wypowiedzenie wywrze swój skutek jedynie w stosunku do Państwa, które je oznajmiło. Dla innych Układających się Państw Konwencja pozostanie w mocy.

Na dowód czego, odnośni Pełnomocnicy podpisali niniejszą Konwencję i wycisnęli na niej swe pieczęcie.

Sporządzono w Hadze, siedemnastego lipca tysiąc dziewięćset piątego roku, w jednym egzemplarzu, który będzie złożony w archiwach Rządu Niderlandzkiego, a którego uwierzytelniony odpis zostanie doręczony w drodze dyplomatycznej każdemu z Państw, reprezentowanych na Czwartej Konferencji Międzynarodowego Prawa Prywatnego.

ZA NIEMCY:

(L. S.) von Schloezer

(L. S.) Kriege

ZA BELGJĘ:

(L. S.) Guillaume

(L. S.) Alfred van den Bulcke

ZA FRANCJĘ:

(L. S.) Monbel

(L. S.) L. Renault

ZA WŁOCHY:

(L. S.) Tugini

ZA NIDERLANDY:

(L. S.) W. M. de Weede

(L. S.) J. A. Loeff

(L. S.) T. M. C. Asser

ZA PORTUGALJĘ:

(L. S.) Conde de Sélir

ZA RUMUNJĘ:

(L. S.) Edg, Mavrocordato

ZA SZWECJĘ:

(L. S.) G. Falkenberg

PROTOKÓŁ.

Państwa Umiawające się w Konwencji, dotyczącej kolizyj ustawodawstw co do skutków małżeństwa, podpisanej w Hadze, dnia 17 lipca 1905 r., pragnąc umożliwić przystąpienie do tej Konwencji Państwom nie reprezentowanym na IV-ej Konferencji Międzynarodowego Prawa Prywatnego, a których życzenie przystąpienia do tej Konwencji zostało przychylnie przyjęte przez Państwa Umawiające się, zgodziły się, że zostanie otwarty w Holenderskiem Ministerstwie Spraw Zagranicznych protokół przystąpienia, przeznaczony dla przyjęcia i stwierdzenia tych przystąpień, które nabiorą mocy w 60 dni po podpisaniu wspomnianego protokółu.

Niniejszy Protokół zostanie ratyfikowany i jego dokumenty ratyfikacyjne będą złożone w Hadze z chwilą gdy cztery z pośród Mocarstw podpisujących będą w możności to uczynić.

Wejdzie on w życie trzydziestego dnia, licząc od daty, w której Mocarstwa podpisujące złożą swoje ratyfikacje.

Na dowód czego niżej podpisani, należycie upoważnieni w tym celu, podpisali niniejszy Protokół, który nosić będzie datę dnia dzisiejszego, a którego poświadczony za zgodność odpis przesłany zostanie każdemu z Mocarstw podpisujących.

Sporządzono w Hadze, dn. 28 listopada 1923 r.