Konwencja dotycząca ubezwłasnowolnienia i analogicznych zarządzeń opiekuńczych. Haga.1905.07.17.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1929.80.598

Akt obowiązujący

Wersja od: 24 sierpnia 1929 r.

OŚWIADCZENIE RZĄDOWE

z dnia 14 września 1929 r.

w sprawie przystąpienia Rzeczypospolitej Polskiej do Konwencji, dotyczącej ubezwłasnowolnienia i analogicznych zarządzeń opiekuńczych podpisanej w Hadze, dnia 17 lipca 1905 r.

Podaje się niniejszym do wiadomości, że w wykonaniu art. 1 ustawy z dnia 13 lutego 1929 r. (Dz. U. R. P. z 1929 r., Nr. 23, poz. 228) i na podstawie protokółu podpisanego w Hadze, dnia 28 listopada 1923 r. i ratyfikowanego przez Państwa będące członkami Konwencji, dotyczącej ubezwłasnowolnienia i analogicznych zarządzeń opiekuńczych, podpisanej w Hadze, dnia 17 lipca 1905 r., Poseł Rzeczypospolitej w Hadze podpisał w dniu 25 czerwca 1929 r. w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej i za W. M. Gdańsk, Protokół przeznaczony dla przyjęcia i stwierdzenia przystąpień do powyższej konwencji.

Konwencję, dotyczącą ubezwłasnowolnienia i analogicznych zarządzeń opiekuńczych, podpisaną w Hadze, dnia 17 lipca 1905 r., ratyfikowały następujące Państwa: Holandja, Niemcy, Portugalja, Rumunja, Szwecja, Węgry i Włochy.

KONWENCJA

dotycząca ubezwłasnowolnienia i analogicznych zarządzeń opiekuńczych.

Jego Cesarska Mość Cesarz Niemiecki, Król Pruski, w imieniu Cesarstwa Niemieckiego; Jego Cesarska Mość Cesarz Austjacki, Król Czeski i t. d., Apostolski Król Węgier, za Austrję i Węgry; Prezydent Republiki Francuskiej; Jego Królewska Mość Król Włoski; Jej Królewska Mość Królowa Niderlandów; Jego Królewska Mość Król Portugalski i Algarwejski i t. d.; Jego Królewska Mość Król Rumuński, i Jego Królewska Mość Król Szwedzki i Norweski, w imieniu Szwecji,

Pragnąc ustalić wspólne przepisy, dotyczące ubezwłasnowolnienia i analogicznych zarządzeń opiekuńczych,

Postanowili zawrzeć Konwencję w tym celu i mianowali swymi Pełnomocnikami: (pominięto),

którzy, po przedstawieniu sobie wzajemnie swych pełnomocnictw, uznanych za sporządzone w dobrej i należytej formie, zgodzili się na następujące postanowienia:

Artykuł  1.

Dla ubezwłasnowolnienia właściwe jest ustawodawstwo ojczyste osoby, podlegającej ubezwłasnowolnieniu; odchylenia od tej zasady są zawarte w następujących artykułach.

Artykuł  2.

Ubezwłasnowolnienie może być orzeczone jedynie przez właściwe władze Państwa, którego obywatelem jest osoba podlegająca ubezwłasnowolnieniu, a opieka będzie zorganizowana według ustaw tegoż Państwa, wyjąwszy wypadki, przewidziane w następujących artykułach.

Artykuł  3.

Jeżeli w jednem z Układających się Państw obywatel innego z tych Państw znajduje się w położeniu dla którego jego ustawodawstwo ojczyste przewiduje ustanowienie ubezwłasnowolnienia, władze miejscowe będą mogły wydać wszelkie tymczasowe zarządzenia potrzebne dla ochrony jego osoby i majątku.

O powyższem zostanie zawiadomiony Rząd Państwa, którego on jest obywatelem.

Zarządzenia te ustaną, gdy tylko władze miejscowe otrzymają od władz ojczystych danego obywatela zawiadomienie, że zostały wydane zarządzenia tymczasowe, lub że położenie prawne danej osoby zostało uregulowane drogą wyroku.

Artykuł  4.

Władze państwa, na którego terytorjum cudzoziemiec, podlegający ubezwłasnowolnieniu, ma miejsce swego zwykłego pobytu, zawiadomią o tej sytuacji, gdy tylko powezmą o niej wiadomość, - władze Państwa ojczystego cudzoziemca, komunikując im zarazem o żądaniu ubezwłasnowolnienia, o ile im było przedstawione oraz o zarządzeniach tymczasowych, któreby były wydane.

Artykuł  5.

Zawiadomienia, przewidziane w art. 3 i 4 będą uskutecznione w drodze dyplomatycznej, chyba że pomiędzy odnośnemi władzami jest dopuszczone bezpośrednie komunikowanie się z sobą.

Artykuł  6.

Dopóki władze ojczyste nie odpowiedzą na zawiadomienie przewidziene w art. 4, należy wstrzymać się do wydania jakichkolwiek zarządzeń ostatecznych w kraju zwykłego pobytu. Jeżeli władze ojczyste oświadczą, że pragną powstrzymać się od wszelkich kroków lub jeśli nie odpowiedzą w ciągu sześciu miesięcy, władze zwykłego miejsca pobytu winny powziąć decyzję co do ubezwłasnowolnienia, uwzględniając przeszkody, któreby według odpowiedzi władz ojczystych wykluczały ubezwłasnowolnienie w kraju ojczystym.

Artykuł  7.

W przypadku, gdy władze miejsca zwykłego pobytu są właściwe w myśl poprzedzającego artykułu, żądanie ubezwłasnowolnienia może być wniesione przez takie osoby i z takich przyczyn, które są dopuszczone zarówno przez ustawodawstwo ojczyste, jak i przez ustawodawstwo miejsca pobytu cudzoziemca.

Artykuł  8.

Gdy ubezwłasnowolnienie zostało orzeczone przez władze miejsca zwykłego pobytu, zarząd dotyczący osoby ubezwłasnowolnionej i jej majątku, będzie zorganizowany według ustawodawstwa miejscowego i skutki ubezwłasnowolnienia będą regulowane przez to samo ustawodawstwo.

Jeżeli jednak ustawodawstwo ojczyste ubezwłasnowolnionego stanowi, że piecza nad nim ma być powierzona z samego prawa pewnej określonej osobie, postanowienie to będzie, w miarę możności, uwzględnione.

Artykuł  9.

Ubezwłasnowolnienie, orzeczone przez właściwe władze stosownie do poprzedzających postanowień, będzie skuteczne pod względem zdolności do działań prawnych ubezwłasnowolnionego i opieki nad nim, we wszystkich Układających się Państwach bez potrzeby uzyskania exequatur.

Jednakże środki publikacji, przewidziane przez ustawodawstwo miejscowe dla ubezwłasnowolnienia, orzeczonego przez władze krajowe, będą mogły być przez to ustawodawstwo uznane, jako stosujące się do ubezwłasnowolnienia, zarządzonego przez władzę zagraniczną, lub zastąpione przez zarządzenia analogiczne. Państwa układające się zakomunikują sobie wzajemnie, za pośrednictwem Rządu Niderlandzkiego, postanowienia, jakie powezmą w tej mierze.

Artykuł  10.

Istnienie opieki, ustanowionej zgodnie z art. 8 nie stoi na przeszkodzie ustanowieniu nowej opieki zgodnie z ustawodawstwem ojczystem.

Fakt ten będzie, o ile można najwcześniej zakomunikowany władzom Państwa, w którem ubezwłasnowolnienie zostało orzeczone.

Ustawodawstwo tego państwa decyduje, w jakiej chwili ustaje opieka, która tam została urządzona. Począwszy od tej chwili skutki ubezwłasnowolnienia, orzeczonego przez władzę zagraniczną będą regulowane przez prawo ojczyste ubezwłasnowolnionego.

Artykuł  11.

Ubezwłasnowolnienie, orzeczone przez władze miejsca zwykłego pobytu, będzie mogło być uchylone przez władze ojczyste, zgodnie z ich ustawodawstwem.

Władze miejscowe, które orzekły ubezwłasnowolnienie, będą mogły również uchylić je z wszystkich przyczyn, przewidzianych bądź przez ustawodawstwo ojczyste, bądź przez ustawodawstwo miejscowe. Żądanie może być przedstawione przez wszystkich, którzy będą do tego uprawnieni przez jedno lub drugie z powyższych ustawodawstw.

Decyzje, uchylające ubezwłasnowolnienie, będą wywierały skutki z samego prawa we wszystkich Układających się Państwach, bez potrzeby exequatur.

Artykuł  12.

Postanowienia poprzedzające będą stosowane bez rozróżnienia pomiędzy majątkiem ruchomym a nieruchomym ubezwłasnowolnionego, z wyjątkiem co do nieruchomości, podlegających według ustawodastwa miejsca ich położenia szczególnej ordynacji majątkowej.

Artykuł  13.

Przepisy, zawarte w niniejszej Konwencji, odnoszą się jednakowo do ubezwłasnowolnienia w ścisłem tego słowa znaczeniu, do ustanowienia kurateli, do mianowania doradcy sądowego, jako też do wszelkich analogicznych zarządzeń, o ile pociągają za sobą ograniczenia zdolności.

Artykuł  14.

Niniejsza Konwencja stosuje się jedynie do ubezwłasnowolnienia obywateli jednego z Układających się Państw, mających zwykłe miejsce pobytu na terytorjum jednego z tych Państw.

Niemniej jednak art. 3 niniejszej Konwencji stosuje się do wszystkich obywateli Układających się Państw.

Artykuł  15.

Niniejsza Konwencja będzie ratyfikowana i dokumenty ratyfikacyjne zostaną złożone w Hadze, skoro tylko sześć z Wysokich Układających się Stron będzie w możności to uczynić.

Z każdego złożenia dokumentów ratyfikacyjnych zostanie sporządzony protokół, którego uwierzytelniony odpis zostanie doręczony drogą dyplomatyczną każdemu z Układających się Państw.

Artykuł  16.

Konwencja niniejsza stosuje się z samego prawa do terytorjów europejskich Układających się Państw.

Jeżeli jedno z Układających się Państw życzyłoby sobie wprowadzić ją w życie na swoich terytorjach, w posiadłościach lub kolonjach, położonych poza Europą, lub w swych okręgach sądownictwa konsularnego, oznajmia w tym celu swój zamiar zapomocą aktu, który złożony zostanie w archiwach Rządu Niderlandzkiego. Rząd ten prześle w drodze dyplomatycznej odpis uwierzytelniony tego aktu każdemu z Układających się Państw. Konwencja wejdzie w życie w stosunkach między Państwami, które odpowiedzą oświadczeniem zgody na to oznajmienie, a terytorjami, posiadłościami i kolonjami, położonemi poza Europą, oraz okręgami sądownictwa konsularnego, ze względu na które oznajmienie zostało uskutecznione. Oświadczenie zgody będzie złożone również w archiwach Rządu Niderlandzkiego , który prześle w drodze dyplomatycznej jego odpis uwierzytelniony każdemu z Układających się Państw.

Artykuł  17.

Państwa, reprezentowane na Czwartej Konferencji Międzynarodowego Prawa Prywatnego, są dopuszczone do podpisania niniejszej Konwencji aż do chwili złożenia dokumentów ratyfikacyjnych, przewidzianego w art. 15 ustęp 1.

Po złożeniu ich będą one zawsze dopuszczone do przystąpienia bez zastrzeżeń do Konwencji. Państwo, które zapragnie przystąpić do Konwencji, oznajmi swój zamiar zapomocą aktu, który złożony zostanie w archiwach Rządu Niderlandzkiego. Rząd ten prześle w drodze dyplomatycznej uwierzytelniony odpis tego aktu każdemu z Układających się Państw.

Artykuł  18.

Konwencja niniejsza wejdzie w życie w sześćdziesiątym dniu od daty złożenia dokumentów ratyfikacyjnych, przewidzianego w art. 15 ust. 1.

W przypadku, przewidzianym w art. 16 ust. 2, wejdzie ona w życie w cztery miesiące po dacie złozęnia oświadczenia zgody, a w przypadku przewidzanym w art. 17 ust. 2, w sześćdziesiątym dniu po oznajmieniu przystąpień.

Rozumie się, że oznajmienia, przewidziane w art. 16 ust. 2, będą mogły nastąpić dopiero po wejściu w życie niniejszej Konwencji zgodnie z ustępem 1 niniejszego artykułu.

Artykuł  19.

Konwencja niniejsza będzie obowiązywała przez pięć lat od daty, wskazanej w art. 18 ustęp 1.

Okres ten zacznie płynąć od tej daty nawet dla Państw, któreby przystąpiły później, jak również w stosunku do oświadczeń zgody, dokonanych na zasadzie art. 16 ust. 2.

Konwencja będzie się odnawiała milcząco co pięć lat na dalsze pięciolecia z zastrzeżeniem wypowiedzenia.

Wypowiedzenie winno być oznajmione najmniej na sześć miesięcy przed upływem terminiu, wskazanego w ustępach 2 i 3, Rządowi Niderlandzkiemu, który zawiadomi o niem wszystkie inne Państwa.

Wypowiedzenie może stosować się wyłącznie do terytorjów, posiadłości i kolonji, położonych poza Europą, lub także do okręgu sądownictwa konsularnego, wymienionych w oznajmieniu, dokonanem na zasadzie art. 16 ust. 2.

Wypowiedzenie wywrze swój skutek jedynie w stosunku do Państwa, które je oznajmiło. Dla innych Układających się Państw Konwencja pozostanie w mocy.

Na dowód czego odnośni Pełnomocnicy podpisali niniejszą Konwencję i wycisnęli na niej swe pieczęcie.

Sporządzono w Hadze, dnia siedemnastego lipca tysiąc dziewięćset piątego roku, w jednym egzemplarzu, który bedzie złożony w archiwach Rządu Niderlandzkiego, a którego odpis zostanie doręczony w drodze dyplomatycznej każdemu z Państw reprezentowanych na Czwartej Konferencji Międzynarodowego Prawa Prywatnego.

PROTOKÓŁ.

Państwa Umawiające się w Konwencji, dotyczącej ubezwłasnowolnia i analogicznych zarządzeń opiekuńczych, podpisanej w Hadze, dnia 17 lipca 1905 r., pragnąc umożliwić przystąpienie do tej Konwencji Panśtwom nie reprezentowanym na IV-tej Konferencji Międzynarodowego Prawa Prywatnego, a ktorych życzenie przystąpienia do tej Konwencji zostało przychylnie przyjęte przez Państwa Umawiające się, zgodziły się, że zostanie otwarty w Holenderskiem Ministerstwie Spraw Zagranicznych protokół przystąpienia przeznaczony dla przyjęcia i stwierdzenia tych przystąpień, które nabiorą mocy w 60 dni po podpisaniu wspomnianego protokółu.

Niniejszy Protokół zostanie ratyfikowany i jego dokumenty ratyfikacyjne będą złożone w Hadze z chwilą, gdy cztery z pośród Mocarstw podpisujących będą w możności to uczynić.

Wejdzie ona w życie trzydziestego dnia licząc od daty, w której Mocarstwa podpisujące złożą swoje ratyfikacje.

Na dowód czego niżej podpisani, należycie upoważnieni w tym celu, podpisali niniejszy Protokół, który nosić będzie datę dnia dzisiejszego, a którego poświadczony za zgodność odpis przesłany zostanie każdemu z Mocarstw podpisujących.

Sporządzono w Hadze, dn. 28 listopada 1923 r.